ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ Θ. ΣΙΨΑ που διώκεται χωρίς κανένα στοιχείο για την υπόθεση της τράπεζας marfin. ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΕΥΩΡΙA !
http://www.social-revolution.gr/2014/11/blog-post_96.html
Αρχείο κατηγορίας Κρατική τρομοκρατία
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΜΑΣ ΕΔΕΙΞΕ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΟΥ. ΕΙΝΑΙ ΣΑΠΙΑ!
«Τρέλα μπορεί να είναι το να εγκαταλείπουμε τα όνειρά μας (…) Και η μεγαλύτερη τρέλα απ” όλες, να βλέπεις τη ζωή όπως είναι και όχι όπως θα έπρεπε να είναι (…) Να αλλάξεις τον κόσμο φίλε μου Σάντσο, δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία. Είναι δικαιοσύνη!»
Δον Κιχώτης του Μιγκέλ ντε Θερβάντες (1605 – 1615)
Το ελληνικό κράτος, τιμώντας τις χειρότερες παραδόσεις του, θέλησε το απόγευμα της Δευτέρας να έχει έναν ακόμα νεκρό. Η εγκληματική, δολοφονική, απρόκλητη και προσχεδιασμένη επίθεση κατά του μπλοκ της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε θύμισε μέρες του 1980 και του 1985 και είναι επίτευγμα των διαδηλωτών και μόνο, που χάρη στην ψύχραιμη, αποφασιστική και γενναία στάση τους απέτρεψαν το χειρότερο σενάριο. Το ίδιο ισχύει και για τη νυχτερινή παρουσία της αστυνομίας στην Πλατεία Εξαρχείων, όπου με τη συνήθη πρακτική της του στρατού κατοχής, απειλούσε κατοίκους και περαστικούς, κακοποίησε γυναίκα δημοσιογράφο, χτύπησε συνάδελφό της που διαμαρτυρήθηκε (με αποτέλεσμα να διακομισθούν και οι δύο στον Ευαγγελισμό) και διέλυσε ένα περίπτερο.
Από την πλευρά μας είχαμε την τύχη να διαπιστώσουμε τις προθέσεις της αστυνομίας από πολύ νωρίς. Ήδη από το ξεκίνημα της διαδήλωσης από την πλατεία Κλαυθμώνος, το μπλοκ μας περικυκλώθηκε χωρίς κανένα απολύτως λόγο, από διμοιρίες των ΜΑΤ και διάφορους παρατρεχάμενούς τους που παρεμπόδιζαν προκλητικά και συστηματικά το έργο της περιφρούρησης που ήταν ισχυρή και οργανωμένη. Στη συμβολή της οδού Βασιλίσσης Σοφίας και αφού –όπως μας διαβεβαίωσαν αυτήκοες και αυτόπτες μάρτυρες- ο διοικητής της διμοιρίας που στεκόταν εκεί, ο διαβόητος μεγαλοχρυσαυγίτης Δαρείος Λυκιαρδόπουλος, ενημέρωσε το ένστολο τάγμα εφόδου του ότι ‘’στρίβει το πανό της (sic) Ροσινάντε, βάλτε μάσκες και ετοιμαστείτε’’, η πίεση και από τις δύο πλευρές του μπλοκ έγινε ασφυκτική.
Τελικά, τα ΜΑΤ επιτέθηκαν στο μπλοκ μας ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΠΡΟΚΛΗΤΑ (όπως αποδεικνύεται στο βίντεοhttps://www.youtube.com/watch?v=yAjzVrl1Tws&feature=youtu.be&app=desktop ), στο ύψος του νοσοκομείου ΝΙΜΙΤΣ, με αδιανόητη μανία, χτυπώντας τυφλά με τα γκλομπ τους ιδιαίτερα νέους και κορίτσια, εκτοξεύοντας πλήθος χειροβομβίδων κρότου λάμψης και μια αναρίθμητη ποσότητα χημικών. Προφανής σκοπός της αστυνομικής επίθεσης ήταν η διάλυση του μπλοκ και η πρόκληση πανικού που θα δημιουργούσε κλιμάκωση της έντασης και θα επέτρεπε στην αστυνομία να επικαλεσθεί ότι η βαρβαρότητά της είχε ως στόχο την ‘’αποκατάσταση της τάξης’’, εφόσον ούτε πριν ούτε μετά την επίθεση υπήρξε η ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ επιθετική κίνηση από το μπλοκ.
Η ελεεινή αυτή προσπάθεια της ΕΛΑΣ απέτυχε παταγωδώς. Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι που συγκροτούσαν το μπλοκ της Α.Π. Ροσινάντε ανασυγκροτήθηκαν μέσα σε κλίμα αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και θάρρους, που τα ανθρωποειδή ρόμποκοπ που εξαπέλυσε η κυβέρνηση στον δρόμο δεν είχαν διανοηθεί να προβλέψουν.
Από την επίθεση των ΜΑΤ ωστόσο προέκυψαν αρκετές περιπτώσεις τραυματισμών. Πολλοί σύντροφοι του μπλοκ απέκτησαν κακώσεις και αρκετές γυναίκες -κυρίως- αντιμετώπισαν αναπνευστικά προβλήματα. Ενδεικτικά και μόνο αναφέρουμε την περίπτωση 17χρονης μαθήτριας με άσθμα, στην οποία κάποιος θαρραλέος ΜΑΤατζής άδειασε μια μπουκάλα ψεκασμού, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί λιπόθυμη στον Ευαγγελισμό όπου και τοποθετήθηκε στο οξυγόνο.
Η αστυνομία διατήρησε την ίδια προκλητική περικύκλωση του μπλοκ μας μετά την ανασυγκρότησή του, σε όλη την πορεία από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας προς τα γραφεία της, τα οποία απέκλεισε για κάποιο διάστημα εμποδίζοντας την είσοδό μας σε αυτά. Όταν τελικά καταφέραμε να μπούμε στα γραφεία μας, εξαπέλυσε νέα εντελώς απρόκλητη επίθεση με χημικά και εμπόδιζε την αποχώρηση των διαδηλωτών κλείνοντας όλους τους γύρω δρόμους.
Δεν είναι δουλειά μας να επιβεβαιώσουμε ή να διαψεύσουμε τη θεωρία, σύμφωνα με την οποία τμήματα των ΜΑΤ έχουν αυτονομηθεί από την πολιτική τους ηγεσία και επιτίθενται χωρίς προηγούμενες εντολές. Γνωρίζουμε καλά βεβαίως ότι ο χρυσαυγίτης-διμοιρίτης Λυκιαρδόπουλος έχει μπει σε προσωπική βεντέτα με την Α.Π. Ροσινάντε εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια και καταλαβαίνουμε πολύ καλά τους λόγους. Γνωρίζουμε επίσης ότι ο υπουργός Αστυνομίας Κικίλιας, δήλωσε ότι «η ΕΛΑΣ έπραξε τα δέοντα», καλύπτοντας πλήρως τις βαρβαρότητες των υφισταμένων του. Είδαμε άλλωστε τη στρατηγική της ανεξέλεγκτης έντασης να αναπτύσσεται από την κυβέρνηση, το Κράτος και την αστυνομία τις τελευταίες μέρες, έξω από τη Νομική και το Πολυτεχνείο, όπου φοιτητές χτυπήθηκαν άγρια προκειμένου να εμποδιστούν να μπουν στο φυσικό τους χώρο.
Τους ενημερώνουμε ότι τα κεφάλια μας είναι πολύ ξερά για να φοβηθούν τα θλιβερά ματσούκια τους. Οι ένστολοι μπράβοι του Κράτους και του Κεφαλαίου δεν ανέκοψαν το ποτάμι της κοινωνικής ζωτικότητας την περίοδο της πιο άγριας καταστολής (2008-2012) και δεν πρόκειται να το κάνουν ούτε και τώρα που η κοινωνία ξανασηκώνει το κεφάλι της.
Η καταστολή μας έδειξε τα δόντια της, μόνο που αποδείχθηκαν σάπια. Καλούμε τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες, κάθε καταπιεζόμενο κομμάτι της κοινωνίας να συνεχίσει με μεγαλύτερη ορμή τον αγώνα του ενάντια στη φτώχεια και την καταστολή, στο πνεύμα του Νοέμβρη.
Ας μην έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία ότι στο τέλος εμείς θα νικήσουμε!
ΟΠΟΙΟΣ ΣΠΕΡΝΕΙ ΦΤΩΧΕΙΑ ΘΕΡΙΖΕΙ ΟΡΓΗ – ΘΑ ΜΑΣ ΞΑΝΑΒΡΟΥΝ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ
Η ΑΝΑΡΧΟΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΡΟΣΙΝΑΝΤΕ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΑΝΟΙΚΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ, ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΤΣΑΜΑΔΟΥ (Τσαμαδού 15, Εξάρχεια), ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ 18/11 ΣΤΙΣ 13:00, ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΟ ΟΡΓΙΟ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
Στις πύλες της φωτιάς και της αξιοπρέπειας: μια συνέντευξη με το Χάρη Μανώλη απολυμένο απεργό στη Χαλυβουργία Ελλάδος.
Άλλαξε τον κόσμο, το ‘χει ανάγκη
(Μπ. Μπρεχτ, «Η απόφαση»)
Οι αγώνες του λαϊκού κινήματος δεν είναι ποτέ ένα στιγμιότυπο, άσχετα με την έκβασή τους εντάσσονται σε ένα συνολικότερο πλαίσιο κίνησης της ιστορίας προς τα εμπρός και αποτελούν πλούσια παρακαταθήκη και δίδαγμα για αυτούς του μέλλοντος. Υπό αυτή την έννοια όπως λέει και ένα χιλιογραμμένο σύνθημα «Χαμένοι είναι οι αγώνες που δεν έγιναν ποτέ»! Τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας με την έναυση της κρίσης υπήρξε, ιδιαίτερα τη διετία 2010-2012, ένα πρωτοφανές ξέσπασμα που παρότι δεν κατόρθωσε να αλλάξει τον ρου τον πραγμάτων, έδειξε ότι στην ελληνική κοινωνία υπάρχει ακόμα ζωντανός ο καρπός της εξέγερσης. Λαμπρό τέτοιο παράδειγμα, αποτελεί η απεργία των εργατών στη Χαλυβουργία Ελλάδος, που για 9 μήνες αντιστάθηκαν ηρωικά στις μειώσεις των μισθών και τις απολύσεις που τους επιφύλασσε η διεύθυνση.
