Ανακοίνωση της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε για τις εργοδοτικές δολοφονίες στα Ελληνικά Πετρέλαια

“Ένα ανθρώπινο λάθος”. Έτσι χαρακτηρίστηκε στο σχετικό πόρισμα η έκρηξη που έγινε στα Ελληνικά Πετρέλαια. Και λίγες ώρες αργότερα, αυτό το “ανθρώπινο λάθος” οδήγησε στους θανάτους δύο ανθρώπων: ο Μπάμπης Δευτεραίος και ο Ραμαντάν Ντελιλάι, που τραυματίστηκαν στην έκρηξη που έγινε στις 8 Μάη στο “κάτεργο” της Ελευσίνας, απεβίωσαν το απόγευμα της Τρίτης (19/5). Οι θάνατοί τους δεν είναι φυσικά το αποτέλεσμα κάποιου “ανθρώπινου λάθους” όπως θα βόλευε την εταιρεία του Λάτση. Οι θάνατοί τους είναι εργοδοτικές δολοφονίες.

Οι συνθήκες εργασίας που επικρατούν στο εργοστάσιο του Λάτση είναι γνωστές εδώ και χρόνια, άσχετα αν αποσιωπούνται συστηματικά για να μην χαλάσει το προφίλ της επιχείρησης. Η συνεχόμενη εντατικοποίηση της δουλειάς, οι υπερωρίες που εξαντλούν σε ασύλληπτο βαθμό τους εργαζόμενους, οι ανύπαρκτοι όροι ασφαλείας, όλα αυτά που κάνουν αναλώσιμους τους εργάτες για τα κέρδη των αφεντικών τους ήταν και είναι συσσωρευμένα μέσα στον εργασιακό χώρο των Ελληνικών Πετρελαίων. Ούτε ένα ανθρώπινο λάθος λοιπόν, ούτε η κακιά η ώρα, ούτε κανένα άλλο καλόβολο σχήμα για τα αφεντικά δεν είναι οι δολοφονίες του Μπάμπη Δευτεραίος και του Ραμαντάν Ντελιλάι.

Είναι τα αποτελέσματα της κυριαρχίας ενός κόσμου που κάθε μέρα αφαιρεί ζωές, βασίζει την ύπαρξή του στην εκμετάλλευση και την καταπίεση και θα συνεχίζει το καταστροφικό του έργο όσο οι εργάτες και οι εργάτριες δεν ενώνονται για να διεκδικήσουν αυτά που τους αναλογούν. Όσο δεν συλλογικοποιούνται για να τελειώνουν μια και καλή με αυτόν το σύστημα που υπάρχει απλά για να τους πίνει το αίμα.

Οι δυο εργοδοτικές δολοφονίες στα Ελληνικά Πετρέλαια είναι ένα καμπανάκι που χτυπάει επιτακτικά για το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Οι εποχές της λιτότητας και η οικονομική εξαθλίωση που υπέστη η εργατική τάξη τα τελευταία χρόνια οδήγησαν στην νοοτροπία ότι κάθε δουλειά είναι καλή αρκεί απλά να υπάρχει. Όροι όπως εργατικά δικαιώματα και συνθήκες εργασίας αντιμετωπίστηκαν ως τεράστιες πολυτέλειες από την ίδια την εργατική τάξη. Αντίστοιχα, τους τελευταίους μήνες, η έλλειψη απαιτήσεων έδωσε την θέση της στην επανάπαυση και την ανάθεση. Η ψευδαίσθηση πως τα πάντα θα αλλάξουν μέσα σε μια νύχτα και το Κεφάλαιο θα γίνει ξαφνικά καλό -διότι άλλωστε οι καιροί είναι τέτοιοι που μέχρι να βγούμε από την κρίση “Κεφάλαιο και Εργασία πρέπει να είναι μαζί”- διαψεύδονται από την ίδια, την σκληρή πραγματικότητα. Η μαζική δράση στην κατεύθυνση των ταξικών συμφερόντων είναι πιο αναγκαία από ποτέ.

Το εργατικό κίνημα πρέπει επιτέλους να ξυπνήσει από τον ύπνο στον οποίο έχει πέσει – ήδη έχει κοιμηθεί πολύ. Να διεκδικήσει αυτά που έχουν κλέψει από την τάξη μας, να σπάσει την ηττοπάθεια και την αδράνεια μέσα από την δράση για την διεύρυνση των δικαιωμάτων της. Να χτίσει τις δομές εκείνες που θα αναζοπυρώσουν και πάλι τους εργατικούς αγώνες και θα αντικαταστήσουν τον άχρηστο συνδικαλισμό που υπάρχει τώρα και που δεν είναι ικανός ούτε για μια απεργία την ημέρα που εργάτες σκοτώνονται στα κάτεργα των αφεντικών.

Ας μην θρηνήσουμε άλλους θανάτους μέχρι να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα για τις ζωές μας.

Nα τελειώνουμε με τον κόσμο των δολοφόνων!

γράφει ο Γιώργος Μεριζιώτης

[[ σταλθηκε στο μπλογκ με μαιηλ]]

Προοίμιο

Πολλοί θα περιμένουν σε αυτή την μικρή (αποσπασματική) ιστοριογραφική μελέτη να

αναφέρω σαν σημεία σταθμός τα γεγονότα και κάποια επεισόδια που διαδραματίστηκαν

εκείνη την εποχή. Ως προς αυτό θα απογοητευτούν, γιατί αυτά που θεωρώ σαν σημεία

σταθμός αλλά και καμπής για το αναρχικό κίνημα εκείνης της περιόδου είναι,

α)

Σαν πρώτο

σημείο σταθμός θεωρώ την πρώτη πανελλαδική συνάντηση των αναρχικών στην Πάτρα,

όπου βρέθηκαν συναντήθηκαν και συζήτησαν οι αναρχικοί/ες, ήταν μια πολιτική πράξη που

δημιούργησε σε πολλούς συντρόφους/σες μεγάλες προσδοκίες ως προς το μέλλον του

κινήματος,

β) Σαν δεύτερο σημείο σταθμός αλλά και καμπής θεωρώ την δημιουργία της

πρώτης πανελλαδικής οργάνωσης των αναρχικών, δηλαδή την Ένωση Αναρχικών, σταθμό

θεωρώ την πρώτη προσπάθεια οργανωτικής συγκρότησης ενός μέρους του κινήματος, καμπή

θεωρώ την αποτυχία αυτής της οργάνωσης λόγο απειρίας και λαθών που μας εμπόδισαν να

θέσουμε ένα πλαίσιο ώστε να λειτουργήσει αυτή η οργάνωση με έναν υποδειγματικό

αναρχικό τρόπο τόσο στην μορφή όσο και στο περιεχόμενο, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μετά

από λίγο χρονικό διάστημα να διασπαστεί και να διαλυθεί. Από τότε και μέχρι σήμερα δεν

ξανά παρουσιάστηκε ένας σοβαρός τρόπος πανελλαδικής αναρχικής συγκρότησης, εκτός

από ένα ή δυο

μονοθεματικά συντονιστικά.

Τα περισσότερα που έχουν γραφεί γύρω από την σύγχρονη ιστορία του κινήματος βρίθουν

από υποκειμενισμό και εικοτολογία . Ακόμη και μια πανεπιστημιακή μελέτη διδακτορική διατριβή

που έχω διαβάσει βρίθει και αυτή από ανακρίβειες και ελλείψεις γιατί αναφέρεται

περισσότερο στο πολιτιστικό μέρος του κινήματος και ελάχιστα στο πολιτικό.

Προτού συνεχίσω επιτρέψτε μου να επισημάνω τρία πράγματα, επειδή σε συζήτηση με

κάποιους συντρόφους μου είπαν να γράψω ότι σήμερα σε σχέση με το παρελθόν τα

πράγματα στον αναρχικό χώρο είναι πολύ καλύτερα, τους είπα ότι είμαι ενάντια στο να

μεταφέρω στους νεότερους ματαιοδοξία όπως επίσης είμαι ενάντια στην ωραιοποίηση

καταστάσεων,για τον λόγο του ότι δεν έχει γραφτεί κάτι περιεκτικό για την ιστορία του

κινήματος τα τελευταία σχεδόν 40 χρόνια σύγχρονης παρουσίας του στην Ελλάδα και

χρειάζεται να ενημερωθούν όσοι–όσες το θέλουν και για να δουν επιπλέον (αν τους

ενδιαφέρει) και να συγκρίνουν το χθες με το σήμερα επιβεβαιώνοντας ή απορρίπτοντας την

άποψη μου, ότι εκτός από την κινηματική ιστορικότητα τα προβλήματα και οι ανεπάρκειες

του κινήματος εδώ και δεκαετίες παραμένουν τα ίδια και σαν τον ατέρμονα κοχλία που

στριφογύριζε γύρω απότον εαυτό του, δεν έχουν ούτε αρχή ούτε τέλος.

Επίσης δεν πρόκειται να εμπλακώ σε μια σχετικιστική συζήτηση αν μπορεί να γραφτεί με

έναν “αντικειμενικό” τρόπο η ιστορία του α/α κινήματος της Ελλάδας, γιατί σύμφωνα με

αυτή την ανιστόρητη λογική δεν θα γραφόταν τίποτα ιστορικό, κατ’αυτόν τον τρόπο.

