Το φετινό Νοέμβρη, συμπληρώνονται 4 δεκαετίες από την ιστορική εξέγερση του Πολυτεχνείου, ένα γεγονός το οποίο αποτέλεσε την κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα. Η σημερινή συγκυρία της «επετείου» της εξέγερσης βρίσκει τους εκμεταλλευόμενους να δέχονται μια ολομέτωπη επίθεση από το κεφάλαιο και το αστικό κράτος.

 Η γενικότερη κατάσταση πριν την εξέγερση είναι λίγο πολύ γνωστή στο μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Η απίστευτη κρατική καταστολή κατά τη διάρκεια της επταετίας, περιελάμβανε απαγόρευση της κυκλοφορίας κατά τις βραδινές ώρες, ποινικοποίηση συνδικαλιστικής δράσης, συλλήψεις για το παραμικρό και κράτηση στην ασφάλεια, πράγμα το οποίο εμπεριείχε άγριους βασανισμούς. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό της βιαιότητας του καθεστώτος πως  χιλιάδες άνθρωποι στάλθηκαν σε εξορίες στα ξερονήσια, απλά και μόνο λόγω των πολιτικών τους φρονημάτων ως «προληπτικώς εκτοπισμένοι». Ακόμα οι δολοφονίες από άτομα που στελέχωναν τον κρατικό μηχανισμό ήταν συχνές, ενώ οι έννοιες «ατομικές ελευθερίες» και «προσωπική ζωή» ήταν ουσιαστικά κενά γράμματα λόγω της κατασκοπείας, του φακελώματος και του χαφιεδισμού.

 Θεωρούμε λοιπόν πως ήταν φυσικό επακόλουθο από τους καταπιεζόμενους να αντισταθούν και να εξεγερθούν ενάντια σε αυτό το ολοκληρωτικό καθεστώς και να προτάξουν τις επιθυμίες τους για μια καλύτερη και δικαιότερη ζωή. Η εξέγερση του Νοέμβρη δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αντίθετα πριν από αυτήν είχαν εκδηλωθεί διάφορες αντιδικτατορικές δράσεις, είτε με την απόπειρα δολοφονίας του Παπαδόπουλου από τον Παναγούλη, είτε από μια σειρά φοιτητικών κινητοποιήσεων όπως η κατάληψη της Νομικής και πορείες.

 Οι κρίσιμες μέρες του Πολυτεχνείου δεν ήταν μια ειρηνική γιορτή ή μια αναίμακτη διαμαρτυρία, όπως θέλει να παρουσιάσει η αστική προπαγάνδα, η οποία σκοπεύει στην αποπολιτικοποίηση του αγώνα και την παρουσίαση του ως γεγονός ξένου προς την ταξική πάλη στον ελλαδικό χώρο. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου είχε αιτήματα παρότι αυτά ήταν διασκορπισμένα και δεν είχαν συνδεθεί μεταξύ τους και αυτό φαίνεται από το εύρος τους. Ειδικότερα μια μερίδα ήθελε επιστροφή στην αστική δημοκρατία, ενώ υπήρχαν και συνθήματα για γενικευμένη ανατροπή του συστήματος και οικοδόμηση μιας άλλης κοινωνίας. Επίσης να τονίσουμε πως η εξέγερση ήταν βουτηγμένη στο αίμα και αυτό το φανερώνουν όχι μόνο οι δολοφονημένοι τη νύχτα που μπήκε το τανκ, αλλά και οι χιλιάδες που βασανίστηκαν στα κολαστήρια της χούντας  είτε τραυματίστηκαν σε συγκρούσεις τις μέρες εκείνες έξω από το Πολυτεχνείο.