Επ’ αφορμή λοιπόν της συμπλήρωσης 3 χρόνων από την εκκίνηση της απεργίας αυτής, συναντήσαμε τον Χάρη Μανώλη, Χαλανδραίο πρώην απεργό χαλυβουργό. Ο Χάρης, είναι ένα από τα 23 μέλη του σωματείου που καταδικάστηκαν με πλαστό ουσιαστικά κατηγορητήριο μόνο και μόνο επειδή τόλμησαν να υψώσουν το ανάστημά τους στο βιομήχανο Μάνεση και να διεκδικήσουν την αξιοπρέπειά τους. Αν και λίγο μεγάλη, πιστεύουμε ότι η συνέντευξη αξίζει τον κόπο να διαβαστεί, τόσο γιατί είναι ένα πλήρες χρονικό των 9 αυτών μηνών αλλά και γιατί αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο τις αγωνίες και τις προσδοκίες ενός ανθρώπου που αγωνίζεται και ελπίζει. Όπως λέει και ο ίδιος χαμογελώντας: «Που θα πάει, υπάρχουμε και εμείς και θα τα αλλάξουμε όλα».
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΤΟ ΠΩΣ ΟΔΗΓΗΘΗΚΑΝ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ.
Από τότε που ανέλαβε την εταιρεία ο Μάνεσης ως νέος ιδιοκτήτης, η κατάσταση όσον αφορούσε στα οικονομικά άρχισε να περιορίζεται. Με το παλιότερο ιδιοκτησιακό καθεστώς, δουλεύαμε περισσότερες υπερωρίες ακόμα και Σάββατα πράγμα το οποίο οικονομικά για εμάς ήταν ανάσα. Όταν ήρθε ο Μάνεσης παρόλο που ήταν τυπικός στην καταβολή μισθών, άλλαξε κάποιες καταστάσεις αφού προσέλαβε περισσότερο κόσμο και έκοψε τις υπερωρίες. Στις αρχές του Οκτώβρη (σ.σ. του 2011) με αφορμή την κρίση έκανε μια πρόταση για μείωση στους εργαζόμενους. Η πρόταση ήταν να δουλεύουμε 5 ώρες για 5 μέρες για κάποιο χρονικό διάστημα, χωρίς να δώσει εγγυήσεις για το ποιο θα ήταν αυτό το διάστημα, χαρακτηριστικά έλεγε: « θα πάμε σίγουρα μέχρι
το Φλεβάρη και βλέπουμε». Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλοί από τους συναδέλφους να χάνουν μέχρι και 50% του μηνιάτικού τους. Να σημειώσουμε ότι στην επίμονη ερώτηση του σωματείου για το λόγο που προχώρησε σε αυτή την απόφαση, δεν μας παρέθεσε κανένα στοιχείο που να δικαιολογία την αναγκαιότητα της μείωσης αυτής. Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση είχαμε συμφωνήσει να δώσουμε ένα διάστημα μέχρι τις 31 Οκτώβρη οπότε και να ξαναερχόμασταν σε επαφή για διαβούλευση. Ο ιδιοκτήτης δεν τήρησε την υπόσχεσή του και έτσι κάποια παιδιά ενώ κανόνιζαν το πρόγραμμά τους για την επόμενη βδομάδα, πήγαν στα σπίτια τους και βρήκαν την απόφαση της απόλυσής του θυροκολλημένη. Με τα δεδομένα αυτά, σταματήσαμε αμέσως την παραγωγή, κάναμε γενική συνέλευση και με ομόφωνη απόφαση (ένας μόνο συνάδελφος δήλωσε παρόν)είπαμε ότι εάν επιμείνει στις απολύσεις, κλείνουμε το εργοστάσιο επ’ αόριστο. Στη διαβούλευση που είχαμε καλέσει δεν εμφανίστηκε ποτέ και έτσι ξεκινήσαμε την απεργία διαρκείας. Ο Μάνεσης εξακολούθησε να κάνει απολύσεις, τον ένα μήνα έκανε 18, τον άλλο 17 και γενικότερα κάθε μήνα εξαντλούσε το δικαίωμα που είχε να κάνει απολύσεις της τάξης του 5% του προσωπικού. Στο τέλος έφτασε σε πάνω από 200 απολύσεις.
ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
Στο εργοστάσιο εκείνη τη στιγμή ήμαστε 400 εργαζόμενοι μαζί με το διοικητικό προσωπικό ενώ η δύναμη του σωματείου ήταν περίπου 330 άτομα. Κατά τη διάρκεια της απεργίας κάναμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα συνελεύσεις που συμμετείχε το 90-95% των εργαζομένων και η απόφαση για συνέχιση της απεργίας ήταν συντριπτική, κανείς δεν δεχόταν τις μειώσεις και τις απολύσεις. Μετά τα Χριστούγεννα άρχισαν κάποιες μικρές διασπάσεις γιατί ο Μάνεσης κατόρθωσε να δημιουργήσει απεργοσπαστικό μηχανισμό. Ήταν μια ομάδα περίπου 15 ατόμων οι οποίοι άρχισαν να λένε ψέματα στον κόσμο με σκοπό να τον τραβήξουν από την απεργία. Εν τέλει η ομάδα αυτή έγινε των 25 ατόμων μέσα στο Γενάρη και από τότε ξεκινήσαμε να έχουμε προβλήματα.
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΤΟΥ ΒΟΛΟΥ
Ο Μάνεσης πριν κάνει την πρόταση για τις μειώσεις στο δικό μας εργοστάσιο, την είχε κάνει ήδη στο αντίστοιχο του Βόλου και είχε πάρει το ΟΚ γιατί το σωματείο τους είναι εργοδοτικό. Οι συνελεύσεις εκεί γίνονταν στο εργατικό κέντρο, με τους προϊστάμενους από πάνω να κοιτάνε, οπότε καταλαβαίνετε ότι εκτός των άλλων ασκούταν μεγάλη ψυχολογική πίεση, τρομοκρατία στον κόσμο. Προφανώς, η τακτική του Μάνεση δεν ήταν τυχαία αφού ήξερε ότι το σωματείο το δικό μας δεν ήταν εργοδοτικό, ήθελε να μας φέρει μια ήδη ληφθείσα απόφαση από το Βόλο για να μας επηρεάσει. Αν ήμαστε σε συννενόηση με το εκεί σωματείο και κρατούσαν και αυτοί αντίστοιχη στάση, δεν θα υπήρχε αυτή η κατάσταση.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΟΛΙΚΟΤΕΡΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΞΕΣΠΑΣΕ Η ΑΠΕΡΓΙΑ.
Όταν κάναμε την απεργία η κρίση υπήρχε, η ανεργία είχε εκτιναχθεί, οι μισθοί έπεφταν, σ εμάς αν συνυπολογίσουμε και τις υπερωρίες οι μισθοί ήταν αξιοπρεπείς. Και λέω αξιοπρεπείς γιατί σε σύγκριση με τα 400 και 500 ευρώ που έπαιρναν άλλοι εργαζόμενοι, ο δικός μας μισθός ήταν 800-900 ευρώ. Δουλεύαμε βέβαια μέσα στη φωτιά και τη λάβα, είχαμε εργατικά ατυχήματα. Η πλάκα είναι ότι στα κανάλια έλεγαν ότι ήμαστε υψηλόμισθοι, ότι παίρναμε 3 και 4 χιλιάρικα, αστεία πράγματα. Η κατάσταση άρχισε να δυσκολεύει σταδιακά, αρχικά εντατικοποιήθηκε η δουλεία, κόπηκαν τα Σάββατα είχε δημιουργηθεί ένα κλίμα απογοήτευσης και μίσους απέναντι στο αφεντικό. Οπότε χρειαζόταν απλώς μια σπίθα για να γίνει κάτι.
Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν περίμενε ότι θα πάει έτσι η απεργία. Όταν είχαμε πάει βέβαια τον πρώτο μήνα σε διαβούλευση με τον εργοδότη του είχαμε πει ότι η κατάσταση θα αρχίσει να ξεφεύγει, όχι σαν απειλή αλλά ξέραμε ότι θα μεγαλώσει η αλληλεγγύη του κόσμου. Εμείς είχαμε όντως λύσεις για να περάσουμε σε μια συμφωνία, προφανώς χωρίς απολύσεις και μειώσεις μισθών, τις οποίες βέβαια δεν δέχτηκε ποτέ.
ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ ΗΤΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΑΝΕΣΗ
Ο Μάνεσης την περίοδο εκείνη δεν είχε ζημιές. Βέβαια στην Ελλάδα η κατανάλωση δεν ήταν αυτή που ήταν παλιότερα γιατί η οικοδομή είχε πέσει πολύ, παρόλα αυτά έκανε εξαγωγές. Το ξέραμε από πρώτο χέρι γιατί δουλεύαμε μερόνυκτα για να φτιάξουμε τις παραγγελίες για το εξωτερικό, παίρναμε τη σαβούρα και την κάναμε σίδερο, οπότε δεν μπορούσε να μας αποδείξει ότι δεν έβγαζε κέρδη. Δεν γίνεται όταν πας σε έναν μανάβη και του πεις δεν πούλησες ντομάτες, όταν εγώ ο ίδιος έχω βάλει 50 κιβώτια. Άρα οι λόγοι ήταν άλλοι. Για εμάς ο Μάνεσης ήταν ο λαγός της κυβέρνησης, όπως τον λέγαμε, ούτως ή άλλως είχε μαζί της προσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις. Βοήθησε να περάσουν όλα τα αντεργατικά μέτρα, αν παρατηρήσετε μέχρι την απεργία δεν είχε πειραχθεί τίποτα στο εργατικό δίκαιο μετά ήρθε η καταιγίδα και τα διέλυσαν όλα.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα, που αποδεικνύει τη στήριξη που είχε από την κυβέρνηση, είναι το γεγονός ότι ενώ από τη μια μεριά απέλυε εργαζόμενους, από την άλλη μέσα στην απεργία, κάπου στο Φλεβάρη, του δόθηκε άδεια από την κυβέρνηση να φτιάξει λιμάνι! Είχε ένα χώρο ελεύθερο απέναντι από το εργοστάσιο, οπού υπήρχε ένα παλιό λιμάνι, και έπεσαν υπογραφές κρυφά να πάρει την άδεια να φτιάξει νέο, τόσο μεγάλο όσο της Ελευσίνας και του Ασπρόπυργου μαζί και το αστείο της υπόθεσης είναι ότι είχε εξαγγείλει ότι θα απασχολεί 400 ανθρώπους. Δηλαδή από τη μια έχτιζε και προσλάμβανε και από την άλλη έκανε απολύσεις γιατί δεν έβγαινε οικονομικά.
ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΟΠΟΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΩΝ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΤΩΝ 9 ΜΗΝΩΝ
Οικονομικά είχαμε φτιάξει α
περγιακό ταμείο και ήταν μεγάλη η βοήθεια που ερχόταν από τον κόσμο, απλοί εργαζόμενοι, πολίτες που μας άφηναν ότι είχαν από το υστέρημά τους. Μετά το πρώτο δίμηνο η αλληλεγγύη φούντωσε κι άλλο, τόσο που δεν το πιστεύαμε, το γεγονός πήρε παγκόσμια έκταση. Μας ήρθαν λεφτά από την Ινδία, από τη Γερμανία 5 τόνους τρόφιμα, από τη Γαλλία επίσης. Τα διυλιστήρια ΠΕΤΡΟΛΑ έφερναν πολλά λεφτά επίσης, ακόμα και η Χαλυβουργική που είχε εργοδοτικό σωματείο μας ενίσχυσε. Πάντως, τη μεγαλύτερη στήριξη και σε τρόφιμα και οικονομικά την έδωσε το ΠΑΜΕ, ακόμα κι αν διαφωνεί κανείς σε κάποια πράγματα μαζί του, πρέπει να το πούμε αυτό.
ΓΙΑ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ
ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ήταν ανύπαρκτες, δεν ασχολήθηκαν καθόλου. Αλλά και από ένα κομμάτι της Αριστεράς έχουμε παράπονα γιατί δεν μας βοήθησε όσο έπρεπε. Είχε βγει για παράδειγμα ο Μητρόπουλος και είχε πει ότι «ο νόμος είναι νόμος και πρέπει να εφαρμοστεί» ενώ ακόμα τελεσιδικούσε η έφεση που είχαμε κάνει στην απόφαση ότι η απεργία είναι παράνομη. Γενικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ είχε έρθει ελάχιστες φορές. Οι άλλες οργανώσεις, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, τα μ-λ, βοήθησαν πιο πολύ.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟΥ
Αυτή τη στιγμή το εργοστάσιο δεν είναι σε λειτουργία, έχει μετατραπεί ουσιαστικά σε αποθήκες. Δουλεύουν 25 άτομα, είναι αυτοί που είχαν συγκροτήσει τον απεργοσπαστικό μηχανισμό. Οι ίδιοι είναι που μας έκαναν τις μηνύσεις και φάγαμε 21 μήνες ο καθένας με την αναστολή την οποία έχουμε. Τώρα, από τα 300 άτομα που είναι απολυμένοι κάποιοι έχουν βρει δουλειά, οι υπόλοιποι είναι στο δρόμο γι αυτό κάνουμε και εκδηλώσεις σαν της Παρασκευής (http://stasi.gr/index.php/2012-03-07-02-56-35/republish/item/562-xalivourgia301014) γιατί από αυτούς, υπάρχουν 10-15 οικογένειες που είναι με μηδέν, με τίποτα, ούτε ρεύμα. Ένας είναι άστεγος, υπάρχουν αυτά στην απεργία, καταστάσεις περίεργες. Χωρισμοί με τις οικογένειες, φασαρίες, άλλοι πήγαν σε ψυχιατρείο, 3-4 συνάδελφοι δεν άντεξαν την πίεση τους βγήκαν τα προβλήματα υγείας και πέθαναν και κάποιοι άλλοι όπως και εγώ έφυγαν στο εξωτερικό μπας και βρούμε την τύχη μας εκεί.
ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ
Κατηγορίες αντιμετωπίζουμε 23 άτομα νομίζω. Στοχοποιηθήκαμε εμείς από το σωματείο γιατί ήμαστε αυτοί που μπαίναμε μπροστά όσον αφορά στην προπαγάνδιση της απεργίας, την περιφρούρηση, την επαφή μας με τον έξω κόσμο. Οι κατηγορίες αυτές είναι για εξύβριση και για προπηλακισμό, σε ένα δικαστήριο το οποίο ήταν για γέλια, εξευτελισμός της δικαιοσύνης, κράτησε 2 βδομάδες και στο τέλος οι καταθέσεις μας δεν πάρθηκαν καθόλου υπόψη. Το πιο συγκλονιστικό είναι ότι τιμωρηθήκαμε ακόμα και για τις κατηγορίες που μας φόρτωσε μια γυναίκα που ήταν αποδεδειγμένα ψευδομάρτυρας.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ
Κάθε μέρα έβγαιναν οι απεργιακές βάρδιες, ήσουν αναλόγως ή το πρωί ή το βράδυ, πολλές φορές όλη τη μέρα. Έρχονταν κόσμος, σχολεία, άλλοι εργαζόμενοι, κάναμε εκδηλώσεις, λέγαμε και τα τραγούδια μας. Να σας πω την αλήθεια μου λείπουν αυτές οι μέρες, είχαν ένα ωραίο κλίμα, αισιοδοξία. Νιώθαμε και τον κόσμο δίπλα μας, μας βοηθούσε αφάνταστα. Βέβαια μετά τους 3 πρώτους μήνες παρακαλούσαμε ο κόσμος να μην μας φέρνει λεφτά αλλά να απεργήσει και αυτός στο χώρο του, τελικά δεν εισακουστήκαμε. Πάντως ήταν μεγάλο σχολείο αυτοί οι 9 μήνες, βέβαια όσο περνούσε ο καιρός, η αλληλεγγύη δεν ήταν τόσο μεγάλη, άρχισε να σπάει και ο κόσμος. Οι απεργοσπάστες έκαναν το εξής αισχρό, έπαιρναν τηλέφωνο τις γυναίκες των χαλυβουργών και τους έβαζαν λόγια ή έλεγαν πως αν πάψουν να συμμετέχουν στην απεργία το αφεντικό θα τους κρατήσει. Δημιουργούσαν ένα κλίμα τέτοιο στην οικογένεια που ήταν αφόρητο, καταλαβαίνετε τώρα να βλέπει το παιδί τη μάνα και τον πατέρα να τσακώνονται και να μην έχει να φάει και από πάνω ήταν δύσκολο. Όσο κι αν ήθελε να αντέξει κάποιος έσπαγε και υπέγραφε να λήξει η απεργία. Είχε ζητήσει ο Άδωνις Γεωργιάδης 100 υπογραφές για να απευθυνθεί στον εισαγγελέα και αυτές εν τέλει μαζεύτηκαν. Την επόμενη μέρα με εισαγγελική παρέμβαση ήρθαν τα ΜΑΤ.
Η απεργία γι αυτούς έπρεπε να σπάσει οπωσδήποτε γιατί ο αγώνας μας δυνάμωνε και τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Μετά από εμάς ήταν και το ΑΛΤΕΡ, το ΜΕΤΡΟ, η ΕΡΤ, η ΜΕΒΓΑΛ, η ΚΟΚΑ ΚΟΛΑ, η ΔΩΔΩΝΗ, ένα εργοστάσιο στο Περιστέρι που έκανε και αυτό την δική του αντίσταση, αυτός ο τσαμπουκάς των εργαζομένων πρέπει να σπάει γιατί δημιουργεί προβλήματα. Έχει γίνει πλέον κανόνας όταν κάποιος αγωνίζεται, η κυβέρνηση στέλνει τα ΜΑΤ. Αυτό που λέμε φασισμός και χούντα, ε τη ζούμε.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΚΟΜΙΣΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΒΛΕΠΕΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ
Εγώ πάντα αυτό που λέω είναι όλοι πρέπει να δουν σε έναν αγώνα πέρα από τα καλά, την αλληλεγγύη ας πούμε, και τα κακά, τις μαυρίλες. Να δεις τις οικογένειες που τσακώνονταν, τους χωρισμούς, είναι και αυτά τα τραγικά μέσα. Ένας αγώνας δεν είναι όλο πανηγύρια, εκδηλώσεις, μπάλες, τα κάναμε όλα αυτά αλλά υπήρχαν και πολύ δύσκολές στιγμές.
Από εκεί και πέρα, δυστυχώς αυτή τη στιγμή είναι πολύ δύσκολο να αντιδράσει κάποιος και όποιος προσπαθεί υπάρχει τόση τρομοκρατία… Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να γίνει, έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που δε ζούμε. Παραδείγματα αγώνα υπάρχουν βέβαια, ο δρόμος έχει δειχθεί, το θέμα είναι πως θα γίνει πιο μαζικό όλο αυτό, πως θα αντιδράσουμε όλοι μαζί. ΝΑ γίνει αυτό που λέγαμε τότε, όλη η Ελλάδα μια χαλυβουργία. Ο μόνος τρόπος νομίζω για να αντιδράσουμε είναι να πετάξουμε τις τηλεοράσεις, τότε το εργατικό κίνημα μπορεί να αλλάξει γιατί αυτή τη στιγμή είναι σε καθίζηση. Ίσως τα βλέπω λίγο στραβά, ίσως είμαι λίγο απογοητευμένος αλλά κανονικά έπρεπε να καίγεται το σύμπαν και έχουμε πέσει όλοι σε κατάθλιψη. Αυτό που λέω σε όλους είναι προσπάθησε. Άμα μου ξαναδοθεί η ευκαιρία θα προσπαθήσω κι εγώ πάλι.
