Όσα ακολούθησαν τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα αναμφίβολα θα δημιούργησαν σε πολλούς ένα μειδίαμα, αν όχι για κάποιον άλλο λόγο, σίγουρα από το παράδοξο θέαμα να βλέπει κανείς έναν από τους πιο μαύρους εκφραστές του συστήματος να πνίγεται στο ίδιο του το δηλητήριο. Όλη η ρητορική της Χρυσής Αυγής περί αυστηροποίησης της ποινικής νομοθεσίας, περί αυστηροποίησης των αντιτρομοκρατικών και αντιεγκληματικών νόμων, τώρα στρέφεται εναντίον της με τον ίδιο αμείλικτο τρόπο που η ίδια πρότεινε. Με την ίδια «αντιδημοκρατική» ένταση που εδώ και καιρό απαιτούσε.
Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Τουλάχιστον όχι με τον ίδιο τρόπο. Το κράτος έχει εκθρέψει και έχει χρησιμοποιήσει κατά κόρον παρακρατικούς μηχανισμούς ώστε να πετύχει αποτελέσματα που για μια σειρά λόγων δεν μπορούσε να πετύχει μέσω των επίσημων οδών. Στη τωρινή συνθήκη όμως φαίνεται πως ένα παρακράτος της μορφής της Χ.Α. δεν του είναι απαραίτητο. Η υπεροπλία που έχει αναπτύξει σε όλο το φάσμα των ποινικών και κατασταλτικών μεθόδων έχει εξασφαλίσει πως μπορεί πλέον να επιτελέσει όλες τις λειτουργίες του παρακράτους σε ένα θεσμοποιημένο και επίσημο επίπεδο. Στα πλαίσια της ολοκληροτικοποίησής του δεν διανοείται να μην έχει τα πάντα υπό τον κεντρικό του έλεγχο. Έτσι αφού πρώτα υοθετίσει όλες της λειτουργίες και τη ρητορική των μέχρι πρότινος σκοτεινών μηχανισμών του, θα τους ξεπαστρέψει με τον πιο ατιμωτικό τρόπο, ξεπερνώντας εν μια νυκτί τους έως τώρα κανόνες “fair play” που καθόριζαν τη σχέση τους.
Όλο αυτό το ξεπέρασμα είναι συγχρόνως μια παρακαταθήκη. Όμως καθετί που ξεπερνάει τα θεσμικά και πολιτικά όρια, δεν είναι μια εξαίρεση αλλά ένα ακόμα βήμα για την εξοικείωση της κοινωνίας με ένα μόνιμο καθεστώς εξαίρεσης. Ο νόμος για τα παλούκια στις διαδηλώσεις ή οι «μη ένοπλες οργανώσεις» μάλλον δε στοχεύουν στην ποινικοποίηση της Χ.Α., στην οποία ούτως ή άλλως βρέθηκαν όπλα.
Δεν πρέπει επίσης να περνάει απαρατήρητη η καινοφανής για τη μιντιακή ρητορική έννοια του «νομικού οπλοστασίου» που άρχισε να επιβάλλεται από την κυριαρχία, παραδεχόμενη πλέον ανοιχτά ότι ο νόμος δεν αποτελεί έναν κώδικα ρύθμισης των κοινωνικών σχέσεων όπως προσπαθούν να μας πείσουν τόσο καιρό, αλλά ένα ευπροσάρμοστο εργαλείο στα χέρια της εξουσίας. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το ότι η κυβέρνηση χρησιμοποιεί καθαρά ποινικούς/αστυνομικούς όρους- με τα γνωστά πλέον σιαμαία Δένδια- Αθανασίου να κάνουν τις επίσημες ανακοινώσεις- για να ξεκάνει έναν κομματικό αντίπαλο. Φυσικά η Χ.Α. έχει την ιδιαιτερότητα ότι μαζί με την «πολιτική» συνδυάζει και τη παραβατική δράση και μάλιστα όχι του λευκού κολάρου, όπως η συγκυβέρνηση, γεγονός που προκαλεί τον αποτροπιασμό των καθωσπρέπει συναδέλφων τους στη Βουλή (και δεν τους σκανδαλίζει απλά όπως οι μίζες, οι υπεξαιρέσεις κλπ.)
Ένα πράγμα γίνεται σαφές με τα τελευταία γεγονότα. Το άρθρο 187 του Ποινικού Κώδικα περί εγκληματικών και τρομοκρατικών οργανώσεων, είναι τόσο απόλυτο και ευέλικτο που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και τον αρχηγό ενός κόμματος στη φυλακή ως ηθικό αυτουργό οποιουδήποτε αδικήματος έχει διαπράξει οποιοιδήποτε μέλος του κόμματός του. Μπορεί να είναι κοινός τόπος σε πολιτικό, ηθικό, ακόμα και πραγματικό επίπεδο ότι ο Μιχαλολιάκος είναι υπεύθυνος για τις δολοφονίες που διαπράττουν οι χρυσαυγίτες, όμως ποινικά δε θα μπορούσε να σταθεί χωρίς τις νομικές αλχημείες που επιτρέπει το άρθρο 187. Με άλλα λόγια το ότι η συγκυβέρνηση ξεπάστρεψε μέσα σε μια εβδομάδα την ηγεσία ενός κομματικού της αντιπάλου δεν είναι αισιόδοξο. Το μόνο που προκύπτει από την ανάγνωση των γεγονότων είναι το ότι όχι μόνο δεν μπήκαν αναχώματα στον φασισμό με τα τελευταία γεγονότα, αλλά ότι αυτός εδραιώνεται σε επίσημο κεντρικό πολιτικό επίπεδο και μάλιστα χωρίς να χάνεται στιγμή η επίκληση στη “δημοκρατία” και τον ”αντιφασισμό”.
Η θεαματική άνοδος της Χ.Α. οφείλεται μεταξύ άλλων στην ακροδεξιά ατζέντα που υιοθέτησαν τα μίντια και οι τελευταίες κυβερνήσεις. Οφείλεται στην πατριωτική ρητορική που έχει αναπτυχθεί στα πλαίσια της λεγόμενης “αντιμνημονιακής αντίστασης”. Οφείλεται στο ότι τα μίντια την αβαντάριζαν παρουσιάζοντάς την ως το αντίθετο αυτού που στη πραγματικότητα είναι. Σαν εχθρό του συστήματος, δηλαδή, και όχι ως ένα συστημικό ανταγωνιστή στα πλαίσια της διαχείρισης του καθεστώτος. Οφείλεται επίσης στη στήριξη της από τμήμα του εγχώριου κεφαλαίου- εφοπλιστές, real estate- , τμήμα που παραδοσιακά διαπλέκεται με το διεθνές οργανωμένο έγκλημα και ως εκ τούτου σε μια τέτοια συμμορία βρήκαν την πολιτική τους έκφραση.
