Πρόσφατα λάβαμε mail από το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας (Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου)  που εποπτεύεται απευθείας από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και συνεργάζεται με το Υπουργείο Εξωτερικών. Το  περιεχόμενο του mail  λιτό και περιεκτικό:

“Αγαπητοί/-ές συνάδελφοι,

Στο συνημμένο αρχείο θα βρείτε πληροφορίες για τις ημερομηνίες
διεξαγωγής των εξετάσεων για την πιστοποίηση επάρκειας της ελληνομάθειας.”

Παρ’όλη την έκπληξη που μας προκάλεσε ένα τέτοιο mail και κυρίως η προσφώνηση “αγαπητοί συνάδελφοι” , έχουμε βάσιμες υποψίες πως πρόκειται για ομαδική αποστολή ύστερα από “googlάρισμα” της φράσης “μαθήματα ελληνικών σε μετανάστες”. Θεωρούμε όμως πως είναι μια καλή ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα, γιατί δεν μπορούμε και να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να πρόκειται για μια πιο συνειδητή απόπειρα ενσωμάτωσης σε θεσμικά πλαίσια προκειμένου να αποδυναμωθούν/εξαλειφθούν τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά του αυτομορφωτικού προτάγματος.

Ο συγκεκριμένος οργανισμός σε κείμενο του λέει ότι έχει σκοπό “την προώθηση της ελληνικής γλώσσας και την τόνωση της εθνικής ταυτότητας”. Επίσης, ορίζει συγκεκριμένα νομικά και οικονομικά κριτήρια για το ποιός μπορεί να είναι πομπός και δέκτης στην μετάδοση της γλώσσας, κριτήρια που βασίζονται σε παγιωμένους ρόλους και ιεραρχίες, τα οποία με την σειρά τους τροφοδοτούν ολοένα και περισσότερο ένα σύστημα διακρίσεων και αποκλεισμών .Κανείς “παράνομος” μετανάστης δεν μπορεί να έχει πρόσβαση στην γλώσσα -σε ένα απαραίτητο εργαλείο για την καθημερινή του ζωή-, αλλά ακόμα και ως “νόμιμος” αποκλείεται, αφού πρέπει να καταβάλει ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό  για την εκμάθηση και την πιστοποίηση. Το κέντρο ελληνικής γλώσσας ανακηρύσσεται αρμόδιος της “ορθής” μετάδοσης  της γλώσσας συνολικά με πιστοποιήσεις που αναμφίβολα αναπαράγουν ανισότητες, χειραγωγούν ιδεολογικά τη γνώση και  την πουλούν, ενώ ταυτόχρονα, προωθούν σε όλο το φάσμα της καθημερινής ζωής την όξυνση των ταξικών ,οικονομικών ,κοινωνικών, φυλετικών, έμφυλων και πολιτικών διαφορών.

Η υποτιθέμενη προσπάθεια αφομοίωσης των μεταναστών δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια προσπάθεια του κράτους να αναγορευτεί σε αρμόδιο υπερασπιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων με απώτερο στόχο τη δημιουργία ενός κοινωνικού προφίλ που θα του χρησιμεύει με σκοπό την εξασφάλιση της κοινωνικής συναίνεσης κάθε φορά που θα στρέφεται εναντίον διάφορων κοινωνικών ομάδων. Τα πρόσφατα παραδείγματα των τελευταίων χρόνων με τις οροθετικές γυναίκες και την τιμή των οικογενειαρχών πελατών, των ρατσιστικών πογκρόμ και τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης ως απάντηση  στο μεταναστευτικό είναι κάποια μόνο από τα γεγονότα που αποδεικνύουν την παραπάνω πλαστή ανάγκη του κράτους.

Από την μεριά μας, η γνώση αποτελεί ένα πολύτιμο εργαλείο για την προέκταση και την εξέλιξη της ζωής και ως τέτοια την υπερασπιζόμαστε απέναντι σε κάθε θεσμική διαμεσολάβηση που έχει τον αντίθετο σκοπό. Δημιουργούμε αυτές τις συνθήκες που επιδιώκουν το ξεπέρασμα των ιεραρχιών και προκρίνουν την αμφίδρομη-ελεύθερη μετάδοση της γνώσης με γνώμονα τις ανάγκες και τις επιθυμίες του καθενός, χωρίς ρόλους και αντίτιμα. Συνδιαμορφώνοντας  με τους μετανάστες πραγματοποιούμε μαθήματα ελληνικών, τα οποία πέρα από την αυταξία τους, καθιστούν εφικτή τη δημιουργία σχέσεων, την ανταλλαγή σκεπτικών και τη ζύμωση μεταξύ των συμμετεχόντων. Υλική αποτύπωση αυτών των σχέσεων αποτελεί και η από κοινού σύνθεση και έκδοση του «Εγχειριδίου εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας σε μετανάστες και πρόσφυγες» που δημιουργήθηκε  μέσα από την διεξαγωγή των μαθημάτων.

