Κυριακή: Ψώνια και καναπές; Όχι! Άγρια απεργία!

Από τον Απρίλιο και χωρίς σταματημό διεξάγεται ένας αυτοοργανωμένος
αγώνας ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στον χώρο του
εμπορίου. Συγκεντρώσεις και πορείες, αποκλεισμοί καταστημάτων σε
γειτονιές και στο κέντρο της αγοράς, εκτεταμένες παρεμβάσεις σε χώρους
εργασίας και συνεχής ζύμωση με τους εργαζόμενους στο εμπόριο, άνοιγμα
εδάφους για την έκφραση του αντιστασιακού αυθορμητισμού τους και
αλληλεγγύη σε προσπάθειες εργατικής αυτοοργάνωσης, αντιπαράθεση με τις
δυνάμεις καταστολής και συσπείρωση ενός πολύμορφου μετώπου με την
συμμετοχή σωματείων κι εργατικών σχημάτων, συνελεύσεων γειτονιών και
πολιτικών συλλογικοτήτων, απαρτίζουν τις αλληλένδετες εκφάνσεις μιας
σύγκρουσης που είναι αναγκαίο να οξυνθεί.
Κράτος κι επιχειρηματίες ξεκίνησαν μ’ένα σχέδιο ανοίγματος των
καταστημάτων 7 Κυριακές του έτους και τον Ιούνη προχώρησαν στο
δοκιμαστικό άνοιγμα των καταστημάτων συγκεκριμένων περιοχών και για τις
52 Κυριακές του έτους. Βρήκαν μπροστά τους όμως, σθεναρή αντίσταση και
το σημαντικότερο, τον κίνδυνο μιας ανεξέλεγκτης κινητοποίησης
εμποροϋπαλλήλων. Στα μέσα Σεπτέμβρη το Συμβούλιο της Επικρατείας
ανέστειλε την εφαρμογή του σχεδίου των 52 Κυριακών μέχρι τις 9 Νοέμβρη.
Ο αγώνας συνεχίζεται ακόμα πιο αποφασιστικά. Η 2 Νοέμβρη που είναι η
επόμενη από τις 7 Κυριακές θα αποτελέσει αιχμιακό σημείο έκφρασης της
δυναμικής που κερδήθηκε.

Γιατί πρέπει να πολεμήσουμε για την κυριακάτικη αργία;

– Αποτελεί μια αλήθεια ότι ένας λόγος που θεσπίζονται τα απελευθερωμένα
ωράρια για τα εμπορικά καταστήματα και η κατάργηση της κυριακάτικης
αργίας, είναι για να χτυπήσουν τους μικρεμπόρους και να ενισχύσουν την
υπερσυσσώρευση των κεφαλαίων. Όμως, αποτελεί εξίσου αλήθεια ότι με το
πρόσχημα της σωτηρίας των θέσεων εργασίας τους οι εργαζόμενοι στις
μικρές εμπορικές επιχειρήσεις εκβιάζονται να δουλεύουν με πιο
απάνθρωπους όρους, ακόμα χειρότερους κι απ’ τους νέους όρους που
δοκιμάζουν οι μεγάλες αλυσίδες. Οι υπάλληλοι των μικρών εμπορικών
επιχειρήσεων έχουν κάθε λόγο να μπουν ενεργητικά στον αγώνα για την
υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας, αντί να αυτοθυσιαστούν επενδύοντας
παθητικά στην απέλπιδα συντήρηση των αφεντικών τους μέσα στις άγριες
συνθήκες της ελεύθερης αγοράς.
Ωστόσο, η κατάργηση της βδομαδιάτικης αργίας δεν πλήτει μόνο έμμεσα
τους εργαζόμενους˙ έρχεται ακριβώς για να επιδεινώσει τις συνθήκες της
μισθωτής σκλαβιάς, να εντείνει την εκμετάλλευση, τον κατακερματισμό και
την αλλοτρίωση των εργαζόμενων.
– Η απελευθέρωση του εμπορικού χρόνου φέρνει την ελαστικοποίηση του
χρόνου και του συνόλου των όρων εργασίας. Ο χώρος του εμπορίου είναι ο
καταλληλότερος για την ραγδαία μαζική επιβολή νέων συνθηκών σκλαβιάς,
διότι οι εργαζόμενοι των καταστημάτων βρίσκονται πιο απομονωμένοι, είναι
λιγότερο ειδικευμένοι και στην πλειονότητά τους πιο νέοι και πιο
προσωρινοί.
