Αρχείο κατηγορίας κρατική καταστολή

Αντιπληροφόρηση,ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ,κρατική καταστολή,μπατσοι-καταστολη,ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΣΥΝΤΡΟΦΩΝ

κατασκευασμένες κατηγορίες σε αθώους από την ΕΛ.ΑΣ, επείγουσα ανάγκη διάδοσης του βίντεο[video]

Σχολιάστε

Σας παρακαλούμε θερμά να διαβάσετε, δείτε και διαδόσετε τη παρακάτω ανάρτηση. Πρόκειται για συλληφθέντες που είναι αθώωοι και η συμμορία της ΕΛ.ΑΣ προσπαθεί να καταδικάσει με κατασκευασμένες κατηγορίες.
Ο άνθρωπος του βίντεο θα πάει για κακούργημα..με τον κουκουλονόμο, ενώ δεν φορούσε τίποτα στο κεφάλι.

Είναι απολύτως αναγκαίο να διαδόσουμε στο ίντερνετ το βίντεο ώστε να πιέσουεμ και τα ΜΜΕ να το δείξουν. Οι μπάτσοι καταστρέφουν ανθρώπινες ζωές. Να μην τους αφήσουμε.
Θερμή παράκληση ξανά, γαι τη διάδοση του βίντεο όπου μπορεί ο καθένας και η καθεμιά.

Δείτε το βίντεο:

6/12/2014
ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΑΛΕΞΗ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ.
ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ(ΜΑΤ, ΔΙΑΣ,ΔΕΛΤΑ). ΕΠΙΤΙΘΟΝΤΑΙ ΣΕ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΟΥΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΓΣΕΕ ΚΑΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΣΤΟ ΣΩΡΟ 19 ΑΤΟΜΩΝ.
Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΦΟΡΤΩΝΕΙ ΚΑΙ ΔΙΟΓΚΩΝΕΙ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΚΟΥΚΟΥΛΟΝΟΜΟΥ.ΙΔΟΥ ΟΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ:

O ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑΣ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΑΙ ΜΕ ΚΟΥΚΟΥΛΟΝΟΜΟ
(ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΜΕ ΠΡΟΦΥΛΑΚΙΣΗ) ΚΑΘΩΣ Ο ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΠΙΑΣΕ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΚΑΛΥΜΕΝΑ ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΘΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΛΛΗΨΗΣ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΣΤΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΟΔΩΝ Λ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ΚΑΙ ΣΠΥΡΟΥ ΤΡΙΚΟΥΠΗ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ

[youtube]http://youtu.be/1C2wkB7Jzqg[/youtube]

κατασκευασμένες κατηγορίες σε αθώους από την ΕΛ.ΑΣ, επείγουσα ανάγκη διάδοσης του βίντεο

Αντιπληροφόρηση,διαδηλωσειΣ -πορειεΣ συγκεντρωσειΣ,κρατική καταστολή,μπατσοι-καταστολη

Πορεία 17 Νοέμβρη 2014, Θεσσαλονίκη – Φωτογραφίες/Βίντεο

Σχολιάστε

Τη Δευτέρα 17 Νοεμβρίου πραγματοποιήθηκε πορεία με αφορμή την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου του 1973.

Στην πορεία συμμετείχαν ενδεικτικά οι συλλογικότητες:

Συντονιστικό Γενικών Συνελεύεσων και Καταλήψεων Φοιτητικών Συλλόγων, ΚΕΕΡΦΑ, ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ΚΝΕ, Αγωνιστικές Κινήσεις ΤΕΙ-ΑΕΙ, Ξεκίνημα, Ε.ΠΑ.Μ., Αριστερή Αντιμπεριαλιστική Συνεργασία, Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος ΣΧΟΛΕΙΟ, ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα, Συλλογικότητα για τον Κοινωνικό Αναρχισμό «Μαύρο & Κόκκινο», Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης, Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αγωνιστών ΠΑΚ., Επιτροπή Δράσης Δυτικών Συνοικιών, ΕΕΚ, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, Κίνηση “Απελάστε το Ρατσισμό” Θεσσαλονίκης

Οι συγκεντρώσεις έγιναν σε Πολυτεχνείο, Συντριβάνι και Καμάρα και η πορεία ξεκίνησε μετά τις 18:00.

Ακολούθησε την εξής διαδρομή:

Εγνατία-Εθνικής Αμύνης-Τσιμισκή-Βενιζέλου-Εγνατία-Πολυτεχνείο

Έληξε γύρω στις 22:30.

Στην Τσιμισκή με Παύλου Μελά η πορεία σταμάτησε γιατί ο κόσμος απαιτούσε να φύγουν τα ματ, τα οποία καθ’όλη τη διάρκεια προχωρούσαν ταυτόχρονα με την πορεία αριστερά και δεξιά.

Μεταξύ του σημείου αυτού και Τσιμισκή με Αγίας Σοφίας έγιναν τρεις προσπάθειες από μερικούς/ές διαδηλωτές/ριες να διακόψουν την πορεία των ματ.

Τα ματ επιτέθηκαν σωματικά στους/στις διαδηλωτές/ριες και έκαναν χρήση χημικών. Εν τέλει, ακολούθησαν την πορεία μέχρι το σημείο Βενιζέλου με Εγνατία.

Κομμάτι της πορείας κατέληξε στην Καμάρα και οι υπόλοιποι συνέχισαν για το Πολυτεχνείο, όπου και έληξε οριστικά η πορεία.

 

Φωτογραφικό Υλικό:

 

 

 

 

 

 

 

 


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

http://blackuroi.gr/node/160

Ανακοινώσεις,διαδηλωσειΣ -πορειεΣ συγκεντρωσειΣ,κρατική καταστολή,Κρατική τρομοκρατία,ροσιναντε

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΑΣ ΕΔΕΙΞΕ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΣΑΠΙΑ!

Σχολιάστε

«Τρέλα μπορεί να είναι το να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας (…) Και η μεγαλύτερη τρέλα απ” όλες, να βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι (…)  Να αλλάξεις τον κόσμο φίλε μου Σάντσο, δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία. Είναι δικαιοσύνη!»

Δον Κιχώτης του Μιγκέλ ντε Θερβάντες (1605 – 1615)

Το ελληνικό κράτος, τιμώντας τις χειρότερες παραδόσεις του, θέλησε το απόγευμα της Δευτέρας να έχει έναν ακόμα νεκρό. Η εγκληματική, δολοφονική, απρόκλητη και προσχεδιασμένη επίθεση κατά του μπλοκ της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε θύμισε μέρες του 1980 και του 1985 και είναι επίτευγμα των διαδηλωτών και μόνο, που χάρη στην ψύχραιμη, αποφασιστική και γενναία στάση τους απέτρεψαν το χειρότερο σενάριο. Το ίδιο ισχύει και για τη νυχτερινή παρουσία της αστυνομίας στην Πλατεία Εξαρχείων, όπου με τη συνήθη πρακτική της του στρατού κατοχής, απειλούσε κατοίκους και περαστικούς, κακοποίησε γυναίκα δημοσιογράφο, χτύπησε συνάδελφό της που διαμαρτυρήθηκε (με αποτέλεσμα να διακομισθούν και οι δύο στον Ευαγγελισμό) και διέλυσε ένα περίπτερο.

Από την πλευρά μας είχαμε την τύχη να διαπιστώσουμε τις προθέσεις της αστυνομίας από πολύ νωρίς. Ήδη από το ξεκίνημα της διαδήλωσης από την πλατεία Κλαυθμώνος, το μπλοκ μας περικυκλώθηκε χωρίς κανένα απολύτως λόγο, από διμοιρίες των ΜΑΤ και διάφορους παρατρεχάμενούς τους που παρεμπόδιζαν προκλητικά και συστηματικά το έργο της περιφρούρησης που ήταν ισχυρή και οργανωμένη. Στη συμβολή της οδού Βασιλίσσης Σοφίας και αφού –όπως μας διαβεβαίωσαν αυτήκοες και αυτόπτες μάρτυρες- ο διοικητής της διμοιρίας που στεκόταν εκεί, ο διαβόητος μεγαλοχρυσαυγίτης Δαρείος Λυκιαρδόπουλος, ενημέρωσε το ένστολο τάγμα εφόδου του ότι ‘’στρίβει το πανό της (sic) Ροσινάντε, βάλτε μάσκες και ετοιμαστείτε’’, η πίεση και από τις δύο πλευρές του μπλοκ έγινε ασφυκτική.

Τελικά, τα ΜΑΤ επιτέθηκαν στο μπλοκ μας ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΡΟΚΛΗΤΑ (όπως αποδεικνύεται στο βίντεοhttps://www.youtube.com/watch?v=yAjzVrl1Tws&feature=youtu.be&app=desktop ), στο ύψος του νοσοκομείου ΝΙΜΙΤΣ, με αδιανόητη μανία, χτυπώντας τυφλά με τα γκλομπ τους ιδιαίτερα νέους και κορίτσια, εκτοξεύοντας πλήθος χειροβομβίδων κρότου λάμψης και μια αναρίθμητη ποσότητα χημικών. Προφανής σκοπός της αστυνομικής επίθεσης ήταν η διάλυση του μπλοκ και η πρόκληση πανικού που θα δημιουργούσε κλιμάκωση της έντασης και θα επέτρεπε στην αστυνομία να επικαλεσθεί ότι η βαρβαρότητά της είχε ως στόχο την ‘’αποκατάσταση της τάξης’’, εφόσον ούτε πριν ούτε μετά την επίθεση υπήρξε η ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ επιθετική κίνηση από το μπλοκ.

Η ελεεινή αυτή προσπάθεια της ΕΛΑΣ απέτυχε παταγωδώς. Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι που συγκροτούσαν το μπλοκ της Α.Π. Ροσινάντε ανασυγκροτήθηκαν μέσα σε κλίμα αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και θάρρους, που τα ανθρωποειδή ρόμποκοπ που εξαπέλυσε η κυβέρνηση στον δρόμο δεν είχαν διανοηθεί να προβλέψουν.

Από την επίθεση των ΜΑΤ ωστόσο προέκυψαν αρκετές περιπτώσεις τραυματισμών. Πολλοί σύντροφοι του μπλοκ απέκτησαν κακώσεις και αρκετές γυναίκες -κυρίως- αντιμετώπισαν αναπνευστικά προβλήματα. Ενδεικτικά και μόνο αναφέρουμε την περίπτωση 17χρονης μαθήτριας με άσθμα, στην οποία κάποιος θαρραλέος ΜΑΤατζής άδειασε μια μπουκάλα ψεκασμού, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί λιπόθυμη στον Ευαγγελισμό όπου και τοποθετήθηκε στο οξυγόνο.