Η δημιουργία σχέσεων με τους μετανάστες σηματοδοτεί την χάραξη προοπτικών για το ξεπέρασμα της αθλιότητας των κυρίαρχων.

Ομάδα για την αυτομόρφωση και ενάντια στην εκπαίδευση
Κατάληψη Σινιάλο

*αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Σινιάλο:https://sinialo.espiv.net/%CE%B1%CF%80%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%AC%CE%BB%CE%B7%CF%88%CE%B7%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%83/

200 περίπου άτομα συγκεντρωθήκαμε στην πλατεία Εσταυρωμένου και γύρω στις 12.30’ ξεκινήσαμε την πορεία μας προς το Πράκτικερ. Ο κρύος και βροχερός καιρός μπορεί να έπαιξε τον ανασταλτικό του ρόλο για μια πιο μαζική προσέλευση αλλά όσοι και όσες πορευτήκαμε είχαμε την καλύτερη δυνατή παρουσία στο δρόμο. Δυνατή περιφρούρηση και πολλά συνθήματα κατοχύρωσαν για μια ακόμη φορά το σοβαρό πολιτικό και κοινωνικό εκτόπισμα του ανατρεπτικού προτάγματος στην πόλη. Διασχίσαμε την Ιερά Οδό με τη «διακριτική συνοδεία» της αστυνομίας που λίγο πριν φτάσουμε στο Πράκτικερ πήρε λιγότερο διακριτικό χαρακτήρα με δύο διμοιρίες των ΜΑΤ να παίρνουν θέση μπροστά από το κατάστημα. Το κατάστημα είχε κλείσει το μεγάλο υπόγειο πάρκινγκ και είχε απλώσει πλέγματα στην πρόσοψή του. Η πορεία διεκδίκησε το τράβηγμα των διμοιριών από την είσοδο και έτσι φτάσαμε ακριβώς μπροστά από το κατάστημα, το οποίο λειτουργούσε μόνο κατά το ήμισυ, αφού επιτρεπόταν η είσοδος στο σούπερ μάρκετ που συστεγάζεται αλλά οι πόρτες του Πράκτικερ εσωτερικά του κτιρίου ήταν κλειστές. Μείναμε περίπου 20 λεπτά φωνάζοντας συνθήματα και μοιράζοντας κείμενα μέσα κι έξω από το κτίριο και αποχωρήσαμε ρίχνοντας κόκκινες μπογιές στην πρόσοψή του καταστήματος. Στη συνέχεια μπήκαμε όλοι στο μετρό από το σταθμό τη Αγίας Μαρίνας που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το Πράκτικερ και επιστρέψαμε στην πλατεία Εσταυρωμένου.

Αρκετός κόσμος επιδοκίμασε την πορεία αλλά χωρίς να φαίνεται ότι αυτή η επιδοκιμασία έχει τη διάθεση να ξεπεράσει την κουλτούρα της ανάθεσης. Το γεγονός της «αυτοκτονίας», έτσι κι αλλιώς, φέρει ένα συναισθηματικό βάρος τη στιγμή που επικοινωνείται και μάλιστα ιδιαίτερα σε αυτές τις γειτονιές. Πολλές «τριβές» στα μοιράσματα του κειμένου χωρίς κανένα ίχνος επιθετικότητας που επιβεβαιώνουν, όμως, είτε την ασφάλεια ενός «τι να κάνουμε», είτε την κυριαρχία μιας διάχυτης μοιρολατρίας. Ο κόσμος ιδιαίτερα μέσα στο Πράκτικερ σοκαρίστηκε από την αναπάντεχη γι’ αυτόν οργισμένη διαδήλωση στην είσοδο του μαγαζιού… χωρίς να προσδιορίζεται, ωστόσο, το πρόσημο του σοκ.

Η πορεία αυτή άφησε μια παρακαταθήκη αποφασιστικότητας και οργανωτικότητας υποδαυλίζοντας τους φόβους των αφεντικών του Πράκτικερ και της αστυνομίας αφού όλοι αυτοί θεωρούσαν ότι το «ταξικό μένος» είχε εξαντληθεί τόσο στην ανυπαρξία οποιουδήποτε αριστερού καθεστωτικού αντίλογου όσο και στην συγκέντρωση της προηγούμενης Πέμπτης η οποία είχε καλεστεί μόνο διαδικτυακά. Από τη μεριά μας δεν πρόκειται να αφήσουμε αυτή την ξεκάθαρη δολοφονία του Στέφανου Βαλαβάνη να χαθεί μέσα στην επιτηδευμένη λήθη αλλά θα επιδιώξουμε την συγκρότηση μια διαρκούς συλλογικής υποδομής για την περιστολή της εργοδοτικής ασυδοσίας –κι όχι μόνο της συγκεκριμένης- που θέλει να υποτιμήσει τις ζωές μας συνηθίζοντας τον θάνατο.