“Ο αγώνας του ανθρώπου ενάντια στην εξουσία είναι ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη”

Μ.Κ,

επίσης “

… Ένα κίνημα που αγνοεί ή αποστρέφεται την κοινωνική ιστορία, αλλά και

την ιστορικότητά του, δεν κάνει τίποτα άλ

λο από το να βρίσκεται διαρκώς στο νησί των

λωτοφάγων… » Γ.Μ

Αυτή η μικρή ιστοριογραφική μελέτη ξεκίνησε με αφορμή την συζήτηση που έχει ανοίξει εδώ

με θέμα:

Ερώτηση για την Ένωση Αναρχικών

και συμμετείχα προς το τέλος της (με το νικ νειμ

δημοσίευσης G

(άλλα και επώνυμα) σε αυτή την συζήτηση ενημέρωσα ότι θα ανοίξω άλλο

νήμα και θα αρχίσω να παρουσιάζω ντοκουμέντα από εκείνη την εποχή, άγνωστα στους

νεότερους/ες αλλά και σε πολλούς παλιούς/ες.

Όμως

δεν γίνεται να παρουσιάσεις ντοκουμέντα έτσι νέτα σκέτα χωρίς να δίνεις μια εικόνα

του κινηματικού αλλά και του πολιτικού περιβάλλοντος εκείνης της εποχής, γιατί πολλά

θέματα θα γίνονταν ελάχιστα ή καθόλου κατανοητά από τους νεότερους/ες , άσε που και οι

παλιότεροι/ες χρειάζεται να ξαναθυμηθούν κάποια πράγματα. Τα ντοκουμέντα που θα

δημοσιεύσω είναι σχετικά και αφορούν αυτές τις δυο πανελλαδικές συναντήσεις των

αναρχικών που προείπα. Αρχίζω συνοπτικά από το 1974 και θα σταματήσω το 1987, φυσικά

η δεκαετία

του ογδόντα χρίζει μιας μεγαλύτερης αναφοράς γιατί αποτέλεσε την δεκαετία

που αυξήθηκε (μαζικοποιήθηκε,από το πολλοί μαζί) αριθμητικά το αναρχικό κίνημα, όπως

επίσης είναι εποχή που έρχονται με έναν καταιγισμό φωτονίων ιδέες και τάσεις από το

εξωτερικό που

είναι τόσες ώστε αδυνατούμε να τις αφομοιώσουμε, να τις επεξεργαστούμε

ώστε να τις εντάξουμε στην ελληνική πραγματικότητα και ιδιαιτερότητα. Η μελέτη

αποτελείται από τρία μέρη,

1) μια συνοπτική παρουσίαση του αναρχικού κινήματος από το

1974 μέχρι το 1987,

2) μια συνοπτική παρουσίαση του πολιτικού περιβάλλοντος της εποχής,

3) τα ντοκουμέντα.

Ο γραφών εντάχθηκε στο αναρχικό κίνημα στα τέλη του 1979 και μέχρι το 2014 ήταν ενεργός

κινηματικά πιστεύω ότι έχω μια όσο το δυνατόν πλήρη εικόνα για τα τεκταινόμενα,

δεν αρνούμαι βέβαια τυχόν παραλήψεις μου και λάθος συμπεράσματα, γι αυτό είναι δεκτή και

επιβεβλημένη οποιαδήποτε παρέμβαση βελτιώνει αυτή την ιστοριογραφική αφήγηση,

(βέβαια μέσα σε συντροφικά πλαίσια) επίσης επειδή αναφέρομαι ωςεπί το πλείστον στην

Αθήνα

, όσοι/ες νομίζετε ότι έχω παραβλέψει κάποια γεγονότα ή κινηματικές διεργασίες που

συνέβησαν στις άλλες πόλεις της χώρας ας το αναφέρουν.

Κάθε εποχή εκτός του ότι μπορεί να ανοίγει νέους ορίζοντες παράλληλα θρέφει και θρέφεται

από τις αυταπάτες της, αυτές

τις αυταπάτες καλούμαστε να ανιχνεύσουμε ώστε να μην της

επαναλαμβάνουμε στο τώρα.

Ούτε μια εβδομάδα δεν κράτησε η χαρά χιλιάδων εργαζόμενων, νέων στην πλειοψηφία τους, που είχαν πιστέψει τις προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η πρώτη πράξη της κυβέρνησής του θα είναι να επαναφέρει τον κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ. Πολλοί από τους εργαζόμενους, που πληρώνονται (αν και όταν) με 586 ευρώ ή με 511 ευρώ (αν είναι κάτω των 25 ετών) έκαναν μάλιστα και σχέδια για τις τρύπες που θα μπαλώσουν μόλις πάρουν τα 751 (εννοείται μεικτά). Αλλοι αναλογίζονταν τη στιγμή που θα σταθούν μπροστά στ’ αφεντικό, με το φρέσκο νόμο στο χέρι, και θα του πουν χαιρέκακα: «751 κι άμα σ’ αρέσει»!

Οι προσδοκίες των εργαζόμενων είχαν ενισχυθεί από την πρώτη δήλωση του νέου υπουργού Εργασίας Π. Σκουρλέτη, μόλις παρέλαβε το υπουργείο από τον προκάτοχό του, ότι η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ είναι στις προτεραιότητες της νέας κυβέρνησης και του υπουργείου.

Ο ίδιος ο Σκουρλέτης τους ξύπνησε από το όνειρο και τους προσγείωσε ανώμαλα, επιλέγοντας το πρωινάδικο του ΣΚΑΙ (του μνημονιακότερου των μνημονιακών μιντιακών συγκροτημάτων), για να πει ότι η επαναφορά του κατώτερου μισθού θα γίνει… σταδιακά, διότι αν γινόταν άμεσα θα προκαλούσε… σοκ στους κακόμοιρους τους καπιταλιστές. Πρώτα η κυβέρνηση πρέπει να πάρει κάποια μέτρα προς όφελός τους (των καπιταλιστών), να τους δώσει «ανάσες» (υποφέρουν οι δύστυχοι), και μετά να πάει ο μισθός στα 751.

«Μη φάτε, θα σφάξουμε γλάρο». Αυτό είπε στους ονειρευόμενους (με ανοιχτά τα μάτια) εργαζόμενους ο Σκουρλέτης. Διαβάστε πόσο… χαριτωμένα το είπε:

«Το να πεις αύριο ότι – και ιδίως για τις μικρές και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις – πάμε και εφαρμόζουμε από τον επόμενο μήνα το 751, είναι ένα άλλου είδους σοκ που ίσως να μην μπορούν πολλοί να το αντέξουν.  Λέμε, λοιπόν, ότι αυτό το μέτρο πρέπει να συνδυαστεί, αφού προηγουμένως έχουν υπάρξει συγκεκριμένες ρυθμίσεις για τις επιχειρήσεις, που να τους δώσουν ανάσες».

Ανάγκη από ανάσες έχουν οι καπιταλιστές, όχι οι εργαζόμενοι! Ετσι, από την πρώτη κιόλας εβδομάδα της θητείας του, ο πολύπλαγκτος Π. Σκουρλέτης κερδίζει επάξια τον τίτλο «υπουργός Καπιταλιστικής Εργοδοσίας». Το «υπουργός Εργασίας» είναι για τον Σκουρλέτη ένας αποκρουστικός ευφημισμός, όπως ήταν και για τους προκατόχους του.

Εμείς είχαμε προειδοποιήσει από την Παρασκευή 30 Γενάρη (τότε «ανέβηκε» στην ιστοσελίδα μας το σχετικό άρθρο του προηγούμενου φύλλου), ότι η επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ είναι παραμύθι της κυβέρνησης. Οφείλουμε να πούμε πως δεν περιμέναμε ότι ο Σκουρλέτης θα μας επιβεβαίωνε τόσο σύντομα. Διάβασε φαίνεται το δημοσίευμα και είπε: «μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει τώρα. Καλύτερα να το ξεφουρνίσω, παρά ν’ αρχίσει να συζητιέται σιγά-σιγά».

Η θεωρία του «σοκ στην αγορά» δεν είναι καινούργια. Η πατρότητά της δεν ανήκει στον Σκουρλέτη. Οπως γράψαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Κ», ο πρώτος που την επικαλέστηκε ήταν ο εργατοπατέρας πρόεδρος της ΓΣΕΕ Ι. Παναγόπουλος, τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε τη σχετική φιλολογία (μετά τις εξαγγελίες Τσίπρα στη ΔΕΘ). Τότε (Σεπτέμβρης του 2014), η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε σε οργισμένες καταγγελίες κατά του Παναγόπουλου, χαρακτηρίζοντάς τον άνθρωπο της εργοδοσίας. Οι δε τομεάρχες Εργασίας και Δημόσιας Διοίκησης του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Στρατούλης και Α. Μητρόπουλος βγήκαν στα κεραμίδια και διακήρυξαν (κοινή δήλωσή τους στις 22.9.2014): «Ο κατώτατος μισθός, όπως με μνημονιακό νόμο μειώθηκε, έτσι με νέο νόμο θα επανέλθει στα προηγούμενα επίπεδα, ώστε από κει και πέρα να λειτουργούν για τη διαμόρφωσή του οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις». Φυσικά, γνώριζαν πολύ καλά ότι έλεγαν ψέματα, διότι η επαναφορά του κατώτατου μισθού δεν ήταν (μόνο) ζήτημα νόμου, όπως επίσης θα διαβάσετε παρακάτω.

Οι ίδιοι τομεάρχες, μια μέρα μετά (κοινή δήλωσή τους στις 23.9.2014), καταφέρθηκαν και ενάντια στις μειώσεις μισθών στους δημόσιους υπάλληλους και… δεσμεύτηκαν: «Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο μείωσης των μισθών και νέων απολύσεων των εργαζομένων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα που, για όσο παραμένει η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, θα συνεχίζεται αενάως. Ο λαός με τους αγώνες και την ψήφο του μπορεί να ανατρέψει την κυβέρνηση και να διώξει την τρόικα, ώστε να σπάσει αυτόν τον φαύλο κύκλο της αιώνιας λιτότητας, στην οποία τον έχουν καταδικάσει».

