Από τη στιγμή που η Amazon δεν χρειάζεται να έχει καταστήματα με στολισμένες βιτρίνες, το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας γίνεται σε μαζικά «κέντρα». Μιλάμε για τεράστιες αποθήκες σε διάφορα στρατηγικά σημεία σε όλη τη χώρα, όπου εκτελούνται οι παραγγελίες και εν συνεχεία αποστέλλονται.
Ένας εργαζόμενος σύγκρινε την απόλυτη απεραντοσύνη χωρίς κανένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό και την μηχανική εργασία τους, με τη ζωή στην φυλακή. Μάλιστα, πέρυσι (τρέχον έτος 2014), ο Mac McClelland έγραψε για το φιλελεύθερο πολιτικό περιοδικό Mother Jones ένα διαφωτιστικό άρθρο για τις συνθήκες εργασίες στις αποθήκες της Amazon.
Σε αυτό το σημείο, να κάνουμε μία μικρή παρένθεση λέγοντας πως το περιοδικό έχει το όνομα της Mary Harris, γνωστή και ως Mother Jones η οποία, μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων, το 1903 πρωτοστάτησε με παιδιά στην πορεία που ξεκίνησε από το Kensington, στην Πενσυλβανία και έφτασε μέχρι τη Νέα Υόρκη για να διαμαρτυρηθούν για την παιδική εργασία, στον Πρόεδρο Ρούζβελτ.

Για να επανέλθουμε, λοιπόν, στην Amazon, να πούμε πως το ηλεκτρονικό εμπόριο, δηλαδή το online εμπόριο, είναι το μέλλον. Αντίθετα με τα παραδοσιακά καταστήματα με τις μεγάλες βιτρίνες, τους εργαζόμενους που ασχολούνται με την κίνηση του online λιανικού εμπορίου, ως επί το πλείστον, δεν τους βλέπει κανείς. Δεν υπάρχει νομίζω κάτι πιο δυνατό από το να ακούει κανείς τις ιστορίες τους, όταν τις αφηγούνται οι ίδιοι. Σημειωτέον ότι στην Amazon εργάζονται κάπου 100.000 άνθρωποι.

Στην κατάψυξη

Κατά τη διάρκεια των χειμερινών διακοπών, που αυξάνονται οι παραγγελίες, διπλασιάζουν ή ακόμα και τριπλασιάζουν το εργατικό δυναμικό τους. Κατά καιρούς, εργαζόμαστε σε θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν˙ και μιλάμε για εσωτερικές αποθήκες. Όταν, όμως, έχεις κάπου 40 πόρτες ανοιχτές για να μπορούν να μπουν τα φορτηγά, μπάζει από παντού. Και δεν είναι μόνον αυτό. Τους ανθρώπους τους οποίους προσλαμβάνουν για παροδική εργασία, για τη διάρκεια δηλαδή των διακοπών που πέφτουν μαζεμένες οι παραγγελίες, τους ρίχνουν στις νέες θέσεις εργασίας τους, με μηδενική σχεδόν εκπαίδευση. Εμένα, όταν με πήγαν στην ταξινόμηση, ως stower, δούλευα ήδη τρεις μήνες στην Amazon. Τους δύο από εμάς που επέλεξαν τότε να κρατήσουν, μας έβαλαν να τοποθετούμε τα είδη που παραλαμβάναμε στα ράφια. Μας εκπαίδευσαν για περίπου 45 λεπτά και, μετά την πρώτη ημέρα, η διοίκηση μας απείλησε ότι θα στείλει επίσημο έγγραφο ζητώντας να μας διώξουν. Με το που σχόλασα εκείνη την ημέρα, αποφάσισα να μην ξαναπατήσω το πόδι μου εκεί μέσα. Και όντως˙ δεν κοίταξα πίσω μου.
Δεν μπορείτε να περιμένετε από κάποιον να μάθει μέσα σε 45 λεπτά πώς να κάνει μια δουλειά που απαιτεί «περίοδο κατάρτισης» περίπου τριών εβδομάδων.