Περισσότερες φωτογραφίες στο site της κατάληψης Σινιάλο: https://sinialo.espiv.net/?p=14691

Στις 3 Φλεβάρη εξελίσσεται για μια ακόμη φορά μια τραγωδία με πολλά σημαινόμενα. Ο Σ.Β., 49 χρονών, αυτοκτονεί στο σπίτι του δύο μόλις μέρες μετά την «παραίτησή» του από το υποκατάστημα των Πράκτικερ στο Αιγάλεω. Πριν «παραιτηθεί» από τη δουλειά του είχε μοιραστεί με τον περίγυρό του την αγωνία για την οικονομική του κατάσταση και την εργασιακή του ανασφάλεια μετά τις απολύσεις και τις μειώσεις μισθών. Είχε ήδη δεχτεί μια μείωση 7%  του μισθού  του στα μέσα Γενάρη.

Όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά επιβεβαίωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της πλήρους υποτίμησης και απαξίας της ζωής των αναλώσιμων προλετάριων χωρίς να επιτρέπεται οποιαδήποτε διέξοδος από τον εξανδραποδισμό… που να μην είναι θάνατος.

Υπάρχουν, ωστόσο, κάποιες κινήσεις της Εταιρίας που προσπαθούν να αποποιηθούν της βαρβαρότητας εγείροντας ζητήματα… ηθικής, καθώς, διαρρέει πληροφορία για απόπειρα κλοπής από τον Σ.Β. σε βάρος του καταστήματος, γεγονός που προφανώς θεωρούν ότι νομιμοποιεί την αποδοχή της «παραίτησής» του σε αντιστάθμισμα της ποινικής δίωξης. Παρ’ όλ’ αυτά η επίσημη θέση της εταιρίας είναι ότι ο Σ.Β. παραιτήθηκε επικαλούμενος προσωπικούς λόγους… Δεν είναι η πρώτη φορά που μια Εταιρία παίζει στον επικοινωνιακό τζόγο με κρυφά χαρτιά και μπλοφαρίσματα σε σχέση με την ωμή δολοφονία εργαζόμενού της προκειμένου να κερδίσει τις εντυπώσεις και παράλληλα να μη θιχτεί το εμπορευματικό της κύρος στην καταναλωτική συνείδηση. Καταναλωτική πίστη, όμως, σημαίνει… προλεταριακή απιστία για όλους αυτούς που ανέχονται τα αφεντικά να τζογάρουν πάνω στις ζωές τους.

Όπως και να’ χει δεν είναι η πρώτη φορά που τα αφεντικά είναι υπόλογα για λοιδορίες με τις οποίες χρεώνουν τους υπηκόους. Και ο αμοραλισμός είναι μια από αυτές. Η Πράκτικερ ΑΕ έχει πληρώσει ουκ ολίγα πρόστιμα για τη διαφορά των τιμών ανάμεσα στα ράφια και το ταμείο. Επίσης, για τη μη απόσυρση εμπορευμάτων που έχουν κριθεί επικίνδυνα για τον καταναλωτή. Τεκμηριωμένος αμοραλισμός (με κίνδυνο της ζωής του καταναλωτή λέμε….) και με κρατική βούλα λοιπόν. Στο προκείμενο, βέβαια, στο σπίτι του κρεμασμένου όχι μόνο μιλάνε για σκοινί  αλλά κρεμάνε σε αυτό ταμπέλες όπου αναγράφεται ότι αν κάποιος συλληφθεί να κλέβει θα πληρώσει 70 ευρώ ως πρόστιμο πλέον των κλοπιμαίων. Θα πει κανείς ότι αυτό είναι παράνομο ακόμη και σύμφωνα με το αστικό δίκαιο αλλά ποιος δίνει σημασία όταν πρόκειται για φτωχοδιάβολους;

Η υπολανθάνουσα λοιδορία λοιπόν της Εταιρίας για τον Σ.Β. συνοδεύεται και από την άρνηση της Εταιρίας να πληρώσει τα έξοδα της κηδείας αφού έτσι θεωρεί ότι χρεώνεται την αυτοκτονία. Διαπιστώνεται συνέπεια μέχρι κεραίας για την εργοδοτική αλητεία προκειμένου να μην κακιώσουν οι καταναλωτές και πάνε σε άλλα μαγαζιά.