 Η συμβολή των ημερών του Πολυτεχνείου στο γενικότερο αντιδικτατορικό αγώνα όπως αναφέραμε ήταν η μέγιστη, έπειτα από λίγες μέρες ο Παπαδόπουλος ανατρέπεται και λιγότερο από ένα χρόνο μετά «επιστρέφει» η αστική ομαλότητα. Όμως τελικά αυτή η νίκη ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών έφερε μια δικαιότερη ζωή? Τις τύχες της Ελλάδας ανέλαβε αμέσως μετά ο «εθνάρχης» Κ. Καραμανλής με το σύνθημα «Καραμανλής ή τανκς», ο οποίος για να κατευνάσει τις εξεγερτικές διαθέσεις των εκμεταλλευόμενων και να εξασφαλίσει τη διάσωση του καπιταλισμού έκανε σειρά μέτρων. Ένα από αυτά ήταν η  δημιουργία των ΜΑΤ , έμπνευση του πρωθυπουργού της χούντας Μαρκεζίνη. Επιπλέον πολλά στελέχη της χούντας ή άτομα που ευνοήθηκαν από το καθεστώς συνέχισαν ακόμα να έχουν σημαντικό ρόλο στην αστική δημοκρατία (πχ Λαμπράκης του Βήματος).

 Για μας το καθεστώς της 21ης Απριλίου δεν ήταν κάτι ενάντιο ή ξένο προς το οικονομικό αλλά και πολιτικό κατεστημένο της εποχής, το οποίο εξαφανίστηκε μετά το πολυτεχνείο. Το ερώτημα που μπορεί να θέσει κανείς είναι «για ποιο λόγο τότε ανέβηκε στην εξουσία; Δεν θα μπορούσαν να κάνουν αυτό το έργο οι πολιτικές δυνάμεις που κυριαρχούσαν πριν;»  Για να απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα πρέπει να ανατρέξουμε στην εποχή εκείνη. Οι λαϊκές μάζες μετά από χρόνια αρχίζουν να εξεγείρονται, ενάντια στο καταπιεστικό μετεμφυλιακό καθεστώς των βασανιστηρίων, των δολοφονιών, της λογοκρισίας με αποτέλεσμα να υπάρξει έντονη ιδεολογική πόλωση. Μεγαλειώδεις πορείες και συγκεντρώσεις και απεργίες ανά την Ελλάδα που συχνά κατέληγαν σε συγκρούσεις με τα σώματα ασφαλείας. Η βίαιη καταστολή και τα όργια του παρακράτους αδυνατούν να θέσουν την κατάσταση υπό έλεγχο και να επαναφέρουν τη «νομιμότητα». Η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό κοιτάνε αμήχανα την κατάσταση και αντιλαμβάνονται ότι προκειμένου να επιβάλλουν τα συμφέροντα των ντόπιων και των ξένων αφεντικών πρέπει να παρθούν μέτρα τα οποία ακόμα και η αστική δημοκρατία με τα δεδομένα της εποχής αδυνατεί να λάβει. Αυτόν ακριβώς το ρόλο έρχονται να παίξουν οι συνταγματάρχες. Έρχονται να δώσουν μία προσωρινή λύση στην πολιτική αστάθεια που δημιουργήθηκε μετά τα Ιουλιανά το 1965 για την αστική τάξη, σε βάρος των καταπιεζόμενων και των ελευθεριών του αλλά παράλληλα το πολιτικό της κατεστημένο (πχ Καραμανλής) όταν επιστρέφει παρουσιάζεται στα μάτια του κόσμου ως λυτρωτικό. Έτσι και σήμερα η αστική τάξη καταφεύγει σε ολοκληρωτικές μεθόδους (από επιστρατεύσεις απεργών, εισβολή κατασταλτικών δυνάμεων σε καταλήψεις, στην ΕΡΤ, στις Σκουριές, μέχρι  το ξεπούλημα των κοινωνικών αγαθών και την υποτίμηση της εργασίας των εκμεταλλευόμενων ) προκειμένου να σταθεροποιήσει την κυριαρχία της και να διασφαλίσει τα κέρδη του κεφαλαίου.

