Στις 18/9 ο Παύλος Φύσσας, αντιφασίστας από την περιοχή της Αμφιάλης, αφού πάλεψε με μια ομάδα τραμπούκων της Χρυσής Αυγής δολοφονήθηκε από το Γιώργο Ρουπακιά με μαχαιριά στο στήθος. Το συμβάν εκτυλίχτηκε ενώπιον της ομάδας ΔΙΑΣ που παρακολουθούσε άπραγη και αρκέστηκε στο να συλλάβει το δράστη καθ’  υπόδειξη του αιμόφυρτου Παύλου.

Αυτή η δολοφονία δεν ήρθε σαν κεραυνός εν αιθρία. Από τις περσινές εκλογές, η ναζιστική Χρυσή Αυγή, εκτός από το να υπερψηφίζει τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, το ξεπούλημα της Αγροτικής, το κλείσιμο της ΕΡΤ, εκτός από το να υποστηρίζει τους απεργοσπαστικούς μηχανισμούς της Χαλυβουργικής και τα μεταλλεία χρυσού του Μπόμπολα στις Σκουριές Χαλκιδικής έχει να επιδείξει ένα πλούσιο και συμπληρωματικό προς το κοινοβουλευτικό της έργο: να δοκιμάζει και να τελειοποιεί τις παρακρατικές δολοφονικές τεχνικές της πάνω στα σώματα των μεταναστών. Δεν έχει περάσει ένας χρόνος από τότε που ο Σαχτζάτ Λουκμάν δολοφονήθηκε από χρυσαυγίτες καθώς πήγαινε στη δουλειά του στα Πετράλωνα, δολοφονία που ήρθε να προστεθεί στα πογκρόμ στον Άγιο Παντελεήμονα, στον άγριο ξυλοδαρμό των Αιγύπτιων ψαράδων στο Πέραμα και στο καθημερινό ρατσιστικό μίσος που θρασύδειλα εξαπολύουν οι οπαδοί της όπου κρίνουν ότι τους παίρνει.

Όταν όμως το αντιμεταναστευτικό έπαψε να αποτελεί την ειδοποιό διαφορά της Χρυσής Αυγής από την κυρίαρχη πολιτική του κράτους και δε μπορούσε πλέον να της αποδώσει τα απαραίτητα πολιτικά οφέλη, ένα νέο μέτωπο ανοίχτηκε για να συσπειρώσει γύρω της τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις μέσα στην κοινωνία.  Η κλιμάκωση της στρατηγικής της έντασης με την επίθεση στο συνεργείο αφισοκόλλησης του ΚΚΕ στο Πέραμα και η επιπλέον πυροδότηση του εμφυλιοπολεμικού κλίματος στο Μελιγαλά καταλήγει έτσι στην εν ψυχρώ δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Με τη δημοσιοποίηση της δολοφονίας, αυθόρμητες αντιφασιστικές διαδηλώσεις πραγματοποιούνται σε ολόκληρη τη χώρα και ξεσπούν επιθέσεις σε γραφεία της Χρυσής Αυγής και συγκρούσεις με την αστυνομία. Ενώ αυτές αντιμετωπίζονται βίαια από τις κατασταλτικές δυνάμεις, σύσσωμος ο πολιτικός και μηντιακός κόσμος επιδίδεται σε έναν ανέξοδο δημοκρατικό αντιφασισμό. Το κράτος, αφού κατέστησε το ρατσισμό επίσημη κρατική πολιτική και επώασε το φίδι της Χρυσής Αυγής επιδιώκει μέσα από όψιμες αντιφασιστικές κορώνες να παρουσιαστεί ως ο μόνος εγγυητής του νόμου και της τάξης. Τηλεπαρουσιαστές και μεγαλοεκδότες που μέχρι χθες ξέπλεναν τη φασιστική βία μέσα από την κολυμπήθρα του λάιφσταλ και προμόταραν με κάθε τρόπο την ρατσιστική πολιτική ατζέντα μας πουλούν αντιφασιστική ευαισθησία.

Εμείς δεν ξεχνάμε πως πίσω από τα κροκοδείλια δάκρυα κρύβονται οι ίδιοι που εξέθρεψαν τόσα χρόνια τον εκφασισμό της κοινωνίας και καλλιέργησαν το έδαφος για την πλήρη αποθράσυνση του χρυσαυγίτικου παρακράτους. Είναι οι ίδιοι που έσπειραν στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών σε όλη της Ελλάδα, οι ίδιοι που διέσυραν οροθετικές ιερόδουλες, οι ίδιοι που επιτίθενται σε αυτοοργανωμένους κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους αφού τους βαφτίσουν «εστίες ανομίας», οι ίδιοι που περνούν εν μια νυκτί βάρβαρες αντικοινωνικές πολιτικές. Είναι οι ίδιοι που δεν δίσταζαν να επιβεβαιώσουν σενάρια συνεργασίας με μια «σοβαρή» Χρυσή Αυγή, την ώρα που ο εδραιωμένος φασιστικός εσμός του δρόμου (χρυσαυγίτικος ή μη, με στολή ή άνευ) στρεφόταν ενάντια στους μετανάστες, τους αντιφρονούντες, τους ομοφυλόφιλους, τους περίεργους.