Το ότι η συγκυβέρνηση αποφάσισε να χτυπήσει αυτόν τον ανταγωνιστή της στα πλαίσια του συστήματος καθώς και ο τρόπος που το έκανε, φυσικά και έχει λόγους να μας απασχολεί, όμως αυτή η εξέλιξη δεν μπορεί να μας ευχαριστεί ή να μας δυσαρεστεί. Ο μόνος τρόπος να τσακιστεί η Χ.Α., ο φασισμός, ο νεοναζισμός είναι να τελειώνουμε μια για πάντα με τον πολιτισμό του κεφαλαίου σε όλες του τις εκδοχές. Και αυτό γίνεται στους δρόμους, στις γειτονιές, στα συνωμοτικά νυχτοπερπατήματα, στους χώρους εργασίας, στις φυλακές. Υπάρχουν σίγουρα λιγότερο ή περισσότερο βάναυσες, λιγότερο ή περισσότερο αποκρουστικές, λιγότερο ή περισσότερο εκμεταλλευτικές μορφές διαχείρισης του κεφαλαίου αλλά αυτό δεν το κάνει να μην είναι βάναυσος, αποκρουστικός, εκμεταλλευτικός στην ουσία του.
Α. Θεοφίλου
Ράμι Συριανός
Οκτώβριος 2013
Φυλακές Δομοκού
Στον πόλεμο δεν πας με λουλούδια…(κείμενο προς συζήτηση και προβληματισμό σε συλλογικότητες και σχήματα)
Ευχαριστούμε για την αποστολή του κειμένου
Μεγάλες συζητήσεις και αναλύσεις γίνονται για το θέμα της ποινικής δίωξης της Χρυσής Αυγής («ΧΑ» από δω και πέρα στο κείμενο) και γενικότερα για την στάση, το σήμερα και το αύριο, του αντιφασιστικού κινήματος. Ανάλογη κουβέντα γίνεται και στο εσωτερικό της αριστεράς με διαφόρων ειδών αναλύσεις. Το παρόν κείμενο δεν διεκδικεί την ”αλήθεια” και τη μοναδική σωστή άποψη πάνω στο ζήτημα του φασισμού, αλλά προσπαθεί να συμβάλει στην περαιτέρω εμβάθυνση και ψύχραιμη ανάλυση για την στάση της δικής μας αριστεράς απέναντι στο θέμα. Ευρύτερα, θέλει να συμβάλει στις όποιες αναλύσεις και απαντήσεις από την σκοπιά της επαναστατικής αριστεράς.
Η πρώτη αντίδραση όλων μας στο άκουσμα ότι ”βάζουν τους φασίστες φυλακή” ήταν χαρά, πολλά «επιτέλους», «καλά να πάθουν» κλπ. Όμως καλό θα ήτανε να δούμε το θέμα στο σύνολό του, να βγάλουμε συμπεράσματα από αυτό και να δούμε κατά πόσο τελικά είναι κάτι που βοηθάει το κίνημα και την ταξική πάλη. Σε διλήμματα του τύπου ”είσαι υπέρ ή κατά της νομικής δίωξης των φασιστών;” δεν πρόκειται να μπω. Αυτά είναι ανοησίες και κουβέντες καφενείου το πολύ…
Ο φασισμός αποτελεί αναπόσπαστο και οργανικό κομμάτι του καπιταλισμού. Δεν είναι ούτε ένα φαινόμενο των καιρών και ούτε έτσι μπορούμε να το αντιμετωπίζουμε. Αρκετές φορές μπορεί να εμφανίζεται σαν ένα ”αυτόνομο” πολιτικό ρεύμα είτε για να μπορεί να δείχνει ότι είναι αντισυστημικό και έτσι να αλιεύει ψήφους, είτε εξωθείται σε τέτοια θέση από το ίδιο το σύστημα και την κυβέρνηση όταν αυτή πρέπει να φανεί πιο μετριοπαθή. Στην ουσία η ΧΑ εμφανίστηκε σε μεγάλο βαθμό ως ένα εθνικιστικό πολιτικό ρεύμα με αρκετές πρακτικές που ούτε καν το σύστημα επέλεξε, αλλά παρ όλα αυτά πάντα λογοδοτεί στα ίδια αφεντικά με την κυβέρνηση, δηλαδή στην εργοδοσία και το διεθνές κεφάλαιο. Απόδειξη αυτού του συλλογισμού οι υποσχέσεις στα αφεντικά στο Πέραμα, η ψήφιση διαφόρων νομοσχεδίων της μνημονιακής και προδοτικής αντεθνικής κυβέρνησης, όπως την αποκαλούσανε οι ίδιοι.
Ας πάμε τώρα να αναλύσουμε γιατί λοιπόν οι κατά τα άλλα συνεργάτες στο τσάκισμα της εργατικής τάξης φτάσανε σε τέτοια ρήξη. Η κυβέρνηση και η Χ.Α ως εκφραστές του κεφαλαίου ακολουθούν αυτό που ο Λένιν λέει ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό, ειδικά σε περίοδο όπου ο καπιταλισμός περνά και ποσοτικά και ποιοτικά σε μια νέα φάση, σε ένα ανώτερο στάδιο, είτε θέλετε να το πούμε ιμπεριαλισμό είτε ολοκληρωτικό καπιταλισμό. Σε τέτοια φάση λοιπόν μερίδες του κεφαλαίου ή εκφραστές τους αν και βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία, όταν νιώθουνε ότι απειλούνται προσπαθώντας να διασώσουν τα συμφέροντά τους, έρχονται σε ρήξη. Για την ακρίβεια υπάρχει μια διαλεκτική σχέση ανάμεσα τους, ένα διαλεκτικό δίπολο συνεργασίας-αντίθεσης. Αυτό δεν συνέβη ξαφνικά πριν από λίγες μέρες ή εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης…..
ΚΡΑΤΑΕΙ ΧΡΟΝΙΑ ΑΥΤΗ Η ΚΟΛΟΝΙΑ
Αρκετά χρόνια τώρα, ιδιαίτερα από το 2007 και μετά, οι εκάστοτε κυβερνήσεις πέρασαν σε μία άνευ προηγουμένου επίθεση απέναντι στην εργατική τάξη και την νεολαία. Άρχισαν να βλέπουν ότι η καταστολή ή τα διάφορα αυταρχικά ιδεολογήματα δεν έφταναν ώστε να ανακόψουν τους κατά καιρούς μεγάλους εργατικούς αγώνες, απεργίες, καταλήψεις, τον Δεκέμβρη του 2008 κλπ. Έτσι δημιουργήθηκε ένα νέο σχέδιο σε 2 κατευθύνσεις. Από την μία άρχισε να αυταρχικοποιεί κάθε κρατική δομή, να φτιάχνει ένα πιο συντηρητικό κράτος και από την άλλη να χρησιμοποιούνται ολοκληρωτικού τύπου αναδιαρθρώσεις σε βασικές κοινωνικές ανάγκες (παιδεία, υγεία, ασφάλιση, ωράρια και πάει λέγοντας…). Την ίδια ακριβώς περίοδο η ακροδεξιά πρόσφερε απλόχερη βοήθεια με την εκλογική της άνοδο και ανάγκασε όλες τις κυβερνήσεις να χρησιμοποιήσουν την αντιμεταναστευτική ρητορεία της.