Η αστυνομία διατήρησε την ίδια προκλητική περικύκλωση του μπλοκ μας μετά την ανασυγκρότησή του, σε όλη την πορεία από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας προς τα γραφεία της, τα οποία απέκλεισε για κάποιο διάστημα εμποδίζοντας την είσοδό μας σε αυτά. Όταν τελικά καταφέραμε να μπούμε στα γραφεία μας, εξαπέλυσε νέα εντελώς απρόκλητη επίθεση με χημικά και εμπόδιζε την αποχώρηση των διαδηλωτών κλείνοντας όλους τους γύρω δρόμους.

Δεν είναι δουλειά μας να επιβεβαιώσουμε ή να διαψεύσουμε τη θεωρία, σύμφωνα με την οποία τμήματα των ΜΑΤ έχουν αυτονομηθεί από την πολιτική τους ηγεσία και επιτίθενται χωρίς προηγούμενες εντολές. Γνωρίζουμε καλά βεβαίως ότι ο χρυσαυγίτης-διμοιρίτης Λυκιαρδόπουλος έχει μπει σε προσωπική βεντέτα με την Α.Π. Ροσινάντε εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια και καταλαβαίνουμε πολύ καλά τους λόγους.  Γνωρίζουμε επίσης ότι ο υπουργός Αστυνομίας Κικίλιας, δήλωσε ότι «η ΕΛΑΣ έπραξε τα δέοντα», καλύπτοντας πλήρως τις βαρβαρότητες των υφισταμένων του. Είδαμε άλλωστε τη στρατηγική της ανεξέλεγκτης έντασης να αναπτύσσεται από την κυβέρνηση, το Κράτος και την αστυνομία τις τελευταίες μέρες, έξω από τη Νομική και το Πολυτεχνείο, όπου φοιτητές χτυπήθηκαν άγρια προκειμένου να εμποδιστούν να μπουν στο φυσικό τους χώρο.

Τους ενημερώνουμε ότι τα κεφάλια μας είναι πολύ ξερά για να φοβηθούν τα θλιβερά ματσούκια τους. Οι ένστολοι μπράβοι του Κράτους και του Κεφαλαίου δεν ανέκοψαν το ποτάμι της κοινωνικής ζωτικότητας την περίοδο της πιο άγριας καταστολής (2008-2012) και δεν πρόκειται να το κάνουν ούτε και τώρα που η κοινωνία ξανασηκώνει το κεφάλι της.

Η καταστολή μας έδειξε τα δόντια της, μόνο που αποδείχθηκαν σάπια. Καλούμε τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, κάθε καταπιεζόμενο κομμάτι της κοινωνίας να συνεχίσει με μεγαλύτερη ορμή τον αγώνα του ενάντια στη φτώχεια και την καταστολή, στο πνεύμα του Νοέμβρη.

Ας μην έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία ότι στο τέλος εμείς θα νικήσουμε!

ΟΠΟΙΟΣ ΣΠΕΡΝΕΙ ΦΤΩΧΕΙΑ ΘΕΡΙΖΕΙ ΟΡΓΗ – ΘΑ ΜΑΣ ΞΑΝΑΒΡΟΥΝ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

Η ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ, ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΤΣΑΜΑΔΟΥ (Τσαμαδού 15, Εξάρχεια), ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 18/11 ΣΤΙΣ 13:00, ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΟ ΟΡΓΙΟ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ

 

ροσιναντε

Αντιπληροφόρηση,ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ,κρατική καταστολή,φοιτητικα

Επανάσταση, κομφορμισμός και πολιτικά μνημόσυνα

Σχολιάστε

*τα παρακάτω είναι απ’ την οπτική ενός εξωτερικού παρατηρητή

Αν θέλαμε  να είμαστε σύμφωνοι με το πνεύμα των ημερών θα λέγαμε πως ‘’μείναμε έκπληκτοι’’ απ’ τα χτεσινά και σημερινά γεγονότα γύρω από το Πολυτεχνείο και τις κινητοποιήσεις των φοιτητών.  Αλλά για να λέμε την αλήθεια η έκπληξη αυτή αρμόζει σε όσους έχουν χάσει επαφή με την πραγματικότητα εδώ και καιρό και επειδή δεν συγκαταλεγόμαστε σε αυτούς μόνο ειρωνεία θα μπορούσε να είναι. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ την αρχή.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον καθεστωτικό τύπο, στις αρχές της εβδομάδας ‘’ανώτατα στελέχη της ελ.ας’’ καθώς και ο υπ. Δημόσιας τάξης Β.Κικίλιας συναντήθηκαν με πρυτάνεις των ιδρυμάτων -μπορούμε να υπολογίζουμε στα σίγουρα τον Φορτσάκη- προκειμένου να σχεδιάσουν τις κινητοποιήσεις της αστυνομίας εν όψει της γιορτής του Πολυτεχνείου. Εκεί φαίνεται πως η απόφαση που πάρθηκε πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Πέμπτης, όταν και δυνάμεις των Ματ κατέλαβαν, με εντολή Φορτσάκη όπως γράφτηκε, το ΕΚΠΑ και ύστερα την ΑΣΟΕΕ.

Κατ’ αρχάς να πούμε πως είναι παραπάνω από ξεκάθαρο, ακόμα και αν δεν διαβάζαμε πως οι μπάτσοι συναντήθηκαν με τους πρυτάνεις, ότι η κινητοποίηση της αστυνομίας είναι κεντρική απόφαση του Κράτους. Σαφέστατα εκφράστηκε μέσα από τον πρύτανη του ΕΚΠΑ Φορτσάκη όσο καλύτερα γινόταν, άλλωστε, για αυτό ακριβώς βρέθηκε ο τελευταίος στην θέση αυτή, για να εκτελεί απαρέγκλιτα τις αποφάσεις του Κράτους.

Η επιλογή του Κράτους να οξύνει την αντιπαράθεση στο κοινωνικό επίπεδο και μάλιστα με ιδιαίτερο βάρος όσον αφορά τους συμβολισμούς, ενδεχομένως να έχει παραπάνω από μια εξήγηση-και σίγουρα έχει. Το κρίσιμο σημείο, βέβαια, βρίσκεται στην αντίδραση των άμεσα θιγόμενων, των φοιτητών και των εργαζομένων στα πανεπιστήμια και σε μια ενδεχόμενη κοινωνικοποίηση της αντίδρασης αυτής, σε μια περίοδο που η κεντρική στρατηγική του κράτους προσπαθεί να περάσει σαν οδοστρωτήρας μέσα από τους χώρους των πανεπιστημίων ώστε να επιβάλει τις νεοφιλελεύθερες επιταγές. Είναι μια στρατηγική με χρόνια στην πλάτη της και έχει γεννήσει ουκ ολίγους αγώνες ως απάντηση.

Όπως ήταν αναμενόμενο θα υπήρχε αντίδραση σε όλη αυτή την ‘’αστυνομική βαρβαρότητα’’ και την ‘’προκλητική συμπεριφορά της αστυνομίας’’.  Το φοιτητικό κίνημα φάνηκε πως δεν θα καταπιεί απλά και εύκολα τους σχεδιασμούς του Κράτους και προσπάθησε να απαντήσει στον δρόμο. Η πορεία της Πέμπτης ήταν μαζική, με την φοιτητική οργνάνωση του ΚΚΕ να ακολουθεί και συνθήματα για ‘’της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία’’ να δίνουν και να παίρνουν. Και ενώ κάποιοι σκεφτόμασταν πως η λογική εξέλιξη είναι πορεία μέχρι το Πολυτεχνείο, κατάληψη και ανακήρυξη του ως κέντρο αγώνα και κάλεσμα για στήριξη, μια πολιτική απόφαση δηλαδή που σηκώνει το γάντι και δεν παρακαλά το Κράτος για έλεος, η πορεία ακολούθησε μια ανέξοδη βολτούλα στους δρόμους της Αθήνας και κατέληξε Πολυτεχνείο μετά από ώρα.

Προφανώς, αν υπήρξε ένα στοιχείο αιφνιδιασμού αυτό εξαφανίστηκε στην, όπως είπαμε, ανέξοδη βόλτα στην Αθήνα. Η ‘’αστυνομική βαρβαρότητα’’ λοιπόν ξεσπάθωσε έξω απ τις πύλες του Πολυτεχνείου. Οι φοιτητές δάρθηκαν χωρίς να έχουν ‘’προκαλέσει’’ και τα μμε κατακλύστηκαν από εικόνες ‘’βαρβαρότητας’’ και πολύ κλάψιμο που ο μπαμπάς-Κράτος μας δέρνει. Παρ’ όλα αυτά, παρ’ όλο το ξύλο που έπεσε, φάνηκε προς στιγμήν πως η πορεία, ο κόσμος που βρέθηκε εκεί, είχε τη δυνατότητα να ‘’κρατήσει’’ τον χώρο ανοιχτό και να αποκρούσει τα ματ ώστε να πραγματοποιηθεί το συντονιστικό των φοιτητών. Το λουκέτο έσπασε, η πύλη άνοιξε, αλλά…

Αλλά, η γενιά ‘’εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία’’ το έβαλε στα πόδια. Διαβάζουμε σε ανακοίνωση ‘’…συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που δραστηριοποιούνται στο φοιτητικό συνδικαλιστικό κίνημα, δημιούργησαν ένα κλίμα πανικού (βασισμένο σε μεγάλο βαθμό σε ανυπόστατες πληροφορίες) και ουσιαστικά προκάλεσαν την αποχώρηση του κόσμου από το Πολυτεχνείο…”1. Ο κόσμος άρχισε να διαλύεται με πορεία προς την πλατεία Βικτωρίας, την ώρα που η ανάκτηση ελέγχου στον χώρο του Πολυτεχνείου και άρα μια ενδεχόμενη κλιμάκωση του αγώνα, ήταν πολύ πιθανό να συμβεί.

Θα έλεγε κάποιος καλοπροαίρετος (ή και αφελής) πως ο κόσμος φοβήθηκε, δεν το επέλεξε (αν και συγκρούστηκε) και τέλος πάντων δεν ήταν κατάλληλες οι συνθήκες. Δυστυχώς όμως το ίδιο σενάριο, ακόμη πιο εξόφθαλμα, ακόμη πιο ξεδιάντροπα πραγματοποιήθηκε στην σημερινή πορεία των φοιτητών- για να μην αναφέρουμε τον κρετινισμό αυτής της θέσης, ειδικά όταν ξεστομίζεται από την ‘’λενινιστική επαναστατική πρωτοπορία’’.

