Ο συνεπής ταξικός αγώνας είναι τώρα όσο ποτέ αναγκαίος ενάντια στις άγριες συνθήκες που το κεφάλαιο επιβάλλει στην εργατική τάξη και αυτό γίνεται συνολικά σε όλα τα επίπεδα. Οι εργασιακές συμβάσεις της πείνας είναι θηλιά στον λαιμό μας, οι εργατοώρες βαριές και η εργοδοτική τρομοκρατία ανοίγεται μπρος στα μάτια μας ολοφάνερα και αδίσταχτα. Όλο και περισσότερος κόσμος που δουλεύει στο εμπόριο αλλά και σε όποιο άλλο εργασιακό κάτεργο βλέπει και αναγνωρίζει τον ρόλο του καπιταλισμού πάνω στην ίδια του την ζωή. Το βλέπει στην απληρωσιά, στις απολύσεις όταν ατομικά διεκδικήσει ο καθένας/μια έστω και το παραμικρό (η ανεργία εξ’ άλλου για το κεφάλαιο είναι μέσο τρομοκράτησης και υποδούλωσης). Το βλέπει ξεκάθαρα στις  απαιτήσεις μικρών και μεγάλων αφεντικών.

Μέσα σε όλα αυτά μπήκε και το μέτρο από επιχειρηματίες, μεγαλέμπορες, αστούς, για τα ανοιχτά καταστήματα 52 Κυριακές τον χρόνο. Μήνες τώρα οι εμποροϋπάλληλοι πεισματικά, βρίσκονται στους δρόμους υπερασπιζόμενοι τα συμφέροντά τους και αγωνιζόμενοι για την ίδια τους την αξιοπρέπεια. Το συντονιστικό δράσης ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και οι εργαζόμενοι/ες στο εμπόριο ακούραστα και με μόνη δύναμη την αλληλεγγύη εργαζομένων και ανέργων έκαναν την συγκεκριμένη απόφαση να μη γίνεται παιχνίδι για έναν. Να μην γίνει άλλο ένα τερτίπι των εργολάβων – επιχειρηματιών που θα περάσει αμαχητί.

Κλεισίματα μαγαζιών, παρεμβάσεις έξω από κάτεργα του εμπορίου (σούπερ μάρκετ, μεγαλοκαταστήματα, mall κ.α) και συνεχείς ζυμώσεις με τους εργαζόμενους/ες σε αυτά. Μια νίκη έπειτα από όλες αυτές τις πιέσεις και τον επίμονο αγώνα των εμποροϋπαλλήλων, με τον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό στον συνήθη ρόλο του, ήρθε με την απόφαση του ΣΤΕ να βάλει προσωρινό φρένο στις 52 εργάσιμες Κυριακές. Οι 7 Κυριακές τον χρόνο όμως παραμένουν απειλητικές απέναντι από τους μισθωτούς και κρατάνε τον δρόμο ανοιχτό για την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας.

Ο αγώνας συνεχίζεται και θα συνεχιστεί. Και οι αφορμές για αυτόν τον αγώνα δεν είναι μία και δύο. Είναι το σύνολο των συνθηκών εργασίας. Είναι ζήτημα ταξικής συνείδησης και επαγρύπνησης απέναντι στα σχέδια και την επιβολή των αφεντικών σε μια όλο και πιο σκληρή καπιταλιστική πραγματικότητα της ανασφάλειας και της φτώχειας. Οι εργατικές δυνάμεις θα νικήσουν βάζοντας μπροστά τα συμφέροντα της τάξης τους και μετατρέποντας τον φόβο σε αφετηρία για την οργανωμένη ταξική πάλη.