Έτσι μπόλιασε την κοινωνία με ρατσιστικά και ξενοφοβικά ιδεολογήματα σε λανθάνουσα μορφή. Τα οφέλη και για τις 2 πλευρές πολλά. Η ακροδεξιά μπήκε στην βουλή, έβγαλε και ευρωβουλευτή και από την άλλη το πολιτικό σύστημα άρχισε να σταθεροποιείται και η κυβέρνηση να αποκτά κοινωνικό έρεισμα. Όταν ούτε αυτό έφτανε, η ακροδεξιά έπαιξε το τελευταίο χαρτί της και ικανοποίησε την ασίγαστη ανάγκη για κυβερνητικές καρέκλες. Έτσι Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ, βρήκανε την σωτήρια κυβερνητική λέμβο στο ΛΑΟΣ.
Επεισόδιο νο. 2
Έπειτα ξαναήρθε μία περίοδος κινηματικής ανάτασης με μεγαλειώδεις πορείες, μαζικές συγκρούσεις και την ζυγαριά να γέρνει προς τους εργάτες και τους αγώνες τους. ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ όπου μπήκε δειλά και καλυμμένα αυτό το ”εμφυλιοπολεμικό δίπολο,” όπως το ονομάζουν. Το κεφάλαιο έπαιξε το τελευταίο χαρτί του και τα πόνταρε όλα. Ή δεξιά και εντός Ε.Ε που σημαίνει ανάπτυξη ή αριστερά εκτός ΕΕ που σημαίνει φτώχεια, πείνα και εξαθλίωση. Αυτό ακριβώς το σημείο εκμεταλλεύτηκε και η Χ.Α και πήρε μία τεράστια μερίδα κόσμου, που όμως αποτελούσε εκλογικό κοινό της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του διαλυμένου πλέον ΛΑΟΣ. Από την στιγμή που η Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ άνοιξαν από μόνα τους την ατζέντα της λαθρομετανάστευσης, των γειτονιών με ξένους που ενοχλούν τους έλληνες, έδωσαν την κατάλληλη πάσα στους φασίστες που προφανώς σε αυτά παίζανε ”εντός έδρας”…
ΣΗΜΕΡΑ
Επωφελήθηκαν και οι 2 πλευρές και πάλι. Από τη μια η κυβέρνηση με τις συνεχόμενες επιθέσεις σε κοινωνικούς χώρους στην αριστερά να ζεσταίνει συνεχώς το ”εμφυλιοπολεμικό κλίμα” και να εδραιώνει τη θέση της χάρη σε αυτό -μαζί βέβαια και με την κινηματική νέκρα. Από το άλλο χέρι οι φασίστες εκμεταλλευόμενοι όλο αυτό εφαρμόσανε πιο ακραία την ατζέντα αυτή και είδανε τα ποσοστά τους να φτάνουν μέχρι και στο 17%… Υπήρχε μία αμοιβαία σχέση και συνεργασία, αλλά από την πλευρά της κυβέρνησης υπήρχαν οι αυταπάτες ότι όλο αυτό θα ξεφουσκώσει και δεν θα φτάσει στα άκρα. Ήρθε όμως η δολοφονία του Παύλου και φτάσαμε στο δια ταύτα…..
Η κυβέρνηση και το σύστημα ήξεραν μοιραία αργά ή γρήγορα ότι θα πληρώσουν και αυτοί το μερίδιο που τους αναλογεί. Έτσι απομόνωσε ένα οργανικό τους κομμάτι ως ακραίο, ως συμμορία, και επιχειρεί να το «τελειώσει» με την δημόσια νομική διαπόμπευσή του. Εδώ επιβεβαιώνεται αυτό που χρόνια λέει η κομμουνιστική-επαναστατική αριστερά ότι το πολιτικό σύστημα εκτρέφει και καλλιεργεί τον φασισμό… μέχρι εκεί που του είναι χρήσιμος.
Εδώ θα δώσω ένα προσωπικό παράδειγμα για να γίνει όλος ο παραπάνω συλλογισμός πιο κατανοητός. Στο χωριό μου είχαμε στο σπίτι ένα σκύλο τον Μαξ, λίγο αλλοπρόσαλλος, περίεργος αλλά όσο και να μεγάλωνε ήτανε αγαπητός σε όλους μας. Πιστός φύλακας, μας πρόσεχε όλους και ειδικά τα μικρά μου ξαδελφάκια. Κάποια στιγμή όμως έκανε μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε ένα από τα μικρά. Το τρέξαμε στο νοσοκομείο και εκεί μας είπανε ότι οι πιο συχνές επιθέσεις οικόσιτων σκυλιών είναι ενάντια στα ίδια του τα αφεντικά… Προφανώς την ίδια στιγμή το πήγαμε σε ένα μακρινό μέρος, δεν το σκοτώσαμε βέβαια, αλλά προφυλαχτήκαμε… Ακόμη και μετά από καιρό τον θυμόμασταν πολλές φορές και ευχόμασταν να ζει και να περνά καλά… Αργότερα πήραμε καινούργιο σκύλο να μας προσέχει και να τον αγαπάμε…
Έτσι και οι πιο πιστοί υπηρέτες του συστήματος, ακόμα και τα μαντρόσκυλα του κεφαλαίου και του κράτους, μπορεί να δαγκώσουν το χέρι του αφεντικού… και όσο και να τα αγαπά το αφεντικό τα διώχνει για να προφυλαχτεί… Άλλα αφεντικά μπορεί και να τα σκότωναν.
ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ
Αν προσέξουμε τις μικρές λεπτομέρειες (ίσως για κάποιους όχι και τόσο μικρές) του λόγου των κυβερνητικών βουλευτών, των δημοσιογράφων (πχ. Πρετεντέρης) ανοίγουν το θέμα ως μιας συμμορίας εγκληματικής, η οποία παρομοιάζεται πολλές φορές με την Καμόρα(!!!), και την πολιτική διάσταση της Χ.Α την αφήνουν τελευταία ή δεν ασχολούνται με αυτή. ΠΡΟΣΟΧΗ!!! Δεν μπαίνω σε λογικές συνωμοσιολογίας , προβοκατορολογίας κλπ.