Παρ’ όλη την βροχή η πορεία ήταν στα ίδια περίπου επίπεδα μαζικότητας με την χτεσινή και αυτή την φορά τράβηξε για το Πολυτεχνείο. Ας σταθούμε σε μια ιδιαίτερη στιγμή: λίγο πριν φτάσει η πορεία στις πύλες του Πολυτεχνείου, φοιτητές του ΜΑΣ βρίσκονταν ήδη μέσα, είχαν κρεμάσει πανό και έβγαζαν τις φωτογραφίες τους περιχαρείς κουνώντας σημαίες και σφίγγοντας γροθιές. Όλα καλά μέχρι εδώ.

mas2

 

To φαντασιακό, αλλά κυρίως η μυθολογία που γίνεται πραγματικότητα και δεν αμφισβητείται  παίζει όπως φαίνεται μεγάλο ρόλο στη συντήρηση του κομματικού μηχανισμού και της φαντασιακής του κοινότητας. Όπως ακριβώς η εθνική μυθολογία ενώνει τα ανταγωνιστικά, ταξικά συμφέροντα και τα προσδένει στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, έτσι ακριβώς η συντήρηση ενός ”αγωνιστικού φαντασιακού”, μιας ”επαναστατικής μυθολογίας”, μιας ψευδούς συνείδησης ενδεχομένως, εξυπηρετεί τα ιδιαίτερα συμφέροντα του στενού εκείνου κύκλου κομματικών μελών που έχει κάθε φορά τον έλεγχο. Κι όσο πιο πολλά τα ψέμματα, όσο πιο σκληρός ο έλεγχος, όσο πιο σφιχτό το μαντρί τόσο το καλύτερο.

Αλλά πέρα από αυτά, ποιον να ρωτήσουμε και να πάρουμε μια υπεύθυνη απάντηση για το γεγονός πως ούτε και σήμερα έγινε κατάληψη παρά την σχετική ‘’χαλαρότητα’’ της αστυνομίας; Ποιον να ρωτήσουμε να μας πει γιατί τα ΕΑΑΚ έφυγαν πάλι τρέχοντας; Γιατί το ΜΑΣ ενώ χαριεντιζόταν με τον φακό δεν έμεινε έτσι ώστε να γίνει συντονιστικό; Γιατί ενώ διαβάζουμε στο 902 πως το ΜΑΣ έσπασε την τρομοκρατία, δεν έμεινε να κάνει κατάληψη; Γιατί τα ΕΑΑΚ αποχώρησαν ύστερα από την αποχώρηση των ΜΑΤ;  Γιατί χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;

  • Το προφανές θα ήταν να πούμε πως υπήρξε συνδιαλλαγή μεταξύ των ηγεσιών των αριστερών παρατάξεων και της αστυνομίας, πως οι μπάτσοι έδωσαν χρόνο και περιθώριο οι φοιτητοπατέρες να το βάλουν στα πόδια ώστε να λήξει η όλη φάση ή μάλλον, να μην αρχίσει καν.
  • Το προφανές θα ήταν να πούμε πως ενώ άρχισαν από χτες ήδη να διαμορφώνονται συνθήκες πολιτικής ήττας του Κράτους σε αυτό το πεδίο, οι φοιτητοπατέρες έβαλαν πλάτη, και αυτή τη φορά δεν ήταν το ΚΚΕ ο ‘’φύλακας του συστήματος’’ προκειμένου να βγει το Κράτος από μια ενδεχόμενη άβολη θέση.
  • Το προφανές θα ήταν να πούμε πως τα εαακ εκφράζουν τα σέβη τους στην νομιμότητα όσο επανάσταση κι αν το παίζουν στα λόγια.
  • Το προφανές θα ήταν να πούμε πως υπάρχει μόνο συντηρητική, δεξιά στροφή στις τάξεις του ‘’αντικαπιταλιστικού κινήματος’’ και τίποτε άλλο, στην αναμονή για έναν νέο γύρο εκλογών και ”εκλογικού αγώνα”.

Αλλά επειδή είμαστε καλοπροαίρετοι και αφελείς δεν θα πούμε τίποτα τέτοιο και θα περιμένουμε τα ΕΑΑΚ και το ΜΑΣ να μας ενημερώσουν για τις πολιτικές επιλογές τους και την δικαιολόγηση αυτών. Θα περιμένουμε επίσης να αναλάβουν ως κυρίαρχη φοιτητική δύναμη, την πολιτική ευθύνη για τις επιλογές χτες και σήμερα απέναντι στον Φορτσάκη, το Κράτος και φυσικά την ‘’προκλητική’’ αστυνομία.

Ας σημειώσουμε, κλείνοντας, την σημαντικότητα μιας κατάστασης μέσα απ’ τις διαφαινόμενες προοπτικές της. Πέρα απ το γεγονός πως το φοιτητικό κίνημα θα απαντούσε στην πράξη στην κρατική καταστολή των τελευταίων ημερών, την αυταρχικότητα του Φορτσάκη και όχι μόνο• πέρα απ το γεγονός πως θα επιβεβαιωνόταν μέχρι και το φαντασιακό των αριστερών σχετικά με ‘’της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία’’•  πέρα του ότι θα μπορούσαν να εισπράξουν κιλά πολιτικής υπεραξίας, υπήρχε η δυνατότητα ευρύτερης κοινωνικής κινητοποίησης με κέντρο τον αγώνα των φοιτητών και των διοικητικών, με κλιμάκωσή του μέσα από μια κινηματική διαδικασία, υπήρχε η δυνατότητα με αρχή το σαββατοκύριακο του Πολυτεχνείου όπου δεν θα γιορτάζαμε απλά την μνήμη του, αλλά θα την  υπερασπιζόμασταν ενεργά στον δρόμο, η έναρξη ανταγωνιστικής ταξικής πολιτικής συνυπολογιζόμενης της κηρυγμένης απεργίας (ναι,ναι απ’ την ΓΣΕΕ) για τις 27 του μήνα.

Με λίγα λόγια,  υπήρχαν όλες οι δυνατότητες που μπορεί η συγκυρία να δημιουργήσει αλλά ο οπορτουνισμός και οι φοιτητοπατέρες είχαν άλλη άποψη.

Μα θα μου πεις, για όλα τα στραβά του κόσμου φταίνε οι άλλοι. Σαφέστατα όχι, πρώτον: σκιαγραφείται με έντονο τρόπο άλλη μια φορά η ανάγκη ανακάλυψης μιας νέας πολιτικής μορφής ικανής να εκφράσει τα ταξικά συμφέροντα φοιτητών, ειδικά, εργατών γενικότερα, μακρυά από τα πολιτικά πτώματα του παρελθόντος και του παρόντος που φυτοζωούν (ή φοιτητοζωούν) στις πλάτες των υπολοίπων.

Δεύτερον: φαίνεται ολοκάθαρα πως όσο δεν πραγματοποιείται ένας ορισμένος βαθμός αυτονομίας και απεξάρτησης από κομματικούς μηχανισμούς ιδιαίτερων συμφερόντων σε πολιτικό, κοινωνικό και συνδικαλιστικό επίπεδο,  άλλο τόσο κάθε φορά απεργίες θα αναβάλλονται τελευταία στιγμή από εργατοπατέρες, συντονιστικά και αποφάσεις γενικών συνελεύσεων δεν θα πραγματοποιούνται κ.ο.κ

Τρίτον: η ανεπάρκεια του ελευθεριακού κινήματος σε βασικούς τομείς ταξικής οργάνωσης είναι δεδομένη και για την ώρα δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να εκπληρώσει τις διακηρυγμένες θέσεις του. Το στοίχημα της επόμενης περιόδου, εννοώντας έναν ορίζοντα ετών, είναι αυτό ακριβώς, να βοηθήσει στη δόμηση, τη δημιουργία την ανακάλυψη των νέων ανταγωνιστικών ταξικών δομών που θα εκφράζουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της κοινωνίας σε πλήρη, αδιαμεσολάβητη και δίχως συνδιαλλαγές αντιπαράθεση με το Κράτος και το Κεφάλαιο.

Μέχρι τότε, καλό πολιτικό μνημόσυνο.

 

1: ανακοίνωση της κλαδικής εκπαίδευσης της Α.Π Ροσινάντε για τα γεγονότα στις 13/11

http://misostaksiko.com/2014/11/15/epanastash_komformismos_politika_mnhmosyna/

Ανακοινώσεις,αντιφασισμοΣ,ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΕΣ,ιδεολογικα κειμενα,κρατική καταστολή,μπατσοι-καταστολη,ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ-ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΕΝΩΣΕΙΣ-ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ-ΣΥΛΛΟΓΟΙ-ΣΧΗΜΑΤΑ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής: Ημερολόγια για μια φωτεινή νύχτα και μια “πεφωτισμένη” φυγομαχία Ένα (ανορθόδοξο) δελτίο τύπου για τα ΜΑΤ της Νομικής, το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο και τους Ναπολέοντες της ήττας

Σχολιάστε

Ημερολόγια για μια φωτεινή νύχτα και μια “πεφωτισμένη” φυγομαχία

Ένα (ανορθόδοξο) δελτίο τύπου για τα ΜΑΤ της Νομικής, το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο και τους Ναπολέοντες της ήττας

 

Είναι πραγματικά τρομερές οι εποχές που ζούμε… Ζούμε πάνω στο μεταίχμιο ανάμεσα σε δύο κόσμους, που για τον πρώτο (αυτόν που μας αφήνει χρόνους) δεν μπορούμε να μιλήσουμε με διαύγεια και αυτόν που μας έρχεται δεν μπορούμε εκ των πραγμάτων να τον ορίσουμε. Ζούμε με λίγα λόγια σε εποχές μετάβασης… Το τι θα έρθει από την άλλη πλευρά του τούνελ καθορίζεται από δεκάδες παράγοντες. Και είναι ακριβώς αυτό που προσπαθεί σήμερα το κράτος να εμπεδώσει. Τους νέους όρους με τους οποίους θα συνδιαλέγεται με την κοινωνία και τα δείγματα γραφής τους είναι μέχρι στιγμής ξεκάθαρα. Η βίαιη επιβολή πάνω σε διευρυνόμενα κοινωνικά κομμάτια, η οικονομική επίθεση και εξαθλίωση που επιβάλει και η οριοθέτηση και στρατιωτικοποίηση κάθε πεδίου ελεύθερης δράσης και δημόσιου χώρου είναι το προεικόνισμα της νέας επιθετικής κρατικής πολιτικής.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αναγνώσουμε και την τακτική που ακολουθείται τους τελευταίους μήνες στο χώρο του πανεπιστημίου. Η επιβολή των διαγραφών, η εγκατάσταση security στις πύλες των πανεπιστημίων, οι φαιδρές τηλεοπτικές εξαγγελίες περί «επιβολής του νόμου και της τάξης» από ακόμη πιο φαιδρούς ανθρώπους (τύπου φορτσάκης), τα συμβούλια ιδρύματος και οι νέες ολιγαρχικές διοικητικές δομές των ιδρυμάτων, οι απολύσεις εργαζομένων και όλες οι σπασμωδικές κινήσεις που βλέπουμε από τη μεριά των κυβερνώντων συμπυκνώνουν την εικόνα ενός νέου πανεπιστημίου, που θα ανταποκρίνεται απόλυτα στον αναδυόμενο κρατικό ολοκληρωτισμό. Αποκορύφωμα όλης αυτής της διαδικασίας ήταν η συμβολικά και ιδεολογικά φορτισμένη απόφαση της νέας πρυτανικής αρχής να κηρύξει λοκ-άουτ κεντρικά κτήρια του ΕΚΠΑ εν όψει των καταλήψεων και της επετείου του Πολυτεχνείου.

