Αρχείο ημέρας 01/04/2014
Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ. ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ.
Η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει. Η ταξική αφαίμαξη και η κοινωνική λεηλασία αποτελούν καθεστώς. Το κράτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης είναι εδώ. Μέσα σε αυτή τη ζοφερή συνθήκη, η συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε. αποτελεί τον καρπό της σύνθεσης μιας ομάδας συντρόφων και συντροφισσών, αγωνιστών και αγωνιστριών, που διακρίνουμε και αναδεικνύουμε τη δυνατότητα μετατροπής της κρίσης σε ευκαιρία. Σε ευκαιρία πολιτικής και ταξικής ανασυγκρότησης και αντεπίθεσης ενάντια στο διεθνοποιημένο και το ντόπιο κεφάλαιο, ενάντια στα κράτη του και τους διακρατικούς μηχανισμούς του, ενάντια στα διευθυντήρια του και την εξουσία του. Μια εξουσία που με τη βία και τον τρόμο επιβάλλει τη φτώχεια, την εξαθλίωση και το θάνατο για να επεκτείνει την κοινωνική καταλήστευση και να θωρακίσει τα σύνορα της και τα πλούτη της.
Αφετηρία και κοινό σημείο αναφοράς του εγχειρήματος αποτέλεσε η εκτίμηση για τον χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τη σύστασή της ώς σήμερα, αφενός, ως μιας ένωσης καπιταλιστικού χαρακτήρα, που στo πλαίσιό της οι ταξικοί διαχωρισμοί, η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης αποτελούν βασικά συστατικά της∙ και αφετέρου ως ενός συνασπισμού των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών μητροπόλεων που συγκροτήθηκε μεταπολεμικά, αντιπαραθετικά στο σοβιετικό μπλοκ, στη βάση διαμόρφωσης ενός ευρύτερου πεδίου κίνησης και κερδοσκοπικής δράσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Ένας ιμπεριαλιστικός συνασπισμός που μαζί με τον υπερ-ατλαντικό νατοϊκό σύμμαχο του, τις ΗΠΑ, αποτελεί τον βασικό πόλο στην εκστρατεία (επανα)κατάκτησης του κόσμου που διεξάγεται ραγδαία ύστερα από τις ανατροπές του 89-91, και ο οποίος, αφού μετέτρεψε την ανιστόρητη ταύτιση κομμουνισμού-φασισμού σε επίσημη ιδεολογία του, δεν διστάζει πλέον, όπως δείχνουν και τα γεγονότα στην Ουκρανία, να στηρίζει ανοικτά αντιδραστικά-ναζιστικά αποβράσματα, παρουσιάζοντας τα ως «λαούς που μάχονται για την ελευθερία τους και την είσοδο τους στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια».
Ο ιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της Ε.Ε. δεν περιορίζεται, ωστόσο, εκτός των συνόρων της. Στο ίδιο το εσωτερικό της μια άλλου τύπου επέκταση, αναλογικά με τη «βαρύτητα» των αστικών τάξεων των κρατών-μελών της, συντελείται, με βασικό όπλο το δημόσιο χρέος των κρατών, δηλαδή τη διαχρονική καπιταλιστική διαδικασία ιδιωτικοποίησης των κερδών και κοινωνικοποίησης των χρεών. Μια διαδικασία που εύγλωττα αποτυπώνεται στην τεχνοκρατική ορολογία περί ηγετικών & χρεοκοπημένων κρατών (leader states & failed states).