 Ως αναρχικοί θεωρούμε πως το δίπολο «δημοκρατία και δικτατορία» στα πλαίσια του αστικού κράτους  και του καπιταλισμού στην ουσία είναι ψευδές, καθώς και οι δύο αποτελούν εκφάνσεις του καπιταλιστικού συστήματος. Σε περιόδους εντατικοποίησης των ταξικών (και όχι μόνο) αγώνων ακόμα και αυτές, οι περιορισμένες αστικές ελευθερίες, που αποτελούν κεκτημένα αιματοκυλισμένων αγώνων και δε χαρίστηκαν από κανέναν, πνίγουν κράτος και κεφάλαιο. Αυτό γίνεται στις μέρες μας πλέον προφανές μιας και όπως προαναφέραμε τα φαινόμενα βίαιης καταστολής,  τρομοκρατίας και φίμωσης από την πλευρά του κράτους είναι πλέον καθημερινά.

 Από κείνες τις μέρες αποκομίζουμε την μαχητικότητα της κοινωνίας και τον αγώνα ενάντια στην κυρίαρχη τάξη και τους λακέδες της για μια καλύτερη ζωή και είναι μεγάλης σημασίας για μας να τονιστεί πως η μόνη ουσιαστική απάντηση που μπορεί να δοθεί από τους καταπιεζόμενους είναι οι αδιαμεσολάβητοι  και οργανωμένοι από τη βάση ταξικοί αγώνες σε κάθε πεδίο δράσης για την υπεράσπιση των κεκτημένων μας σε πρώτο χρόνο και με τελικό στόχο την ολοκληρωτική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας απελευθερωμένη από την εκμετάλλευση.

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΔΙΠΟΛΟ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ»

ΠΡΟΤΑΣΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ

senza classi

ελευθεριακή συλλογικότητα

http://senzaclassi.squat.gr

Ένα πολύ συνοπτικό κείμενο για το συνδικαλισμό στα πανεπιστήμια,με αφορμή και τις κινητοποιήσεις που γίνονται.

Το εκπαιδευτικό σύστημα, στον καπιταλισμό αποτελεί έναν από τους πλέον κομβικής σημασίας ιδεολογικούς μηχανισμούς του. Ειδικότερα ο θεσμός της ανώτατης εκπαίδευσης εξυπηρετεί το κεφάλαιο και το κράτος με πολύ αποτελεσματικό τρόπο. Πέρα από την προώθηση των κυρίαρχων ιδεολογιών, ο θεσμός αυτός παράγει και κέρδος για τους καπιταλιστές μέσω διάφορων ερευνών και προγραμμάτων. Σε αυτό, λοιπόν, το αστικό πανεπιστήμιο οργανώνονται και δρουν ομάδες(παρατάξεις, σχήματα, στέκια) διαφόρων «αποχρώσεων» και πεποιθήσεων, που η καθεμία έχει διαφορετική ανάγνωση της πραγματικότητας και διαφορετικούς σκοπούς.

Οι καθεστωτικές φοιτητικές παρατάξεις (ΠΑΣΠ,ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) και διάφορες άλλες με ακροδεξιό-φασιστικό λόγο ντυμένο με «ανεξάρτητο μανδύα» φιλικά προσκείμενες κυρίως στη δεύτερη, συνθέτουν το τοπίο των συντηρητικών δυνάμεων στις σχολές. Αυτές οι δυνάμεις αποτελούν αδιαμφισβήτητα όργανο του συστήματος, καθώς εμποδίζουν και συκοφαντούν αγώνες και διεκδικήσεις, αναπαράγουν συνεχώς τον ατομικισμό, τον ανταγωνισμό και τον κοινωνικό κανιβαλισμό και δέχονται αδιαμαρτύρητα, τις περισσότερες φορές, τις μεταρρυθμίσεις που κάνει το κράτος προκειμένου να καταστήσει πιο επικερδές για τους μεγαλοεπιχειρηματίες το πανεπιστήμιο. Tις οποίες φορές διαφωνούν με κάποιο σχέδιο του κράτους, οι αντιστάσεις τους ή είναι μηδαμινές έως ανύπαρκτες ή προσπαθούν μάταια να πιέσουν με άκρως θεσμικές λύσεις όπως απλές επιστολές.