Μετά τη δολοφονία, η θεαματική  επανανακάλυψη του μπαγιάτικου φακέλου της Χρυσής Αυγής, η οποία μέχρι πρότινος προσέφερε τις κοινοβουλευτικές και παρακρατικές της υπηρεσίες, δεν μπορεί παρά να ερμηνευθεί ως ένα ακόμα τέχνασμα που εξυπηρετεί συγκεκριμένους στόχους του κράτους έκτακτης ανάγκης. Να διασπάσει και να εγκολπώσει την εκλογική βάση της Χρυσής Αυγής, να καρπωθεί τον αντιφασισμό αδειάζοντάς τον από την κινηματική εμπειρία που τον γέννησε και τον θρέφει, να παρουσιαστεί ως η λυτρωτική δύναμη απέναντι στον αλληλοσπαραγμό  των «άκρων». Με λίγα λόγια, να τσιμεντώσει την κυριαρχία του ενόψει και των νέων βάρβαρων μέτρων που ετοιμάζει και να ισχυροποιήσει το μονοπώλιο της βίας του απέναντι σε όσους αντιστέκονται.

Ας μην κοροϊδευόμαστε όμως. Ο φασισμός δεν εξαντλείται στη Χρυσή Αυγή και σε όποιο αναλώσιμο στέλεχός της. Ούτε καν στον κρατικό μηχανισμό, τον στελεχωμένο από ακροδεξιά και φιλοφασιστικά στοιχεία. Είναι ο διάχυτος φασισμός και η συντηριτικοποίηση της ίδιας της κοινωνίας που σιγοντάρει στον νέο ολοκληρωτισμό. Όλοι όσοι τα βάζουν με τους «ξένους που μας κλέβουν τις δουλειές» και όχι με τα αφεντικά τους, όλοι όσοι ζητούν ασφάλεια από τους μπάτσους και κάθονται στ’ αυγά τους, όλοι όσοι μετέχουν στη μαγκιά του ελληναρά και βρίσκουν καταφύγιο στη ματσίλα, όλοι όσοι βλέπουν στις «βρώμικες» πόρνες την απειλή για την αγία ελληνική οικογένεια.

Ο αντιφασισμός δεν είναι υπόθεση κομματικών επιτελείων, ανθρωπιστικών οργανώσεων και ευαισθητοποιημένων δημοσιογραφίσκων. Είναι υπόθεση των ανθρώπων που βιώνουν το φασισμό σε όλες του της εκφάνσεις. Είναι δικός μας καθημερινός αγώνας.

Στους χώρους δουλειάς, στην ουρά του ΟΑΕΔ, στο καφενείο κανένα ρατσιστικό σχόλιο να μη μένει αναπάντητο. Στο λεωφορείο, στους δρόμους της γειτονιάς κανένας μόνος του απέναντι σε φασιστικούς τραμπουκισμούς. Απέναντι στο κράτος, τα αφεντικά και τους φασίστες τους, φτιάχνουμε αυτοοργανωμένες δομές αλληλεγγύης για μια ζωή με αξιοπρέπεια.

ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΕΣ ΕΣΤΙΕΣ ΑΝΟΜΙΑΣ Σ’ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ!

Αντιφασίστριες από Πετράλωνα

JUMBO: ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ!

Το πρωί του Σαββάτου 28 Σεπτέμβρη πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στα Jumbo του Νέου Δρόμου στην Πάτρα παρέμβαση με ανάρτηση πανό και μοίρασμα κειμένων. Πετάχτηκαν επίσης και εκατοντάδες τρικακια στον προαύλιο χώρο και στην είσοδο του καταστήματος. Η όλη κίνηση έγινε με αφορμή τη σύλληψη ενός πατέρα στο Βόλο που πήρε ένα κουτί μαρκαδόρους για το παιδί του χωρίς να πληρώσει, συνελήφθη από το προσωπικό του καταστήματος και εις βάρος του κατατέθηκε μήνυση από την εταιρεία. Στον άνεργο πατέρα υπεβλήθη ποινή φυλάκισης 20 ημερών με τριετή αναστολή και του χρεώθηκαν δικαστικά έξοδα ύψους 80 ευρώ. Του αφαίρεσαν μάλιστα και τα ελάχιστα χρήματα που υπήρχαν στο πορτοφόλι του.

Τα JUMBO διατυμπανίζουν ότι έχουν χαμηλές τιμές, δεν εξηγούν όμως στις σαχλές τους διαφημίσεις ότι οι τιμές αυτές προκύπτουν α) από τις σκληρές, εντατικοποιημένες συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων τους, β) από την εισαγωγή προϊόντων, κατά βάση από την Κίνα, όπου οι εργαζόμενοι (συχνά ανήλικα παιδιά) δουλεύουν χωρίς κανένα δικαίωμα για ένα κομμάτι ψωμί.

