Όσο η κρίση οξύνεται και οι προσδοκίες για μια «αξιοπρεπή» δουλειά μειώνονται, το καπιταλιστικό σύστημα μες στο οποίο ζούμε και εργαζόμαστε προσπαθεί να εξασφαλίσει με κάθε τρόπο ότι ο καθένας θα δώσει μια μάχη μόνος του και ότι αυτή η μάχη θα είναι μάχη επιβίωσης και μόνο. Το ξήλωμα των συλλογικών συμβάσεων, η τρομοκράτηση των εργαζόμενων, η ένταση της καταστολής προς τους αγωνιστές, το σύνολο των αντικοινωνικών μέτρων που ψηφίζονται, αποσκοπούν να τροφοδοτήσουν νοοτροπίες ατομικισμού, ρουφιανιάς, υποταγής και εν τέλει να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των αφεντικών ώστε να μη συλλογικοποιήσουμε τον αγώνα μας. Απέναντι και εμπόδιο στα σχέδια της κυριαρχίας βρίσκονται οργανωτικές δομές αντίστασης εντός και εκτός των τειχών: οι αγώνες πολιτικών κρατούμενων, συνελεύσεις-επιτροπές-σωματεία βάσης, συνελεύσεις κατοίκων, πολιτικά και εργασιακά εγχειρήματα, στέκια – καταλήψεις, συλλογικότητες και αγωνιζόμενες ατομικότητες.

Απ’ τη πλευρά του το κράτος οχυρώνεται απέναντι στις αντιστάσεις και διαμορφώνει ένα νομικό οπλοστάσιο απέναντι σε κάθε κοινωνικό-ταξικό αγώνα (χρίζει παράνομες και καταχρηστικές απεργίες, επιστρατεύουν απεργούς) και ένα αντίστοιχο ποινικό.

Έτσι :

Αυτό το οπλοστάσιο χρησιμοποιείται ενάντια σε κάθε μορφής αγώνα. Λαμπρό παράδειγμα είναι η κατασκευή κατηγοριών εγκληματικής οργάνωσης προς τους κάτοικους της Χαλκιδικής που αγωνίζονται ενάντια στα μεταλλεία χρυσού. Η κατηγορία αφορούσε 21 αγωνιστές κάτοικους από τους οποίους οι 4 προφυλακίστηκαν. Επιπλέον η “αίολος κούριερ” μετά από νικηφόρες (και δικαστικά!) συνδικαλιστικές διεκδικήσεις των εργαζομένων της συνέλευσης βάσης οδηγών δικύκλων κίνησε αναψηλάφηση στην οποία συμπεριλαμβανόταν η θεώρηση της εταιρίας για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, βάρος που πέφτει κυρίως σε κάποια μέλη της συνέλευσης (ότι συντηρούνται οικονομικά παίρνοντας λεφτά από τα αφεντικά!) αλλά και στην ίδια τη συνέλευση κάνοντας έτσι ξεκάθαρη τη μεγάλη γκάμα μορφών αγώνα που στοχεύει ο αντιτρομοκρατικός νόμος. Φυσικά όλο το νομικό πλαίσιο που διαμορφώνεται τα τελευταία χρονιά καλύπτει πλήρως τις ανάγκες του κεφαλαίου αναβαθμίζοντας την αντιτρομοκρατική νομοθεσία οχυρώνοντας έτσι το δρόμο για τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις.

 Ο αγώνας ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας και της εργασίας μας πρέπει να ναι αδιαχώριστος από τον αντικατασταλτικό αγώνα

Δικαιώματα που έχουν κατακτήσει αγωνιζόμενοι φυλακισμένοι για τα σύνολο των κρατουμένων με εξεγέρσεις και αιματηρούς αγώνες σταδιακά καταργούνται παράτυπα και εκδικητικά. Δικαιώματα όπως οι άδειες είναι κατακτήσεις που άφηναν μια ανάσα ελεύθερης ζωής και κοινωνικοποίησης με σκοπό την όσο γίνεται πιο υποφερτή διαβίωση των εγκλείστων πριν και μετά το πέρας της ποινής τους. Η απομόνωση ένα μέσο απάνθρωπο απ’ την άλλη χρησιμοποιείται όλο και πιο συχνά και με τους χειρότερους όρους (λευκά κελιά) σκοπεύοντας την πνευματική εξόντωση των απείθαρχων και των πολιτικών κρατούμενων.

