Η συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στα κεντρικά του ΟΑΕΔ στον Άλιμο στις 27/02 δεν ήταν μια ακόμα συγκέντρωση μερικών ανέργων και εργαζομένων στα κοινωφελή προγράμματα, αλλά αποτέλεσμα ενός συνόλου προσπαθειών οργάνωσης και συντονισμού μεταξύ συλλογικοτήτων ανέργων, συνελεύσεων γειτονιάς και αλληλέγγυων που τα τελευταία χρόνια κάνουν καθημερινή δουλειά σε επίπεδο βάσης. Κρίνουμε ως απολύτως σημαντική αυτήν την προσπάθεια, με τις συλλογικότητες που συσπειρώθηκαν και τους ανέργους/«κοινωφελείς» εργαζόμενους που κατάφερε να κινητοποιήσει ο συντονισμός των συνελεύσεων και σωματείων έπειτα από πρωτοβουλία της συνέλευσης ανέργων/εργαζομένων στην κοινωφελή εργασία και στα προγράμματα ΟΑΕΔ/ΕΣΠΑ (συνεκοχ) γιατί δείχνει τα όρια των δικών μας δυνάμεων, αλλά και τα πολιτικά καθήκοντα που ανοίγονται μπροστά μας.

Τη σημασία αυτής της προσπάθειας δεν μπορούμε να την κρίνουμε αν περιοριστούμε μόνο στο σημαντικό αριθμό όσων κινητοποιήθηκαν άμεσα ή στον αναμφίβολο δυναμισμό της παρέμβασης. Ούτε, όμως, μπορούμε να την κρίνουμε αν περιοριστούμε στο άμεσο αποτέλεσμα της δράσης μας, δηλαδή τη (μισο-)απάντηση που (δεν) πήραμε από τον ΟΑΕΔ. Άλλωστε, μια και μόνη κινητοποίηση δεν αρκεί ώστε να πετύχουμε τους άμεσους στόχους που θέσαμε με την παρέμβαση. Αντίθετα, αντιλαμβανόμαστε τη συγκέντρωση αυτή ως μια μάχη μέσα σε ένα σύνολο αγώνων γύρω από το ζήτημα της κοινωφελούς εργασίας και της ανεργίας που δόθηκαν, δίνονται και θα εξακολουθήσουν να δίνονται. Έχει σημασία λοιπόν να ξεκαθαρίσουμε από ποια θέση και με τι πολιτικό σκεπτικό δίνουμε και θα κληθούμε να ξαναδώσουμε μάχες όπως αυτή.

Υπενθυμίζουμε ότι η σύσκεψη των συλλογικοτήτων προέκυψε έπειτα από το κάλεσμα της συνεκοχ σε συλλογικότητες ανέργων, σωματεία βάσης και συνελεύσεις γειτονιάς, που αγωνίζονται σε τοπικό επίπεδο έξω από τις επίσημες διαμεσολαβήσεις των κρατικών θεσμών, για παρέμβαση/κινητοποίηση στο κεντρικό κτίριο του ΟΑΕΔ στον Άλιμο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άνεργοι και οι εργαζόμενοι στα προγράμματα του ΕΣΠΑ (κοινωφελή, voucher) και τη νέα εργασιακή συνθήκη που εγκαθιδρύεται με αυτά. Μάλιστα, το κάλεσμα αυτό ήρθε ως συνέχεια της συγκέντρωσης διαμαρτυρίας που είχε διοργανώσει από κοινού η συνεκοχ κι οι «άνεργοι/ες στις γειτονιές της Αθήνας» στον ΟΑΕΔ της Σταδίου στις 30/12/13 ενάντια στο μέτρο της διαγραφής ανέργων που αρνούνται θέση κοινωφελούς εργασίας. Η συγκέντρωση λοιπόν στον Άλιμο ήρθε ως συνέχεια της πρώτης αντανακλαστικής συγκέντρωσης που έγινε χωρίς ανοιχτό, δημόσιο κάλεσμα στη Σταδίου, όπου οι υπεύθυνοι του ΟΑΕΔ εκεί μας παρέπεμψαν στα κεντρικά γραφεία.