Τα JUMBO συγκεκριμένα έχουν μακρά ιστορία καταγγελιών για τις εργασιακές συνθήκες στις οποίες δουλεύουν οι εργαζόμενοί τους : εκδικητικές απολύσεις για συνδικαλιστική δράση, κλίμα αυταρχικό, συνεχή έλεγχο από κάμερες και προϊσταμένους, ωράρια που παραβιάζουν προκλητικά τα νόμιμα επιτρεπόμενα, πίεση για υπογραφή ατομικών συμβάσεων. Πρόσφατα δημοσιεύματα αναφέρουν ότι τα JUMBO προσφέρουν 4ωρη απασχόληση με αμοιβή 180 ευρώ το μήνα (!), ενώ ήταν η επικερδέστερη εμπορική εταιρεία στη χώρα το 2012 με κέρδη €96,96 εκ. (!!!). Η «4ωρη εργασία» -κατά τη συνήθη πρακτική της αγοράς- συχνά δεν τηρείται και οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να δουλεύουν για περισσότερες ώρες, για τις οποίες δεν αμείβονται. Σε περιόδους κρίσης, όπως τώρα, ποντάρουν στην τεράστια ανεργία, για να βρουν ακόμα πιο φθηνούς εργαζομένους και να αυξήσουν ακόμα περισσότερα τα κέρδη τους.

Σε εποχές που η φύση της εργασίας αλλάζει και το πέρασμα από την ανεργία στην εργασία και πίσω είναι πια ωμή πραγματικότητα για χιλιάδες συνανθρώπους μας, να συνειδητοποιήσουμε πως όλοι εμείς ( οι άνεργοι, οι ανασφάλιστοι, οι επισφαλείς, συχνά απλήρωτοι εργαζόμενοι) παράγουμε όλο τον κοινωνικό πλούτο, ότι τα πάντα ανήκουν στους από κάτω αυτού του κόσμου.

Όλοι εμείς ενωμένοι σαν μια γροθιά, χωρίς επίπλαστους διαχωρισμούς μεταξύ μας (πελάτης/εργαζόμενος, ντόπιος /μετανάστης) να προτάξουμε την ταξική αλληλεγγύη μεταξύ των από κάτω αυτής της κοινωνίας απέναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό, τη ρουφιανιά, την παθητικότητα και την αποχαύνωση.

ενημέρωση από http://ipposd.wordpress.com/

Το κείμενο που μοιράστηκε στην παρέμβαση στα JUMBO στην Πάτρα(εργαλειοφόρος):

Οι ρουφιάνοι είμαστε εμείς!

Την προηγούμενη εβδομάδα μια είδηση συγκλόνισε όσους δεν έχουν χάσει την ανθρωπιά τους μέσα στις συνθήκες της οικονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης που ζούμε. Ένας άνεργος πατέρας στο Βόλο έκλεψε ένα κουτί μαρκαδόρους από το τοπικό κατάστημα JUMBO για το παιδί του. Το προσωπικό του καταστήματος τον κάρφωσε, και κατατέθηκε εις βάρος του μήνυση από την εταιρεία. Καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 20 ημερών με τριετή αναστολή και του χρεώθηκαν δικαστικά έξοδα ύψους 80 ευρώ. Του αφαίρεσαν μάλιστα και όσα χρήματα είχε στο πορτοφόλι του. Ο ίδιος είπε ότι πήρε τους μαρκαδόρους διότι δεν είχε λεφτά να τους αγοράσει.

Η εταιρεία, σε μια αισχρή ανακοίνωση που εξέδωσε, αναφέρει ότι ”Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που ο εν λόγω κύριος αφαίρεσε κάποιο προϊόν. Έχει εντοπιστεί επανειλημμένα να αφαιρεί προϊόντα, σε βάθος χρόνου, πράγμα που και ο ίδιος παραδέχτηκε. Δυστυχώς, δεν έχουμε να κάνουμε με μια παρορμητική και αδιέξοδη συμπεριφορά, αλλά με μια εξακολουθητική, συνειδητή πράξη. Ο καθένας θα μπορούσε εύκολα να δικαιολογηθεί μέσα από μια συναισθηματική ιστορία και μια συγγνώμη, που όλους μας φέρνει σε αμηχανία. Όμως, πώς υπερασπίζεται κανείς τα συναισθήματα και την τίμια συμπεριφορά χιλιάδων Ελλήνων που βρίσκονται πιθανόν σε χειρότερο αδιέξοδο, αλλά δεν ψάχνουν αυτή την <<εύκολη λύση>>”; *

[*Δύο υποσημειώσεις μόνο για την κατάπτυστη ανακοίνωση: 1) Η υποτίμηση της ζωής μας δεν είναι κάποια «συναισθηματική ιστορία», είναι η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε οι εργαζόμενοι/ες – άνεργοι/ες, και 2) Η απαλλοτρίωση δεν είναι «η εύκολη λύση», είναι συνειδητή ταξική επιλογή!!!!]

Ας τα πιάσουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.

