Η συνάδελφος Δ.Π. δούλευε για εφτά μήνες στη καφετέρια «Βοτανοπωλείο», στην πλατεία Μερκούρη στα Άνω Πετράλωνα. Οι συνθήκες εργασίας της συμβάδιζαν με το πνεύμα της εποχής:

•Μη καταβολή ενσήμων τους πρώτους μήνες

•Μισά ένσημα για 8ωρη, 9ωρη, 10ωρη, ακόμα και 11ωρη εργασία

•Μη καταβολή υπερωριακού ωρομισθίου και ωρομισθίου αργίας

•Μη καταβολή επιδομάτων και δώρων

•Ελαστικότητα στα πόστα και υπερβολικός φόρτος εργασίας (έπρεπε να κάνει όλα τα πόστα ταυτόχρονα, και να βγάλει δουλειά τριών εργαζομένων)

•Εξοντωτικά ωράρια (ως και 11 ώρες), χωρίς διάλειμμα για ξεκούραση ή φαγητό (ούτε καν για να πάει τουαλέτα)

•Ελαστικό ωράριο (ανάλογα με την δουλειά που είχε το μαγαζί, την καλούσαν να έρθει μέχρι και 3 ώρες νωρίτερα, ενημερώνοντας την μισή ώρα πριν)

•Μη ικανότητα διαχείρισης του προσωπικού της χρόνου, αφού το πρόγραμμα εργασίας το όριζε το αφεντικό

•Μη παραχώρηση αναρρωτικής άδειας και άδειας εργασίας

Η έλλειψη σεβασμού των αφεντικών απέναντι στους εργαζόμενους είναι γνωστή, αλλά μερικές φορές το θράσος ξεπερνάει κάθε όριο. Η Δ.Π. είχε ζητήσει ήδη από τον Ιανουάριο να έχει ρεπό το τετραήμερο της 25ης Μαρτίου. To αφεντικό είχε συμφωνήσει , αλλά τελευταία στιγμή επειδή υπήρχε η εκτίμηση ότι θα έχει δουλειά την ημέρα της 25ης Μαρτίου, την έβαλε με το έτσι θέλω στο πρόγραμμα. Όταν η συναδέλφισσα του υπενθύμισε ό,τι είχαν συμφωνήσει, εκδικητικά την άφησε 10 μέρες χωρίς μεροκάματο.

Αυτό ήρθε παράλληλα με τον τραυματισμό της στον αυχένα μετά από μια βαριά 11ωρη βάρδια (Κυριακή 16 Μαρτίου). Η συναδέλφισσα παραπονέθηκε στο αφεντικό, ζητώντας να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας και να της καταβληθούν τα νόμιμα. Η απάντηση τυπική, λες και βγήκε από το εγχειρίδιο του καλού αφεντικού, ήταν η εξής: «έτσι θα είναι η δουλειά από δω και πέρα, αν δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις είναι δικό σου πρόβλημα».

Μετά την 10ήμερη «σωφρονιστική» άδεια, το αφεντικό την κάλεσε να μιλήσουνε. Της είπε ότι από την στιγμή που δεν είναι ικανοποιημένη με την δουλειά – ειδικά όταν αλλού είναι χειρότερα – δεν καταλαβαίνει γιατί συνεχίζει να έρχεται για δουλειά. Ως δια μαγείας, στο επόμενο πρόγραμμα το όνομα της δεν υπήρχε.

Η συναδέλφισσα διεκδικεί να της καταβληθούν όλες οι νόμιμες αποδοχές της, βάση του καθαρού ωρομισθίου της (5€/ώρα) και του πραγματικού χρόνου εργασίας της (και όχι του εικονικού που δηλώνει ο εργοδότης), όπως επίσης και να της κολληθούν τα ένσημα που αντιστοιχούν στα παραπάνω.

Το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων προσπαθεί να είναι παρόν σε κάθε αγώνα στον κλάδο μας, σε κάθε προσπάθεια να βελτιωθούν οι συνθήκες εργασίας μας. Το σωματείο μας λειτουργεί με οριζόντιες διαδικασίες όπου όλα τα μέλη του έχουν λόγο και ευθύνη για τις κινήσεις, το λόγο και τις πράξεις του. Δουλεύουμε σε έναν κλάδο όπου η εργασιακή κατάσταση του κάθε μαγαζιού επηρεάζει και τα υπόλοιπα και για αυτό για εμάς ο αγώνας κάθε εργαζόμενου/ης είναι αγώνας όλων. Τα αφεντικά συνεχώς επικαλούνται την «πιάτσα», δηλαδή το τί συνθήκες επικρατούν στα γύρω μαγαζιά και είναι ώρα να επικαλούμαστε τους δικούς μας αγώνες, τους αγώνες που δημιουργούνται από τα κάτω, από εμάς τους ίδιους.

Δείτε σχετικά και εδώ