Αυτή η επιλογή τους είναι στοχευμένη. Προσπαθώντας να ”ποινικοποιήσουν” την ακροδεξιά και την ακροαριστερή βία, φτιάχνουνε την περίφημη θεωρία των 2 άκρων.
Αυτό κατά τη γνώμη μου αποτελεί ένα μακρόπνοο σχέδιο, ώστε στην πρώτη είτε λάθος κίνηση του κινήματος είτε προβοκάτσια (βλέπε Μαρφίν) να ανοίξουν και το θέμα της ”αριστερής εγκληματικότητας” και να μπορέσουνε να ποινικοποιήσουν τους αγώνες, τις απεργίες, τις καταλήψεις και τις συγκρούσεις του κινήματος ή να έχουνε το άλλοθι για την ολοκληρωτική επίθεση εναντίον τους… Ας μην παραβλέπουμε ή ας μην θεωρούμε τυχαίο γεγονός τα τελευταία γεγονότα όπου στην Αθήνα προσήγαγαν μαθητές με την υποψία κατάληψης, την σύλληψη των συντρόφων για αφισοκόλληση στην Ν. Σμύρνη και την φρονηματική δίωξη των αγωνιστών στις Σκουριές…..
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Βάσει όλων των παραπάνω σίγουρα δεν μπορώ να δεχτώ τον επαναστατικό βερμπαλισμό για «νίκη του αντιφασιστικού κινήματος.» Σύντροφοι και συναγωνιστές, το σύστημα ΔΕΝ ΜΑΣ ΦΟΒΑΤΑΙ… Ακόμα τουλάχιστον. Σε μια στιγμή πανικού μπόρεσε και αναδιπλώθηκε (μετά το Δεκέμβρη του 2008) και θα φοβηθεί τις πορείες των τελευταίων ημερών;;; Απλά πρόκειται για μια ακόμα αναδίπλωση ώστε να βγει αλώβητο και να μπορέσει να συνεχίσει την οικονομική-πολιτική δολοφονία του… Τις σφαίρες του δεν τις ρίχνει στην Χ.Α αλλά περιμένει να τις ρίξει στους πραγματικούς του εχθρούς (δεν είναι κανένας τυχαίος ο Κρανιδιώτης).
ΑΠΑΝΤΗΣΗ-ΠΡΟΤΑΣΗ
Κάθε θεσμός, κίνηση, αλλά και το νομικό οπλοστάσιο του συστήματος μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να αξιοποιηθεί από το κίνημα αρκεί να υπάρχουν οι κατάλληλοι όροι που θα βοηθάνε την ταξική πάλη. Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να προβάλουμε την πιο μαχητική αντικαπιταλιστική πάλη σε όλα τα επίπεδα. Να συνδυάσουμε τον κοινωνικό με τον μαχητικό αντιφασισμό!
Προτάσεις για προβληματισμό και συζήτηση:
1. Κάθε σωματείο, κάθε εργατικό, φοιτητικό σχήμα, συνέλευση πόλης/γειτονιάς να διοργανώσουν αντιφασιστικά φεστιβάλ με ενημέρωση για την Χ.Α, αλλά και για την ως τώρα αντιφασιστική κινηματική εμπειρία.
2. Να οριστεί ένα πανελλαδικό, την ίδια μέρα σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, καλά οργανωμένο αντιφασιστικό κάλεσμα με την απαραίτητη προεργασία.
3. Όχι βιαστικές συγκρουσιακές ενέργειες σε γραφεία. Το να πιούμε πχ. σε ένα live και μετά να μας βγαίνει το ταξικό μίσος δεν βοηθά το κίνημα. Μόνο το σύστημα.
4. Καλά οργανωμένες μαζικές συγκεντρώσεις απέναντι από γραφεία των φασιστών με μορφή καλέσματος και όχι υπόγειας συνεννόησης ”φωτεινών πρωτοποριών” κόκκινης ή μαυροκόκκινης απόχρωσης.
5. Συγκρότηση λαϊκών αντιφασιστικών πολιτοφυλακών σε κάθε πόλη, χωριό, γειτονιά. Σύντροφοι, δεν είναι τόσο δύσκολο να κάνουμε κάθε μέρα μία «βόλτα» στην γειτονιά μας σε ομάδες… Δεν είναι απαραίτητη ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ η σύγκρουση. (Εξάλλου ξέρουμε πόσο καλά τρέχουνε τα φίδια όταν φοβηθούν και μόνο από την μαζική παρουσία).
6. Ενιαίο Επαναστατικό Αντιφασιστικό μέτωπο σε πανελλαδικό επίπεδο. Κάλεσμα ΑΜΕΣΑ στις βάσεις των κομμάτων της κοινοβουλευτικής αριστεράς ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλο το φάσμα της αντικαπιταλιστικής-επαναστατικής αριστεράς, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΕΕΚ, ΚΚΕ(μ-λ), ΜΛ ΚΚΕ, και της εργατικής αυτονομίας και της πολιτικής αναρχίας ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ, ΕΣΕ, ΑΚ…
« Δεν πολεμάμε τον φασισμό μαζί με την κυβέρνηση, αλλά σε πείσμα της κυβέρνησης. Ξέρουμε ότι καμία κυβέρνηση δεν επιθυμεί την καταστροφή του φασισμού, γιατί η αστική τάξη είναι υποχρεωμένη να βρίσκει καταφύγιο σε αυτόν, κάθε φορά που βλέπει την εξουσία να της φεύγει από τα χέρια»
Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι
Γκουτζιαμάνης Αντώνης
μέλος ΑΝΤΑΡΣΥΑ Ορεστιάδας
και
Liberation-E.A.A.K Ορεστιάδας
Φώτο:Οι Χρυσαυγίτες, σαν τους Ναζί, “σημαδεύουν” σπίτια μεταναστών!
Η «Εφ.Συν.» μπήκε σε κτίριο στην Ομόνοια, όπου χρυσαυγίτες σημαδεύουν τις πόρτες διαμερισμάτων μεταναστών με τον κέλτικο σταυρό των ναζί και της Κου Κλουξ Κλαν. Τα βράδια επιτίθενται και ξυλοκοπούν ανηλεώς τους ενοίκους υπό την καθοδήγηση υποψήφιας βουλευτού του μορφώματος
Του Γιάννη Μπασκάκη – Φωτ..: Μάριος Βαλασόπουλος
Οσο και αν πασχίζει η Χ.Α. να αποκηρύξει τον ναζισμό για να αποφύγει το βαρύ κατηγορητήριο, η πρακτική της και τα σύμβολα που χρησιμοποιεί την προδίδουν. Η «Εφ.Συν.» βρέθηκε στη φωλιά του φιδιού. Μπήκε σε πολυκατοικία όπου μένει υποψήφια βουλευτής της οργάνωσης και παρουσιάζει τις ανατριχιαστικές εικόνες που αντίκρισε.