Η εταιρεία ή ο ρόλος του κεφαλαίου

Τα  JUMBO διατυμπανίζουν ότι έχουν χαμηλές τιμές, δεν εξηγούν όμως στις σαχλές τους διαφημίσεις ότι οι τιμές αυτές προκύπτουν α) από τις σκληρές, εντατικοποιημένες συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων τους, β) από την εισαγωγή προϊόντων, κατά βάση από την Κίνα, όπου οι εργαζόμενοι (συχνά ανήλικα παιδιά) δουλεύουν χωρίς κανένα δικαίωμα για ένα κομμάτι ψωμί. Τη δε ποιότητα των προϊόντων δεν την σχολιάζουμε καν. Προσφέρουν ό,τι πιο φτηνό, χρησιμοποιώντας συχνά υλικά βλαβερά για την υγεία και το περιβάλλον. Αυτή βεβαίως δεν είναι αποκλειστική πατέντα των JUMBO, αλλά κοινή πρακτική των μεγάλων εταιρειών, οι οποίες θησαυρίζουν από την εκμετάλλευση του δικού μας ιδρώτα (ενίοτε και αίμα) και της λεηλασίας της φύσης. Το κεφάλαιο βγάζει κέρδος ξεζουμίζοντάς μας και στη συνέχεια πουλώντας μας τα προϊόντα της δικής μας εργασίας. Αυτά που μας ανήκουν δικαιωματικά.

Τα JUMBO συγκεκριμένα έχουν μακρά ιστορία καταγγελιών για τις εργασιακές συνθήκες στις οποίες δουλεύουν οι εργαζόμενοί τους : εκδικητικές απολύσεις για συνδικαλιστική δράση, κλίμα αυταρχικό, συνεχή έλεγχο από κάμερες και προϊσταμένους, ωράρια που παραβιάζουν προκλητικά τα νόμιμα επιτρεπόμενα, πίεση για υπογραφή ατομικών συμβάσεων. Εργαζόμενοι σε καταστήματα JUMBO έχουν κάνει στο παρελθόν κινητοποιήσεις και απεργίες για την ανάκληση απολύσεων, τα ωράρια και τις συνθήκες εργασίας. Πρόσφατα δημοσιεύματα αναφέρουν ότι τα JUMBO προσφέρουν 4ωρη απασχόληση με αμοιβή 180 ευρώ το μήνα (!), ενώ ήταν η επικερδέστερη εμπορική εταιρεία στη χώρα το 2012 με κέρδη €96,96 εκ. (!!!). Η «4ωρη εργασία» -κατά τη συνήθη πρακτική της αγοράς- συχνά δεν τηρείται και οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται να δουλεύουν για περισσότερες ώρες, για τις οποίες δεν αμείβονται. Σε περιόδους κρίσης, όπως τώρα, τα αφεντικά ποντάρουν στην τεράστια ανεργία, για να βρουν ακόμα πιο φθηνούς εργαζομένους και να αυξήσουν ακόμα περισσότερα τα κέρδη τους.

Η «δικαιοσύνη» ή ο ρόλος του κράτους

Τί κρύβεται όμως πίσω από μια τέτοια ποινή για λίγους μαρκαδόρους; Μα, το κράτος φυσικά, ο ρυθμιστής των σχέσεων μεταξύ των αφεντικών και των εργαζομένων. Αυτοί που ψηφίζουν τους νόμους, αυτοί που τους εφαρμόζουν, το περιεχόμενο των νόμων, τα πάντα είναι προσανατολισμένα στο εξής ένα: να αναπαράγεται το κεφάλαιο ανενόχλητο. Αυτό πρακτικά σημαίνει, σε περιόδους ύφεσης, εργασιακό μεσαίωνα, στρατιές ανέργων, σκληρή φορολογία και βίαιη καταστολή όσων τολμούν να σηκώσουν κεφάλι. Το κράτος πρόνοιας οπισθοχωρεί και πλέον βλέπουμε καθαρά το πρόσωπο της δημοκρατίας: ούτε επιθεώρηση εργασίας πλέον, ούτε συλλογικές συμβάσεις, ούτε τίποτα. Η ωμή τρομοκρατία και η αυθαιρεσία των αφεντικών είναι νομιμότατη. Με τις ευλογίες του κράτους, τα αφεντικά μπορούν να σε πληρώνουν όσο θέλουν και να σε πετάξουν στα αζήτητα όποτε θέλουν. Και για όσους τολμήσουν να αμφισβητήσουν την παντοδυναμία κράτους-αφεντικών, υπάρχει η αστυνομική βία, τα δικαστήρια, τα πρόστιμα, οι φυλακές και, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν, τα μαχαίρια των φασιστών και ο στρατός. Και γιατί να μπουν στον κόπο να κυνηγήσουν έναν άνθρωπο για λίγους μαρκαδόρους, ενώ τα έξοδα της αγωγής στοιχίζουν πολλαπλάσια; Για να μην γενικευτεί η πρακτική της απαλλοτρίωσης. Όπως και αυτή των καταλήψεων (στέγης), που έχουν μπει στο στόχαστρο. Τέτοιες πρακτικές είναι ταξικές επιλογές, και εφόσον γενικευτούν, μυρίζουν μπαρούτι. Πρόκειται καθαρά για μια παραδειγματική-εκδικητική καταδίκη με ταξικό πρόσημο: κεφάλαιο ενάντια στην εργατική τάξη.