Το αρχικό σκεπτικό -όπως κατατέθηκε από το κάλεσμα της συνεκοχ- ήταν με μια δημόσια, μαζική και δυναμική συγκέντρωση να απαιτήσουμε από τον ΟΑΕΔ την απόσυρση του μέτρου της διαγραφής-ως αποκλειστικού υπεύθυνου για το συγκεκριμένο μέτρο- συνδέοντας αυτό το ζωτικής σημασίας για την αξιοπρέπεια χιλιάδων ανέργων αίτημα με τα υπόλοιπα αιτήματα των κοινωφελών εργαζόμενων (μηνιαίος, μισθός, άδειες, αναγνώριση τους ως εργαζόμενοι) και γενικά των ανέργων (επιδόματα ανεργίας για όλους, δωρεάν μετακινήσεις στα ΜΜΜ). Όλα αυτά μαζί, για εμάς αποτελούν επιμέρους σημαντικές αιχμές, της συνολικότερης πάλης μας για την κατάργηση των συγκεκριμένων προγραμμάτων, διαμορφώνοντας ένα γενικότερο πολιτικό πλαίσιο που στοχεύει:

Πρώτον, να αντιπαρατεθεί στην επιβολή της καταναγκαστικής εργασίας ως εκβιασμού στους ανέργους που στερούνται των προνοιακών παροχών για να επιβιώσουν.

Δεύτερον, να αντιπαρατεθεί στην αναδιάρθρωση της εργασίας στην οποία προχωρούν τα αφεντικά αντικαθιστώντας μόνιμους εργαζόμενους με φθηνότερους, προσωρινούς και φοβισμένους «ωφελούμενους», συνδέοντας τους αγώνες των δυο αυτών υποκειμένων, απέναντι στις λογικές ανταγωνισμού και κοινωνικού κανιβαλισμού που βλέπουμε να ενστερνίζονται αρκετοί συνάδελφοί μας.

Παρότι ένα από τα ζητούμενα στην κινητοποίηση ήταν να συμμετέχουν και εργαζόμενοι/ες σε αυτά τα προγράμματα, ομολογουμένως, η εμπλοκή «ωφελούμενων» στην παρέμβαση του ΟΑΕΔ ήταν μειοψηφική –όχι όμως αμελητέα– γεγονός που οφείλεται σε διάφορους λόγους που αξίζει να αναφέρουμε για την μέλλουσα προσέγγιση πάνω σε αυτό το θέμα. Πρώτον, επειδή αναγνωρίζουμε πως, παρά την αξιόλογη προπαγάνδιση που προηγήθηκε (αφισοκολλήσεις, μοιράσματα κειμένων σε χώρους όπου εργάζονται κοινωφελείς και μοιράσματα σε τοπικούς ΟΑΕΔ), το μικρό χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την πρώτη σύσκεψη μέχρι την παρέμβαση, σε συνδυασμό με έλλειψη προηγούμενης ενασχόλησης με το συγκεκριμένο ζήτημα από αρκετές συλλογικότητες που συμμετείχαν, δεν ήταν επαρκές για να δημιουργηθούν ουσιαστικές σχέσεις σε τέτοιους χώρους εργασίας. Δεύτερον, επειδή στους περισσότερους χώρους εργασίας δεν υπάρχουν –όσο γνωρίζουμε τουλάχιστον– δομές (αυτο)οργάνωσης αυτών των εργαζομένων, όπως συνελεύσεις, ώστε να καθίστατο πιο εύκολη η επικοινωνία και ο συντονισμός μαζί τους. Τρίτον, επειδή τα σωματεία στα οποία κάναμε έκκληση για κήρυξη στάσης εργασίας δεν κατάφεραν ή δε θέλησαν να ενισχύσουν αυτήν την προσπάθεια σύνδεσης, εμπλεκόμενα σε έναν τέτοιο αγώνα. Παρόλα αυτά, εκεί όπου είχαμε αναπτύξει σχέσεις με κοινωφελείς όπως στο Δήμο Νίκαιας, το σωματείο των εργαζομένων του Δήμου ήταν και το μόνο που κήρυξε στάση εργασίας με σκοπό την συμμετοχή των “κοινωφελών” εργαζόμενων στην παρέμβαση στον ΟΑΕΔ του Αλίμου.

