Γαλαξίδι : Τραμπουκισμοί από χρυσαυγίτες σε παιδιά – Ανακοίνωση μεταφρασμενη σε ελληνικα, αγγλικα, αλβανικα, γερμανικα, γαλλικα, ισπανικα

993392_1893603060778702_537452294_nτο κειμενο γραμμενο και μεταφρασμενο στις εξης γλωσσες, ελληνικα, αγγλικα, αλβανικα, γερμανικα, γαλλικα, ισπανικα

Έξω ο φασισμός από τον πλανήτη γη

Την Κυριακή 8 Σεπτέμβρη γύρω στις 10 κ 30 το βράδυ μία ομάδα υποστηρικτών της Χρυσής Αυγής από την Πάτρα έκανε στάση στο Γαλαξίδι καθώς γύριζε με το λεωφορείο από μάζωξη στις Θερμοπύλες.

Ντυμένοι στα μαύρα με το σήμα της Χρυσής Αυγής, απειλούσαν τον κόσμο που βρισκόταν στην πόλη.

Παιδιά που βρίσκονταν στην πλατεία και είχαν αντιφασιστικά αυτοκόλλητα στα ποδήλατά τους εξυβρίστηκαν κι απειλήθηκαν καθώς τους τα έσκιζαν.

Νέοι που περπατούσαν στους δρόμους κυνηγήθηκαν και χτυπήθηκαν εξαιτίας του κουρέματος και της εμφάνισής τους.

Για μία ακόμη φορά ξεπέρασαν τα όρια. Το Γαλαξίδι, όπως και άλλα μέρη στον κόσμο, είναι μια πόλη με πολλούς ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες και με πολλούς επισκέπτες από διάφορες χώρες. 

Ο καθένας πρέπει να περπατάει στο δρόμο ανενόχλητος και χωρίς φόβο. 

άνθρωποι ενάντια στο φασισμό

 KICK THE FASCISM OUT OF EARTH

On sunday the 8th of september around 10:30 pm a group of Golden Dawn supporters from Patra made a stop in Galaxidi with their bus as they were coming back from their gathering in Thermopyles.

Dressed in black T-shirts with the sign of Golden Dawn, they walked through the town harrassing people. 

Kids in the square, were told to take off their anti-facsist sticker of their bike while they were sweared at and threatened.

Young people walking in the streets were chased and then beaten just because of their haircut and appearance.

This is unacceptable. Galaxidi, as many other places in the world, is a town with many people from diffferent cultures and with a lot of visitors from different countries.

Everybody should be able to walk peacefully in the streets, without fear.

 

people against fascism

Gib Faschismus keine Chance 

Am Sonntag den achten Septemper um 22:30 kam eine Gruppe von den Anhägern der Goldener Sonnenaufgang von Patra nach Galaxidi, nach einer Versammlung in den Thermopyles. Gekleidet in schwarzen T-shirts mit dem Symbol des goldenen  Sonnenaufgangs und stoerten die dort anssaesigen Menschen. Kleinen Kindern wurde gesagt, dass sie ihr antifasistisches Sticker von ihrem Fahrrad nehmen sollten. Des Weiteren wurden sie von den Anhaengern beschimpft. Galaxidi ist ein Dorf in dem viele verschiedene Kulturen leben und und auch von vielen Touristen aus verschiedenen Nationen besucht wird. Jeder Mensch sollte in der Lage sein, sich friedlich in den Strassen zu bewegen und das ohne Angst!

 

FUERA EL FASCISMO DEL PLANETA TIERRA

El domingo 8 de septiembre sobre las 22:30 un grupo de partidarios del Amanecer Dorado (Chrisi Auge) de Patra hizo una parada en Galaxidi con su autobus mientras regresaban de su reunion en Termopiles.

Vestidos en camisetas negras con el logo del Amanecer Dorado, caminaron por las calles del pueblo vacilando a la gente.

Dijieron agresivamente a niños en la plaza que se quitaran las pegatinas del antifascismo que tenian en sus bicicletas, mientras les insultaban y amenazaban.