Τέσσερις μήνες μετά, με συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου πλέον, ο νέος αναπληρωτής υπουργός Δημόσιας Διοίκησης Γ. Κατρούγκαλος συναντιέται με την ΑΔΕΔΥ και λέει στους εργατοπατέρες της ότι οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο δεν πρόκειται να πάρουν ούτε ένα ευρώ αύξηση! Το δήλωσε ο ίδιος ο Κατρούγκαλος: «Εξήγησα στην ΑΔΕΔΥ ότι δεν υπάρχει περιθώριο αυτή την χρονιά για οποιαδήποτε μισθολογική βελτίωση της κατάστασης, μολονότι αναγνωρίζουμε πόσο σοβαρά έχουν θιγεί και αυτοί από την μνημονιακή λαίλαπα».

Οι εργατοπατέρες δεν έβγαλαν ούτε μία ανακοίνωση για να καταγγείλουν τον υπουργό και να θυμίσουν τις προεκλογικές «δεσμεύσεις» του ΣΥΡΙΖΑ. Ενας απ’ αυτούς, μάλιστα, ο Πασόκος Σ. Κουτσιουμπέλης, απένειμε και εύσημα στον Κατρούγκαλο: «Προς τιμήν του ο υπουργός μας είπε ότι για το 2015 ο κουμπαράς είναι άδειος και δεν προβλέπει κάτι. Εμείς θα συνεχίσουμε να διεκδικούμε»!
 

Αναδημοσίευση απο ΚΟΝΤΡΑ

Αναδημοσίευση από Praxis 

Το δίπολο της ταξικής ανισότητας και του κατασταλτικού κράτους

γράφει η Γεωργία Δούκουρη

Οι εργαζόμενοι «χαιρέτησαν» το 2014, και υποδέχτηκαν το νέο έτος με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, με επίθεση του κράτους ως νομιμοποιημένου κατασταλτικού μηχανισμού διαχείρισης των συγκρούσεων για την αναπαραγωγή των κοινωνικών σχέσεων εξουσίας.

 Στις 28/12/2014, ο απεργιακός αγώνας ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας[1], έξω από τον Ιανό, δέχτηκε την επίθεση εργοδοσίας και κράτους. Η αγριότητα της επίθεσης των δυνάμεων καταστολής με χρήση χημικών και βία, είχε τη «νομιμοποιητική» του βάση στη μήνυση που κατέθεσε η εργοδοσία του Ιανού. Ακολούθησαν συλλήψεις[2] ως απάντηση στην ενότητα της απεργιακής περιφρούρησης. Η καταστολή συνεχίστηκε έξω από το Α.Τ. Ακροπόλεως, όπου πλήθος είχε συγκεντρωθεί ως αλληλεγγύη στους προσαχθέντες, με νέες συλλήψεις αλλά και βιαιοπραγίες μάλιστα μπροστά στα μάτια δικηγόρων (ΑΔΕΔΥ, ΕΙΝΑΠ, κ.α.)[3].

Στις 5/1/2015 επαναλαμβάνεται η ιστορία, αυτή τη φορά με πρωταγωνιστές τους εργάτες της «Γενικής Ανακυκλώσεως Α.Ε.» Είναι δεύτερη φορά μέσα σε διάστημα ενός χρόνου, που οι εργάτες του εργοστασίου πραγματοποιούν δυναμικές κινητοποιήσεις, καθώς η εργοδοσία καθυστερεί την καταβολή δεδουλευμένων που μπορεί να φτάνει μέχρι και τους 8 μήνες, ενώ πάγια διεκδίκησή είναι τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας[4], η ανανέωση των συμβάσεων, η καταβολή δώρων, κ.α. Η απάντηση της εργοδοσίας στις κινητοποιήσεις, ίδια όπως στην περίπτωση του Ιανού: κατέθεσε μήνυση εναντίον των απεργών (αφού προηγουμένως είχε προσπαθήσει να λειτουργήσει απεργοσπαστικά, φέρνοντας άλλους εργάτες να δουλέψουν στο εργοστάσιο, οι οποίοι όμως αποχώρησαν μετά από συζήτηση με τους απεργούς), και τα ΜΑΤ επιτέθηκαν στην περιφρούρηση. Συνελήφθησαν 33 άτομα, (απεργοί και αλληλέγγυοι/ες), ενώ στις 7/1 αστυνομικοί «επισκέφτηκαν» σπίτια απεργών[5].

 Οι δύο αυτές περιπτώσεις, αποτελούν παράδειγμα ενός δίπολου: της αύξησης της ανισότητας, και της οχύρωσης του κατασταλτικού κράτους. Ο κρατικός μηχανισμός εμφατικά τα τελευταία χρόνια, έχει εντείνει τα αντανακλαστικά αντιμετώπισης ενός εσωτερικού «εχθρού». Η εσωτερική καταστολή έχει στη φαρέτρα της τόσο τη σχετική νομιμοποίηση (απόφαση του ΣτΕ για παρακολούθηση με κάμερες πορειών κ.λπ, «κουκουλονόμος», απαγόρευση συναθροίσεων κ.ο.κ.), όσο και εκτελεστικές δυνάμεις κατασταλτικού μηχανισμού (ΜΑΤ, ΥΜΕΤ, ΔΙ.ΑΣ., ΔΕΛΤΑ.). Ο στόχος είναι ένας: η μη όξυνση της αντίδρασης απέναντι στην ραγδαία μεταβολή των κοινωνικών σχέσεων, αποτόκου της ανηλεούς αντεργατικής και αντιλαϊκής επίθεσης. Επιδίωξη είναι η αναπαραγωγή των κοινωνικών σχέσεων εκμετάλλευσης και η καθυπόταξη των διεκδικήσεων.

 Σε συνθήκες κοινωνικού ανταγωνισμού και σύγκρουσης αντιμαχόμενων κοινωνικών ομάδων, το αστικό κράτος ως όργανο του κεφαλαίου εντείνει απροκάλυπτα την καταστολή των εργατικών αγώνων. Οι κινητοποιήσεις ενάντια στην εντατικοποίηση της δουλειάς, και την ελαστικοποίηση της εργασίας, τους πενιχρούς μισθούς, την κατάργηση κεκτημένων όπως η κυριακάτικη αργία, απαντήθηκαν με δακρυγόνα, χημικά, με επιθέσεις κατασταλτικών δυνάμεων κ.λπ. Οι Μονάδες Αποκατάστασης της Τάξης λειτουργούν, όπως νοηματοδοτεί η ονομασία τους: αποκαθιστώντας την κεφαλαιακή «τάξη», όταν αυτή διαρρηγνύεται από τη συλλογική διεκδίκηση, διασφαλίζοντας την εξουσία της αστικής τάξης κανονικοποιώντας την υφαρπαγή της εργατικής δύναμης και των εργατικών δικαιωμάτων.

 Η ποινικοποίηση του αγώνα σε τόπους δουλειάς, αλλά και σε συλλογικές εργατικές διεκδικήσεις, επιχειρούν τη διάσπαση της ενιαίας συλλογικής δράσης, με στρατηγικά μηνύματα, που είτε λοιδορούν τον εργατικό αγώνα (π.χ. η απάντηση του Ιανού για τα γεγονότα της 28ης/12 αναφέρεται σε «συνδικαλιστές ανταγωνιστικών βιβλιοπωλείων»), είτε περνούν στο συλλογικό φαντασιακό ότι η αντίσταση είναι και παράνομη, καταφεύγοντας στην αστική δικαιοσύνη με μηνύσεις. Αρωγός στην προσπάθεια αυτή, είναι και τα Μ.Μ.Ε. Για παράδειγμα και εξετάζοντας τις παραπάνω περιπτώσεις, τα ΜΜΕ, έχουν εξαρχής τοποθετηθεί υπέρ του αιτήματος του κεφαλαίου για την κυριακάτικη εργασία, και η όποια προσπάθεια αντίστασης σε αυτή αναπαράγεται ως «αντιδημοκρατικό χάπενινγκ»[6].

 Στην περίπτωση της καταστολής στη «Γενικής Ανακυκλώσεως Α.Ε.», τα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε. σιωπούν. Και η σιωπή λειτουργεί ενισχυτικά της αυταρχικής διαχείρισης των εργατικών αγώνων, καθώς η αποσιώπηση ή διαστρέβλωση για την καταστολή και ποινικοποίηση που αυτοί δέχονται, νοηματοδοτεί μια απόλυτη εξουσία, στην οποία οι διεκδικητές φαντάζουν «ανυπεράσπιστοι». Πώς άλλως να εξηγήσει κανείς τη δήλωση στις 16/1/2015, του απερχόμενου υπ. Δημοσίας Τάξης, κ. Β. Κικίλια, ότι «οι αστυνομικοί δεν οπλοφορούν στις πορείες»;

 Το κρατικό μονοπώλιο της βίας, λειτουργεί ως παράγοντας εκφοβισμού απέναντι στη συλλογικοποίηση, καθώς ασκώντας βία προκλητικά ενώ απρόκλητα, ταυτίζει τις διεκδικήσεις με τον «εσωτερικό εχθρό», ένα «εχθρό» που δεν βρίσκει συμμάχους είτε σε μια απολιτίκ κοινωνία ισχνής ταξικής συνείδησης, είτε στην τέταρτη εξουσία που κατά περίπτωση σιωπά, ή στοχοποιεί.

 Και όσο βαθαίνει η κρίση, τόσο βαθαίνει και η καταστολή λειτουργώντας ως μηχανισμός διαχείρισης των εργατικών διεκδικήσεων. Και μιας και έχουμε μπροστά μας τις εκλογές της 25^ηςΓενάρη, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον το ερώτημα, πως μια εν δυνάμει και αυτοαποκαλούμενη αριστερή κυβέρνηση, θα διαχειριστεί το διαχρονικό δίπολο κοινωνική ανισότητα/καταστολή. Η θεσμική και υλικοτεχνική εξόπλιση των αστυνομικών και όχι ο αφοπλισμός[7], πως θα αντιμετωπίσει άραγε τους «περήφανους φασίστες»[8] των κλιμακίων της ελληνικής αστυνομίας; Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι, μια «αριστερή» κυβέρνηση προασπίζεται το δρόμο της συνέχειας και όχι της ρήξης, συνακόλουθα την αναπαραγωγή κοινωνικών σχέσεων ανισότητας. Και ο μόνος τρόπος επιβολής είναι η κατασταλτική διαχείριση των εργατικών διεκδικήσεων.