Ωστόσο, αποτιμούμε θετικά την πρώτη παρέμβαση που έγινε στον ΟΑΕΔ για μια σειρά από λόγους:

Καταδείχθηκε κατ’ αρχάς ανοιχτά, δυναμικά και σχετικά μαζικά για τις μικρές κινηματικές μας δυνάμεις, ο ρόλος του ΟΑΕΔ στην προώθηση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, σε αντίθεση με την προσπάθειά του να εμφανιστεί ως «διαλλακτικός» απλός εκτελεστής των εντολών των μνημονιακών πολιτικών. Έπειτα, επιβεβαιώθηκε από πλευράς ΟΑΕΔ η κατοχύρωση διάφορων μικρών υλικών νικών ως αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων «κοινωφελών» που είχαν προηγηθεί εδώ και ένα χρόνο, όπως η πληρωμή των αργιών βάσει του κανονισμού ασφάλισης του ΙΚΑ και η μηνιαία πληρωμή του μισθού των 490 ευρώ, κι όχι η πληρωμή σε 3 δόσεις και με μεγάλες καθυστερήσεις, όπως ίσχυε στα κοινωφελή προγράμματα της περιόδου 2012-13.

Όσον αφορά το αίτημα μας για καμιά διαγραφή ανέργου λόγω άρνησης του να εργαστεί στα κοινωφελή προγράμματα, ο ΟΑΕΔ μας παρουσίασε μια εγκύκλιο που αναφέρει ότι δεν θα διαγράφονται οι άνεργοι των φορέων (δήμων, περιφερειών κτλ.) που έχουν αρνηθεί να απασχολήσουν «ωφελούμενους». Η εγκύκλιος αυτή ήταν σκόπιμα ασαφής, προκαλώντας την αντίδραση των συντρόφων που ανάγκασαν το στέλεχος του ΟΑΕΔ να δεσμευθεί με την υπογραφή του ότι θα εκδώσει μια σαφή νέα εγκύκλιο. Αυτή η υπογεγραμμένη υπόσχεση δεν τηρήθηκε, όταν προχωρήσαμε σε μια δεύτερη συγκέντρωση (μικρότερης δυναμικής) στον Άλιμο στις 19/3, οπότε και το συγκεκριμένο στέλεχος φρόντισε να κλειδωθεί και να κρυφτεί (!) στο γραφείο του, για να μην μας συναντήσει εκ νέου. Παρ’ όλο που δεν ικανοποιήθηκε το αίτημα μας έτσι όπως το θέταμε ώστε να μην υπάρξει θεσμικό περιθώριο εφαρμογής του στο μέλλον, θεωρούμε ότι λόγω των ποικίλων αντιστάσεων που αναπτύχθηκαν από ανέργους [1] το μέτρο ουσιαστικά «πάγωσε» προσωρινά σε γενικό επίπεδο. Επίσης, οι προφορικές δεσμεύσεις των στελεχών του ΟΑΕΔ ότι δεν θα υπάρξουν διαγραφές, αφήνουν ανοιχτό το έδαφος της ακόμα πιο έντονης συνέχισης του αγώνα σε περίπτωση που ο ΟΑΕΔ προχωρήσει το επόμενο διάστημα στην εφαρμογή της στρατηγικής της επιβολής της καταναγκαστικής εργασίας στους ανέργους.

Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία για εμάς είναι ότι επί 3 ώρες, η διοίκηση του ΟΑΕΔ βρέθηκε μπροστά σε πραγματικούς ανθρώπους που της απέδειξαν ότι δεν είναι τα αντικείμενα διαχείρισης της ανεργίας, όπως θέλει να τους βλέπει, αλλά ένα συλλογικό υποκείμενο που παρόλο που δεν έχει κόμματα, συνδικάτα, ή οποιοδήποτε «προστάτη» από πίσω του [2], είναι έτοιμο να διεκδικήσει και να επιβάλλει με τη δύναμη της συλλογικότητας και της αποφασιστικότητας τις ανάγκες του. Έστω και για τον μικρό αριθμό των «ωφελούμενων» που συσπειρώθηκαν, δημιουργήθηκε ένα πεδίο αγώνα ικανό να συνενώσει σε κεντρικό επίπεδο τις επιμέρους αυτοοργανωμένες κοινότητες αγώνα που δημιουργήθηκαν (Νίκαια, Περιστέρι, Καισαριανή, ΗΔΙΚΑ). Αυτός ο συντονισμός τοπικών-κεντρικών αγώνων έχει ιδιαίτερη σημασία για εμάς γιατί ακριβώς συνδέει τις μάχες που δίνονται στους εργασιακούς χώρους με τις κεντρικού τύπου κινητοποιήσεις, όχι όμως σ’ ένα αφηρημένο επίπεδο πολιτικής καταγγελίας, αλλά στο επίπεδο της κατοχύρωσης μικρών υλικών νικών που, επιστρέφοντας στις επιμέρους κοινότητες, αποτελούν χειροπιαστά τεκμήρια ότι, ακόμα και στη βάρβαρη συνθήκη της 5μηνης εργασίας, οι αγώνες κάθε άλλο παρά μάταιοι και αναποτελεσματικοί είναι.

Σε αντίθεση με αυτό το πολιτικό σκεπτικό αγώνα, στη σύσκεψη υπήρξαν τοποθετήσεις από συλλογικότητες που υποστήριξαν ότι η παρέμβαση στον ΟΑΕΔ Αλίμου έκλινε προς την συνδικαλιστική διαπραγμάτευση για το «μερικό», το «προσωπικό/περιπτωσιολογικό» ή/και το «συντεχνιακό», αποπροσανατολίζοντας έτσι τους αγωνιζόμενους από την πολιτική στόχευση της καταγγελίας του ΟΑΕΔ και των κοινωφελών προγραμμάτων/voucher. Μια πλευρά αυτής της πολιτικής λογικής εκφράστηκε και σε γραπτό κείμενο απολογισμού από τους «ανεργους/ες από τις γειτονιές της Αθήνας» που θεωρούν ότι τα επί μέρους αιτήματα μπορούν να διασφαλιστούν μόνο με την οχύρωση πίσω από το γενικό αίτημα της κατάργησης των κοινωφελών προγραμμάτων [3]. Μια άλλη πλευρά που –με διαφορετικό σκεπτικό–, επίσης υποτιμούσε και θεωρούσε ανεπαρκή την παρέμβαση στον ΟΑΕΔ Αλίμου, εκφράστηκε από το Σωματείο Βάσης Ανέργων (ΣΩ.Β.Α.), που υποστήριζε ότι για τα εργασιακά δικαιώματα που θέλουμε να κερδίσουμε αναγκαστικά πρέπει να κινητοποιηθούμε προς το Υπουργείο Εργασίας, όπου ήταν γνωστό πως δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συνδικαλιστικής διαπραγμάτευσης, πόσο μάλλον πολιτικής υποχώρησης.