Ο ρόλος του εργαζόμενου

Το πιο εξοργιστικό ίσως στην όλη υπόθεση είναι πως τον άνεργο πατέρα τον ρουφιάνεψε εργαζόμενος, ένας εργαζόμενος, ο οποίος θα  χαρακτηριζόταν από τα αφεντικά του ως ευσυνείδητος υπάλληλος που κάνει καλά τη δουλειά του. Τι σημαίνει όμως ”ευσυνείδητος” υπάλληλος; Πρακτικά σημαίνει αυτόν τον εργαζόμενο ο οποίος ταυτίζει στο μυαλό του το συμφέρον του αφεντικού του με το δικό του συμφέρον. Αυτόν που είτε από δουλικότητα είτε από φόβο προδίδει την τάξη του και συμπεριφέρεται σαν λακές των αφεντικών. Όπως ακριβώς συμπεριφέρθηκε και ο εν λόγω υπάλληλος των JUMBO.

Από την πλευρά μας ως συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά και όντες οι ίδιοι είτε άνεργοι είτε επισφαλείς είτε απλήρωτοι εργάτες θεωρούμε πως κάθε εργαζόμενος πρέπει να τηρεί στάση αξιοπρέπειας, ακόμα και υπό το καθεστώς της εργοδοτικής τρομοκρατίας. Ενάντια στις πιέσεις των αφεντικών, ενάντια στον κανιβαλισμό μεταξύ των εργατών, να προτάξουμε την αξιοπρέπεια, τη συνείδηση, τη συλλογική αντίσταση και την αλληλεγγύη μεταξύ μας. Ακόμα και την ώρα που κάποιος ψωνίζει και το κεφάλαιο τον βαφτίζει «καταναλωτή», δε σταματάει να είναι (μελλοντικός) εργαζόμενος ή άνεργος. Σε εποχές που η φύση της εργασίας αλλάζει και το πέρασμα από την ανεργία στην εργασία και πίσω είναι πια ωμή πραγματικότητα για χιλιάδες προλετάριους, να συνειδητοποιήσουμε πως όλοι εμείς (οι άνεργοι, οι ανασφάλιστοι, οι επισφαλείς, συχνά απλήρωτοι εργαζόμενοι) παράγουμε όλο τον κοινωνικό πλούτο, ότι τα πάντα ανήκουν σε μας, στους από κάτω αυτού του κόσμου.

Όλοι εμείς ενωμένοι σαν μια γροθιά, χωρίς επίπλαστους διαχωρισμούς μεταξύ μας (πελάτης/εργαζόμενος, ντόπιος /μετανάστης) να προτάξουμε την ταξική αλληλεγγύη μεταξύ των από κάτω αυτής της κοινωνίας απέναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό, τη ρουφιανιά, την παθητικότητα και την αποχαύνωση.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ, ΝΑ ΠΡΟΤΑΞΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ ΜΑΣ

εργαλειοφόρος| συνέλευση αναρχικών ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά

Σε πρόσφατη επίσκεψή του στην Κέρκυρα για τα εγκαίνια του νέου αστυνομικού τμήματος (που μετεγκαταστάθηκε στα κτίαρια του πρώην νοσοκομείου) ο Δένδιας υποσχέθηκε την “αξιοποίηση”μιας σειράς ακινήτων, μεταξύ των οποίων και και τα κτίρια του πρώην Ινστιτούτου Ελαία, ένα απο τα οποία στεγάζει την κατάληψη Ελαία και την αγροκολλεκτίβα της κατάληψης. Πιο συγκεκριμένα στην ομιλία του στα πλαίσια των εγκαινίων ( http://www.corfupress.com/v3/politiki/33715-%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%B7%CF%81%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7-%CE%BB%CF%8D%CF%83%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CF%84%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BC%CE%B5-%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%B1%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%AE%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%83%CE%AF%CE%BF%CF%85-%CE%AD%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%B5-%CE%BF-%CE%B4%CE%AD%CE%BD%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%C2%AB%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9-%CE%B5%CE%B4%CF%8E%C2%BB) μεταξύ άλλων ανέφερε πως το κτίριο και το κτήμα που στεγάζεται η κατάληψη Ελαία καθώς και η αγροκολλεκτίβα της κατάληψης θα παραχωρηθούν στο Δήμο Κερκυραίων, ώστε να μεταφερθούν εκεί τα δημοτικά θερμοκήπια και κατ’ επέκταση η υπηρεσία πρασίνου.

Αξίζει να σημειωθεί πως πρίν περίπου 1,5 χρόνο, στις 7 Μαρτίου 2012 είχε επιχειρηθεί η εκκένωση της κατάληψης (βλ.σχετικά:http://katalipsielaia.squat.gr/2012/03/07/%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%BA%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%88%CE%B7%CF%83-%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%80/) με πρόφαση και πάλι την εγκατάσταση των δημοτικών θερμοκηπίων. Τότε, μετά απο κινητοποιήσεις, παρεμβάσεις και δράσεις της κατάληψης τα σχέδια του δήμου είχαν “παγώσει”.

Σήμερα, σαν πρώτη αντίδραση στις εξαγγελίες Δένδια αναρτήσαμε 4 πανο σε κεντρικά σημεία της πόλης κάνοντας σαφές πως τα κτίρια του πρώην Ινστιτούτου Ελαία ήδη αξιοποιούνται κοινωνικά  και πως για άλλη μια φορά τα σχέδια  Δένδια, Δήμου, λοιπών “καλοθελητών”και… διωκτών της “ανομίας” ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΣΤΑ ΧΑΡΤΙΑ!

