Οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ αποφάσισαν επαναλαμβανόμενες 48ωρες απεργίες, η κυβέρνηση απειλεί με επιστράτευση (ο ίδιος ο Σαμαράς βγήκε μπροστά για να το παίξει βαρύς κι ασήκωτος), οι συνδικαλιστές τα μαζεύουν και υπόσχονται ότι δε θα υπάρξει μπλακ άουτ, ο ΣΥΡΙΖΑ σηκώνει τους αντιπολιτευτικούς τόνους προσπαθώντας να αποκομίσει πολιτική υπεραξία (ΔΕΗ είν’ αυτή) και γενικώς ζούμε το γνωστό θέατρο που παίζεται κάθε φορά σ’ αυτές τις περιπτώσεις, με τα αστικά ΜΜΕ να μοιράζουν το παιχνίδι με το γνωστό τρόπο: «ακόμη κι αν έχουν δίκιο οι εργαζόμενοι που απεργούν, δεν μπορούν να κρατούν όμηρο έναν ολόκληρο λαό που δεν τους φταίει σε τίποτα» (η διαρκής ομηρία από τη βάρβαρη πολιτική των Μνημονίων δεν μετράει όσο μετράει μια ενδεχόμενη διακοπή ρεύματος για μια-δυο ώρες).

Μ’ αυτό το ψευτοπολεμικό σκηνικό, πάνω στο οποίο κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ ανταλλάσσουν άσφαιρα πυρά, η ουσία αυτού που επιχειρείται με τον τεμαχισμό και την πώληση του ενός τρίτου της ΔΕΗ παραμένει κρυφή. Για να καταλάβουμε τι ακριβώς μεθοδεύεται σήμερα, πρέπει να δούμε τι είναι η ΔΕΗ,  πώς δημιουργήθηκε και γιατί μεθοδεύεται σήμερα το συγκεκριμένο σχέδιο.

Μετά το Β’ παγκόσμιο πόλεμο και την ήττα του επαναστατικού στρατού το 1949, στο πλαίσιο της σχετικής ανάπτυξης του ελληνικού καπιταλισμού, έπρεπε να δημιουργηθεί μια κεντρική επιχείρηση παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, με ένα δίκτυο διασύνδεσης των μονάδων της και διανομής του ρεύματος στην κατανάλωση, βιομηχανική, εμπορική και οικιακή. Μια τέτοια καπιταλιστική επιχείρηση δε συνέφερε κανέναν καπιταλιστικό όμιλο να την κατασκευάσει, γιατί έχει υψηλή οργανική σύνθεση κεφαλαίου, καθώς απαιτεί πολύ σταθερό κεφάλαιο, με αποτέλεσμα να ρίχνει το ποσοστό του κέρδους.

Ετσι, το κράτος ανέλαβε να στήσει και να αναπτύξει βαθμιαία τη ΔΕΗ, ενώ οι καπιταλιστές, ντόπιοι και ξένοι, επέλεξαν το ρόλο του εργολάβου και του προμηθευτή, που τους επέτρεψε επί δεκαετίες να θησαυρίζουν στην πλάτη του ελληνικού λαού, με συνεχείς υπερτιμολογήσεις και του μηχανολογικού και λοιπού εξοπλισμού της επιχείρησης που πωλούσαν και των διάφορων εργολαβιών που αναλάμβαναν. Η ίδια η οικοδόμηση της ΔΕΗ, όπως και των άλλων μεγάλων κρατικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων, απετέλεσε ένα διαρκές σκάνδαλο. Αυτό το διαρκές σκάνδαλο δεν αφορά μόνο τον τομέα των προμηθειών και των εργολαβιών, αλλά και τον τομέα της κατανάλωσης. Οι καπιταλιστές απολάμβαναν πάντοτε φτηνά τιμολόγια για την ηλεκτρική ενέργεια που κατανάλωναν, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις οι συμβάσεις ήταν πραγματικά αποικιοκρατικές (π.χ. Πεσινέ). Και αναφερόμαστε σε ενεργοβόρες βιομηχανίες και όχι σε μικρομάγαζα. Φυσικά, το κόστος απ’ αυτό το πλιάτσικο το επωμιζόταν πάντοτε ο ελληνικός λαός, είτε άμεσα (πανάκριβα τιμολόγια οικιακής κατανάλωσης) είτε έμμεσα (βαριά φορολογία για να καλύπτονται οι «τρύπες» στον προϋπολογισμό της ΔΕΗ).