[1] Τον περασμένο Δεκέμβρη πέρασε ως τροπολογία μέσα στον νέο νόμο για το ΕΣΠΑ το άνοιγμα των καταστημάτων «κάθε τελευταία Κυριακή του χρόνου», νομιμοποιώντας έτσι το κυριακάτικο άνοιγμα των καταστημάτων αντί για 7 σε 8 Κυριακές του χρόνου, κατόπιν αιτήματος των επιχειρηματιών του κλάδου. Το ΣτΕ, με προσωρινή του απόφαση τον περασμένο Σεπτέμβριο (2307/14), κρίνει παράνομη την πιλοτική λειτουργία των καταστημάτων και τις 52 Κυριακές του χρόνου σε 10 περιοχές της χώρας, την ακύρωση της οποίας ζήτησαν: ΣΕΒ, ΣΕΤΕ, ΣΕΛΠΕ. Οι κινητοποιήσεις ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας στην Αθήνα, καλούνται πρωτίστως από το Συντονιστικό Δράσης Ενάντια στην Κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας και τα «απελευθερωμένα» ωράρια, που δημιουργήθηκε μετά από πρωτοβουλία – κάλεσμα του Συλλόγου Υπαλλήλων Χάρτου Αττικής.

[2] Πέντε προσαγωγές εκ των οποίων οι τέσσερις μετατράπηκαν σε συλλήψεις (δύο εκ των οποίων αφορούσαν απλούς περαστικών).

[3] Να σημειώσουμε ότι η εκδίκαση της υπόθεσης για τις 4 συλλήψεις έξω από το βιβλιοπωλείο Ιανός αναβλήθηκε για τις 18 Φεβρουαρίου 2015, ενώ η εκδίκαση της υπόθεσης για τις 3 συλλήψεις έξω από το ΑΤ Ακροπόλεως αναβλήθηκε επ’ αόριστο.

[4] Δύο εργάτες έχασαν τη ζωή τους στο εργοστάσιο τα τελευταία 4 χρόνια, ενώ παρά την ανθυγιεινή εργασία δεν παρέχεται ο κατάλληλος εξοπλισμός.

[5]  Μετά από την εξέταση της εργατικής διαφοράς στην Επιθεώρηση Εργασίας στα Άνω Λιόσια  μετά από προσφυγή των απεργών της Γενικής Ανακύκλωσης, της Ένωσης Μεταναστών Εργατών  και του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ασπρόπυργου-Ελευσίνας, η εργοδοσία δεσμεύτηκε να αποσύρει τις μηνύσεις εναντίον των απεργών που «νομιμοποίησαν» την επίθεση των ΜΑΤ, και υποχώρησε σε αρκετές από τις εργατικές διεκδικήσεις. Οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε αναμονή της υλοποίησης των δεσμεύσεων της εργοδοσίας.

[6]Αναφορά στην έντυπη έκδοση της Καθημερινής, 30/12/2014 «Αντιδημοκρατικό χάπενινγκ στον «Ιανό» της Σταδίου». Και είναι επίκαιρο το ερώτημα του Μ. Μπρεχτ, «Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν;».

[7] Σύμφωνα με το Δ.Τ.20/1/2015 για τη συνάντηση αντιπροσωπείας του ΣΥΡΙΖΑ με το προεδρείο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων (ΠΟΑΣΥ).

[8] Η αναφορά αφορά στη γνωστή υπόθεση των Δοκίμων στη Σχολή της ΕΛ.ΑΣ. που ανέδειξε η καθηγήτρια εγκληματολογίας Αναστασία Τσουκαλά. 

Ζώντας σε αυτή τη «νέο – Βικτωριανή» εποχή, νομίζεις πως τ’ αφεντικά θέλουν να σε κάνουν να πιστέψεις πως είναι μικροί Θεοί με αποκλειστικά δικαιώματα επί της άθλιας επιβίωσης που έχουν υποβάλλει στους υποτακτικούς τους, τους εργαζόμενους. Ειδικότερα όμως σε «χώρους» που τα αφεντικά πουλάνε και αγοράζουν «πνευματικά αγαθά – προϊόντα», η γκάμα των τρόπων εκμετάλλευσης αλλάζει ανάλογα με την θέση που έχει η κάθε επιχείρηση στον εκδοτικό χώρο και σχετικά με το πόσο αντιπροσωπεύει την υψηλή, τη μαζική, την οποιαδήποτε κουλτούρα.

Αυτοί οι τρόποι εκμετάλλευσης συνδέονται άμεσα και με το εκάστοτε «φαντασιακό» του εργοδότη για τον εαυτό του και την ευγενή τάξη του (ειδικά για τους εκδότες και βιβλιοπώλες, αυτό έχει και μία «αύρα» πνεύματος). Απαιτούν και επιβάλλουν διάφορα στυλ και «φόρμες» λειτουργικής (για αυτούς και τις επιχειρήσεις τους) συμπεριφοράς,  διάφορες νόρμες αξιολόγησης, ελέγχου και πειθάρχησης στο προσωπικό τους. Επίσης, καθορίζουν τις βασικές αρχές του ανταγωνισμού μεταξύ των εργαζομένων τους.

Αυτό φαίνεται ιδιαίτερα όταν πρόκειται να περάσει κάποιος υποψήφιος  τον Γολγοθά των συνεντεύξεων και των κανιβαλικών τους αξιολογήσεων. Αυτή την εποχή της κρίσης λοιπόν, που είναι περισσότεροι οι άνεργοι οι οποίοι διαγκωνίζονται για μία κακοπληρωμένη θέση  με τις χειρότερες συνθήκες εργασίας και με πολύ χαμηλούς τους γενικότερους όρους ύπαρξης τριγύρω μας, οι περισσότεροι εργαζόμενοι  προσπαθούν να κρατηθούν στην δουλειά τους με κάθε κόστος απέναντι στο αφεντικό και αρκετές υποχωρήσεις σχετικά με τις συλλογικές ταξικές διεκδικήσεις.

Οι εκδόσεις GUTENBERG που είναι γνωστές για το «επίπεδο» των επιλογών και το ακαδημαϊκό προφίλ τους, πρωτοτυπούν και σε αυτό το περιβάλλον της κρίσης. Ενώ οι υπόλοιποι εκδότες, για την επιλογή ενός εξωτερικού πωλητή θα τον εξουθενώσουν με συνεχόμενες συνεντεύξεις – εκθέσεις  μάνατζμεντ, μάρκετινγκ, ανθρωπο-διοίκησης κλπ, οι βαθύτατα πνευματώδεις αυτοί εκδότες/αρωγοί της πνευματικής ανάπτυξης του τόπου μας, βρήκαν κάποιον καλύτερο τρόπο για να αξιολογήσουν τους υποψήφιους  πωλητές τους. Να δίνουν λοιπόν αυτοί οι υποψήφιοι «λιγούρηδες»,  γραπτές εξετάσεις  με θέμα:

«Η συμβολή της ανάγνωσης του ποιοτικού βιβλίου στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας»…

…και τι να πει κάποιος εχέφρων για την κατάντια και την ακαδημαϊκή ξεφτίλα τους, που για να μπορέσει να δουλέψει κανείς άνεργος ως εξωτερικός πωλητής  «ποιοτικών βιβλίων» πρέπει να διαθέτει κρίση (εκτός φυσικά και των πτυχίων, του προφίλ και της προϋπηρεσίας) για τις δοσοληψίες κράτους και αφεντικών και τα σχετικά αποδεικτικά θεωρήματα για όλα όσα συνδέονται με την συνολικότερη μεθόδευση στην  κρατική και ιδιωτική εκπαίδευση, τις βιβλιοθήκες – μίζες, τις γενικότερες και ειδικότερες εκδόσεις  για τους μαθητές, σπουδαστές, φοιτητές  και τους διάφορους ειδικούς, μαζί και με τους γενικότερους  καταναλωτές τους. Για να μπορεί κάποιος να πουλάει σε βιβλιοπωλεία της Αθήνας και της επαρχίας, βιβλία των Πεσσόα, Νίτσε, Τ. Μαν, κ.α., μαζί με επιστημονικά συγγράμματα και βιβλία θα πρέπει να γνωρίζει, πως στην «ιστορία του μέλλοντός» του θα κρίνεται από το αφεντικό με τον τρόπο που θέλει αυτό.

Στον αντίποδα όμως της παραπάνω περίπτωσης των μεγάλων εκδοτών που εμπορεύονται υψηλή κουλτούρα, μεγάλες διασυνδέσεις κλπ,  βρίσκονται οι χειρότερες περιπτώσεις των κάθε λογής καταστημάτων bazaar βιβλίου (Ιανός, mega bazaar, nakas book bazaar, public, Ποθητός κλπ) που φυτρώνουν σαν μανιτάρια κάθε μέρα.