Η πρόσδεση και η συμπόρευση με την Ευρωπαϊκή Ένωση αποτέλεσε και αποτελεί, εδώ και σαράντα χρόνια, την κυρίαρχη ιδεολογία και τον «εθνικό στόχο» της ελληνικής αστικής τάξης, των μηχανισμών προπαγάνδας και χειραγώγησης και του συνόλου του πολιτικού προσωπικού της: εθνικόφρονες και συντηρητικοί, «προοδευτικοί» και «δημοκράτες», νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλφιλελεύθεροι, δόμησαν τη μεταπολιτευτική εθνική ενότητα και οικοδόμησαν την «ανάπτυξη» της «εκσυγχρονιστικής» περιόδου (1996-2004) πάνω στην «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», συμμετέχοντας ως «εταίροι» αυτού του δολοφονικού συνασπισμού στο μοίρασμα της λείας που προέκυψε πάνω στα συντρίμμια του τείχους του Βερολίνου, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια, και αναλαμβάνοντας το ρόλο του κράτους-χωροφύλακα της Ευρώπης-φρούριο. Από το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» του «εθνάρχη», μέχρι την πασοκική «εθνική συμφιλίωση» μέσω των πακέτων Ντελόρ, με όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς (του Μάαστριχτ, της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης (Ο.Ν.Ε), της Λισσαβόνας, της «ισχυρής Ελλάδας»), μέχρι το «Σύμφωνο Δημοσιονομικής Προσαρμογής», την έλευση της Τρόικας, τα μνημόνια και το εκβιαστικό «ευρώ ή χάος» του προέδρου του συνδικάτου των αφεντικών (Σ.Ε.Β) το 2012, η ελληνική αστική τάξη εξακολουθεί αταλάντευτα να πορεύεται υπηρετώντας αυτή την «ευρωπαϊκή πορεία της χώρας», αυτή τη σύγχρονη «Μεγάλη Ιδέα» της. Τη Μεγάλη Ιδέα τής διαιώνισης της κυριαρχίας της πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία των εργαζόμενων και ανέργων, τα αποτελέσματα της οποίας αναμένονται ακόμα πιο καταστροφικά από εκείνα των παλαιότερων μεγαλοϊδεατισμών της.
Το σάρωμα της τελευταίας πενταετίας γκρέμισε κοινωνικές συναινέσεις, κατεδάφισε κατακτήσεις και κεκτημένα, περιθωριοποίησε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού, διέψευσε ψευδαισθήσεις και βεβαιότητες, φτωχοποίησε μεσοστρώματα, έχτισε στρατόπεδα συγκέντρωσης και όρθωσε φράχτες, προκάλεσε (ιδιαίτερα τη διετία 2010-12) ισχυρές -αλλά ασυνεχείς- κοινωνικές εκρήξεις, αναδιέταξε το αστικό πολιτικό σκηνικό και τους συσχετισμούς δυνάμεων, ανέδειξε την πολιτική πόλωση, έβγαλε στον αφρό φασίστες και νεοναζί και ανάμεσα στα άλλα έπληξε στον πυρήνα του το ιδεολόγημα της «Ευρωπαϊκής Ένωσης της σύγκλισης και της αλληλεγγύης». Οι τεκτονικές πλάκες της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ψευδαίσθησης που μετακινούνται, μπορούν να προκαλέσουν σεισμούς. Σεισμούς που μπορούν να οδηγήσουν είτε στο σκοτάδι ενός ακόμα πιο αντιδραστικού και ολοκληρωτικού καπιταλισμού είτε στο χάραμα εκείνων των συνθηκών που θα ανοίξουν το δρόμο για τον στρατηγικό στόχο μας, για την Κοινωνική Επανάσταση, ο οποίος παραμένει άρρηκτα συνδεδεμένος με την αναγκαιότητα της συγκρότησης ενός ανατρεπτικού-επαναστατικού κινήματος.
Αυτός ο στρατηγικός στόχος δεν μπορεί παρά να παραμένει διακηρυκτικός όσο δεν συνδέεται και με τον τακτικό στόχο της σύγκρουσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσο δεν στοχεύει στο άνοιγμα ρηγμάτων στο «ευρωπαϊκό οικοδόμημα», τη στιγμή που αυτό αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην πλήρη τραπεζιτική-χρηματοπιστωτική του ένωση και την πλήρη διάλυση -κάτω από την πίεση των (αντιδρ)αστικών-«ευρωσκεπτικιστικών» δυνάμεων- της ευρωζώνης. Όσο δεν μετατρέπεται σ’ ένα ανοιχτό κάλεσμα για την ανάληψη και τη συνδιαμόρφωση δράσεων και κινητοποιήσεων με προτάγματα διεθνιστικά-προλεταριακά και όχι εθνικά-(αντιδρ)αστικά, με φυσικούς διεθνείς σύμμαχους τους προλετάριους και τους λαούς της Ευρώπης και όλου του κόσμου και όχι κάποια άλλη ιμπεριαλιστική «σφαίρα επιρροής».
