Πρόκειται για τον ιδιοκτήτη της Απογευματινής, Κ.Ι. Σαραντόπουλο, ο οποίος έβαλε λουκέτο στην εφημερίδα τον Οκτώβριο του 2010, αφήνοντας τους εργαζόμενους απλήρωτους. Η υπόθεση έφτασε στη Δικαιοσύνη μετά την προσφυγή 34 εργαζομένων, όπου και καταδικάστηκε πρωτόδικα. Με την πρόσφατη απόφαση του Εφετείου, στο οποίο είχε προσφύγει ο εργοδότης, καταδικάστηκε σε 24 μήνες φυλάκιση και χρηματικό πρόστιμο 16.000 ευρώ.
Πριν από λίγες μέρες ένα άλλο δικαστήριο τον καταδίκασε σε ποινή φυλάκισης 56 μηνών – εξαγοράσιμη προς 10 ευρώ ημερησίως και χρηματικό πρόστιμο 29.000 ευρώ για τη μη καταβολή δεδουλευμένων πέντε μηνών του 2010 σε περισσότερους από 50 δημοσιογράφους.
Η υπεράσπιση του ιδιοκτήτη της εφημερίδας επικαλέστηκε την κρίση, επιχείρημα που δεν έπεισε το δικαστήριο.

Μέχρι σήμερα ο επιχειρηματίας, κρυμμένος πίσω από το «ανώνυμο» της επιχείρησης, προσπαθεί να αποφύγει τις ευθύνες του απέναντι στους εργαζόμενους, τους οποίους εγκατέλειψε απλήρωτους επί μήνες και χωρίς αποζημίωση.

Παράλληλα, προσπάθησε δυο φορές να πτωχεύσει την εταιρία, αλλά και τις δυο φορές οι αιτήσεις του απορρίφθηκαν τελεσίδικα (ως δόλιες και προσχηματικές) με στόχο να στερήσει τους εργαζόμενους από τα νόμιμα δικαιώματά τους και να κρατήσει τον τίτλο του εντύπου.
Στο χώρο του Τύπου δεν είναι η μοναδική περίπτωση εκδότη που εγκατέλειψε την επιχείρησή του, αφήνοντας χρέη εκατομμυρίων στους εργαζόμενους, αλλά και σε ασφαλιστικά ταμεία. Όπως δεν είναι και η μοναδική περίπτωση επιχειρηματία που δεν πληρώνει επί μήνες αποδοχές, Δώρα και επιδόματα. Αντίθετα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτός είναι ο κανόνας στα ΜΜΕ, αλλά και σε πολλούς άλλους επιχειρηματικούς κλάδους, όπου ανενόχλητοι οι ιδιοκτήτες χρησιμοποιούν όλο το νομικό οπλοστάσιο για να υπεκφεύγουν από τις υποχρεώσεις τους.
Ο Κ.Ι. Σαραντόπουλος ίσως είναι από τις λίγες περιπτώσεις που καταδικάστηκε γι’ αυτή του τη στάση, έστω και καθυστερημένα, και σε αυτό συνέβαλε η έγκαιρη και σταθερή δράση των εργαζομένων. Αν και το τίμημα αυτής της καταδίκης μάλλον είναι μικρότερο από το κόστος των οφειλομένων, τα οποία, έτσι κι αλλιώς, οι εργαζόμενοι ακόμη διεκδικούν.

Ο ίδιος και η οικογένειά του εν τω μεταξύ συνεχίζουν ανενόχλητοι τις υπόλοιπες επιχειρηματικές τους δραστηριότητες, την ίδια στιγμή που οι πρώην εργαζόμενοί τους είναι άνεργοι ή υποαπασχολούνται.
Η υπόθεση της Απογευματινής αποδεικνύει το έλλειμμα προστασίας της εργασίας, αλλά και το πώς οικοδομούν κυβέρνηση και τρόικα το… υγιές επιχειρηματικό περιβάλλον για το οποίο τόσες χιλιάδες σελίδες νόμων έχουν περάσει από τη Βουλή τα τέσσερα τελευταία χρόνια.

