Εδώ και δεκαπέντε μήνες, ένα μικρό εργοστάσιο στην Θεσσαλονίκη, χαράζει μια διαφορετική πορεία στα τεκταινόμενα του εργατικού και κοινωνικού κινήματος της χώρας. Εδώ και δεκαπέντε μήνες το εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής βρίσκεται κάτω από πλήρη εργατικό έλεγχο και αυτοδιεύθυνση υπό την γενική συνέλευση των εργαζομένων. Ένας τόπος εκμετάλλευσης του ιδρώτα των εργατών, μετατρέπεται σε χώρο ελευθερίας. Ένας τόπος ιεραρχίας σε χώρο ισονομίας και άμεσης δημοκρατίας. Ένας τόπος καπιταλιστικής πειθαρχίας, σημείο παράδειγμα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Αυτοί οι δεκαπέντε μήνες, αλλά και τα δυόμιση χρόνια αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΕ για να περάσει το εργοστάσιο στα δικά τους χέρια, μας δίδαξαν πολλά.
Πρώτα απ’ όλα μας δίδαξαν τι απαιτεί ένας νικηφόρος αγώνας:

Την αποφασιστικότητα των εργαζομένων που κάθε μέρα και κάθε νύχτα εδώ και πάνω από δύο χρόνια βρίσκονται εντός του εργοστασίου μέχρι να γίνει πραγματικά δικό τους.
Την άμεση δημοκρατία, την ισότητα όλων, πέρα από ειδικότητες στο εργοστάσιο, πέρα από φυλές και γένη, πέρα από ηλικίες, κάθε εργαζόμενος της ΒΙΟΜΕ έχει πλήρη ευθύνη για ότι αποφασίζεται στη συνέλευση καθώς είναι ενεργό κομμάτι και συστατικό της.
Την αντίληψη και την διαύγεια ότι οι εργατικές ανάγκες δεν χωράνε στις υποσχέσεις των αφεντικών. Αλλά και την γνώση πως τίποτε δεν θα μας χαριστεί αν δεν το πλάσουμε με τα χέρια μας!
Την συνείδηση ότι ο αγώνας δεν είναι μονάχα για τους εργαζόμενους αλλά ταυτόχρονα για το σύνολο της πληττόμενης κοινωνική πλειοψηφίας. Τα μάτια στραμμένα τόσο μέσα στο εργοστάσιο, άλλο τόσο όμως έξω στην κοινωνία.

Μας δίδαξαν επίσης να ξεχωρίζουμε τους φίλους από τους εχθρούς. Τους χιλιάδες αλληλέγγυους απλούς εργαζόμενους και ανέργους που αγκάλιασαν το εγχείρημα σε όλη την Ελλάδα αλλά και διεθνώς, από την αρτηριοσκλήρωση της εργοδοτικής γραφειοκρατίας που ακόμη και σήμερα με την στάση της δικαιώνει την εργοδοσία. Τους εκατοντάδες εγγεγραμμένους αλληλέγγυους υποστηρικτές από

αυτούς που λοιδορούν το εγχείρημα και την προοπτική του.

Τις πάμπολλες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που στήνονται σε όλη την Ελλάδα για να υποστηρίξουν τον αγώνα, και αυτούς που περιμένουν στη γωνιά το σύστημα να τον τσακίσει για να δικαιωθούν, ξανά, από την ήττα.

Σήμερα ο αγώνας στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ, έχει ανοίξει ένα καινούργιο κεφάλαιο. Οι πάνω από οκτακόσιοι αλληλέγγυοι υποστηρικτές και υποστηρίκτριες απ’ όλη τη χώρα δημιουργούν ένα μοναδικό φαινόμενο αλληλεγγύης.

Ο εργατικός έλεγχος στην παραγωγή συνδυάζεται με την κοινωνική υποστήριξη με τον πιο καθαρό και οργανικό τρόπο.

