Οι συλλογικές συμβάσεις καταργούνται, το 8ωρο καταπατείται, οι Κυριακάτικες αργίες αναθεωρούνται, ο βασικός μισθός καταποντίζεται, η επίσημη ανεργία έχει ξεπεράσει το 26%, ενώ η υγεία και η παιδεία χάνουν εντελώς τον έτσι κι αλλιώς πλασματικό δημόσιο χαρακτήρα τους. Αυτό είναι εν συντομία το κοινωνικοπολιτικό σκηνικό που έχει στηθεί στην Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια. Μέχρι πρότινος, η άρχουσα τάξη ενδιαφερόταν στοιχειωδώς για μια ορισμένη κοινωνική συναίνεση με σκοπό να διατηρεί τα κεκτημένα προς όφελος της. Στα πλαίσια αυτά αναγκαστικά ερχόταν σε μια συνεννόηση με τους απεργούς και τα συνδικάτα. Τώρα οι σχέσεις αυτές έχουν τελειώσει οριστικά. Αυτό είναι συστατικό στοιχείο της νέας εποχής.

O σύγχρονος συνδικαλισμός, τόσο στην Ελλάδα όσο και αλλού, υπονομεύει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Η διαίρεση των εργαζομένων σε κλάδους και ο καταμερισμός της εργασίας βοηθάνε στο να ελέγχεται και να καθοδηγείται εύκολα το εργατικό κίνημα. Ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που τα συμφέροντα διαφορετικών επαγγελματικών κλάδων έρχονται μεθοδευμένα σε σύγκρουση μεταξύ τους. Ο ριζοσπαστικός χαρακτήρας των συνδικάτων, εδώ και χρόνια, έχει αντικαταστάθει από μια μετριοπαθή στάση συμβιβασμών. Η στάση αυτή αποτυπώνεται στις απεργίες πυροτεχνήματα, που κηρύττουν οι εργατοπατέρες μόνο όταν οι κυβερνήσεις ετοιμάζουν νέα μέτρα και οι οποίες «διεκδικούν» μόνο να μην χαθούν τα ήδη υπάρχοντα εργασιακά δικαιώματα. Όπως πρέπει να είναι ξεκάθαρο, αυτή είναι μια επιτηδευμένη τακτική ήττας. Οι 24ωρες/48ωρες απεργίες είναι πολύ κατώτερες των περιστάσεων μιας και λειτουργούν σαν βαλβίδες εκτόνωσης. Όσοι απ’την άλλη επιλέγουν την παράκαμψη των συνδικαλιστικών ηγεσιών και καλούν σε μαχητικές απεργίες διαρκείας που ξεφεύγουν απ’ την κανονικότητα, βρίσκονται αντιμέτωποι με την νομοθεσία και τις δυνάμεις καταστολής.

Ο κυρίαρχος συνδικαλισμός των ημερών μας (ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ) είναι εχθρικός απέναντι στις ομάδες που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί, αφού η δομή του πρακτικά τον κάνει υποχείριο κομμάτων εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των αφεντικών. Σύμφωνα με το σκεπτικό των συνδικαλιστών του Π.Α.Μ.Ε., απ’ την άλλη, προϋπόθεση για να έχει θετική έκβαση η απεργία είναι η συγκρότηση ενός τεράστιου πολιτικού μετώπου. Και επειδή αυτό το μέτωπο δεν υπάρχει, η περίοδος προετοιμασίας και ζύμωσης συνεχίζεται στο διηνεκές μέχρι να «ωριμάσουν οι συνθήκες». Ας μη γελιόμαστε. Είναι ξεκάθαρο ότι ο χαρακτήρας της απεργίας, στα μυαλά αυτής της αριστεράς, δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από προπαγανδιστικός.

Σήμερα πρέπει να δημιουργήσουμε ξανά ένα συνδικαλιστικό κίνημα που να βάζει μπροστά παντού και πάντα τα εργατικά ταξικά συμφέροντα, χωρίς συνεργασίες με το κράτος, τα αφεντικά και τους κομματικούς μηχανισμούς που τα εξυπηρετούν. Ο υγιής συνδικαλισμός είναι οργανωμένος από τη βάση του. Λειτουργεί αντι-ιεραρχικά, χωρίς «επαγγελματίες συνδικαλιστές», με στόχο τις κοινές ανάγκες και με την ισότιμη και την ενεργό συμμετοχή όλων των εργαζομένων.

Είναι δεδομένο ότι ένας αγώνας χωρίς διάρκεια είνάι καταδικασμένος σε αποτυχία. Είναι επίσης βέβαιο ότι δεν μπορεί να πετύχει αν δεν καλλιεργηθεί η κοινή συνείδηση για την ανάγκη ταξικής ενότητας. Είναι σημαντικό να παραδειγματιστούμε απ’ τους αγώνες του παρελθόντος και να μην περιοριστούμε μόνο στην υπεράσπιση των κεκτημένων ή στην επαναδιεκδίκηση όσων έχουν ήδη χαθεί, αλλά να παλέψουμε για την ολική ανατροπή του συστήματος. Ενός συστήματος που είναι βασισμένο στην καταπίεση και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ας αγωνιστούμε λοιπόν για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά και υπηκόους, χωρίς τάξεις, χωρίς φτώχεια, χωρίς πολυτέλεια. Για τη χειραφέτηση του εργαζομένου. Για την εργασία ως δημιουργία και όχι ως καταναγκασμό.

Για την αυτοοργάνωση, την αυτοδιαχείριση, την Αναρχία.

 

 

αναρχική συλλογικότητα

οκτάνα

http://oktana.espivblogs.net