Άρθρα ανά μήνα: Σεπτέμβριος 2013
Επιχείρηση “Πενθεσίλεια” στο Αιγάλεω από το Σινιάλο
Πεπεισμένοι πια ότι οι ακροδεξιοί καραγκιόζηδες, οι οποίοι έχουν αναχθεί σε Υπουργούς Μικροψυχίας, θα συνεχίσουν το «περιλάλητο» έργο εκκένωσης των καταλήψεων ως… εστιών ανομίας, οργανώσαμε την Επιχείρηση «Πενθεσίλεια» -εμπνευσμένοι από την εμβληματική μορφή των Αμαζόνων- στο Αιγάλεω προκειμένου να αντιστρέψουμε τα σχέδια των κρατικών επιτελείων και να εισπράξουμε τα μέγιστα πολιτικά οφέλη από τις ενδεχόμενες κατασταλτικές κινήσεις εναντίον της κατάληψής μας.
Η επιχείρηση αποτελείται από τρία στάδια και, ως σχέδιο, θα ξεδιπλώνεται με τις δράσεις οι οποίες θα πραγματοποιούνται από την συνέλευση της κατάληψης και θα δημοσιοποιούνται πάραυτα.
Σε δεύτερο βαθμό η «Πενθεσίλεια» θέλει να συνεισφέρει και να γίνει μέρος επιπλέον και ενός ευρύτερου συντονισμού των καταλήψεων και των αλληλέγγυων της επικράτειας.
κατάληψη Σινιάλο:http://sinialo.espiv.net/
Θεσσαλονίκη: ενημέρωση για τους 7 συλληφθέντες του Ορφανοτροφείου
Ελεύθεροι προσωρινά οι 7 σύντροφοι της κατάληψης Ορφανοτροφείο από την ανακρίτρια. Η δίκη θα γίνει Παρασκευή 6 Σεπτέμβρη στις 12 το μεσημέρι.
Σήμερα είναι και η συνέλευση αλληλεγγύης στις καταλήψεις
https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1488502
https://athens.indymedia.org/calendar/event.php?id=45877
Ηγουμενίτσα: Ανακατάληψη στο “Κελί”
σημερα ξαναμπηκαμε στη καταληψη κελι,δινοντας μια μικρη απαντηση στην καταστολη του κρατους απεναντι στους αναρχικους και τις καταληψεις.
οπως ειχαμε πει ο αγωνας συνεχιζεται και θα συνεχιστει.
επισης 3 ακομα φοιτητες μπηκανε στα αδεια κελια.η στεγαστικη συνεχιζεται και καλουμε ολους τους φοιτητες που εχουν οικονομικα προβληματα να κανουν το ιδιο.
ντροπη στους καθηγητες που φεραν τους μπατσους στο τει
ντροπη σε οσους σιωπουν και δηλιαζουν απεναντι στην καταστολη του κρατους
αλληλεγγυη στις καταληψεις βιλλα αμαλιας,σκαραμαγκα,δελτα,μαραγκοπουλειο,παραρτημα,στεκι τει πατρας,αναρχικο στεκι ναδιρ,βαλβειο μεσολλογγιου,δρακα κερκυρας,98fm,indymedia,στεκι ξανθης και ορφανοτροφειο.
συντροφικους χαιρετισμους και αλληλεγγυη στην καταληψη apertus αγρινιου που δεχτηκε και φασιστικη επιθεση πριν λιγο καιρο,σε ολους τους αντιφασιστες αγρινιου και καλη δυναμη στον αγωνα της σωτηριας του παρκου.
ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΤΟ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΔΕΙΛΙΑΖΟΥΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΑΛΛΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΞΕΓΕΙΡΟΝΤΑΙ
αναρχικοι/ες αντιφασιστες/ριες
Πηγή:https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1488514
ΜΑΡΟΥΣΙ:Αλληλεγγύη στίς καταλήψεις-ΠΟΡΕΙΑ 7 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Πάτρα: Ενημέρωση από αντιφασιστική πορεία (Δευτέρα 2/9) / Στιγμιότυπα από τη 2η μέρα αντιφασιστικής περιφρούρησης της πλατείας Όλγας
Πάτρα: Στιγμιότυπα από τη 2η μέρα αντιφασιστικής περιφρούρησης της πλατείας Όλγας
Περισσότερα από 800 άτομα έδωσαν το παρόν στη χθεσινή περιφρούρηση της πλατείας Όλγας και του κέντρου της Πάτρας από τις αδιανόητες βλέψεις των νεοναζί να πραγματοποιήσουν οποιαδήποτε κίνηση εκτός των γραφείων τους. Η συγκέντρωση ξεκίνησε στις 5 το απόγευμα και ολοκληρώθηκε μετά τις 10 το βράδι. Στο ενδιάμεσο, και με την περιφρούρηση 3 διμοιριών ΜΑΤ και 25 περίπου μηχανών της ομάδας διας, περίπου 50-60 φασίστες συγκεντρώθηκαν έξω από τα γραφεία τους, οι περισσότεροι εισαγόμενοι από αλλού, συνοδοί των βουλευτών τους που ήρθαν από την Αθήνα και το Αγρίνιο. Για περίπου 35 λεπτά πραγματοποίησαν τις δηλητηριώδεις ομιλίες τους και στη συνέχεια …διαλύθηκαν ησύχως.
Είναι ξεκάθαρο και ας το βάλουν καλά στο μυαλό τους. Στην Πάτρα δεν περνάει ο φασισμός. Αν πάλι όμως δεν το καταλάβουν, ο αντιφασιστικός κόσμος της πόλης θα ξαναβρεθεί μπροστά τους για να τους το ξαναδείξει.
ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ
Πάτρα: Ενημέρωση από αντιφασιστική πορεία (Δευτέρα 2/9)
Το απόγευμα της Δευτέρας 2 Σεπτέμβρη πραγματοποιήθηκε προειδοποιητική αντιφασιστική πορεία ενάντια στις προθέσεις της χρυσής αυγής να πραγματοποιήσει συγκέντρωση στην πλατεία Όλγας στην Πάτρα.
Είναι γνωστό πως η πλατεία Όλγας αποτελεί ζωτικό σημείο αναφοράς του αντιφασιστικού και ευρύτερα του κοινωνικού και ταξικού κινήματος της Πάτρας εδώ και αρκετές δεκαετίες. Ειδικά σε μια πόλη που γνωρίζει πολύ καλά το ρόλο των παρακρατικών συμμοριών και τα αποτελέσματα της δράσης τους, έχoντας θρηνήσει θύματα εξαιτίας της, θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως δεν θα γίνει ανεκτή
Περισσότεροι από 700 αντιφασίστες και αντιφασίστριες, νεολαίοι, άνεργοι, εργαζόμενοι, ντόπιοι και μετανάστες, αναρχικοί, κομμουνιστές, αριστεροί, πορευτήκαμε στους κεντρικούς δρόμους της Πάτρας στέλνοντας σαφές μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση. Στους νεοναζί πως παρά το γεγονός ότι αβαντάρονται απροκάλυπτα πλέον από το κράτος και την αστυνομία, στο δρόμο θα τα βρουν πολύ σκούρα έχοντας απέναντι τους αποφασισμένους και μαχητικούς αγωνιστές και αγωνίστριες που δε σκοπεύουν να παραδώσουν αμαχητί τους δημόσιους και ελεύθερους χώρους στα ρατσιστικά και δολοφονικά τους χέρια. Στο κράτος πως οι ταξικές και κοινωνικές αντιστάσεις δεν κάμπτονται έτσι εύκολα γιατί είναι βαθιά ριζωμένες στις συνειδήσεις χιλιάδων ανθρώπων και καθημερινά ριζώνουν σε ακόμα περισσότερους, παρά τη γενικευμένη επίθεση που διεξάγει σε βάρος των ριζοσπαστικών και ακηδεμόνευτων κοινωνικών αγώνων, εκκενώνοντας τους αυτοοργανωμένους χώρους αγώνα, αντίστασης και δημιουργίας. Στο ίδιο το κίνημα πως με αλληλέγγυα, αποφασιστική και μαχητική παρουσία στους δρόμους και τις πλατείες μπορεί να ανακόψει στην πράξη την επίθεση κράτους και νεοναζί.
Σήμερα η αντιφασιστική παρουσία στην πλατεία Όλγας συνεχίζεται από τις 5 το απόγευμα. Για να μείνει ελεύθερη, ως διαρκές σημείο αναφοράς των αγωνιζόμενων ανθρώπων της Πάτρας.
ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΝΑΖΙ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ -ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΠΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΟΣ
Υ.Γ. Λίγο πριν την έναρξη της πορείας, η Χρυσή Αυγή πραγματοποίησε την -αν μη τι άλλο- σώφρονα επιλογή να μεταφέρει τη συγκέντρωση στα γραφεία της, που περιστοιχίζονται δεξιά και αριστερά από 2 αστυνομικά τμήματα, έχοντας λάβει το μήνυμα σχετικά με το σε ποιους ανήκουν οι δρόμοι και οι πλατείες αυτής της πόλης.
Υ.Γ. 2: Βίντεο από την αντιφασιστική πορεία υπάρχουν στα παρακάτω link
πηγή:https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1488456
πηγη:https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1488630
πηγη:http://ipposd.wordpress.com/
πηγη:http://www.youtube.com/watch?v=l1_QvABdvZ0(μπροστά στο Παράρτημα)
πηγη:http://www.youtube.com/watch?v=RyzMbbvlcs8(από την πλατεία Γεωργίου)
Κάλεσμα αλληλεγγύης έξω από τον ΔΟΛ
Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε καλεί σε έκτακτη συγκέντρωση, σήμερα στις 21:30 έξω από το ΔΟΛ (Μιχαλακοπουλού 80 και Παπαδιαμαντοπούλου). Με αυτό τον τρόπο στεκόμαστε αλληλέγγυοι στην προσπάθεια των εργαζομένων να περιφρουρήσουν την απεργία τους και να μην εκδοθεί το αυριανό απεργοσπαστικό φύλλο της εφημερίδας «Τα Νέα».