Ήδη με την εφαρμογή του πιλοτικού μέτρου ενάντια στην αργία γίνονται
προσλήψεις 4ωριτών και αποκλειστικών για τις Κυριακές, σε άλλους
επιβάλεται η κυριακάτικη δουλειά στο 4ήμερο κι εργαζόμενοι υποχρεώνονται
σε μετακινήσεις από κατάστημα σε κατάστημα. Επιπλέον, ορισμένες
επιχειρήσεις αρνούνται να πληρώσουν την προσαύξηση στο μερακάματο της
αργίας ή «πληρώνουν» με καταναλωτικά κουπόνια.
Η ελαστικοποίηση της μισθωτής σκλαβιάς αφορά όλους τους εργαζόμενους.
Στον κλάδο του εμπορίου εκδηλώνεται η αιχμή αυτής της επίθεσης. Η αγορά
αποτελεί το κύριο προκάλυμα της εκμετάλλευσης και γι’αυτό προτάσσεται ως
πρωταρχική αξία στον αστικό κόσμο. Κάθε απόπειρα αναδιάρθρωσης των
συνθηκών εκμεταλλευτικού ελέγχου στην καπιταλιστική επικράτεια γίνεται
στο όνομα της ανάπτυξης και της προστασίας της αγοράς. Η επίθεση στην
κυριακάτικη αργία, ξεκινώντας από τον χώρο του εμπορίου αξιοποιεί την
κυρίαρχη προπαγάνδα για ν’ανοίξει ένα ρήγμα στις κατακτήσεις της
εργατικής τάξης και να βαθύνει την λεηλασία στο σύνολό της.
– Το άνοιγμα των εμπορικών καταστημάτων τις Κυριακές δεν επιδιώκει μόνο
να επιτείνει την απανθρωπιά του εργασιακού κάτεργου και να
καταβαραθρώσει τους πραγματικούς μισθούς των εμποροϋπαλλήλων. Επιπλέον,
επιδιώκει ν’ αποδομήσει την κοινωνική ζωή τους αποδιαρθρώνοντας τον
χρόνο τους και συνολικά την κοινωνική ζωή αφομοιώνοντας ολοκληρωτικά τον
ελεύθερο χρόνο στην φυλακή του καταναλωτισμού. Η Κυριακή αποτελεί την
κατεξοχήν μέρα ελεύθερης κοινωνικοποίησης για την πλειονότητα των
εργαζόμενων.
Το ιστορικό γεγονός ότι η κυριακάτικη αργία καθιερώθηκε ως «μέρα του
Κυρίου» δεν αναιρεί την ταξική αξία της. Αντιθέτως, η εκκλησία
παρεμβαίνει για να ελέγξει και τον ελάχιστο χρόνο σχόλης των
εργαζόμενων, ώστε να μην παύουν να αισθάνονται δούλοι. Δούλοι του αφέντη
και δούλοι του θεού. Ωστόσο, για να κυριαρχήσει η θρησκεία μέσα στην
αντίθεση του χρόνου εργασίας ενάντια στον ελεύθερο κοινωνικό χρόνο,
αναγκαστικά αναγνωρίζει τον κόσμο του κέρδους, της εξατομίκευσης, της
εγκόσμιας εξουσίασης και της υλικής εξάρτησης ως ακάθαρτο (μιαρό) και
βέβηλο σε αντιπαραβολή με τον ιερό χρόνο της αργίας. Ας μην περιμένουμε
κάτι περισσότερο από μια προνομιούχο κλίκα που υποβάλει προς την ταξική
ειρήνευση. Απέναντι στην τεχνητή αντίθεση εκκλησίας και αγοράς παίρνουμε
την πρωτοβουλία να υπερασπιστούμε τον ελεύθερο και κοινωνικό χρόνο. Με
την απεργία, το βασικό προλεταριακό εργαλείο, κατακτιέται και
θωρακίζεται η αργία που ανήκει στους εργαζόμενους.