Fueron detras de unos jovenes que caminaban por la calle y les pegaron solamente por su corte de pelo y su apariencia.

Este tipo de acciones, por una vez mas, esta fuera de los limites. Galaxidi, como muchos sitios en el mundo, es una ciudad con mucha gente de diversas culturas y con muchos visitantes de distintos paises.

Cada persona deberia de poder caminar tranquilamente por la calle, sin miedo.

gente contra el fascismo

 JASHTE FASHISMIT NGA RRUZULLI TOKSOR

Te djelen 8 shtateor ne 10:30 ne darke nje grup me uligant te krisi avgi nga patra beri nje ndalim ne galaksidhi kur u kthyen me autobuz nga mbledhje.

Te veshur ne te zeza stampa e krisi avgi kercnonin njerzit qe ishin ne rruge.

Femije qe gjendeshin ne rruge dhe kishin steme kunder fashismit ne bicikletat e tyre shanin dhe u kercenuan duke i rahur.

Te rinjte qe ecnin neper bulevarde ndiqeshin dhe u rrahen sepse ishin te pa qethur dhe te pa rruajtur.

Si dhe nje her tjeter ata kaluan kufirin dhe durimin. ne galaksidh si dhe ne vende te tjera ne bot, qe eshte nje vend me shume njerze me shume kultura te ndryshme dhe me shume turista nga vende te ndryshme te botes. 

Cdo njeri duhet te eci ne rruge pa frike.

 

njerzit kunder fashismit

ÉRADIQUER LE FASCISME DE LA TERRE

Dimanche 8 Septembre aux alentours de 22h30 un groupe de l’Aube Dorée provenant de Patra ont effectué un arrêt à Galaxidi avec leur bus sur le chemin du retour d’une rencontre dans les Thermopiles.

Habillés de Tee-Shirts avec le signe de l’Aube Dorée, Ils ont parcouru les rues en harcelant les passants.

Des enfants sur la place centrale ont été obligés d’arracher leurs stickers anti-fascistes de leurs vélos, ils ont également été insultés et menacés.

Des jeunes gens marchant dans la rue ont été poursuivis et frappés juste à cause de leurs coupes de cheveux et de leurs apparences.

Ces comportements ne peuvent plus être tolérés. Galaxidi, comme beaucoup d’autre endroits dans le monde, est un village composé de personnes provenant de différentes cultures et avec des touristes du monde entier.

Chacun devrait pouvoir marcher dans les rues sans peur.

 

Tous contre le fascisme

Αναδημοσίευση από : athens.indymedia.org

Oι καταλήψεις είναι εστίες «ανομίας» είναι χώροι αντίστασης δημιουργίας και αγώνα / Στεκι Αντιπνοια