Οι παρατάξεις αυτές δεν στοχεύουν στην δημιουργία ενός δυναμικού φοιτητικού και ενός ευρύτερα κοινωνικού κινήματος ανατροπής, καθώς ο ρόλος τους είναι να παθητικοποιούν τους φοιτητές και να εκφυλίζουν κάθε συλλογική διαδικασία αμφισβήτησης του υπάρχοντος.

Από την άλλη πλευρά, στο πανεπιστήμιο υπάρχουν και φωνές αντίστασης στα σχέδια του κράτους, με ταξική ανάλυση, που θέτουν πιο ειλικρινείς προβληματισμούς σε σχέση με τις παραπάνω ενσωματωμένες στο σύστημα παρατάξεις. Όμως για μας δε σημαίνει πως οτιδήποτε εναντιώνεται στους κρατικούς σχεδιασμούς, προτάσσει ταυτόχρονα και μια ουσιαστική λύση.

Προβληματικό σημείο διαδραματίζει η λογική της ανάθεσης και της πρωτοπορίας πάνω στην οποία στηρίζονται διάφορες αριστερές παρατάξεις, αυτό εκδηλώνεται και μέσω της λειτουργίας τους αλλά και μέσω των εκλογών. Αυτές οι λογικές κρατούν δέσμιο το κίνημα και δεν δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε μαζικοποιηθεί και να δυναμώσει και να γίνει πραγματικός παράγοντας ανατροπής,δεδομένου του ότι ο φοιτητής δεν κάνει τον αγώνα δικιά του υπόθεση αλλά ελπίζει σε σωτήρες.

Θεωρούμε πως το ουσιαστικό βήμα για συνεπής και συνεχής οργάνωση των φοιτητών με ταξικά κριτήρια, είναι η δημιουργία περισσότερων αντι-ιεραρχικών, συλλογικών και αυτόνομων δομών, μακριά από λογικές αντιπροσώπευσης και ιδιώτευσης. Δομές, οι οποίες θα αποφασίζουν με συνδιαμόρφωση και δε θα είναι ουρά κανενός πολιτικού φορέα, θα παρεμβαίνουν σε κάθε δυνατή περίπτωση,  θα συνδέονται μεταξύ τους και θα συντονίζονται έτσι ώστε η απάντηση να είναι συνολικότερη και αποτελεσματικότερη, θα θεωρούν σημαντικές τις μερικές διεκδικήσεις αλλά δε θα μένουν εκεί διότι θα έχουν ως απώτερο στόχο την κατάργηση αυτού του εκμεταλλευτικού συστήματος και την οικοδόμηση μιας αυτοδιευθυνόμενης κοινωνίας.

ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΟΙ ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΧΟΛΗ

ελευθεριακή τοπογραφία

χαρτογραφώντας την κοινωνική απελευθέρωση

ΠΗΓΗ:http://eleutheriakitopografia.espivblogs.net

Η διαδικασία εξ ορθολογισμού στο Δημόσιο δεν αποτελεί πρωτοφανές γεγονός, παρά μια σταδιακή κι ολοένα κλιμακούμενη –στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης- υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης. Η αναδιάρθρωση για την οποία γίνεται λόγος, όντως συμβαίνει με επιτυχία… στα κέρδη των αφεντικών και στις δικές μας πλάτες. Πάντοτε βέβαια με όρους «Εθνικής Σωτηρίας» και κοινωνικής υπευθυνότητας. Σύμφωνα με τους ίδιους άλλωστε όρους θα τεθούν υπό καθεστώς απόλυσης και διαθεσιμότητας χιλιάδες διοικητικοί υπάλληλοι σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, όχι μόνο καθιστώντας ελλειμματική έως κι αδύνατη τη λειτουργία των ιδρυμάτων, αλλά διευκολύνοντας ακόμη περισσότερο τ’ αφεντικά μέσ’ απ’ το κρατικό τους δεκανίκι, να κάνουν λάστιχο τα όποια εργασιακά κεκτημένα μας έχουν απομείνει. Οι κινητοποιήσεις των διοικητικών υπαλλήλων ή των καθηγητών της ΟΛΜΕ, δεν είναι παρά ενδεικτικές μιας προδιαγεγραμμένης πλέον για εμάς εργασιακής πορείας, στρωμένης με ροδοπέταλα σκλαβοπάζαρου.