Ένας πολιτισμός που περιστρέφεται γύρω από το εμπόρευμα εξοντώνει τον
εργάτη. Ο καταναλωτισμός μεταφέρει την πιο πρωτόγονη αρπαχτικότητα στο
σύγχρονο πεδίο της αστικής ματαιοδοξίας. Έτσι, οι πωρωμένοι καταναλωτές
γίνονται κανίβαλοι. Το «δικαίωμα» στην κατανάλωση απαιτεί να δουλεύουμε
ασταμάτητα σαν σκλάβοι για να υπηρετούμε τις ορέξεις ενός
εξατομικευμένου πλήθους που μεταφράζεται σε χρήμα για τ’αφεντικά και δεν
βλέπει ανθρώπους μέσα στα καταστήματα παρά μόνο προϊόντα.
Είναι γεγονός ότι ένα μεγάλο σύνολο εργαζομένων δουλεύουν και Κυριακές
προσφέροντας υπηρεσίες που είναι αναγκαίες καθημερινά (πχ ιατρική
περίθαλψη, μαζικές μεταφορές, ύδρευση) ή διατηρώντας σε συνεχή
λειτουργία βιομηχανίες όπου θα ήταν δαπανηρή η συχνή επανεκκίνησή τους.
Πράγματι, υπάρχουν κοινωνικές ανάγκες που χρειάζονται δραστηριότητα
ακατάπαυστη. Αφενός όμως, έχει σημασία αν τις εξαιρέσεις τις ορίζει και
τις διαχειρίζεται συλλογικά και ισότιμα το σύνολο των εργαζόμενων ή
επιβάλονται πάνω μας από το κράτος και το κεφάλαιο. Το μεγαλύτερο μέρος
όσων δουλεύουν και Κυριακές δεν καλύπτουν ανάγκες που οι κοινότητες των
ανθρώπων δεν θα μπορούσαν να καλύψουν με την αυτοοργάνωσή τους, αλλά
αντιθέτως, εκβιάζονται να πειθαρχούν στην επιχειρηματική κερδοσκοπία.
Και μια άλλη πλευρά βέβαια, απαρτίζεται από τα μαντρόσκυλα των αφεντικών
(μπάτσοι, κατώτερα διευθυντικά στελέχη εταιρειών και επιστάτες,
σεκιουριτάδες κλπ). Αφετέρου λοιπόν, η καταπίεση ενός συνόλου
εργαζομένων δεν αποτελεί διακαιολογία για την μεγαλύτερη καταπίεση όλο
και περισσότερων. Απέναντι στον ψευδεπίγραφο εξισοτισμό που συγκαλύπτει
την κεφαλαιοκρατική επέλαση και προκρίνει την ισοπέδωση όλων των
εκμεταλλευόμενων, αντιτάσσουμε την μαχητική αντίσταση, την προλεταρική
αλληλεγγύη, το ενιαίο αυτοοργανωμένο κοινωνικό μέτωπο.

… ή δουλίτσα για τον λαό;

Η αστική προπαγάνδα αναφέρει ως παράδειγμα καταπολέμησης της ανεργίας
και καταναλωτικής ελευθερίας μερικά ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη που έχουν
καταργήσει τις αργίες. Το σκοπούμενο του αναπτυξιακού οράματος
επιβεβαιώνεται στην κατάπτωση που βιώνουν οι εκμεταλλευόμενοι σ’όλες τις
καπιταλιστικές μητροπόλεις: Να μοιραστούμε την φτώχια μας, να δουλεύουμε
περισσότεροι, αλλά σε πιο άθλιες συνθήκες και χωρίς εγγυήσεις, ώστε να
είμαστε υπόδουλοι στ’αφεντικά για ένα ξεροκόμματο και στον άφθονο μη
εργάσιμο χρόνο μας να περιφερόμαστε στα φαντασμαγορικά τοπία της αγοράς
θαυμάζοντας το προϊόν του κάματού μας, το οποίο αποκλειστικά οι
προνομιούχοι μπορούν να καταναλώνουν. Άλλωστε, με το ίδιο πρόσχημα, την
καταπολέμηση της ανεργίας, νομιμοποιήθηκαν πρόσφατα κι οι απολύσεις
(απόφαση του Συμβουλίου Εργασίας για την Χαλυβουργία). Το κράτος
επιστρατεύει τις πιο αντικοινωνικές και κραυγαλαίες αντιφάσεις
προκειμένου να διατηρήσει την κερδοφορία του κεφάλαιου.