καταληψειςΤον τελευταίο ένα χρόνο, στα πλαίσια της ολομέτωπης επίθεσης του κράτους απέναντι στην κοινωνία, άλλα και του ευρύτερου «νοικοκυρέματος» της χώρας, εντάσσονται και οι εκκενώσεις πολιτικών και κοινωνικών χώρων: οι καταλήψεις.
Ξεκινώντας από την Αθήνα, τον Αύγουστο του 2012 και από τη δημοτική αγορά της Κυψέλης, αρχίζει, ουσιαστικά, η επιχείρηση εκκένωσης των καταλήψεων σε όλη τη χώρα. Σειρά έχει η Θεσσαλονίκη µε την Δέλτα, ξανά η Αθήνα, µε τη Βίλα Αμαλίας, την κατάληψη Σκαραμαγκά και Πατησίων, στην συνέχεια η Πάτρα µε το Παράρτημα, το Μαραγκοπούλειο, την Ν. Γκύζη στο ΤΕΙ, στο Μεσολόγγι µε τη Βάλβειο βιβλιοθήκη, στην Ηγουμενίτσα µε το Κελί, σειρά παίρνουν τα Γιάννενα µε την Αντιβίωση, µε τελευταία (για την ώρα) πάλι την Θεσσαλονίκη και την κατάληψη του Ορφανοτροφείου. Το κράτος επιλέγει σε κεντρικό, πια, επίπεδο να «τελειώνει» µε ότι αποτελεί αντίθετη πρόταση και ανάχωμα στα σχέδια του. Οι κατηγορίες για τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που βρίσκονταν μέσα στα κτήρια σχεδόν παντού οι ίδιες : διατάραξη κοινής ειρήνης, διακεκριμένες φθορές, οπλοκατοχή κτλ.
Τα ΜΜΕ, τόσο πριν τις εκκενώσεις όσο και μετά, απόλυτα εναρμονισμένα µε την επιχειρηματολογία της κυριαρχίας (και ως όφειλαν καθώς αποτελούν μέρος της) παραπληροφορούν ρίχνοντας τόνους λάσπης, παρουσιάζοντας τους χώρους αγώνα και δημιουργίας ως χώρους συνάθροισης επικίνδυνων ατόμων για την υπόλοιπη κοινωνία.
Φυσικά, η στοχοποίηση των καταλήψεων δεν ξεκινά τώρα. Μέσα στα χρόνια οι καταλήψεις έχουν δεχτεί την κρατική καταστολή αλλά και τις επιθέσεις του παρακράτους µε πιο πρόσφατα παραδείγματα αυτά του αγρού στα Λιόσια, του κτήματος Πραποπούλου, της βίλας Αμαλίας το 2008 άλλα και άλλων καταλήψεων και πολιτικών κοινωνικών χώρων ανά τον ελλαδικό χώρο. Αυτή η στοχοποίηση κράτους και παρακράτους (το οποίο σήμερα βρίσκει την επίσημη έκφραση του στη χρυσή αυγή) των καταλήψεων δεν µας εκπλήσσει. Το αντίθετο μάλιστα, τη θεωρούμε αναμενόμενη καθώς την αναγνωρίζουμε ως μέρος της επίθεσης που εξαπολύει η κυριαρχία απέναντι στους «από τα κάτω» αυτού του κόσμου.
Στο πλαίσιο αυτό, το κράτος, μαζί µε όλο το συρφετό του, δεν θα μπορούσε να µην συμπεριλάβει τις καταλήψεις στον κεντρικό πολιτικό σχεδιασμό του. Από την κατάργηση κάθε κεκτημένου εργασιακού δικαιώματος και την οποιαδήποτε έννοια, υποτυπώδους, κοινωνικού κράτους και από το άσυλο μέχρι τις καταλήψεις, το δόγμα της μηδενικής ανοχής παίρνει σάρκα και οστά. Ο ολοκληρωτισμός βρίσκεται προ των πυλών και το κράτος και το κεφάλαιο «νομιμοποιείται» να κατέχει το μονοπώλιο της βίας. Εξάλλου για να επιτευχθεί η προλεταριοποίηση της κοινωνίας απαιτείται η πάταξη κάθε μορφής, φωνής και εστίας αντίστασης.
Μέσα από τις καταλήψεις το κράτος χτύπα, αφενός, τους αναρχικούς, που αυτή τη στιγμή, παρ’ όλες τις προβληματικές που και οι ίδιοι εντοπίζουν, αποτελούν το βασικό υπολογίσιμό εχθρό και αφετέρου όλους-ες που στο μέλλον θα αναγκαστούν ή θα επιθυμήσουν να διεκδικήσουν την αξιοπρέπεια τους και την ζωή τους αναζητώντας µια ακηδεμόνευτη, από θεσμούς και κόμματα, πολιτική στέγη. Σε ότι αφορά τους πρώτους, είναι οι µόνοι που σε αυτή τη χρονική στιγμή στέκονται ενεργά απέναντι του και μέσα από την συμμετοχή τους σε πρωτοβάθμια σωματεία, λαϊκές συνελεύσεις γειτονίας και στέκια προσπαθούν να συλλογικοποιήσουν τον αγώνα τους για ισότητα, αλληλεγγύη και ελευθερία τη στιγμή που το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, ενώ πλήττεται, είτε γιατί φοβάται, είτε γιατί δεν οργανώνεται είτε γιατί, εξ αρχής, νιώθει ηττημένο στέκεται μουδιασμένο απέναντι στην επίθεση που δέχεται και αδυνατεί να διεξάγει (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων όπως η περίπτωση των κατοίκων της Χαλκιδικής) οποιονδήποτε αγώνα.