ΔΕΝΔΙΑ, ΤΟΠΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΜΑΦΙΕΣ

ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΜΠΛΕΞΕΤΕ ΑΠ’ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΛΑΙΑ

Πέμπτη 3/10 :
19:00 – Εκδήλωση: Δημοκρατικό “Συνταγματικό τόξο” ή Εργατικό ταξικό μέτωπο ενάντια στο
φασισμό: ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΚΕΝΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ ΣΤΗΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ
Εισηγητής: Σάββας Μιχαήλ
Διοργάνωση: Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας

21:30 – Προβολή ντοκυμαντέρ: “40 χρόνια Παράρτημα” – μια παραγωγή της αναρχικής ομάδας “δυσήνιος ίππος”

Παρασκευή 4/10 :
18:00 –Αντιρατσιστική, αλληλέγγυα στις καταλήψεις ΠΟΔΗΛΑΤΟΠΟΡΕΙΑ

20:00– Προβολή ντοκυμαντέρ μικρού μήκους για το αυτοδιαχειριζόμενοσυνεργείο ποδηλατών (bike kitchen)

20:30– Συλλογικό φαγοπότι μετά μουσικής

Σάββατο 5/10 :
18:00 – Κουκλοθεταρική παράσταση “Κρις κι οι κούκοι” από τους
“Αμπελοφάσουλα”

19:00 – Βιβλιοπαρουσίαση “Κρίση, αναδιάρθρωση και ταξικοί αγώνες στο
πανεπιστήμιο” έκδοση του “Κόκκινου Νήματος”

21:30 –Συναυλία με propaganda, σπείρα, ΕΚΜ-Ανεξέλεγκτης Σύγκρουσης Πορεία

*Κάθε μέρα θα υπάρχουν ενημερωτικά έντυπα, βιβλιοπωλείο, έκθεση αφίσας και φωτογραφίας.

*όλες οι εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν στην πλατεία Όλγας

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

πρωτοβουλία συντρόφων και συντροφισσών από την κατάληψη Παραρτηματος”

Στο Κατειλημμένο Κοινωνικό Κέντρο ΒΟΞ (Αραχώβης & Θεμιστοκλέους, πλ. Εξαρχείων), υπάρχει κουτί οικονομικής ενίσχυσης του συντρόφου που τραυματίστηκε στο μάτι από ευθεία βολή μπάτσου στην πορεία του Κερατσινίου για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ο σύντροφος χρειάζεται να κάνει και 2ο χειρουργείο και το ποσό που πρέπει να μαζευτεί είναι € 5000.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Κανένας μόνος του.

Κ*ΒΟΞ

Ενα κείμενο του μεγάλου έλληνα φιλοσόφου, οικονομολόγου και ψυχαναλυτή. Από τους μεγαλύτερους στοχαστές του 20ου αιώνα, συνένωσε στο έργο του την πολιτική, τη φιλοσοφία και την ψυχανάλυση. Αποκλήθηκε «φιλόσοφος της αυτονομίας», υπήρξε συγγραφέας του σημαντικού βιβλίου «Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας» και συνιδρυτής του περιοδικού «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα».

«Υπάρχουν δύο ψυχικές εκφράσεις του μίσους: το μίσος για τον άλλο  και το μίσος για τον εαυτό μας, το οποίο συχνά δεν παρουσιάζεται ως τέτοιο. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι και τα δυο έχουν κοινή ρίζα, την άρνηση της ψυχικής μονάδας να δεχθεί αυτό που για την ίδια είναι ξένο. Η οντολογική αυτή διάρθρωση του ανθρώπου επιβάλλει αξεπέραστους εξαναγκασμούς σε κάθε κοινωνική οργάνωση και σε κάθε πολιτικό πλάνο. Καταδικάζει αμετάκλητα κάθε ιδέα για μία«διαφανή» κοινωνία, κάθε πολιτικό πλάνο που αποσκοπεί στην άμεση οικουμενική συμφιλίωση.

Κατά τη διαδικασία κοινωνικοποίησης, οι δύο διαστάσεις του μίσους χαλιναγωγούνται σε σημαντικό βαθμό, τουλάχιστον όσον αφορά τις πιο δραματικές εκδηλώσεις τους. Εν μέρει αυτό επιτυγχάνεται μέσω του μόνιμου αντιπερισπασμού που ασκείται στην καταστροφική τάση από τους«εποικοδομητικούς» κοινωνικούς σκοπούς – την εκμετάλλευση της φύσης, τον συναγωνισμό διαφόρων ειδών (τις «ειρηνικές» αγωνιστικές δραστηριότητες, όπως ο αθλητισμός, τον οικονομικό ή πολιτικό ανταγωνισμό, κτλ). Όλες αυτές οι διέξοδοι κατευθύνουν ένα μέρος του μίσους και της «διαθέσιμης» καταστροφικής ενέργειας, αλλά όχι το σύνολο τους.