Οι ταξικοί φραγμοί που σπέρνει η αστική τους δημοκρατία ,γίνονται ολοφάνεροι, απ’ τη δευτεροβάθμια κιόλας εκπαίδευση ,όπως τους επιβάλλει το νομοσχέδιο περι Νέου Λυκείου, το οποίο και υπερψηφίστηκε από την κυβερνητική συμμαχία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Με βάση αυτό, θεσπίζονται πανελλαδικού τύπου εξετάσεις σε όλες τις τάξεις του Γενικού Λυκείου και στην πρώτη του επαγγελματικού, οι οποίες συνυπολογίζονται για την  εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Με άλλα λόγια, ο αποκλεισμός του πιο αδύναμου οικονομικά μαθητικού πληθυσμού μέσα από ένα σχολείο δύο ταχυτήτων, έρχεται να συμπληρώσει τα σχέδια μείωσης εισακτέων στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα όπως αυτά μεθοδεύονται τόσο απ’ τις συγχωνεύσεις και το κλείσιμο τμημάτων όσο κι απ’ την έμμεση επαναφορά της βάσης του 10 με πανελλαδικά θέματα αυξανόμενης δυσκολίας. Επιπλέον, στο Τεχνικό Λύκειο επανεισάγεται ο θεσμός της μαθητείας, η συγκαλυμμένη δηλαδή,στ’ όνομα της πρακτικής άσκησης, εργασία των μαθητών από αφεντικό σε αφεντικό με μισθούς πείνας και μηδενικά δικαιώματα. Σημειωτέο, δίχως την παραμικρή επιβάρυνση του εργοδότη. Η εργασία- μπαλαντέρ άλλωστε έχει καταντήσει πια δημοφιλέστατο καθεστώς, καμουφλαρισμένο περίφημα με το προσωπείο της κατάρτισης.

Κάτι αντίστοιχο αποδεικνύουν τα προγράμματα ανέργων του ΟΑΕΔ, τα οποία απ’ τη μια μηδενίζουν την κάρτα ανεργίας για μόλις έναν μήνα κατάρτισης κι αμοιβές- φιλοδωρήματα των 500 ευρώ, κι απ’ την άλλη ως κρατικοί διαμεσολαβητές επισυνάπτουν συμβάσεις με ιδιωτικές επιχειρήσεις για ‘απασχόληση’ ανέργων. Στην τελευταία περίπτωση ,παρατηρούμε την απροκάλυπτη προσπάθεια για εξολοκλήρου άρση της μονιμότητας στο εργασιακό τοπίο, καθώς οι άνεργοι μετατρέπονται σε μάζα εργατικού δυναμικού προς ολιγόμηνη ενοικίαση που άγεται και φέρεται από επιχείρηση σε επιχείρηση, με αποκλειστική επιβάρυνση του δημοσίου, το οποίο εκμισθώνει στην ουσία εταιρείες για την πρόσληψή τους. Ο ‘ωφελούμενος’ (εργαζόμενος) είναι υποχρεωμένος να εκπονήσει μέχρι το τέλος το πρόγραμμα κατάρτισης ώστε να αμειφθεί, ενώ δεν δικαιούται ούτε καν συντάξιμα ένσημα. Το χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα δουλεμπορίου των ανέργων είναι τα γνωστά και μη εξαιρετέα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας με πεντάμηνη διάρκεια και πλήρη απουσία επιδομάτων, αδειών, δικαιώματος απεργίας κοκ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, τον ρόλο του μεσολαβητή για ενοικίαση σε δήμους και κοινωνικές δομές ,συχνά σε θέσεις εργασίας απολυμένων ή υπό διαθεσιμότητα υπαλλήλων, αναλαμβάνουν οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Αυτές παράλληλα ‘καβατζώνουν’ το 5% της μισθολογικής πίτας (μια τέτοια εταιρεία ενοικίασης είναι και η κατά τα άλλα Γενική Συνομοσπονδία Εργατών μέσω του Ινστιτούτου της)[i].