Σήμερα, όμως, είναι που ο αγώνας στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ μας έχει ανάγκη περισσότερο παρά πότε. Η εργοδοσία μαζί με το κράτος αλλά και εργαζόμενους που τάχθηκαν στο πλευρό των αφεντικών κυνηγούν όλοι μαζί, δικαστικά, το εγχείρημα της ΒΙΟΜΕ. Στις 12 του Μάη σέρνουν τους εργαζόμενους στα δικαστήρια. Απαιτούν να καταδικαστεί το δικαίωμα στην αξιοπρεπή εργασία και διαβίωση. Ζητούν να πάψει ο αγώνας και κλείσει το εργοστάσιο. Επιδιώκουν να φιμώσουν ένα ζωντανό παράδειγμα εργατικής χειραφέτησης.

Ποιοι όμως έχουν το θράσος να εναντιωθούν στον δίκαιο αγώνα των εργατών: Η εργοδοσία της οικογένειας Φιλίππου, γνωστής φαμίλιας εργοστασιαρχών, που έχει πολλάκις καταδικαστεί σε έτη φυλάκισης για τα χρωστούμενα στους εργαζόμενους. Η εργοδοσία της οικογένειας Φιλίππου που δεν έχει δώσει εδώ και δυόμιση χρόνια δεκάρα τσακιστή για τα χρωστούμενα και τα εξαγορασμένα τσιράκια της που προδίδουν το ίδιο τους το σωματείο, τα ίδια τους τα ταξικά αδέρφια.

Γιατί όμως χτυπιέται σήμερα ο αγώνας στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ: Γιατί σήμερα είναι που φτάνει στα απώτερα όρια ο εξευτελισμός της εργατικής δύναμης. Που κυβέρνηση και αφεντικά, χέρι-χέρι, τσακίζουν τις ανάγκες μας σε εργασία, μόρφωση, υγεία. Γιατί σήμερα είναι που ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι βρίσκονται στα όρια της απελπισίας. Γιατί σήμερα είναι που θέλουν να επιβάλλουν φίμωτρο στην κοινωνία με την καταστολή των ΜΑΤ και των εισαγγελέων. Γιατί σήμερα είναι που απαιτούν να σκύψουμε ακόμη περισσότερο το κεφάλι για να περάσει από επάνω μας η ανάπτυξη των κερδών τους.

Είναι φανερό πως δεν μπορούν να ανέχονται άλλο έναν αγώνα που κάθε μέρα που μένει ζωντανός κάνει πιο δυνατό το μήνυμα του:

Ανοιχτά εργοστάσια στα χέρια των εργατών!

Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά!

Για όλους τους παραπάνω λόγους η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΕ καλεί σε:

Πανελλαδικό διήμερο αγώνα και αλληλεγγύης

Στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ την Κυριακή 11 Μάη

10.00 με 15.00 Πανελλαδική συνέλευση των αλληλέγγυων υποστηρικτών και των εργαζομένων της ΣΕΒΙΟΜΕ: Οι προοπτικές του αγώνα.

17.00 με 21.00 Εκδήλωση με συμμετοχές από αγωνιζόμενα τμήματα της κοινωνίας: από την Χαλκιδική, το νερό, εργατικούς χώρους κ.α.

21.30 Συναυλία οικονομικής ενίσχυσης

Συγκέντρωση έξω από τα δικαστήρια Θεσσαλονίκης Δευτέρα 12 Μάη 09.00

Να απορριφθούν οι κατηγορίες, να δικαιωθούν οι αγωνιζόμενοι εργάτες της ΒΙΟΜΕ.

Κάτω τα χέρια από το το εργοστάσιο των εργατών!

Αγωνιζόμαστε για:

Εργατική αυτοδιαχείριση σε κάθε χώρο δουλειάς

Σωματεία βάσης με άμεση δημοκρατία ενάντια στον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Γενική απεργία διαρκείας, να περάσουν τα εργοστάσια στους εργάτες, η παραγωγή στους παραγωγούς.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΓΡΑΝΑΖΙ!

http://biom-metal.blogspot.gr/2014/04/blog-post_11.html

Κατάργηση του οκταώρου, ανασφάλιστη δουλειά, ατομικές βραχυπρόθεσμες συμβάσεις εργασίας, εκφοβισμός των όσων απαιτούν τα δεδουλευμένα τους, πλέον στα σκαριά και οι ομαδικές απολύσεις. Με άλλα λόγια, τα όσα λειτουργούσαν ως αναχώματα ενάντια στην ακόμη σκληρότερη εκμετάλλευση και υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, αυτή τη στιγμή αναιρούνται.