Δεν χωρά αμφιβολία, οι νόμοι είναι κομένοι και ραμένοι για τους εργοδότες ! Το συγκεκριμένο δεν είναι το μοναδικό αδίκημα του Σαραντόπουλου, έπονται και άλλα ενώ πολλά δεν έφτασαν καν στα δικαστήρια αφού οι προμηθευτές κυρίως που αδικήθηκαν σταμάτησαν να τα διεκδικούν.

Η δικαιοσύνη εδώ, στη χώρα της πουστιάς, αποδίδεται μετά από 10 χρόνια αν και εφόσον ταϊστεί καλά το σύστημα μπάτσων-δικηγόρων και παρατρεχάμενων. Ετσι, είναι απλά το μακρύ χέρι του κράτους για την επιβολή εξουσίας και όχι ο “ανεξάρτητος μηχανισμός που προφυλάσει την κοινωνία από το έγκλημα”.

Αναδημοσίευση από: http://ergasiakodeltio.wordpress.com

Ό,τι πεις εσύ αφεντικό… … …
Για το Σαλαντίν και τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν, έχουμε γράψει αρκετές φορές και θα συνεχίσουμε όσο χρειάζεται. Με αφορμή όμως την ανακοίνωση της ιδιοκτήτριας του μεζεδοπωλείου Σαλαντίν στο διαδίκτυο, θα επιθυμούσαμε εν είδη απάντησης να αναφερθούμε καταρχάς στα βασικά, στις βασικές μας διαφορές μεταξύ εργαζομένων και αφεντικών, στους δυο αντίπαλους αυτούς κόσμους.
Αναφέρεται σε αυτή την ανακοίνωση ότι «το Σαλαντίν δεν είναι αυτοδιαχειριζόμενο στέκι, αλλά επιχείρηση που λειτουργεί με τους κανόνες που βάζει η εργοδοσία», στηριζόμενη στο ότι «χιλιάδες χρόνια (!!!) με αυτό τον τρόπο λειτουργούν όλες οι επιχειρήσεις και οργανισμοί του πλανήτη»! Η αλήθεια είναι βέβαια πως ο καπιταλισμός λειτουργεί με τους δικούς του κανόνες , βασικότερος εκ των οποίων είναι το κέρδος των αφεντικών. Οι εργαζόμενοι παράγουμε και προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας για τα αυξημένα κέρδη της εργοδοσίας, που καρπώνονται την υπεραξία. Χιλιάδες χρόνια τώρα(!!!) αυτή η συνθήκη αποτελεί τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η εκμετάλλευση.
Οι εργαζόμενοι αντιστεκόμαστε σε αυτή τη συνθήκη και αγωνιζόμαστε για καλύτερες συνθήκες και όρους εργασίας, για βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου, για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, συνειδητοποιώντας τη δύναμή μας και το γεγονός ότι εμείς είμαστε οι παραγωγοί του πλούτου. Αν σταματήσουμε να δουλεύουμε θα σταματήσουν όλα να λειτουργούν.
παράθεση στοιχείων ενάντια στη συκοφαντία των αφεντικών
Ως αντεπιχείρημα της αφεντικίνας για να παρουσιάσει ότι οι συνθήκες εργασίας ήταν άψογες, χρησιμοποιείται το ερώτημα-σόφισμα: «για ποιο λόγο οι πρώην υπάλληλοι επιμένουν να επαναπροσληφθούν σε μια επιχείρηση της οποίας, όπως υποστηρίζουν, το αφεντικό τους εκμεταλλεύεται εργασιακά και οικονομικά;» Η διεκδίκηση των απολυμένων για ανάκληση της εκδικητικής απόλυσής τους, που οφείλεται στη συνδικαλιστική τους δράση δίνει μια σαφέστατη και συνεπή απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα αφεντικό να κάνει ό,τι θέλει εκμεταλλευόμενο την ανάγκη μας για εργασία και σε καμιά περίπτωση δε θα επιτρέψουμε καταχρηστικές απολύσεις. Η ασυδοσία δε θα αποτελέσει πεπατημένη, ούτε στο Σαλαντίν, ούτε και αλλού. Θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την «πιάτσα».
Επιπλέον, μέσα σε μια προσπάθεια δημιουργίας κλίματος εντυπώσεων η εργοδότρια του Σαλαντίν Βάια Γεωργούλα προσπαθεί να φορτώσει στις πλάτες των εργαζομένων, που έχει απολύσει, προσωπικά ζητήματα υγείας, που είναι άσχετα με την υπόθεση. Αυτά έχουν δημοσιοποιηθεί στο υπόμνημά της στην επιθεώρηση εργασίας και κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Στο ίδιο επίπεδο χυδαίας χειριστικής προσπάθειας κινείται και η φράση στην ανακοίνωσή της ότι η δράση μας: «ως συνέπεια θα έχει να κλείσει το μεζεδοπωλείο και να μείνουν στο δρόμο 13 άνθρωποι. 13 άνθρωποι χωρίς εργασία από τις μεθοδευμένες και εκβιαστικές ενέργειες κάποιων ομάδων». Οι μόνοι που με την αλαζονική τους στάση έχουν δείξει πως δεν ενδιαφέρονται για το ίδιο το μαγαζί και τους εργαζόμενούς του, είναι τα αφεντικά του Σαλαντίν, που προσπαθούν με τις κλασικές αφεντικίστικες πρακτικές να στρέψουν τους εργαζόμενους εναντίον των συναδέλφων τους.