Αυτό που στεναχωριέμαι πιο πολύ απ όλα είναι με τους δικούς μου συναδέλφους, τους πρώην συναδέλφους. Διότι έκαναν όλο αυτό τον αγώνα, προσπάθησαν. Και σήμερα είναι πουθενά, δε βγαίνουν στο δρόμο, δε διαμαρτύρονται, δεν κάνουν τίποτα. Θεωρώ ότι κατά το ήμισυ το πέτυχαν αυτό που ήθελαν, έκαναν τον κόσμο να φοβηθεί και αυτό είναι κρίμα. Αλλά που θα πάει, υπάρχουμε και εμείς και θα τα αλλάξουμε όλα.
Τελευταία τροποποίηση στιςΤρίτη, 11 Νοεμβρίου 2014 15:36
Αναδημοσίευση από: ΣΤάΣΗ στο Χαλάνδρι
Τα ΜΑΤtica ανοίγουν την αγορά
Στις 2 Νοέμβριου κηρύχθηκε πανελλαδική απεργία στον κλάδο του εμπορίου ενάντια στη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Σε διάφορες πόλεις απεργοί και αλληλέγγυοι περιφρούρησαν την απεργία, ώστε να μην φτάσουν ακόμα πιο κάτω τα εργασιακά μας δικαιώματα. Στη Θεσσαλονίκη ο “συντονισμός δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας” οργάνωσε πορεία και παρεμβάσεις σε μαγαζιά της πόλης που άνοιξαν την Κυριακή. Σκοπός ήταν να εκδηλωθεί η έμπρακτη αλληλεγγύη στους εργαζόμενους που αναγκάζονται να δουλέψουν τις Κυριακές υπό τον φόβο της απόλυσης.
Προσπάθησαν στην αρχή κάποιοι εξαγριωμένοι πελάτες, τσιράκια των αφεντικών και θιασώτες του καπιταλιστικού μοντέλου της ακραίας εκμετάλλευσης των εργαζομένων, να ψωνίσουν σπρώχνοντας και χτυπώντας εργαζόμενους. Αφού δεν κατάφεραν να εξασκήσουν το “ιερό δικαίωμα της κατανάλωσης”, ανέλαβαν οι δυνάμεις αποκατάστασης της οικονομικής τάξης να καθαρίσουν την είσοδο του Attica στη Τσιμισκή, αφήνοντας πίσω τους τραυματίες και χτυπημένους διαδηλωτές. Η εντολή από το πολυκατάστημα ήταν σαφής: έπρεπε να ξαναρρεύσει το χρήμα στα ταμεία του, να παραδειγματιστούν οι εργαζόμενοι του, να κολακευτούν οι κυριακάτικοι καταναλωτές. Η ανταπόκριση της αστυνομίας ήταν ανάλογη: προσπάθεια συλλήψεων, ξυλοδαρμός και ποδοπάτημα αγωνιστών και καταστολή κάθε συνδικαλιστικής δράσης.
Είναι γνωστό άλλωστε πως στον καπιταλισμό, και την δημοκρατία που αυτός έχει επιβάλει, η κατανάλωση είναι πάνω από κάθε εργασιακό δικαίωμα που έχει κατακτηθεί με αγώνες και αίμα. Το ξέρουμε πως τα αφεντικά φοβούνται κάθε φορά που αντικρίζουν οργανωμένη και αποφασιστική εργατική δράση και για αυτό το λόγο συνεχίζουμε τον αγώνα μέχρι την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς και την απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεινά της.
ΕΣΕ Θεσσαλονίκης
http://www.esethessalonikis.gr/
Ανακοίνωση του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού ΕΚΠΑ
Αθήνα 3 Νοεμβρίου 2014 
Με τα γεγονότα των τελευταίων βδομάδων στο ΕΚΠΑ, ένα πράγμα έχει καταστεί σαφές: Οι πρυτανικές αρχές αρνούνται ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ να ασχοληθούν με τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ του Πανεπιστημίου. Παραμένουν ΠΑΓΕΡΑ ΑΔΙΑΦΟΡΕΣ μπροστά:
– Στην επερχόμενη λήξη του διαστήματος διαθεσιμότητας 270 εργαζομένων, που εάν απολυθούν, οι ίδιοι και οι οικογένειές τους θα βρεθούν στο δρόμο.
– Στη συνεχή υποχρηματοδότηση του Πανεπιστημίου, που αδυνατεί να καλύψει τις στοιχειώδεις λειτουργικές του ανάγκες, πόσο μάλλον να επιτελέσει τον εκπαιδευτικό του ρόλο, και στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
– Στη σκληρή καθημερινότητα που βιώνουν όσοι σπουδάζουν, εργάζονται και διδάσκουν στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στα μεγάλα πλήγματα που έχουν δεχτεί τα εργασιακά και εκπαιδευτικά δικαιώματα, εργαζομένων και φοιτητών.
Για να κλείσουν κάθε συζήτηση ουσίας, σε ένα Ίδρυμα που ΚΑΤΑΡΡΕΕΙ, αναλώνονται στο σήριαλ –κακής παραγωγής τύπου ΝΕΡΙΤ- «Νόμος και Τάξη»: κλειδωμένοι εργαζόμενοι μέσα στο κεντρικό κτήριο του ΕΚΠΑ, παραταγμένες διμοιρίες των ΜΑΤ έξω απ’ αυτό, συνεδριάσεις οργάνων στις οποίες κάποιοι κουνάνε το δάχτυλο και μόνο «RAUS» δε λένε. Κι όλα αυτά μπροστά στις κάμερες μήπως και με τα πολλά πεισθεί η «κοινή γνώμη» ότι το πανεπιστήμιο απειλείται από τους ίδιους τους φοιτητές και τους εργαζόμενούς του που αγωνίζονται ενάντια στη διάλυση της παιδείας και την καταστρατήγηση των εργασιακών και εκπαιδευτικών τους δικαιωμάτων.
Για να είναι σίγουρη η Διοίκηση του ΕΚΠΑ ότι κανείς δε θα θέσει τα ουσιαστικά ζητήματα, ότι ΚΑΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ γι’ αυτά, αποκλείει τους φοιτητικούς συλλόγους και την εκλεγμένη εκπρόσωπο των εργαζομένων από τη Σύγκλητο. Για να επιβληθεί ο νόμος της σιωπής και να προχωρήσουν ανενόχλητα τα επιχειρηματικά σχέδια για το Πανεπιστήμιο, σχέδια ανάλογα με αυτά που το ΤΑΙΠΕΔ και οι γνωστοί νομικοί σύμβουλοί του καταστρώνουν και υλοποιούν στρώνοντας το έδαφος για το κεφάλαιο, στο λιμάνι και το αεροδρόμιο, τις λίμνες και τις παραλίες, για να ακολουθήσει το Πανεπιστήμιο.
Τα αλλεπάλληλα τηλεοπτικά σόου των πρυτανικών αρχών την τελευταία βδομάδα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια απέλπιδα προσπάθειά τους να δείξουν ότι ελέγχουν τα πράγματα, μετά την κατάσταση στην οποία περιήλθαν με τις ευφυέστατες εντολές κλειδώματος των εργαζομένων μέσα στο κεντρικό κτήριο, για τις οποίες πήραν την απάντησή τους.
Όσο για τις ανακοινώσεις τους, σε ένα σημείο θα συμφωνήσουμε: “Οι ουραγοί μιας μακροχρόνιας αντίδρασης στην ανανέωση και προσφορά του Πανεπιστημίου στον τόπο δεν πρέπει να αφεθούν να επιβληθούν”.
Το Πανεπιστήμιο που ονειρεύονται οι ουραγοί της μακροχρόνιας αντίδρασης είναι το πανεπιστήμιο των σεκιουριτάδων και των ΜΑΤ, της καταστολής κάθε αντίστασης με στόχο τη διασφάλιση των επιχειρηματικών συμφερόντων. Στόχος τους είναι να υπηρετήσουν την πολιτική που έχει οδηγήσει το Πανεπιστήμιο σε αδυναμία λειτουργίας και στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Απέναντι στο «μαύρο» που θέλουν να επιβάλλουν, το Πανεπιστήμιο που ονειρευόμαστε εμείς είναι το δημόσιο πανεπιστήμιο της αναζήτησης, της ελευθερίας, της αμφισβήτησης και θα το υπερασπιστούμε μέχρι τέλους.
Ο ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΣ, Η ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ, Η ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕ ΜΑΣ ΦΟΒΙΖΟΥΝ
ΜΑΣ ΠΕΙΣΜΩΝΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ
Για το Δ.Σ
Ο Πρόεδρος Η Γ.Γραμματέας
Ζαχαρίας Τριγάζης Μαρλέν Λογοθέτη
Καταργούνται έννοιες και δικαιώματα
Του Δημήτρη Τρίμη
Το επόμενο διάστημα, όπως έχει γίνει γνωστό, αναμένονται και νέες βίαιες κυβερνητικές παρεμβάσεις (κατ’ απαίτηση των τροϊκανών) εναντίον της εργατικής τάξης στο Ασφαλιστικό και στο δικαίωμα της απεργίας και του συνδικαλισμού. Μπορεί τα «μνημόνια» να φεύγουν, καθώς οι κύριοι Σαμαράς και Βενιζέλος… ανοίγουν τα φτερά τους στις αγορές, με νέα «πρωτογενή πλεονάσματα», αλλά οι «βρόμικες» δουλειές δεν έχουν ακόμη ολοκληρωθεί. Το «πειραματόζωο», εν προκειμένω ο ελληνικός λαός, πρέπει να αποστερηθεί όλα του τα δικαιώματα, διότι τότε εύκολα θα γονατίσει, θα δουλέψει εντατικά και αγόγγυστα, με το λιγότερο ασφαλώς δυνατό κόστος, ανεβάζοντας την παραγωγικότητα της σμπαραλιασμένης οικονομίας.