Από το βράδυ της Τετάρτης (12/11) διμοιρίες ΜΑΤ είχαν αποκλείσει τις εισόδους του κτηρίου της πρυτανείας και της νομικής σχολής, ούτως ώστε να εμποδίσουν την απόφαση του φοιτητικού συλλόγου για κατάληψη της σχολής την Παρασκευή. Στον χορό μπήκαν και οι γνωστοί από παλιά πρυτάνεις της ΑΣΟΕΕ και του ΠΑΜΑΚ που ακολούθησαν αντίστοιχες τακτικές. Ως απάντηση σε αυτήν την προκλητική απόφαση φοιτητές μαζεύτηκαν από το πρωί της Πέμπτης έξω από τη νομική σχολή, αλλά δέχτηκαν κατευθείαν την απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ, η οποία προκάλεσε και δύο βαρύτατους τραυματισμούς φοιτητών, ενώ ταυτόχρονα καλέστηκε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο για το απόγευμα της ίδιας μέρας.

Η μαζικότητα και ο παλμός της διαδήλωσης που ακολούθησε υπήρξε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη σε σχέση με το σκηνικό των τελευταίων εβδομάδων και έδειχνε την προοπτική μιας αναζωπύρωσης κινητικότητας του φοιτητικού κινήματος, μιας κινητικότητας που, αν δε θέλουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας, απουσιάζει εκκωφαντικά παρά την οξύτητα της εποχής. Μέσα σε ένα αστυνομοκρατούμενο κέντρο η διαδήλωση έδειξε μια αναξιοποίητη δυναμική στο εσωτερικό του φοιτητικού σώματος και διατήρησε τη μαχητικότητά της μέχρι την κατάληξή της στο Πολυτεχνείο. Και όλα αυτά παρά τις γνωστές συνθηματολογίες και τις γραφικότητες των εξίσου γνωστών αριστερών γραφειοκρατιών, που δεν μπορούν να κρύψουν τη λαχτάρα τους να πνίξουν το μέλλον στα νερά του βολικού παρελθόντος.

Αυτό ωστόσο που δίνει ξεχωριστή νότα στη βραδιά είναι τα όσα ακολούθησαν από εκεί και ύστερα. Μετά την πορεία ήταν προγραμματισμένο το συντονιστικό των φοιτητικών συλλόγων, το οποίο θα γινόταν μέσα στο Πολυτεχνείο, το οποίο ωστόσο ήταν κλειδωμένο μέσα στο πλαίσιο της γενικότερης περίφραξης των σχολών του κέντρου. Αφού λοιπόν έφυγε η πρώτη σύγχυση και μετά από αρκετές διαπραγματεύσεις αριστερών συνδικαλιστών με τους φύλακες, πάρθηκε η πρωτοβουλία από ορισμένους/ες φοιτητές/ριες για το αυτονόητο: Να επιβάλλουν δηλαδή τις συλλογικές αποφάσεις ενάντια στη μόνιμη επιθετική αυθαιρεσία της νέας ακαδημαϊκής εξουσίας, σπάζοντας την πόρτα του πολυτεχνείου. Και έτσι έγινε… Στα επόμενα λεπτά υπήρξε σκληρή επίθεση αστυνομικών δυνάμεων, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών να μπουν μέσα στο πολυτεχνείο, ενώ όσοι δεν πρόλαβαν δέχτηκαν δακρυγόνα και ξυλοδαρμούς…

Το διακύβευμα της στιγμής αυτής ήταν το αν αυτό που θα επικρατούσε θα ήταν ο πανικός, η σύγχυση και ο φόβος ή αν θα καταφέρναμε να συντονίσουμε μέσα στο πολυτεχνείο τις δυνάμεις μας, να προστατεύσουμε το δημόσιο χώρο και να δοθεί επιτέλους μία ηχηρή και αξιοπρεπής απάντηση υπό τον ήχο των κρότου-λάμψης και των αστυνομικών ασυρμάτων. Το διακύβευμα αυτό ωστόσο ποτέ δεν τέθηκε, γιατί μέσα σε μισή ώρα πεφωτισμένοι στρατηλάτες του φοιτητικού κινήματος, μεγάλες κεφαλές των ΕΑΑΚ, εκμεταλλευόμενοι την αναμπουμπούλα της στιγμής, κάλεσαν τους φοιτητές σε άτακτη και «συντεταγμένη» αποχώρηση. Όταν μάλιστα τους ζητήθηκε να περιμένουν, να γίνει μια συζήτηση πρώτα και να αποφασιστεί τι ακριβώς πρέπει να γίνει, αυτοί απάντησαν ότι «δεν αναγκάζουμε κανέναν να φύγει, αλλά παίρνουμε τα πανό μας και φεύγουμε».

Αναρωτιέται κανείς από πιο σημείο της όλης χυδαιότητας να ξεκινήσει. Από το ύφος ανθρώπων που, επειδή πήραν μια ντουντούκα στα χέρια τους, νομίζουν ότι μπορούν να θεωρούν τα μπλοκ των φοιτητικών συλλόγων ιδιοκτησία τους ή από την ξεκάθαρα κατευναστική και ηττοπαθή λογική που προωθούν οι συγκεκριμένοι αριστεροί χώροι σε κάθε σχεδόν βήμα που τολμάει το φοιτητικό κίνημα. Και όλα αυτά από τους ίδιους ανθρώπους που τραγουδούσαν επί τρεις ώρες ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο μονοτονίας και κοινοτοπίας για «τα Πολυτεχνεία της γενιάς μας».

Και εδώ ερχόμαστε σε μία άλλη πλευρά αυτού που λέγαμε στην αρχή: Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά αυτής της μεταβατικής εποχής είναι ότι εκτός από το να αναδιατάσσει το στρατόπεδο των κυρίαρχων, αποκαλύπτει και τις λανθάνουσες τάσεις των φαινομενικά αντίπαλών τους. Το παραδοσιακό μοτίβο κινητοποίησης του αριστερού συνδικαλισμού, που ακολουθούσε το τροπάρι γενική συνέλευση-συλλαλητήρια-εκλογές μοιάζει σήμερα να φτάνει στο πιο οριακό του σημείο. Οι φοιτητικοί σύλλογοι σήμερα, εκτός του ότι πέφτουν στο κενό μέσα στα πλαίσια του νέου καθεστώτος, βιώνουν και μια πρωτοφανή κρίση κοινωνικής νομιμοποίησης, στην οποία οι πρακτικές καπελώματος και καιροσκοπισμού των αριστερών κομματικών γραμμών έχουν συμβάλλει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Οι γραφικότητες και τα παιχνίδια νομιμότητας και συνδιαλλαγής με τα θεσμικά όργανα φαίνονται σαν παλιό αστείο στις βίαιες εποχές βαρβαρότητας που ζούμε.

Εμείς από την πλευρά μας δε θεωρούμε ότι οι εποχές γεννιούνται από τους κυρίαρχους. Θεωρούμε ότι μπορούμε να διαμορφώσουμε το δικό μας λόγο σε αυτήν την ασταθή και ρευστή περίοδο. Κανένας πλέον δεν πείθεται (και πολύ άργησε) από τις «πρωτοπορίες» και τις γερασμένες ρητορείες των ΕΑΑΚιτών. Η επαναδιεκδίκηση και η επανανοηματοδότηση του δημόσιου χώρου και χρόνου, η δημιουργία αυτόνομων και οριζόντιων συμμετοχικών συνελεύσεων είναι οι άξονες γύρω από τους οποίους μπορεί να περιστραφεί ένα σύγχρονο και ζωντανό πρόταγμα, μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που πνίγεται από τον κτηνώδη ολοκληρωτισμό και την αστυνομικοποίηση της καθημερινότητας.

Το σπάσιμο της πόρτας του πολυτεχνείου και το αυθόρμητο σύνθημα «Αλήτες, λέρες, φοιτητοπατέρες», τη στιγμή της φυγομαχίας σηματοδοτούν μια ρωγμή, η οποία όσο μικρή και ανολοκλήρωτη κι αν έμεινε, κρατά το πάγιο χαρακτηριστικό της: Δεν κλείνει, ούτε συμμαζεύεται εύκολα…

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Το κείμενο σε μορφή Pdf

A ΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗΕΙΣ-ΣΤΑΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ,Αναλύσεις,Απεργιακές Κινητοποιήσεις,απεργίες,ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΕΣ-ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΙΑ,Επιτροπές αγώνα,εργατικοί αγώνες& εργατικές διεκδικήσεις,ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ,εργοδοτική τρομοκρατία,κρατική καταστολή,Κρατική τρομοκρατία

Στις πύλες της φωτιάς και της αξιοπρέπειας: μια συνέντευξη με το Χάρη Μανώλη απολυμένο απεργό στη Χαλυβουργία Ελλάδος.

Σχολιάστε

Άλλαξε τον κόσμο, το ‘χει ανάγκη
(Μπ. Μπρεχτ, «Η απόφαση»)

xaris1
Οι αγώνες του λαϊκού κινήματος δεν είναι ποτέ ένα στιγμιότυπο, άσχετα με την έκβασή τους εντάσσονται σε ένα συνολικότερο πλαίσιο κίνησης της ιστορίας προς τα εμπρός και αποτελούν πλούσια παρακαταθήκη και δίδαγμα για αυτούς του μέλλοντος. Υπό αυτή την έννοια όπως λέει και ένα χιλιογραμμένο σύνθημα «Χαμένοι είναι οι αγώνες που δεν έγιναν ποτέ»! Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας με την έναυση της κρίσης υπήρξε, ιδιαίτερα τη διετία 2010-2012, ένα πρωτοφανές ξέσπασμα που παρότι δεν κατόρθωσε να αλλάξει τον ρου τον πραγμάτων, έδειξε ότι στην ελληνική κοινωνία υπάρχει ακόμα ζωντανός ο καρπός της εξέγερσης. Λαμπρό τέτοιο παράδειγμα, αποτελεί η απεργία των εργατών στη Χαλυβουργία Ελλάδος, που για 9 μήνες αντιστάθηκαν ηρωικά στις μειώσεις των μισθών και τις απολύσεις που τους επιφύλασσε η διεύθυνση.

Επ’ αφορμή λοιπόν της συμπλήρωσης 3 χρόνων από την εκκίνηση της απεργίας αυτής, συναντήσαμε τον Χάρη Μανώλη, Χαλανδραίο πρώην απεργό χαλυβουργό. Ο Χάρης, είναι ένα από τα 23 μέλη του σωματείου που καταδικάστηκαν με πλαστό ουσιαστικά κατηγορητήριο μόνο και μόνο επειδή τόλμησαν να υψώσουν το ανάστημά τους στο βιομήχανο Μάνεση και να διεκδικήσουν την αξιοπρέπειά τους. Αν και λίγο μεγάλη, πιστεύουμε ότι η συνέντευξη αξίζει τον κόπο να διαβαστεί, τόσο γιατί είναι ένα πλήρες χρονικό των 9 αυτών μηνών αλλά και γιατί αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο τις αγωνίες και τις προσδοκίες ενός ανθρώπου που αγωνίζεται και ελπίζει. Όπως λέει και ο ίδιος χαμογελώντας: «Που θα πάει, υπάρχουμε και εμείς και θα τα αλλάξουμε όλα».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΩΣ ΟΔΗΓΗΘΗΚΑΝ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ.