Τα ΜΜΕ ταυτόχρονα με την δημοσιοποίηση έπαιξαν επιπλέον και με μια επιτηδευμένη δραματοποίηση του γεγονότος στο επίπεδο του οικογενειακού  περιβάλλοντος του Σ.Β. Η επίκληση ανύπαρκτων καρκινοπαθών και παραπληγικών συγγενών του Σ.Β. περιμένει την αποκατάσταση της αλήθειας από το γραφείο τύπου της Εταιρίας για να ξεφουσκώσει με αυτόν τον τρόπο στην κοινωνική συνείδηση η πραγματική δραματική διάσταση της εργοδοτικής δολοφονίας. Ωραία κόλπα που θα έκαναν ακόμη και τον Μακιαβέλι να κοκκινίσει…

Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε και με μια επιπρόσθετη προβληματική από μεριάς του σωματείου αυτή τη φορά. Η «παραίτηση» του Σ.Β. έλαβε χώρα την 1ηΦλεβάρη και η αυτοκτονία στις 3 Φλεβάρη. Η κηδεία γίνεται με έξοδα των συναδέλφων του μια εβδομάδα μετά. Και στις 14 Φλεβάρη, 11 ολόκληρες μέρες μετά την αυτοκτονία και 3 μετά την κηδεία, το σωματείο ανακοινώνει το γεγονός. Προς τί η καθυστέρηση;

Αφού οι συνάδελφοι του Σ.Β. ήξεραν ότι επρόκειτο ευθύς εξαρχής για θάνατο με ξεκάθαρο ταξικό περιεχόμενο, όπως επίσης και το σωματείο, γιατί έπρεπε η πληροφορία για το γεγονός να καθυστερήσει τόσο ώστε να απομακρυνθούμε όχι μόνο από αυτό αλλά και από όλα τα συμπαρομαρτούντα του; Γιατί το σωματείο ακόμη και μέχρι σήμερα δεν έχει ανακοινώσει καμία απολύτως κινητοποίηση σχετικά με την ξεκάθαρη δολοφονία;

Δεν γνωρίζουμε. Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι δεν πρόκειται να αρκεστούμε σε ένα «ό,τι έγινε, έγινε», ούτε στα… κρυφά χαρτιά του γραφείου τύπου της Πράκτικερ ΑΕ, ούτε φυσικά στην «έρευνα» που ξεκίνησε από το Α.Τ. Κορυδαλλού.

Τα αφεντικά και οι ρουφιάνοι κόπτονται να ασφαλίσουν τις ταπεινές τους μοίρες στο απυρόβλητο. Εκεί είναι που θα τους συναντήσουμε.

από το site της κατάληψης ΣΙΝΙΑΛΟ

http://sinialo.espiv.net

Η προκήρυξη των Μαχόμενων Επαναστατικών Λαϊκών Δυνάμεων δεν επεξέτεινε –ούτε σε θεωρησιακό επίπεδο ούτε σε υποστηριστική επιχειρηματολογία- απολύτως κανένα από τα πρωταρχικά βασικά στοιχεία κοινωνικής πρόσληψης της ίδιας της πράξης.

Έχουμε ένα αρχικό δεδομένο, ότι δεν έχει προσδιοριστεί με την απαραίτητη εγκυρότητα η πολιτική ταυτότητα της οργάνωσης που ανέλαβε την ευθύνη. Είναι αλήθεια ότι λείπουν τα παραδοσιακά τεκμήρια που πιστοποιούν την ταυτότητα της πράξης. Εν πρώτοις, είναι αδύνατος ο σαφής προσδιορισμός της πολιτικής ταυτότητας της οργάνωσης (που κινείται σε ένα τόσο ευρύ πολιτικό φάσμα, το οποίο, με δεδομένες τις οξύτατες «εσωτερικές» αντιφάσεις και μάλιστα σε βαθμό αυτοακύρωσης, στην ουσία έχει μόνο φαντασματική –ούτε καν φαντασιακή- ύπαρξη). Στη συνέχεια, εντοπίζονται εξαιρετικά αντιφατικές πολιτικές αναφορές σε όλη σχεδόν την έκταση της προκήρυξης (συγκρούονται διαρκώς οι προκρίσεις στοχεύσεων πότε της άμεσης ένοπλης επίθεσης στους φασίστες και τους ψηφοφόρους τους και πότε της άμεσης δράσης ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά… των οποίων οι φασίστες είναι απλώς απόρροια). Η κατάθεση επιχειρησιακών στοιχείων της επίθεσης από μεριάς των ένοπλων οργανώσεων ποτέ δεν αποτελούσε μια στείρα επίδειξη ανώτερων ικανοτήτων αλλά αφενός, αποδείκνυε ότι υπάρχουν τρόποι για την ανάδειξη και αξιοποίηση της τρωτότητας των αντικαπιταλιστικών και αντικρατικών στόχων και αφετέρου, τεκμηρίωνε με «αποκαλυπτικό τρόπο» την αυθεντική ταυτότητα της πράξης. Η έλλειψη κάθε επιχειρησιακού στοιχείου είναι μια… καινοτομία. Ακριβώς σε αυτό τό πλαίσιο της ταυτόχρονης ύπαρξης τριών καινοτομιών, δικαιολογείται κάθε επιφύλαξη για την «γνησιότητα» της ανάληψης. Η προκήρυξη αυτή θα μπορούσε να έχει γραφτεί από τον οποιοδήποτε «ενδιαφερόμενο».