Από τις 27/2 ξεκινά απεργία πείνας ο κρατούμενος κορυδαλλού Γιώργος Σοφιανίδης ο οποίος φοιτούσε στο ΤΕΙ Πειραιά και παράλληλα στο ΙΕΚ των φυλακών Κορυδαλλού. Στη συνέχεια τον μετήγαγαν αιφνιδιαστικά στη φυλακή Γ’ τύπου του Δομοκού, μολονότι προβλεπόταν πως όσοι φοιτούσαν στο ΙΕΚ του Κορυδαλλού δε θα μεταφέρονταν σε άλλη φυλακή. Έκανε αλλεπάλληλες αιτήσεις. Ζήτησε να μεταταγεί στον Κορυδαλλό τουλάχιστον για να δώσει εξετάσεις στο ΙΕΚ, του οποίου το εξάμηνο είχε παρακολουθήσει. Η τελευταία αίτησή του στον εισαγγελέα εκτέλεσης ποινών απορρίφθηκε, με το αιτιολογικό πως όσοι κρατούνται σε φυλακές Γ’ τύπου δεν δικαιούνται μεταγωγή για εκπαιδευτικούς λόγους! Αίτημα του η κατάργηση φυλακών τύπου Γ.

Απ’τις 2/3 ξεκινούν ως ένδειξη αλληλεγγύης και ενισχυτικά απεργία πεινάς οι κρατούμενοι της ε1 Δομοκού: Κουφοντίνας, Γουρνάς, Μαζιώτης. Ενάντια στο ίδιο νομικό πλαίσιο των παραπάνω ξεκίνησαν απεργία πείνας και οι κρατούμενοι Θεοφίλου, Χαρίσης, Ντάλιος, Καραγιαννίδης, Σταμπούλος, Σαραφούδης μέλη του δικτύου αγωνιστών κρατούμενων καθώς και τα υπόλοιπα μελή του δικτύου θα ξεκινήσουν προοδευτικά. Στον αγώνα επίσης απ τις 11/3 μπήκαν και θα μπαίνουν σταδιακά και Τούρκοι κρατούμενοι.

Ως ένδειξη αλληλεγγύης απεργία πείνας ξεκίνησε και ο κρατούμενος Μοχάμεντ – Σάιντ Ελτσιμπαχ της ε1 Δομοκού καθώς και δύο από τις κρατούμενες, υπό άθλιες συνθήκες, στο θάλαμο γυναικών των ανδρικών φυλακών Νεάπολης Λασιθίου, η Α.Μ. και η Ε.Κ. ξεκίνησαν αποχή συσσιτίου σε ένδειξη αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας πολιτικούς κρατούμενους. Στηρίζουν τα αιτήματα και αναφέρουν ότι τις επόμενες μέρες θα υπάρξει κλιμάκωση της διαμαρτυρίας τους.

Το ίδιο διάστημα έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας οι κρατούμενοι της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και η Σπυροπούλου διεκδικώντας την απελευθέρωση των πρόσφατα προφυλακισμένων συγγενών στηρίζοντας ταυτόχρονα τα αιτήματα των υπολοίπων κρατούμενων.

Παράλληλα μετανάστες εργάτες αγωνίζονται καθημερινά όντας έγκλειστοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με διάφορα μέσα αντίστασης όπως απεργίες πεινάς και εξεγέρσεις. Αναγνωρίζουμε την άδικη κράτηση τους και στεκόμαστε δίπλα στους αγώνες τους.

  ΚΑΜΙΑ/ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

 Ως εργαζόμενες/οι αντιλαμβανόμαστε τη σύνδεση των αγώνων μας διαρκές ζητούμενο της δράσης μας. Έτσι αντιμετωπίζουμε και τον δίκαιο αγώνα των πολιτικών κρατούμενων. Ο αγώνας των απεργών πείνας αφορά όλους μας εντός και εκτός των τειχών. Στεκόμαστε δίπλα σε κάθε αντιστεκόμενο. Επιλέγουμε να βρισκόμαστε σε συλλογικούς και μαζικούς ταξικούς αγώνες, οργανωνόμαστε σε σωματεία βάσης και αγωνιζόμαστε για την ολική ανατροπή του καπιταλισμού εκεί όπου εργάτες/τριες θα αυτοοργανώνουν τις ζωές τους.

Σωματείο σερβιτόρων μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού

Πηγή: athens indymedia

Η ανάληψη της εξουσίας από την «αριστερά της ελπίδας» και οι δεσμεύσεις περί κατάργησης των φυλακών τύπου Γ’, δεν αποτελούν εχέγγυο ούτε για μας, και σίγουρα ούτε για τους φυλακισμένους. Σε ένα πλαίσιο αποδοχής και αναπαραγωγής του υπάρχοντος καπιταλιστικού συστήματος που δεν στοχεύει, παρά στην περαιτέρω εξαθλίωση των υποτελών τάξεων, και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τη σειρά της, θα φροντίσει να διαμορφώσει τις απαραίτητες συνθήκες εξαίρεσης, εκβιασμού και καταστολής των αγωνιζόμενων, με στόχο την αποδυνάμωση της άμυνας των καταπιεσμένων, απέναντι στη συνεχή επίθεση που δέχεται από το κράτος και το κεφάλαιο.