Καθώς λοιπόν βαδίζουμε για την οιονεί ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης και τη θεσμοθέτηση κι άλλων εμποδίων κατά του απεργιακού δικαιώματος, με στόχο πρακτικά να μην μπορούν να υπάρξουν συνδικάτα και απεργιακές κινητοποιήσεις στο εξής, τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ ανέλαβαν… υπηρεσία.
Τα ΜΜΕ της διαπλοκής, έχοντας τη σχετική τεχνογνωσία (που αναφέρεται σε όλα τα σχετικά με τα «προγράμματα διάσωσης» χρεοκοπημένων χωρών πολιτικά εγχειρίδια) από τη «νικηφόρα» επικοινωνιακή διαχείριση των προηγούμενων «μεταρρυθμίσεων» εναντίον της ελληνικής κοινωνίας, τις τελευταίες μέρες ετοιμάζουν το έδαφος για να ξεκινήσει η νέα καμπάνια – αυτήn τη φορά κατά των «προνομίων των συνδικαλιστών». Το «Εθνος της Κυριακής» (26/10/14), λ.χ., κυκλοφόρησε με τον εξής ψευδεπίγραφο πρωτοσέλιδο τίτλο: «Κόβουν προνόμια από τους συνδικαλιστές – Αλλάζει έπειτα από 32 χρόνια ο συνδικαλιστικός νόμος 1264». Το μήνυμα της φιλο-μνημονιακής εφημερίδας -το οποίο αναπαρήγαγαν δεκάδες άλλα «πρόθυμα» ψηφιακά μέσα- είναι σαφές και ισχυρό (μας λέει ότι «αλλάζει ένας νόμος που πάλιωσε και κόβονται ορισμένα σκανδαλώδη προνόμια των εργατοπατέρων»), αλλά πέρα για πέρα κατασκευασμένο. Αν δει κανείς τις εσωτερικές σελίδες του «Εθνους» προσεκτικά, θα καταλάβει ότι ανάμεσα σε μέτρα περιορισμού έως καταργήσεως των ημερών αδείας από τη δουλειά στα μέλη των διοικήσεων των συνδικαλιστικών οργανώσεων και στη δυνατότητα του εργοδότη να μεταθέτει σε οποία θέση θέλει εκείνος έναν εργαζόμενό του, όταν αυτός εκλεγεί σε κάποιο συμβούλιο σωματείου ή ομοσπονδίας, γράφεται με ψιλά γράμματα η πραγματική είδηση: «Η προειδοποίηση της προκήρυξης μιας απεργίας πρέπει να γίνεται τουλάχιστον 48 ώρες πριν, η συνδικαλιστική προστασία θα καλύπτει μόνο επτά μέλη της διοίκησης των σωματείων, εάν συμφωνήσει και η εργοδοτική πλευρά, και ότι όποιος συνδικαλιστής υποπέσει σε αδίκημα (δηλαδή αν π.χ. συλληφθεί σε μια εργατική διαμαρτυρία) θα απολύεται». Και για όσους δεν κατάλαβαν τις αγνές δημοκρατικές προθέσεις των νέων μέτρων, ανάμεσα στα άλλα «προνόμια» των συνδικαλιστών που καταργούνται -για το καλό μας- σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο δημοσίευμα του «Εθνους», είναι και το δικαίωμα των σωματείων να πραγματοποιούν συσκέψεις και ενημερώσεις στους εργασιακούς χώρους…
Η οργουελιανή δημοσιογραφία της εφημερίδας του κ. Μπόμπολα συνοψίζεται στο κύριο άρθρο, όπου ο συγγραφικός οίστρος φτάνει στο εξής ποιητικό αποτέλεσμα: «Την τροποποίηση της συγκεκριμένης νομοθεσίας δεν την καθιστά επιβεβλημένη απλώς και μόνο η μεγάλη διάρκεια ισχύος της, αλλά και το γεγονός ότι στο χρονικό αυτό διάστημα εντοπίστηκε καταχρηστική άσκηση δικαιωμάτων και αδίστακτη εκμετάλλευση προνομίων […] Αλλωστε, αυτός είναι βασικά ο λόγος που η ιδιότητα του συνδικαλιστή έχει απολέσει το κύρος που διέθετε σε άλλες περιόδους…»
Δηλαδή, ο κ. Μπόμπολας, πρώτον, χαιρετίζει τη μνημονιακή πρωτοβουλία των κυρίων Σαμαρά, Βενιζέλου και Βρούτση, οι οποίοι έχουν κι αυτοί την ίδια αγωνία με εκείνον, για την ανάκτηση του χαμένου κύρους των συνδικαλιστών, και δεύτερον, προαναγγέλλει ότι η κατάργηση διά νόμου του «προνομίου» των απεργιών είναι όρος για «να αποφύγουμε να ξαναζήσουμε καταστάσεις που μας στοίχισαν και εξακολουθούν να μας στοιχίζουν ακριβά…». Σαν να λέει, αρκετά… παίξαμε την ταξική πάλη, τώρα θα στοιχίσει ακριβά αποκλειστικά σε σας το κόστος της… ανάπτυξης.
Εναλλακτικός σύνδεσμος:https://athens.indymedia.org/post/1533389/
Δείτε σχετικό δημοσίευμα στο omnia sunt communia:https://omniasuntcommunia.espivblogs.net/?p=9301
Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής : Εικόνες από το νέο πανεπιστήμιο του όχλου και του ολοκληρωτισμού και οι προοπτικές για ένα νέο δημιουργικό κίνημα
Τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες εβδομάδες στα πανεπιστήμια των Αθηνών αλλά και ευρύτερα, και ειδικότερα στη Φιλοσοφική Σχολή το πρωινό της Πέμπτης 16/10 είναι κατά τη γνώμη μας ενδεικτικά μιας νέας κατάστασης, η οποία δημιουργείται κι εδραιώνεται στα πανεπιστήμια. Είναι πολύ δύσκολο να διατυπωθεί μια ψύχραιμη και συνεκτική αποτίμηση των γεγονότων σε τόσο μικρή χρονική απόσταση μετά από αυτά, ειδικά όταν είναι τόσο πρωτόγνωρα. Κρίνουμε, όμως, ότι μία αποτίμηση είναι απαραίτητη, καθώς αντιλαμβανόμαστε τις νέες εξελίξεις ως συμπύκνωση μιας διαδικασίας που επεκτείνεται πολύ πέρα από το στενό ορίζοντα των ίδιων των συμβάντων. Με αυτό μας το κείμενο επιχειρούμε, λοιπόν, μια πρώτη ψηλάφηση του νέου καθεστώτος, στο οποίο περιέρχονται τα πανεπιστήμια και (ακόμη πιο σημαντικό κι επιτακτικό) την ανταγωνιστική πολιτική πρακτική που απορρέει από αυτό.
Αυτή τη στιγμή μέσα στα πανεπιστήμια τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης είναι κάτι παραπάνω από εμφανή. Οι διαγραφές των φοιτητών, η επιβολή του ν+2, η κατάργηση του ασύλου, οι αστυνομικές επεμβάσεις, η αύξηση του κόστους φοίτησης, οι απολύσεις εργαζομένων, οι εργολαβίες, τα συμβούλια διοίκησης, η εντατικοποίηση των σπουδών και μαζί ο γενικευμένος αυτοματισμός και εκφασισμός δίνουν τον τόνο μιας νέας κατάστασης στα ιδρύματα της χώρας.
ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Την Τετάρτη 15/10 η γενική συνέλευση της φιλοσοφικής αποφάσισε μονοήμερη κατάληψη της σχολής. Αυτό αποφασίστηκε ως απάντηση στα νέα μέτρα που προωθούνται από το υπουργείο καθώς και στις κατασταλτικές κινήσεις εις βάρος φοιτητών/τριων.
Το ρυθμό των γεγονότων που θα επακολουθούσαν, τον έδωσε η κοσμητεία της σχολής, η οποία αρνήθηκε να επικυρώσει την απόφαση της γενικής συνέλευσης, με αποτέλεσμα οι πόρτες της φιλοσοφικής να μείνουν ανοιχτές το πρωί. Από νωρίς το πρωί άρχισαν να μαζεύονται περίπου 200 φοιτητές με απαίτηση να λήξει η κατάληψη και να κάνουν μάθημα. Ο μικροαστικός αυτός όχλος υπό την καθοδήγηση καθηγητάδων όπως το χουντικό απολίθωμα ονόματι Γεωργαντζόγλου και ο σουλουπωμένος πίθηκας Διονύσιος Μπενέτος, επιτέθηκαν στην περιφρούρηση της κατάληψης με τραμπουκισμούς, σπρωξιές, ύβρεις και σωματικές επιθέσεις (μάλιστα ο γραβατοφορεμένος γίδαρχος Μπεενέτος προκάλεσε και τον τραυματισμό μιας φοιτήτριας). Μετά από αρκετό σπρωξίδι ο όχλος κατάφερε τελικά να σπάσει την κατάληψη και να επαναφέρει την «ομαλότητα» στη σχολή. Λίγες ώρες μετά από αυτά τα γεγονότα τα ματ διέλυσαν, με ξύλο και χημικά, συγκέντρωση φοιτητών/τριων έξω από την πρυτανεία του εκπα.
Αυτό που συνέβη ήταν κάτι πρωτόγνωρο και καταδεικνύει σε πόσο μεγάλο βαθμό έχει προχωρήσει ο αυτοματισμός,ο εκφασισμός, η ιδιώτευση και ο μικροαστικός κομφορμισμός του φοιτητικού σώματος. Το να βλέπεις φοιτητές να εκλιπαρούνε για λίγα παραπάνω μαθήματα και λίγη ακόμα εντατικοποίηση και μέσα σε αυτή τους τη λαχτάρα να είναι έτοιμοι να γίνουν πρόβατα γύρω από τον κάθε αυτόκλητο γιδοβοσκό και να κινούνται ενάντια στην απόφαση της ίδιας της γενικής συνέλευσης είναι φυσικά αποκρουστικό και τρομακτικό, αλλά δεν είναι και κάτι τόσο ξαφνικό και αναπάντεχο, αφού πολύ πριν εκφραστεί σε πρακτικό επίπεδο, η αντίληψη αυτή είχε επικρατήσει ως πλειοψηφούν ρεύμα μέσα στις σχολές. Για να μην υποτιμούμε, λοιπόν, τη νοημοσύνη μας πρέπει να δούμε τα γεγονότα πέρα από τις εύκολες καταδίκες και τις στρογγυλοποιήσεις, και να κατανοήσουμε χωρίς παραμορφώσεις την κατάσταση όπως αποτυπώνεται μπροστά μας, ούτως ώστε να κατανοήσουμε ποια είναι η ιστορική συγκυρία που δημιούργησε τα συγκεκριμένα φαινόμενα.
Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΩΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΚΑΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
Μια τέτοια προσπάθεια οφείλει εκ των πραγμάτων να εξετάσει από την αρχή τι είναι ο φοιτητικός σύλλογος, τι ήταν και τι είναι οι γενικές συνελεύσεις, καθώς και το κοινωνικό συμβόλαιο μέσα στο οποίο εντάσσονταν και εντάσσονται, ώστε να αναδειχθεί με σαφήνεια η νέα κατάσταση μέσα στα πανεπιστήμια, η οποία υποβόσκει εδώ και καιρό και της οποίας συμβολική συμπύκνωση και σύμπτωμα ήταν τα παραπάνω γεγονότα.
Στο πλαίσιο, λοιπόν, του μεταπολιτευτικού status quo, όπου κυριάρχησε το χαζοχαρούμενο life-style, και η προοπτική της κοινωνικής ανόδου έκρυψε σταδιακά τους κοινωνικούς ανταγωνισμούς κάτω από το πέπλο της καταναλωτικής ραστώνης, το πανεπιστήμιο αναδείχθηκε ως ο κατεξοχήν φορέας μέσα από τον οποίο πραγματώνονταν η πολυπόθητη πρόσβαση στον κόσμο της επαγγελματικής σταδιοδρομίας και της καριέρας, ενώ ταυτόχρονα εμπεδώθηκε σαν μαζικός κοινωνικός χώρος, αφού σε αντίθεση με το παρελθόν η συντριπτική πλειοψηφία των νέων απέκτησαν πρόσβαση σε αυτό. Παράλληλα οι κατακτήσεις του αντιδικτατορικού και μεταδικτατορικού φοιτητικού κινήματος σχετικά με τη συνδικαλιστική και πολιτική δράση εντός των ιδρυμάτων, εμπεδώθηκε σαν θεσμικός τους πυλώνας. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή τη λογική δημιουργούνται και οι φοιτητικοί σύλλογοι και οι διάφορες θεσμικές τους διακλαδώσεις, με τον τρόπο που τους αντιλαμβανόμαστε σήμερα.
Με όλα αυτά, φυσικά, δεν θέλουμε να υποβαθμίσουμε τους αγώνες και τις διάφορες αγωνιστικές εκφράσεις που έλαβαν κατά καιρούς οι φοιτητικοί σύλλογοι… Απλώς θέλουμε να αποτυπώσουμε με ειλικρίνεια τον τρόπο με τον οποίο οι φοιτητικοί σύλλογοι εγκαθιδρύθηκαν και σταθεροποιήθηκαν ως κεντρικοί μοχλοί μέσα από τους οποίους το φοιτητικό σώμα εκφράζεται πολιτικά και θεσμικά.
Επειδή, όμως, αντιλαμβανόμαστε ότι οι θεσμικές νόρμες δεν ανταποκρίνονται πάντα στους πραγματικούς συσχετισμούς δυνάμεων και δυναμικών, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι οι θεσμοθετήσεις αυτές, από ένα σημείο και μετά έχασαν τον χαρακτήρα ομαλής εκπροσώπησης του φοιτητικού συνόλου. Οι διαδικασίες και οι θεσμοί των φοιτητικών συλλόγων απογυμνώθηκαν από την κοινωνική δυναμική του φοιτητικού σώματος και έμειναν απλές γυμνές διαδικασίες, έρμαια του κάθε κομματικού πάστορα και των παραταξιακών γραφειοκρατιών, οι οποίες εξαντλούσαν τη θεσμική αναγνώριση των φοιτητικών συλλόγων χαράσσοντας «στρατηγικές» που οι ίδιες σχεδίαζαν και εφάρμοζαν, σχεδόν χωρίς ακροατήριο.
Φυσικά δε σκοπεύουμε να μπούμε στα χωράφια της τελεολογίας. Αυτή η κατάσταση δεν είναι ούτε γραμμική, ούτε αρμονική. Σε αυτήν τη γενικευμένη κατάσταση υπήρξαν πολλές εξαιρέσεις και σημεία ρήξης (για παράδειγμα οι φοιτητικές κινητοποιήσεις το 2006-7 κ.α.) και πολύ πιθανό είναι να ξαναϋπάρξουν στο μέλλον. Για αυτό και προκρίνουμε ως πολύ σημαντική την παρέμβαση στις γενικές συνελεύσεις και την υπεράσπισή τους από τις σύγχρονες αντιπολιτικές τάσεις. Αυτό όμως που μας ενδιαφέρει εν προκειμένω δεν είναι τα σημεία ρήξης, τα οποία ακολουθούν συνήθως τη δική τους απρόβλεπτη λογική και κίνηση, αλλά η καθημερινή πολιτική πρακτική εντός των σχολών.
Τα τελευταία χρόνια μέσα στα πλαίσια της οικονομικής κρίσης και του καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης το κράτος προχωράει σε έναν βαθύ μετασχηματισμό των δομών του διαρρηγνύοντας μονομερώς τους συσχετισμούς του μεταπολιτευτικού κοινωνικού συμβολαίου. Οι νέες πρυτανικές αρχές, η εγκατάσταση των security μέσα στις πανεπιστημιουπόλεις και η γενικότερη καταστολή που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό δείχνει ότι το κράτος αποφάσισε να κόψει τα σκοινιά που κρατούσαν όρθιο το καθεστώς διαμεσολάβησης και να ξεμπερδεύει μια και καλή με τους φοιτητικούς συλλόγους. Ταυτόχρονα λόγω της γενικευμένης απονομιμοποίησης των φοιτητικών συλλόγων δεν έχει μείνει και κανείς να υπερασπιστεί τις όποιες χειραφετητικές και απελευθερωτικές τους πλευρές.
Δεν είναι μόνο τα διοικητικά συμβούλια και οι λοιπές διαδικασίες ανάθεσης, που συγκροτούν τους φοιτητικούς συλλόγους, αυτά τα στοιχεία που πέφτουν στο κενό. Και οι γενικές συνελεύσεις, το κατεξοχήν αντι-ιεραρχικό και οριζόντιο όργανο του φοιτητικού κινήματος (όταν δεν το εξαχρειώνουν οι διάφορες «πρωτοπορίες» και ο γραφικός τους θίασος) εκπίπτουν σήμερα σε μια πρωτοφανή απονοηματοδότηση.
ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΠΟΥ ΟΙΚΟΔΟΜΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Θα ήταν πάρα πολύ εύκολο να αγνοήσουμε την κατάσταση, να αφεθούμε στις σιγουριές μας θεωρώντας ότι ανακαλύψαμε την αιώνια πλατφόρμα και να συνεχίσουμε να τρέχουμε σαν καρτούν που μετά τον γκρεμό συνεχίζει να προχωρά στον αέρα. Αλλά επειδή αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην πτώση είμαστε αποφασισμένες και αποφασισμένοι να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι και να οικοδομήσουμε πάνω σ’ αυτήν, πέρα από τις διαδικαστικές κομψολογίες.
Το κράτος και οι πανεπιστημιακές αρχές προσπαθούν σήμερα με κάθε μέσο να μονοπωλήσουν τον δημόσιο χώρο και να τον ορίσουν μονομερώς μέσα σε ένα κλίμα αστυνομικοποίησης, ελέγχου και πειθάρχησης. Και όλο αυτό παράπλευρα και παραπληρωματικά με μία εντεινόμενη εντατικοποίηση των σπουδών (διαγραφές, ν+2 κ.τ.λ.) μέσα στα πλαίσια μιας αυταρχικής προώθησης της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Ένα νέο πανεπιστήμιο, στο οποίο η γνώση θα είναι αυτοματοποιημένη, οι χώροι περιφραγμένοι και περιφρουρημένοι και τα φοιτητικά υποκείμενα αντιδημιουργικά, ανέμπνευστα και προβλέψιμα, θα έχουν ως απώτατο ορίζοντά τους το μάθημα, την ανοιχτή σχολή, τις καθαρές τουαλέτες και το σαββατιάτικο ξενύχτι.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση είναι επιτακτικό να επανεφεύρουμε εκείνους τους συλλογικούς δεσμούς, να αρνηθούμε κι εμείς μονομερώς την οριοθέτηση που θέτει η κυριαρχία και να επαν-οικειοποιηθούμε το χώρο και τον χρόνο μας. Κάτι τέτοιο δεν θα επιτευχθεί μέσα σε συγκυριακές συναντήσεις, σε αραχνιασμένες συνεδριάσεις των δ.σ. και σε ολοένα και πιο μονότονες και επαναλαμβανόμενες γενικές συνελεύσεις, αλλά με την καθημερινή μας άμεση και χειραφετητική δράση.
Η κατάληψη των απονεκρωμένων χώρων του πανεπιστημίου, το ξαναζωντάνεμά τους μέσα από την αυτοδιαχείριση και η πλαισίωσή τους με χειραφετητικά νοήματα, η έμπρακτη αντίσταση και η κοινωνική αντι-βία ενάντια στους διάφορους σεκιουριτάδες και σε οποιονδήποτε φορέα ελέγχου εντός των σχολών, η συνάντηση με τους εργαζόμενους στις σχολές και η διεκδίκηση μαζί τους των κοινών συμφερόντων μας, η καθιέρωση της αυτοθέσμισης και της οριζοντιότητας απέναντι στις λογικές του όχλου, του αυτοματισμού και της επεκτατικής βλακείας είναι ο κινητήριος μοχλός για να ξαναβρούμε τα θαμμένα νοήματα της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης.