Όλοι αυτοί οι τύποι έχουν εκμεταλλευθεί πλήρως την κρίση που έριξε την τιμή του βιβλίου που (συνήθως) παρέχεται σαν απόθεμα στοκ και πουλάνε τρελά – με ποσοστά κέρδους πολύ μεγάλα. Για τους εργαζόμενους εδώ, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα αφού έχουν να αντιμετωπίσουν αυθαιρεσίες και υπερβολές αρκετά κραυγαλέες. Όπως συνεχόμενα τεστ αξιολόγησης για όλα τα υπερβολικά στα οποία καλούνται να είναι συνεπείς. Μιλάμε για τεστ στους υπολογιστές, στην εταιρική μορφή, στα προϊόντα και στον εταιρικό ανταγωνισμό, συνεχόμενα, απλήρωτα και εκτός ωραρίου. Επίσης η πλειοψηφία των εν λόγω εταιρειών επιβάλει ατομικές συμβάσεις εξαήμερης εργασίας και ελαστικών ωραρίων που δεν αναγνωρίζουν επιδόματα και προσαυξήσεις. Αλλά συνδυάζονται με εκβιαστικούς όρους που αφορούν τον τόπο εργασίας και ποινικές ρήτρες για τα «μυστικά» της εταιρείας. Φυσικά η  αμοιβή για όλα τα παραπάνω διαμορφώνεται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, στα κατώτατα όρια της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, ενώ υπάρχει και το σενάριο απουσίας σύμβασης ή μη δήλωσης ενός μέρους του μηνιαίου μισθού, με ότι αυτό συνεπάγεται.

‘Όσον  αφορά την διασφάλιση της  ευλαβικής  τήρησης  του ημερήσιου  πρωτοκόλλου εργασιών που επιβάλλεται από τους εργοδότες προς τους εργαζόμενους, έχουν επινοηθεί διάφοροι τρόποι (επόπτες, mystery shoppers, κάμερες, η ανάσα του αφεντικού) που όλοι όμως συγκλίνουν στο εξής: κάθε εργαζόμενος είναι επιτηρούμενος και υπεύθυνος να δίνει λόγο για οτιδήποτε θελήσει ο εργοδότης και οι σαδιστές μανατζεράδες σύμβουλοι του για την εύρυθμη –όπως την ορίζουν- λειτουργία της επιχείρησης τους. 

Το πρόβλημα εδώ, εντοπίζεται και στην γενικότερη στάση αρκετών εργαζομένων που έχουν αφομοιώσει – προσαρμόσει τον προσανατολισμό και την στάση ζωής  τους πάνω στους στόχους και  το  κέρδος του αφεντικού.Δηλαδή, π.χ. μπορεί να δουλεύουν ώρες παραπάνω απλήρωτα, εκβιάζοντας με την στάση τους και τους υπόλοιπους σε αυτήν την τακτική ή να καθαρίζουν τουαλέτες και να κάνουν γενική καθαριότητα, εξωτερικές δουλειές, ταμείο στο τέλος της βάρδιας και λογιστικές εργασίες καταγραφών οικονομικών στοιχείων, τιμολογίων κλπ, χωρίς  αυτά να προβλέπονται στη σύμβασή τους και φυσικά χωρίς να πληρώνονται. Αρκετοί από αυτούς, έχουν καταπιεί τους χειρότερους εργασιακούς όρους και τις συνθήκες σκληρής εντατικοποίησης στον ημερήσιο όγκο εργασιών κανονικά και με το χρονόμετρο, μαζί και με την απειλή της απόλυσης για κάθε άρνηση στις ακραίες απαιτήσεις των από πάνω.

Όπως λένε όμως και τα διάφορα νεοφιλελεύθερα τσιράκια των αφεντικών: «η κρίση γεννάει ευκαιρίες». Αυτό που δεν εξηγούν ωστόσο, είναι ότι αυτές οι «ευκαιρίες» δεν έρχονται από τον ουρανό αλλά οικοδομούνται πάνω σε στυγνή εργασιακή εκμετάλλευση. Ο χώρος του ξενόγλωσσου βιβλίου είναι η πιο χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση τα τελευταία χρόνια μέσα στον γενικό χώρο του βιβλίου. Η εισαγωγή και εμπορία ξενόγλωσσου βιβλίου μετατράπηκε σταδιακά στην Ελλάδα, από ολιγοπώλιο σε σχεδόν μονοπώλιο, με πρώην μεγάλες εταιρίες να κλείνουν (Ευσταθιάδης, Απόλλωνας) και πρώην μεσαίες (Τσιγαρίδας) να αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο της αγοράς. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ταχύτερα αναπτυσσόμενη επιχείρηση στον χώρο του βιβλίου τα τελευταία χρόνια, τον Τσιγαρίδα, επικρατούν ίσως οι χειρότερες εργασιακές συνθήκες στον χώρο αυτό.

Έτσι, ενώ υπογράφεις ατομική σύμβαση πενθήμερου – οκτάωρου, σου διατυπώνεται ξεκάθαρα από την αρχή ότι «εδώ δουλεύουμε καθημερινά εννιάωρο και δυο Σάββατα το μήνα». Αυτό το ωράριο βέβαια ισχύει για την υπόλοιπη περίοδο, καθώς στην εργασιακή ζούγκλα του σχολικού Σεπτέμβρη, όπου η αποθήκη στον Κολωνό δουλεύει για ένα σχεδόν μήνα σε 24ωρη βάση, κανείς δεν φεύγει πριν το δωδεκάωρο με τον μέσο όρο στις 14-15 ώρες  και φυσικά όλα τα σαββατοκύριακα.

Οι υπερωρίες (πάντα μετά το «συμφωνημένο» εννιάωρο, και στους διανομείς μετά το δεκάωρο!!!) δίνονται ‘’μαύρες’’ με ένα συγκεκριμένο ποσό μεταξύ 3-4 € την ώρα, ανάλογα την ειδικότητα και το αν είσαι μόνιμος ή εποχιακός, ανεξάρτητα αν τις κάνεις μέρα ή νύχτα, καθημερινές ή Κυριακές. Κι αν νομίζει κανείς ότι όλα τα παραπάνω ισχύουν μόνο για έναν μήνα, και τον υπόλοιπο χρόνο τα πράγματα κυλούν ομαλά, είναι γελασμένος. Οι πιέσεις για υπερωρίες, στους μόνιμους πια, υπάρχουν όλο τον χρόνο, καθώς τα άτομα δεν είναι ποτέ αρκετά για τον όγκο δουλειάς που υπάρχει. Όσο για την πληρωμή των υπερωριών εκτός της σχολικής περιόδου του Σεπτέμβρη, η οικογένεια Τσιγαρίδα κάνει όπως λέει και η λαϊκή ρήση τον «κινέζο».

Όπως είναι αναμενόμενο, αυτή η εντατικοποιημένη εργασιακή συνθήκη δημιουργεί εργατικά ατυχήματα, κυρίως στους διανομείς, σπασμένα νεύρα και σώματα που δεν ξεκουράζονται ουσιαστικά ποτέ, ενώ πολλοί εποχιακοί και μη συνάδερφοι που δεν αντέχουν αυτή την ‘’ειδυλλιακή ατμόσφαιρα’’ παραιτούνται. Τέλος, ελάχιστες συμβάσεις μονίμων είναι αορίστου χρόνου, ώστε όλοι να βρίσκονται σε μια εργασιακή ομηρεία χωρίς τα στοιχειώδη δικαιώματα.

Το θέμα μας δεν είναι όμως μόνο η καταγραφή αυτών που μας κάνουν οι εργοδότες. Σε κάθε περίπτωση θα μπορούσαν -αν ήθελαν- οι περισσότεροι εργαζόμενοι, να δημιουργηθούν μοριακές –στην αρχή – αρνήσεις, αντιστάσεις και αργότερα συλλογικές απαντήσεις και από τους άνεργους υποψήφιους και από τους ήδη εργαζόμενους (…). Αλλιώς δεν θα υπάρξει στο «ιστορικό μας μέλλον» εργασία που να μην έχει γίνει κόλαση…

   - Εργαζόμενοι/ες υπό πίεση
pressurized@espiv.net

https://athens.indymedia.org/post/1538944/

Γράφω αυτό το κείμενο ώστε να γίνει μια κριτική αποτίμηση του αγώνα που δώσαμε καθώς θεωρώ ότι αποτελεί μια σημαντική παρακαταθήκη η οποία πρέπει να αναλυθεί με στόχο να χρησιμοποιηθεί ως μια πυξίδα στρατηγικής για τις δύσκολες μέρες που έρχονται.

Το κράτος γνωρίζοντας την πολιτική ήττα που υπέστη αντεπιτίθεται σε άλλα ανοιχτά μέτωπα αγώνα οπότε το να συνεχιστεί ο κοινός συντονισμός στην βάση συγκεκριμένων συμφωνιών είναι μια αναγκαιότητα. Όχι μόνο ως μια αμυντική θέση μάχης αλλά ως μια συνειδητή δυνατότητα να ξαναμπούμε στην σκακιέρα με αξιώσεις όπως πολύ σωστά είπαν κάποιοι σύντροφοι.

Κατά την διάρκεια της απεργίας πείνας το κράτος ζύγισε το πολιτικό κόστος που θα είχε μια πιθανή εξόντωση μου, όσο δυνάμωνε το πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης τόσο μετάλλασε και τις ρητορικές του. Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι οι χαμαιλέοντες της κυβερνητικής πολιτικής άλλαξαν τέσσερα χρώματα. Από την προκλητική αδιαφορία στην υπεροψία εν’ συνεχεία στην επίδειξη δύναμης για να ακολουθήσει ο πανικός. Ας γίνω όμως πιο συγκεκριμένος.

«Προκλητική αδιαφορία»

Από την αρχή της απεργίας πείνας το Υπουργείο Δικαιοσύνης είχε εξασφαλίσει μέσω πολιτικών εντολών την αδιαλλαξία της δικαστικής εξουσίας, αυτό φάνηκε από την στιγμή που την υπόθεση ανέλαβε ο ειδικός εφέτης ανακριτής Νικόπουλος ο οποίος μέχρι τότε δήλωνε αναρμόδιος και επιβεβαιώθηκε όταν το Υπουργείο Δικαιοσύνης εξέδωσε ανακοίνωση λίγο πριν εξεταστεί η προσφυγή μου σε άλλο δικαστικό συμβούλιο με την οποία εξηγούσε για ποιον λόγο δεν θα πάρω άδεια ρίχνοντας την ευθύνη στην αρνητική γνωμοδότηση του Νικόπουλου.