Το κομμάτι του μίσους και της καταστροφικότητας που απομένει φυλάσσεται σε μία δεξαμενή έτοιμη να μετατραπεί σε καταστροφικές δραστηριότητες, σχηματοποιημένες και θεσμοθετημένες, που στρέφονται εναντίον άλλων ομάδων – δηλαδή να μετατραπεί σε πόλεμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ψυχικό μίσος είναι η «αιτία» του πολέμου. Αλλά το μίσος είναι, αναμφίβολα, ένας όρος, όχι μόνο απαραίτητος αλλά και ουσιαστικός, του πόλεμοι».

Το μίσος καθορίζει τον πόλεμο και εκφράζεται μέσω αυτού, Η φράση του Αντρέ Μαλρό «είθε η νίκη σε αυτό τον πόλεμο να ανήκει σε όσους πολέμησαν χωρίς να τον αγαπούν» εκφράζει μία ελπίδα που στην πραγματικότητα διαψεύδεται σε όλους σχεδόν τους πολέμους. Αλλιώς δεν θα καταλαβαίναμε πώς εκατομμύρια άνθρωποι στη διάρκεια της ιστορίας ήταν πρόθυμοι, από τη μία στιγμή στην άλλη, να σκοτώσουν αγνώστους ή να σκοτωθούν από αυτούς. Και όταν η δεξαμενή του μίσους δεν βρίσκει διέξοδο στον πόλεμο, εκδηλώνεται υπόκωφα με τη μορφή της περιφρόνησης, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.

Οι καταστροφικές τάσεις των ατόμων συνάδουν απόλυτα με την ανάγκη μίας κοινωνίας να ενδυναμώνει τη θέση των νόμων, των αξιών και των κανόνων της, ως μοναδικά στην τελειότητα τους και ως τα μόνα αληθινά, ενώ οι νόμοι, τα πιστεύω και τα έθιμα των άλλων είναι κατώτερα, λανθασμένη, άσχημα, αηδιαστικά, φριχτά, διαβολικά.

Και αυτό, με τη σειρά του, βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τις ψυχικές ανάγκες του ατόμου. Γιατί ό,τι υπάρχει πέρα από τον κύκλο σημασιών που τόσο επίπονα περιέβαλε στον δρόμο προς την κοινωνικοποίηση είναι λανθασμένο, άσχημο, ασύνετο. Το αυτό συμμερίζεται η ομάδα στην οποία ανήκει: φυλή, χωριό, έθνος, θρησκεία. Πρέπει να γίνει σαφώς αντιληπτό ότι κάθε απειλή προς τις θεσμοθετημένες ομάδες, στις οποίες ανήκουν τα άτομα, βιώνεται από αυτά ως πιο σοβαρή από μία απειλή κατά της ζωής τους,

Τα χαρακτηριστικά αυτά παρατηρούνται με μεγαλύτερη ένταση στις εντελώς κλειστές κοινωνίες: στις αρχαϊκές ή παραδοσιακές αλλά ακόμη περισσότερο στις σύγχρονες απολυταρχικές. Η κύρια απάτη είναι πάντα: οι κανόνες μας είναι το καλό· το καλό είναι οι κανόνες μας· οι κανόνες μας δεν είναι ίδιοι με τους δικούς τους· άρα οι κανόνες τους δεν είναι καλοί. Επίσης: ο θεός μας είναι ο αληθινός· η αλήθεια είναι ο θεός μας· ο θεός μας δεν είναι ίδιος με τον δικό τους· άρα ο θεός τους δεν είναι ο αληθινός.

Πάντα φαινόταν σχεδόν αδύνατο οι ανθρώπινες ομάδες να αντιμετωπίζουν το διαφορετικό ως ακριβώς αυτό: απλώς διαφορετικό. Επίσης, ήταν σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπίζουν τους θεσμούς των άλλων ως ούτε κατώτερους ούτε ανώτερους αλλά απλώς ως διαφορετικούς. Η συνάντηση μίας κοινωνίας με άλλες συνήθως ανοίγει τον δρόμο για τρεις πιθανές εκτιμήσεις: οι άλλοι είναι ανώτεροι από εμάς είναι ίσοι ή είναι κατώτεροι. Αν δεχτούμε ότι είναι ανώτεροι, οφείλουμε να απαρνηθούμε τους θεσμούς μας και να υιοθετήσουμε τους δικούς τους. Αν είναι ίσοι θα μας ήταν αδιάφορο αν οι άλλοι είναι χριστιανοί ή ειδωλολάτρες. Οι δύο αυτές  πιθανότητες είναι απαράδεκτες. Διότι αμφότερες προϋποθέτουν ότι το άτομο πρέπει να εγκαταλείψει τα σημεία αναφοράς του ή τουλάχιστον να τα θέσει υπό αμφισβήτηση.