Με λένε Γιάννη Ανδρουλιδάκη, είμαι δημοσιογράφος και κοστίζω περίπου 1500 ευρώ το μήνα μαζί με την ασφάλιση
Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά…
Την Παρασκευή, κατά τις 11 το πρωί, δέχθηκα το τηλεφώνημα που περίμενα εδώ και καιρό από τον διευθυντή στην εφημερίδα. Με κάλεσε στο γραφείο του, όπου μου είπε ότι «βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση». Δε μου είπε σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται κι εγώ δεν μπήκα στον κόπο να τον βγάλω από αυτήν επισημαίνοντάς του εγώ σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται. Επειτα μου είπε ότι αυτός δεν ήθελε καθόλου να φύγω από την εφημερίδα και ότι λυπάται πολύ. Τον παρηγόρησα άκεφα για το κακό που τον βρήκε και εκείνος μου σημείωσε ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Συμφώνησα μαζί του ότι το μέλλον είναι για όλους άδηλο, του είπα ότι δεν υπογράφω την απόλυση και έφυγα από το γραφείο του με την ψευτοπερηφάνεια εκείνου που είπε την καλύτερη ατάκα σε μια αμήχανη κουβέντα.
Στο δικό μου γραφείο δεν πήγα. Δεν είχα προσωπικά αντικείμενα να μαζέψω, τα μάζεψα όλα τον Ιούνιο όταν μας ενημέρωσαν ότι επίκειται αναδιάρθρωση τμημάτων για μείωση του κόστους –δεν ήξερα που θα με έβρισκε η «αναδιάρθρωση» ούτε αν θα έχει μείνει κανείς πια να μαζέψει τα πράγματά μου, όπως είχαμε μαζέψει εμείς του Θοδωρή. Πήρα την κόρη μου και της είπα ότι θα τηρήσω την υπόσχεσή μου να μην πηγαίνω κάθε απόγευμα στη δουλειά. Στο γιο μου δε χρειάστηκε να πω κάτι, δεν καταλαβαίνει ακόμα: απλά του επιβεβαίωσα ότι για τα γενέθλιά του θα του πάρω έναν εκσκαφέα ή ένα ποδήλατο και βγήκα για τσιγάρο. Στο τσιγάρο άρχισαν να φτάνουν και τα επόμενα ονόματα της λίστας: Ο Κώστας… Η Αννα… Η Ηρώ…Ο Γιώργος… Η Πέννυ που την ενοχλούσε συνέχεια ο καπνός από το τσιγάρο μου και μου φώναζε να το σβήσω- ειρωνεία, κανείς από τους δύο δεν θα βρει την ησυχία του από την απόλυση του άλλου.
Τα τελευταία τρία χρόνια, οι αναδιαρθρώσεις στον ΔΟΛ μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα από το Ιράκ. «Σήμερα Παρασκευή χάσαμε 32 καλούς στρατιώτες». Από τον Σεπτέμβριο του 2010 είμαστε πάνω από 350 που πέσαμε. Αλλοι βρήκαν δουλειά, άλλοι παλεύουν ακόμα, μερικοί δουλεύουν απλήρωτοι, ο Κώστας πέθανε γιατί έσκασε το ανεύρυσμα…
Στην αρχή έδιωξαν τους διοικητικούς –πολλές δεκάδες διοικητικούς. Οι διοικητικοί είναι η πλέμπα των εφημερίδων, δεν βλέπουν το όνομά τους τυπωμένο πουθενά ούτε κι ελπίζουν να το δουν ποτέ, δε μιλάνε με υπουργούς, μεγαλογιατρούς και πρυτάνεις, δε μπορούν να καμαρώσουν στη μάνα τους. Το σωματείο έκανε απεργία και τότε είδαμε για πρώτη φορά πόσο αποφασισμένα είναι τα αφεντικά στην κρίση. Μας τραμπούκισαν, μας έβγαλαν πιστόλια κι έπειτα μας έβγαλαν και μια κάλπη για να καταδικάσουμε την απεργία αλλιώς θα έκλεινε η καθημερινή έκδοση και θα απολυόταν κόσμος. Και πήγαμε στην κάλπη και καταδικάσαμε την απεργία, όχι όλοι μας, αλλά οι περισσότεροι. Και έπειτα, ωστόσο, η καθημερινή έκδοση έκλεισε. Κι ο κόσμος απολύθηκε. 35 συνάδελφοι, που μια στιγμή ενωθήκαμε και τους φέραμε πίσω κι ύστερα τους έδιωξαν πάλι μια Παρασκευή μεσημέρι, μόλις έκλεισαν το κυριακάτικο φύλλο. Όχι πλέμπα πια. Δημοσιογράφους. Ναι, ύστερα έδιωξαν κι εμάς.
Οι δημοσιογράφοι είναι περίεργα ζώα. Σαν τους ξιπασμένους μπάτλερ, νομίζουν ότι έχουν κάτι από την ευγένεια των κυρίων τους, ότι αποκτούν κάτι από την αύρα εκείνων στους οποίους σερβίρουν το Ντραμπουί. Δεν αισθάνονται εργαζόμενοι, αισθάνονται κουκλοπαίχτες που κινούν νήματα. Αρέσκονται να υποτιμούν τον λογαριασμό τους, δεν είναι δα και ο μικρότερος, δεν νιώθουν εργαζόμενοι, αγαπάνε λένε αυτό που κάνουν, δεν είναι λειτούργημα είναι κάτι πιο έξυπνο. Συχνά βέβαια, καταλήγουν αλκοολικοί, φυλάνε μποτίλιες και αντικαταθλιπτικά στα γραφεία τους, πεθαίνουν από εμφράγματα από το καθισιό, την τρυφηλότητα, το κακό ωράριο και το άγχος της κακομοιριάς και του υπηρέτη, αλλά δε νιώθουν εργαζόμενοι –αυτοί ξέρουν, οι άλλοι δεν ξέρουν. Δεν ασχολούνται με τις παραγωγικές σχέσεις, αυτό είναι μπανάλ, νομίζουν πως ο κόσμος είναι ένας διαγωνισμός δύναμης κι επιρροής που υπάρχει από μόνη της. Στο μεταξύ το ποσοστό της υπεραξίας τους χάνεται στο σύμπαν αγνοημένο από όλους, σαν τα χτυπήματα τηλεφώνου σε ένα άδειο σπίτι. Πιστέψτε με, οι δημοσιογράφοι είμαστε πιο νάρκισσοι από τις μπαλαρίνες και σίγουρα πιο αφελείς από τους ανειδίκευτους εργάτες. Η ιδέα ότι ο κόσμος είναι κάτι άλλο από αυτό που λέμε εμείς, δεν μας περνάει από το μυαλό και καμιά φορά τη βρίσκουμε να υπογράφουμε ατομικές συμβάσεις με μειώσεις, γραμμένες σε διατυπώσεις που αποδεικνύουν την ανωτερότητα του είδους μας. Επειτα, μόλις μας πάρουν ένα ακόμα κομμάτι από το μισθό που τους δουλέψαμε, συζητάμε σοβαρά – σοβαρά για το «ντηλ».
Την Παρασκευή με τις απολύσεις, είδα ξανά μερικούς από εμάς να έχουν έναν αέρα της τάξης μας. Τα παιδιά του in.gr μαζεύτηκαν στις σκάλες και συζητούσαν τι θα κάνουν: συζητούσαν με αυτό το είδος της αλληλεγγύης που σε κάνει να πιστεύεις, κόντρα στις προκαταλήψεις, ότι οι εργάτες δε μπορούν μόνο να κάνουν τον κόσμο πιο δίκαιο, μπορούν να τον κάνουν και πιο όμορφο. Ο φωτογράφος από τον 4ο, ο πιο ήσυχος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου, που ήρθε συστημένος από το Μάριο να με βρει για να μου πει πως ούτε εκείνος υπέγραψε την ατομική σύμβαση και ήθελε να είναι σε επαφή μαζί μας, με την ηρεμία του ινδιάνου από τη Φωλιά του Κούκου, μου έλεγε πώς δεν έχει γυναίκα και παιδιά και θα τα καταφέρει για λίγο. Η Ηρώ με αγκάλιασε: τόσα χρόνια στη δουλειά, τσακωνόταν με όλους μα δεν κάρφωσε ποτέ κανέναν. Σε αντάλλαγμα δεν την έβαλαν ποτέ στο μισθολόγιο: έζησε και πέθανε μπλοκάκι κι ένας θεός ξέρει με ποιους όρους την απολύσανε. Η κοπέλα από τα βίντεο, η Στεφανία, είχε βουρκώσει κι όταν μας είδε όλους μαζί κατάπιε τα δάκρυά της και χαμογέλασε. Γύρισε πριν λίγους μήνες στη δουλειά από άδεια λοχείας. Μου είπαν μετά πως κι ο άνδρας της είναι άνεργος χρόνια, ότι τους ζήτησε κλαίγοντας να την κρατήσουν με λιγότερα και της το αρνήθηκαν –εύχομαι να στουκάρουν το καινούριο τους αμάξι σε κολώνα της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ και να ζήσουν για να δουν τα μεγάλα βαθουλώματα στις πόρτες του. Είμαι βέβαιος πως δεν έκλαιγε για την απόλυση, έκλαιγε γιατί κατηγορούσε τον εαυτό της που τους το ζήτησε. Αν την ξαναδώ, θα της πω να μην το σκέφτεται: έτσι κι αλλιώς είμαστε πάντα στην ανάγκη τους.