Οταν αυτή η τεράστια επιχείρηση, με τόσες παραγωγικές μονάδες, με την εκμετάλλευση κρατικών πλουτοπαραγωγικών πηγών (λιγνίτες και νερά) και με ένα δίκτυο διανομής που απλώθηκε και στο τελευταίο χωριό, στήθηκε στα πόδια της, ήταν ένα «ζουμερό φρούτο» που το λιγουρευόταν κάθε καπιταλιστής. Γιατί πλέον η επιχείρηση δεν απαιτούσε τις αρχικές τεράστιες επενδύσεις σταθερού κεφαλαίου, που είχαν ήδη γίνει, πληρωμένες με το αίμα του ελληνικού λαού. Τη δεκαετία του ‘90 άρχισε η κουβέντα για την ιδιωτικοποίηση (και) της ΔΕΗ, στο όνομα της «ανάπτυξης του ανταγωνισμού», που υποτίθεται ότι «θα βελτιώσει την ποιότητα και θα ρίξει τις τιμές». Κανένας καπιταλιστικός όμιλος, όμως, ξένος ή ντόπιος, δεν είχε διάθεση να αγοράσει μια τόσο μεγάλη εταιρία, διαθέτοντας για τη ΔΕΗ κεφάλαια που τα τζογάρει στα διεθνή χρηματιστήρια. Ετσι, η ιδιωτικοποίηση πήρε βαθμιαία τη μορφή του «φιλεταρίσματος».

Το μετοχικό κεφάλαιο της ΔΕΗ ανοίχτηκε για τη συμμετοχή και ιδιωτών καπιταλιστών, σε ιδιώτες καπιταλιστές επιτράπηκε να χτίσουν εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας (με φυσικό αέριο), την οποία αγοράζει σε εξωφρενικά υψηλά τιμές η ΔΕΗ, ενώ αυτή η κατάτμηση ολοκληρώθηκε με την κατάτμηση της ΔΕΗ σε επιχειρήσεις (άλλη για την παραγωγή, άλλη για το δίκτυο υψηλής τάσης, άλλη για το δίκτυο χαμηλής τάσης). Σύμφωνα με τη φιλολογία των προηγούμενων χρόνων, το φιλέτο ήταν το δίκτυο υψηλής τάσης (ΑΔΜΗΕ), όμως ποτέ δεν εμφανίστηκε «επενδυτής» με πραγματικό ενδιαφέρον. Ηταν πολλά τα λεφτά που θα έπρεπε να επενδύσει και οι τιμές τότε δεν ήταν στα σημερινά επίπεδα. Ασε που η καπιταλιστική κρίση είχε αρχίσει να πλήττει τον παγκόσμιο καπιταλισμό και οι επενδύσεις σε σταθερό κεφάλαιο σταμάτησαν, ειδικά σε χώρες που έμπαιναν σ’ έναν κύκλο οικονομικής κρίσης και πολιτικής αστάθειας.

Η κρίση έφερε τα πράγματα εκεί που θέλει κάθε καπιταλιστής: έριξε τις τιμές στα τάρταρα. Και τότε γεννήθηκε το σχέδιο της «μικρής ΔΕΗ», όπως η Αθηνά μέσα από το κεφάλι του Δία. Το μαχαίρι του χασάπη παίρνει τώρα άλλη μορφή. Δεν κόβει οριζόντια , αλλά κάθετα. Στο πακέτο βάζουν μονάδες παραγωγής περίπου 2.318 MW (το 30% της ενέργειας που παράγει η ΔΕΗ), 3.000 εργαζόμενους και δίκτυο περίπου 2 εκατ. καταναλωτών, οικιακών και βιομηχανικών. Περιττεύει να θυμίσουμε ότι τη δημιουργία αυτού του πακέτου (με μονάδες παραγωγής και δίκτυο διανομής) την απαίτησαν οι δανειστές, μέσω της τρόικας, η οποία φρόντισε να συμπεριληφθεί η δημιουργία της «μικρής ΔΕΗ» στα προαπαιτούμενα για τις δόσεις του Ιούνη και του Ιούλη. Γιατί τόση πρεμούρα, άραγε; Ρητορικό είναι, όπως καταλαβαίνετε το ερώτημα, γιατί την απάντηση την ξέρουμε όλοι: τώρα είναι η ώρα να πουληθεί κυριολεκτικά μπιρ παρά ένα μεγάλο φιλέτο της μεγαλύτερης κρατικής επιχείρησης. Τώρα είναι η ώρα το ένα τρίτο της ΔΕΗ να γίνει «ελκυστικό για τους επενδυτές».