Από την πλευρά μας, δεν τρέφουμε καμία αυταπάτη για τη νέα κυβέρνηση. Γνωρίζοντας ότι τίποτα δεν έχει παραχωρηθεί από την εξουσία χωρίς αγώνα, υποστηρίζουμε και συμμετέχουμε έμπρακτα στην πάλη των πολιτικών κρατουμένων, οι οποίοι προτάσσουν το σώμα τους, ως έσχατο μέσο διεκδίκησης και απαιτούμε την άμεση δικαίωση των αιτημάτων τους.

Yιοθετούμε, λοιπόν, το πλαίσιο αιτημάτων των κρατουμένων, όπως εκφράστηκε από τις ανακοινώσεις έναρξης της απεργίας πείνας από 2/3, των Δ. Κουφοντίνα, Κ. Γουρνά, Ν. Μαζιώτη και του Δίκτυου Αγωνιστών Κρατουμένων (Δ.Α.Κ.).

Οι απεργοί πείνας απαιτούν την κατάργηση:
• του άρθρου 187
• του άρθρου 187Α
• της επιβαρυντικής διάταξης για την πράξη που τελέστηκε με καλυμμένα χαρακτηριστικά («κουκουλονόμος»)
• του νομικού πλαισίου που ορίζει τη λειτουργία των φυλακών τύπου Γ’
• της εισαγγελικής διάταξης που επιβάλλει τη βίαιη λήψη του DNA
• της ανάλυσης δειγμάτων που εμπεριέχεται μίγμα γενετικού υλικού άνω των δύο ατόμων,

επίσης απαιτούν:
• την πρόσβαση και ανάλυση του γενετικού δείγματος από πραγματογνώμονα βιολόγο της εμπιστοσύνης τους κατηγορουμένου, αν το επιθυμεί
• την άμεση απελευθέρωση του Σάββα Ξηρού, προκειμένου να μπορεί να λάβει τη νοσηλεία που χρειάζεται.

Αυτές oι διεκδικήσεις είναι πιο επίκαιρες από ποτέ, καθώς όλες οι παραπάνω κατασταλτικές διατάξεις είχαν και εξακολουθούν να έχουν ως στόχο την εξόντωση και την τρομοκράτηση των αγωνιζόμενων και στις δύο πλευρές του συρματοπλέγματος, καθώς ο τρομονόμος (187) και η επέκτασή του (187Α), υπάγοντας όλες τις επιμέρους κατηγορίες στο πλαίσιο συγκρότησης και συμμετοχής σε «τρομοκρατική οργάνωση», μεγιστοποιεί τις ποινές και επιτρέπει ακόμα και την ποινικοποίηση πολιτικών, φιλικών και συγγενικών σχέσεων.

Η επιβαρυντική διάταξη του «κουκουλονόμου», παρά τις υποσχέσεις των κατά καιρούς κυβερνήσεων για την κατάργησή της, χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον ως το βασικό εργαλείο για την αναβάθμιση των πλημμεληματικών κατηγοριών σε κακουργήματα. Είναι γεγονός ότι η συγκεκριμένη διάταξη έχει βρει εφαρμογή σε δεκάδες περιπτώσεις διαδηλωτών και κοινωνικών αγωνιστών.

Το αίτημα της οριοθέτησης της επεξεργασίας και της χρήσης του γενετικού υλικού, υπό την προϋπόθεση της συγκατάβασης του κρατουμένου και της επιστημονικής επίβλεψης από πραγματογνώμονα βιολόγο της εμπιστοσύνης του, αποβλέπει στην αποφυγή των, κατά τη συνήθη τακτική της αντιτρομοκρατικής, στημένων υποθέσεων με κατασκευασμένα αποδεικτικά στοιχεία (βλ. Τάσος Θεοφίλου), αλλά και στην αμφισβήτηση της θεώρησης της ανάλυσης του DNA ως επαρκούς στοιχείου ενοχοποίησης των κατηγορούμενων.