Δεν απομένει λοιπόν παρά η τρίτη πιθανότητα: οι άλλοι είναι κατώτεροι. Αυτό βεβαίως αποκλείει την πιθανότητα οι άλλοι να είναι ίσοι με εμάς, με την έννοια ότι οι θεσμοί τους απλώς δεν συγκρίνονται με τους δικούς μας. Ακόμη και στην περίπτωση «μη θρησκευτικών» πολιτισμών, μία τέτοια παραδοχή θα δημιουργούσε αναπάντητα ερωτηματική στο καθαρώς θεωρητικό επίπεδο: πώς αντιμετωπίζει κανείς κοινωνίες που δεν αναγνωρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, επιβάλλουν στους πολίτες τους σκληρές ποινές ή έχουν απαράδεκτα έθιμα;

Ο δρόμος προς την αναγνώριση του διαφορετικού αρχίζει στο ίδιο σημείο και έχει τα ίδια κίνητρα με την αμφισβήτηση των δεδομένων θεσμών της κοινωνίας, την απελευθέρωση των σκέψεων και των πράξεων, εν ολίγοις τη γέννηση της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας. Εδώ μπαίνει κανείς σε πειρασμό να πει ότι το άνοιγμα της σκέψης και ο μερικός και σχετικός εκδημοκρατισμός των πολιτικών καθεστώτων της Δύσης συνοδεύτηκαν από την παρακμή του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Ωστόσο, δεν μπορούμε να δεχτούμε αυτή την ιδέα χωρίς να θέσουμε ισχυρούς περιορισμούς. Αρκεί να σκεφτούμε με πόσο ακραία επιθετικότητα επανεμφανίστηκε ο εθνικισμός, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός τον 20ό αιώνα σε χώρες «ανεπτυγμένες» και «δημοκρατικές».

Όλα όσα ειπώθηκαν μέχρι εδώ αφορούν τον αποκλεισμό του άλλου. Δεν αρκούν για να “εξηγήσουμε» γιατί αυτός ο αποκλεισμός γίνεται διάκριση, περιφρόνηση, απομόνωση, και τελικά μίσος, λύσσα και δολοφονική τρέλα. Δεν πιστεύω όμως ότι μπορεί να υπάρξει γενική «εξήγηση».

Μπορώ μόνο να αναφέρω έναν παράγοντα που αφορά τις μαζικές εκρήξεις εθνικού και ρατσιστικού μίσους στη σύγχρονη εποχή. Η κατάρρευση, στις καπιταλιστικές κοινωνίες, σχεδόν όλων των αρχών είχε ως επίπτωση τη συσπείρωση για λόγους ταύτισης γύρω από τη «θρησκεία», το «έθνος» ή τη «ράτσα» και όξυνε το μίσος προς τους ξένους. Η κατάσταση δεν είναι διαφορετική στις μη ευρωπαϊκές κοινωνίες που υφίστανται το σοκ της εισβολής του μοντέρνου τρόπου ζωής, άρα και την κονιο­ποίηση των παραδοσιακών ση­μείων αναφοράς με τα οποία ταυτίζονται τα άτομα. Το αποτέλεσμα είναι η αύξηση του θρησκευτικού και/ή εθνικού φανατισμού.

Μία τελευταία παρατήρηση που αφορά ον ρατσισμό. Το κύριο και καθοριστικό χαρακτηριστικό του ρατσισμού είναι η «απαραίτητη μη μετατρεψιμότητα» του άλλου. Ο θρησκευτικά μισαλλόδοξος δέχεται με χαρά τον προσηλυτισμό των απίστων ο «λογικά» εθνικιστής χαίρεται όταν ξένα εδάφη προσαρτώνται στη χώρα του και οι κάτοικοι τους «αφομοιώνονται» Δεν είναι όμως τέτοια η περίπτωση του ρατσιστή. Οι γερμανοί εβραίοι θα ήθελαν να παραμείνουν πολίτες του Τρίτου Ράιχ· αλλά οι ναζιστές ούτε να το ακούσουν.

Ακριβώς γιατί στην περίπτωση του ρατσισμού το αντικείμενο του μίσους πρέπει να είναι «μη μετατρέψιμο». Γι’ αυτό ο ρατσιστής επικαλείται ή εφευρίσκει δήθεν φυσικά (βιολογικά), άρα μη μετατρέψιμα, χαρακτηριστικά του αντικειμένου του μίσους του: το χρώμα του δέρματος του, τα διακριτικά γνωρίσματα του προσώπου του. Τέλος, θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο να συνδέσουμε αυτή την ακραία μορφή του μίσους προς τον άλλο με το πιο σκοτεινό, πιο άγνωστο και πιο συγκρατημένο είδος μίσους: το μίσος προς τον εαυτό μας.

Η αυτονομία, δηλαδή η πλήρης δημοκρατία, και η αποδοχή του άλλου δεν αποτελούν φυσική ανθρώπινη κλίση. Αμφότερες συναντούν τεράστια εμπόδια. Γνωρίζουμε από την ιστορία ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είχε μέχρι σήμερα οριακά μεγαλύτερη επιτυχία από τον αγώνα κατά του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Αλλά για όσους είναι στρατευμένοι στο μοναδικό πολιτικό πλάνο που χρήζει υπεράσπισης, το πλάνο της οικουμενικής ελευθερίας, ο μοναδικός ανοικτός δρόμος είναι η συνέχιση του αγώνα κόντρα στο ρεύμα».

ΠΗΓΗ:http://ecoleft.gr/2013/09/%CE%BA%CE%BF%CF%81%CE%BD%CE%AE%CE%BB%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CE%B9-%CF%81%CE%AF%CE%B6%CE%B5%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%AF/#article&panel1-1