Πέρα από τις επιφυλάξεις, όμως, καλό θα ήτανε να διατυπωθούν κάποιες πρώτες σκέψεις αμιγώς πάνω στο πολιτικό υλικό της προκήρυξης, παίρνοντας ως δεδομένη όχι την εξόφθαλμη αντιφατικότητα της μορφής αλλά την προσπάθεια κατάθεσης προθέσεων επί του περιεχομένου από μεριάς των συντακτών της. Αναμφισβήτητα, η προκήρυξη ξεχειλώνει σε βαθμό φαντασματικότητας, όπως προαναφέραμε, την ανάγκη για κοινό μέτωπο δράσης όχι όμως με άμεση αναφορά σε αυτό. Αλλά εμμέσως πλην σαφώς μέσα από κάθε παράγραφο του κειμένου. Από τις αγαστές αναφορές στον Ντουρρούτι και… την ΟΠΛΑ μέχρι την δυσδιάκριτη και φευγαλέα πολεμική στην καθεστωτική αριστερά. Ούτε μια κουβέντα για το ΚΚΕ και… μόλις μια κουβέντα άσφαιρης ψυχολογικοποίησης για τον Σύριζα. Μέσα σε αυτή την ανεκδιήγητη –τόσο ιστορικά όσο και συγκαιρινά- διαστολή των πολιτικών αναφορών γίνονται τόσο απροσδιόριστα όσο, όμως, και την ίδια στιγμή  προσδιορίσιμα τα πολιτικά χαρακτηριστικά της οργάνωσης. Έτσι, εκείνο που ορίζει την ταυτότητα είναι μόνο η στόχευση: ένα ευρύ μέτωπο «αριστερών, κομμουνιστών και αναρχικών» που θα σηκώσει το γάντι επιτέλους των εμφυλιοπολεμικών προκλήσεων που πέταξαν οι ομάδες μεγάλων συμφερόντων, το κράτος και οι φασίστες. Ο κοινός τόπος, ωστόσο, μεταξύ όλων όσων διατυπώνουν την αναγκαιότητα για ένα ευρύ «αντιφασιστικό, αντικαπιταλιστικό, αντικρατικό» μέτωπο διεμβολίζεται με αυτόν τον τρόπο από την σχέση μέσων και σκοπών. Εισάγεται ένας επιπλέον αναπόφευκτος δυναμικός διαχωρισμός που επιστρέφει από το ξεπέρασμα των διαφωνιών -μέσα από έναν άλλο δρόμο- στην επίφασή τους.

Είναι γεγονός ότι η δομή της προκήρυξης δεν επιτρέπει την κατανόηση επί του συνόλου της τόσο λόγω των αντιφατικών της αναφορών όσο και της αναπόφευκτης σύνδεσής της με την ίδια την πράξη, αυτήν της τελικής πρόκρισης της εκτέλεσης των φασιστών. Από την εκτενή ιστορική παράθεση των εγκλημάτων της ΧΑ που τεκμηριώνουν την πολιτική και φυσική ευθύνη των μελών της μέχρι και την τρις αναφορά τους ως «μαντρόσκυλα του κεφαλαίου» αλλά και την λογική… μεταβίβαση της ευθύνης όλων αυτών στο κεφάλαιο και το κράτος συν την εκτενή αναφορά στα δικά τους εγκλήματα… χάνεται το σημείο αναφοράς ανάμεσα στην κότα και το χρυσό αυγό. Η τελική πρόκριση της πράξης μας λέει ότι οι ΜΕΛΔ επιλέξανε τα χρυσά αυγά αφήνοντας την κότα… για μετά; Κανείς δεν ξέρει. Έτσι κι αλλιώς αυτή η προκήρυξη δεν μπαίνει καν στον κόπο να συνδέσει στοιχειωδώς πειστικά αυτή της την επιλογή με την συγκεκριμένη πολιτική και κοινωνική συγκυρία. Αν η εκτέλεση, έτσι κι αλλιώς και με αυτόν τον τρόπο, αξίζει στα μαντρόσκυλα του κεφαλαίου τότε λογικά πρόκειται για μια διϊστορική επιλογή που αφορά τουλάχιστον τα τελευταία είκοσι χρόνια όσο και οι εκτενείς ιστορικές αναφορές της οργάνωσης για τα «κατορθώματα» των φασιστών. Γιατί όμως δεν επιλέχθηκε έστω πριν την εκτέλεση του Π. Φύσσα και επιλέχθηκε τώρα; Αν το επιχείρημα είναι ότι η απροκάλυπτη δολοφονία του Π. Φύσσα ήταν «η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι» τότε αδικούνται με εξαιρετικά προβληματικό τρόπο τόσες και τόσες άλλες απροκάλυπτες δολοφονίες μεταναστών.

