Τα Αφεντικά Έχουν Αποχαλινωθεί
Όσοι σήμερα δεν έχουμε ακόμη χάσει τη δουλειά μας ζούμε σε συνθήκες ανελέητης εκμετάλλευσης της εργασιακής μας δύναμης. Από κοινού βιώνουμε μισθούς πείνας, εντατικοποίηση ρυθμών, πλήρη επισφάλεια, γενίκευση της μερικής απασχόλησης, καθυστερημένη καταβολή δεδουλευμένων, απλήρωτες υπερωρίες και κυρίως καθολική καταπίεση και ευτελισμό της αξιοπρέπειάς μας υπό την εξουσία του αφεντικού. Τα αφεντικά έχουν αποχαλινωθεί και τα θέλουν όλα. Σε τέτοιες ώρες δεν ωφελεί πια να κάνουμε την πάπια, ελπίζοντας ότι θα τη γλιτώσουμε, επειδή θα ακουμπήσουν τον δίπλα. Είναι λοιπόν καιρός να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας.
Ο Σύγχρονος Ολοκληρωτισμός
Σε όλη την νότια Ευρώπη η καπιταλιστική κρίση έχει αναδιατάξει σημαντικά τους συσχετισμούς δύναμης ανάμεσα στους εργαζόμενους και στα αφεντικά. Το Ελληνικό κράτος είναι το βασικό εργαλείο αυτής της αναδιάταξης. Αποκτώντας όλο και πιο ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά απέναντι στις επικίνδυνες τάξεις, επιφυλάσσει για τους εργαζόμενους ό,τι επιβάλλει στους 50+ πολιτικούς κρατουμένους, που σαπίζουν στις φυλακές, και στους μετανάστες, που κλείνονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, για να βρουν αργό θάνατο. Τέτοιες εξελίξεις δεν πρέπει να τις βλέπουμε ως αποκομμένες από την χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας μας. Με την καθοδήγηση της ντόπιας και διεθνής ελίτ η Βουλή ετοιμάζεται να απαγορέψει de facto τον συνδικαλισμό και το δικαίωμα στην απεργία. Πίσω από τις απειλές του αφεντικού βρίσκεται το γκλομπ του μπάτσου, το βαρύ χέρι του δικαστή και η ρυπαρή γλώσσα του πολιτικού.
Οργανώνοντας την Αντεπίθεση του Κόσμου της Εργασίας
Οι εργατοπατέρες του κρατικού συνδικαλισμού λειτουργούν ακόμη με τους όρους της μεταπολίτευσης, έχουν χάσει τον διαμεσολαβητικό τους ρόλο πέρα από τη νομιμοποίηση κάθε εργοδοτικής αυθαιρεσίας με τη βούλα και των συνδικάτων και δεν έχουν τίποτα πια να προσφέρουν στους εργαζόμενους. Η αντεπίθεση του κόσμου της εργασίας πρέπει να λάβει χώρα μέσα στους νέους όρους της καπιταλιστικής συνθήκης μέσα από έναν χωρίς όρια πόλεμο με το κράτος και το κεφάλαιο, όπως ακριβώς μας πολεμούν και αυτοί. Σε μία όμως παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική κυριαρχία και με 35% πραγματική ανεργία οι παραδοσιακοί τρόποι πάλης του εργατικού κινήματος, όσο και αν είναι απαραίτητοι, σε καμία περίπτωση δεν αρκούν. Αν δεν γίνουν επιτροπές εργαζομένων από τα κάτω, άγριες απεργίες, οργανωμένη αντιβία απέναντι στα αφεντικά, όσμωση με τα σύγχρονα κοινωνικά κινήματα, ανάληψη της ευθύνης της παραγωγικής διαδικασίας και καταλήψεις χώρων εργασίας, οι αντιστάσεις μας θα υπερφαλαγγιστούν από τα αφεντικά. Η δε ανάθεση σε εκλογικές δυνάμεις είναι φανερό ότι αδυνατεί να αλλάξει οποιουσδήποτε συσχετισμούς χωρίς την κινητοποίηση του κόσμου της εργασίας, αντίθετα παθητικοποιεί και οδηγεί στην ήττα.
Να Καταλάβουμε την Παραγωγή
Η εποχή θέτει τους πάντες προ των ευθυνών τους. Λύσεις χωρίς να παίρνουμε τα πράγματα στα χέρια μας δεν υπάρχουν. Οι εργαζόμενοι στην ΒΙΟ.ΜΕ., το κατειλημμένο εργοστάσιο χημικών της Θεσσαλονίκης, ούτε πήγαν σπίτι τους, όταν έκλεισε, ούτε περίμεναν να βγάλει άλλος τα κάστανα από τη φωτιά. Εδώ και ήδη 2,5 χρόνια επαναλειτουργούν το εργοστάσιο με ισότιμους μεταξύ τους όρους και με τη βοήθεια ενός διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης. Δείχνουν με αξιοπρέπεια στον κόσμο της εργασίας πως μπορούμε να γίνουμε πραγματικά επικίνδυνοι για τα αφεντικά, στερώντας τη ιδία τη θέση ισχύος τους στην παραγωγή. Ο πολύμηνος αγώνας αυτοδιαχείρισης του εργοστασίου της ΒΙΟ.ΜΕ από τους ίδιους τους εργαζομένους είναι ο πιο μακρόχρονος και πιο ουσιαστικός αγώνας εργαζομένων στην Ελλάδα της κρίσης. Να τον απλώσουμε και να τον γενικεύσουμε σε κάθε χώρο εργασίας.
Μια, δύο, πολλές ΒΙΟΜΕ… Εργατική και κοινωνική αυτοοργάνωση – αυτοδιαχείριση παντού!
Αγωνιστικό ραντεβού Στουρνάρα και Πατησίων, 27/11, στις 11:00.
ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
ΑΘΗΝΑΣ