Από τότε που ανέλαβε την εταιρεία ο Μάνεσης ως νέος ιδιοκτήτης, η κατάσταση όσον αφορούσε στα οικονομικά άρχισε να περιορίζεται. Με το παλιότερο ιδιοκτησιακό καθεστώς, δουλεύαμε περισσότερες υπερωρίες ακόμα και Σάββατα πράγμα το οποίο οικονομικά για εμάς ήταν ανάσα. Όταν ήρθε ο Μάνεσης παρόλο που ήταν τυπικός στην καταβολή μισθών, άλλαξε κάποιες καταστάσεις αφού προσέλαβε περισσότερο κόσμο και έκοψε τις υπερωρίες. Στις αρχές του Οκτώβρη (σ.σ. του 2011) με αφορμή την κρίση έκανε μια πρόταση για μείωση στους εργαζόμενους. Η πρόταση ήταν να δουλεύουμε 5 ώρες για 5 μέρες για κάποιο χρονικό διάστημα, χωρίς να δώσει εγγυήσεις για το ποιο θα ήταν αυτό το διάστημα, χαρακτηριστικά έλεγε: « θα πάμε σίγουρα μέχριxalyvourgia το Φλεβάρη και βλέπουμε». Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλοί από τους συναδέλφους να χάνουν μέχρι και 50% του μηνιάτικού τους. Να σημειώσουμε ότι στην επίμονη ερώτηση του σωματείου για το λόγο που προχώρησε σε αυτή την απόφαση, δεν μας παρέθεσε κανένα στοιχείο που να δικαιολογία την αναγκαιότητα της μείωσης αυτής. Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση είχαμε συμφωνήσει να δώσουμε ένα διάστημα μέχρι τις 31 Οκτώβρη οπότε και να ξαναερχόμασταν σε επαφή για διαβούλευση. Ο ιδιοκτήτης δεν τήρησε την υπόσχεσή του και έτσι κάποια παιδιά ενώ κανόνιζαν το πρόγραμμά τους για την επόμενη βδομάδα, πήγαν στα σπίτια τους και βρήκαν την απόφαση της απόλυσής του θυροκολλημένη. Με τα δεδομένα αυτά, σταματήσαμε αμέσως την παραγωγή, κάναμε γενική συνέλευση και με ομόφωνη απόφαση (ένας μόνο συνάδελφος δήλωσε παρόν)είπαμε ότι εάν επιμείνει στις απολύσεις, κλείνουμε το εργοστάσιο επ’ αόριστο. Στη διαβούλευση που είχαμε καλέσει δεν εμφανίστηκε ποτέ και έτσι ξεκινήσαμε την απεργία διαρκείας. Ο Μάνεσης εξακολούθησε να κάνει απολύσεις, τον ένα μήνα έκανε 18, τον άλλο 17 και γενικότερα κάθε μήνα εξαντλούσε το δικαίωμα που είχε να κάνει απολύσεις της τάξης του 5% του προσωπικού. Στο τέλος έφτασε σε πάνω από 200 απολύσεις.

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

Στο εργοστάσιο εκείνη τη στιγμή ήμαστε 400 εργαζόμενοι μαζί με το διοικητικό προσωπικό ενώ η δύναμη του σωματείου ήταν περίπου 330 άτομα. Κατά τη διάρκεια της απεργίας κάναμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα συνελεύσεις που συμμετείχε το 90-95% των εργαζομένων και η απόφαση για συνέχιση της απεργίας ήταν συντριπτική, κανείς δεν δεχόταν τις μειώσεις και τις απολύσεις. Μετά τα Χριστούγεννα άρχισαν κάποιες μικρές διασπάσεις γιατί ο Μάνεσης κατόρθωσε να δημιουργήσει απεργοσπαστικό μηχανισμό. Ήταν μια ομάδα περίπου 15 ατόμων οι οποίοι άρχισαν να λένε ψέματα στον κόσμο με σκοπό να τον τραβήξουν από την απεργία. Εν τέλει η ομάδα αυτή έγινε των 25 ατόμων μέσα στο Γενάρη και από τότε ξεκινήσαμε να έχουμε προβλήματα.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ

Ο Μάνεσης πριν κάνει την πρόταση για τις μειώσεις στο δικό μας εργοστάσιο, την είχε κάνει ήδη στο αντίστοιχο του Βόλου και είχε πάρει το ΟΚ γιατί το σωματείο τους είναι εργοδοτικό. Οι συνελεύσεις εκεί γίνονταν στο εργατικό κέντρο, με τους προϊστάμενους από πάνω να κοιτάνε, οπότε καταλαβαίνετε ότι εκτός των άλλων ασκούταν μεγάλη ψυχολογική πίεση, τρομοκρατία στον κόσμο. Προφανώς, η τακτική του Μάνεση δεν ήταν τυχαία αφού ήξερε ότι το σωματείο το δικό μας δεν ήταν εργοδοτικό, ήθελε να μας φέρει μια ήδη ληφθείσα απόφαση από το Βόλο για να μας επηρεάσει. Αν ήμαστε σε συννενόηση με το εκεί σωματείο και κρατούσαν και αυτοί αντίστοιχη στάση, δεν θα υπήρχε αυτή η κατάσταση.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΟΛΙΚΟΤΕΡΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΞΕΣΠΑΣΕ Η ΑΠΕΡΓΙΑ.

Όταν κάναμε την απεργία η κρίση υπήρχε, η ανεργία είχε εκτιναχθεί, οι μισθοί έπεφταν, σ εμάς αν συνυπολογίσουμε και τις υπερωρίες οι μισθοί ήταν αξιοπρεπείς. Και λέω αξιοπρεπείς γιατί σε σύγκριση με τα 400 και 500 ευρώ που έπαιρναν άλλοι εργαζόμενοι, ο δικός μας μισθός ήταν 800-900 ευρώ. Δουλεύαμε βέβαια μέσα στη φωτιά και τη λάβα, είχαμε εργατικά ατυχήματα. Η πλάκα είναι ότι στα κανάλια έλεγαν ότι ήμαστε υψηλόμισθοι, ότι παίρναμε 3 και 4 χιλιάρικα, αστεία πράγματα. Η κατάσταση άρχισε να δυσκολεύει σταδιακά, αρχικά εντατικοποιήθηκε η δουλεία, κόπηκαν τα Σάββατα είχε δημιουργηθεί ένα κλίμα απογοήτευσης και μίσους απέναντι στο αφεντικό. Οπότε χρειαζόταν απλώς μια σπίθα για να γίνει κάτι.

Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν περίμενε ότι θα πάει έτσι η απεργία. Όταν είχαμε πάει βέβαια τον πρώτο μήνα σε διαβούλευση με τον εργοδότη του είχαμε πει ότι η κατάσταση θα αρχίσει να ξεφεύγει, όχι σαν απειλή αλλά ξέραμε ότι θα μεγαλώσει η αλληλεγγύη του κόσμου. Εμείς είχαμε όντως λύσεις για να περάσουμε σε μια συμφωνία, προφανώς χωρίς απολύσεις και μειώσεις μισθών, τις οποίες βέβαια δεν δέχτηκε ποτέ.

ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΗΤΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΝΕΣΗ

Ο Μάνεσης την περίοδο εκείνη δεν είχε ζημιές. Βέβαια στην Ελλάδα η κατανάλωση δεν ήταν αυτή που ήταν παλιότερα γιατί η οικοδομή είχε πέσει πολύ, παρόλα αυτά έκανε εξαγωγές. Το ξέραμε από πρώτο χέρι γιατί δουλεύαμε μερόνυκτα για να φτιάξουμε τις παραγγελίες για το εξωτερικό, παίρναμε τη σαβούρα και την κάναμε σίδερο, οπότε δεν μπορούσε να μας αποδείξει ότι δεν έβγαζε κέρδη. Δεν γίνεται όταν πας σε έναν μανάβη και του πεις δεν πούλησες ντομάτες, όταν εγώ ο ίδιος έχω βάλει 50 κιβώτια. Άρα οι λόγοι ήταν άλλοι. Για εμάς ο Μάνεσης ήταν ο λαγός της κυβέρνησης, όπως τον λέγαμε, ούτως ή άλλως είχε μαζί της προσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις. Βοήθησε να περάσουν όλα τα αντεργατικά μέτρα, αν παρατηρήσετε μέχρι την απεργία δεν είχε πειραχθεί τίποτα στο εργατικό δίκαιο μετά ήρθε η καταιγίδα και τα διέλυσαν όλα.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα, που αποδεικνύει τη στήριξη που είχε από την κυβέρνηση, είναι το γεγονός ότι ενώ από τη μια μεριά απέλυε εργαζόμενους, από την άλλη μέσα στην απεργία, κάπου στο Φλεβάρη, του δόθηκε άδεια από την κυβέρνηση να φτιάξει λιμάνι! Είχε ένα χώρο ελεύθερο απέναντι από το εργοστάσιο, οπού υπήρχε ένα παλιό λιμάνι, και έπεσαν υπογραφές κρυφά να πάρει την άδεια να φτιάξει νέο, τόσο μεγάλο όσο της Ελευσίνας και του Ασπρόπυργου μαζί και το αστείο της υπόθεσης είναι ότι είχε εξαγγείλει ότι θα απασχολεί 400 ανθρώπους. Δηλαδή από τη μια έχτιζε και προσλάμβανε και από την άλλη έκανε απολύσεις γιατί δεν έβγαινε οικονομικά.

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΟΠΟΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΤΩΝ 9 ΜΗΝΩΝ

Οικονομικά είχαμε φτιάξει αxaris2περγιακό ταμείο και ήταν μεγάλη η βοήθεια που ερχόταν από τον κόσμο, απλοί εργαζόμενοι, πολίτες που μας άφηναν ότι είχαν από το υστέρημά τους. Μετά το πρώτο δίμηνο η αλληλεγγύη φούντωσε κι άλλο, τόσο που δεν το πιστεύαμε, το γεγονός πήρε παγκόσμια έκταση. Μας ήρθαν λεφτά από την Ινδία, από τη Γερμανία 5 τόνους τρόφιμα, από τη Γαλλία επίσης. Τα διυλιστήρια ΠΕΤΡΟΛΑ έφερναν πολλά λεφτά επίσης, ακόμα και η Χαλυβουργική που είχε εργοδοτικό σωματείο μας ενίσχυσε. Πάντως, τη μεγαλύτερη στήριξη και σε τρόφιμα και οικονομικά την έδωσε το ΠΑΜΕ, ακόμα κι αν διαφωνεί κανείς σε κάποια πράγματα μαζί του, πρέπει να το πούμε αυτό.

