Την Παρασκευή 6/6 δικάζεται στην Πάτρα ο Βαγγελάτος και οι μπράβοι του. Πρόκειται για την συμμορία που τραυμάτισε με καραμπίνες 28 μετανάστες εργάτες πέρυσι στις 17/4 όταν αυτοί και άλλοι συνάδελφοί τους ζήτησαν τα δεδουλευμένα 6 μηνών που τους χρωστούσε ο φραουλοπαραγωγός.

Μετά την δολοφονική ρατσιστική αυτή επίθεση αντί να επικρατήσει ο φόβος ακολούθησε μια έκρηξή οργής. Οι μετανάστες εργάτες οργανώθηκαν, έφτιαξαν σωματείο, διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα τους και 6000 εργάτες γης της Μανωλάδας και εργαζόμενοι και νεολαίοι από την Ηλεία και την Αχαΐα διαδήλωσαν μέσα στα χωράφια μέχρι το Α.Τ.Βάρδας σε ένα τεράστιο ποτάμι αντιρατσιστικής και εργατικής δύναμης. Αυτή η μάχη για χαρτιά, μισθούς και αξιοπρέπεια στην ζωή και την εργασία συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Την Παρασκευή θα βρεθούμε όλοι στα δικαστήρια της Πάτρας στις 9πμ μαζί με τους μετανάστες εργάτες γης για να διεκδικήσουμε την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων.

200 περίπου άτομα συγκεντρωθήκαμε στην πλατεία Εσταυρωμένου και γύρω στις 12.30’ ξεκινήσαμε την πορεία μας προς το Πράκτικερ. Ο κρύος και βροχερός καιρός μπορεί να έπαιξε τον ανασταλτικό του ρόλο για μια πιο μαζική προσέλευση αλλά όσοι και όσες πορευτήκαμε είχαμε την καλύτερη δυνατή παρουσία στο δρόμο. Δυνατή περιφρούρηση και πολλά συνθήματα κατοχύρωσαν για μια ακόμη φορά το σοβαρό πολιτικό και κοινωνικό εκτόπισμα του ανατρεπτικού προτάγματος στην πόλη. Διασχίσαμε την Ιερά Οδό με τη «διακριτική συνοδεία» της αστυνομίας που λίγο πριν φτάσουμε στο Πράκτικερ πήρε λιγότερο διακριτικό χαρακτήρα με δύο διμοιρίες των ΜΑΤ να παίρνουν θέση μπροστά από το κατάστημα. Το κατάστημα είχε κλείσει το μεγάλο υπόγειο πάρκινγκ και είχε απλώσει πλέγματα στην πρόσοψή του. Η πορεία διεκδίκησε το τράβηγμα των διμοιριών από την είσοδο και έτσι φτάσαμε ακριβώς μπροστά από το κατάστημα, το οποίο λειτουργούσε μόνο κατά το ήμισυ, αφού επιτρεπόταν η είσοδος στο σούπερ μάρκετ που συστεγάζεται αλλά οι πόρτες του Πράκτικερ εσωτερικά του κτιρίου ήταν κλειστές. Μείναμε περίπου 20 λεπτά φωνάζοντας συνθήματα και μοιράζοντας κείμενα μέσα κι έξω από το κτίριο και αποχωρήσαμε ρίχνοντας κόκκινες μπογιές στην πρόσοψή του καταστήματος. Στη συνέχεια μπήκαμε όλοι στο μετρό από το σταθμό τη Αγίας Μαρίνας που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το Πράκτικερ και επιστρέψαμε στην πλατεία Εσταυρωμένου.

Αρκετός κόσμος επιδοκίμασε την πορεία αλλά χωρίς να φαίνεται ότι αυτή η επιδοκιμασία έχει τη διάθεση να ξεπεράσει την κουλτούρα της ανάθεσης. Το γεγονός της «αυτοκτονίας», έτσι κι αλλιώς, φέρει ένα συναισθηματικό βάρος τη στιγμή που επικοινωνείται και μάλιστα ιδιαίτερα σε αυτές τις γειτονιές. Πολλές «τριβές» στα μοιράσματα του κειμένου χωρίς κανένα ίχνος επιθετικότητας που επιβεβαιώνουν, όμως, είτε την ασφάλεια ενός «τι να κάνουμε», είτε την κυριαρχία μιας διάχυτης μοιρολατρίας. Ο κόσμος ιδιαίτερα μέσα στο Πράκτικερ σοκαρίστηκε από την αναπάντεχη γι’ αυτόν οργισμένη διαδήλωση στην είσοδο του μαγαζιού… χωρίς να προσδιορίζεται, ωστόσο, το πρόσημο του σοκ.