Πάει καιρός που χα να νιώσω εκεί μέσα πως ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους της τάξης μου, αυτούς που δουλεύουν για να ζήσουν και νικούν τον φόβο με την αξιοπρέπεια. Ημασταν 21, πριν από τρία χρόνια, που σηκώσαμε τα χέρια μας, μπροστά στους διευθυντές και ψηφίσαμε ξανά την απεργία κι ας κλείσει η εφημερίδα και τα κρατήσαμε σηκωμένα ώρα, γιατί δεν ξέραμε πότε θα έρθει ξανά η στιγμή να νιώσουμε πάλι τόσο περήφανοι. Από την Παρασκευή, μόνο τρεις από αυτούς είναι ακόμα στην εφημερίδα. Οι υπόλοιποι απολυθήκαμε μήνα το μήνα, ο ένας μετά τον άλλον ή σπρωχτήκανε στην έξοδο. Ο Δημήτρης ο Ζακχαίος. Ο Θοδωρής ο Βαρβάρης. Η Μαρινίκη η Αλεβιζοπούλου. Ο Τάσος ο Αναστασιάδης. Και οι υπόλοιποι. Στάθηκαν απέναντι στον Πρετεντέρη και τον Παντελή Καψή, που λίγες μέρες πριν κλαψούριζε ότι αν δεν κόψει τους μισθούς δεν θα χει να σπουδάσει το παιδί του κι έπειτα πήρε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ αποζημίωση για να γίνει υπουργός και να απολύσει όλη την ΕΡΤ. Και τους θύμισαν τον βασικό νόμο της συνείδησης στον καπιταλιστικό κόσμο: το να καταλαβαίνεις πως είσαι εργάτης είναι η προϋπόθεση για να μην είσαι δούλος. Με καμάρι τρυπώνω στη λίστα τους.
Και δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι όλοι εκείνοι που σε κοιτάζουν συνωμοτικά την ώρα που ουρλιάζει ο προϊστάμενος. Αυτοί που δε γελάσανε στο κρύο αστείο του διευθυντή. Εκείνοι που πήγαν να υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις λίγα λεπτά πριν τελειώσει η προθεσμία –κι ας το χαν αποφασίσει μέρες πριν- για να ανησυχήσει ο οικονομικός διευθυντής. Είναι οι άλλοι που δε μιλούν στις συνελεύσεις και σε αγαπάνε γιατί όταν μιλάς εσύ είναι το ίδιο –γιατί είστε το ίδιο. Είναι ο Κωστής, που αφού πέρασε ώρες πολλές με εμάς τους απολυμένους χωρίς να μας πει τίποτα, πήγε και άφησε ένα χαρτί και ζήτησε να συμπεριληφθεί στις απολύσεις, γιατί δε θέλει να ξαναπατήσει το πόδι του εκεί.
Είναι μια πελώρια δύναμη, σαρκαστική, κρυφή, πανίσχυρη, που όταν ενωθεί θα καταστρέψει έναν κόσμο που πάσχει από έλλειψη δικαιοσύνης κι από έλλειψη χιούμορ. Μα δεν έχει ενωθεί ακόμη.
***
Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά. Στις 12 έχουμε συνέλευση –δεν περιμένω πολλά. Οι πιο πολλοί ανάμεσά μας, φοβήθηκαν νωρίς, πάει καιρός που στις συνελεύσεις μας είμαστε οι λιγότεροι. Ολοένα και λιγότεροι. Αυτοί που απολύουν έχουν βρει έναν αλγόριθμο για να μειώνεται σταθερά το ιξώδες της γενναιότητας. Στις 3 θα είμαστε έξω από τον ΔΟΛ. Για 6 χρόνια κάθε μέρα, σήμερα ίσως τελευταία φορά. Θα είμαστε. Δεν ξέρω πόσοι, ξέρω ποιοι: οι πιο όμορφοι ανάμεσά μας, αυτοί που πουλάμε τη δουλειά μας για να ζήσουμε. Λίγο αδύναμοι και καμία φορά λίγο περίγελοι.
Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά. Στις 12 έχουμε συνέλευση –δεν περιμένω πολλά. Οι πιο πολλοί ανάμεσά μας, φοβήθηκαν νωρίς, πάει καιρός που στις συνελεύσεις μας είμαστε οι λιγότεροι. Ολοένα και λιγότεροι. Αυτοί που απολύουν έχουν βρει έναν αλγόριθμο για να μειώνεται σταθερά το ιξώδες της γενναιότητας. Στις 3 θα είμαστε έξω από τον ΔΟΛ. Για 6 χρόνια κάθε μέρα, σήμερα ίσως τελευταία φορά. Θα είμαστε. Δεν ξέρω πόσοι, ξέρω ποιοι: οι πιο όμορφοι ανάμεσά μας, αυτοί που πουλάμε τη δουλειά μας για να ζήσουμε. Λίγο αδύναμοι και καμία φορά λίγο περίγελοι.
Μα γράφει ο Μπρεχτ:
«Όταν για την αδυναμία μας μας περιγελούν
Δεν πρέπει πια να χάνουμε καιρό
Πρέπει έτσι να το φροντίσουμε
Που όλοι οι αδύναμοι να βαδίσουμε μαζί
Και τότε κανείς πια δεν τολμά να μας περιγελάει»
Δεν πρέπει πια να χάνουμε καιρό
Πρέπει έτσι να το φροντίσουμε
Που όλοι οι αδύναμοι να βαδίσουμε μαζί
Και τότε κανείς πια δεν τολμά να μας περιγελάει»
Με λένε Γιάννη Ανδρουλιδάκη, είμαι δημοσιογράφος και κοστίζω περίπου 1500 ευρώ το μήνα μαζί με την ασφάλιση. Πριν δυο χρόνια φώναζα σε μια συνέλευση του Βήματος: «Κατεβήκαμε κάτω 140, θα ανεβούμε πάλι 140, ούτε ένας λιγότερος». Νομίζω πια, θα έχουν μείνει 70. Εγώ είμαι πάλι στη γύρα και σας πουλάω την εργατική μου δύναμη. Αλλά να ξέρετε ότι κάποτε, σύντομα, αυτό θα πάψει να γίνεται και τα δάκρυα της Στεφανίας θα τα πληρώσετε.
Γιατί, ξέχασα να σας το πω: Εμείς θα νικήσουμε.
Θανάσιμο εργατικό “ατύχημα” στο ορυχείο της Μεγαλόπολης
Ένας 55χρονος εργάτης έχασε τη ζωή του σε εργατικό δυστύχημα το μεσημέρι, στο ορυχείο της ΔΕΗ στο ενεργειακό κέντρο Μεγαλόπολης.
Πρόκειται για έναν επαγγελματία οδηγό, συμβασιούχο υπάλληλο της ΔΕΗ, 8μηνης διάρκειας από την Καλαμάτα, ο οποίος εκτελούσε εργασία στο ορυχείο της ΔΕΗ στο Ψαθί, του λιγνιτικού κέντρου Μεγαλόπολης.
Κάποια στιγμή, για άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία, το φορτηγό που οδηγούσε ο 55χρονος ανετράπη με αποτέλεσμα αυτός να τραυματιστεί θανάσιμα.
Άνδρες της Πυροσβεστικής υπηρεσίας που κλήθηκαν, έσπευσαν στο σημείο του δυστυχήματος και απεγκλώβισαν τον άτυχο 55χρονο, η σορός του οποίου έχει διακομιστεί στο νοσοκομείο Τρίπολης για νεκροψία – νεκροτομή. Από τη ΔΕΗ διενεργείται εσωτερικός έλεγχος και αυτοψία για τα αίτια που προκάλεσαν το δυστύχημα.
Dj Stalingrand: Εμπειρίες και συμπεράσματα από τον αντιφασιστικό αγώνα στη Ρωσία
Ο Dj Stalingrand, ήταν ενεργό μέλος των Antifa Μόσχας, βρέθηκε στην Ελλάδα, για δυο παρουσιάσεις του αντιφασιστικού κινήματος στην Ρωσία τον περασμένο Απρίλιο. Είναι από τους πρωτεργάτες του κινήματος antifa, την εποχή που μια χούφτα νέων ξεκίνησαν έναν παράλογο πόλεμο εναντίον των ακροδεξιών σκίνχεντ, οι συμμορίες των οποίων μόνο στην Μόσχα ξεπερνούσαν τις 10.000 άτομα. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι οι καταγεγραμμένες δολοφονίες με ρατσιστικά κίνητρα, έφταναν τις εκατό το χρόνο. Αυτή την περίοδο ζει εκτός Ρωσίας, όντας καταζητούμενος από τις ρωσικές αρχές.Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι η Μόσχα είναι πλέον μια πόλη σχεδόν χωρίς φασίστες, αν και μέχρι τώρα στην Ελλάδα πιστεύαμε ακριβώς το αντίθετο. Είναι αλήθεια αυτό;
Γεια σας, στην παρουσίαση μου που είχατε παρακολουθήσει είχα περιγράψει εκτενώς τα αποτελέσματα της δράσης μας μέχρι το 2010. Μεταξύ αυτών είναι: 1)Η μεγάλη ναζιστική μουσική σκηνή (η οποία ήταν το πιο σημαντικό μέσο προώθησης των Ναζί ώστε να γίνουν η κύρια υποκουλτούρα της νεολαίας στη Μόσχα) λιγόστεψε. 2) Οι πιο σημαντικές ναζιστικές συμμορίες διασκορπίστηκαν. 3) Τα περισσότερα (ίσως όλα) συνδεδεμένα με τους ναζί καταστήματα και γραφεία έκλεισαν. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι πετύχαμε να καταστρέψουμε τη ναζιστική υποκουλτούρα του δρόμου, όπως αυτή εκπροσωπούνταν από τα πλήθη των σκίνχεντ και zing-heiling χούλιγκανς, στη Μόσχα έως τότε. Υπήρχαν όμως και άλλα αποτελέσματα, όπως ότι 4) το κέντρο του ναζιστικού κινήματος μετατοπίστηκε στα γήπεδα, όπου με επιτυχία φώλιασε ως «πατριώτες χούλιγκανς». Υπάρχουν ακόμη πολλοί από αυτούς, αλλά δεν είναι σε θέση να προκαλέσουν πολιτική βία στο δρόμο, 5) κάποια σκληροπυρηνικά μέλη των διεσπαρμένων συμμοριών ναζί αποφάσισαν να συνεχίσουν τον αγώνα σχηματίζοντας underground ομάδες, ως επί το πλείστον σχεδιασμένες για δολοφονίες.
Έτσι, η απάντηση είναι ότι υπάρχουν ακόμη πάρα πολλοί ναζί ανάμεσα στα 20 εκατομμύρια του πληθυσμού της Μόσχας, αλλά πιθανότατα δεν πρόκειται καν να τους παρατηρήσεις.