ΓΙΑ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ

ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ήταν ανύπαρκτες, δεν ασχολήθηκαν καθόλου. Αλλά και από ένα κομμάτι της Αριστεράς έχουμε παράπονα γιατί δεν μας βοήθησε όσο έπρεπε. Είχε βγει για παράδειγμα ο Μητρόπουλος και είχε πει ότι «ο νόμος είναι νόμος και πρέπει να εφαρμοστεί» ενώ ακόμα τελεσιδικούσε η έφεση που είχαμε κάνει στην απόφαση ότι η απεργία είναι παράνομη. Γενικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε έρθει ελάχιστες φορές. Οι άλλες οργανώσεις, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα μ-λ, βοήθησαν πιο πολύ.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΥ

Αυτή τη στιγμή το εργοστάσιο δεν είναι σε λειτουργία, έχει μετατραπεί ουσιαστικά σε αποθήκες. Δουλεύουν 25 άτομα, είναι αυτοί που είχαν συγκροτήσει τον απεργοσπαστικό μηχανισμό. Οι ίδιοι είναι που μας έκαναν τις μηνύσεις και φάγαμε 21 μήνες ο καθένας με την αναστολή την οποία έχουμε. Τώρα, από τα 300 άτομα που είναι απολυμένοι κάποιοι έχουν βρει δουλειά, οι υπόλοιποι είναι στο δρόμο γι αυτό κάνουμε και εκδηλώσεις σαν της Παρασκευής (http://stasi.gr/index.php/2012-03-07-02-56-35/republish/item/562-xalivourgia301014) γιατί από αυτούς, υπάρχουν 10-15 οικογένειες που είναι με μηδέν, με τίποτα, ούτε ρεύμα. Ένας είναι άστεγος, υπάρχουν αυτά στην απεργία, καταστάσεις περίεργες. Χωρισμοί με τις οικογένειες, φασαρίες, άλλοι πήγαν σε ψυχιατρείο, 3-4 συνάδελφοι δεν άντεξαν την πίεση τους βγήκαν τα προβλήματα υγείας και πέθαναν και κάποιοι άλλοι όπως και εγώ έφυγαν στο εξωτερικό μπας και βρούμε την τύχη μας εκεί.

ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ

Κατηγορίες αντιμετωπίζουμε 23 άτομα νομίζω. Στοχοποιηθήκαμε εμείς από το σωματείο γιατί ήμαστε αυτοί που μπαίναμε μπροστά όσον αφορά στην προπαγάνδιση της απεργίας, την περιφρούρηση, την επαφή μας με τον έξω κόσμο. Οι κατηγορίες αυτές είναι για εξύβριση και για προπηλακισμό, σε ένα δικαστήριο το οποίο ήταν για γέλια, εξευτελισμός της δικαιοσύνης, κράτησε 2 βδομάδες και στο τέλος οι καταθέσεις μας δεν πάρθηκαν καθόλου υπόψη. Το πιο συγκλονιστικό είναι ότι τιμωρηθήκαμε ακόμα και για τις κατηγορίες που μας φόρτωσε μια γυναίκα που ήταν αποδεδειγμένα ψευδομάρτυρας.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ

Κάθε μέρα έβγαιναν οι απεργιακές βάρδιες, ήσουν αναλόγως ή το πρωί ή το βράδυ, πολλές φορές όλη τη μέρα. Έρχονταν κόσμος, σχολεία, άλλοι εργαζόμενοι, κάναμε εκδηλώσεις, λέγαμε και τα τραγούδια μας. Να σας πω την αλήθεια μου λείπουν αυτές οι μέρες, είχαν ένα ωραίο κλίμα, αισιοδοξία. Νιώθαμε και τον κόσμο δίπλα μας, μας βοηθούσε αφάνταστα. Βέβαια μετά τους 3 πρώτους μήνες παρακαλούσαμε ο κόσμος να μην μας φέρνει λεφτά αλλά να απεργήσει και αυτός στο χώρο του, τελικά δεν εισακουστήκαμε. Πάντως ήταν μεγάλο σχολείο αυτοί οι 9 μήνες, βέβαια όσο περνούσε ο καιρός, η αλληλεγγύη δεν ήταν τόσο μεγάλη, άρχισε να σπάει και ο κόσμος. Οι απεργοσπάστες έκαναν το εξής αισχρό, έπαιρναν τηλέφωνο τις γυναίκες των χαλυβουργών και τους έβαζαν λόγια ή έλεγαν πως αν πάψουν να συμμετέχουν στην απεργία το αφεντικό θα τους κρατήσει. Δημιουργούσαν ένα κλίμα τέτοιο στην οικογένεια που ήταν αφόρητο, καταλαβαίνετε τώρα να βλέπει το παιδί τη μάνα και τον πατέρα να τσακώνονται και να μην έχει να φάει και από πάνω ήταν δύσκολο. Όσο κι αν ήθελε να αντέξει κάποιος έσπαγε και υπέγραφε να λήξει η απεργία. Είχε ζητήσει ο Άδωνις Γεωργιάδης 100 υπογραφές για να απευθυνθεί στον εισαγγελέα και αυτές εν τέλει μαζεύτηκαν. Την επόμενη μέρα με εισαγγελική παρέμβαση ήρθαν τα ΜΑΤ.

Η απεργία γι αυτούς έπρεπε να σπάσει οπωσδήποτε γιατί ο αγώνας μας δυνάμωνε και τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Μετά από εμάς ήταν και το ΑΛΤΕΡ, το ΜΕΤΡΟ, η ΕΡΤ, η ΜΕΒΓΑΛ, η ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ, η ΔΩΔΩΝΗ, ένα εργοστάσιο στο Περιστέρι που έκανε και αυτό την δική του αντίσταση, αυτός ο τσαμπουκάς των εργαζομένων πρέπει να σπάει γιατί δημιουργεί προβλήματα. Έχει γίνει πλέον κανόνας όταν κάποιος αγωνίζεται, η κυβέρνηση στέλνει τα ΜΑΤ. Αυτό που λέμε φασισμός και χούντα, ε τη ζούμε.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΚΟΜΙΣΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΒΛΕΠΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Εγώ πάντα αυτό που λέω είναι όλοι πρέπει να δουν σε έναν αγώνα πέρα από τα καλά, την αλληλεγγύη ας πούμε, και τα κακά, τις μαυρίλες. Να δεις τις οικογένειες που τσακώνονταν, τους χωρισμούς, είναι και αυτά τα τραγικά μέσα. Ένας αγώνας δεν είναι όλο πανηγύρια, εκδηλώσεις, μπάλες, τα κάναμε όλα αυτά αλλά υπήρχαν και πολύ δύσκολές στιγμές.

Από εκεί και πέρα, δυστυχώς αυτή τη στιγμή είναι πολύ δύσκολο να αντιδράσει κάποιος και όποιος προσπαθεί υπάρχει τόση τρομοκρατία… Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να γίνει, έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που δε ζούμε. Παραδείγματα αγώνα υπάρχουν βέβαια, ο δρόμος έχει δειχθεί, το θέμα είναι πως θα γίνει πιο μαζικό όλο αυτό, πως θα αντιδράσουμε όλοι μαζί. ΝΑ γίνει αυτό που λέγαμε τότε, όλη η Ελλάδα μια χαλυβουργία. Ο μόνος τρόπος νομίζω για να αντιδράσουμε είναι να πετάξουμε τις τηλεοράσεις, τότε το εργατικό κίνημα μπορεί να αλλάξει γιατί αυτή τη στιγμή είναι σε καθίζηση. Ίσως τα βλέπω λίγο στραβά, ίσως είμαι λίγο απογοητευμένος αλλά κανονικά έπρεπε να καίγεται το σύμπαν και έχουμε πέσει όλοι σε κατάθλιψη. Αυτό που λέω σε όλους είναι προσπάθησε. Άμα μου ξαναδοθεί η ευκαιρία θα προσπαθήσω κι εγώ πάλι.

Αυτό που στεναχωριέμαι πιο πολύ απ όλα είναι με τους δικούς μου συναδέλφους, τους πρώην συναδέλφους. Διότι έκαναν όλο αυτό τον αγώνα, προσπάθησαν. Και σήμερα είναι πουθενά, δε βγαίνουν στο δρόμο, δε διαμαρτύρονται, δεν κάνουν τίποτα. Θεωρώ ότι κατά το ήμισυ το πέτυχαν αυτό που ήθελαν, έκαναν τον κόσμο να φοβηθεί και αυτό είναι κρίμα. Αλλά που θα πάει, υπάρχουμε και εμείς και θα τα αλλάξουμε όλα.

Τελευταία τροποποίηση στιςΤρίτη, 11 Νοεμβρίου 2014 15:36

Αναδημοσίευση από: ΣΤάΣΗ στο Χαλάνδρι

ελευθεριακη συνδικαλιστικη ενωση,κρατική καταστολή,Κρατική τρομοκρατία,Κυριακάτικη αργία,μπατσοι-καταστολη

Τα ΜΑΤtica ανοίγουν την αγορά

Σχολιάστε

1Στις 2 Νοέμβριου κηρύχθηκε πανελλαδική απεργία στον κλάδο του εμπορίου ενάντια στη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Σε διάφορες πόλεις απεργοί και αλληλέγγυοι περιφρούρησαν την απεργία, ώστε να μην φτάσουν ακόμα πιο κάτω τα εργασιακά μας δικαιώματα. Στη Θεσσαλονίκη ο “συντονισμός δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας” οργάνωσε πορεία και παρεμβάσεις σε μαγαζιά της πόλης που άνοιξαν την Κυριακή. Σκοπός ήταν να εκδηλωθεί η έμπρακτη αλληλεγγύη στους εργαζόμενους που αναγκάζονται να δουλέψουν τις Κυριακές υπό τον φόβο της απόλυσης.

Προσπάθησαν στην αρχή κάποιοι εξαγριωμένοι πελάτες, τσιράκια των αφεντικών και θιασώτες του καπιταλιστικού μοντέλου της ακραίας εκμετάλλευσης των εργαζομένων, να ψωνίσουν σπρώχνοντας και χτυπώντας εργαζόμενους. Αφού δεν κατάφεραν να εξασκήσουν το “ιερό δικαίωμα της κατανάλωσης”, ανέλαβαν οι δυνάμεις αποκατάστασης της οικονομικής τάξης να καθαρίσουν την είσοδο του Attica στη Τσιμισκή, αφήνοντας πίσω τους τραυματίες και χτυπημένους διαδηλωτές. Η εντολή από το πολυκατάστημα ήταν σαφής: έπρεπε να ξαναρρεύσει το χρήμα στα ταμεία του, να παραδειγματιστούν οι εργαζόμενοι του, να κολακευτούν οι κυριακάτικοι καταναλωτές. Η ανταπόκριση της αστυνομίας ήταν ανάλογη: προσπάθεια συλλήψεων, ξυλοδαρμός και ποδοπάτημα αγωνιστών και καταστολή κάθε συνδικαλιστικής δράσης.