Η πορεία αυτή άφησε μια παρακαταθήκη αποφασιστικότητας και οργανωτικότητας υποδαυλίζοντας τους φόβους των αφεντικών του Πράκτικερ και της αστυνομίας αφού όλοι αυτοί θεωρούσαν ότι το «ταξικό μένος» είχε εξαντληθεί τόσο στην ανυπαρξία οποιουδήποτε αριστερού καθεστωτικού αντίλογου όσο και στην συγκέντρωση της προηγούμενης Πέμπτης η οποία είχε καλεστεί μόνο διαδικτυακά. Από τη μεριά μας δεν πρόκειται να αφήσουμε αυτή την ξεκάθαρη δολοφονία του Στέφανου Βαλαβάνη να χαθεί μέσα στην επιτηδευμένη λήθη αλλά θα επιδιώξουμε την συγκρότηση μια διαρκούς συλλογικής υποδομής για την περιστολή της εργοδοτικής ασυδοσίας –κι όχι μόνο της συγκεκριμένης- που θέλει να υποτιμήσει τις ζωές μας συνηθίζοντας τον θάνατο.

Περισσότερες φωτογραφίες στο site της κατάληψης Σινιάλο: https://sinialo.espiv.net/?p=14691

Στις 3 Φλεβάρη ο Στέφανος Βαλαβάνης, υπάλληλος της εταιρίας ΠΡΑΚΤΙΚΕΡ στο Αιγάλεω, αυτοκτονεί στο σπίτι του. Δύο μόλις μέρες πριν η εταιρία τον έχει αναγκάσει σε «οικειοθελή» παραίτηση προκειμένου να μην του καταβάλει αποζημίωση. Τα αφεντικά σκυλεύουν τον αυτόχειρα, οι ρουφιάνοι συνεχίζουν «να κάνουν τη δουλειά τους», το σωματείο νίπτει τας χείρας του και οι συνάδελφοί του σκύβουν πιο πολύ το κεφάλι για να μην έχουν την ίδια τύχη. Οι άνθρωποι σα τον Στέφανο πληθαίνουν όλο και περισσότερο.  Κι αφήνουν τη φροντίδα της μνήμης και της εκδίκησής τους σε όσους δεν σκύβουν το κεφάλι.
Ας είμαστε λοιπόν συνεπείς.

Σάββατο 1 Μάρτη στις 11πμ

Συγκέντρωση στο Μετρό Αιγάλεω και πορεία στο Πράκτικερ

Η παρέμβαση έγινε από 20-25 άτομα. Μοιράστηκαν κείμενα στους εργαζόμενους και στον κόσμο που μπαινόβγαινε, φωνάχτηκαν τα παρακάτω συνθήματα: Φθήνα πληρώνει, υπεύθυνα σκοτώνει, του Praktiker τ’ αφεντικά είναι δολοφόνοι.
Ο θάνατος των εργατών, θα γίνει ο τάφος των αφεντικών.
Η αλληλεγγύη όπλο των εργατών, πόλεμο στο πόλεμο των αφεντικών.
Εσείς μιλάτε για κέρδη και ζημιές, εμείς μιλάμε γι’ ανθρώπινες ζωές.

περισσότερα:https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1516736

Στις 3 Φλεβάρη εξελίσσεται για μια ακόμη φορά μια τραγωδία με πολλά σημαινόμενα. Ο Σ.Β., 49 χρονών, αυτοκτονεί στο σπίτι του δύο μόλις μέρες μετά την «παραίτησή» του από το υποκατάστημα των Πράκτικερ στο Αιγάλεω. Πριν «παραιτηθεί» από τη δουλειά του είχε μοιραστεί με τον περίγυρό του την αγωνία για την οικονομική του κατάσταση και την εργασιακή του ανασφάλεια μετά τις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών. Είχε ήδη δεχτεί μια μείωση 7%  του μισθού  του στα μέσα Γενάρη.

Όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά επιβεβαίωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της πλήρους υποτίμησης και απαξίας της ζωής των αναλώσιμων προλετάριων χωρίς να επιτρέπεται οποιαδήποτε διέξοδος από τον εξανδραποδισμό… που να μην είναι θάνατος.

Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιες κινήσεις της Εταιρίας που προσπαθούν να αποποιηθούν της βαρβαρότητας εγείροντας ζητήματα… ηθικής, καθώς, διαρρέει πληροφορία για απόπειρα κλοπής από τον Σ.Β. σε βάρος του καταστήματος, γεγονός που προφανώς θεωρούν ότι νομιμοποιεί την αποδοχή της «παραίτησής» του σε αντιστάθμισμα της ποινικής δίωξης. Παρ’ όλ’ αυτά η επίσημη θέση της εταιρίας είναι ότι ο Σ.Β. παραιτήθηκε επικαλούμενος προσωπικούς λόγους… Δεν είναι η πρώτη φορά που μια Εταιρία παίζει στον επικοινωνιακό τζόγο με κρυφά χαρτιά και μπλοφαρίσματα σε σχέση με την ωμή δολοφονία εργαζόμενού της προκειμένου να κερδίσει τις εντυπώσεις και παράλληλα να μη θιχτεί το εμπορευματικό της κύρος στην καταναλωτική συνείδηση. Καταναλωτική πίστη, όμως, σημαίνει… προλεταριακή απιστία για όλους αυτούς που ανέχονται τα αφεντικά να τζογάρουν πάνω στις ζωές τους.