Όλο αυτό ήταν κάτι που το είχα αντιληφθεί και το είχα επικοινωνήσει με τους συντρόφους εκτός των τειχών τόσο στην παρέμβαση μου στην εκδήλωση του Πολυτεχνείου όσο και στο κείμενο που έγραψα κατά την διάρκεια της απεργίας, για αυτό και η επιλογή μου να προσφύγω σε όλα τα δικαστικά συμβούλια είχε αυτό ακριβώς το σκοπό να αναδείξει όλη αυτή την πολιτική στρατηγική της κυβέρνησης την οποία περιγράφω προκαλώντας ταυτόχρονα εστίες αυξανόμενης έντασης, πράγμα που έγινε και θα το εξηγήσω καλύτερα και στην συνέχεια.

Η φάση της αδιαφορίας χρονικά τελειώνει με την εισαγωγή μου στο νοσοκομείο και την προβολή της υπόθεσης μου από τα Μ.Μ.Ε.

«Υπεροψία»

Μπαίνοντας σε αυτή τη φάση ο κρατικός μηχανισμός είχε σχεδιάσει ολοκληρωμένα την στρατηγική του και είχε μπει στην διαδικασία να την υλοποιεί επικοινωνιακά. Εφ’ όσον όπως είπα πριν είχε εξασφαλίσει την αδιαλλαξία της δικαστικής εξουσίας,στην συνέχεια θα παρουσίαζε μια τροπολογία η οποία φαινομενικά θα έλυνε το πρόβλημα στα μάτια της «κοινής γνώμης» που παρακολουθούσε την υπόθεση μέσω των παραμορφωτικών φακών των Μ.Μ.Ε.  ενώ στην ουσία θα σκλήρυνε ακόμα περισσότερο την σωφρονιστική πολιτική του επιδεικνύοντας ταυτόχρονα το δόγμα της μηδενικής ανοχής στις όποιες αντιστάσεις.

Στην πλάτη την δικιά μου επιχείρησαν μια αναδιάρθρωση της σωφρονιστικής πολιτικής στα πρότυπα του φασιστικού νομοσχεδίου για τις φυλακές τύπου Γ’ μόνο που τώρα θα αφορούσε το σύνολο των κρατουμένων αφού κανένα συμβούλιο φυλακής δεν θα ξαναέδινε εκπαιδευτική άδεια εφόσον η τηλεδιάσκεψη θα έλυνε το πρόβλημα απαλλάσσοντας τους από την μόνιμη ευθυνοφοβία τους.

Με αυτή την διαχρονική και διακρατική στρατηγική οι εξουσίες επιδεικνύουν στους υποτελείς τους ότι ο αγώνας πάντα κάνει τα πράγματα χειρότερα και πως μόνο αυτές ως μικροί θεοί μπορούν να βοηθούν τους κοινούς θνητούς. Έτσι διασφαλίζεται το κρατικό μονοπώλιο στην βία και επικυρώνετε η κρατική παντοδυναμία.

Για αυτό το κράτος οξύνει την καταστολή του μετά από κάθε αντάρτικη ενέργεια, για αυτό οι ΜΑΤατζίδες τσακίζουν κόσμο στις πορείες αδιακρίτως, για αυτό οι στρατιωτικοί σύμβουλοι των καπιταλιστικών υπερδυνάμεων γράφουν στα εγχειρίδια τους ότι για να χτυπηθεί το ηθικό της εκάστοτε αντίστασης πρέπει να στοχοποιούνται οι άμαχοι.  Γιατί στόχος είναι να εσωτερικευτεί ο φόβος και να στραφούν όλοι εναντίων όσων αμφισβητούν στην πράξη το υπάρχον. Ακριβώς για αυτό το λόγο όλες οι «προβοκατορολογίες», οι θεωρίες που μετακυλούν την ευθύνη της καταστολής στους αντάρτες πόλης και οι καταδίκες της άμεσης δράσης δίνουν πολιτική υποστήριξη στην εξουσία και συντάσσονται συνειδητά ή ασυνείδητα μαζί της.

Έχοντας  κατά νου λοιπόν αυτή την πετυχημένη συνταγή κυβερνητικά στελέχη και γνωστοί μεγαλοδημοσιογράφοι ξέρναγαν λάσπη σε καθημερινή βάση εναντίων μου.

Ο ίδιος ο Αθανασίου πριν καν εξεταστεί η προσφυγή μου στα άλλα δικαστικά συμβούλια ξεχνώντας τηνκαραμέλα ότι η εκτελεστική εξουσία δεν παρεμβαίνει στην δικαστική είπε, «και ο ίδιος ο θεός να κατέβει ο Ρωμανός δεν θα πάρει άδεια». Σε λίγο καιρό θα ζήσουμε μέρες δευτέρας παρουσίας και παρότι αναρχικός έχω αρχίσει να προσεύχομαι μήπως το κράτος καταστραφεί με θεϊκή παρέμβαση, ίσως ο θεός τελικά να διάλεξε το στρατόπεδο της επανάστασης, η ώρα της κρίσης πλησιάζει για όλουςκ. Αθανασίου μετανοείτε.

Αυτή και πολλές ακόμα ήταν στοχευμένες πολιτικές παρεμβάσεις ενδεικτικές της υπεροψίας τους θέλοντας να με κάνουν να πιστέψω ότι είμαι χαμένος από χέρι. Ξαφνικά ένας βρωμερός συρφετός από πολιτικούς, αρθρογράφους, δημοσιολόγους, σχολιαστές είχαν όλοι άποψη. Με λέξεις που έσταζαν αίμα τόνιζαν πως είναι αδύνατον να εκβιαστεί το κράτος από έναν αμετανόητο εγκληματία. Πολύ θα ήθελαν να με δουν να φιλάω τον σταυρό της μετάνοιας με τον οποίο εξαγνίζουν τα εγκλήματα τους, θα ήταν ένα τρόπαιο για αυτούς να δουν έναν αναρχικό να ζητάει έλεος. Μια νίκη για να την γράψουν με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της ιστορίας της υποταγής όσων έσκυψαν το κεφάλι στην κυριαρχία τους. Μία νίκη που δεν θα τους χαρίσω ποτέ.

Επίδειξη δύναμης

Όσο πλησίαζε η 6^η Δεκέμβρη με ότι  συνεπάγετε αυτό για τον καθένα η απεργία πείνας και οι δυναμικές που είχαν αναπτυχθεί γύρω από αυτήν είχαν αναδειχθεί σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα για το καθεστώς.

Το κράτος συνεχίζοντας την στρατηγική που ανέφερα εξανείγγιλε την ψήφιση της τροπολογίας στις 9 Δεκέμβρη και ετοιμάστηκε ιδεολογικά και κατασταλτικά να αντιμετωπίσει την επίθεση που δεχόταν ενώ έφερε στην δημοσιότητα μέσω των Μ.Μ.Ε και της εισαγγελίας Ευαγγελίας Μαρσιώνη το θέμα της αναγκαστικής μου σίτισης, κάτι τέτοιο συνέβη ώστε στην περίπτωση που πεθάνω να αποδοθούν ποινικές ευθύνες στους ιατρούς τους οποίους απειλούσαν ότι μπορούν να καταδικαστούν μέχρι και σε ισόβια.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του βαλσαμωμένου Τράγκα ο οποίος αναρωτιόταν για πιο λόγο δεν με έχουν δέσει ακόμα στο κρεβάτι οι γιατροί ώστε να κάνουν την αναγκαστική σίτιση ενώ απορούσε για ποιο λόγο δεν ασχολείται κανείς και με τα προβλήματα άλλων κρατουμένων. Φυσικά η ευαισθησία του συγκεκριμένου ήταν άκρως επιλεκτική αφού λίγους μήνες πριν αφιέρωνε ολόκληρες ώρες να κλαψουρίζει για την άδικη μεταχείριση του γλίτσα του Λαυρεντιάδη  πράγμα λογικό αφού ο Λαυρεντιάδης είχε σε αφθονία αυτό που ενδιαφέρει τον Τράγκα , το χρήμα.

Ακόμα και ο πρωθυπουργός αυτής της καταραμένης χώρας σε μια αντιπαράθεση που είχε με τον Τσίπρα στην βουλή για τους δικούς τους κομματικούς λόγους  με αφορμή την υπόθεση μου ενημέρωσε όλη την Ελλάδα ότι έχω καταδικαστεί σε «15 χρόνια κάθειρξη για ληστεία με καλάσνικοφ»  με ύφος πολεμικού ανταποκριτή υπό την χρήση ψυχοφαρμάκων.

Ταυτόχρονα οι μεγαλοεκδότες και τα επιχειρηματικά λόμπι μέσα από τους έμμισθους κονδυλοφόρους τους προετοιμάζονταν για πόλεμο. Ενδεικτικά είναι ορισμένα δημοσιεύματα λίγο πριν της 6^η Δεκέμβρη.

«Αν η πολιτεία υποχωρήσει θα εμφανιστεί να εξασφαλίζει σε κάποιον προνομιακή μεταχείριση επειδή  εκβιάστηκε»

«Η απεργία πείνας έχει γίνει αιτία για τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων 2,5 ετών ενώ η πολιτεία καλείτε να διαφυλάξει το κύρος της έναντι των αρνητών της.»