Xrisi-Augi-porta-diamerisma-metanastesΟδός Βερανζέρου, δίπλα στην πλατεία της Ομόνοιας. Περνάμε το κατώφλι. Ανεβαίνουμε τα σκαλιά. Φτάνοντας στο πρώτο διαμέρισμα, οι εικόνες προκαλούν ρίγος. Πάνω στην ξύλινη πόρτα βλέπουμε τον «Κέλτικο Σταυρό». Το σύμβολο του «Λευκού Τρόμου», του ιδεολογήματος της υπεροχής της λευκής φυλής. Θυμίζει αυτό που χρησιμοποίησε η Κου Κλουξ Κλαν στις ΗΠΑ. Είναι το ίδιο που σήμερα έχει γίνει σύμβολο των απανταχού νεοναζί.
Στο διαμέρισμα κατοικούν μετανάστες. Γρήγορα αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι η μόνη σημαδεμένη πόρτα. Επισκεπτόμαστε και τους άλλους ορόφους και βλέπουμε το ίδιο σημάδι. Θυμόμαστε την πρακτική των ναζί της Γερμανίας, που τον Απρίλιο του 1933 προχώρησαν στην πρώτη τους δράση εναντίον των Εβραίων υπηκόων της χώρας τους. Χάραξαν το «αστέρι του Δαβίδ» με μαύρο και κίτρινο χρώμα σε χιλιάδες πόρτες και παράθυρα καταστημάτων, γραφείων και σπιτιών που ανήκαν σε Εβραίους. Κι έπειτα πραγματοποιήθηκαν άγριες επιθέσεις εναντίον τους. Οι Ελληνες νεοναζί χαράσσουν τον κέλτικο σταυρό με τον ίδιο σκοπό. Να υποδηλώσουν στα τάγματα εφόδου πού να χτυπήσουν.
Η επίθεση στον Αμπντούλ
Μία απ’ αυτές τις πόρτες φέρει ακόμα τα σημάδια της εισβολής. Προδίδει ότι οι ένοικοι του διαμερίσματος δέχτηκαν σχετικά πρόσφατα επίθεση. Σε άλλον όροφο συναντούμε τον Αμπντούλ από το Αφγανιστάν. Το ναζιστικό σύμβολο υπάρχει και στη δική του πόρτα. Το Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου, στις 10 το βράδυ, δέχτηκε επίθεση από τρία άτομα. «Πήγα να ξεκλειδώσω για να μπω στο σπίτι, όταν δύο φουσκωτοί άντρες με έπιασαν απ’ το σβέρκο και μου είπαν ότι είναι από την αστυνομία και να ανοίξω να τους δώσω τα χαρτιά μου και τα λεφτά μου. Επειτα εμφανίστηκε και η Δημοπούλου», μας αφηγείται.
Η Γεωργία Δημοπούλου ήταν υποψήφια της Χρυσής Αυγής στην Α’ Αθήνας. Ολως τυχαίως μένει στον 5ο όροφο της συγκεκριμένης πολυκατοικίας. «Αυτή καθόταν στην πόρτα για να μην το σκάσω. Αρχισαν να με χτυπούν στο πίσω μέρος του κεφαλιού και μου είπαν: “Ο,τι σου λέει αυτή η γυναίκα θα το κάνεις. Αυτή είναι το αφεντικό της πολυκατοικίας”», συμπληρώνει ο Αμπντούλ: «Ζαλίστηκα από τα χτυπήματα. Μου είπαν: “Θα φύγεις από δω. Αν δεν φύγεις θα σου κόψω το κεφάλι!”. Φοβήθηκα ότι θα με σκοτώσουν και άρχισα να κλαίω. Φοβήθηκα και για τη ζωή των παιδιών μου, τα οποία ευτυχώς έλειπαν».
Ο Αμπντούλ μένει εκεί με τα δύο του παιδιά τα τελευταία 4 χρόνια. Η γυναίκα του πήρε πολιτικό άσυλο στη Σουηδία, όπου μετακόμισε με τα άλλα τέσσερα παιδιά τους. Τους περιμένει εκεί για να επανενωθεί μετά από καιρό η οικογένεια. Εκείνη η επίθεση των χρυσαυγιτών κράτησε 15 λεπτά. Αφού έκαναν το σπίτι φύλλο και φτερό για να βρουν λεφτά, έφυγαν με μια απειλή: «Αν πας στην αστυνομία, θα σε στείλω στο νοσοκομείο. Στην αστυνομία είναι όλοι φίλοι μου. Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα», του είπαν. Δύο μέρες αργότερα –μεσημέρι της 9ης Σεπτεμβρίου– το σκηνικό επαναλήφθηκε. «Κάπνιζα στην είσοδο της πολυκατοικίας όταν ήρθε η Δημοπούλου και μετά και οι δύο φασίστες. Θέλανε να με δείρουν κι εγώ έτρεξα και κλειδώθηκα στο σπίτι. Μου φώναξαν: “Αν δεν φύγεις, θα έρθουμε το βράδυ 10 άτομα και θα σκοτώσουμε τα παιδιά σου”», μας λέει ο Αμπντούλ.
Η κυρία με το ρόπαλο
Ανοιξη 2009. Η κατάληψη του παλιού Εφετείου στην οδό Σωκράτους από άστεγους μετανάστες, καθώς και ένα κτίριο στη Βερανζέρου όπου έμεναν Σομαλοί, αποτέλεσαν την αφορμή για την εξάπλωση της ακροδεξιάς εξτρεμιστικής δράσης ομάδων που παρουσιάζονταν ως «αγανακτισμένοι κάτοικοι». Η Γεωργία Δημοπούλου τότε πρωτοστατούσε εναντίον των μεταναστών. «Κυνηγούσε τους Σομαλούς με ρόπαλο. Πάντα ήταν με ρόπαλο και κατηύθυνε φουσκωτούς, ενώ ισχυριζόταν ότι ήταν υπάλληλος της ΕΥΠ», μας λέει κάτοικος της περιοχής. Την τελευταία φορά που η Δημοπούλου μάς απασχόλησε ήταν στη δίκη των Κων. Μουτζούρη και Σάββα Μιχαήλ. Ηταν μία εκ των χρυσαυγιτών που συνέταξαν τη σχετική «πολυμήνυση». Σήμερα διατηρεί τον ηγετικό της ρόλο στις δράσεις της Χρυσής Αυγής στην Ομόνοια, ενώ όσοι τη γνωρίζουν την περιγράφουν ως δυναμική και υστερική.