Όπως και να’ χει δεν είναι η πρώτη φορά που τα αφεντικά είναι υπόλογα για λοιδορίες με τις οποίες χρεώνουν τους υπηκόους. Και ο αμοραλισμός είναι μια από αυτές. Η Πράκτικερ ΑΕ έχει πληρώσει ουκ ολίγα πρόστιμα για τη διαφορά των τιμών ανάμεσα στα ράφια και το ταμείο. Επίσης, για τη μη απόσυρση εμπορευμάτων που έχουν κριθεί επικίνδυνα για τον καταναλωτή. Τεκμηριωμένος αμοραλισμός (με κίνδυνο της ζωής του καταναλωτή λέμε….) και με κρατική βούλα λοιπόν. Στο προκείμενο, βέβαια, στο σπίτι του κρεμασμένου όχι μόνο μιλάνε για σκοινί  αλλά κρεμάνε σε αυτό ταμπέλες όπου αναγράφεται ότι αν κάποιος συλληφθεί να κλέβει θα πληρώσει 70 ευρώ ως πρόστιμο πλέον των κλοπιμαίων. Θα πει κανείς ότι αυτό είναι παράνομο ακόμη και σύμφωνα με το αστικό δίκαιο αλλά ποιος δίνει σημασία όταν πρόκειται για φτωχοδιάβολους;

Η υπολανθάνουσα λοιδορία λοιπόν της Εταιρίας για τον Σ.Β. συνοδεύεται και από την άρνηση της Εταιρίας να πληρώσει τα έξοδα της κηδείας αφού έτσι θεωρεί ότι χρεώνεται την αυτοκτονία. Διαπιστώνεται συνέπεια μέχρι κεραίας για την εργοδοτική αλητεία προκειμένου να μην κακιώσουν οι καταναλωτές και πάνε σε άλλα μαγαζιά.

Τα ΜΜΕ ταυτόχρονα με την δημοσιοποίηση έπαιξαν επιπλέον και με μια επιτηδευμένη δραματοποίηση του γεγονότος στο επίπεδο του οικογενειακού  περιβάλλοντος του Σ.Β. Η επίκληση ανύπαρκτων καρκινοπαθών και παραπληγικών συγγενών του Σ.Β. περιμένει την αποκατάσταση της αλήθειας από το γραφείο τύπου της Εταιρίας για να ξεφουσκώσει με αυτόν τον τρόπο στην κοινωνική συνείδηση η πραγματική δραματική διάσταση της εργοδοτικής δολοφονίας. Ωραία κόλπα που θα έκαναν ακόμη και τον Μακιαβέλι να κοκκινίσει…

Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε και με μια επιπρόσθετη προβληματική από μεριάς του σωματείου αυτή τη φορά. Η «παραίτηση» του Σ.Β. έλαβε χώρα την 1ηΦλεβάρη και η αυτοκτονία στις 3 Φλεβάρη. Η κηδεία γίνεται με έξοδα των συναδέλφων του μια εβδομάδα μετά. Και στις 14 Φλεβάρη, 11 ολόκληρες μέρες μετά την αυτοκτονία και 3 μετά την κηδεία, το σωματείο ανακοινώνει το γεγονός. Προς τί η καθυστέρηση;

Αφού οι συνάδελφοι του Σ.Β. ήξεραν ότι επρόκειτο ευθύς εξαρχής για θάνατο με ξεκάθαρο ταξικό περιεχόμενο, όπως επίσης και το σωματείο, γιατί έπρεπε η πληροφορία για το γεγονός να καθυστερήσει τόσο ώστε να απομακρυνθούμε όχι μόνο από αυτό αλλά και από όλα τα συμπαρομαρτούντα του; Γιατί το σωματείο ακόμη και μέχρι σήμερα δεν έχει ανακοινώσει καμία απολύτως κινητοποίηση σχετικά με την ξεκάθαρη δολοφονία;

Δεν γνωρίζουμε. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι δεν πρόκειται να αρκεστούμε σε ένα «ό,τι έγινε, έγινε», ούτε στα… κρυφά χαρτιά του γραφείου τύπου της Πράκτικερ ΑΕ, ούτε φυσικά στην «έρευνα» που ξεκίνησε από το Α.Τ. Κορυδαλλού.

Τα αφεντικά και οι ρουφιάνοι κόπτονται να ασφαλίσουν τις ταπεινές τους μοίρες στο απυρόβλητο. Εκεί είναι που θα τους συναντήσουμε.

από το site της κατάληψης ΣΙΝΙΑΛΟ

http://sinialo.espiv.net