Εμείς υποστηρίζουμε ότι τα δυο παραπάνω πολιτικά σκεπτικά υποτιμούν την σημασία της πάλης γύρω από την εκπλήρωση συγκεκριμένων στόχων, υποτιμούν με άλλα λόγια τη σημασία των πραγματικών ταξικών αγώνων σε εποχή κρίσης, για χάρη μια γενικόλογης καταγγελίας και πάλης αποκλειστικά σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, που οδηγεί στο να καθίστανται τα γενικότερα πολιτικά αιτήματα γράμματα κενά νοήματος, χωρίς τη σύνδεσή τους με τις άμεσες και καθημερινές ανάγκες των εργαζομένων και των ανέργων. Υπενθυμίζουμε ότι η μηνιαία πληρωμή των «ωφελούμενων» προέκυψε ως αποτέλεσμα της περσινής πάλης ενάντια στις καθυστερήσεις των δεδουλευμένων, προτάσσοντας τις άμεσες ανάγκες μας ως άνεργοι/εργαζόμενοι που απαιτούν την σταθερή καταβολή μισθού. Η νίκη μας σε αυτό το επίπεδο μπορεί να μην οδήγησε στην κατάργηση της συνθήκης του «ωφελούμενου», αλλά εμπόδισε αυτή η συνθήκη να πάρει τα χαρακτηριστικά των voucher όπου ο μισθός καταβάλλεται με την μορφή επιδόματος μετά το πέρας της εργασίας. Σύμφωνα με τη λογική των προγραμμάτων (των «ενεργητικών πολιτικών προώθησης της απασχόλησης» και του workfare) ένας κοινωφελής αποκαλείται «ωφελούμενος» κι όχι «μισθωτός», ακριβώς γιατί η «ωφέλεια» του προκύπτει από το “υπέροχο” γεγονός ότι εργάζεται και μόνο, χωρίς να παίζει ρόλο η σταθερή καταβολή μηνιαίου μισθού. Νομίζουμε οπότε ότι δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε άλλο γιατί η εκπλήρωση τέτοιας σημασίας συγκεκριμένων αιτημάτων αποτελεί τη μόνη τακτική αγώνα ικανή να συσπειρώσει «ωφελούμενους» προς την στρατηγική κατεύθυνση του να αναγνωριστούν ως εργαζόμενοι, οδηγώντας στην κατάργηση των προγραμμάτων στην πράξη κι όχι στις «επαναστατικές» διακηρύξεις μας. Εξάλλου αυτός είναι ένας τρόπος με τον οποίο μπορούμε να οικοδομήσουμε σχέσεις με συναδέλφους εργαζόμενους στα προγράμματα αυτά εμπλέκοντάς τους σε διαδικασίες αγώνα πάνω σε ζητήματα που προκύπτουν μέσα από την ίδια τη συνθήκη της «κοινωφελούς εργασίας» και της γενικευμένης ανεργίας.

Σε αντίθεση με τον γενικόλογο καταγγελτικό λόγο και τον ακτιβισμό χωρίς σχέδιο -που συνηθίζουν να δικαιώνουν την απογοήτευση και την παραίτηση αρκετών συναδέλφων- η τακτική αγώνα την οποία υπερασπιζόμαστε είδαμε ότι μπορεί να φέρει χειροπιαστά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους στα κοινωφελή, εξυπηρετώντας ταυτόχρονα τον στρατηγικό μας στόχο για κατάργηση των κοινωφελών προγραμμάτων. Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αποτελεί η νικηφόρα παρέμβαση στον Δήμο Καισαριανής. Μετά από επίμονη κινητοποίηση της Πρωτοβουλίας Κατοίκων Καισαριανής και αλληλέγγυων, χορηγήθηκαν με απόφαση του Δήμου δυο μέρες άδειας τον μήνα στους 5μηνους και δικαιώθηκε κοινωφελής εργαζόμενος που ήταν μαζί μας στις 27/2 στον ΟΑΕΔ Αλίμου και προσέφυγε στην Επιθέωρηση Εργασίας Αγίας Παρασκευής ενάντια στην απόλυσή του από τον Δήμο, επειδή αρνήθηκε να απασχοληθεί σε θέση άσχετη με τα καθήκοντα του. Ο συνάδελφος λόγω της αδιάλλακτης στάσης του ίδιου και της μαχητικής παρέμβασης στη γειτονιά, την Πρωτοβουλία Κατοίκων Καισαριανής, πληρώθηκε εντέλει από τον προϋπολογισμό του Δήμου μισθούς υπερημερίας 5 μηνών στις 23/5/2014.