Οι καταλήψεις, όπως και τα στέκια, παρ’ όλες τις εκάστοτε δυσλειτουργίες τους, είναι η εδαφικοποιήση των ιδεών και πρακτικών µας. Είναι τα παράθυρα και οι δίαυλοι επικοινωνίας µας µε την κοινωνία. Είναι ορμητήρια αγώνα και εστίες ζύμωσης. Κάποιες δε, όπως το παράρτημα στην Πάτρα, αποτελούν και σύμβολα αγώνα μιας και έλαβαν χώρα επί χούντας. Είναι οι χώροι που αναπτύσσονται δομές µε βασικές αρχές, την ισότητα, την αλληλεγγύη, την ελευθερία , το σεβασμό στον άνθρωπο και τη φύση, απαλλαγμένοι από θεσμούς και κομματικές γραμμές. Χώροι που, παλεύεται καθημερινά η κατάλυση κάθε εξουσιαστικής σχέσης και συμπεριφοράς, ανοιχτοί σε όποιον-α αποδέχεται τα παραπάνω βασικά χαρακτηριστικά και επιθυμεί, μαζί µε άλλους, να συμβάλλει στην αλλαγή αυτού του παλιού κόσμου και στον αγώνα για µια καλύτερη ζωή για τους περισσότερους. Για αυτούς τους λόγους σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι καταλήψεις εκκενώνονται. Γιατί γίνονται πιο «επικίνδυνες» για τους «από τα πάνω».
Όμως όπως αυτοί ως μόνη λύση έχουν να γκρεμίζουν και να καταστρέφουν, να εκφοβίζουν και να οδηγούν ανθρώπους στην απόγνωση έτσι και εμείς µόνο µια λύση έχουμε: να συνεχίσουμε και να εντείνουμε τον αγώνα µας. Να δημιουργούμε εκεί που αυτοί γκρεμίζουν, να δυναμώνουμε, και να πεισμώνουμε εκεί που αυτοί επιδιώκουν τον κατακερματισμό µας. Γιατί ο αγώνας ενάντια στην καταστολή των καταλήψεων είναι μέρος του αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Είναι αγώνας ενός κινήματος που δέχεται ολομέτωπη επίθεση.
Έτσι εξηγείται, εξάλλου, και η συμμετοχή, στην Αθήνα μόνο, άνω τον 10000 ανθρώπων, στις 12 Γενάρη 2013 μετά την εκκένωση της Βίλας Αμαλίας (όταν αυτή ανακαταλήφθηκε από 93 συντρόφους-ισσες) και της Σκαραμαγκά και Πατησίων. Μία πορεία που καλέστηκε από αναρχικούς και αλληλέγγυους σε όλη την χώρα (µε επίσης χιλιάδες συμμετέχοντες) και πλαισιώθηκε από πλήθος κόσμου που, παρ’ όλες τις επιμέρους διαφωνίες και τα διαφορετικά πολιτικά σκεπτικά, έδωσε ηχηρό παρόν και βροντοφώναξε την αλληλεγγύη του στις καταλήψεις και τους διωκόμενους αγωνιστές.
Ο αγώνας δεν μπορεί παρά να είναι ενιαίος, πολύμορφος και δυναμικός. Οι ήδη υπάρχοντες χώροι της κοινωνικής αντίστασης πρέπει να παραμείνουν ανοιχτοί και να ανοίξουν και άλλοι. Οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι συνταξιούχοι όλοι αυτοί που αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους στους «από τα κάτω» αυτού του κόσμου έχει έρθει η ώρα να πάρουν θέση στον κοινωνικό ταξικό πόλεμο.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΈΝΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΟΙ
* Στα Άνω Πετράλωνα, στα Πέτρινα, λειτουργεί η κατάληψη ΠΙΚΠΑ, η οποία έγινε το 2009 από την λαϊκή συνέλευση των κατοίκων Πετραλώνων, Κουκακίου και θησείου και στην οποία στεγάζονται η συνέλευση για την Υγεία, που έχει δημιουργήσει το Κοινωνικό Ιατρείο και το παιδικό στέκι «Φτού Ξελεφτερία».