Οι φυλακές υψίστης ασφαλείας που αποτελούν το κατ’ εξοχήν σύμβολο του καθεστώτος εξαίρεσης που χρησιμοποιεί το κράτος απέναντι στους πολιτικούς του αντιπάλους, αποσκοπούν στον εκφοβισμό του κοινωνικού συνόλου, στην εκδίκηση, μέσω της τιμωρίας και της απομόνωσης των κρατουμένων. Επιπλέον, χαρακτηριστική είναι η αναβάθμιση του ρόλου της ΕΛ.ΑΣ. σε όργανο επιβολής του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Η παρατεταμένη κράτηση του Σάββα Ξηρού με διαγνωσμένη αναπηρία στο ποσοστό του 98% αποτελεί βασανιστήριο που αποδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την εκδικητικότητα του κράτους και της εξουσίας.

Αντιλαμβανόμαστε την ένταση της καταστολής απέναντι σε οποιονδήποτε αντιστέκεται και την αναβάθμιση του νομικού οπλοστασίου του ελληνικού κράτους ως την άλλη πλευρά του νομίσματος των πολιτικών λιτότητας, των μειώσεων μισθών και συντάξεων, των περικοπών σε όλες τις δημόσιες παροχές, δηλαδή της υποτίμησης και εξαθλίωσης της εργατικής τάξης.
Την ίδια στιγμή που η τάξη μας δέχεται την μεγαλύτερη επίθεση εδώ και χρόνια, το κράτος εξαπολύει την πιο σκληρή επίθεση απέναντι στα κομμάτια της που σηκώνουν το ανάστημα τους.

Όπως αναφέρουν στην ανακοίνωση τους οι αγωνιστές κρατούμενοι Κ. Γουρνάς και ο Δ. Κουφοντίνας: «Επειδή η καταστολή είναι η άλλη όψη της λιτότητας, ο αγώνας του λαϊκού κινήματος κατά της λιτότητας είναι αξεχώριστος από τον αγώνα κατά της καταστολής και ιδιαίτερα κατά του μόνιμου καθεστώτος εκτάκτων μέτρων. Γι’ αυτό ζητάμε τη συμπαράσταση ολόκληρης της αγωνιζόμενης κοινωνίας.» Και γι’ αυτό πρέπει να την έχουν.

Η δικαίωση των αιτημάτων των πολιτικών κρατουμένων που βρίσκονται σε απεργία πείνας,
θα είναι νίκη όλου του κινήματος.