Σημειώνουμε ότι είναι η πρώτη φορά που Επιθεώρηση Εργασίας αποκαλεί “κοινωφελή” εργαζόμενο «μισθωτό», ενώ πέρυσι αρνιόταν να απαντήσει σε σχετικές καταγγελίες, αφού θεωρούσε ότι ως «ωφελούμενοι» δεν εμπίπτουν στις αρμοδιότητέςτης [4]. Μέσα από τον εκεί «επιμέρους» αγώνα καταδείχθηκε ότι οι φορείς που εκμεταλλεύονται ανέργους/ες μπορούν, αν τους ασκηθεί πολιτική πίεση, να ικανοποιήσουν μερικά από τα αιτήματά μας, ερχόμενοι σε κόντρα με το μνημονιακό κέντρο. Εντέλει αποδείχτηκε ότι ακόμα και οι «προσωπικές περιπτωσιολογίες» [5] που τέθηκαν στον Άλιμο, πέρα από το ν’ αποτελούν έμπρακτες πράξεις συναδελφικής αλληλεγγύης πάνω στις οποίες δομούνται οι κοινότητες αγώνα μας, μπορούν να οδηγήσουν σε εξαιρετικής σημασίας αποφάσεις που να λειτουργήσουν ως«δεδικασμένα» παραδείγματα αγώνα για τις επόμενες φουρνιές εργαζόμενων στα κοινωφελή προγράμματα.

Επειδή έχουμε την εκτίμηση πως τα προγράμματα αυτά δεν είναι κάτι προσωρινό, αλλά μια μακροπρόθεσμη στρατηγική των αφεντικών και του κράτους για έξοδο από την οικονομική κρίση, πατώντας πάνω στην ακόμα μεγαλύτερη υποτίμηση της εργασίας, δεν έχουμε καμιά αυταπάτη ότι αυτά θα καταργηθούν αυτόματα με μια αλλαγή κυβέρνησης, με μια υπογραφή ενός διοικητή του ΟΑΕΔ ή μιας Επιθεώρησης Εργασίας. Άλλωστε, το ίδιο το κράτος μέσω του Υπουργείου Εργασίας μάς δηλώνει ρητά ότι για να χαρακτηριστεί ως εξαρτημένη εργασία η «εργασία ειδικού σκοπού» των «κοινωφελών», δεν επαρκούν «ποσοτικές ενδείξεις δεσμεύσεως και εξαρτήσεως», οι μικρές νίκες δηλαδή που έχουμε ήδη κατοχυρώσει ως προς τη μηνιαία πληρωμή, τη πληρωμή των αργιών κτλ [6]. Δεν υποστηρίζουμε ότι συσσωρεύοντας μικρές νίκες κάποια στιγμή αυτές μ’ ένα μαγικό τρόπο θα οδηγήσουν στην κατάργηση του συγκεκριμένου μοντέλου εργασίας. Υποστηρίζουμε ότι διεκδικώντας επιθετικά σε βάθος χρόνου αιτήματα και εργασιακά δικαιώματα που θέτουν στον πυρήνα τους αυτό που τα αφεντικά αρνούνται να αναγνωρίσουν (ότι τα «κοινωφελή προγράμματα» αποτελούν πρώτα και κύρια εξαρτημένη εργασία), θα κερδίσουμε σε πρώτο επίπεδο τη μεγάλης πολιτικής σημαίας μάχη για το ποιόν της εργασίας μας. Θα μπορέσουμε έτσι να παλέψουμε για τον στρατηγικό στόχο της κατάργησης των κοινωφελών προγραμμάτων/voucher από πολύ καλύτερες θέσεις, έχοντας δίπλα μας όχι πεπεισμένους για το δίκιο μας πολιτικοποιημένους ακτιβιστές, αλλά συναδέλφους που θα αρνούνται να ενσωματώσουν την αυτο-υποτίμηση του «ωφελούμενου».

