Τα ξημερώματα της Τετάρτης 18/9 στο Κερατσίνι, το αστικό κράτος, διαμέσου του εντεταλμένου εργολάβου του, της Χρυσής Αυγής, πρόσθεσε άλλη μια δολοφονία πλάϊ στους εκατοντάδες νεκρούς, αυτόχειρες και «αυτοκτονημένους», ντόπιους και ξένους, εξαθλιωμένους προλετάριους · ο Παύλος Φύσσας (Killah P), ενεργός αντιφασίστας και μέλος της Hip Hop σκηνής μαχαιρώθηκε από έναν μισθοφόρο του νεοναζιστικού μορφώματος. Είχε προηγηθεί, τους τελευταίους μήνες, συστηματική καλλιέργεια κλίματος πολιτικής έντασης από μέρους της Χρυσής Αυγής, καθώς και ποιοτική αναβάθμιση στο επίπεδο των πολιτικών της στόχων (με την επίθεση σε μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα στις 12/9). Το απόγευμα της Τετάρτης έλαβε χώρα μαζικότατη και επιθετική αντιφασιστική πορεία στο σημείο της δολοφονίας του Παύλου, ενώ παρόμοιες πραγματοποιήθηκαν στις γειτονιές της Αθήνας αλλά και σε άλλες πόλεις. Το πολιτικό προσωπικό της αστικής δημοκρατίας διαχειρίστηκε την υπόθεση αλλάζοντας απότομα επικοινωνιακή τακτική · είτε αποκρύπτοντας, είτε «καπελώνοντας», είτε επιχειρώντας να απονοηματοδοτήσει τους μαχητικούς αντικαπιταλιστικούς-αντικρατικούς-αντιφασιστικούς αγώνες των «από τα κάτω», διατράνωσε τον ρόλο του κράτους ως διαμεσολαβητή και εγγυητή της «κοινωνικής ειρήνης» και έδωσε την δική του λύση, για τους δικούς του σκοπούς, με αποκορύφωμα τις πρόσφατες συλλήψεις βουλευτών και στελεχών της Χρυσής Αυγής. Εν μέσω όλων αυτών των εξελίξεων, η πτωματοφάγα Αριστερά του «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο» και επίδοξος διαχειριστής της κρίσης, έσπευσε να αποδώσει σιωπηλά τα εύσημα στην κυβέρνηση για την τήρηση του Συντάγματος, μαζί με τα διαπιστευτήριά της ως εγγυητής της κοινωνικής «ομαλότητας». Δεν έχασε βέβαια την ευκαιρία να κεφαλαιοποιήσει έναν ακόμα θάνατο για να καρπωθεί πολιτική υπεραξία, διαγωνιζόμενη με το καθεστώς καθεαυτό αναφορικά με τον «αντιφασιστικό» της χαρακτήρα.
Οι ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες μέσα από τις οποίες αναδείχθηκε, και στις οποίες στηρίχθηκε για να γιγαντωθεί η Χρυσή Αυγή, αλλά και ο – μέχρι πρότινος – πολιτικός της ρόλος σχετίζονται άμεσα με την πρωτοφανή, για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα, ύφεση. Τα τελευταία χρόνια, η επιχειρούμενη καπιταλιστική αναδιάρθρωση σε επίπεδο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό, η φτωχοποίηση των εκμεταλλευόμενων κομματιών της κοινωνίας και η βίαιη «προλεταριοποίηση» των μικροαστών και των μεσοαστών, σε συνάρτηση με την ολοκληρωτική και αυταρχική διαχείρηση της κρίσης από μέρους του κράτους, οδήγησαν στην, ως ένα βαθμό, αμφισβήτηση των πολιτικών θεσμών και της αξιοπιστίας του κράτους ως εγγυητή των ιδεολογημάτων της «ασφάλειας», της «κοινωνικής ειρήνης», της «ανάπτυξης». Το κράτος, στην προσπάθειά του να καταστείλει, να εκτρέψει και να εκτονώσει την συσσωρευμένη κοινωνική οργή χρησιμοποίησε μια σειρά από εφεδρείες, όπως την διακομματική κυβέρνηση Παπαδήμου, τυχοδιωκτικά – φερόμενα ως σοσιαλδημοκρατικά – μορφώματα (ΔΗΜ.ΑΡ.) και τις διπλές εκλογές του 2012.