Συνακόλουθα, η αναφορά στην «αφομοίωση του αντιφασιστικού κινήματος» που συντελέστηκε μέσα σε… ένα μήνα διατυπώνει μια βαθιά υποκειμενική αντίληψη για την ταχύτητα της «αφομοίωσης των κοινωνικών κινημάτων» που, όμως, γίνεται αντικειμενική δεσπόζοντας στην πραγματικότητα μέσω της εκτέλεσης των φασιστών. Το μέτρο της υποκειμενικής αυτής αντίληψης έχει ως αναφορά την μαζικότητα, προφανώς, κι όχι τα ποιοτικά κινηματικά χαρακτηριστικά. Το «αντιφασιστικό κίνημα» δεν αφομοιώθηκε αλλά βρισκόταν σε μια πορεία συγκρούσεων από μεριάς του ριζοσπαστικού αντιφασισμού -με βαθιές ιστορικές καταβολές στην ελληνική πραγματικότητα- ενάντια στον όψιμο και χειραγωγικό θεσμικό αντιναζισμό. Οι συγκρούσεις αυτές βρίσκονταν σε μια εξέλιξη που θα ποιοτικοποιούσε τη γενική αφύπνιση αφήνοντας νέες παρακαταθήκες στον -αντικρατικό και αντικαπιταλιστικό- αντιθεσμικό αγώνα. Τίποτε, ωστόσο, από όλα αυτά δεν γίνεται αντιληπτό ή, έστω, άξιο αναφοράς από τους συντάκτες της προκήρυξης. Έτσι, μέσα σε μια αράδα οι διεργασίες των «από τα κάτω» γράφονται στα παλαιά των υποδημάτων των συντακτών και σε αντιδιαστολή με… την αποθέωση που τους επιφυλάσσουν στις τελευταίες παραγράφους όταν τους καλούν σε «αντάρτικο». Στη συνέχεια, η ίδια η βιωματική μας σχέση με την πραγματικότητα των αποτελεσμάτων της εκτέλεσης των φασιστών βρίσκονται στον αντίποδα τόσο των «προσδοκιών» -στο βαθμό που αυτές μας έγιναν αντιληπτές- των ΜΕΛΔ όσο και αυτών που ισχυρίζονται ότι πρόκειται για μια φυσική συνέχεια των πραγμάτων και συνεχίζουμε χωρίς να… τρέχει τίποτα.

Τίποτε από όλα αυτά δεν είναι καινούργιο. Η προκήρυξη και σε επίπεδο περιεχομένου δεν προσέφερε απολύτως τίποτε. Η εκτίμησή μας για την ματαιότητα της αναμονής ανάληψης ευθύνης θεωρούμε ότι επιβεβαιώθηκε ως εκ των προτέρων προφανής. Όσον αφορά την έλλειψη πολιτικής σοβαρότητας…

Σε μια και μόνη πρόταση θα συμφωνήσουμε με τις ΜΕΛΔ αν κι από αυτή τη συμφωνία οι ίδιες οι ΜΕΛΔ έχουν αυτοεξαιρεθεί: «Σε αυτόν τον πόλεμο δεν πρέπει να πτοηθούμε, να καμφθούμε από τα αναμενόμενα αντίποινα και τις προβοκάτσιες του εχθρού». Κι αυτό θα κάνουμε, όπως το κάνουμε εδώ και χρόνια.

Κατάληψη Σινιάλο

Η εν ψυχρώ εκτέλεση των δυο μελών της Χρυσής Αυγής και ο βαρύς τραυματισμός ενός ακόμα στο Ν. Ηράκλειο λειτούργησαν, αντικειμενικά, ως η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την ναζιστική Χρυσή Αυγή.