Δουλειά, όχι καριέρα

Μου άρεσε πολύ ο χρόνος που πέρασα στην Amazon. Εργάστηκα στην αποθήκη Fernley NV για 90 ημέρες, κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων. Είναι η πιο δύσκολη δουλειά που αγάπησα.
Έχασα βάρος, είχα την καλύτερη φυσική κατάσταση από ποτέ και γνώρισα κάποιους ανθρώπους. Αναρωτηθήκατε ποτέ, που δουλεύουν οι άνθρωποι που έχουν παντού τατουάζ και σκουλαρίκια;

Ήμουν picker, δηλαδή ένας εξ’ αυτών που συλλέγουν τα αντικείμενα που πρέπει να αποσταλούν στους πελότες από τα ράφια. Έπρεπε να περπατώ 5-15 μίλια επί καθημερινής βάσεως.
Έκανα και απογραφή αλλά και την συσκευασία των Χριστουγεννιάτικων δώρων.
Ναι, υπάρχουν υποχρεωτικά υπερωρίες. Και τώρα εσείς θα σκέφτεστε˙ ωραία, περισσότερα χρήματα!
Μιλάμε για όρους φυλάκισης που υπερέβαιναν τα ανθρώπινα όρια.
Αλλά, μια χαρά ήταν.
Στο φινάλε, το σύνθημα ήταν ένα και μοναδικό:

Εάν δεν είστε ευχαριστημένοι, να πάτε κάπου αλλού. Όσοι έχουν αρνητική στάση δεν είναι ευπρόσδεκτοι.

Όπως και ο,τιδήποτε άλλο στη ζωή σας, η δουλειά είναι θέμα οπτικής. Επέλεξα να είναι μια θετική εμπειρία και λόγω αυτού, θα προσληφθώ και πάλι στο Κάνσας για την περίοδο των Χριστουγέννων. Και την επόμενη χρονιά, εάν δεν κερδίσω το λαχείο, θα υποβάλλω ξανά αίτηση για μια θέση εργασίας στην εγκατάσταση KY.
Είμαι μέλος μιας ομάδας που ονομάζεται Camperforce. Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε πάνω από 50. Οι βραχυπρόθεσμες συμβάσεις, είναι η μόνη μας λύση! Συμπέρασμα˙ μου άρεσε η δουλειά μου στην Amazon. Ήμουν συνεχώς εξαντλημένος και ευτυχισμένος. Δεν είχα ούτε χρόνο ούτε κουράγιο να σκεφτώ τίποτα.
Το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Παίζουν με το μυαλό μας

Έχω 3 μεγάλα παράπονα. Λένε ψέματα για να σας πείσουν. Μέχρι να πιάσετε δουλειά όλα αυτά. Αμέσως μετά, θέτουν στόχους που δεν είναι καθόλου ρεαλιστικοί. Και τα διαλείμματα είναι πολύ σύντομα.
Δουλεύω στην αποθήκη Chester, στην Βιρτζίνια ως picker. Το παρουσιάζουν σαν να είναι ένα διασκεδαστικό μέρος. Σας λένε ότι θα μπορείτε να παίζετε παιχνίδια κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων και θα διασκεδάζετε.
Τα μόνα παιχνίδια που παίζουν μαζί σας είναι τα παιχνίδια μυαλού.
Αυτό με φέρνει στο 2ο μου παράπονο, στους μη ρεαλιστικούς στόχους. Έχουν την απαίτηση να δουλεύεις με απίστευτους ρυθμούς. Ήμουν σε καλή κατάσταση όταν έφτασα εκεί, αλλά δεν ήμουν προετοιμασμένος ότι θα χρειαζόταν να περπατάω τόσα μίλια κάθε μέρα. Πονούσαν τα πόδια μου τόσο πολύ, που ακόμα κι όταν έπεφτα για ύπνο, είχα πρόβλημα. Από τον πόνο, μου ήταν αδύνατον να κλείσω μάτι. Τα πόδια μου άλλαξαν, αλλά η αμοιβή μου έμενε η ίδια.
Ένα άλλο ζήτημα των μη ρεαλιστικών στόχων, που προανέφερα, είναι ότι έχουν μπόνους αμοιβών. Σκέφτεστε, ακόμα καλύτερα. Αμ δε. Αν νομίζετε ότι μιλάμε για περισσότερα χρήματα, είστε γελασμένοι. Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα είναι ότι εάν στην αποθήκη δεν έχει γίνει κανένα λάθος, τότε παίρνετε μπόνους στον μισθό σας. Κάτι που, φυσικά, δεν συμβαίνει ποτέ. Σας λένε πως οι άλλες αποθήκες δεν έχουν λάθη και οι υπάλληλοι πληρώνονται καλύτερα, αλλά δεν σας δείχνουν τίποτα για να πειστείτε. Απλά, πρέπει να τους πιστέψετε και -άρα- να πειστείτε κι εσείς οι ίδιοι ότι στην αποθήκη Chester της Βιρτζίνια εργάζονται ένα σωρό αποτυχημένοι βλάκες.
Όσον αφορά τα διαλείμματα τώρα, λένε ότι δικαιούστε δύο διαλείμματα των 15 λεπτών και μισή ώρα διάλειμμα, αλλά δεν επιτρέπεται να φύγετε από τον όροφο νωρίτερα. Όταν όμως χρειάζεται να περπατήσετε επί 5 λεπτά τουλάχιστον για να βγείτε από την αποθήκη, καταλαβαίνεται πως σε μια μέρα όπου εργάζεστε για τουλάχιστον δέκα ώρες, σας μένουν 2 διαλείμματα των ΠΕΝΤΕ λεπτών και ένα διάλειμμα των 20 λεπτών.