Στεκι Αντιπνοια

Συνοπτική ιστορία του αναρχοσυνδικαλισμού 1862-1923

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ

Μεταξύ του 1862 και 1864 αρχίζει να υλοποιείται η διεθνής ένωση των εργαζομένων στην Ευρώπη. Η Διεθνής Ένωση των Εργατών – Πρώτη Διεθνής (1864-1871) θα συσπειρώσει όλες τις τάσεις των σοσιαλιστών και θεωρούνταν οργάνωση εργατών. Ο Μπακούνιν (1814 –1876) και οι οπαδοί του θα προσχωρήσουν στη «Πρώτη Διεθνή» το καλοκαίρι του 1868. Η Μπακουνική πτέρυγα αναγνώριζε στην πρώτη αυτή εργατική ένωση ένα συνδικαλιστικό ρόλο με σαφή επαγγελματικό χαρακτήρα.

Στο τέταρτο συνέδριο της Διεθνούς, στη Βασιλεία (1869), οι διάφορες τάσεις του εξουσιαστικού σοσιαλισμού (μαρξιστές, μπλανκιστές, λασσαλιστές), προσέδιδαν στις εργατικές ενώσεις το χαρακτήρα της
μεταρρυθμιστικής ένωσης και στην καλύτερη περίπτωση αναγνώριζαν την αναγκαιότητα της ύπαρξης τους μόνο μέσα στα πλαίσια της λειτουργίας του καπιταλισμού. Η σοσιαλιστική κοινωνία για αυτούς ήταν έργο μόνο της δικτατορίας του προλεταριάτου.

Η πρόταση του Ευγένιου Χίνς, εκπροσώπου της Βελγικής αντιπροσωπείας θα τύχει της αποδοχής των Ισπανών, των Ελβετών (Γιούρα) και μεγάλων τμημάτων των Γάλλων. Επιγραμματικά η πρόταση αυτή βασίζονταν στην αρχή, ότι οι σημερινές οικονομικές εργατικές ενώσεις δεν αποτελούν μια αναγκαιότητα του καπιταλισμού, αλλά πρέπει να θεωρηθούν ο κοινωνικός πυρήνας μιας επερχόμενης σοσιαλιστικής κοινωνίας. Καθήκον της Διεθνούς ήταν να εκπαιδεύσει τους εργάτες ώστε να αναλάβουν αυτή την αποστολή.
Η υιοθέτηση αυτής της πρότασης από το συνέδριο θα καταγραφεί σ΄ ένα ψήφισμα που θα διακηρύξει την αναγκαιότητα των εργατικών συνδικάτων στους χώρους παραγωγής και την σύνδεση τους σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, με τελικό στόχο την κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας και την αντικατάσταση του από την ομοσπονδία των ελεύθερων παραγωγών.

Μετά το συνέδριο της Χάγης τον Σεπτέμβριο του 1872, όπου πλέον διαγράφεται ο Μπακούνιν και ένας Ελβετός σύντροφος του, από την πλειοψηφία των μαρξιστών, θα αντιδράσουν όλα σχεδόν τα εθνικά τμήματα και θα αμφισβητήσουν την νομιμότητα του συνεδρίου καταγγέλλοντας την πλασματική πλειοψηφία, η οποία αποτελούνταν από τα μαρξιστικά μέλη του Γενικού Συμβουλίου.