Τα ποταπά επιχειρήματα των κυρίαρχων αποτελούν την κορυφή του
παγόβουνου που χτίζει η τρομοκρατία τους. Οι κινητοποιήσεις ενάντια στην
κατάργηση της κυριακάτικης αργίας υποχρεώνουν τ’αφεντικά να επιδείξουν
απροκάλυπτα τον στρατοκρατικό-ολοκληρωτικό πυρήνα του καπιταλισμού, για
να μην λυγίσουν απέναντι στην οργή των εργαζόμενων. Εκτός από την
αστυνομική καταστολή που έσπασε δυο φορές μπροστά στην αποφασιστικότητα
και την ενότητα των διαδηλωτών, αποκαλύπτεται και το στρατιωτικοποιημένο
κάτεργο. Μια τακτική που εφαρμόζουν οι διευθύνσεις των εμπορικών
εταιρειών για να εμποδίσουν την επαφή των εμποροϋπαλλήλων με τους
αλληλέγγυους και την συμμετοχή τους στις δράσεις, είναι το κλείσιμο των
καταστημάτων που τίθενται σε αποκλεισμό από τους διαδηλωτές και ο
εγκλεισμός των εργαζόμενων εντός. Οι «σύγχρονοι παρθενώνες» της αγοράς
σχηματίζουν ένα σιδερόφρακτο στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Δίχως αποφασιστικό και σθεναρό συλλογικό αγώνα μας μένει μόνο το
εξοντωτικό κυνήγι του μεροκάματου. Σα να έψαχνε το αρνί τον κτηνοτρόφο
που θα το σφάξει.
Στις συνθήκες εντεινόμενης κεφαλαιοκρατικής επίθεσης εκείνοι που έχουν
χρόνο δεν έχουν φαΐ, ενώ όσοι ακόμα έχουν φαϊ δεν έχουν χρόνο. Η
απαλλοτρίωση και των δυο είναι αναγκαία. Για να έχουμε φαϊ, χρειάζεται
να γίνουμε κύριοι του ταξικού πολέμου και της εργασίας. Να έχουμε χρόνο
σημαίνει να έχουμε φαϊ και απόλαυση και ξεκούραση και
γνωστική-ψυχαγωγική δραστηριότητα και συλλογική αυτοδιεύθυνση. Η
επιβίωσή μας και η απελευθέρωση από τα δεσμά του κράτους και του
κεφάλαιου είναι αδιαχώριστα.
Ο αγώνας για την υπεράσπιση της σταθερής αργίας συμπυκνώνει άμεσα σε
μια ενότητα την διεκδίκηση βιωτικών πόρων ενάντια στην καπιταλιστική
ανάπτυξη, την διεκδίκηση ελεύθερου χρόνου ενάντια στην αστική καταπίεση,
την εναντίωση στον καταναλωτικό κανιβαλισμό και την δυναμική της
εξέγερσης και της αυτοοργάνωσης.

Πως γεννιέται μια εξέγερση; Πως θεριεύει ένα κίνημα;

Οι κινητοποιήσεις υπεράσπισης της σταθερής αργίας οργανώνονται για το
κέντρο της Αθήνας οριζόντια με μια συντονιστική συνέλευση και κατά
τόπους από συλλογικότητες αντίστασης που δρουν και τοπικά. Η συστηματική
παρέμβαση των συστρατευμένων συντρόφων έχει προτάξει μια μαχητική αιχμή
ενάντια στην κυριαρχία της αγοράς και με το σθένος της έχει φυτέψει μέσα
στο χώρο του εμπορίου τον σπόρο της αντίστασης και της αυτοοργάνωσης.
Κατά την διάρκεια των μέχρι τώρα κινητοποιήσεων οι πρωτοβουλίες του
Συντονιστικού ενέπνευσαν πολλούς εργαζόμενους να βγουν στον δρόμο και να
σταθούμε μαζί στους αποκλεισμούς καταστημάτων, να συμμετάσχουν σε μια
καινούρια εργατική συνέλευση από τον χώρο του εμπορίου, να
πραγματοποιήσουν άτυπες συνελεύσεις μέσα στα κάτεργα. Επιπλέον, μέσα
στις συλλογικές διεργασίες του αγώνα συναντιούνται αγωνιστές και
οργανωτικά σχήματα από διαφορετικούς χώρους δουλειάς και χτίζουν
κινηματικούς δεσμούς. Η αλληλέγγυα δράση σπάει την απομόνωση και την
ηττοπάθεια των εκμεταλλευόμενων, συνεγείροντας στον κοινό αγώνα κι
ανοίγοντας το έδαφος προς την συλλογικοποίηση και την κινηματική
συγκρότηση.