Ως ένα ακόμα δεκανίκι στην διαχείρηση της κρίσης, και ως απαραίτητο βοήθημα στην τακτική του «διαίρει και βασίλευε», η Χρυσή Αυγή προσπαθεί, φορώντας «αντισυστημικό μανδύα», να αποπροσανατολίσει τους εκμεταλλευόμενους από τους πραγματικούς υπεύθυνους για τα προβλήματα τους, τα ντόπια και διεθνή αφεντικά (τα οποία στην πράξη στηρίζει, π.χ. εφοπλιστές) και να τα συνδέσει με τους εκάστοτε «εσωτερικούς εχθρούς» που κατασκευάζει το καθεστώς. Στηρίχθηκαν πλήρως στην συνθήκη του «κοινωνικού κανιβαλλισμού», κυρίαρχη συνθήκη που απορρέει από την απουσία συλλογικών δομών και τα εγγενή αντικοινωνικά και ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά του ίδιου του καπιταλισμού. Μέσα από αυτό τον διαχωρισμό και τον αλληλοσπαραγμό των εκμεταλλευόμενων οι φασίστες επιδιώκουν την συστηματική και κλιματωτή κοινωνική απομόνωση και εξόντωση πρώτα των μεταναστών, ύστερα των αγωνιζόμενων, και έπειτα του κάθε αντιφρονούντα, ενισχύοντας έτσι την ασφάλεια του καθεστώτος. Ο προφανής τους ρόλος είναι αυτός μιας ακόμα «βαλβίδας αποσυμπίεσης» της κοινωνικής οργής, ανάχωμα στην ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας. Άλλη παράπλευρη χρησιμότητα των ναζιστών μισθοφόρων για το κράτος, είναι, πέρα από την ευκαιριακή λειτουργία τους ως ένα ακόμα «μακρύ χέρι», η απενοχοποίηση καθεαυτή της φασιστικής βίας και άλλων φασιστικών πολιτικών πρακτικών, καθιστώντας τες έτσι μελλοντικά πιό εύκολα αφομοιώσιμες από το ίδιο το σύστημα.
Μία σημαντική παράμετρος που συντέλεσε στην έξοδο των ναζιστικών απολιθωμάτων από το χρονοντούλαπο της ιστορίας είναι τα τωρινά κοινωνικά δεδομένα · παρά τις μερικές αντιστάσεις τους, οι εκμεταλλευόμενοι, ελλείψει ενός συλλογικού επαναστατικού οράματος, δεν μπόρεσαν να συνδέσουν τους αγώνες τους, να συγκροτηθούν κινηματικά και να θέσουν ένα ανάχωμα στην καπιταλιστική λαίλαπα. Με την λογική της «ιδιώτευσης» και του ατομισμού να κυριαρχούν, με την κοινωνία να είναι κατακερματισμένη και με το μεγαλύτερο κομμάτι της να στέκεται αφενός παθητικό, τρομοκρατημένο και παγιδευμένο, και αφετέρου να αναζητεί εναγωνίως «σωτήρες» ανεξαρτήτου απόχρωσης, ο δρόμος ήταν πλέον ανοικτός για κάθε τυχοδιώκτη και επίδοξο «ομαδάρχη» να τάξει λαγούς με πετραχήλια, ωστε να εγκολπώσει κόσμο στο σωρό και να διαχειριστεί ένα κομμάτι από την εξουσία. Η Χρυσή Αυγή απλά πέτυχε να συστηματοποιήσει και να μορφοποιήσει τα συντηρητικά, ρατσιστικά και φασιστικά αντανακλαστικά που ούτως η άλλως πάντα το κράτος καλλιεργούσε και αναπαρήγαγε, και να συσπειρώσει ένα κομμάτι ψηφοφόρων γύρω από αυτά.