Προσωρινοί = εξερχόμενοι

Δούλεψα κάποιους μήνες για την Amazon ως προσωρινός. Προσελήφθη για την περίοδο των Χριστουγέννων του 2012. Σε μία από τις πολλές αποθήκες που έχουν στην περιοχή Phoenix. Δούλεψα στην νυχτερινή βάρδια, η οποία ξεκινούσε στις 7:00 το απόγευμα και τελείωνε στις 7 το άλλο πρωί. Μιλάμε για πλήρες 12ωρο.
Και το χειρότερο; Κάθε φορά που έπεφτε η δουλειά, έστελναν ανθρώπους στα σπιτάκια τους.

Είχα προσληφθεί ως προσωρινός packer (συσκευαστής), μέσω ενός πρακτορείου. Η δουλειά μου ήταν να συσκευάζω τα προϊόντα ώστε να αποσταλούν στους πελάτες.
Όση ώρα περίμενα για να δώσω συνέντευξη, είχαν ένα βίντεο να παίζει. Στο βίντεο αυτό έλεγε:

Σπουδάζετε; Υπέροχα! Απλά πείτε μας το πρόγραμμά σας και θα προσαρμόσουμε την εργασία σας γύρω από αυτό.

Όταν μπήκα για την συνέντευξη, έδωσα το επικείμενο χρονοδιάγραμμα της σχολής μου και η κυρία χλεύασε,

Δεν προσαρμόζουμε το πρόγραμμά μας σύμφωνα με τα ωράρια λειτουργίας των σχολείων.

Το να το επιβάλλει αυτό η δουλειά, το καταλαβαίνω. Αυτό που είναι απαράδεκτο εκ μέρους τους είναι ότι δεν είναι ειλικρινείς επί του θέματος. Γιατί;
Ήταν πραγματικά δύσκολο να είμαι ορθοστασία τόσες ώρες, αλλά στην ορθοστασία ήμουν συνηθισμένος και από τότε που δούλευα στο Target ως έφηβος. Υπήρχαν και κάποιες ηλίθιες ασκήσεις stretching, για να ξεμουδιάσουμε, που ήμασταν υποχρεωμένοι να κάνουμε όλοι μαζί˙ μία φορά κατά την έναρξη της βάρδιας και μετά πάλι στο διάλειμμα για φαγητό.
Είχαμε και έναν τύπο, που το έπαιζε αφεντικό, να μας φωνάζει να γυρίσουμε στην ώρα μας από το διάλειμμα και να μας υπενθυμίζει ότι… υπάρχουν λάθη που δεν πρέπει να κάνουμε!
Το διάλειμμα για φαγητό ήταν 30 λεπτά, συν δύο διαλείμματα των δεκαπέντε λεπτών. Και τα 15 λεπτά μετρούσαν από την στιγμή που θα έφευγες από τον χώρο εργασίας σου. Ναι, αλλά εμείς χρειαζόμασταν 5-10 λεπτά για να φτάσουμε στον χώρο που γινόταν το διάλειμμα.
Παρεμπιπτόντως, δεν επιτρεπόταν να έχουμε μαζί μας κινητά τηλέφωνα και περνούσαμε από ανιχνευτές μετάλλων κάθε φορά που μπαινοβγαίναμε σε έναν χώρο˙ ακόμα και εκεί που κάναμε το διάλειμμά μας.