Στα πλαίσια αυτής της γενικής αναδιάρθρωσης του εργασιακού καθεστώτος, τον Ιούλιο του ’13 ψηφίζεται άρθρο που νομιμοποιεί τη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές. Πρόσχημά τους η επανένταξη των μικρομεσαίων πωλητών σε ανταγωνιστική τροχιά έναντι των πολυκαταστημάτων, μια διατύπωση που αίρει και τις τελευταίες αναστολές των πιο υποψιασμένων: «μα να μη δουλέψουν λίγο και τα μικρά μαγαζιά;». Όχι, να μη δουλέψουν! Αφού αυτοί που θα δουλέψουν τελικά, ακόμη πιο σκληρά και ακόμη πιο ενταμένα είναι οι εργατοϋπάλληλοι, είτε πρόκειται για τους δύο ενός μικρού αφεντικού, είτε για τους τριάντα ενός μεγάλου.

Η αναδιάρθρωση αυτή δρομολογήθηκε εδώ και χρόνια, δοκιμάστηκε με επιτυχία σε διάφορες ευάλωτες και περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες και εντέλει πάει να γενικευθεί: Χρόνια τώρα, οι μετανάστες, οι κρατούμενοι των ΗΠΑ, οι εγκυμονούσες γυναίκες, οι ανειδίκευτοι εργάτες, βρέθηκαν στο στόχαστρο σκληρότατης εργασιακής εκμετάλλευσης και είδαν τα γενικώς θεωρούμενα κεκτημένα να παραβιάζονται σε πολλαπλά –και διαφορετικά- επίπεδα. Και αυτό με τη νομιμοποίηση , συνειδησιακή και έμπρακτη, της υπόλοιπης εργατικής τάξης, που δικαιολογούσε την κατάσταση, θεωρώντας πως δεν την αφορά και πως δεν απειλούταν.

Έτσι και στη δική μας περίπτωση, η εργασία τις Κυριακές είναι ήδη εργασιακό καθεστώς στους εργαζόμενους των χώρων εστίασης, σε τουριστικές περιοχές, αλλά και στους μετανάστες. Τώρα, αυτό το καθεστώς πάει να εφαρμοστεί πρώτα στους εργατοϋπαλλήλους, και στη συνέχεια, απουσία συλλογικών αγώνων, σε ένα πολύ ευρύτερο σύνολο.

Για άλλη μια φορά, το κεφάλαιο και το κράτος του προτάσσουν την εθνική έναντι της ταξικής ενότητας. Και διατυμπανίζουν την αναγκαιότητα της εθνικής σωτηρίας, σωτήρια μόνο για τα αφεντικά, στο βωμό της οποίας κάθε θυσία είναι επιτρεπτή και η ανταγωνιστικότητα είναι κάτι παραπάνω και από επιτρεπτή: είναι απαραίτητη! Ταυτόχρονα, φροντίζουν να διασπούν την εργατική τάξη, χτυπώντας ετεροχρονισμένα τους διάφορους εργατικούς κλάδους, καταστέλλοντας όποιον αγώνα δεν μπορούν να αφομοιώσουν. Ενθαρρύνουν για πολύ καιρό τους κλαδικούς αγώνες, χαρίζοντας επιλεκτικά ορισμένα “προνόμια”, που δυσκολεύουν την αντίληψη των συμφερόντων μας ως ενιαία. Και όποιος αγώνας τείνει να γενικευθεί και να αποκτήσει ταξικά προτάγματα καταστέλλεται είτε άμεσα, είτε έμεσα (με παρείσφρηση ρουφιάνων συνδικαλιστών).