Ανάμεσα στους κατοίκους –Ελληνες και μετανάστες– επικρατεί φόβος και τρόμος, ακόμα και σήμερα. Τα τάγματα εφόδου πραγματοποιούν καθημερινές «περιπολίες», απειλούν μετανάστες, διώχνουν τους πελάτες από τα μαγαζιά τους και απαιτούν να φύγουν οι ίδιοι από την Ελλάδα. Συχνά τους επιτίθενται κιόλας. «Μου έσπασαν το μαγαζί, τα τζάμια, την ταμειακή μηχανή, έκαναν πλιάτσικο και με έδειραν με μπουνιές στο πρόσωπο. Το μόνο που θέλω είναι να δουλεύω και να κοιμάμαι ήρεμα», μας λέει καταστηματάρχης από το Μπανγκλαντές.
«Ψευτονταήδες»
Παρόμοιες επιθέσεις της Χ. Α. δεν καταγγέλλονται στην αστυνομία και όταν καταγγέλλονται θάβονται. «Δυστυχώς, πολλοί τους ψήφισαν διότι αφελώς νόμισαν ότι θα… δείρουν τους βουλευτές και τους υπευθύνους για τη θλιβερή μας κατάσταση. Μέγα σφάλμα. Οι ψευτονταήδες της Χ.Α. δεν τα βάζουν με τους ισχυρούς. Δέρνουν ανυπεράσπιστους μετανάστες, αφισοκολλητές και τέλος σκότωσαν και τον Παύλο Φύσσα. Αίσχος τους και ντροπή τους!» μας λέει ο Νίκος Μπουκιάς, ιδιοκτήτης ακινήτου στην περιοχή.
Οι ναζιστικές κότες με τα μαύρα στο δημοκρατικό κοτέτσι
Η απόφαση ανακριτή κι εισαγγελέα να μην προφυλακίσουν τους τρεις υπόδικους ναζί, η θρασύδειλη συμπεριφορά των ναζήδων κατά την έξοδο τους από την Ευελπίδων με χειροδικίες κι απειλές κατά δημοσιογράφων έσπασε ξαφνικά το πανηγυρικό κλίμα που η ηγετική κυβερνητική ομάδα είχε καλλιεργήσει από το Σάββατο και γι’ αυτό η αμηχανία κυβέρνησης και ΜΜΕ ήταν ενδεικτική.
Ταυτόχρονα η αποφυλάκιση με όρους (δεν αθωωθήκατε ηλίθιοι!) κατέδειξε, όχι μόνο τα πολιτικά όρια της αστικής δικαιοσύνης αλλά και το βάθος που φαίνεται να έχει η σύγκρουση που έχει ξεσπάσει στο στρατόπεδο της αντεπανάστασης. Μια σύγκρουση που δεν αποκλείει τις προσπάθειες εξεύρεσης συμβιβαστικών λύσεων μιας και τα δύο μέρη αφενός αποτελούν δύο ξεχωριστά σχέδια της αστικής αντεπανάστασης, αφετέρου αλληλοκαλύπτονται και συνυπάρχουν ιδεολογικά και υλικά στα πεδία του βαθέος κράτους και μερίδων της αστικής τάξης.
Η προφυλάκιση Πατέλη, Παππά και Μιχαλολιάκου εντάσσεται σε αυτή την αντιφατική κίνηση σύγκρουσης και συμβιβασμού κι ισορρόπησε κάπως τις εντυπώσεις, λειτουργώντας ως δικλείδα ασφαλείας για το κύρος του ίδιου του πρωθυπουργού και του πολιτικού προσωπικού που είναι ο κυρίαρχος εκπρόσωπος της άρχουσας τάξης. Αν αποφυλακιζόντουσαν όλοι οι συλληφθέντες αυτό θα σήμαινε την αρχή εντονότατης πολιτικής κρίσης στο εσωτερικό της κυβέρνησης και θα οδηγούσε πολύ πιθανά στην ηγεμονία των ναζί στο αστικό μπλοκ που λόγω δομικής κρίσης είναι εγγενώς αντεπαναστατικό. Όσο κι αν εκνευρίζεται ή απεχθάνεται αισθητικά (λέμε τώρα) το μεγάλο κεφάλαιο τη ναζιστική μαφία, την αναγνωρίζει ως εφεδρεία.
Η αστική τάξη, ακόμα κι αν δεν είναι ενιαία, ως πολιτικά συγκροτημένη τάξη ενοποιείται μέσω του κράτους. Από τη σκοπιά των συμφερόντων της ως τάξη λοιπόν, έχει αντιληφθεί πως η μόνη διέξοδος από την κρίση, είναι η βίαιη υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης, η εκ θεμελίων αλλαγή των όρων εκμετάλλευσης και ένα νέο νομικό πλαίσιο-μορφή κράτους, έτσι ώστε να πραγματωθεί εκ νέου η αναπαραγωγή του κεφαλαίου όχι μόνο στο πεδίο της παραγωγής, αλλά στο σύνολο του κοινωνικού σχηματισμού, γιατί το κεφάλαιο είναι κοινωνική σχέση που συγκροτεί την πραγματικότητα. Αν αυτό το στόχο μπορεί να τον πετύχει ο Σαμαράς και ένα δημοκρατικό κράτος έκτακτης ανάγκης (ΚΕΑ), τότε κι οι ναζί θα πρέπει να υποτάξουν το δικό τους σχέδιο και να πάψουν να αμφισβητούν το μονοπώλιο της κρατικής βίας και το αστικό πολιτικό προσωπικό. Ακριβώς όπως επιμέρους μερίδες του μεγάλου κεφαλαίου ή του μεσαίου-μικρού θα πρέπει να υποταχθούν στο ηγεμονικό τμήμα της αστικής τάξης.
Εξάλλου αν και οι ναζί δεν είναι απλά το παρακράτος ή το μαντρόσκυλο του συστήματος, δεν πρέπει να αγνοείται από κανέναν (κάτι μάλιστα που διαφαίνεται κι από τα στοιχεία της δικογραφίας) πως: δίχως την υλική κι ιδεολογική στήριξη του βαθέος κράτους (αστυνομία-δικαιοσύνη-στρατός), δίχως τη διαπλοκή κράτους-μαφίας (που είναι κεφάλαιο), δίχως τον κρατικό ρατσισμό και τη στήριξη από μερίδες αστών και των καναλιών τους, οι ναζί δε θα είχαν ποτέ αναπτυχθεί σε τέτοιο βαθμό. Να θυμίσουμε εδώ πως ο υπόκοσμος ως μορφή κεφαλαίου αφενός δε χωρίζεται με τείχη από το νόμιμο κεφάλαιο, πολλές φορές είναι ένα και το αυτό αφετέρου στην κρίση αναδύεται από το περιθώριο και διεκδικεί συμμετοχή στο μπλοκ εξουσίας και πολιτική έκφραση γιατί έχει δύο σημαντικά πλεονεκτήματα: απεριόριστη ρευστότητα και «εργασιακές σχέσεις» όπως αυτές που η αστική τάξη επιθυμεί να εγκαθιδρύσει σε όλους τους τομείς της οικονομίας.