Η 11η Σεπτεμβρίου 2001 υπήρξε η αφορμή για τη σκλήρυνση του κατασταλτικού πλαισίου στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών. Στην Ελλάδα η επιπλέον αφορμή που χρησιμοποιήθηκε από την εξουσία ήταν η δράση των ένοπλων επαναστατικών ομάδων και κυρίως της 17Ν. Η ψήφιση του πρώτου τρομονόμου (άρθρο 187 του ΠΚ) το 2001 και του δεύτερου τρομονόμου (άρθρο 187Α του ΠΚ) το 2004 ήταν η πρώτη πράξη της κατασταλτικής επίθεσης. Τον Απρίλιο του 2009, έπειτα από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και υπό τη σκιά της καπιταλιστικής κρίσης που είχε ξεσπάσει σε διεθνές επίπεδο ψηφίστηκε ο περιβόητος κουκουλονόμος, που μετατρέπει σε ιδιώνυμο αδίκημα την κάλυψη των χαρακτηριστικών κατά την τέλεση συγκεκριμένων πράξεων που σχετίζονται με κινηματικές πρακτικές αυτοάμυνας και αντιβίας. Το 2014 ψηφίστηκε η κατασκευή φυλακών τύπου Γ’, των σύγχρονων λευκών κελιών της ελληνικής δημοκρατίας. Σε όλο αυτό το διάστημα είδαμε ακόμη τα περίφημα τρομοδικεία (μια επανάληψη των δικονομικών συνθηκών των έκτακτων στρατοδικείων), την ποινικοποίηση προσωπικών, κοινωνικών, ακόμα και οικογενειακών σχέσεων, την χρήση του τρομονόμου για την αναβάθμιση «απλών» αδικημάτων, την απομόνωση αγωνιστών στα υπόγεια του Κορυδαλλού, τις σκευωρίες εναντίον συντρόφων, τις προφυλακίσεις και καταδίκες συντρόφων, χωρίς κανένα στοιχείο, τις εισβολές σε σπίτια λόγω ανώνυμων (ασφαλίτικων) καταγγελιών, τους βασανισμούς συλληφθέντων και την ολοένα και πιο σκληρή στάση της αντιτρομοκρατικής που πλέον συμπυκνώνει την ουσία του κράτους.Όποιος πιστεύει πως όλα τα παραπάνω είναι απλά μια μάχη του κράτους δικαίου ενάντια σε περιθωριακές ομάδες και φαινόμενα, είναι αφελής ή, το πιθανότερο, έχει συμφέρον να προσποιείται ότι το κάνει. Η κατασταλτική επίθεση που δέχονται τα πιο δυναμικά κομμάτια του κινήματος επιτελεί διπλό ρόλο. Το κράτος προσπαθεί να ελέγχει και να κρατά δέσμιο το κίνημα μέσω των διώξεων και του αναπόφευκτου κόστους (οικονομικού και άλλου) που αυτές συνεπάγονται και ταυτόχρονα να τρομοκρατήσει τα τμήματα της κοινωνίας που έχουν τη διάθεση να αντισταθούν. Ο ιδεολογικός πόλεμος δε διεξάγεται στη σάλα του δημοκρατικού κράτους όπως αφελώς πιστεύει το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς (κυβερνώσας και μη) αλλά στο ανελέητο πεδίο της ταξικής πάλης. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ δεν πρόκειται να άρει το ασφυκτικό πλαίσιο καταστολής πολύ απλά γιατί θα το χρειαστεί πολύ σύντομα.Ότι δεν καταφέρνει η κυβέρνηση -η κάθε κυβέρνηση- με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών/ τριών και την καταστολή, όσα ξεφεύγουν από την αστυνομική κτηνωδία, αναλαμβάνει να ολοκληρώσει η δήθεν ανεξάρτητη δικαστική εξουσία. Όλες οι συνιστώσες της κρατικής εξουσίας συνασπίζονται ενάντια στον κοινό εχθρό: αυτούς που αντιστέκονται και θα συνεχίσουν να αντιστέκονται με κάθε τρόπο και από κάθε θέση. Για να το καταφέρουν δε διστάζουν να καταργούν στην πράξη ακόμα και τον θεμελιώδη νόμο της “δημοκρατίας” τους, το σύνταγμα. Εμείς ξέρουμε καλά όμως κάτι που ολοένα και περισσότεροι αρχίζουν να αντιλαμβάνονται: ότι η υποτιθέμενη “δημοκρατία” τους είναι ένα άλλοθι για να επιτευχθεί ο μεγάλος στόχος του κράτους και του κεφαλαίου, που δεν είναι άλλος από τη συντριβή όσων τους δημιουργούν προβλήματα στην προσπάθειά τους να πετσοκόψουν εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα δεκαετιών. Θέλουν να καταστήσουν τους προλετάριους όχι μόνο φθηνούς και αναλώσιμους αλλά κυρίως φοβισμένους και ανήμπορους να αντιδράσουν.

Όπως αναφέρει το Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων «Σε αυτό το καθεστώς εξαίρεσης εντάσσεται η αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού (με την εφαρμογή του «τρομονόμου» για τους κατηγορούμενους για ένοπλη πάλη και του «κουκουλονόμου» για όσους συλλαμβάνονται μετά από συγκρούσεις σε πορείες), του λεγόμενου «οργανωμένου εγκλήματος» ή καλύτερα της «μαύρης» καπιταλιστικής λειτουργίας, των μεταναστών οι οποίοι πλέον κρατούνται χωρίς τη διάπραξη κάποιου αδικήματος, αλλά απλώς λόγω της υπαρξής τους. Των χούλιγκαν που διώκονται με ειδικούς αθλητικούς νόμους, των γυναικών που στιγματίστηκαν ως μάστιγα για την κοινωνία κι ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί. Ό,τι εν δυνάμει μπορεί να προκαλέσει κλυδωνισμούς στην αποτελεσματική συστημική λειτουργία αντιμετωπίζεται με κάποια ειδική ρύθμιση.»
Ο αγώνας ενάντια στην καταστολή δεν είναι υπόθεση των αναρχικών αλλά όλης της εργατικής τάξης. Και για αυτό, η απεργία πείνα που ξεκίνησαν, από τις 2 Μάρτη, τα μέλη του Δικτύου Αγωνιστών Κρατουμένων, Α. Σταμπούλος, Τ. Θεοφίλου, Φ. Χαρίσης, Α. Ντάλιος και Γ. Καραγιαννίδης και οι Δ. Κουφοντίνας, Κ. Γουρνάς, Ν. Μαζιώτης και στην οποία αναμένεται να συμμετάσχουν και οι υπόλοιποι συμμετέχοντες στο Δίκτυο σύντροφοι, πρέπει να γίνει υπόθεση όλων των καταπιεσμένων κι εκμεταλλευόμενων.

Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
lib_thess@hotmail.com

https://libertasalonica.wordpress.com/2015/03/12/%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B1%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B3%CF%8E%CE%BD-%CF%80%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CF%82/