Η συνεχής παρουσία αγωνιζόμενων στην αγορά της Ερμού όλο το καλοκαίρι
υποχρέωσε πολλές μεγάλες και μικρές επιχειρήσεις να αποσυρθούν από το
«πιλοτικό» άνοιγμα των 52 Κυριακών, τουλάχιστον προσωρινά και ήδη πριν
την απόφαση αναστολής από το ΣτΕ. Ο φόβος των αφεντικών απέναντι στην
ενδεχόμενη μαζική κινητοποίηση των εργαζόμενων είχε ως αποτέλεσμα την
δοκιμή μέτρων καταπράϋνσης-εφησυχασμού (αναστολή της κυριακάτικης
λειτουργίας ή εθελοντική δουλειά με κίνητρο το επίδομα της αργίας ή νέες
προσλήψεις κι εναλλάξ μοίρασμα της κυριακάτικης αγγαρείας). Η ίδια η
δυναμική του αγώνα είναι ικανή να αλλάζει τους συσχετισμούς υπέρ των
εκμεταλλευόμενων. Η άμεση και ανυποχώρητη δράση αντανακλά την προοπτική
νίκης του εκάστοτε ταξικού-κοινωνικού αγώνα. Νέες μορφές αυτοοργάνωσης
αναφύονται από το έδαφος της σύγκρουσης, αφού εκεί συναντιούνται
ελεύθερα οι εξουσιαζόμενοι κι έτσι αποκτούν νόημα τα επαναστατικά
προτάγματα.
Στην παρατεταμένη κινητοποίηση για την υπεράσπιση της σταθερής αργίας
έχουν συμβάλει καταλυτικά ορισμένα ακηδεμόνευτα αγωνιστικά σωματεία και
συνελεύσεις γειτονιών. Τα πρώτα προσφέρουν δυνάμεις, μεταφέρουν την
εμπειρία τους κι αναδεικνύουν την ταξική ενότητα στο συγκεκριμένο πεδίο
αγώνα, ενώ οι τελευταίες, ανοίγουν αποκεντρωτικά το πεδίο παρέμβασης και
συγχρόνως μαζικοποιούν την συμμετοχή στις κεντρικές κινητοποιήσεις.
Ο συνδικαλισμός βάσης στην ελλάδα ξεκίνησε σε κλάδους της πιο ελαστικής
και υποτιμημένης εργασίας, κλάδους απαξιωμένους από την συνδικαλιστική
γραφειοκρατία. Η συνθήκη αυτή όμως, δεν τον εγκλόβισε σ’ένα περιθώριο
του κόσμου της εργασίας. Αντιθέτως, σήμερα που προελαύνει η
καπιταλιστική αναδιάρθρωση πάνω στην εργασία, ο συνδικαλισμός βάσης
βρίσκεται ήδη τοποθετημένος και με πλούσια αγωνιστική εμπειρία σ’εκείνες
τις επίμαχες οριογραμμές του ταξικού πολέμου που αφορούν το σύνολο των
εργαζόμενων και των ανέργων. Από μια τέτοια θέση πυροδοτεί πολλά μικρά,
αλλά σημαντικά σημεία αντίστασης και συμβάλει στην απογύμνωση του
καθεστωτικού συνδικαλισμού και των ουραγών του.
Στο μέσο του καλοκαιριού, ενώ οι κινητοποιήσεις στην Ερμού
συνεχίζονταν, η γραφειοκρατική διοίκηση της ομοσπονδίας εμποροϋπαλλήλων
απέσυρε την έστω τυπική συμμετοχή της στον αγώνα, αφαιρώντας από τους
εργαζόμενους τη νομική κάλυψη που έχουν με τις επισήμως προκηρυγμένες
απεργίες. Η αποφασιστικότητα του Συντονιστικού και η αποτελεσματική
επιρροή του στους χώρους δουλειάς όπου εξόρμησε, που φάνηκε με την
συμμετοχή εργαζομένων στους αποκλεισμούς καταστημάτων, αφόπλισε και
φανέρωσε την αντιδραστική υπηρεσία των κομματικών συνδικαλιστικών
ηγεσιών, που μεσολαβούν για τ’αφεντικά. Προκειμένου να μην υποκύψει στην
αγωνιστικότητα της βάσης ο κρατικός συνδικαλισμός προτιμά να
ξεσκεπαστεί. Αλλά επανέρχεται ύστερα για να καρπωθεί τις δάφνες των
μαχητικών κατακτήσεων. Η υποχώρηση των αφεντικών, όπως πχ εκφράστηκε με
την απόφαση του ΣτΕ για αναστολή του σχεδίου των 52 Κυριακών, προσφέρει
σωσίβιο στους θεσμικούς νταβατζήδες της εργατικής δύναμης. Ένα σωσίβιο
τρύπιο που θα καταφέρουν να το μπαλώσουν μόνο αν εμείς εφησυχαστούμε.