2Είναι γνωστό άλλωστε πως στον καπιταλισμό, και την δημοκρατία που αυτός έχει επιβάλει, η κατανάλωση είναι πάνω από κάθε εργασιακό δικαίωμα που έχει κατακτηθεί με αγώνες και αίμα. Το ξέρουμε πως τα αφεντικά φοβούνται κάθε φορά που αντικρίζουν οργανωμένη και αποφασιστική εργατική δράση και για αυτό το λόγο συνεχίζουμε τον αγώνα μέχρι την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς και την απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεινά της.

ΕΣΕ Θεσσαλονίκης
http://www.esethessalonikis.gr/

εργατικα,εργατικά νέα,εργατικες ειδησεις &νεα,εργατικές ειδήσεις και νέα,ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ,ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ,εργοδοτική τρομοκρατία,κρατική καταστολή,Κρατική τρομοκρατία

Καταργούνται έννοιες και δικαιώματα

Σχολιάστε

Του Δημήτρη Τρίμη 

chessΤο επόμενο διάστημα, όπως έχει γίνει γνωστό, αναμένονται και νέες βίαιες κυβερνητικές παρεμβάσεις (κατ’ απαίτηση των τροϊκανών) εναντίον της εργατικής τάξης στο Ασφαλιστικό και στο δικαίωμα της απεργίας και του συνδικαλισμού. Μπορεί τα «μνημόνια» να φεύγουν, καθώς οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος… ανοίγουν τα φτερά τους στις αγορές, με νέα «πρωτογενή πλεονάσματα», αλλά οι «βρόμικες» δουλειές δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί. Το «πειραματόζωο», εν προκειμένω ο ελληνικός λαός, πρέπει να αποστερηθεί όλα του τα δικαιώματα, διότι τότε εύκολα θα γονατίσει, θα δουλέψει εντατικά και αγόγγυστα, με το λιγότερο ασφαλώς δυνατό κόστος, ανεβάζοντας την παραγωγικότητα της σμπαραλιασμένης οικονομίας.

Καθώς λοιπόν βαδίζουμε για την οιονεί ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης και τη θεσμοθέτηση κι άλλων εμποδίων κατά του απεργιακού δικαιώματος, με στόχο πρακτικά να μην μπορούν να υπάρξουν συνδικάτα και απεργιακές κινητοποιήσεις στο εξής, τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ ανέλαβαν… υπηρεσία.

Τα ΜΜΕ της διαπλοκής, έχοντας τη σχετική τεχνογνωσία (που αναφέρεται σε όλα τα σχετικά με τα «προγράμματα διάσωσης» χρεοκοπημένων χωρών πολιτικά εγχειρίδια) από τη «νικηφόρα» επικοινωνιακή διαχείριση των προηγούμενων «μεταρρυθμίσεων» εναντίον της ελληνικής κοινωνίας, τις τελευταίες μέρες ετοιμάζουν το έδαφος για να ξεκινήσει η νέα καμπάνια – αυτήn τη φορά κατά των «προνομίων των συνδικαλιστών». Το «Εθνος της Κυριακής» (26/10/14), λ.χ., κυκλοφόρησε με τον εξής ψευδεπίγραφο πρωτοσέλιδο τίτλο: «Κόβουν προνόμια από τους συνδικαλιστές – Αλλάζει έπειτα από 32 χρόνια ο συνδικαλιστικός νόμος 1264». Το μήνυμα της φιλο-μνημονιακής εφημερίδας -το οποίο αναπαρήγαγαν δεκάδες άλλα «πρόθυμα» ψηφιακά μέσα- είναι σαφές και ισχυρό (μας λέει ότι «αλλάζει ένας νόμος που πάλιωσε και κόβονται ορισμένα σκανδαλώδη προνόμια των εργατοπατέρων»), αλλά πέρα για πέρα κατασκευασμένο. Αν δει κανείς τις εσωτερικές σελίδες του «Εθνους» προσεκτικά, θα καταλάβει ότι ανάμεσα σε μέτρα περιορισμού έως καταργήσεως των ημερών αδείας από τη δουλειά στα μέλη των διοικήσεων των συνδικαλιστικών οργανώσεων και στη δυνατότητα του εργοδότη να μεταθέτει σε οποία θέση θέλει εκείνος έναν εργαζόμενό του, όταν αυτός εκλεγεί σε κάποιο συμβούλιο σωματείου ή ομοσπονδίας, γράφεται με ψιλά γράμματα η πραγματική είδηση: «Η προειδοποίηση της προκήρυξης μιας απεργίας πρέπει να γίνεται τουλάχιστον 48 ώρες πριν, η συνδικαλιστική προστασία θα καλύπτει μόνο επτά μέλη της διοίκησης των σωματείων, εάν συμφωνήσει και η εργοδοτική πλευρά, και ότι όποιος συνδικαλιστής υποπέσει σε αδίκημα (δηλαδή αν π.χ. συλληφθεί σε μια εργατική διαμαρτυρία) θα απολύεται». Και για όσους δεν κατάλαβαν τις αγνές δημοκρατικές προθέσεις των νέων μέτρων, ανάμεσα στα άλλα «προνόμια» των συνδικαλιστών που καταργούνται -για το καλό μας- σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα του «Εθνους», είναι και το δικαίωμα των σωματείων να πραγματοποιούν συσκέψεις και ενημερώσεις στους εργασιακούς χώρους…

Η οργουελιανή δημοσιογραφία της εφημερίδας του κ. Μπόμπολα συνοψίζεται στο κύριο άρθρο, όπου ο συγγραφικός οίστρος φτάνει στο εξής ποιητικό αποτέλεσμα: «Την τροποποίηση της συγκεκριμένης νομοθεσίας δεν την καθιστά επιβεβλημένη απλώς και μόνο η μεγάλη διάρκεια ισχύος της, αλλά και το γεγονός ότι στο χρονικό αυτό διάστημα εντοπίστηκε καταχρηστική άσκηση δικαιωμάτων και αδίστακτη εκμετάλλευση προνομίων […] Αλλωστε, αυτός είναι βασικά ο λόγος που η ιδιότητα του συνδικαλιστή έχει απολέσει το κύρος που διέθετε σε άλλες περιόδους…»

Δηλαδή, ο κ. Μπόμπολας, πρώτον, χαιρετίζει τη μνημονιακή πρωτοβουλία των κυρίων Σαμαρά, Βενιζέλου και Βρούτση, οι οποίοι έχουν κι αυτοί την ίδια αγωνία με εκείνον, για την ανάκτηση του χαμένου κύρους των συνδικαλιστών, και δεύτερον, προαναγγέλλει ότι η κατάργηση διά νόμου του «προνομίου» των απεργιών είναι όρος για «να αποφύγουμε να ξαναζήσουμε καταστάσεις που μας στοίχισαν και εξακολουθούν να μας στοιχίζουν ακριβά…». Σαν να λέει, αρκετά… παίξαμε την ταξική πάλη, τώρα θα στοιχίσει ακριβά αποκλειστικά σε σας το κόστος της… ανάπτυξης.

 

Πηγή:www.efsyn.gr/?p=247666

Εναλλακτικός σύνδεσμος:https://athens.indymedia.org/post/1533389/

Δείτε σχετικό δημοσίευμα στο omnia sunt communia:https://omniasuntcommunia.espivblogs.net/?p=9301

 

omnia sunt communia,Αντιπληροφόρηση,Δίκες εργαζομένων,εργατικες ειδησεις &νεα,εργατικοί αγώνες& εργατικές διεκδικήσεις,ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ,εργοδοτική τρομοκρατία,κρατική καταστολή,μεταναστες

Ο Άρειος Πάγος εγκρίνει αμετάκλητα την αθώωση των “πιστολέρο” της Μανωλάδας!

Σχολιάστε

 

φραουλες

Απαράδεκτη η αθωωτική απόφαση του Αρειου Πάγου υπέρ της εργοδοσίας και κατά των εργατών γης της Ν.Μανωλάδας.

Να μην ασκήσει αναίρεση στην ομόφωνη απόφαση του Εφετείου της Πάτρας, που αθώωσε τον φραουλοπαραγωγό της Μανωλάδας Ν. Βαγγελάτο και τους επιστάτες του για την αιματηρή επίθεση σε βάρος των μεταναστών, αποφάσισε ο αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Κων. Παρασκευαΐδης.

Η αθώωση του Βαγγελάτου και των μπράβων του είχε προκαλέσει τεράστιες αντιδράσεις, αναγκάζοντας την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Κουτζαμάνη να παρέμβει και να ζητήσει αντίγραφο της σχετικής απόφασης, για να εξετάσει το ενδεχόμενο αναίρεσης της αθώωσης, καθώς δικαίωμα επί της αναίρεσης είχε μόνο ο Άρειος Πάγος, καθώς η απόφαση του Εφετείου ήταν ομόφωνη.  

 

Θυμίζουμε ότι δύο από τα κτήνη αθωώθηκαν από όλες τις κατηγορίες, ενώ ενώ από τους άλλους δύο, ο ένας κρίθηκε ένοχος για πρόκληση σωματικής βλάβης και ο άλλος για συνέργεια σε σωματική βλάβη. 

Συγκεκριμένα:

 – Αθώοι ο ιδιοκτήτης των φραουλοχώραφων, Ν. Βαγγελάτος κι ο επιστάτης του Κ. Χαλούλος
– Ένοχοι με ποινές 14 χρόνια και 7 μήνες για σωματική βλάβη ο ένας επιστάτης, και 8 χρόνια και 7 μήνες ο άλλος επιστάτης 

Στα φραουλοχώραφα της Ν. Μανωλάδας, 35 μετανάστες εργάτες γης πυροβολήθηκαν με καραμπίνες γιατί ζήτησαν τα δεδουλευμένα τους. Ζούσαν- και ζουν – σε παραπήγματα σε συνθήκες γαλέρας αλλά αυτό δεν κρίθηκε εργασιακό trafficking, δηλαδή εμπορία ανθρώπων με τη μορφή της εκμετάλλευσης της εργασίας τους! 

