γραφει η blackgcat
Δέκα χρόνια μετά την ιδιωτικοποίηση της ΑΓΝΟ, οι εργαζόμενοι της γαλακτοβιομηχανίας που είναι απλήρωτοι εδώ και 14 μήνες, βρίσκονται αντιμέτωποι με τη μεθόδευση της απαξίωσης της βιομηχανίας που εξυπηρετεί, τόσο τα σχέδια της εργοδοσίας του ομίλου ΚΟΛΙΟΣ για μονοπώληση της αγοράς γάλακτος στη Β. Ελλάδα, όσο και τα σχέδια της κυβέρνησης και τις επιταγές της ΕΕ, αναφορικά με το γάλα μακράς διάρκειας, στοχεύοντας στο κλείσιμο των ελληνικών εργοστασίων και την στροφή στις εισαγωγές.
Το 2003 η ΑΓΝΟ μία από τις μεγαλύτερες συνεταιριστικές επιχειρήσεις και η πρώτη βιομηχανία παστερίωσης και εμφιάλωσης γάλακτος στη Β. Ελλάδα, πουλήθηκε στην «ΚΟΛΙΟΣ» από την ΑΤΕ καθαρή από χρέη. Η βιομηχανία βρέθηκε ξαφνικά από την αύξηση της ζήτησης και του τζίρου (2012) σε «οικονομικό αδιέξοδο» (2013) όπως υποστήριξαν οι εκπρόσωποι της διοίκησης στις δύο αποτυχημένες προσφυγές για ένταξη στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα. Τίθεται το ερώτημα πώς οι συνολικές οφειλές της ΑΓΝΟ ξεπερνούν πλέον τα 50 εκατ. ευρώ με περίπου 18 εκατ. ευρώ να οφείλονται στην άλλη εταιρεία του ιδιοκτήτη την τυροκομική «ΚΟΛΙΟΣ»!
Εργαζόμενοι, αλλά και επιτροπή αγώνα που συστήθηκε από γαλακτοπαραγωγούς της περιοχής, αντιστάθηκαν καταγγέλλοντας ότι η οικονομική δυσπραγία που επικαλείται ο όμιλος είναι εικονική και πως πίσω από τις αιτήσεις της εταιρείας για ένταξη στο άρθρο 99 βρίσκονται τα συμφέροντα της τυροκομικής εταιρείας «ΚΟΛΙΟΣ», που όχι μόνο εμφανίζεται ως ο μεγαλύτερος πιστωτής της γαλακτοβιομηχανίας, αλλά είναι επιπλέον γνωστό ότι ο βιομήχανος χρησιμοποιεί την ΑΓΝΟ για να παράγει προϊόντα της «ΚΟΛΙΟΣ»!
Οι εργαζόμενοι της ΑΓΝΟ απάντησαν στα σχέδια του κεφαλαίου με επαναλαμβανόμενες απεργίες και λοιπές κινητοποιήσεις. Η εργοδοσία απάντησε με απειλές πώς κάθε μέρα απεργίας θα σημαίνει και έναν μήνα επιπλέον καθυστέρηση στην εξόφληση των δεδουλευμένων, με απειλητικές τρίμηνες διαθεσιμότητες, με απολύσεις αλλά και με μηνύσεις / ασφαλιστικά μέτρα εναντίον συνδικαλιστών, και φυσικά με καταστολή των απεργιακών κινητοποιήσεων με τη βοήθεια των ΜΑΤ.
Οι αγώνες των εργαζομένων, ενώ κατόρθωσαν να αποτρέψουν κάποια σχέδια της εργοδοσίας, όπως την καταγγελία της επιχειρησιακής σύμβασης, ωστόσο, σήμερα παραμένουν σε κατάσταση ομηρίας απλήρωτοι, σε ένα εργοστάσιο με το ρεύμα κομμένο και το μέλλον αβέβαιο. Υπό την πίεση των συνθηκών 130 εργαζόμενοι προχωρήσαν σε επίσχεση εργασίας, ενώ 190 έχουν αποδεχτεί την υπογραφή ατομικών συμβάσεων μετά την υπόσχεση του Κολιού ότι θα τους πληρώσει εντός 40 ημερών. Εννοείται ότι οι υποσχέσεις όχι μόνο δεν τηρήθηκαν, αλλά ο Κολιός ούτε έχει εμφανιστεί στους εργαζόμενους να τους ενημερώσει, ούτε τα λοιπά διευθυντικά στελέχη του εργοστασίου έχουν πατήσει στο εργοστάσιο εδώ και μήνες.
Σύμφωνα με το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης και μετά τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από το σπίτι του επιχειρηματία (14/2/2014) «Όλο αυτό το διάστημα η ιδιοκτησία της γαλακτοβιομηχανίας αρνείται να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου, να συναντήσει και να ενημερώσει τους εργαζόμενους για τα σχέδια της παρά τις επανειλημμένες προσπάθειες των εργαζομένων που ζουν στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα. Παράλληλα, η εργοδοσία με ανύπαρκτα επιχειρήματα, με χρονοδιαγράμματα που δεν τηρεί και με μεθόδους διάσπασης των εργαζομένων προσπαθεί να υπονομεύσει τον αγώνα τους.» (Δελτίο Τύπου ΕΚΘ, 14/2)
Στις 27/2 στη συνέντευξη τύπου που έγινε στα γραφεία του ΕΚΘ από κοινού με το ΕΚ και το σωματείο των εργαζομένων, καλούν σε βοήθεια το Υπουργείο Εργασίας, ενώ δηλώνουν ότι η λύση είναι «Ή να μπει επιχειρηματίας να λειτουργήσει το εργοστάσιο ή να πτωχεύσει η εταιρεία για να πάρουμε τα δεδουλευμένα μας. Τώρα, είμαστε εργαζόμενοι- άνεργοι, σε ένα εργοστάσιο ανοικτό- κλειστό».
Αναρωτιέται πάντως κανείς αν μετά από ένα χρόνο αγώνων, η λύση προς όφελος των εργαζομένων θα είναι το Υπουργείο Εργασίας. Η απάντηση μάλλον είναι ευνόητη. Η κατάλυση των εργατικών δικαιωμάτων είναι πλέον πανάκεια στα όποια σχέδια έχει η κυβέρνηση για την ελληνική βιομηχανία, πάντα στα πλαίσια της ολικής απαξίωσης της προς το συμφέρον του παγκόσμιου κεφαλαίου. Από την άλλη να αντικατασταθεί ο Κολιός από έναν άλλο επιχειρηματία (όπως πχ Σαββίδης ο οποίος είχε δείξει ενδιαφέρον αλλά μάλλον υπαναχώρησε) πώς μπορεί να βοηθήσει τους εργαζομένους; Από πότε τα συμφέροντα των εργαζομένων ταυτίζονται με τα επιχειρηματικά συμφέροντα; Μήπως το εγχείρημα της ΒΙΟ.ΜΕ «Δεν μπορείτε εσείς; Μπορούμε ΕΜΕΙΣ!!!» δίνει ένα μήνυμα ότι «μπορούμε χωρίς αφεντικά;» Αν η λύση δεν είναι να περάσει ο έλεγχος στο κεφάλαιο, μήπως η λύση είναι να περάσει ο έλεγχος στους εργαζόμενους;