Έχοντας όλα τα παραπάνω στο κεφάλι μας υποστηρίξαμε ως Συνέλευση για την Κυκλοφορία των Αγώνων στη σύσκεψη ότι ήταν πολιτικό λάθος να καταφύγουμε σε μια ακτιβίστικη κίνηση διαμαρτυρίας και γενικής πολιτικής καταγγελίας στο Υπουργείο Εργασίας. Θεωρούμε ότι θα έπρεπε, (παράλληλα με τις επιμέρους κινητοποιήσεις στους φορείς για την στην πράξη κατοχύρωση εργασιακών δικαιωμάτων, όπως εν τέλει έγινε στην Καισαριανή) να επιμείνουμε στην κατεύθυνση της άσκησης ακόμα μαζικότερης και δυναμικότερης πίεσης στα κεντρικά του ΟΑΕΔ στον Άλιμο, προσπαθώντας να κατοχυρώσουμε τουλάχιστον μια ρητή δέσμευση σε σχέση με το ζήτημα των διαγραφών ανέργων. Συμφωνούσαμε να μην αρκεστούμε στην συνδικαλιστική μανούβρα του ΟΑΕΔ για το ζήτημα, που πολύ καλώς απέρριψε η συνεκοχ, κρατώντας μια στάση η οποία χαρακτηρίστηκε από τους «άνεργους/ες από τις γειτονιές της Αθήνας» ως «συζήτηση φιλολογικού περιεχομένου για κόμματα, τελείες και σωστή χρήση της ελληνικής» [7]. Η κατεύθυνση αυτή μιας μαζικότερης και δυναμικότερης κινητοποίησης που θα επιχειρούσε να στριμώξει τον ΟΑΕΔ είχε αποδυναμωθεί όμως από τις πολιτικές λογικές που αναλύσαμε, οδηγώντας την όλο και περισσότερο απομαζικοποιημένη σύσκεψη σ’ ένα ατελέσφορο δίλημμα που είχε τη μορφή «να κάνουμε πάλι τα ίδια στον Άλιμο ή να κάνουμε κάτι καινούριο στη Σταδίου», χωρίς και στις δυο περιπτώσεις να φαίνεται κάποια προοπτική κλιμάκωσης των κινητοποιήσεων.

Δεν αρνούμαστε σε καμία περίπτωση ότι για να καταφέρουν να αποκτήσουν την πρακτικότητα που επιθυμούμε αυτά που υποστηρίζουμε υπάρχει πολλή δουλειά που πρέπει να γίνει στο επίπεδο της άμεσης διεκδίκησης των συμφερόντων μας. Αυτή η πολιτική δουλειά βάσης (για την οποία παραδεχόμαστε ότι προς το παρόν είμαστε οργανωτικά τουλάχιστον ανεπαρκείς ως συλλογικότητες) πρέπει να κοιτάξει να εμπλέξει όσο το δυνατό περισσότερο κόσμο σε διαδικασίες αγώνα. Στην περίπτωση των κοινωφελών προγραμμάτων, εδώ και δυο χρόνια βλέπουμε ότι κουτσά-στραβά, έστω και για 5 μήνες, συγκροτούνται κοινότητες αγώνα ανέργων. Τo ότι αυτές δεν χωράνε στα στρατηγικά μας σχέδια δεν είναι αποτέλεσμα έλλειψης αγωνιστικής συνείδησης των ανέργων, αλλά συνολικής μας ανεπάρκειας να βρούμε την αγωνιστική διέξοδο που απαιτεί η βάρβαρη πραγματικότητα που βιώνουμε.