Τέλος παρουσιάζει το σωματείο και τους αγώνες που δίνει, καθώς και όλους τους αλληλέγγυους ως αναρχικές ομάδες που σκοπό έχουν «να εκφοβίσουν την εργοδότρια με επικείμενη καταστροφή του μαγαζιού», συντηρώντας στερεότυπα και ρητορικές του δελτίου ειδήσεων των οκτώ και συκοφαντώντας ουσιαστικά τη δράση όλων των μαχητικών κομματιών του κινήματος, προσπαθώντας να δώσει διαφορετικό νόημα στις δημόσιες θέσεις και παρεμβάσεις μας. Για το περιεχόμενο και τον τρόπο δράσης μας μιλάμε εμείς οι ίδιοι με τις πράξεις και το λόγο μας.
Ας γίνει επιπλέον σαφές ότι το σωματείο μας δεν είναι διαταξικό ή «λαϊκό» και δεν κάνει διαχωρισμούς ανάμεσα σε μικρά και μεγάλα αφεντικά (Pizza Fan,Γρηγόρης μικρογεύματα, cafe Scherzo κ.α. είναι από αυτούς μας έχουν απασχολήσει φέτος) Είναι ενάντιο σε κάθε αφεντικό, καθώς έχει αναγνωρίσει την ταξική πάλη και έχει πάρει την ανάλογη θέση μάχης. Η συντριπτική πλειοψηφία άλλωστε των αφεντικών στον κλάδο μας είναι τα επονομαζόμενα «μικρά αφεντικά», που μέσα σε ένα κλίμα «φιλικό», «οικογενειακό» ή απλώς κλαψιάρικο και κακομοίρικο αποτελούν τους κύριους υπεύθυνους για τη μαύρη εργασία και την αναγωγή της μισθοδοσίας σε φιλοδώρημα, χαρτζιλίκι, σε αυτό τέλος πάντων που «μπορούν, θέλουν ή προαιρούνται» να δώσουν, χωρίς βεβαίως δώρα, επιδόματα και προσαυξήσεις και μέσα σε συνθήκες, όπου η εξαρτημένη εργασία και η συνεπακόλουθη εκμετάλλευση, ονομάζεται προσφορά και παρουσιάζεται ως δώρο, χάρη ή και φιλευσπλαχνία. Εξαιτίας αυτής της πρακτικής των μικρών αφεντικών απαξιώνεται η θέση και η ταυτότητά μας ως εργαζόμενοι που διεκδικούμε τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια μας και παρουσιαζόμαστε τελικά ως προσωπικά «ωφελούμενοι». Με αυτό τον τρόπο στρώνεται το χαλί για την έλευση των νέων σχέσεων και μορφών εργασίας (όπως τα voucher) και των ατομικών συμβάσεων με τους κατώτατους δυνατούς μισθούς και την ελαστικότητα της εργασίας, με γνώμονα την εξοικονόμηση και το συμφέρον των εργοδοτών (π.χ. μεροκάματα των 2 ωρών ή όσο λιγότερο σε χρειάζεται)
Το σωματείο είναι πάντοτε αλληλέγγυο στους αγώνες των εργαζομένων και δεν τους αφήνει μόνους τους, αλλά διεκδικεί και αγωνίζεται συλλογικά. ‘Έχει ως χαρακτηριστικά του την αυτοοργανωμένη λειτουργία και δράση και τον μαχητικό συνδικαλισμό. Ως εργαζόμενοι στον επισιτισμό και οργανωμένοι σε σωματείο βάσης δεν πιστεύουμε στην ανάθεση. Παίρνουμε τους αγώνες στα χέρια μας και δεν ζητάμε ή περιμένουμε ερωτήσεις στη βουλή από βουλευτές κομμάτων (βλ. επερώτηση Σύριζα στη βουλή για την υπόθεση Σαλαντίν). Έχουμε εμπιστοσύνη σε εμάς τους ίδιους και αυτοπεποίθηση, που απορρέει από τη δύναμη της συλλογικής δράσης. Δεν επιδιώκουμε πελατειακές σχέσεις και εξαρτήσεις.