Η εργατική οργάνωση βάσης αποτελεί σπόρο εξέγερσης και κοινωνικοποίησης
στα σύγχρονα κάτεργα˙ γεννιέται απ’τις ανάγκες και την οργή των
εκμεταλλευόμενων, δρα άμεσα για την ταξική αυτοάμυνα, πραγματώνει την
προλεταριακή αλληλεγγύη και απαντάει ρηξιακά στην απομόνωση, στην
εργοδοτική τρομοκρατία και στην εξάρτηση από τ’αφεντικά. Ο συνδικαλισμός
της βάσης μπορεί και πρέπει να εμπνέει εμπιστοσύνη και να δίνει
προοπτική ακόμα και σ’εκείνους τους εργαζόμενους που σήμερα αδυνατούν να
σπάσουν τα δεσμά της δουλείας μπαίνοντας στον αγώνα. Στην εξέγερση του
Δεκέμβρη του ’08 ορισμένα σωματεία βάσης πήραν την πρωτοβουλία να
καταλάβουν τα γραφεία της ΓΣΕΕ, μαζί με συντρόφους από την κατάληψη του
Πολυτεχνείου, δίνοντας ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της δυναμικής τους.
Η ανασύνταξη του προλεταριακού μετώπου ενάντια στην μισθωτή εργασία
απαιτεί διαρκή αντιστασιακή πρωτοβουλία κι επίμονη οργανωτική
δραστηριότητα. Ειδικά στον χώρο του εμπορίου (συνυπολογίζοντας την
σήτιση και την ψυχαγωγία) οι ελαστικές συνθήκες εργασίας δρουν
διαβρωτικά στην κοσμοαντίληψη των εργαζόμενων, εξωραϊζοντας κι
αποπολιτικοποιώντας την σχέση εκμετάλλευσης. Η απαξίωση της
διεκδικητικής πάλης και της συνδικαλιστικής αυτοοργάνωσης, που συχνά
βρίσκει ψευτοεπαναστατικές ιδεολογικές επιφάσεις, εκφράζει τον
φιλελευθερισμό, την εξατομίκευση και τον κανιβαλισμό, ως μορφές
αφομοίωσης στην κεφαλαιο-κρατική κυριαρχία. Ανταγωνιστικά, ο δρόμος για
την κοινωνική απελευθέρωση χαράσσεται μέσα από την σύγκρουση και την
συλλογικοποίηση που εδαφικοποιούνται μέχρι το ελάχιστο. Οι ανάγκες μας,
η αλληλεγγύη μας και το φαντασιακό μας μας οδηγούν στην καθημερινή
ταξική ζύμωση μέσα κι ενάντια στο αστικό κάτεργο. Στα χαρακώματα της
άμεσης προλεταριακής αντεπίθεσης μετράμε τους συντρόφους μας κι εκεί
αναμετράται ο κόσμος της κοινότητας, της ελευθερίας και της ισότητας
απέναντι στον κόσμο της εξουσίας.
Ο αυτοοργανωμένος μαχητικός αγώνας για την υπεράσπιση της κυριακάτικης
αργίας γίνεται σημείο συσπείρωσης των πιο ζωντανών κοινωνικών δυνάμεων.
Ανυποχώρητα. Καμία Κυριακή χαρισμένη στην αγορά. Κανένας εργαζόμενος
μόνος του, εγκλοβισμένος από την τρομοκρατία των αφεντικών.

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ

ΚΟΙΝΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΤΑΞΙΚΩΝ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΕΩΝ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΟ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ

Αναρχική Συλλογικότητα για τη Μαχητική
Προλεταριακή Ανασυγκρότηση