Τα τελευταία χρόνια είναι φανερό ότι το κράτος δεν έχει καμία πρόθεση να χρηματοδοτήσει τις δομές πρόνοιας για τους εργάτες και τις εργάτριες. Ήδη, εδώ και χρόνια, είχαμε τη καταβολή άλλοτε μικρότερου και άλλοτε μεγαλύτερου χρηματικού αντιτίμου για μια σειρά ιατρικών πράξεων, τη σταδιακή ιδιωτικοποίηση των δομών πρόνοιας και την εξαίρεση ή τη δυσχερή πρόσβαση σε αυτές ενός μεγάλου κομματιού της εργατικής τάξης, δηλαδή των μετανάστων/τριων. Πλέον, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και το κλείσιμο ολόκληρων νοσοκομειακών μονάδων. Με την  οικονομική κρίση και το πλεονάζον εργατικό δυναμικό που αυτή δημιούργησε, αφαιρέθηκε και ο τελευταίος λόγος για τον οποίο το κράτος  συντηρούσε, με δημόσιες δαπάνες, τα νοσοκομεία, τα κέντρα υγείας, τις ψυχιατρικές κλινικές κτλ.
Η καταστροφή του δημοσίου συστήματος υγείας και ψυχικής υγείας αφορά όλους τους εργάτες και της εργάτριες, που επί χρόνια πλήρωναν εισφορές και τώρα καλούνται να περιμένουν μήνες για ραντεβού, να μην έχουν φάρμακα, να πληρώνουν τα γνωστά πεντάευρα εισιτήρια, να στέκονται δίπλα στον -πανταχού παρόν στις μέρες μας- σεκιουριτά. Η βαρβαρότητα που θέλει τους ανασφάλιστους να πετιούνται στον δρόμο, τους «τρελούς» να απομακρύνονται στις ερημιές να πεθάνουν, τα νοσοκομεία να φτάνουν ακόμα και στο σημείο να μη δίνουν το παιδί στους γονείς του αν εκείνοι δεν πληρώσουν πρώτα τη γέννα, πρέπει να σταματήσει. Το κίνημα υπεράσπισης μίας στοιχειώδους περίθαλψης  πρέπει να γίνει κτήμα όλων μας.