Οργανώνοντας την αντιφασιστική δράση
Τι σημαίνει αντιφασιστική δράση για σένα;Για μένα προσωπικά είναι η πράξη εκδίκησης κατά της κοινωνίας, η οποία επέλεξε εσκεμμένα την παρακμή και την υποβάθμιση. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, στην αρχή, η κοινωνία είχε ακόμη την ευκαιρία να επιλέξει το δικό της μέλλον – και μπορούμε να κατηγορήσουμε δίκαια τους πολιτικούς, αλλά η αλήθεια είναι ότι η ίδια η κοινωνία αποδέχθηκε την ακροδεξιά προπαγάνδα τους και καλωσόρισε τον εθνικισμό, την ορθοδοξία, την εξαχρείωση, και την ηθική του “get rich or die trying”, ό,τι χειρότερο δηλαδή ο “σύγχρονος κόσμος” μπορούσε να προσφέρει. Οι Ναζί είναι μόνο το σημάδι της εν λόγω πανεθνικής διαδικασίας παρακμής, η ξεπεσμένη γενιά αυτοπροσώπως. Ήταν ευχαρίστησή μας να τους διώχνουμε, και με την πράξη μας αυτή δημιουργούσαμε τη δική μας εναλλακτική – η πραγματικότητα είναι ότι οι αντιφασίστες ήταν το μόνο οργανωμένο και γνωστό ενεργό αριστερό κίνημα εκείνη την εποχή.
Κατά τη γνώμη σου, και με βάση την εμπειρία σου, ποια είναι τα κύρια όπλα μίας επιτυχημένης αντιφασιστικής ομάδας ή κινήματος; Πώς θεωρείς ότι πρέπει να οργανώνονται;
Αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το κοινωνικό και αστικό μας περιβάλλον. Εφόσον μιλάμε για “επιτυχημένες δράσεις”, θα ήθελα να επισημάνω ορισμένα σημεία. Η σωστή στόχευση των δράσεων – κερδίζεις πολιτικά μόνο όταν κερδίζεις τον σωστό εχθρό και καταστρέφεις ένα σημαντικό σημείο. Μη αναγκαία και ανεξέλεγκτη βία δεν θα αποφέρει ποτέ τα επιθυμητά πολιτικά αποτελέσματα και το σεβασμό από κανέναν – βασικά, γι’ αυτό έχασαν οι ναζί. Ένα άλλο πράγμα είναι να γνωρίζουμε πώς το νομικό μας σύστημα (και η αστυνομία) λειτουργεί και ποια είναι τα πιο αδύνατα σημεία τους, έτσι ώστε να μην καταλήξουμε στη φυλακή πολύ γρήγορα. Στη Ρωσία πάντα κάναμε ελιγμούς στην άκρη του ποινικού δικαίου, προσπαθώντας να διατηρηθούμε στη νόμιμη γκρίζα ζώνη. Διατηρούσαμε επίσης συλλογικό ταμείο για να είμαστε έτοιμοι για οποιαδήποτε απρόσμενα έξοδα άμεσα.
Η οργάνωση είναι ένα άλλο μεγάλο πράγμα – εφαρμόσαμε την εμπειρία των μικρών ομάδων συγγένειας στην τακτική μας. Μας έδωσε τη δυνατότητα να συγκεντρωνόμαστε πολλοί άνθρωποι άμεσα, να κυκλοφορούμε στην πόλη διακριτικά, να αποφεύγουμε τα λάθη της κεντρικής λήψης αποφάσεων και έτσι χρησιμοποιήσαμε τη συνωμοσία αρκετά αποτελεσματικά. Μέχρι τώρα η αστυνομία συνεχίζει να φυλακίζει συντρόφους μας, τον έναν μετά τον άλλο, σε αναζήτηση του “ηγέτη” μας – και την εκπλήσσει το γεγονός ότι τέτοιες ενέργειες δεν επηρεάζουν τη δράση μας καθόλου.
Οι ρίζες της φασιστικής ανόδου
Ποιες είναι κατά τη γνώμη σου οι αιτίες της αύξησης των φασιστικών/ακροδεξιών οργανώσεων στις χώρες του πρώην «ανατολικού μπλοκ», αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη στις μέρες μας;
Αυτό είναι πολύ ξεκάθαρο: η νέα καπιταλιστική ελίτ χρησιμοποίησε τον επί μακρόν κρυμμένο αντισοβιετισμό ως όπλο εναντίον της ελίτ της σοβιετικής περιόδου και γι’ αυτό επιστράτευσε μια μαζική προπαγάνδα εθνικισμού, και μάλιστα της πιο σκοτεινής μορφής του. Στη Ρωσία προωθείται το “αυτοκρατορικό πνεύμα” και το “ιερό βασίλειο”. Αντίθετα, στα κολέγια, σε μικρότερες δημοκρατίες, προμοτάρουν τη ρωσοφοβία – μίσος προς την ΕΣΣΔ και τους Ρώσους. Αυτό ήταν όλο τελείως κατασκευασμένο και γελοίο – αλλά ήταν ο μόνος δρόμος για να αποκτήσει την κληρονομιά της τεράστιας, πολυεθνικής, πολυγλωσσικής και θρησκευτικά αδιάφορης κοινωνίας, που κατοικούσε πριν στην ΕΣΣΔ.
Λοιπόν, το ίδιο ισχύει σε κάθε χώρα. Όσο περισσότερο οι πολιτικοί πρόκειται να κλέψουν, τόσο περισσότερο βάρος δίνουν στην “εθνική υπερηφάνεια”, όσο φτωχότερη είναι η κοινωνία, τόσο πιο υπερήφανη είναι για τις ελέω θεού πνευματικές/εθνικές ρίζες της.
Λοιπόν, το ίδιο ισχύει σε κάθε χώρα. Όσο περισσότερο οι πολιτικοί πρόκειται να κλέψουν, τόσο περισσότερο βάρος δίνουν στην “εθνική υπερηφάνεια”, όσο φτωχότερη είναι η κοινωνία, τόσο πιο υπερήφανη είναι για τις ελέω θεού πνευματικές/εθνικές ρίζες της.
Εργατικό κίνημα από το μηδέν
Σε ό,τι αφορά την κατάσταση της εργατικής τάξης στη Ρωσία, τα δικαιώματά της, τους μισθούς της, πώς θα την περιέγραφες; Οργανώνονται σε σωματεία; Καλούν σε απεργίες;Κατά κάποιο τρόπο, ήταν η Σοβιετική Ένωση που σκότωσε την εργατική τάξη στη χώρα. Υπήρχε ένα ενιαίο, απόλυτα κρατικά ελεγχόμενο εργατικό συνδικάτο και με τελείως τυπικό ρόλο. Και λογικά, όταν η ΕΣΣΔ καταστράφηκε, αυτό το σύστημα παρέμεινε τυπικό και άχρηστο – και παραμένει έτσι μέχρι τώρα. Επιπλέον, τα τελευταία 20 χρόνια, οι περισσότεροι άνθρωποι κατέληξαν να πιστεύουν ότι η δουλειά είναι ντροπή – σε μια σωστή καπιταλιστική κοινωνία θα πρέπει να σκοτώνεις, να ληστεύεις, να κάνεις εμπόριο ναρκωτικών, εκβιασμούς, να γίνεις εγκληματίας ή αστυνομικός για να βγάλεις το ψωμί σου. Οι περισσότεροι νέοι πιστεύουν ότι η δουλειά είναι για τους αποτυχημένους. Αυτό μπορούμε να το ονομάσουμε “τριτοκοσμική πλύση εγκεφάλου” και καθιστά οποιαδήποτε μορφή εργατικής αλληλεγγύης, με τέτοιες αξίες, αδύνατη.
Παρ ‘όλα αυτά, οι άνθρωποι εξακολουθούν να εργάζονται και κάθε χρόνο υπάρχουν περίπου εκατό (σύμφωνα με τις ανεξάρτητες στατιστικές) ειρηνικές απεργίες για διάφορα ζητήματα σε όλη τη χώρα. Συνήθως επικεντρώνονται σε βασικά οικονομικά ζητήματα μιας συγκεκριμένης επιχείρησης, π.χ. για μισθολογικά, και μερικές φορές προβάλλουν και πολιτικά αιτήματα. Ως επί το πλείστον προχωράνε ήσυχα, αλλά στην περίπτωση που τα πράγματα τείνουν να “ανάψουν”, η αστυνομία είναι πάντα έτοιμη για κάθε είδους αναγκαία επέμβαση. Ένα σκληρό παράδειγμα είναι η ιστορία του Valentin Urusov, ενός εργαζόμενου σε ένα ορυχείο διαμαντιών στη Σιβηρία, ο οποίος οργάνωσε ένα ανεξάρτητο σωματείο και ξεκίνησε μια επιτυχημένη εκστρατεία για τα βασικά δικαιώματα των ανθρακωρύχων – συνελήφθη με την κατηγορία της κατοχής ηρωίνης και πέρασε πέντε χρόνια στη φυλακή.
Αντιμέτωποι με την κοινωνική αφασία
Ποια ήταν η αποδοχή της δράσης σας από τη ρωσική κοινωνία και τα πολιτικά κόμματα; Σας υποστηρίξανε; Το εκπληκτικό γεγονός είναι ότι μετά τον έντονο πόλεμο με τους Ναζί, η πολυπληθής και μαχητική κοινότητά μας βρέθηκε ξαφνικά να είναι η πρώτη και η μόνη οργανωμένη ”αριστερή” ομάδα στη χώρα. Μέχρι τοτε σχεδόν δεν υπήρχε εναλλακτική αριστερή δραση για χρόνια, κυρίως λόγω του γενικευμένου αντισοβιετισμού της δεκαετίας του ’90 – ήμασταν από τους πρώτους και προφανώς οι πιο δημοφιλείς και ενεργοί. Έτσι δεν είχαμε ”μεγαλύτερα αδέρφια”, νόμιμα πολιτικά κόμματα και οργανώσεις να μας υποστηρίζουν – και αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν καλό για εμάς. Έχουμε καταλάβει ολόκληρο το πολιτικό πεδίο μέσα στην κοινωνία, το οποίο συνήθως μοιράζεται μεταξύ δεκάδων οργανώσεων στη Δυτική Ευρώπη – το όλο κομμάτι του να είσαι “νέος, ριζοσπαστικος, αριστερός”. Αυτό έχει τα υπέρ και τα κατά του, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι μέχρι το 2012, όταν οι μαζικές διαδηλώσεις άρχισαν, ήταν οι αντιφασίστες που ανέλαβαν ένα μεγάλο μέρος της διοργάνωσης, της δημοσίοποίησης και της εμπλοκής των ανθρώπων – ακόμα κι αν είναι λιγότεροι από χίλιοι στη Μόσχα, εξακολουθούν να είναι ένα απίστευτο πλήθος για την πολιτικά παθητική κοινωνία μας.