Κάτω από αυτό το πρίσμα, η περίοδος που διανύουμε, το εξάμηνο της ελληνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και οι επερχόμενες ευρωεκλογές, αναδεικνύονται σε μια κομβική συγκυρία, σε ένα έδαφος που μπορεί να καταστεί γόνιμο για τη συνάντηση και τη συλλογικοποίηση των αντιστάσεων και των αγώνων για την αναζωπύρωση του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Έντεκα χρόνια πριν, εν μέσω «οικονομικής ανάπτυξης» και «εθνικής υπερηφάνειας» για τους επερχόμενους ολυμπιακούς αγώνες, κατά τη διάρκεια μιας άλλης ελληνικής προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ευρύτερο αντικαπιταλιστικό κίνημα είχε αντιπαρατάξει απέναντι στο αρραγές εθνικό μέτωπο του «ευρωπαϊκού μονόδρομου», όσο και στις σιδερόφρακτες στρατιές των πραιτοριανών που φρουρούσαν τις κατά τόπους συσκέψεις των Ευρωπαίων αξιωματούχων, έναν μαχητικό, συνάμα όμως και αντιφατικό και ασύνδετο -για αυτό και τελικά ανεπαρκή- συνασπισμό αντικαπιταλιστικών και αντιιμπεριαλιστικών, αναρχικών και κομμουνιστικών δυνάμεων. Σήμερα, με την πιο βίαιη επίθεση των τελευταίων δεκαετιών εναντίον της εργατικής τάξης να μαίνεται και την απομύζηση του τόπου από το ντόπιο και το ξένο κεφάλαιο να προσλαμβάνει διαστάσεις μιας άνευ όρων λεηλασίας, έγκειται στη διάθεση κριτικού απολογισμού των παρελθουσών μαχών και στην ικανότητα σύνθεσης και επικοινωνίας που θα επιδείξουν οι μαχόμενες δυνάμεις του κινήματος, η δυνατότητα μιας μετωπικής συμπόρευσης όλων των δυνάμεων που βλέπουν στη σύγκρουση με την Ε.Ε. ένα αποφασιστικό τακτικό βήμα προς τον στρατηγικό στόχο της κοινωνικής επανάστασης.
Το διήμερο 1-2 Απρίλη, οι Ευρωπαίοι υπουργοί οικονομικών συνεδριάζουν στην Αθήνα για να επικυρώσουν το νέο πακέτο μέτρων που συμφώνησαν κυβέρνηση και τρόικα και υπερψήφισε το ελληνικό κοινοβούλιο στις 30/3, καθώς και σειρά ρυθμίσεων που σχετίζονται με την ενίσχυση της αντεργατικής πολιτικής της Ε.Ε. Οι νέες μειώσεις στους μισθούς και η πλήρης κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων, η επέκταση του σύγχρονου δουλεμπορίου (μέσα από την λειτουργία των Εταιριών Προσωρινής Απασχόλησης), η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, η κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, το ξεπούλημα της ΔΕΗ και το σκάνδαλο της ιδιωτικοποίησης των τραπεζών, το ξεκλήρισμα της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς συνιστούν στην πραγματικότητα ένα νέο μνημόνιο, μια εμβάθυνση του ήδη βάρβαρου καθεστώτος εκμετάλλευσης και καταπίεσης του εργαζόμενου λαού για αυτό και απέναντί του πρέπει να βρει ένα μαζικό μαχητικό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής.
ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΩΝ ΥΠΟΥΡΓΏΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (ΕUROGROUP – ECOFIN)
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ
Συνέλευση αναρχικών-κομμουνιστών για την ταξική αντεπίθεση ενάντια στην Ε.Ε.
7 χρόνια Omnia Sunt Communia
V for Voucherades καλούν σε ανοιχτή συζήτηση – συνέλευση: Μόνος σου αόρατος, μαζί ανίκητοι!
Ανοιχτή συζήτηση – συνέλευση για σχεδιασμό των επόμενων δράσεων και ενημέρωσης των έως τώρα πρωτοβουλιών μας.
Ενώνουμε τις φωνές μας.
Δεν είμαστε ωφελούμενοι, είμαστε σκληρά εργαζόμενοι. Διεκδικούμε το δικαίωμά μας στην αξιοπρεπή εργασία, την άμεση καταβολή των μισθών μας, το δικαίωμά μας στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Μόνος σου αόρατος, μαζί ανίκητοι!