Από την αντιεξέγερση του 2009 και τη στήριξη του όψιμου «αντιφά» Μαρκογιαννάκη που νομιμοποιούσε τα αυγά στον Άγιο Παντελεήμονα, τη στήριξη στο δρόμο από τα ένστολα τάγματα-λόγω ιδεολογικών αλλά κι υλικών σχέσεων, μίζες από λαθρεμπόριο πορνεία-ναρκωτικά κτλ-μέχρι την εθνική αφήγηση για την κρίση ο ναζισμός στήθηκε από τα πάνω, χωρίς αυτό να αθωώνει το «λαό που τον ακολούθησε» κι ως εκ τούτου είναι επιεικώς απλοϊκή η αναγωγή του στην κρίση.
Ο φασισμός κι ο ναζισμός στηρίχτηκαν στην κυρίαρχη συνείδηση που παρήχθηκε ομαλά όλα τα προηγούμενα χρόνια της «ευμάρειας». Στις αξίες ενός λάιφ στάιλ που σχετικοποιούσε τα πάντα, που χλεύαζε κάθε κοινωνική κριτική ως μιζέρια, κάθε έννοια συλλογικότητας κι αλληλεγγύης εκτός φυσικά από τη γαλανόλευκη. Υλικό υπόβαθρο αυτής της σαπίλας εκτός από τα φτηνά δάνεια, τις κάρτες κτλ, θεωρούμε την αλλαγή της ταξικής διάρθρωσης απόρροια της παρουσίας ξένων προλετάριων που εκτός από υψηλά επίπεδα υπεραξίας παρήγαγε και έντονη κοινωνική κινητικότητα σε τμήματα της ντόπιας εργατικής τάξης, αλλά κυρίως παγίωσε μέσω της αναπαραγωγής και της συνήθειας αυτή τη διάσπαση του προλεταριάτου.
Η κρίση επομένως είναι το πλαίσιο δράσης, αναγκαία αλλά όχι επαρκής συνθήκη. Όποιος δεν το κατανοεί αυτό είναι ήδη έτοιμος είτε να δικαιολογήσει τους απελπισμένους κρυπτό-ναζί ψηφοφόρους, είτε να συμπαραταχθεί με τους «δημοκρατικούς φορείς» με αυτούς δηλαδή που όχι απλά άργησαν να χτυπήσουν το κτήνος, όπως τους κατηγορεί στο σύνολο της σχεδόν η αριστερά, αλλά ενεργητικά δημιούργησαν ένα φαιό alter ego τους
Αυτές οι οργανικές σχέσεις ανάμεσα στο κράτος και τους ναζί, τα φαντάσματα που κοιμόντουσαν την ανάπτυξη και επανέρχονται στην κρίση και η αναγνώριση από την αστική τάξη των υπηρεσιών των ναζί ίσως να ερμηνεύει την αποφυλάκιση πρωτοκλασάτων στελεχών των ναζί. Πρακτικά αυτή η αποφυλάκιση βοηθά τις προσπάθειες των φυρερίσκων να συγκρατήσουν τη φυγή των θρασύδειλων οπαδών τους, που από το Σάββατο έχουν χάσει τη γη κάτω από τα πόδια τους (τη γη που θα έτρεμε κότες με τα μαύρα;). Αυτές οι οργανικές σχέσεις εξάλλου φάνηκαν κι από το γεγονός πως η πρώτη αντίδραση της αστυνομίας μετά τη δολοφονία Φύσσα ήταν η πεπατημένη, δηλαδή η ανοχή και η συγκάλυψη, όπως φαίνεται από την άνεση που είχε ο Ρουπακιάς να μιλά στο τηλέφωνο αν και κρατούμενος (αν και τελικά αυτή η άνεση πρόδωσε και την ηγεσία των αυγών), από τη μη εξέταση του αυτοκινήτου του από τη σήμανση αλλά κι από τους πρώτους χειρισμούς των καναλιών. Φυσικά η παρουσία αυτοπτών μαρτύρων, το πιθανό οπτικοακουστικό υλικό εμπόδισε τη συγκάλυψη μιας και η βέβαια αποκάλυψη της στο άμεσο μέλλον σε συνδυασμό με τον υπαρκτό μαχόμενο αντιφασισμό, θα πυροδοτούσε πραγματικά ανεξέλεγκτες καταστάσεις, καθιστώντας τη δημιουργία αντιφασιστικών πολιτοφυλακών βέβαια σε μια νέα εκδοχή του κινήματος που ακολούθησε την υπόθεση Λαμπράκη. Από αυτή την άποψη η «όσμωση» μπάτσων-αυγών υποτάχθηκε στο γενικότερο αστικό συμφέρον.
Σχηματικά με τα μέχρι τώρα δεδομένα μπορούμε να πούμε πως το κράτος ως σύνολο, αν και δεν αποτελεί ενιαίο μπλοκ, προσπαθεί από τη μια να περιορίσει τους ναζί, αλλά όχι απαραίτητα να τους συντρίψει μιας κι εκτός των άλλων διαθέτουν ακόμα κοινωνική βάση, έστω ως πελατειακούς-παθητικούς ψηφοφόρους, αλλά και παραμένουν εφεδρεία σε περίπτωση ανεξέλεγκτης κατάρρευσης που θα φέρει ένα νέο κύμα παγκόσμιας κρίσης.
Από την άλλη ακριβώς επειδή το κράτος προσπαθεί να εκφράσει τα μακροπρόθεσμα και ολικά συμφέροντα της αστικής τάξης και των συμμάχων φαίνεται να βάζει ένα όριο στο Σαμαρά και τις μερίδες που εκπροσωπεί, (ή τουλάχιστον να οργανώσει με τρόπο επωφελή την επιχείρηση εξάρθρωσης, για την αστική κυριαρχία στο σύνολο της), αναγνωρίζοντας όμως πως αυτές παραμένουν κυρίαρχες στο μπλοκ εξουσίας.