Το βιβλίο σου, από ό,τι γνωρίζουμε, είχε πολύ καλή αποδοχή από το κοινό στη Ρωσία, και επίσης βραβεύτηκε. Πώς το εξηγείς αυτό, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι έχεις «εξοριστεί» από τη Ρωσία;Βασικά, δεν είμαι εξόριστος – είμαι καταζητούμενος στη Ρωσία. Το περιφερειακό δικαστήριο εξέδωσε ένταλμα για μένα πριν από 3 χρόνια και θα είναι ενεργό για 12 χρόνια. Επίσης απευθύνθηκαν και στην Ιντερπόλ για να με συλλάβει, όπως και έγινε τον περασμένο Αύγουστο στην Ισπανία, όταν με συνέλαβε η αντιτρομοκρατική αστυνομία, πέρασα κάποιο χρονικό διάστημα στη φυλακή, αλλά αργότερα, τον Φεβρουάριο, κέρδισα την υπόθεση έκδοσης στο Εθνικό Δικαστήριο της Μαδρίτης κατά της Ρωσίας και όλες κατηγορίες εις βάρος μου αποσύρθηκαν – τουλάχιστον στην επικράτεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το βιβλίο πήγε πολύ καλά στη Ρωσία επειδή στην πραγματικότητα είναι καλογραμμένο – σε φρέσκια και ποιοτική ρωσική γλώσσα, όπως είπαν. Αλλά κυρίως άρεσε σε παιδιά από κακόφημες γειτονιές, λόγω του ρεαλισμού του και του λεξιλογίου του- μπορούν να αναγνωρίσουν τον εαυτό τους σε χαρακτήρες της ιστορίας. Και ναι, οι περισσότεροι το επαίνεσαν διότι άλλα σύγχρονα ρωσικά πεζογραφήματα είναι πραγματικά σκουπίδια – μια νεκρή κοινωνία δεν μπορεί να παράγει ποιοτική μορφή τέχνης, αυτή είναι η αλήθεια.
Ξυπνώντας από το κώμα…
Πώς θα περιέγραφες τις τεράστιες διαδηλώσεις ενάντια στον Πούτιν πριν από ένα χρόνο; Ποια ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά τους;Φαινόταν σαν μετά από 20 χρόνια, η κοινωνία να ξύπνησε από βαθύ κώμα, αυτό ήταν πολύ εντυπωσιακό. Οι άνθρωποι απλά τόλμησαν να βγουν στους δρόμους. Είμαι στην ευχάριστη θέση να πω ότι για πολλούς από αυτούς, οι εικόνες των αντιφασιστών της Μόσχας να κλείνουν τους δρόμους και να αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά την αστυνομία, εικόνες που είχαν δει στο ίντερνετ, ήταν κίνητρο ενάντια στο φόβο. Δεν είχαν κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό στόχο, η ρώσικη κοινωνία εξακολουθεί να είναι αδιάφορη για τέτοια ζητήματα – απλά βγήκε για να δείξει στις αρχές ότι έχει κουραστεί να φοβάται, και αυτό ήταν από μόνο του μια μεγάλη νίκη. Πολλοί τιποτένιοι πολιτικοί ήθελαν να χρησιμοποιήσουν αυτή την απρόσμενη πνευματική άνοδο για να προωθηθούν οι ίδιοι, αλλά προφανώς απέτυχαν, επειδή και αυτοί, μαζί με τους ανθρώπους, δεν έχουν καμία εμπειρία πραγματικής πολιτικής δράσης στο δρόμο, ήταν απλά γελοίοι στις προσπάθειές τους.
Αντιθέτως, συγκριτικά μικρές ομάδες αριστερών και ιδιαίτερα αντιφασίστες/στριες ήταν πολύ καλά προετοιμασμένοι για αυτό το είδος της δράσης και ξαφνικά έγιναν ένας άτυπος πυρήνας αυτού του τεράστιου πλήθους. Το κίνημά μας, που ξεκίνησε με μία ομάδα 15 ατόμων, ήταν ξαφνικά στο κέντρο μιας ιστορικής πορείας, με περισσότερα από 200.000 άτομα να συμμετέχουν. Οι αρχές ήταν σοκαρισμένες, δεν τολμούσαν να διαλύσουν τον κόσμο κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων πορειών την άνοιξη του 2012, αλλά στις 6 Μαΐου, όταν ο Πούτιν τελικά κέρδισε στις προεδρικές εκλογές για 3η φορά, έχασαν την ψυχραιμία τους και απλά διέταξαν τα ρωσικά ΜΑΤ να τσακίσουν το πλήθος, με τον τρόπο που αντιμετώπιζαν την άθλια ρωσική αντιπολίτευση για πολλά χρόνια πριν. Σοκαρίστηκαν ακόμη περισσότερο, όταν αντί να τρέχουν οι άνθρωποι, μαζί με τους αντιφασίστες, άρχισαν να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους, με τις πρώτες διμοιρίες ΜΑΤ να διαλύονται εντελώς από αυτούς ενώ πάνω από 50 αστυνομικοί τραυματίστηκαν σοβαρά. Οι αρχές αποφάσισαν να θέσουν τέλος στο κίνημα διαμαρτυρίας και άρχισαν να συλλαμβάνουν τυχαία τους συμμετέχοντες της εν λόγω πορείας – μέχρι τώρα 25 άτομα κρατούνται με ψεύτικες καταγγελίες και μεταξύ αυτών 4 μέλη του αντιφασιστικού κινήματος.
Τι θα ήθελες να πεις στους αντιφασίστες/ριες στην Ελλάδα;
Ήταν πολύ προφανές σε μένα, από την πρώτη μου επίσκεψη στην Ελλάδα το Νοέμβριο του 2008, ότι η ελληνική σκηνή έχει πολύ παρόμοια νοοτροπία με τη δική μας – λόγω των κοινωνικών ομοιοτήτων φυσικά. Φτώχεια, γενικευμένη δυσπιστία ως στάση απέναντι στους κυβερνώντες, συνολική διαφθορά του κοινωνικού συστήματος, υψηλό επίπεδο της βίας στο δρόμο, βάρβαρη καθημερινή ζωή, ένα σύμπλεγμα άλυτων κοινωνικών αντιθέσεων. Ένιωσα αληθινά σαν στο σπίτι μου. Από τότε υποστηρίζω τη στενή επικοινωνία ανάμεσα στους χώρους μας και ελπίζω ότι μπορούμε να συνεργαστούμε περισσότερο στο μέλλον.
Συνέντευξη για την εργατική εφημερίδα Δράση στους Ε. και Χ.
http://efimeridadrasi.blogspot.gr/2013/09/dj-stalingrand.html?spref=fb
Το βιβλίο του Dj StalingrandΈξοδος κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις “εκδόσεις για τη μάθηση της ελευθερίας” – Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Σχολείο, Θε
13
ΑΠΕΙΛΕΣ ΔΕΧΤΗΚΑΝ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΙΑΙΑ
Με νεότερη ανακοίνωσή τους τα μέλη της Κίνησης Αντίστασης και Αλληλεγγύης Βόρειας Εύβοιας καταγγέλλουν ότι δέχτηκαν απειλές από μέλος της χρυσής αυγής, παρουσία της αστυνομίας και δηλώνουν την συμπαράστασή τους στον προσαχθέντα συμπολίτη για την άδικη προσαγωγή του. Η ανακοίνωση έχει ως εξής:
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Η κίνηση αλληλεγγύης και αντίστασης Β. Εύβοιας, με την ευκαιρία των παζαριών της Ιστιαίας και με το βεβαρυμμένο παρελθόν της τοπικής οργάνωσης της χρυσής αυγής που πέρυσι σκίασε τη νομιμότητα και κάθε θεσμική εκτελεστική οργάνωση, ανέλαβε ουσιαστική δράση ώστε να μην επαναληφθεί αυτή η αχαλίνωτη παραβατική συμπεριφορά και εφέτος.
Η κίνηση αλληλεγγύης και αντίστασης Β. Εύβοιας, με την ευκαιρία των παζαριών της Ιστιαίας και με το βεβαρυμμένο παρελθόν της τοπικής οργάνωσης της χρυσής αυγής που πέρυσι σκίασε τη νομιμότητα και κάθε θεσμική εκτελεστική οργάνωση, ανέλαβε ουσιαστική δράση ώστε να μην επαναληφθεί αυτή η αχαλίνωτη παραβατική συμπεριφορά και εφέτος.
Στα περσινά παζάρια είδαμε χρυσαυγίτες να συνοδεύουν δημοτικούς υπαλλήλους στο καθήκον τους, ομάδες κρούσης να βιαιοπραγούν σε συνανθρώπους μας για λόγους που δεν τους αφορούσαν, και όλα αυτά με την αστυνομία απούσα. Αυτή τη φορά όμως η αστυνομία ήταν παρούσα, ανταποκρίθηκε στο ελάχιστο που ήταν υποχρεωμένη να πράξει μετά την εισαγγελική εντολή που έλαβε να περιφρουρήσει τα παζάρια, αποτέλεσμα της εισαγγελικής παραγγελίας που είχε ζητήσει η κίνησή μας.