Από τον Σεπτέμβριο του1872 η πλειοψηφία των τοπικών τμημάτων (συνέδριο Σαίντ- Ιμιέ) θα συνεχίσει τις δραστηριότητες της με ιδεολογική βάση τις ελευθεριακές αρχές και χαρακτήρα εργατικό και συνδικαλιστικό. Λόγω αυτού του προσανατολισμού η «Διεθνής» ονομάστηκε αργότερα και «Αντιεξουσιαστική Διεθνής» (1873-1877). Στο συνέδριο αυτό οι Γάλλοι, Ιταλοί, Ισπανοί και Ελβετοί αναρχικοί θα αποκηρύξουν τις αποφάσεις του συνεδρίου της Χάγης και θα ιδρύσουν μια ελεύθερη ένωση ομοσπονδιών. Η συμμετοχή αναρχικών, αρχικά Γάλλων και μετέπειτα Ιταλών και Ισπανών, στο συνδικαλιστικό κίνημα και η αντιεξουσιαστική κατεύθυνση που θα κινηθούν θα γεννήσουν τον αναρχοσυνδικαλισμό.

Η θεωρητική υποδομή αντλήθηκε από τις διδασκαλίες του αντιεξουσιαστικού σοσιαλισμού και η οργανωτική δομή στηρίχτηκε στην εμπειρία του επαναστατικού συνδικαλισμού όπως αυτός αποκρυσταλλώθηκε στη περίοδο από το 1895 έως το1910 στις λατινόφωνες ευρωπαϊκές χώρες συνεχίζοντας τη φεντεραλιστική-μπακουνική παράδοση.

Η παρακμή της πρώτης εργατικής ένωσης, η ήττα της Παρισινής Κομμούνας, αλλά και η μεγάλη περίοδος παρανομίας των λατινόφωνων ευρωπαϊκών τμημάτων θα περιθωριοποιήσουν αυτές τις ιδέες από το ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα.

Η ιστορική συνέχεια θα υπάρξει στην πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα στη Γαλλία, όπου αυτές οι ιδέες θα βρουν σάρκα και οστά στην ίδρυση της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργασίας (C.G.T.), η οποία στο συνέδριο της Λιμόζ θα διακηρύξει την ανεξαρτησία της από κάθε πολιτικό κόμμα με τα επαναστατικά συνδικάτα να αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της συνομοσπονδίας.

Το τέλος του Α΄ παγκοσμίου πολέμου και η επικράτηση των μπολσεβίκων στη Ρωσία θα οδηγήσει πολλούς στην ψευδαίσθηση της «έναρξης της σοσιαλιστικής εποχής». Το καλοκαίρι του 1920 στη Μόσχα, μετά από πρόσκληση των μπολσεβίκων, θα συναντηθούν σοσιαλιστές και συνδικαλιστές, στο ιδρυτικό συνέδριο της Τρίτης Διεθνούς. Η πραγματικότητα που θα αντικρίσουν, οι χιλιάδες διώξεις των αναρχικών και κάθε είδους σοσιαλιστών θα προστεθεί καταλυτικά στην πολιτική αντίθεση τους στον επερχόμενο ασφυκτικό έλεγχο που επιθυμούν να καθιερώσουν οι λενινιστές στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Ένα μεγάλο μέρος των συνδικαλιστών αντιπροσώπων θα διαμαρτυρηθεί και θα αρνηθεί τη χειραγώγηση που προβάλλεται ως επιστημονικός σοσιαλισμός.

Το συνέδριο της Μόσχας θα καταλήξει στην ξεχωριστή διεθνή συμμαχία των εργατών. Η απαίτηση των μπολσεβίκων να υποταχτεί στη 3η Διεθνή θα αναγκάσει τους συνδικαλιστές σε αποχώρηση και θα οδηγήσει στη συνδιάσκεψη του Βερολίνου του 1920. Η πλήρης ανεξαρτησία των εργατικών συνδικάτων από όλα τα πολιτικά κόμματα και η αντίληψη ότι η σοσιαλιστική κοινωνία θα οικοδομηθεί από τα συνδικάτα των παραγωγικών τάξεων, θα αποτελέσουν τις αγεφύρωτες διαφορές ανάμεσα στους συνδικαλιστές και τους κομμουνιστές.