Φυσικά, όπως συμβαίνει πάντοτε σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η γαλαζοπράσινη κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι θα κατοχυρωθούν και τα συμφέροντα των καταναλωτών και τα συμφέροντα των εργαζόμενων που θα μεταφερθούν (και οι μεν και οι δε) υποχρεωτικά στην προς ξεπούλημα «μικρή ΔΕΗ». Δεδομένου ότι μέχρι τώρα μας παρουσίαζαν τη ΔΕΗ σαν ένα είδος φιλανθρωπικού ιδρύματος, που πουλάει «τζάμπα ρεύμα» στον ελληνικό λαό και δίνει «τεράστιους μισθούς», με αποτέλεσμα να έχει ελλείμματα, αναρωτιέται κανείς αν θα βρεθεί ηλίθιος καπιταλιστής να αγοράσει ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα! Ο καπιταλιστής επενδύει για το κέρδος, και μάλιστα όχι για ένα οποιοδήποτε κέρδος, αλλά για το μέγιστο κέρδος. Το μέγιστο κέρδος μπορεί να το βγάλει μόνο με ένα συνδυασμό τζάμπα εκμετάλλευσης των κρατικών πλουτοπαραγωγικών πηγών, απομύζησης των οικιακών καταναλωτών και ξεζουμίσματος των εργαζόμενων. Εχει κανείς καμιά αμφιβολία γι’ αυτό;

Το νομοσχέδιο προβλέπει, για παράδειγμα, ότι «η νέα εταιρεία προμηθεύει τους πελάτες με ηλεκτρική Ενέργεια, σύμφωνα με τους όρους που προβλέπονταν», στη συνέχεια όμως μπορεί «να μεταβάλει τους όρους των συμβάσεων». Για να μη μπορούν να φύγουν οι πελάτες προβλέπεται ότι «η μεταβολή του προσώπου του προμηθευτή ηλεκτρικής Ενέργειας εξαιτίας της αποσχίσεως δε συνιστά από μόνη της σπουδαίο λόγο καταγγελίας της σύμβασης προμήθειας»! Είναι δε τόσο υπέρ του… ανταγωνισμού το κόψιμο της ΔΕΗ σε φέτες που προβλέπεται ότι η ΔΕΗ «υποχρεούται για χρονικό διάστημα έξι μηνών από την ολοκλήρωση της απόσχισης να απέχει από κάθε μορφής επιθετική εμπορική πρακτική με σκοπό την επαναπροσέλκυση των πελατών, οι συμβάσεις προμήθειας ηλεκτρικής Ενέργειας των οποίων εισφέρθηκαν στη νέα εταιρία»! Μπιρ παρά το ξεπούλημα, αλυσοδεμένοι οι πελάτες και η ΔΕΗ για ένα εξάμηνο να μην μπορεί να ρίξει τις τιμές για να χτυπήσει την ιδιωτική «μικρή ΔΕΗ»! Kι όχι μόνον αυτό, αλλά αν κάποιοι πελάτες φύγουν, προβλέπεται ότι «η ΔΕΗ ΑΕ δύναται να αρνηθεί τη σύναψη νέας σύμβασης προμήθειας με τους συγκεκριμένους πελάτες»!

Αυτό θυμίζει το colpo grosso με την κινητή τηλεφωνία. Ηρθαν η Panafon και η Τelestet, πήραν τις δυο άδειες και ο ΟΤΕ (που ήταν πανέτοιμος και μπορούσε να διαλύσει κάθε ανταγωνιστή) υποχρεώθηκε για ένα διάστημα να μη φτιάξει εταιρία κινητής τηλεφωνίας. Τα αρπακτικά κονόμησαν και σηκώθηκαν και έφυγαν, αφήνοντας τις εταιρίες να περνούν από χέρι σε χέρι, ενώ ο ΟΤΕ με τη δική του εταιρία «τους πήρε τα σώβρακα» κι ας μπήκε τελευταίος στο χορό. Τότε ήρθε η ώρα να πουλήσουν και τον ΟΤΕ, πανίσχυρο πλέον και στον τομέα της κινητής τηλεφωνίας και του Ιντερνετ, που πέρασε μπιρ παρά στα χέρια της γερμανικής Deutsche Telekom.

Αυτή είναι, με όσο γίνεται πιο απλά λόγια και πιο σύντομα, η ιστορία της αποκοπής του φιλέτου της «μικρής ΔΕΗ». Γι’ αυτό και πρέπει να σταθούμε όλοι «απέναντι».

http://www.eksegersi.gr/issue/783/%CE%9F%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1