«Καμία έννομη τάξη δεν θα μπορούσε να δώσει άδεια σε έναν κατάδικο και υπόδικο που δεν σέβεται τους νόμους»

«Μηδενική ανοχή και μυστικοί αστυνομικοί σε κάθε τετράγωνο»

«Τριήμερο αγωνίας για την Αθήνα με 20.000 αστυνομικούς επί ποδός»

Και όταν ήρθε εκείνη η μέρα και ξέσπασαν πολύωρες λυσσασμένες συγκρούσεις με τις χιλιάδες ορδές των μπάτσων όλοι αυτοί απορούσαν για το αποτυχημένο επιχειρησιακό σχέδιο της αστυνομίας. Αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν είναι ότι η μνήμη είναι ένα καλοακονισμένο μαχαίρι. Μνήμη, παρών και μέλλον συνδέονται με ένα αόρατο νήμα φτιαγμένο από πόνο και ελπίδα. Πόνο για αυτούς που έμμειναν πίσω και πλέον εμφανίζονται μόνο ως φαντάσματα που στοιχειώνουν τον ύπνο τους. Ελπίδα για όσους πεισματικά αναζητούν τα ίχνη στο χιόνι στην ξέφρενη πορεία για μια αδούλωτη ζωή. Εκεί γεννιέται η επαναστατική προοπτική, στην διαρκή εξέγερση που ξέρει από πού έρχεται, που βρίσκεται και που βαδίζει. Εκεί συναντιόμαστε όλοι όσοι πιστεύουμε στην δύναμη του ελεύθερου ανθρώπου. Και στο πέρασμα των εποχών, στο γύρισμα των κύκλων μπορεί να είμαστε λίγοι ή πολλοί αλλά ποτέ μόνοι.

«Πανικός»

Ο πανικός του κρατικού μηχανισμού έκανε την εμφάνιση του όταν κατάλαβαν ότι το σχέδιο της μηδενικής ανοχής είχε αποτύχει παταγωδώς και πως αντίθετα η επαναστατική αλληλεγγύη όλο και μεγάλωνε πυροδοτώντας μια ισχυρή κοινωνική πόλωση και αναγκάζοντας ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις να πάρουν θέση υπέρ ή κατά.

Τελευταία σπασμωδική κίνηση τους ήταν η αρνητική απόφαση του Άριου Πάγου  την ημέρα που θα ψηφιζόταν η τροπολογία στην Βουλή ώστε να με εκβιάσουν στο να αποδεχτώ την ήττα μου πράγμα που δεν κατάφεραν αφού ξεκίνησα και απεργία δίψας όπως είχα αποφασίσει τις τελευταίες μέρες.

Ανεξάρτητα από αυτό όμως ο πολιτικός κόσμος είχε καταλάβει ότι αν το κράτος με δολοφονούσε με την στάση του θα ξεσπούσε εξέγερση που θα ήταν ιδιαίτερα καταστροφική για τα πολιτικά τους σχέδια.  Θα έδινε την χαριστική βολή στην οικονομία που περίμενε τα κέρδη από την καταναλωτική μαστούρα των Χριστουγέννων, θα έπληττε την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό τόσο εξαιτίας της δολοφονικής στάσης του κράτους στην απεργία πείνας όσο και στην απέλπιδα προσπάθεια που γίνετε στο να παρουσιάζετε η Ελλάδα ως μια χώρα ασφαλή για τουρίστες και επενδυτές, ενώ ταυτόχρονα θα στιγμάτιζε και την πολιτική καριέρα των κυβερνητικών αξιωματούχων. 

Για αυτό οι ίδιοι δημοσιογράφοι που λίγες μέρες πριν έδιναν ρεσιτάλ στο να υπερασπίζονται το δόγμα μηδενικής ανοχής τώρα καλούσαν την κυβέρνηση να δώσει λύσει φορώντας το κουστούμι του ανθρωπισμού που είναι πάντα καλοσιδερομένο στην γκαρνταρόμπα της δημοκρατίας για τέτοιες έκτακτες περιστάσεις και τονίζοντας μέσα από τις εφημερίδες και τα κανάλια ότι η απεργία πείνας έχει δημιουργήσει μια ωρολογιακή βόμβα για το πολιτικό σκηνικό.

Με αυτή ακριβώς την λογική ο Αθανασίου με παρακαλούσε δημόσια να σταματήσω την απεργία πείνας και οι βουλευτές της αντιπολίτευσης επιδόθηκαν σε διακηρύξεις για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Όχι γιατί όλοι αυτοί ενδιαφέρονταν για την ζωή μου αλλά για να μην χτυπηθεί η πολιτική σταθερότητα σε μια πολιτική συγκυρία κρίσιμη για αυτούς. Εξάλλου μόνο τυχαίο δεν είναι ότι η τροπολογία ψηφίστηκε από όλα τα κόμματα με σκοπό να αντιστρέψουν την ήττα τους παρουσιάζοντας το σαν μια νίκη της δημοκρατίας που έσωσε μια ανθρώπινη ζωή. Το κράτος ανέκαθεν έχει την τάση να παρουσιάζει τις υποχωρήσεις του σαν ελεημοσύνη και φιλανθρωπία, το βούλευμα του Άριου Πάγου με το οποίο αποφυλακίστηκε μετά την απεργία πείνας του ο ΚώσταςΣακκάς έγραφε ότι «αποφυλακίζεται για ανθρωπιστικούς λόγους» και όχι επειδή ήταν 2.5 χρόνια προφυλακισμένος, ακόμα και μέσα στις φυλακές όσα έχουν κατακτηθεί με αγώνες σε παλιότερες εποχές παρουσιάζονται ως «ευεργετήματα». Όμως εκτός από την μόνιμη υποκρισία της δημοκρατίας υπήρξαν κάποιοι εχθροί μεν, ειλικρινείς δε, που είπαν τα πράγματα με το όνομα τους. Μιλάω για τον πρώην κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο Άδωνη Γεωργιάδη ο οποίος καταψήφισε την τροπολογία και έβγαλε ανακοίνωση που εξηγεί τους λόγους που το έκανε, λέει λοιπόν ο συγκεκριμένος ότι αρνήθηκε να ψηφίσει την τροπολογία γιατί πρώτον το κράτος δεν εκβιάζεται και συνεχίζει «εάν το κράτος επιθυμούσε πραγματικά να αλλάξει το σχετικό νόμο, θα έπρεπε αυτό να το πράξει σε ουδέτερο πολιτικό χρόνο και όχι υπό καθεστώς διαπραγματεύσεως και εκβιασμού του από έναν καταδικασθέντα ποινικό για ληστεία τραπέζης εγκληματία… Δηλαδή το Κράτος, το οποίο για να είναι τέτοιο δεν μοιράζεται την εξουσία του με κανέναν, φοβήθηκε τις αντιδράσεις των οργανωμένων Ταξιαρχιών των Αντιεξουσιαστών και των Τρομοκρατών.»Λόγος δεύτερος γιατί όπως λέει ο ίδιος είναι μια φωτογραφική διάταξη η οποία διαμορφώθηκε και ψηφίστηκε για ένα πρόσωπο. Ενώ συνεχίζει αναφέροντας ότι «Όμως οφείλω να του αναγνωρίσω δημοσίως ειλικρίνεια. Ο ίδιος ποτέ δεν πούλησε και πουθενά το παραμύθι που μας σερβίρουν τα ΜΜΕ. Σε όλα του τα κείμενα υπερασπίζεται τις ιδέες του και δηλώνει ευθαρσώς ότι θέλει να κερδίσει την ελευθερία του από το κακό Κράτος, για να βρεθεί και πάλι στους δρόμους του αγώνα και να κάνει ακριβώς τα ίδια. Για τις Σπουδές και τα Πανεπιστήμια, μόλις πριν από λίγες μέρες δημοσίως δήλωσε ότι τα πανεπιστήμια δεν τον ενδιαφέρουν διότι είναι μέσα καταστολής του κράτους και αυτά.» Ενώ το κείμενο του κλείνει λέγοντας ότι « οι Ρωμαίοι που έδωσαν το παγκόσμιο πρότυπο του πως οργανώνονται τα κράτη, έδειχναν τον δρόμο για την περίπτωση του Ρωμανού: DURA LEX SED LEX (σκληρός νόμος αλλά νόμος)

Αυτές οι απόψεις δεν είναι μεμονωμένες απόψεις του Άδωνη Γεωργιάδη αντίθετα ήταν οι συλλογικές απόψεις των κυβερνητικών στελεχών όπως εκφραζόντουσαν κατά την διάρκεια της απεργίας πείναςκαι αποδεικνύουν ότι ο αρχικός τους στόχος ήταν να συνεχίσουν μια στρατηγική εξόντωσης πράγμα που απέτυχε για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω.

«Ψηλαφίζοντας τα νέα δεδομένα»

Με αυτή την σύντομη περιγραφή προσπαθώ να περιγράψω τα ποιο σημαντικά γεγονότα και τους τρόπους με τους οποίος κινήθηκε ο κρατικός μηχανισμός. Το αποτέλεσμα του πολιτικού εκβιασμού που πραγματοποιήσαμε ήταν να δοθούν οι εκπαιδευτικές άδειες σε όσους κρατούμενους το συμβούλιο της φυλακής απορρίπτει της αιτήσεις τους με ηλεκτρονική επιτήρηση αφού έχουν περάσει με επιτυχία το 1/3 των μαθημάτων του εξαμήνου (δηλαδή στην περίπτωση μου δύο μαθήματα) διευρύνοντας την χρήση του «βραχιολιού» που ήταν μόνο για οικονομικά αδικήματα και κλοπές σε όλους τους κρατούμενους ανεξαρτήτως αδικήματος συμπεριλαμβανομένου και του 187^Α ενώ καταργείται και η γνωμοδότηση του ανακριτή για τους υπόδικους.

Επειδή πολλές κριτικές έχουν δει το φως της δημοσιότητας από συντρόφους και «συντρόφους» για το ζήτημα του «βραχιολιού» θα εξηγήσω το σκεπτικό μου.

Λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι όλοι οι νομικοί οδοί είχαν κλείσει η μοναδική λύση ήταν να αναγκαστεί η κυβέρνηση στο να αλλάξει την αρχική της τροπολογία. Έπρεπε δηλαδή να καταργηθεί η γνώμη του ανακριτή και να δοθεί η άδεια. Αυτό το πράγμα έγινε με την παράμετρο του βραχιολιού γιατί πολύ απλά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Δηλαδή με ποιον τρόπο θα καταργούσαν την δικαιοδοσία του ανακριτή όπως κάνανε και θα ακυρώνανε την αρνητική απόρριψη του συμβουλίου της φυλακής όπως κάνανε.

Χωρίς αμφιβολία το «βραχιόλι» μελλοντικά μπορεί να λειτουργήσει ώστε να τεθούν σε ψηφιακή ομηρία όσοι έχουν περιοριστικούς όρους, όσοι αποφυλακίζονται με όρους κλπ. Καμία αντίρρηση όμως στην προκειμένη η εφαρμογή του είναι αμυντική. Και για να θέσω το ζήτημα αλλιώς δηλαδή η απόδραση των 11 από τα Τρίκαλα μετά την οποία άρχισαν οι πρώτες εξαγγελίες για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας σημαίνει ότι οι δραπέτες  νομιμοποίησαν με την επιλογή τους τις φυλακές τύπου Γ’, ο σύντροφος Μαζιώτης που παραβίασε τους περιοριστικούς όρους του μετά το 18μηνο νομιμοποίησε τις προφυλακίσεις αορίστου διάρκειας των πολιτικών κρατουμένων. Σίγουρα αυτά μπορεί να ακούγονται σε κάποιο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα όμως είναι ότι αποτελούν ταυτόχρονα και τις απόψεις ορισμένων συντρόφων που με κατηγορούν ότι «νομιμοποίησα» το βραχιολάκι.

Τα πράγματα όμως είναι απλά, η ζωή μέσα στο σύστημα είναι ο θάνατος μεταμορφωμένος σε χίλια πρόσωπα. Κάθε έκφανση αυτού του κόσμου είναι ένα εχθρικό έδαφος πάνω στο οποίο κυριαρχεί η εκμετάλλευση και η υποταγή. Όσοι θέλουν να λέγονται εχθροί της καταπίεσης πρέπει να μελετάνε και να αναλύουν με προσοχή τις κινήσεις του αντιπάλου, να επεξεργάζονται τις εσωτερικές συγκρούσεις στους κόλπους της εξουσίας, να βλέπουν τα γεγονότα στην ουσιαστική τους διάσταση και όχι μέσα από τα γυαλιά ιδεολογικοποιημένων σχημάτων, να προκαλούν τους κοινωνικούς αυτοματισμούς ώστε να εκμεταλλεύονται τις κοινωνικές εντάσεις προς όφελος της υπόθεσης εξαπολύοντας τον αναρχικό πόλεμο στις πολιτικά αποδυναμωμένες εστίες του εχθρού.

Στον κόσμο που ζούμε δεν υπάρχουν αθώοι πόσο μάλλον εκφραστές «καθαρών» αντιλήψεων που συνήθως είναι βουτηγμένοι στην βρώμα της αδράνειας και αγναντεύουν την πραγματική ζωή από τις κορυφές των γυάλινων πύργων της ιδεολογίας που αργά ή γρήγορα θα ανατιναχτούν μαζί με τους θαμώνες τους.

Όλοι μας συμβάλουμε λιγότερο ή περισσότερο στο να τροφοδοτούμε την κοινωνική μηχανή μέσα από την συμμετοχή μας στον καταναλωτικό κύκλο, την μισθωτή εργασία και πολλά ακόμα. Η μοναδική και ταυτόχρονα βαθιά δομική διαφορά είναι για όσους επιλέγουν εκτός από λάδι να γίνονται και άμμος στα γρανάζια τους, βάζοντας φωτιά στον κοινωνικό χωροχρόνο των μονότονων επαναλήψεων και απελευθερώνοντας μηνύματα, ελπίδες, νοήματα και καταστροφικές διαθέσεις για τον κόσμο της κυριαρχίας. Το ραντεβού μας λοιπόν ανανεώνετε για αυτό το χαοτικό σημείο χωρίς επιστροφή.

«Ένα βήμα μπροστά χωρίς αυταπάτες»

Ένας από τους βασικούς στόχους της απεργίας πείνας ήταν να δημιουργηθεί ένα μέτωπο αγώνα σε μια χρονική συγκυρία που κρίνονται πολλά τόσο για το σύστημα όσο και για τους πολέμιους του.

Ένα μέτωπο αγώνα που με λόγια και πράξεις σχηματίστηκε, ξεπέρασε φόβους, αγκυλώσεις, κατακερματισμούς. Με την επιμονή και την λύσσα όλων κατάφερε να επαναφέρει στο προσκήνιο την αναρχική άμεση δράση ζεσταίνοντας τις παγωμένες νύχτες και τις καρδιές πολλών αιχμάλωτων συντρόφων, δημιούργησε ζωντανές εστίες διάχυσης της ανατρεπτικής δράσης μέσα από τις δεκάδες καταλήψεις, ανέδειξε σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο την ύπαρξη αναρχικών πολιτικών κρατουμένων μέσα στις ελληνικές φυλακές, συγκρούστηκε στον δρόμο μετά από αρκετά χρόνια χωρίς αναστολές, συνέδεσε τις κουκίδες στο χάρτη της διεθνούς επαναστατικής αλληλεγγύης απλώνοντας τις ηλιαχτίδες της καταστροφής σε πολλές χώρες του κόσμου.

Κλείνοντας τα μάτια μου από το κρεβάτι του νοσοκομείου το μυαλό μου ταξίδευε πίσω από φλεγόμενα οδοφράγματα και οχυρωμένες ταράτσες, στα σκοτεινά σοκάκια ενός συνωμοτικού ραντεβού, μέσα στα καταλυμένα κτίρια όπου κυμάτιζαν οι σημαίες και τα πανό μας, σε κάθε σημείο όπου η αναρχία παρέμενε ζωντανή στα μυαλά, στις καρδιές και στα χέρια όλων αυτών των συντρόφων, αυτό ήταν που με γέμιζε δύναμη γνωρίζοντας ότι αξίζει τον κόπο.

Όλα αυτά τα θετικά πρόσημα του αγώνα τα κρατάμε ως παρακαταθήκη και κοιτάμε μπροστά. Το ζητούμενο είναι αυτό το μέτωπο αγώνα να θέσει στόχους, να χαράξει στρατηγικές, να απονευρώσει την κυρίαρχη ιδεολογική προπαγάνδα, να ρισκάρει χτυπώντας νευραλγικά σημεία του καθεστώτος.

Ήδη την στιγμή που μιλάμε το κράτος έχει εγκαινιάσει τους τσιμεντένιους τάφους στους οποίους θα θάψει ζωντανούς τους πολιτικούς κρατούμενους εγκαίνια που πραγματοποιούνται με έκτακτες μεταγωγές και εφόδους των ΕΚΑΜ  ενώ ταυτόχρονα κυβερνητικοί παράγοντες και Μ.Μ.Ε θριαμβολογούν μέσα από μια νέα αντιτρομοκρατική εκστρατεία του κρατικού μηχανισμού για την αποτροπή της απόπειρας απόδρασης φυλακισμένων μελών της ΣΠΦ από τον Κορυδαλλό και εξαπολύοντας ένα κυνήγι μαγισσών εναντίον συντρόφων και συντροφισσών με εντάλματα και φωτογραφίες.

Τώρα λοιπόν το θέμα είναι αν θα κάνουμε το βήμα μπροστά χωρίς αυταπάτες, να δείξουμε τα δόντια μας στην δαγκάνα της καταστολής που αναπόφευκτα θα μας χτυπήσει ως «επιβράβευση» στην αποτελεσματικότητα μας, να τα παίξουμε ΟΛΑ για ΟΛΑ τώρα που η σταθερότητα του συστήματος απειλείται. Αυτό είναι το στοίχημα το οποίο πρέπει να τεθεί όχι με ακίνδυνες φλυαρίες αλλά μέσα από πράξεις εντός και εκτός των τειχών.

Μια δυναμική αντι-εκλογική καμπάνια με αιχμή τις φυλακές τύπου Γ’ και την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους θεωρώ ότι μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα στο καθεστώς το οποίο βρίσκεται στην επικαιρότητα των ξένων Μ.Μ.Ε καθώς διάφορα ισχυρά  γεωπολιτικά συμφέροντα συγκρούονται για το μοντέλο διαχείρισης του χρεοκοπημένου ελληνικού καπιταλισμού ο οποίος εκτός απρόοπτου θα αποτελέσει πηγή πολιτικής αστάθειας και κοινωνικών εντάσεων στην ευρύτερη περιοχή της Ευρώπης.

Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του και ας πράξει κατά συνείδηση. Ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ. Για άλλη μια φορά να στείλω την αγάπη μου σε όσους στάθηκαν δίπλα μου, αγωνίστηκαν, ρίσκαραν, τόλμησαν. Έχετε όλοι σας ένα ξεχωριστό κομμάτι στην καρδιά μου.

              ΓΙΑ ΕΝΑ ΙΣΧΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΓΩΝΑ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

ΓΙΑΤΙ ΟΠΟΙΟΣ ΞΕΧΝΑΕΙ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΤΟΥ ΞΕΧΝΑΕΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ

                                                  ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!

                                                        ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!

                                                                                                                            Φυλακές Κορυδαλλού

                                                                                                                                   Νίκος Ρωμανός

                                                                                                                                  Ιανουάριος 2014

https://athens.indymedia.org/post/1538070/