Παρέμβαση στην λέσχη σίτισης του Παντείου (πράξη β’)
Την Πέμπτη 20/3 πραγματοποιήσαμε την δεύτερη παρεμβασή μας στο ιδιωτικοποιημένο εστιατόριο του Παντείου με πανό, κείμενα και αυτοσχέδια αφισάκια. Δεν μπλοκάραμε το ταμείο αλλά προτρέπαμε τον κόσμο να μην πληρώνει και να μην δείχνει την κάρτα σίτισης. Ενάντια στην μετακύληση του κόστους φοίτησης δωρεάν σίτιση για όλες και όλους! Εδώ το κείμενο που μοιράστηκε
Για την παρέμβαση στη λέσχη πράξη α΄ βλ.:
ανακοίνωση συμμετοχής των γιατρων του ιδιωτικου τομεα στη σημερινη διαδηλωση
Ο Σ.Ε.Ι.Ι.Ν.Α.Π. καλεί τους γιατρούς του ιδιωτικού τομέα να συμμετάσχουν μαζικά στη συγκέντρωση της Τρίτης, 1/04/2014, στις 6 μ.μ. στα Προπύλαια, κατά της συνόδου του ECOFIN και του EUROGROUP και ενάντια στην χουντικής έμπνευσης απαγόρευση της διαδήλωσης απο την κυβέρνηση.
Συμμετέχουμε στην πανελλαδική πανεργατική απεργία στις 9 Απρίλη, κατά των αντεργατικών πολιτικών που φτωχοποιούν τους εργαζόμενους και έχουν οδηγήσει σε δίχως προηγούμενο ανθρωπιστική κρίση.
Σύλλογος Έμμισθων Ιατρών Ιδιωτικών Νοσηλευτηρίων Αθήνας-Πειραιά
Δικαιώθηκαν οι εργαζόμενοι του Παπασωτηρίου – Παράνομη και άκυρη η εκ περιτροπής εργασία που τους επιβλήθηκε
ΔΕΝ ΣΚΥΒΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ – ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΜΑΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ
Η δικαίωση των τεσσάρων συναδέλφων της εταιρείας Παπασωτηρίου που αντιστάθηκαν στην εργοδοτική ασυδοσία και στην παράνομη επιβολή σε βάρος τους εκ περιτροπής εργασίας δείχνει για μία ακόμη φορά πως οι αγώνες, η αντίσταση, η συλλογικότητα, η αξιοπρέπεια δεν είναι ξοφλημένες έννοιες για ρομαντικούς Δον Κιχώτες αλλά το μοναδικό πραγματικό όπλο που μπορεί να φέρει νίκες και να βελτιώσει τη ζωή των εργαζομένων.
Η ιστορία τους καθόλου πρωτότυπη. Ίδια και απαράλλαχτη με τις χιλιάδες ιστορίες που διαδραματίστηκαν στον κλάδο του βιβλίου, αλλά και γενικότερα, τα τελευταία χρόνια της λυσσασμένης επίθεσης ενάντια στις εργατικές κατακτήσεις. Οι αντεργατικοί νόμοι κυβέρνησης και τρόικας έστρωσαν το δρόμο και φυσικά οι εργοδότες άδραξαν την ευκαιρία να τσακίσουν κάθε έννοια εργατικού δικαιώματος…
Ίδιο το σενάριο και στον Παπασωτηρίου. Τον Ιανουάριο του 2011 η εργοδοσία, με μπόλικο μνημονιακό αέρα στα πανιά της και με όπλο την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων κάλεσε τους 40 εργαζομένους (στα γραφεία και στην αποθήκη) να υπογράψουν συμβάσεις μερικής απασχόλησης. Φυσικά με πόνο ψυχής (και αυτή!!!) λόγω οικονομικών δυσκολιών. (Την ίδια στιγμή βέβαια άνοιγε καινούριο πανάκριβο κατάστημα στο αεροδρόμιο, ενώ δεν μείωνε ούτε ευρώ τις παχυλές αμοιβές του ΔΣ, που κατά βάση αποτελούνταν από μέλη της οικογένειας Παπασωτηρίου!) Παρόλο που οι συμβάσεις ήταν έωλες και δεν διασφάλιζαν σε τίποτα την προϋπηρεσία των συναδέλφων, η συντριπτική πλειονότητα υπέκυψε στον εκβιασμό και στην πίεση της εργοδοσίας και υπέγραψε.