Δεν υποτιμούμε την ανάγκη για ένα μαζικό βήμα δημοσίου διαλόγου της φοιτητικής κοινότητας (όπως υποτίθεται ότι είναι οι γενικές συνελεύσεις), το οποίο θα λειτουργεί με όρους συμμετοχής και ισότητας κόντρα στην ανάθεση και την εκπροσώπηση. Πιστεύουμε όμως ότι μπροστά στη σήψη που έχει τυλίξει τα συλλογικά όργανα το πρώτο βήμα για μια ριζοσπαστική θεμελίωση νέων είναι η ανα-δημιουργία εκείνης της χαμένης συλλογικής φωνής μέσα κι έξω από τα αμφιθέατρα, η οποία θα ξαναπιάσει το κομμένο νήμα εκεί που μας το άφησαν οι προηγούμενοι…
ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΟΥ ΟΧΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ
ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΛΑ
Αναδημοσίευση από : epf72.squat.gr & Mpalothia
Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών: Να δικαστούν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί του βαρύτατου τραυματισμού της Aγγελικής Kουτσουμπού
ΨΗΦΙΣΜΑ της Συνέλευσης
της Πρωτοβουλίας για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών
Να δικαστούν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί
του βαρύτατου τραυματισμού της Aγγελικής Kουτσουμπού
Σχεδόν 5 χρόνια μετά και λίγο πριν την παραγραφή, καλείται να εκδικαστεί, ως τροχαίο ατύχημα, στο Πλημμελειοδικείο Αθήνας, η υπόθεση του βαρύτατου τραυματισμού της Aγγελικής Kουτσουμπού από τον αστυνομικό της ομάδας ΔEΛTA Θ. Ποιμενίδη.
Το Δεκέμβριο του 2009, στη διάρκεια της διαδήλωσης δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών, στην πρώτη επέτειο μνήμης και αγώνα για τη δολοφονία του νεαρού μαθητή Γρηγορόπουλου, ομάδα της αστυνομικής δύναμης ΔΕΛΤΑ διεμβολίζει την διαδήλωση στο ύψος της πλατείας Συντάγματος.
Δεκάδες ήταν οι τραυματίες και οι συλληφθέντες. Σοβαρότερα τραυματίστηκε η Aγγελική Kουτσουμπού, στέλεχος του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (EEK), αγωνίστρια του αντιδικτατορικού αγώνα, που μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου συνελήφθη και βασανίστηκε από τη χούντα του Iωαννίδη.
Από το κτύπημα της μοτοσικλέτας και το ρόπαλο του συνοδηγού αστυνομικού παρ’ ολίγο να χάσει τη ζωή της. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε κώμα, όπου διαγνώστηκε «βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση -υποσκληρίδιο αιμάτωμα, υπαραχνοειδής αιμορραγία, θλάση εγκεφάλου, ρωγμώδες κάταγμα του λιθοειδούς, συντριπτικό κάταγμα αριστερής κλείδας και σπάσιμο όλων των εμπροσθίων αριστερών πλευρών»
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Γ. Παπανδρέου συγκάλυψε το έγκλημα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Πεταλωτή, να δίνει γραμμή στην δικαιοσύνη χαρακτηρίζοντας «τροχαίο ατύχημα» την υπόθεση!
H απόπειρα των κρατικών αρχών και των κυβερνήσεων να «θάψουν» και εν συνεχεία να υποβιβάσουν την βάρβαρη, δολοφονικού τύπου επίθεση των κατασταλτικών μηχανισμών σε τροχαίο ατύχημα, δεν πρέπει να περάσει.
Όταν ένα από «τα κορίτσια της βροχής» του αντιδικτατορικού κινήματος, υφίσταται την ωμή και βάρβαρη βία από κρατικά όργανα καταστολής, κανένας δεν μπορεί να μένει σιωπηλός. Η υποβάθμισή αυτής της υπόθεσης σε «τροχαίο ατύχημα» και η ενδεχόμενη παραγραφή της, ενισχύει αντικειμενικά και ενθαρρύνει το ναζιστικό παρακρατικό βραχίονα.
Οι αγωνιστές εργαζόμενοι, οι ελεύθεροι πολίτες, οι σκεπτόμενοι άνθρωποι πρέπει να κινητοποιηθούν.
Να απαιτήσουμε:
- Να δικαστεί ο αστυνομικός Θ. Ποιμενίδης και όλοι οι φυσικοί αυτουργοί του βαρύτατου τραυματισμού της Aγγελικής Kουτσουμπού.
- Να δικαστούν οι ηθικοί αυτουργοί και πολιτικά υπεύθυνοι της βάρβαρης καταστολής και πρώτα πρώτα ο Xρυσοχοΐδης, που παίζοντας τα πολιτικά «αντιτρομοκρατικά» του παιχνίδια δεν δίστασε να θέσει σε κίνδυνο τη σωματική ακεραιότητα και τη ζωή ανθρώπων.
- Να εκδικαστεί η μήνυση που έχει υποβάλει ο γιατρός σ. Δημήτρης Γεωργίου, που ενώ έσπευσε να προσφέρει βοήθεια στην τραυματισμένη Aγγ. Kουτσουμπού φωνάζοντας «είμαι γιατρός, έχω πολυτραυματία, ειδοποιήστε το A΄ Βοηθειών» δέχθηκε χτυπήματα που του μαύρισαν το σώμα και άφησαν μισοπαράλυτο το δεξί του χέρι.
- Να αθωωθούν όλοι οι συλληφθέντες διαδηλωτές και πρώτα πρώτα ο οικοδόμος Θάνος Zαμπέτης, που δικάζεται σε δεύτερο βαθμό στις 7 Οκτωβρίου. O Θ. Zαμπέτης τιμωρείται γιατί είναι ο άνθρωπος που κράτησε τη μοτοσικλέτα του αστυνομικού και έχουμε τώρα επώνυμους δράστες.
Καταστολή δίχως φρένα:Η περίπτωση της Αγγελικής Κουτσουμπού
Χρειάστηκε να περάσουν σχεδόν 5 χρόνια για να διεξαχθεί η δίκη, για την επίθεση της ΕΛ.ΑΣ. στην Αγγελική Κουτσουμπού. Η κ. Κουτσουμπού που είχε ενεργό ρόλο στον αντιδικτατορικό αγώνα και βίωσε στο κορμί της τα βασανιστήρια της χούντας Ιωαννίδης, ήταν μία από τους διαδηλωτές που δέχτηκαν την επίθεση και όπως φαίνεται και από το βίντερο, χτυπήθηκε τόσο βίαια που έπεσε σε κώμα. Η Δικαιοσύνη είχε μία…περίεργη κρίση αφού παρέπεμψε το θέμα σαν τροχαίο. Στην παρουσίαση της εκπομπής ο Σταύρος Πανούσης και ο Χρήστος Αβραμίδης και στο τηλέφωνο η Αγγελική Κουτσουμπού.
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=Edhkqp5gOMc&app=desktop[/youtube]
ΟΠΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΞΕΡΝΑΝΕ ΣΦΑΙΡΕΣ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΗΣ ΑΓΓΕΛΙΚΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΟΥ
Στις 6 Δεκεμβρίου 2009, κατά τη διάρκεια της ογκώδους διαδήλωσης για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Aλέξανδρου Γρηγορόπουλου, το μπλοκ του EEK, δέχεται, στο ύψος της πλατείας Συντάγματος, τη σφοδρή επίθεση της αστυνομίας, αρχικά από την ομάδα ΔEΛTA και εν συνεχεία από δύναμη πεζοπόρων αστυνομικών. Δεκάδες ήταν οι τραυματίες και οι συλληφθέντες.
Σοβαρότερα τραυματίστηκε η Aγγελική Kουτσουμπού, στέλεχος του Eργατικού Eπαναστατικού Kόμματος (EEK) και αγωνίστρια του αντιδικτατορικού αγώνα, που μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου συνελήφθη και βασανίστηκε από τη χούντα του Iωαννίδη. Aπό το κτύπημα της μοτοσυκλέτας και το ρόπαλο του συνοδηγού αστυνομικού παρ’ ολίγο να χάσει τη ζωή της. Mεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε κώμα, όπου διαγνώστηκε «βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση -υποσκληρίδιο αιμάτωμα, υπαραχνοειδής αιμορραγία, θλάση εγκεφάλου, ρωγμώδες κάταγμα του λιθοειδούς, συντριπτικό κάταγμα αριστερής κλείδας και σπάσιμο όλων των εμπροσθίων αριστερών πλευρών».
H μήνυση της Aγγελικής κατά του αστυνομικού της ομάδας ΔEΛTA Θεμιστοκλή Ποιμενίδη για βαριές σωματικές βλάβες απορρίφθηκε από την εισαγγελική αρχή, το ίδιο και η έφεση, χωρίς καμιά αιτιολόγηση. Η δολοφονική επίθεση χαρακτηρίστηκε ως “τροχαίο ατύχημα” (!) και ως τέτοιο πρόκειται να εκδικαστεί τη Δευτέρα 13 Oκτωβρίου 2014, στο Γ’ Tριμελές Πλημμελειοδικείο Aθήνας λίγο πριν εκπνεύσει η πενταετία και -όλως τυχαίως- οδηγηθεί η υπόθεση σε παραγραφή.