Ωστόσο, το πηγαίο μίσος της χρυσής αυγής οδήγησε ένα μέλος της στο να εξαπολύσει την φραστική επίθεσή του στην ειρηνική και απρόκλητη παρουσία της κίνησης με ύβρεις, χειρονομίες και απειλές τύπου “άμα δεν έχετε φύγει σε δέκα λεπτά θα έρθουμε και θα σας λιανίσουμε”, όλα αυτά παρουσία αστυνομικών, οι οποίοι όλως περιέργως δεν διαπίστωσαν καμία παράβαση. Αποκορύφωμα αποτέλεσε περιστατικό κατά το οποίο πολίτης – μέλος της κίνησης – αντέδρασε δικαιολογημένα, όντας αγανακτισμένος από την ασταμάτητη, χυδαία φραστική επίθεση που εξαπέλυε εναντίον του χρυσαυγίτης, όπου η αστυνομία (της οποίας τα όργανα υπήρξαν αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες) προέβη σε προσαγωγές με άμεσο και έντονο τρόπο στον μεν και με συγκρατημένες συστάσεις στον δε. Στην προκειμένη περίπτωση δηλαδή, αμελήθηκαν σαφώς οι αρχές της ισότητας και της αναλογικότητας από τη συγκεκριμένη κρατική αρχή. Τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει αυτό, από το γεγονός ότι η τοπική αστυνομική αρχή πήρε θέση ευνοϊκότερη προς κάποια οργάνωση, ότι έδρασε με γνώμονα την επιρροή της χρυσής αυγής σαν κόμμα και όχι το συνταγματικό και ουσιαστικό της καθήκον.
Εμείς δίνουμε βάση στις απειλές του χρυσαυγίτη, δεν θέλουμε κανέναν να ζει υπό τον φόβο καμιάς νεοφασιστικής οργάνωσης που υποθάλπεται από έναν πολιτικό φορέα ο οποίος συντηρείται από τα χαμηλότερα ανθρώπινα ένστικτα και υπάρχει υπό το θεσμικό έλλειμμα ενός ασόβαρου κράτους με ευκαιριακές θεσμικότητες.
Δηλώνουμε περίτρανα την στήριξη και την αλληλεγγύη μας προς στον προσαχθέντα συμπολίτη μας για την άδικη προσαγωγή του, αλλά κυρίως για τις απειλές της χρυσής αυγής προς το πρόσωπό του. Οι υπεύθυνοι για κάθε ενδεχόμενη ενέργεια ενάντια του, κατόπιν και της κατάφορης απειλής που εξέφρασαν, είναι σαφώς γνωστοί.ΚΙΝΗΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΕΥΒΟΙΑΣ
Ο αντιφασισμός στο εδώλιο*
*Γράφει ο Ιός
Η αυριανή δίκη κατά του πρώην πρύτανη του Πολυτεχνείου Κωνσταντίνου Μουτζούρη και του γραμματέα του ΕΕΚ Σάββα Μιχαήλ έχει ήδη προκαλέσει παγκόσμια κατακραυγή. Δεν είναι λίγο πράγμα σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία για μεγάλο μέρος της διεθνούς κοινής γνώμης συνδέεται συνειρμικά με τη γέννηση της δημοκρατίας, να βρίσκονται κατηγορούμενοι δύο εξέχοντες πολίτες, διωκόμενοι έπειτα από έγκληση στελεχών της Χρυσής.
Αυτό που διακυβεύεται πραγματικά αύριο είναι το δικαίωμα των πολιτών, των θεσμικών τους οργάνων και των πολιτικών οργανώσεών τους να ασκούν το ύψιστο δικαίωμα της προστασίας της ίδιας της δημοκρατίας από την απειλή των ναζιστών.
Οι κατηγορούμενοι
Ο πρώτος κατηγορούμενος Κωνσταντίνος Μουτζούρης, ο οποίος έχει διοριστεί από την κυβέρνηση στη θέση του προέδρου της Ρυθμιστικής Αρχής Λιμένων, κατηγορείται ότι ως πρύτανης του ΕΜΠ «κατά τους μήνες Ιανουάριο και Μάιο 2009 επέτρεψε τη χρήση οπτικών ινών που είχαν παραχωρηθεί στο ανωτέρω εκπαιδευτικό ίδρυμα σε άγνωστους χειριστές της διαδικτυακής διεύθυνσης ‘‘Αthens Indymedia’’, παρά το γεγονός ότι δεν επιτρέπεται η παροχή δωρεάν υπηρεσιών για σκοπούς που δεν είναι εκπαιδευτικοί ή ερευνητικοί, οι οποίοι (άγνωστοι χειριστές) με αναρτήσεις τους στον ανωτέρω δικτυακό τόπο προκάλεσαν και διήγειραν δημόσια τους πολίτες σε βιαιοπραγίες μεταξύ τους και σε αμοιβαία διχόνοια». Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ο κ. Μουτζούρης, ο οποίος υπήρξε υποψήφιος με τη Νέα Δημοκρατία στις εκλογές του 2012, έχει ήδη δικαστεί για την ίδια ακριβώς υπόθεση τον Μάιο του 2011 και έχει κηρυχθεί παμψηφεί αθώος. Στη δίκη αυτή που διεξάχθηκε στο Στ΄ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών ήταν συγκατηγορούμενοι οι πρώην αντιπρυτάνεις του ΕΜΠ Γιάννης Πολύζος και Μάκης Σπαθής, οι οποίοι επίσης αθωώθηκαν (απόφαση 35239/2011).
Το σκεπτικό της απόφασης επισημαίνει ότι δεν υπήρχε υπηρεσιακό καθήκον των πρυτανικών αρχών να ελέγχουν το περιεχόμενο της ιστοσελίδας, αλλά ούτε και οποιοσδήποτε σχετικός δόλος. Το δικαστήριο επισημαίνει ότι «μια απόφαση της συγκλητικής αρχής περί διακοπής της λειτουργίας της συγκεκριμένης ιστοσελίδας θα εκλαμβανόταν ως λογοκρισία» και ξεκαθαρίζει ότι η απόφαση των πρυτανικών αρχών «μπορεί να τύχει αμφισβήτησης και κριτικής, ουδείς όμως μπορεί να αμφισβητήσει ότι οι κατηγορούμενοι βρέθηκαν προ του διλήμματος από τη μια την προάσπιση της εύρυθμης λειτουργίας του ιδρύματος (εφόσον η διακοπή της ιστοσελίδας θα εκλαμβανόταν ως λογοκρισία και θα δημιουργούνταν διενέξεις και αντιδράσεις, αφού στην εν λόγω ιστοσελίδα δεν φιλοξενούνταν μόνο οι παραπάνω εμπρηστικές και αξιοποίνου περιεχομένου δηλώσεις, αλλά φιλοξενούνται απόψεις του αντιεξουσιαστικού χώρου με πολιτικό λόγο ανεξαρτήτως του αν συμφωνεί κάποιος με αυτές ή όχι) και από την άλλη ότι στο όνομα της ελευθερίας του λόγου και της ελευθερίας της διακίνησης των ιδεών δεν πρέπει να γίνεται κατάχρηση και να είναι ανεκτές αξιόποινες πράξεις».
Αν συνυπολογίσουμε τη χρονική στιγμή που υποβλήθηκε η έγκληση (8.5.2009) θα αντιληφθούμε ότι επρόκειτο για την ταραγμένη περίοδο μετά τη νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008 που πυροδοτήθηκε από τη δολοφονία του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου. Ηταν μια πολιτική συγκυρία που πράγματι το Indymedia έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο, προσφέροντας άμεση και αλογόκριτη ενημέρωση για τις αυθόρμητες κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα. Φυσικά καταχωρίζονται στο Indymedia και ακραίες εκφράσεις ή υπερβολές ή και ανακριβείς πληροφορίες. Αλλά θα πρέπει να είναι κανείς απολύτως άσχετος με το διαδίκτυο, αν δεν γνωρίζει ότι η ανωνυμία των σχολίων ακόμα και στους πιο καθεστωτικούς και καθωσπρέπει ιστοτόπους συχνά εκτρέπεται σε παρόμοιες ή και χειρότερες ακρότητες. Η κατηγορία δεν μπορεί δηλαδή να στηριχτεί σε κάποιες αναρτήσεις του Indymedia που περιλήφθηκαν στη δικογραφία. Ας μελετήσει κανείς τα σχόλια που αναρτώνται, λ.χ., κάτω από άρθρα και ειδήσεις σε όλες τις δικτυακές εκδόσεις των μεγάλων εφημερίδων. Σε μεγάλο ποσοστό πρόκειται για χαρακτηριστικά παραδείγματα ρητορικής μίσους. Κανείς βέβαια δεν διανοήθηκε να ασκήσει δίωξη κατά της ιδιοκτησίας ή της διεύθυνσης της εφημερίδας που τα αναρτά και πολύ περισσότερο κανείς δεν υπέδειξε ως υπεύθυνο τον φορέα που φιλοξενεί τον server της εκδοτικής επιχείρησης.
Αυτό που ενοχλεί στο Indymedia είναι ακριβώς ότι μέσα από την αξιοποίηση της άμεσης πληροφόρησης που παρέχουν αυτόπτες μάρτυρες και την εξίσου άμεση διασταύρωση (ή διάψευση) της είδησης ο εναλλακτικός αυτός ιστότοπος έχει αναδειχθεί σε ένα έγκυρο Μέσο Ενημέρωσης. Η δαιμονοποίησή του έχει σαφές πολιτικό πρόσημο. Εχει δίκιο να περηφανεύεται ο τέως βουλευτής του ΛΑΟΣ Κυριάκος Βελόπουλος ότι ήταν εκείνος που πρώτος ανέδειξε το ζήτημα σε επίπεδο Βουλής, τον Ιανουάριο του 2009. Η τότε κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή υιοθέτησε τη στοχοποίηση του Indymedia, κάτω από το βάρος της πολιτικής ευθύνης για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και για όσα επακολούθησαν.
Ενα διάστημα η υπόθεση Indymedia λησμονήθηκε, για να επανέλθει τους τελευταίους μήνες, σε συνδυασμό με την έμπρακτη κατάργηση κάθε μορφής πανεπιστημιακού ασύλου, ενός θεσμού ο οποίος δεν ταίριαζε στις αυταρχικές προδιαγραφές του κράτους έκτακτης ανάγκης που έχει επιβάλει η εφαρμογή των μνημονίων. Δεν είναι ασφαλώς άσχετη με την αυριανή δίκη η επιδεικτική και απρόκλητη εισβολή των ειδικών δυνάμεων στο ΕΜΠ πριν από δέκα μέρες (21.8.2013) και η προκλητική συμπεριφορά τους, ακόμη και απέναντι στον σημερινό πρύτανη. Μπορεί η εισβολή να κατέληξε σε φιάσκο, με την προσαγωγή τριών νόμιμων μεταναστών, δύο φοιτητών και του φύλακα, αλλά ήταν αρκετή για να επιδεικνύονται ως τεκμήρια της «γιάφκας» από τα κανάλια μια βαριοπούλα και πέντε κράνη μοτοσικλέτας.