Τον Οκτώβρη του 1921 η διεθνής συνδιάσκεψη του Ντύσσεντολφ θα συγκαλέσει διεθνές συνδικαλιστικό συνέδριο στο Βερολίνο για τον επόμενο χρόνο. Στο Βερολίνο, στο συνέδριο που διεξήχθη από τις 25 Δεκέμβρη 1922 έως 2 Γενάρη 1923, θα ιδρυθεί η Διεθνής Ένωση Εργαζομένων (Α.Ι.Τ.).

Εκπροσωπήθηκαν περίπου τρία εκατομμύρια εργάτες μέσα από δεκατρείς εργατικές συνδικαλιστικές εθνικές ομοσπονδίες. Η διακήρυξη των αρχών της, αποτελούν τις βασικές ιδεολογικές προτάσεις του επαναστατικού συνδικαλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο μέχρι σήμερα.

«Ο Επαναστατικός Σοσιαλισμός είναι ένας δεδηλωμένος εχθρός κάθε μορφής οικονομικού και κοινωνικού μονοπωλίου και επιδιώκει τη συγκρότηση ελεύθερων κοινοτήτων και διοικητικών οργάνων των αγροτικών και βιομηχανικών εργατών, βάσει ενός ελευθέρου συστήματος εργατικών συμβουλίων, εντελώς απελευθερωμένων από την υποταγή σε οποιαδήποτε κυβέρνηση και κόμμα.

Στη θέση της κρατικής πολιτικής και των πολιτικών κομμάτων αντιπαραθέτει την οικονομική οργάνωση των εργατών, στη θέση της διακυβέρνησης των ανθρώπων αντιπαραθέτει τη διαχείριση των πραγμάτων. Κατά συνέπεια, έχει σαν σκοπό, όχι την κατάκτηση της εξουσίας αλλά την κατάργηση κάθε κρατικής λειτουργίας μέσα στη κοινωνική ζωή.

Πιστεύει ότι μαζί με το μονοπώλιο της ιδιοκτησίας, θα πρέπει επίσης να εξαφανιστεί και το μονοπώλιο της κυριαρχίας και ότι κάθε μορφή του κράτους, συμπεριλαμβανομένης και της δικτατορίας του προλεταριάτου θα αποτελεί πάντοτε το δημιουργό νέων μονοπωλίων και νέων προνομίων και ποτέ ένα όργανο απελευθέρωσης».

Από την ιστοσελίδα της ΕΣΕ Θεσσαλονίκης

http://esethessalonikis.gr/

Απ’ την απεργία στην γενικευμένη εξέγερση

1017732_399923860117909_379540553_nΟι απεργοί θα νικήσουν!

Οι πολιτικό-οικονομικοί διαχειριστές του κεφαλαίου στην Ελλάδα, αφού διέλυσαν τις δυνάμεις της εργασίας στον ιδιωτικό τομέα επιβάλλοντας συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα για χιλιάδες εργαζομένους, αποφάσισαν την πλήρη διάλυση και των δημόσιων υπηρεσιών με πρόφαση τον «εκσυγχρονισμό» τους. Οι χρηματοοικονομικές ελίτ διευρύνουν συνεχώς την υποταγή των καταπιεζόμενων κοινωνικών τάξεων στη λογική του κεφαλαίου, ποντάροντας στην ενεργοποίηση των συντηρητικών ανακλαστικών της κοινωνίας.