Μετά τις δολοφονίες και με την κατάλληλη επικοινωνιακή διαχείριση, τα μέλη της Χ.Α από «τάγματα εφόδου», «τέρατα», «νοσταλγοί του Χίτλερ», «εχθροί της δημοκρατίας» και άλλα τοιαύτα απεχθή, μετατράπηκαν σε «παλικάρια» και «παιδιά». Αυτή η εξόφθαλμη καμπάνια εξανθρωπισμού μέσω της θυματοποίησής τους, στοχεύει στη επανανομιμοποίηση της οργάνωσης στην συνείδηση της κοινής γνώμης. Επιπλέον, οι δολοφονίες έδωσαν την ευκαιρία στην Χ.Α. να ενωθεί με τις υπόλοιπες κοινοβουλευτικές δυνάμεις απέναντι στον κοινό εχθρό της τρομοκρατίας. Να αφήσει πίσω της τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, τις αμέτρητες επιθέσεις και τους φόνους μεταναστών, την προκλητική, επιθετική και «αντισυστημική» της στάση και να φορέσει τη μάσκα της σοβαρότητας, της εθνικής ενότητας και της ευθύνης. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν ήταν ο “κρατικός αντιφασισμός” του Σαμαρά και του Δένδια, αυτός που μετέτρεψε την δολοφονία του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα σε μαζική διαμαρτυρία ενάντια στην Χρυσή Αυγή, αλλά οι διαδηλώσεις και οι κινητοποιήσεις χιλιάδων αγωνιστών σε όλη την χώρα. Η ακύρωση των εκδηλώσεων τους ήρθε μέσω της μαζικής κινηματικής πίεσης κι αυτή ήταν που τους ανάγκασε να κλείσουν τα γραφεία τους σε μια σειρά πόλεων. Ήταν ο μαχητικός κοινωνικός αντιφασισμός, που χρόνια τώρα παλεύει στις γειτονιές και τους δρόμους να αναχαιτίσει την δολοφονική δράση των φασιστών, παρά την επιχειρησιακή κάλυψη από την αστυνομία, την δικαστική ασυλία και την φιλοτέχνηση του life style αρχετυπικού χρυσαυγίτη από τα ΜΜΕ.

Ο όψιμος “κρατικός αντιφασισμός” και οι δικαστικές διώξεις της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής, ήταν εν μέρει η αντανακλαστική κίνηση από την μεριά του συστήματος προκειμένου να αναχαιτίσει και να αδρανοποιήσει αυτό το μαχητικό και πλατύ αντιφασιστικό κύμα αντίδρασης στο γεγονός της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Για να μπορέσει όμως να υπηρετήσει στην στρατηγική των «δύο άκρων», έπρεπε να εμφανιστεί και το άλλο άκρο εξίσου αποκρουστικό, απεχθές και αντικοινωνικό.

Τι θα μπορούσε να εξυπηρετήσει καλύτερα αυτό τον στόχο από τις χαριστικές βολές των δολοφόνων του Ηρακλείου Αττικής;

Δεν θα πέσουμε στον -ισχυρό είναι αλήθεια- πειρασμό να κάνουμε υποθέσεις για την πατρότητα της συγκεκριμένης δολοφονικής ενέργειας. Εμείς δε θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε ποιοι είναι οι εμπνευστές και οι φυσικοί αυτουργοί της, εάν πρόκειται για «χρήσιμους ηλίθιους», για φετιχιστές της βίας και του νεομηδενισμού, για πράκτορες ή επαγγελματίες δολοφόνους, για ξεκαθάρισμα λογαριασμών ή εσωτερικές διαφορές.  Αυτό που γνωρίζουμε με σιγουριά είναι ποιοι δεν είναι. Δεν είναι όλες και όλοι αυτοί που κατεβαίνουν σε πορείες, που υπερασπίζονται «γη και ελευθερία» όπως στις Σκουριές, που αγωνίζονται μαζί με τους μετανάστες, τους άνεργους, τους απολυμένους, που δημιουργούν και στηρίζουν δομές κοινωνικής αλληλεγγύης όπως κοινωνικά ιατρεία, συλλογικές κουζίνες, αυτοδιαχειριζόμενες βιβλιοθήκες.. Δεν είναι αυτοί κι αυτές που κόντρα στον αυξανόμενο εκφασισμό ολοένα και μεγαλύτερων κομματιών της κοινωνίας, λειτουργούν σε κοινωνικούς χώρους αυτοοργάνωσης και ελευθερίας, σε στέκια και καταλήψεις, που συναποφασίζουν τις όποιες δράσεις τους μέσα από ανοιχτές συνελεύσεις και οριζόντιες διαδικασίες. Οι δολοφόνοι και οι τρομοκράτες δεν είμαστε όλες και όλοι εμείς που συνειδητοποιούμε ότι ο πήχης της βίας ανεβαίνει ανεξέλεγκτα και εις βάρος μας, που ξέρουμε ότι είμαστε οι πιθανοί στόχοι μελλοντικών φασιστικών αντιποίνων αλλά παρόλα αυτά αρνούμαστε να στρατιωτικοποιηθούμε και συνεχίζουμε τον κοινωνικό μας αγώνα χωρίς να κάνουμε βήμα πίσω.

Eμείς λοιπόν επιμένουμε ότι, απέναντι στις στρατηγικές της έντασης και της διαχείρισης της κοινωνίας μέσω φοβικών συνδρόμων, απέναντι στην επανανομιμοποίηση του κράτους- προστάτη ώστε να μπορεί να κάνει της δουλειές του το κράτος- νταβατζής, είμαστε το ένα και μοναδικό άκρο: αυτό της κοινωνικής χειραφέτησης, των ταξικών αγώνων και της αλληλεγγύης. Είμαστε το ένα και μοναδικό άκρο που αγωνίζεται για να περάσει επιτέλους η ανθρωπότητα από το στάδιο της προϊστορίας σε αυτό της ιστορίας.

