Η αυταρχική κυβέρνηση Σαμαρά που στελεχώνεται από επιφανείς προσωπικότητες του ακροδεξιού χώρου θέλει να μας πείσει ότι αυτή θα συντρίψει μια παρακρατική ομάδα που (και) με τη δική της προστασία μετατράπηκε σε κοινοβουλευτικό κόμμα. Η αστυνομία που ακόμα και σήμερα βασανίζει στα τμήματα μετανάστες, δέρνει συλληφθέντες, διαπομπεύει οροθετικές εκδιδόμενες γυναίκες (αλλά όχι τους νταβατζήδες τους), διώκει αγωνιζόμενους στην Ιερισσό και καταστέλλει με κάθε τρόπο το εργατικό κίνημα, προσπαθεί τώρα να φανεί ως εγγυητής της κάθαρσης του μηχανισμού καταστολής από τους νοσταλγούς του Παπαδόπουλου και του Χίτλερ. Οι μεγαλοδημοσιογράφοι έσπευδαν πέρυσι να βγάλουν στο γυαλί τους επίδοξους φίρερ και τους τραμπουκισμούς των χρυσαυγιτών προκειμένου να ανέβει η τηλεθέαση των εκπομπών τους, τώρα δηλώνουν κι αυτοί «έκπληκτοι» με όσα δήθεν έρχονται στο φως της δημοσιότητας. Κι όσοι μέχρι σήμερα είχαν διαλέξει να χαθούν από φόβο, άγνοια ή αδιαφορία στο πλήθος της σιωπηρής και αμέτοχης πλειοψηφίας αισθάνονται ανακούφιση κι εφησυχασμό.

Όμως το έγκλημα δεν ήταν μόνο η δολοφονία του Παύλου Φύσσα αλλά η υποστήριξη και η ανοχή στο φασισμό και το σύστημα που τον γεννά.  Γιατί το μαχαίρι στον χρυσαυγίτη Ρουπακιά δεν το έδωσε ούτε ο Πατέλης, ούτε ο Λαγός, ούτε ο Μιχαλολιάκος που μπορεί να περάσουν το επόμενο διάστημα μέσα στη φυλακή. Τις δολοφονικές ιδέες αυτής της συμμορίας τις όπλισαν με το βρώμικο ρόλο τους οι κυβερνώντες, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί, οι εφοπλιστές, οι «έγκριτοι» δημοσιογράφοι και ο υπόκοσμος της νύχτας που προέβαλαν συστηματικά τα τελευταία χρόνια το φασισμό ως μια φυσιολογική αντίδραση «αγανακτισμένων πολιτών» απέναντι σε – υπαρκτά – προβλήματα. Όμως ο φασισμός και οι υποστηρικτές του δεν προσφέρουν κανενός είδους λύση στις ανάγκες μας. Αντί για αξιοπρεπή ζωή προσφέρει άθλια επιβίωση και αντί για δουλειά μοιράζει μόνο δουλεία. Κανείς από μας που ήρθαμε πραγματικά αντιμέτωποι με τα πολλαπλά πρόσωπα της βαρβαρότητας στη γειτονιά, στη δουλειά ή στην καθημερινότητά μας δεν έχει πέσει από τα σύννεφα.

Τώρα λοιπόν είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο για όλους μας να πάρουμε θέση στο δίλημμα «ναζί ή άνθρωπος». Εμείς ξέρουμε ότι ο μόνος δρόμος να τσακίσουμε το φασισμό (όποια μορφή κι αν πάρει) είναι η δική μας δράση, ο δικός μας αγώνας στις γειτονιές, στα σχολεία, στους χώρους δουλειάς. Δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση και τους κρατικούς μηχανισμούς οι οποίοι, ανεξάρτητα με το τι κάνουν τώρα, έχει αποδειχτεί ότι έχουν ανάγκη τους φασίστες για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά. Καμία αυταπάτη δεν τρέφουμε γιατί ξέρουμε καλά ότι κανείς άλλος εκτός από εμάς δεν θα συντρίψει για λογαριασμό μας το τέρας του φασισμού. Αντί για δάκρυα έχουμε οργή κι αντί για φόβο πείσμα.