Στον ευρύτερο ιδιωτικό τομέα, με την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων από το άρθρο 37 του Πολυνομοσχεδίου, δίνεται η δυνατότητα στον εργοδότη να προχωρήσει σε επιχειρησιακή πλέον σύμβαση με μια ένωση προσώπων[ii]  η οποία απαιτεί για τη σύστασή της τα 2/3 των εργαζομένων. Υπό την απειλή της ανεργίας, είναι ευνόητο πως η συμμετοχή στην ένωση και την υπογραφή της σύμβασης είναι εξαναγκαστική για τους εργαζομένους. Ένα τέτοιο καθεστώς οδηγεί σε ντόμινο μισθολογικών μειώσεων, στην προσπάθεια των επιχειρήσεων να γίνουν όλο και πιο ανταγωνιστικές. Ενώ, όσον αφορά τον δημόσιο από το 2011, η μείωση εργαζομένων μέσω εφεδρείας και προσυνταξιοδοτικού καθεστώτος, ο καταποντισμός αποδοχών σε επίπεδα που ξεπερνούν το 40%, η κατάργηση επιδομάτων κεκτημένων μέσα από πολύμηνες απεργίες και η χειραγώγηση των εργαζομένων μέσω της αξιολόγησης (προσόντων, παραγωγικότητας) αποτελούν πραγματικότητα που κοντεύει να γίνει συνήθεια.

Όταν η ανεργία στους νέους φτάνει το 50%, όταν το 2015 οι δαπάνες για την παιδεία με μειώσεις προσωπικού και εισακτέων θα φτάνει μόλις το 2,23% επί του ΑΕΠ κι όταν τα τελευταία μέτρα των μνημονίων δίνουν σε νέους κι ανέργους μισθούς εξευτελισμού, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο αγώνας διοικητικών κι εκπαιδευτικών γενικότερα, δεν αποτελεί απλά μια ενόχληση στην κατά τα άλλα ομαλή διεξαγωγή της εξεταστικής και των εγγραφών μας. Αντιθέτως αποτελεί ,σε βαθμό ταύτισης μάλιστα, το εργασιακό παρελθόν, παρόν, μέλλον μας. Με βάση την επίθεση που δεχόμαστε, η σύνδεση των αγώνων κρίνεται αναγκαία. Τις τελευταίες μέρες μαζί με καθηγητές και διοικητικούς, έχει ανοίξει μέτωπο απεργιακών κινητοποιήσεων από μηχανικούς του δημοσίου, νοσοκομειακούς γιατρούς καθώς κι από εργαζομένους σε ασφαλιστικά ταμεία, στο εμπόριο, σε υπουργεία κι επιχειρήσεις ιδιωτικού δικαίου. Θεωρούμε ότι η προοπτική ενός μετώπου αποφέρει καρπούς εάν και εφόσον γίνεται σε επίπεδο βάσης, με την επιθετικότητα της αδιαμεσολάβητης, αντιιεραρχικής δράσης, δίχως την αυταπάτη της θεσμικής κατοχύρωσης. Η αλληλεγγύη στον αγώνα τους είναι πρωτίστως αλληλεγγύη στον δικό μας αγώνα, είναι κινητοποίηση για τα δικά μας συμφέροντα και δεν χωράει δεκανίκια…