Αυτόνομο Στέκι

Κατεβάστε το συνημμένο αρχείο: i_nihta_peftei_sto_palermo….pdf (application/pdf)

http://autonomosteki.espivblogs.net

Στις 30 Οκτωβρίου 2013 δύο ηθοποιοί συλλαμβάνονται στο χώρο του θεάτρου ΕΜΠΡΟΣ την ώρα που κάνουν πρόβα. Παραπέμπονται σε δίκη με την αυτόφωρη διαδικασία, κατηγορούμενοι για παραβίαση σφραγίδων, διατάραξη οικιακής ειρήνης και κατ’ εξακολούθηση κατάληψη δημοσίου κτιρίου. Αυτή η αδιανόητη σύλληψη αποτελεί κορύφωση της επίθεσης της Πολιτείας σε ένα χώρο που τα δύο τελευταία χρόνια, μέσα στην καρδιά της κρίσης, έχει αναδειχθεί σε πυρήνα εναλλακτικής πολιτιστικής και κοινωνικής δράσης για το κέντρο της Αθήνας.

Οι εργαζόμενοι του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου βρίσκονται σε απεργία διαρκείας εδώ και εννέα εβδομάδες ενάντια στις διαθεσιμότητες-απολύσεις 1.349 διοικητικών υπαλλήλων από οχτώ πανεπιστήμια της χώρας.

Με τον αγώνα τους αρνούνται τις πολιτικές της μνημονιακής λεηλασίας που καταδικάζουν όλο και περισσότερους στην ανεργία και εκβιάζουν την πειθάρχηση στην εργοδοτική τρομοκρατία. Δημιουργούν ένα ανάχωμα στην περαιτέρω ιδιωτικοποίηση της παιδείας, αφού οι απολύσεις είναι μέρος μιας ευρύτερης κίνησης αναδιάρθρωσης των πανεπιστημίων στα μέτρα της αγοράς και στα πρότυπα του ασφυκτικού ελέγχου και της καταστολής, σε μια εποχή μάλιστα που κάθε κοινωνικό αγαθό ιδιωτικοποιείται και εμπορευματοποιείται (περίθαλψη, μόρφωση, μεταφορές), βαθαίνοντας τις ταξικές ανισότητες και τους κοινωνικούς αποκλεισμούς. Επιλέγουν να σταθούν και να αγωνιστούν μαζί, απορρίπτοντας τον κατακερματισμό τους με βάση τα κριτήρια «αξιολόγησης» που θέτει το υπουργείο παιδείας.

Με τη συλλογική τους άρνηση απέναντι στις απολύσεις, με τις κινητοποιήσεις τους, τις απεργιακές περιφρουρήσεις, την απεύθυνσή τους σε άλλους εργαζόμενους, φοιτητές και αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, επιχειρούν να υπερβούν λογικές που θέλουν τις εργατικές αντιστάσεις συντεχνιακές, απομονωμένες, ελεγχόμενες από συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες.

Ο αγώνας τους διεξάγεται μέσα σε έναν πόλεμο φθοράς και συκοφάντησης από το κράτος και τα ΜΜΕ, με τη συνήθη προπαγάνδα που προωθεί τον κοινωνικό αυτοματισμό για να πνίξει την ταξική αλληλεγγύη.

Όπως γράφει σε ανακοίνωσή της η απεργιακή επιτροπή εργαζομένων ΕΚΠΑ:

Για μας (…) ο στόχος (…) ήταν και είναι το ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ. Όταν βάλαμε αυτό το στόχο ξέραμε ότι θα ερχόμασταν σε σύγκρουση με τον πυρήνα της μνημονιακής πολιτικής. Ότι αυτό που θέλαμε να κάνουμε ήταν να σπάσουμε τον τσαμπουκά αυτής της κυβέρνησης. Ξέραμε ότι θα μας τρομοκρατήσουν, θα επιχειρήσουν να μας διασπάσουν, να μας σπάσουν, να τσακίσουν τα νεύρα μας, με τη βοήθεια πρόθυμων συμμάχων τους, από τα ΜΜΕ μέχρι τις συνδικαλιστικές ηγεσίες.(…) Εμείς όμως ξέραμε πάντα ότι όπλο μας είναι Η ΑΠΕΡΓΙΑ. Και τώρα το ξέρουμε ακόμα καλύτερα.

Από την κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, έναν αυτοοργανωμένο χώρο αντίστασης, εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στους απεργούς των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και σε όλους-ες όσους-ες παλεύουν ενάντια στη λεηλασία της ζωής και της αξιοπρέπειας τους από το κράτος και το κεφάλαιο.

ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΙ, ΑΚΗΔΕΜΟΝΕΥΤΟΙ, ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ-ΤΑΞΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΚΡΑΤΙΚΗΣ – ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗΣ

Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37