Οι τέσσερις συνάδελφοι που δικαιώθηκαν σήμερα, αρνήθηκαν να υπογράψουν και κατέφυγαν στον Σύλλογο. Ακολούθησαν διαμαρτυρίες, κινητοποιήσεις, παρεμβάσεις, απεργία στην εταιρεία και συνάντηση στο Υπουργείο Εργασίας, όπου η εταιρεία παρουσιάστηκε ανυποχώρητη. Τελικά αποφάσισε να «τιμωρήσει» τους απείθαρχους με εκ περιτροπής εργασία 4 ημερών. Οι συνάδελφοι δεν υποχώρησαν και πάλι, καθώς ήταν πασιφανές πως η κίνηση αυτή είχε καθαρά εκδικητικό χαρακτήρα και έγινε για λόγους παραδειγματισμού (κοινώς, διότι δεν συνεμορφώθησαν προς τα υποδείξεις!) των εργαζομένων που τόλμησαν να αρνηθούν τη μερική απασχόληση! Επίσης, όπως έκρινε τελικά και το δικαστήριο, ήταν και παράνομη γιατί επιβλήθηκε μόνο σε αυτούς (τυχαίο; δεν νομίζω), χωρίς καμιά διαβούλευση, όπως ρητά ορίζει ο νόμος (ο ίδιος νόμος που κατά τ’ άλλα μας καθιστά φθηνό, ευέλικτο και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό). Η απόφαση αποκτά ιδιαίτερη σημασία καθώς το ίδιο αίσχος της εκ περιτροπής εργασίας, με τον ίδιο παράνομο τρόπο, συνεχίζεται ως σήμερα. Τα επιχειρήματα της εργοδοσίας κατέρρευσαν, ενώ ούτε τα ψέματα που επιστράτευσαν (και αποκαλύφθηκαν στο διακαστήριο) μπόρεσαν να καλύψουν την κατάφωρη παραβίαση ακόμα και αυτής της λειψής εναπομείνασας εργατικής νομοθεσίας.
Σε αυτή την κατά τα άλλα κοινότυπη ιστορία ξεχώρισε η ανυποχώρητη και αποφασιστική στάση των συναδέλφων σε μια μάχη δύσκολη και χρονοβόρα. Αναμετρήθηκαν με την εργοδοσία, με την καθημερινή πίεση και τις προστριβές, με το φόβο και την ανασφάλεια που γεννά η αντίσταση όταν όλα τριγύρω συνηγορούν στο να σκύψεις το κεφάλι, να κάνεις και άλλο ένα βήμα πίσω, να σφίξεις τα δόντια και να μη μιλήσεις. Οι συνάδελφοι σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς πάλεψαν και δικαιώθηκαν. Η νίκη τους είναι νίκη όλων μας. Η στάση τους είναι η καλύτερη απάντηση στον δήθεν ρεαλισμό της υποταγής και της υποχώρησης από την πλευρά των εργαζόμενων «μέχρι να βελτιωθούν τα πράγματα». Είναι πλέον φανερό πως ο ατομικός δρόμος και η υποταγή δεν μπορούν να εξασφαλίσουν το δικαίωμα ούτε στη δουλειά ούτε στη ζωή. Το αντίθετο. Ήταν και αυτά που διαμόρφωσαν το σημερινό καταθλιπτικό τοπίο των απολύσεων, των μισθών πείνας, της απλήρωτης εργασίας, των ελαστικών ωραρίων, της δουλειάς ακόμα και τις Κυριακές, της εργοδοτικής τρομοκρατίας, των ατομικών συμβάσεων, της ανεργίας…
Ο δρόμος για την ανατροπή αυτής της κατάστασης που μας θέλει δούλους στις σύγχρονες συνθήκες γαλέρας περνάει μέσα από τη συλλογικότητα και την αντίσταση στους χώρους δουλειάς, μέσα από τη συνολική αντεπίθεση του εργατικού κινήματος. Από αυτή τη σκοπιά δίνει τις μάχες και ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής, που στάθηκε από την πρώτη στιγμή δίπλα στους συναδέλφους, όπως και σε κάθε εργαζόμενο που θέλει να παλέψει για τα δικαιώματά του. Γιατί ο δικός μας συνδικαλισμός χτίζεται μέσα στις μάχες στους χώρους δουλειάς, στις συνελεύσεις και στις σωματειακές επιτροπές, στις σχέσεις αλληλεγγύης με τους συναδέλφους μας, στο δυνάμωμα του σωματείου.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ – ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΤΙΣ ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΑΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΚΛΑΔΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ 11 ΙΟΥΝΗ
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ – ΧΑΡΤΟΥ, ΑΤΤΙΚΗΣ