Η «καταστολή» της Χρυσής Αυγής από το αστικό κράτος είναι στην ουσία η απόπειρα οριοθέτησής της ως το παρακράτος, ένα απαραίτητο συπλήρωμά του, αλλά τίποτα παραπάνω. Ως κομπάρσος στο πολιτικό σκηνικό και ως υποχείριο του κεφαλαίου, υπάρχει για να εξασφαλίζει στο διηνεκές την απερίσπαστη επιβολή του κράτους στην κοινωνία, και όχι για να το αντικαθιστά. Το κράτος ως μηχανισμός της αστικής τάξης επιδιώκει να διατηρεί πάντα το μονοπώλιο της βίας, παρουσιάζοντας την δική του ως την μόνη «νομιμοποιημένη», και να είναι ο μοναδικός εγγυητής της «κοινωνικής ειρήνης». Ας μην ξεχναμε οτι το μεταπολιτευτικό κράτος δεν δίστασε να «ξηλώσει» τους παλαιούς εντολοδόχους του από την εποχή της Χούντας και να δημιουργήσει ένα νέο παρακράτος, εξίσου ικανό και επικίνδυνο (βλέπε δολοφονία Τεμπονέρα). Το ξεπέρασμα αυτών των ορίων από τους νεοναζί υπάλληλους των καπιταλιστών συνεπάγεται την αποσταθεροποίησή του. Οι πολιτικές «καρπαζιές» που εισέπραξαν τις τελευταίες μέρες γνωστά στελέχη της Χρυσής Αυγής δεν σημαίνουν τίποτε άλλο από την «πανηγυρική» επιβεβαίωση του ρόλου αυτού του «Κράτους Δικαίου». Φυσικά δόθηκε και η ευκαιρία στους κυβερνώντες να πουλήσουν μια δόση «ασφάλειας» στους εκμεταλλευόμενους, καθώς επέρχεται ανανέωση και ένταση της επίθεσής τους στα εργασιακά. Παράλληλα, μέσα από την προσομοίωση των φασιστικών πρακτικών της Χρυσής Αυγής με την αντίσταση του αγωνιζόμενου κινήματος, επιχειρείται να τονωθεί το ιδεολόγημα των «δύο άκρων», να στερηθεί το ταξικό κίνημα από το πολιτικό του περιεχόμενο και να νομιμοποιηθεί η καταστολή των επερχόμενων αγώνων που θα ξεφεύγουν από τα όρια που ορίζει το κράτος.
Προφανώς οι όποιες διώξεις ασκήθηκαν έγιναν σε καθαρά «ποινική» βάση, από τη μία επειδή υποτίθεται ότι η αστική δημοκρατία δεν διώκει ποτέ με κριτήριο τα πολιτικά φρονήματα (εξαίρεση αποτελούν ρουτινωδώς οι αναρχικοί αγωνιστές) και από την άλλη επειδή η ίδια ουσιαστικά είναι φορέας όλων των συντηρητικών, ρατσιστρικών, φασιστικών και ολοκληρωτικών ιδεολογημάτων που προσάπτονται στην Χρυσή Αυγή. Ούτε πρόκειται να ξεχάσουμε, ούτε και θα συγχωρέσουμε ποτέ την πλήρη και πάγια συνεργασία των αστυνομικών με τους χρυσαυγίτες στο επίπεδο του δρόμου, την αποσιώπηση των περιπτώσεων των μέχρι τώρα δολοφονημένων από τη Χρυσή Αυγή, τις σκούπες της ΕΛ.ΑΣ. με την επιχείρηση «Ξένιος Δίας», τις αυτοκτονίες και τις «αυτοκτονίες» μεταναστών στα ΑΤ, την γκετοποίησή τους στα λιμάνια της Πάτρας και της Ηγουμενίτσας, την εγκατάσταση της Frontex στον Έβρο, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών με την συγκάλυψη των αυτοκτονιών και την αιματηρή καταστολή των εξεγέρσεων σε αυτά, τα βασανιστήρια και τις άθλιες συνθήκες κράτησης σε όλες τις φυλακές, τις αυθαίρετες προφυλακίσεις αναρχικών αγωνιστών, την δημόσια διαπόμπευση των οροθετικών αλλά και προφυλακισμένων αγωνιστών με τις φωτογραφίες τους, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τις επιτάξεις εργασίας, την βίαιη καταστολή απεργών και μαχητικών σωματείων με τις πιό βρώμικες τακτικές, και άλλα πολλά «ανδραγαθήματα» του δημοκρατικού αστικού κράτους που δεν ανέσυρε αυτές τις μέρες το πολιτικό προσωπικό των ΜΜΕ.
Εν κατακλείδι, ο φασισμός και η δημοκρατία είναι τα δύο διαχειριστικά μοντέλα του καπιταλισμού, οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο αντιφασιστικός αγώνας δεν νοείται χωρίς αντικαπιταλιστικά και αντικρατικά χαρακτηριστικά. Καθήκον του κοινωνικού και ταξικού κινήματος παραμένει η πολιτική απομόνωση του φασισμού στους εργασιακούς και στους ευρύτερους κοινωνικούς χώρους. Ενάντια σε λογικές διαμεσολάβησης και ανάθεσης των ζωών μας, μόνη λύση για όλους τους εκμεταλλευόμενους είναι η αυτοοργάνωση, η συλλογικοποίηση και η σύνδεση των αγώνων μας μέσα από ένα ολιστικό, επαναστατικό πρόταγμα.
Αναρχική συλλογικότητα “Θρυαλλίδα”