Ουσιαστικά αν η νέα κοινωνική συμμαχία οικοδομείται όπως έχουμε πει πολλές φορές στη βάση του νόμου και της τάξης, αν το μεγάλο κεφάλαιο απευθύνει ένα κάλεσμα στα απομεινάρια των μικροαστών να συμπαραταχθούν για να τσακίσουν ό,τι περισσεύει ώστε οι ίδιοι να εξαιρεθούν από αυτό, τότε υπάρχουν δύο πολιτικά σχέδια για την υλοποίηση της αντεπανάστασης: Το ΚΕΑ της αστικής δημοκρατίας(και του ευρώ) κι ένα ναζιστικό κράτος προφανώς (;) εκτός ΕΕ. Σε κάθε περίπτωση αυτό το δίλημμα είναι σχηματικό κι η πραγματικότητα μπορεί να δώσει διάφορα μίγματα αυτών των δύο πλευρών. Κι ο εμφύλιος που μαίνεται ανάμεσα στα πολιτικά υποκείμενα των δύο σχεδίων- και ουσιαστικά ανάμεσα σε τμήματα του μπλοκ εξουσίας -αυτό πιστοποιεί. Την πολιτική ευθύνη της αντεπανάστασης θα την έχει ένα υποκείμενο κάθε φορά. Επομένως αν το κεφάλαιο είχε μιλιά θα έλεγε «ανταγωνιστείτε τώρα καλά μου παιδιά, αλλά όχι και να εξολοθρεύσει ο ένας τον άλλον μιας και στο άμεσο μέλλον και οι δύο είστε χρήσιμοι» Ή πιο σωστά ακόμα κι να καούν τα ναζίδια αυτό δεν πρέπει να επηρεάσει επ’ ουδενί το συσχετισμό ανάμεσα στις τάξεις. Και το κυριότερο είναι πως η επιχείρηση εξάρθρωσης θα αφήσει φυσικά άθικτη την αστυνομία, εμβαπτίζοντας αυτή και τις πρακτικές της (υπόκοσμος, βασανιστήρια) στη δημοκρατική κολυμβήθρα κι επιτρέποντας στο κράτος όχι μόνο να εμφανιστεί ως ουδέτερο αλλά και να επιβεβαιώσει εκ νέου πως όλα τα κοινωνικά ζητήματα sic) ακόμα και της αντιμετώπισης του ναζισμού επιλύονται μόνο θεσμικά κι όποιος σκεφτεί ή δράσει διαφορετικά είναι εκτός νομιμότητας, της νομιμότητας ενός κράτους έκτακτης ανάγκης.
Όσο η κομμουνιστική προοπτική παραμένει ρητορεία μπορεί η πρώην χα να αστικοποιηθεί και σε επίπεδο πολιτικού προσωπικού, μπορεί η ΝΔ να εγκολπώσει ναζί, δεν είμαστε προφήτες, μιας και ξέρουμε πως αν ο αντιφασισμός αφεθεί στο κράτος έκτακτης ανάγκης ακόμα κι αν δεν είναι συγκυριακός, θα αποτελέσει το καλύτερο πλυντήριο για τον κρατικό αυταρχισμό και την πολιτική κοινωνικής αντεπανάστασης που υλοποιείται απρόσκοπτα τα τελευταία χρόνια.
Παρακολουθούμε με πολλή προσοχή αυτά που συμβαίνουν, δεν έχουμε την παραμικρή αυταπάτη για τους κρατικούς μηχανισμούς, αλλά ούτε θα το ρίξουμε σε συνωμοσιολογικές ερμηνείες. Ακόμα κι αν οι ναζί δεν είναι ένα με το κράτος και την κυβέρνηση, ακόμα κι αν έχουμε κάθε λόγο να χαιρόμαστε με την ξεφτίλα των ναζί και να συμμεριζόμαστε την πρόσκαιρη ανακούφιση των μεταναστών, θα ήμασταν αδαείς αν μέναμε εκεί. Γιατί μόνο η αμείλικτη κριτική, στα ιδεολογήματα περί ουδέτερου κράτους και «κακής κυβέρνησης που άργησε» και στις αυταπάτες για νίκη του αντιφασιστικού κινήματος που «ανάγκασε την κυβέρνηση να κάνει αυτό που έπρεπε» (απόψεις που αποκρύπτουν ή αθωώνουν τα δομικά χαρακτηριστικά του αστικού κράτους και του φασισμού), αποτελεί προϋπόθεση ώστε ο αντιφασισμός να μη μοιράζεται με κανένα συνταγματικό τόξο, αλλά ούτε να θεωρείται και παρέκκλιση από το μονόδρομο του καθαρού ταξικού αντιμνημονιακού αγώνα. Η συντριβή των ναζί και μαζί με αυτούς, κάθε απόπειρας εθνικής ενότητας μπροστά στην κρίση, είναι μονόδρομος για όσους ούτε χάιδεψαν τις αυταπάτες του «αγνού λαού», ούτε κρυφοθαυμάζουν την αστική δημοκρατία, είναι ο μονόδρομος ενός ανελέητου αγώνα ενάντια στα αφεντικά και το πολιτικό τους προσωπικό, ενός αγώνα που προφανώς θα εκμεταλλευτεί τις όποιες αντιφάσεις κι αντιθέσεις του αντιπάλου, γιατί το ξέρουμε καλά πως σε αυτή τη σύγκρουση δε χωρά καμία συμβιβαστική λύση.
ΥΓ: Εδώ ας κάνουμε μια επισήμανση για κάθε αγωνιστή ή σκεπτόμενο άνθρωπο που δε θεωρεί πως από το ναζισμό θα τον γλυτώσει η αστική δημοκρατία ενός κράτους έκτακτης ανάγκης. Η εικόνα των ναζί να αρνούνται τις ιδέες τους κι ο ένας καρφώνει τον άλλον, να επικαλούνται τα νιάτα τους ή την κακιά στιγμή είναι ενδεικτική για τη θρασυδειλία τους. Αν μάλιστα αυτή η στάση συγκριθεί με εκείνη των κομμουνιστών ή των αναρχικών που έχουν υποφέρει εκτελέσεις, βασανιστήρια και διώξεις κι όχι να τους χαϊδεύουν στη ΓΑΔΑ αποκαλύπτει την ποιοτική διαφορά και καταδεικνύει το μέγεθος της ξεφτίλας των ναζί. Επίσης η απουσία των οπαδών, η θλιβερή μάζωξη για το φύρερ τους που οργάνωσαν τα πρωτοπαλίκαρα του δείχνει πως τα πολυθρύλητα και πολυπληθή τάγματα εφόδου για τα οποία οι καθεστωτικοί κι όψιμοι “αντιφασίστες” δημοσιογράφοι μας «ενημέρωναν» συνεχώς για να τρομοκρατήσουν είναι απλά ναζιστικές κότες με τα μαύρα. Αυτά χωρίς καμία πρόθεση εφησυχασμού, απλά για να θυμόμαστε τι σημαίνει ανθρώπινη σκόνη.
‘Ακης Τζάρας
Πολιτική εκδήλωση με θέμα:
Κράτος Έκτακτης Ανάγκης και Χρυσή Αυγή
Ένας εμφύλιος στο μπλοκ της αστικής αντεπανάστασης
Πολυτεχνείο, κτίριο Γκίνη
Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 7μμ
Κομμουνιστική Επαναστατική Δράση
Περιοδικό Αvantgarde
http://avantgarde2009.wordpress.com/