Συνέλευση για την Κυκλοφορία των Αγώνων

Μάης/Ιούνης 2014

Σημειώσεις:

[1] Η κινητοποίηση στον ΟΑΕΔ Αλίμου αποτελεί ουσιαστικά την πιο οργανωμένη (κινηματικά) μορφή μιας σειράς κινητοποιήσεων ανέργων ενάντια στο μέτρο της διαγραφής, όπως αρκετών επιτυχόντων 5μηνων στον ΟΑΣΑ που αρνήθηκαν την θέση του ελεγκτή, ή της διάχυτης αγανάκτησης που εκφράστηκε στα επιμέρους παραρτήματα του ΟΑΕΔ ή π.χ. μέσα από αντίστοιχη σελίδα στο Facebook.

[2] «Προστασία» που προσπαθεί να επιβάλλει το ΠΑΜΕ στους δήμους που έχει πρόσβαση, εκμεταλλευόμενο την απόγνωση των ανέργων, ενισχύοντας τη πελατειακή λογική της ανάθεσης (που οδήγησε στη σημερινή απαξίωση της έννοιας του «συνδικαλισμού» στα μάτια πολλών συναδέλφων) και αντιπαλεύοντας οποιαδήποτε προσπάθεια συλλογικής αυτοοργάνωσης μέσα από τις «επιτροπές 5μήνων» που στήνει.

[3] «Αρνούμαστε να μπούμε σε οποιαδήποτε διαδικασία περιπτωσιολογικής και συνδικαλιστικής διαπραγμάτευσης με κρατικούς υπαλλήλους. Αντ’ αυτού  θεωρούμε ότι όσες και όσοι παλεύουμε για τα δικαιώματα των ανέργων και των εργαζομένων, όσοι και όσες έχουμε αντιληφθεί τις πραγματικές προθέσεις του κράτους και των αφεντικών, θα πρέπει να προτάσσουμε αιτήματα πολιτικά που θεωρούμε αδιαπραγμάτευτα και που αποτελούν το μόνο τρόπο να διασφαλίσουμε και τα επί μέρους» Βλ. «Κείμενο απολογισμού για την παρέμβαση ανέργων και εργαζομένων στην Κεντρική Διοίκηση του ΟΑΕΔ στον Άλιμο (27/2/14)» στο http://anergoigeitonion.espivblogs.net.

[4] Βλ. http://protovouliakatoikwnkaisarianis.blogspot.gr/2014/05/blog-post_23.html

[5] Η περίπτωση του συναδέλφου Ν.Π. από την Καισαριανή ήταν και αυτή μια από τις περιπτώσεις που τέθηκαν ενώπιον των στελεχών της διοίκησης του ΟΑΕΔ στον Άλιμο.

[6]  Από απάντηση της Γενικής Γραμματέας του Υπουργείου Εργασίας Ά. Στρατινάκη στο ερώτημα του ΟΑΕΔ γιατί εξαιρούνται οι εργαζόμενοι στα κοινωφελή από τις διατάξεις του εργατικού δικαίου.

[7] Ας σημειωθεί ότι μας φαίνεται ιδιαίτερα οξύμωρο να κρίνεται ως «ρεφορμιστική» η πρακτική του να υπαγορεύουμε εμείς στα αφεντικά τους όρους που θέλουμε, ανεξάρτητα αν εκείνη τη στιγμή αυτά προσπαθούν να δείξουν διαλλακτικότητα για να υπεκφύγουν.

Αναδημοσίευση από:

http://skya.espiv.net/2014/06/15/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%B3%CF%8E%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B1-%CE%BA%CE%BF%CE%B9/