Στη δεδομένη περίπτωση, οι εργάσιμες Κυριακές παρουσιάζονται σα μια ευκαιρία ανταγωνιστικότητας των μικρομεσαίων έναντι των μεγάλων καταστημάτων, κάτι που, όπως ήδη ειπώθηκε συνιστά θεμελιώδη διαστρέβλωση της αλληλεγγύης όπως θα έπρεπε να προτάσσεται: ας το ξαναπούμε: αν κάποιος χρειάζεται ενίσχυση, αυτός είναι ο υπάλληλος που θα υποστεί ακόμη σκληρότερη εκμετάλλευση, προκειμένου το μικρό αφεντικό του να μπορέσει να ‘γίνει ανταγωνιστικό’, και όχι φυσικά το ίδιο το αφεντικό. Ταυτόχρονα και κυρίαρχα, η εργατική τάξη φαίνεται να διαχωρίζεται και πάλι, αυτή τη φορά σε εργαζόμενους και καταναλωτές, ένα δίπολο όχι μόνο ψευδές, αλλά και παραπλανητικό: οι καταναλωτές αυτοί, παρασυρμένοι από ποικίλα δολώματα ( όπως οι προκηρυγμένες εκπτώσεις στα πολυκαταστήματα για τις λευκές Κυριακές), είναι φυσικά και οι ίδιοι εργαζόμενοι. Εργαζόμενοι που, νομιμοποιώντας με την παρουσία τους στα μαγαζιά την άρση της κυριακάτικης αργίας και σε νέα πεδία, απλά επιταχύνουν τη στιγμή που θα δουλεύουν και οι ίδιοι τις Κυριακές.

Με άλλα λόγια, η ταξική συνείδηση βάλλεται για άλλη μία φορά. Και το ερώτημα που μένει να απαντήσουμε είναι αν θα επιλέξουμε να αναπαράγουμε τον ενδοταξικό κανιβαλισμό ή αν θα το αρνηθούμε, αντιπροτάσσοντας συλλογικούς, αδιαμεσολάβητους αγώνες με όρους ταξικής αλληλεγγύης.

Εμείς διαλέγουμε το δεύτερο: αυτόν τον αγώνα, όπως και κάθε άλλον εργατικό αγώνα, τον βιώνουμε όχι μόνο ως μία εναντίωση στην αύξηση της καταπίεσης και εξαθλίωσής της εργατικής τάξης, αλλά και στα πλαίσια της ολικής άρνησης του ζυγού της εργασιακής καταπίεσης και της αλλοτρίωσής μας στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος, έναν αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του. Και ακριβώς επειδή πρόταγμά μας είναι η συλλογικοποίηση των δράσεών μας, προχωράμε σε συντονισμό των κινήσεών μας με συνελεύσεις και πολιτικές ομάδες αλλά και με τον κόσμο στους χώρους πολιτικής μας ύπαρξης και δραστηριότητας, θεωρώντας αυτονόητο πως η ισοτιμία και η ταξική αλληλεγγύη είναι κοινά προτάγματα.

Την Κυριακή λοιπόν, 13/4, 10 το πρωί, μαζευόμαστε όλοι και εναντιωνόμαστε στην ακόμη μεγαλύτερη απαξίωση των ζωών μας:

πλατεία Καισαριανής στις 10:00
πλατεία Δεληολάνη (Παγκράτι) στις 10:00
πλατεία Τερζακή (Ιλίσια) στις 13:30

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ Τ’ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΜΙΣΟΣ ΤΑΞΙΚΟ ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ,ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΟΔΟΤΕΣ

Αυτοοργανωμένος χώρος fantasma

Το πόσο λανθασμένη επιλογή είναι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ να πραγματοποιούν μόνοι τους τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις, φάνηκε ξεκάθαρα στην 24ωρη απεργία της περασμένης Τρίτης. Για μια ακόμα φορά η ΕΣΗΕΑ περιχαρακώθηκε σε μία εμφανώς λάθος απόφαση και επέλεξε να πραγματοποιήσει μια άνευρη, εν είδει αγγαρείας ή υποχρέωσης που έπρεπε να “βγει”, κινητοποίηση, από το να βρεθεί εκεί που είναι η θέση της. Ανάμεσα, δηλαδή, στους χιλιάδες εργαζόμενους που την Τετάρτη συμμετείχαν στη γενική απεργία.

ΠΗΓΗ:http://katalipsiesiea.blogspot.gr/