Ο δεύτερος κατηγορούμενος, ο Σάββας Μιχαήλ, μαρξιστής διανοούμενος με παγκόσμια αναγνώριση εγκαλείται ως εκπρόσωπος του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ) για την έκδοση μιας προκήρυξης που καλούσε στο αντιφασιστικό συλλαλητήριο στις 9.5.2009. Το κατηγορητήριο κρίνει ότι το κείμενο της προκήρυξης «κατευθυνόταν στην προτροπή της βουλήσεως ετέρων [sic] σε ορισμένη παράνομη συμπεριφορά με τη διέγερση του συναισθήματος και την αποστροφή μιας ομάδας πολιτών εναντίον μιας άλλης, προβαίνοντας σε απλουστευτικές γενικεύσεις…»
Η σκοτεινή πλευρά της δίωξης του Σάββα Μιχαήλ αναδείχτηκε από τα ακροδεξιά ιστολόγια που έσπευσαν να συντονίσουν ένα διαδικτυακό λιντσάρισμά του τον περασμένο Δεκέμβριο, με το σύνθημα «λιώστε το εβραϊκό σκουλήκι». Ο λανθάνων αντισημιτισμός, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάδειξη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, κάνει εδώ κραυγαλέα επανεμφάνιση.
Οσο για τις δυο «ομάδες πολιτών» που η προκήρυξη φέρει σε αντιπαράθεση, είναι οι φασίστες και οι αντιφασίστες! Και επειδή δεν είναι δυνατόν να απαγορευτεί διά νόμου ο αντιφασισμός, κάποιοι αφήνουν να εννοηθεί ότι ως «απλουστευτική γενίκευση» που υπερβαίνει «το όριο της θεμιτής διαδήλωσης» ήταν το σύνθημα που κατέληγε η προκήρυξη: «Ο λαός δεν ξεχνά, τους φασίστες τους κρεμά».
Αλλά βέβαια πρόκειται για ένα από τα βασικά συνθήματα του αντιφασιστικού κινήματος. Τα χρόνια της μεταπολίτευσης ήταν αυτό που δονούσε τις διαδηλώσεις εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών που ζητούσαν αποχουντοποίηση, τιμωρία των πρωταιτίων του πραξικοπήματος και στέριωμα της δημοκρατίας. Στην πρώτη επέτειο της 21ης Απριλίου μετά την πτώση της χούντας συγκεντρώθηκαν πολίτες με τα συνθήματα «Λαέ εμπρός, να σβήσει ο φασισμός» και «Ο λαός δεν ξεχνά, τους φασίστες τους κρεμά» («Τα Νέα», 21.4.1975). Ακόμα και στην αντιφασιστική διαδήλωση κατά της δικτατορίας του Φράνκο, όπου μετείχαν όλες οι νεολαίες των κομμάτων (ΕΔΗΝ, ΠΑΣΟΚ, ΚΝΕ, ΟΝΝΕΔ, Ρήγας Φεραίος, κ.λπ.) το ίδιο σύνθημα φωναζόταν («Τα Νέα», 4.10.1975), όπως και στη διαδήλωση για τη Χιλή του Πινοτσέτ («Ριζοσπάστης», 8.1.1975). Και από τότε, κάθε φορά που έκανε την εμφάνισή του κάποιο χουντικό κατάλοιπο, οι δημοκράτες σε όλη την Ελλάδα με το ίδιο σύνθημα διαδήλωναν εναντίον του, από τη Χαλκίδα μέχρι τις συνοικίες της Αθήνας και τη Θεσσαλονίκη («Τα Νέα», 20.11.1985, 26.3.1986, 26.5.1986 και 24.11.1988).
Ας μη κοροϊδευόμαστε, λοιπόν. Αυτό που κυρίως ενόχλησε στην προκήρυξη του ΕΕΚ ήταν η διατύπωση «όπως το Δεκέμβριο εξεγερθήκαμε όλοι μαζί, ντόπιοι και ξένοι εργαζόμενοι και νεολαία, έτσι και τώρα θα αντιμετωπίσουμε τους θρασύδειλους παρακρατικούς που έχουν αστυνομική προστασία».
Οι κατήγοροι
Ο λόγος που οι δύο αυτές παράταιρες κατηγορίες εξετάζονται στην ίδια δίκη είναι ότι αποτελούν ένα μικρό τμήμα μιας «πολυμήνυσης» που είχαν υποβάλει στις 8.5.2009 έξι πολίτες χωρίς να προσδιορίζουν άλλη κοινή ιδιότητα πέρα από αυτήν που προκύπτει έμμεσα από το κείμενο της μήνυσης, ότι είναι δηλαδή διοργανωτές συγκεντρώσεων «κατοίκων» στις 24.11.2008, στις 8.12.2008, στις 19.1.2009 και στις 9.5.2009. Η αρχική μήνυση στρεφόταν και εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΟΛΜΕ, της Νεολαίας Ενάντια στο Ρατσισμό στην Ευρώπη, την Επιτροπή κατά του Συμφώνου Μετανάστευσης και Ασύλου της Ε.Ε., του Κυριακάτικου Σχολείου, της Κίνησης «Απελάστε τον Ρατσισμό» και τις Κοινότητες Μεταναστών από το Πακιστάν και το Αφγανιστάν. Οι υπόλοιπες μηνύσεις οδηγήθηκαν εκεί που έπρεπε να πάνε όλες, στο αρχείο.
Αλλά ποιοι είναι αυτοί που συνέταξαν αυτή την «πολυμήνυση» με στόχο τα κόμματα της Αριστεράς, τα συνδικάτα και τις αντιρατσιστικές οργανώσεις; Μπορεί όταν υποβλήθηκε η έγκληση να μην ήταν και πολύ γνωστά τα ονόματά τους, αλλά σήμερα κάποιοι απ’ αυτούς είναι παραπάνω από γνωστοί:
α) Ο Ηλίας Παναγιώταρος είναι ήδη βουλευτής της Χρυσής Αυγής. Εχει αναμιχθεί σε πολλές δημόσιες προκλήσεις της οργάνωσής του (διάλυση συγκεντρώσεων για την ιθαγένεια, την παρουσίαση του ελληνομακεδονικού λεξικού, επίθεση στον Αλέκο Αλαβάνο, τον Πέτρο Ευθυμίου, κ.λπ.). Ηταν ένας από τους 4 Χρυσαυγίτες που μετείχαν στον συνδυασμό Καρατζαφέρη στις νομαρχιακές του 2002, ενώ διέπρεψε και ως αρχηγός της ψευδώνυμης «Γαλάζιας Στρατιάς», δηλαδή του χουλιγκανικού παραρτήματος της Χρυσής Αυγής και προανήγγειλε διοργάνωση πογκρόμ στην Αθήνα το 2010. Εμπορεύεται είδη στρατιωτικού, αστυνομικού και… ακροδεξιού ενδιαφέροντος: μπλουζάκια, σημαίες και κασκέτα με τα σύμβολα των νεοναζιστών, αλλά και ρόπαλα του μπέιζμπολ, διά πάσαν χρήσιν.
β) Η Θέμις Σκορδέλη ήταν υποψήφια με τη Χρυσή Αυγή στις εκλογές του 2012. Μετείχε σε ενέργειες της οργάνωσης ενώ έχει ασκηθεί εναντίον της δίωξη για συμμετοχή σε μαχαίρωμα τριών μεταναστών. Η δίκη της έχει αναβληθεί οκτώ φορές.
γ) Η Γεωργία Δημοπούλου ήταν κι αυτή υποψήφια με τη Χρυσή Αυγή στην Α΄ Αθήνας το 2012 και στην Κορινθία το 2009.
δ) Ο Ιωάννης Ανδριόπουλος έγινε γνωστός όταν δική του ένσταση προκάλεσε την ανατροπή του νόμου για την ιθαγένεια από το ΣτΕ. Σύμφωνα με επιστολή του στην «Καθημερινή» έχει υπογράψει «σύμβαση ιδιωτικού δικαίου από 17.6.2012 [σ.σ. την ημέρα δηλαδή των εκλογών] προσωπικά με βουλευτή επαρχίας του Κόμματος Λαϊκός Σύνδεσμος Χρυσή Αυγή με πάγια περιοδική αμοιβή».
ε) Ο Αναστάσιος Χατζηπαράσχου φέρεται ως μέλος της Κ.Ε. του ΔΗΚΚΙ, δηλαδή μηνύει μεταξύ άλλων και τον φορέα στον οποίο ανήκει το κόμμα του, τον ΣΥΡΙΖΑ! Βέβαια μετέχει σε όλες τις «μετωπικές» ενέργειες του χώρου της Ακροδεξιάς. Δηλώνει ότι εκφράζει και μια οργάνωση με τίτλο «Ελληνική Γροθιά», η οποία έχει καθαρά φυλετιστικές και ακροδεξιές θέσεις. Το περίεργο είναι ότι σ’ αυτές τις θέσεις αναφέρεται η προάσπιση της Ορθοδοξίας και η «μη αποδοχή των αλλοθρήσκων», ενώ ο ίδιος δηλώνει καθολικός.
Το αστείο είναι ότι στη μήνυση οι εγκαλούντες Χρυσαυγίτες εμφανίζονται ως «ακομμάτιστοι», ζητούν μάλιστα να διωχθεί η ΚΟΑ του ΚΚΕ, επειδή «μεταδίδει ψευδείς ειδήσεις […] ότι δεν είμαστε ακομμάτιστοι, αλλά μέλη και στελέχη αντιδραστικών και ρατσιστικών οργανώσεων».