Είμαστε εργάτες και όχι συνεργάτες
και στα αφεντικά δεν κάνουμε τις πλάτες

Το Σάββατο 29/3 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση αντιπληροφόρησης από περίπου 25 συντρόφισσες-ους στη γειτονιά και το σπίτι του αφεντικού-ρατσιστή της καφετέριας Scherzo στο μαρούσι, Δ. Τυρολόγου. Το συγκεκριμένο αφεντικό χρωστάει τα δεδουλευμένα σε μετανάστη εργαζόμενό του, τον οποίο ξυλοκόπησε και του έκλεψε την τσάντα που περιείχε και τα χαρτιά του, όταν του τα ζήτησε.
Ο εργαζόμενος μετανάστης δούλευε στο μαγαζί 7ήμερο, 10ωρο, χωρίς ρεπό, χωρίς ένσημα, 12 το βράδυ με 10 το πρωί και με απλήρωτες υπερωρίες, για 300 ευρώ το μήνα, τα οποία και του χρωστούσε.
Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης μοιράστηκαν κείμενα, πετάχτηκαν τρικάκια που γνωστοποιούσαν το γεγονός, το όνομα και την διεύθυνση του ξεφτίλα ρατσιστή-αφεντικού και οι τοίχοι και η μάντρα του σπιτιού του βάφτηκαν με συνθήματα.
Η συγκεκριμένη δράση ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά κινήσεων στο μαρούσι και παρεμβάσεων – αποκλεισμών έξω από το μαγαζί του Τυρολόγου, που πραγματοποιούνται εδώ και ένα μήνα περίπου από συλλογικότητες, καταλήψεις που δραστηριοποιούνται στα βόρεια και στο κέντρο, σωματεία, συνελεύσεις εργαζομένων, συντρόφους-ισσες, Παράλληλα, δίνει ένα σαφές μήνυμα στο συγκεκριμένο αφεντικό άλλα και στα υπόλοιπα της ευρύτερης περιοχής ότι οι καταπιεσμένοι-ες δίνουν τις δικές τους απαντήσεις απέναντι στην βία και εκμετάλλευση που βιώνουν και συλλογικά μπορούν να μεταφέρουν τον φόβο στη μεριά των αφεντικών. Ντόπιοι και μετανάστες να χτίσουμε σχέσεις αλληλεγγύης-αγώνα ενάντια σε κάθε ρατσιστή, να υπερασπιστούμε καθένα και καθεμία που σηκώνει κεφάλι και να συγκρουστούμε με τον κόσμο των αφεντικών.

https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1521205