Στα 5 χρόνια που μεσολάβησαν από τη δολοφονική επίθεση κατά της Αγγελικής μέχρι σήμερα, οι αντίστοιχες περιπτώσεις πολλαπλασιάστηκαν. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι οι άνωθεν εντολές τόσο προς αστυνομικούς όσο και προς δικαστές και εισαγγελείς έχουν ως άμεσο στόχο τη σωματική και ψυχολογική εξόντωση όσων αντιδρούν και εξακολουθούν να αγωνίζονται. Από τη μία, καλλιεργείται ένα ισχυρότατο κλίμα φόβου για το αν τελικά κάποια, αν αποφασίσει να συμμετάσχει σε διαδήλωση (ή άλλη μορφή δράσης στον δρόμο) θα επιστρέψει σπίτι της αρτιμελής. Από την άλλη, αν αυτό δεν συμβεί και κινηθεί νομικά, η αστική δικαιοσύνη “αποφασίζει και διατάζει” κατά το δοκούν, προκειμένου να βάλουμε όλες και όλοι καλά στο μυαλό μας ότι άκρη δε θα βρούμε· ότι καλό θα είναι να κάτσουμε σπίτι μας, να αποκηρύξουμε την “ανομία” και να αποδεχτούμε τη μοίρα μας ως φρόνιμα και νομοταγή πρόβατα επί σφαγή. Αν δεν συμμορφωθούμε, θα βρούμε απέναντί μας το κράτος και το οπλοστάσιό του -και τα όπλα του κράτους δεν είναι μόνο αυτά που ξερνάνε σφαίρες.
Όπλο είναι και το μηχανάκι του ΔΕΛΤά που διεμβολίζει μπλοκ διαδηλωτών με ξεκάθαρο στόχο να τραυματίσει θανάσιμα. Όπλο είναι το γκλομπ που κατεβαίνει με ορμή για ν’ ανοίξει κεφάλια και να σπάσει μέλη. Όπλα είναι τα βασανιστήρια στα κρατητήρια, οι εξευτελιστικοί σωματικοί έλεγχοι, οι δίκες-παρωδίες, οι ψευδομάρτυρες μπάτσοι, τα λευκά κελιά και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και αντίστοιχα ισχυρά όπλα είναι οι δουλειές των 300 ευρώ, η μακροχρόνια ανεργία και η ανακύκλωση σε προγράμματα “κοινωφελούς” εργασίας που σε κρατάνε στο όριο της επιβίωσης.
“Παντοδύναμο”, επομένως, το καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Ισχυρό το οπλοστάσιο και απέναντι όλες και όλοι εμείς. Γιατί συνεχίζουμε λοιπόν; Γιατί αρνούμαστε να δεχτούμε μια πραγματικότητα στρεβλή που μας επιβάλλεται με τα όπλα; Λες να είμαστε τίποτα ρομαντικοί, αιθεροβάμονες και ονειροπόλοι όλοι εμείς που -με διαφορετικούς τρόπους και πολιτική συγκρότηση- επιμένουμε να σηκώνουμε το κεφάλι όταν μας διατάζουν να το κρατάμε σκυφτό; Κι όμως, όπως έχει αποδειχτεί πολλές φορές ανά τους αιώνες, τα πράγματα δεν αλλάζουν με την υπομονή των καταδικασμένων σε εξαφάνιση, αλλά με την επιμονή κάποιων “τρελών” που αρνούνται να δεχτούν τους όρους ζωής που επιβάλλονται μέσω του κρατικού οπλοστασίου· ευτυχώς, τέτοιου είδους “τρελοί” είμαστε και εμείς…
Επειδή λοιπόν αυτό που ξέρουμε και μας αρέσει καλύτερα να κάνουμε είναι να επιμένουμε και όχι να υπομένουμε, ως άνεργοι και άνεργες στεκόμαστε δίπλα στην Αγγελική Κουτσουμπού και αρνούμαστε να δεχτούμε τον τραγέλαφο του υποτιθέμενου τροχαίου ατυχήματος. Κι ακόμα κι αν σε αυτή τη συγκυρία δεν διαθέτουμε παρόμοιο οπλοστάσιο, αδύναμοι δεν είμαστε. Τα όπλα τα δικά μας τα έχει δοκιμάσει η Ιστορία.
Άνεργοι-Άνεργες από τις Γειτονιές της Αθήνας
Νοσοκομείου Μολάων:Aστυνομική πρόκληση σε βάρος απεργών
Σύμφωνα με καταγγελία από την “Ανεξάρτητη Συνδικαλιστική Ενότητα”,
που είναι συνδικαλιστική παράταξη στο Νοσοκομείου Μολάων:
“Στις, 2-10-2014 2η ημέρα Πανυγειονομικής Απεργίας που προκήρυξε
η Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ) διεκδικώντας
• ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ
• ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ ΜΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ
• ΕΠΑΡΚΗ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΟΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΜΟΝΙΜΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ
• ΑΝΑΚΤΗΣΗ ΤΩΝ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΩΝ ΑΠΩΛΕΙΩΝ
• ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ Ε.Σ.Α.Ν. Α.Ε. ΤΟ «ΜΑΓΑΖΙ» ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
παρουσιάστηκαν στο Νοσοκομείο 2 αστυνομικοί ζητώντας στοιχεία για τους απεργούντες.
Γιατί η πλειοψηφούσα παράταξη του Σωματείου δεν κατήγγειλε δημόσια το γεγονός;;;
Η παράταξή μας καταγγέλει αυτό το γεγονός, που μας θυμίζει
άλλες εποχές και καλεί τους συναδέλφους να μην υποκύψουν
στον εκφοβισμό που θέλουν να μας επιβάλλουν”.
Αυτοοργανωμένη Συλλογικότητα Νισάφι
Ψήφισμα & συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες στο Κερατσίνι
Το πρωτοβάθμιο σωματείο Συνέλευση Βάσης εργαζομένων οδηγών δικύκλου (ΣΒΕΟΔ), το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων & λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού (ΣΣΜ) και η Συνέλευση εργαζομένων, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ Καταγγέλουμε την ωμή επίθεση που δέχτηκε η αντιφασιστική πορεία στις 18 Σεπτέμβρη 2014 στο Κερατσίνι, η οποία πραγματοποιήθηκε με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα από μέλη της Χρυσής Αυγής.Το πρωτοβάθμιο σωματείο Συνέλευση Βάσης εργαζομένων οδηγών δικύκλου (ΣΒΕΟΔ), το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων & λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού (ΣΣΜ) και η Συνέλευση εργαζομένων, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
Καταγγέλουμε την ωμή επίθεση που δέχτηκε η αντιφασιστική πορεία στις 18 Σεπτέμβρη 2014 στο Κερατσίνι, η οποία πραγματοποιήθηκε με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα από μέλη της Χρυσής Αυγής.
Ως εργαζόμενοι και άνεργοι, ως αντιφασίστες και αγωνιζόμενοι, πολλοί από εμάς συμμετείχαμε στην αντιφασιστική πορεία, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα τοπικών συλλογικότητων και γενικότερων φορέων της περιοχής. Συμμετείχαμε για να διατρανώσουμε όχι απλά την αντίθεσή μας αλλά και την αποφασιστικότητά μας απέναντι στην παρουσία των χρυσαυγιτών στους χώρους που δουλεύουμε και στις γειτονιές μας, στους χώρους που ζούμε, γιατί ξέρουμε ότι ο αντιφασιστικός αγώνας είναι αγώνας ταξικός. Ο φασισμός δεν κρύβεται όμως μόνο στους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής. Έχει και θεσμικό πρόσωπο.
Και αυτό αποδείχθηκε περίτρανα το απόγευμα της Πέμπτης 18/9, όταν το σώμα της πορείας που είχε ήδη κοπεί στα δύο, δέχτηκε τη μανιασμένη επίθεση όλων των σωμάτων της αστυνομίας. ΜΑΤ εφόρμησαν στο πλήθος χτυπώντας με τα γκλομπ και πετώντας αμέτρητα δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψης πάνω στα σώματα των διαδηλωτών, ενώ την ίδια ώρα ομάδες ΔΕΛΤΑ περικύκλωναν τον κόσμο της διαδήλωσης. Το αποτέλεσμα ήταν εκτεταμένοι ξυλοδαρμοί, δεκάδες τραυματίες και 64 συλλήψεις. Τα κατασκευασμένα και αυθαίρετα κατηγορητήρια κατέληξαν στην ομηρία 61 ατόμων με πλημμελήματα και 3 ατόμων με κακουργήματα.
Η ένταση της επίθεσης της αστυνομίας και η προσπάθεια να διαλυθεί με κάθε τρόπο η διαδήλωση δεν είναι γεγονότα τυχαία ή αποκομμένα. Η καταστολή στις διαδηλώσεις έρχεται να συμπληρώσει τα μαχαιρώματα μεταναστών, την τρομοκράτηση εργαζομένων, τις οργανωμένες απεργοσπασίες, το άνοιγμα δουλεμπορικών γραφείων, την ψήφιση όλο και πιο σκληρών αντεργατικών νόμων με μόνο σκοπό την όλο και μεγαλύτερη υποτίμηση και υπόταξη της εργατικής τάξης. Οι φασίστες – θεσμικοί και μη – είναι τα εργαλεία του συστήματος και του κεφαλαίου απέναντι σε όσους αντιστέκονται και αγωνίζονται.
Γνωρίζουμε ότι οι καταγγελίες δεν έχουν τίποτα να πουν σε αυτό το «κράτος έκτακτης ανάγκης» και ότι η απάντηση θα δοθεί με την άνοδο του ταξικού εργατικού και κοινωνικού κινήματος, με την αλληλεγγύη ανάμεσα στους εργαζόμενους χωρίς διαχωρισμούς φυλής ή καταγωγής, με την ανοιχτή ιδεολογική αντιπαράθεση και με την ιστορική συνείδηση, που οφείλουμε να διαμορφώσουμε για να κατανικήσουμε το φόβο και την παθητική στάση απέναντι στη ρατσιστική-φασιστική βία.
Οι απαντήσεις και οι μάχες δίνονται και θα δίνονται κάθε μέρα στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές μας και στους δρόμους. Και αυτό είναι ένα ραντεβού το οποίο δεν πρόκειται να χάσει κανείς μας, όση καταστολή και αν συναντήσουμε και όσα δικαστήρια και αν στηθούν.
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΣΥΡΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΘΡΕΦΕΙ
Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους 64 συλληφθέντες της αντιφασιστικής πορείας στο Κερατσίνι
Πέμπτη 2/10, 13.00 στα δικαστήρια Πειραιά