Την ίδια «ακομμάτιστη» ταυτότητα εμφάνισε και η αυτοκαλούμενη «Επιτροπή Ελλήνων Πολιτών», η οποία μια μέρα πριν από την υποβολή της μήνυσης, δηλαδή στις 7.5.2009, γνωστοποίησε στον διοικητή του Αστυνομικού Τμήματος ότι αυτή αναλαμβάνει τη διοργάνωση της συγκέντρωσης κατά των μεταναστών στις 9.5.2009. Οι τρεις που υπογράφουν ως «νόμιμοι εκπρόσωποι» της Επιτροπής είναι βέβαια κι οι τρεις Χρυσαυγίτες: πρόκειται για τον Παναγιώταρο και τη Δημοπούλου που συναντήσαμε πιο πάνω, ενώ συνυπογράφει και η Αλεξάνδρα Μπάρου, υπεύθυνη της Χρυσής Αυγής για την Εύβοια και υποψήφια στις εκλογές. Ως έδρα της η Επιτροπή δηλώνει τη διεύθυνση Σωκράτους 48, τα τότε γραφεία δηλαδή της Χρυσής Αυγής.
Το αδίκημα
Τελικά τι έγινε στις 9.5.2009, την επομένη της μήνυσης; Σύμφωνα με όσα δήλωσαν κατά την προανάκριση οι πέντε από τους έξι μηνυτές «στις 9.5.2009 δεν έγιναν επεισόδια». Αρα, ποια «κοινή ειρήνη διαταράχθηκε», όπως αναφέρει το κατηγορητήριο; Το απόγευμα εκείνου του Σαββάτου έγιναν στην πραγματικότητα 4 συγκεντρώσεις. Μία της χρυσαυγίτικης «Επιτροπής» στην Ομόνοια, και τρεις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις (στην Κοτζιά, την Κάνιγγος και τη Σωκράτους). Και ενώ οι τρεις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις δεν προκάλεσαν συγκρούσεις και θύματα, σύμφωνα με έγγραφο της Κρατικής Ασφάλειας προς την Εισαγγελία (1037/3/56, 13.8.2009), υπήρξαν πέντε τραυματίες αλλοδαποί μετανάστες, ο Αφγανός Μιραγιάν Τομούρ, οι Παλαιστίνιοι Μουσταφά Αμπουχάρ, Αλί Μπεσίμ και οι Ιρακινοί Μοχάμεντ Αμπού και Ουακούρ Μουρίσε, όλοι θύματα των ακροδεξιών που είχαν συγκεντρωθεί στην Ομόνοια. Αυτά τα γνώριζε εκ των προτέρων η ΕΛ.ΑΣ., όπως προκύπτει από την απόρρητη «Εκθεση ανάλυσης κινδύνων» που συντάχθηκε από την Κρατική Ασφάλεια στις 6.5.2009 και χαρακτήρισε τις συγκεντρώσεις «από άποψη απειλής και επικινδυνότητας υψηλού επιπέδου, λόγω της συμμετοχής μελών ακροδεξιών οργανώσεων στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά των μεταναστών». Αν έπρεπε, λοιπόν, κάποιος να διωχθεί για τα γεγονότα της 9.5.2009 αυτός δεν είναι άλλος από τη Χρυσή Αυγή.
Με την «πολυμήνυση» κορυφώθηκε η επιχείρηση της Χρυσής Αυγής και άλλων ακροδεξιών αντιμεταναστευτικών ομάδων να αποκτήσουν ερείσματα στα σώματα ασφαλείας, μέχρι και το ανώτατο πολιτικό επίπεδο. Είχαν δοκιμάσει ήδη συγκεντρώσεις στις 24.11.2008, στις 8.12.2008 και στις 19.1.2009, στέλνοντας ανακοινώσεις στη ΓΑΔΑ, στον τότε αναπληρωτή υπουργό Μαρκογιαννάκη, το Α/Τ Αγ. Παντελεήμονα, εκλιπαρώντας για συνεργασία. Η δεύτερη συγκέντρωση της «αντισυστημικής» οργάνωσης έγινε με την προστασία των ΜΑΤ και κατέληξε σε βιαιοπραγίες κατά μεταναστών, τις οποίες δεν απέτρεψε η ΕΛ.ΑΣ., παρά το γεγονός ότι είχε και τότε προβλέψει «επιθέσεις ατόμων του ακροδεξιού χώρου σε βάρος μεταναστών κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης και μετά τη λήξη της» (Εκθεση ανάλυσης κινδύνων, 17.1.2009). Τότε πραγματοποιήθηκε και η εκδίωξη των μεταναστών και το σφράγισμα της παιδικής χαράς. Στις 23.1.2009 επισκέφτηκε την περιοχή ο κ. Μαρκογιαννάκης και συζήτησε επισήμως με την «Επιτροπή». Ηταν το πράσινο φως για όσα ακολούθησαν.
Πάτρα, συγκεντρώσεις-πορείες με αφορμή το κάλεσμα της χ.α. για εκδήλωση στην πλατεία Όλγας
Πάτρα: ενημέρωση από την αντιφασιστική συγκέντρωση στην πλ.Όλγας.
Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013 παρά πολύ κόσμος έχει ανταποκριθεί στο κάλεσμα για αντιφασιστική συγκέντρωση στην πλ.όλγας απο τις 5 ατο απόγευμα. Ίσως και περισσότερα απο 800-900 άτομα σε κάθε γωνιά της πλατείας. Έχουν αναρτηθεί πανώ ενώ υπάρχει κ μικροφωνική. Τα χρυσαύγουλα ελάχιστα σε αριθμό και με την φύλαξη της αστυνομίας έξω απο τα γραφεία τους. Αργότερα θα υπάρξει αναλυτική ενημέρωση.
ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΟΥΤΕ Κ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΑΣΙΣΤΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ.
Λίγες βδομάδες μετά την εκκένωση των 3 καταλήψεων της Πάτρας το κράτος συνεχίζει το έργο της επίθεσης στους αγωνιζόμενους ανθρώπους, στους αναρχικούς, στο ευρύτερο κίνημα που περιλαμβάνει τους αγώνες των από κάτω αυτής της κοινωνίας. Αυτή τη φορά βάζοντας μπροστάρηδες τα παραπαίδια τους, τους παρακρατικούς της χρυσής αυγής.
Η συγκυρία δεν είναι τυχαία, η εποχή δεν σηκώνει αμφιβολίες.
Λίγα μέτρα κάτω από το Παράρτημα, τον ιστορικό χώρο – κέντρο αγώνα της Πάτρας που πρόσφατα εκκενώθηκε από το κράτος και το δήμο πατρέων, βρίσκεται η πλατεία Όλγας όπου πάντα ήταν το σημείο συγκεντρώσεων, εκδηλώσεων και απλής παρουσίας των ανθρώπων που αντιστέκονται στην καταπίεση, την εκμετάλλευση και το βάρβαρο σύστημα που κυριαρχεί. Ένας ελεύθερος χώρος ζωντανός, με παρουσία νεολαίας, φοιτητών, εργαζομένων, ανέργων, που σε ένα βαθμό καταφέρνει ακόμα να κρατήσει μακριά την αποστειρωμένη εικόνα των σύγχρονων πλατειών.
Σε αυτήν την πλατεία ανακοινώνει ότι καλεί(;) συγκέντρωση η τοπική οργάνωση της χρυσής αυγής για την Τρίτη το βράδυ.
Την ίδια ώρα που είχε 2 προγραμματισμένες εκδηλώσεις στο εργατικό κέντρο πάτρας, που είναι επί της πλατείας Όλγας! Μία συνέλευση για την αλληλεγγύη στις καταλήψεις και ένα συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων (εξ αφορμής και των κινητοποιήσεων των δασκάλων και της ελμε). Θέλουν να χτυπήσουν τον κόσμο του αγώνα, τους απεργούς, τους καταληψίες, τους αναρχικούς, τους κομμουνιστές, τους αριστερούς, τους αντιφασίστες και οποιονδήποτε αντιστέκεται στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό και τη βαρβαρότητα που επιφέρει.
Οι χρυσαυγίτες παίζουν το παιχνιδάκι τους. Κάνουν σαματά για να ακουστεί το ονομά τους, σε μια πόλη που η πραγματική δυναμική που έχουν είναι 50 άτομα στα περιφραγμένα από αστυνομικό τμήμα γραφεία τους. Κι αν απαγορευτεί η συγκέντρωσή τους, μια χαρά γι’ αυτούς. Θα τονώσουν το φτιαχτό αντισυστημικό τους image, που έχει πέσει πολύ στην Πάτρα που τους φυλάνε παντού οι μπάτσοι και τους κάνει τα χατήρια ο Δένδιας εκκενώντας τις καταλήψεις που είναι δίπλα τους, αμέσως μόλις το ζητήσει ο Αρβανίτης στη βουλή.
Όμως εμείς δεν παίζουμε κανένα παιχνιδάκι. Τα παιχνίδια τέρμα. Την Τρίτη, από τις 2 το μεσημέρι και μέχρι το βράδυ, καλείται όλος ο λαός της πάτρας σε μια συγκέντρωση υπεράσπισης των κοινωνικών – ταξικών αγώνων, των ελεύθερων χώρων, των αγωνιστών, των αναρχικών και των αριστερών, σε μια αντιφασιστική συγκέντρωση που με τη μαζικότητά της θα περιφρουρήσει από τους σύγχρονους ναζί όχι μόνο την πλατεία Όλγας αλλά και θα τους εμποδίσει οπουδήποτε επιχειρήσουν να συγκεντρωθούν ανοιχτά στην πόλη.
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ – ΠΟΡΕΙΑ
ΔΕΥΤΕΡΑ στις 6 μ.μ. από την ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΛΓΑΣ
ΟΛΟΙ – ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ
ΤΡΙΤΗ 3 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ στις 2 μ.μ. στην ΠΛΑΤΕΙΑ ΟΛΓΑΣ
όλοι – όλες (αναρχικοί-ες, αντιεξουσιαστές-στριες, αυτόνομοι-ες, αριστεροί-ες, κομμουνιστές-στριες, αντιφασίστες-στριες κ.ά.) από τη συνέλευση που έγινε στο Εργατικό Κέντρο