Τονίζουμε ότι η  δίκη πραγματοποιήθηκε σε κλίμα τρομοκρατίας των μαρτύρων αλλά και των αλληλέγγυων, ενώ ο συνήγορος των εργατών κατήγγειλε σοβαρές παρατυπίες στη δίκη. Καμία προστασία στους μάρτυρες από τους έμμισθους και μη, τραμπούκους της Βαγγελάτος ΑΕ. Διαβάστε περισσότερα εδώ

Σήμερα, λοιπόν, ο αρεοπαγίτης που ανέλαβε να εξετάσει την υπόθεση έκρινε ότι δεν υπάρχει λόγος να ασκηθεί αναίρεση στην απόφαση του ΜΟΔ της Πάτρας, καθώς έχει πλήρη και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, και επιπλέον κατά την κρίση του υπήρξε ορθή εφαρμογή της νομοθεσίας από την πλευρά των δικαστών, όπως αναφέρουν καθεστωτικά μμε. Δεν βρήκε ούτε μια ικανή συνθήκη για να απονεμηθεί μια υποτυπώδης δικαιοσύνη εναντίον της τρομοκρατίας της εργοδοσίας σε μια περίπτωση ξεκάθαρου εργασιακού trafficking. Εξάλλου είναι γνωστό ότι η δικαιοσύνη είναι σαν τα φίδια, δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους. 

 

Η απόφαση αυτή, δίνει πλήρη κάλυψη στην προκλητικότατη και άδικη απόφαση των αστικών δικαστηρίων της Πάτρας. 

“Είναι μια πρόκληση που δεν αφορά μόνο τους μετανάστες και το αντιρατσιστικό κίνημα αλλά όλο το εργατικό κίνημα στη μάχη του κατά της εργοδοτικής τρομοκρατίας. Αν μπορούν τα αφεντικά να μην πληρώνουν μεροκάματα και να βάζουν μπράβους να πυροβολούν τους εργάτες, τότε γυρνάμε πίσω αιώνες.” όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ΚΕΕΡΦΑ

omnia sunt communia

 

 

ανακοινωσειΣ αλλων συλλογικοτητων,ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ,εργοδοτική τρομοκρατία,κρατική καταστολή,ΣΥΛΛΟΓΟΙ-ΣΩΜΑΤΕΙΑ-ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ

Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού Πανεπιστημίου Αθηνών:Το πόρισμα της Επιθεώρησης Εργασίας για το κεντρικό κτήριο

Σχολιάστε
f64a0851312d8ffdc842e25e40fab425_LΣας κοινοποιούμε το πόρισμα της Επιθεώρησης Εργασίας για τις συνθήκες στο κεντρικό κτήριο του ΕΚΠΑ, το οποίο συντάχθηκε την Πέμπτη, 16/10/2014.
Επισημαίνουμε ότι η Διοίκηση του ΕΚΠΑ, παρά τη σχετική δέσμευσή της μπροστά στους επιθεωρητές εκείνη τη μέρα, από την Παρασκευή μέχρι και σήμερα αρνούνταν να μας παραδώσει το πόρισμά τους, το οποίο και παραλάβαμε τελικά σήμερα από την αρμόδια υπηρεσία του Υπουργείου Εργασίας.
Οι επιθεωρητές, οι οποίοι σημειώνουν ότι η Διοίκηση αρχικά αρνήθηκε να τους επιτρέψει την είσοδο στο κτήριο, διαπίστωσαν ότι:
– Οι εξωτερικές πόρτες του κτηρίου ήταν όλες κλειδωμένες
– Εσωτερικές πόρτες ήταν κλειδωμένες επίσης
Μετά από τη διαπίστωση των σχετικών παραβάσεων, απαίτησαν:
Να ανοίξουν όλες οι κλειδωμένες εσωτερικές θύρες του κτηρίου που τυχόν μπορεί να εγκλωβίσουν εργαζόμενους και να παραμείνει τουλάχιστον μία από τις εξωτερικές του κτηρίου ανοικτή
Η Διοίκηση του ΕΚΠΑ, δεν εφάρμοσε τη δεύτερη υπόδειξη ούτε την Παρασκευή, ούτε τη Δευτέρα, αντίθετα, αμέσως μετά την αποχώρηση των επιθεωρητών την Πέμπτη, η εξωτερική πύλη κλειδώθηκε και παρέμεινε κλειδωμένη μέχρι και την ώρα που το κτήριο άνοιξε από εργαζόμενους και φοιτητές, τη Δευτέρα.
Να σημειώσουμε ότι, σε σημερινή μας συνάντηση με δύο Αναπληρωτές Πρύτανη, ο αρμόδιος για θέματα ασφάλειας απέδωσε σε «υπερβάλλοντα ζήλο» [κάποιων –ποιών;] το κλείδωμα των εσωτερικών θυρών του κτηρίου. Να φανταστούμε άραγε ότι κάποιοι εργαζόμενοι στη φύλαξη πήραν την πρωτοβουλία μόνοι τους και κανένας από τους Αναπληρωτές Πρύτανη που μπαινόβγαιναν στο κτήριο επί τέσσερις μέρες δεν το παρατήρησε; Ή μήπως ότι το μέτρο πάρθηκε σε ένα σχέδιο οχυρωματικής τακτικής για την αντιμετώπιση μιας «κατάστασης πολιορκίας» του κτηρίου, που κάποιοι φαντάζονταν, από τον «εσωτερικό εχθρό», τους φοιτητές του Ιδρύματος –π.χ. σπάνε την εξωτερική πύλη, θα κολλήσουν στις εσωτερικές πόρτες και θα προλάβουν τα ΜΑΤ να τους συλλάβουν πριν «αλώσουν» το κτήριο;
Δημοσιοποιούμε το πόρισμα για την αποκατάσταση της αλήθειας που τόσο έχει παραποιηθεί αυτές τις μέρες από τις ανακοινώσεις της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ.
Οι εργαζόμενοι και οι φοιτητές του Ιδρύματος διασφαλίζουν με την παρουσία τους στο κτήριο ότι δε θα επαναληφθούν τα ίδια φαινόμενα τα οποία και τα δικαιώματά μας παραβιάζουν και τη νομοθεσία περί υγείας και ασφάλειας των εργαζομένων.
Σήμερα, Τρίτη, οι εργαζόμενοι δούλεψαν στο κτήριο με τις εσωτερικές και εξωτερικές πύλες ξεκλείδωτες για πρώτη φορά μετά από πολλές μέρες.
Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού Πανεπιστημίου Αθηνών
Δείτε εδώ ολόκληρο το πόρισμα
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ,Κρατικές δολοφονίες,κρατική καταστολή,Κρατική τρομοκρατία

Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών: Να δικαστούν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί του βαρύτατου τραυματισμού της Aγγελικής Kουτσουμπού

Σχολιάστε
ΨΗΦΙΣΜΑ της Συνέλευσης
της Πρωτοβουλίας για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών

24-thumb-large

Να δικαστούν  οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί

του βαρύτατου τραυματισμού της Aγγελικής Kουτσουμπού

 

 

 Σχεδόν 5 χρόνια μετά και λίγο πριν την παραγραφή, καλείται να εκδικαστεί, ως τροχαίο ατύχημα, στο Πλημμελειοδικείο Αθήνας, η υπόθεση του βαρύτατου τραυματισμού της Aγγελικής Kουτσουμπού από τον αστυνομικό της ομάδας ΔEΛTA Θ. Ποιμενίδη.

Το Δεκέμβριο του 2009, στη διάρκεια της διαδήλωσης δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών, στην πρώτη επέτειο μνήμης και αγώνα για τη δολοφονία του νεαρού μαθητή Γρηγορόπουλου, ομάδα της αστυνομικής δύναμης ΔΕΛΤΑ διεμβολίζει την  διαδήλωση στο ύψος της πλατείας Συντάγματος.
Δεκάδες ήταν οι τραυματίες και οι συλληφθέντες. Σοβαρότερα τραυματίστηκε η Aγγελική Kουτσουμπού, στέλεχος του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (EEK), αγωνίστρια του αντιδικτατορικού αγώνα, που μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου συνελήφθη και βασανίστηκε από τη χούντα του Iωαννίδη.
Από το κτύπημα της μοτοσικλέτας και το ρόπαλο του συνοδηγού αστυνομικού παρ’ ολίγο να χάσει τη ζωή της. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε κώμα, όπου διαγνώστηκε «βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση -υποσκληρίδιο αιμάτωμα, υπαραχνοειδής αιμορραγία, θλάση εγκεφάλου, ρωγμώδες κάταγμα του λιθοειδούς, συντριπτικό κάταγμα αριστερής κλείδας και σπάσιμο όλων των εμπροσθίων αριστερών πλευρών»
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Γ. Παπανδρέου συγκάλυψε το έγκλημα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Πεταλωτή, να δίνει γραμμή στην δικαιοσύνη χαρακτηρίζοντας «τροχαίο ατύχημα» την υπόθεση!
H απόπειρα των κρατικών αρχών και των κυβερνήσεων να «θάψουν» και εν συνεχεία να υποβιβάσουν την βάρβαρη, δολοφονικού τύπου επίθεση των κατασταλτικών μηχανισμών σε τροχαίο ατύχημα, δεν πρέπει να περάσει.
Όταν ένα από «τα κορίτσια της βροχής» του αντιδικτατορικού κινήματος, υφίσταται την ωμή και βάρβαρη βία από κρατικά όργανα καταστολής, κανένας δεν μπορεί να μένει σιωπηλός. Η υποβάθμισή αυτής της υπόθεσης σε «τροχαίο ατύχημα» και η ενδεχόμενη παραγραφή της, ενισχύει αντικειμενικά και ενθαρρύνει το ναζιστικό παρακρατικό βραχίονα.
Οι αγωνιστές εργαζόμενοι, οι ελεύθεροι πολίτες, οι σκεπτόμενοι άνθρωποι πρέπει να κινητοποιηθούν.
 
Να απαιτήσουμε:

  • Να δικαστεί ο αστυνομικός Θ. Ποιμενίδης και όλοι οι φυσικοί αυτουργοί του βαρύτατου τραυματισμού της Aγγελικής Kουτσουμπού.
  • Να δικαστούν οι ηθικοί αυτουργοί και πολιτικά υπεύθυνοι της βάρβαρης καταστολής και πρώτα πρώτα ο Xρυσοχοΐδης, που παίζοντας τα πολιτικά «αντιτρομοκρατικά» του παιχνίδια δεν δίστασε να θέσει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα και τη ζωή ανθρώπων.
  • Να εκδικαστεί η μήνυση που έχει υποβάλει ο γιατρός σ. Δημήτρης Γεωργίου, που ενώ έσπευσε να προσφέρει βοήθεια στην τραυματισμένη Aγγ. Kουτσουμπού φωνάζοντας «είμαι γιατρός, έχω πολυτραυματία, ειδοποιήστε το A΄ Βοηθειών» δέχθηκε χτυπήματα που του μαύρισαν το σώμα και άφησαν μισοπαράλυτο το δεξί του χέρι.
  • Να αθωωθούν όλοι οι συλληφθέντες διαδηλωτές και πρώτα πρώτα ο οικοδόμος Θάνος Zαμπέτης, που δικάζεται σε δεύτερο βαθμό στις 7 Οκτωβρίου. O Θ. Zαμπέτης τιμωρείται γιατί είναι ο άνθρωπος που κράτησε τη μοτοσικλέτα του αστυνομικού και έχουμε τώρα επώνυμους δράστες.

http://kentroagona-ergaton.blogspot.gr/