Το κράτος, με συμπαραστάτες τα ελεγχόμενα ΜΜΕ και τον νεοφιλελεύθερο ακροδεξιό συρφετό που αναπαράγει αβασάνιστα την γνωστή πια μπαρούφα του «κοινωνικού αυτοματισμού», εξαπέλυσε ακόμα μια επίθεση, αυτή τη φορά με θύματα τους νοσοκομειακούς υπαλλήλους και γιατρούς. H αρχή έγινε με την επιστράτευση των εργαζομένων στο Μετρό, των ναυτεργατών και των καθηγητών. Μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ και χιλιάδων ΕΠΑΛ, ακολουθούν λουκέτα σε νοσοκομεία και δομές ψυχικής υγείας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
Για άλλη μια φορά πέφτει στο τραπέζι η αναγκαιότητα της επιβολής της τάξης ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος έκτατης ανάγκης. Αυτό οδηγεί στην αυταρχικοποίηση της κρατικής λειτουργίας με όρους στρατιωτικούς. Στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και τοξικομανών, επιστρατεύσεις απεργών, απολύσεις, μετατάξεις, διαθεσιμότητες, στο όνομα της αποκατάστασης της «έννομης τάξης» και της «αποδοτικότητας» του δημοσίου τομέα.
Μπορεί τα αγωνιστικά αντανακλαστικά των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα διατηρούν μια ενεργητικότητα, ωστόσο δεν πρέπει να εφησυχαζόμαστε.  Για να έχει προοπτική το κίνημα που γεννιέται λόγω των ανακατατάξεων στο δημόσιο, δεν πρέπει να περιοριστεί στα συνηθισμένα αιτήματα, που, άλλωστε, δεν δημιουργούν τις συνθήκες ανάπτυξης αλληλεγγύης μεταξύ των κοινωνικών τάξεων. Αντίθετα, ίσως ήρθε η στιγμή οι αγωνιζόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι να επανατοποθετήσουν το πρόβλημα στη βάση ενός προγράμματος επαναστατικής και ριζοσπαστικής κατεύθυνσης.
Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με  την προκήρυξη γενικής απεργίας διαρκείας, ώστε ο αγώνας να αποκτήσει έναν επικίνδυνο χαρακτήρα για τον φασιστικό κρατικό μηχανισμό. Ένας αγώνας συγκρουσιακός, πολιτικοποιημένος και μετωπικός, που έρχεται σε αντίθεση με τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ αλλά και με τον κομματικό συνδικαλισμό του ΠΑΜΕ και της ΟΛΜΕ. Αφού το κράτος επέλεξε τον δρόμο της καταστολής κάθε κοινωνικής αντίστασης, τότε πρέπει να συγκροτήσουμε ένα δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης μέσα στις τάξεις των ίδιων των εργαζομένων αλλά και αμοιβαίας συνδιαλλαγής με όλες τις κοινωνικές δυνάμεις των αντιστεκόμενων.

 

Αντιδομές, δηλαδή, που θα συγκροτούν απεργιακές συνελεύσεις καθηγητών, δασκάλων και υγειονομικών, στις οποίες θα συμμετέχουν μαθητές, άνεργοι, φοιτητές, που θα υπερασπίζονται το δημόσιο χαρακτήρα της παιδείας και της υγείας, αντιπαλεύοντας τόσο την κρατική κηδεμονία πάνω τους όσο και την ιδιωτική. Οι ανακατατάξεις στον δημόσιο τομέα, επομένως, μας φέρνουν αντιμέτωπους με δύο επιλογές. Είτε θα επιλέξουμε τον δρόμο της υποταγής στο άδικο εκμεταλλευτικό πολιτικοοικονομικό σύστημα που υποβαθμίζει και συρρικνώνει το δημόσιο αγαθό της εκπαίδευσης και της υγείας στο βωμό του κέρδους, είτε θα ακολουθήσουμε τον δύσκολο δρόμο των αγώνων ενάντια στην καπιταλιστική κυριαρχία. Αναγνωρίζουμε την χρησιμότητα και την σπουδαιότητα όλων των εργατικών κινημάτων, από το μικρότερο ως το μεγαλύτερο, έχοντας πίστη στην κορύφωση αυτών σε μια κοινωνική επανάσταση.
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης