Δίκη Ουαλίντ 3η ημέρα

Σήμερα (Πέμπτη 30/4) συνεχίστηκε η δίκη των βασανιστών του Ουαλίντ Τάλεμπ. Πριν ξεκινήσει η δίκη ο Ουαλίντ κυκλοφορούσε ελευύθερος στον χώρο του δικαστηρίου, ενώ οι κατηγορούμενοι ήταν φυγαδευμένοι κάπου στο κτίριο.Στο ακροατήριο υπήρχε χώρος μόνο για τους/τις αλληλέγγυους/ες στον Ουαλίντ.

Πρώτη κατέθεσε η ταμίας στον κεντρικό φούρνο του Σγούρδα στην Σαλαμίνα, που είναι μόνο πρατήριο και δεν δούλευε εκεί ο Ουαλίντ. Ισχυριζόταν πως ο Ουαλίντ έκλεψε λεφτά απ’τον φούρνο αλλά οι αντιφάσεις που έπεσε ήταν πολλές και δεν έπεισε. Οι ισχυρισμοί της εκνεύριζαν το ακροατήριο που διαμαρτυρόταν γι’ αυτά που ακουγόντουσαν στην αίθουσα.

Ακολούθησε ο αδερφός του Ουαλίντ. Αναφέρθηκε στις σχέσεις του Μάνη (γιο του Σγούρδα και ένας εκ των τεσσάρων βασανιστών) με την Χρυσή Αυγή, στους βασανισμούς, στην άθλια κατάσταση που βρήκε τον αδερφό του μετα τους βασανισμούς, στα πολλά και χρόνια προβλήματα υγείας που άφησαν οι βασανισμοί στον Ουαλίντ και στις απειλές που δέχονται αυτός και ο αδερφός του απ’τον Σγούρδα.

Στη συνέχεια κατέθεσε η εκπρόσωπος απ’την Αιγυπτιακή κοινότητα και μετά μια κοινωνιολόγος που εργάζεται στην υπηρεσία ασύλου .Η δεύτερη αναφέρθηκε στα ρατσιστικά χαρακτηριστικά της υπόθεσης αλλά και στα ψυχολογικά προβλήματα που έχει πλέον ο Ουαλίντ μετά τους βασανισμούς.

Στο διάλειμμα που ακολούθησε οι κατηγορούμενοι παρέμειναν στην αίθουσα και δε τόλμησαν να πάνε ούτε μέχρι τη τουαλέτα, ενώ οι αλληλέγγυοι/ες βγήκαν έξω και κατηγορούσαν αλλά και ειρωνευόντουσαν τους βασανιστές μέχρι που οι μπάτσοι έκλεισαν τις πόρτες. Ακολούθησαν έντονοι διάλογοι με τους μάρτυρες υπεράσπισης και τον δικηγόρο των βασανιστών αλλά και γελοιοποίησή τους.

Όταν συνεχίστηκε η δίκη κατατέθηκαν διάφορα έγγραφα και από τις δύο μεριές. Η πολιτική αγωγή κατέθεσε φωτογραφίες που έδειχναν την τρισάθλια κατάσταση που βρέθηκε ο Ουαλίντ αλλά και πάρα πολλές ιατρικές γνωματεύσεις.

Η δίκη θα συνεχιστεί στις 27 Μαϊου.

H ΟΡΜΑ θα είναι και πάλι στα δικαστήρια και καλεί όλους τους αντιφασίστες και αντιφασίστριες να δώσουμε μαζί την μάχη ενάντια στα αφεντικά και τους φασίστες, μαχητικά οργανωμένα, διεθνιστικά αντικαπιταλιστικά!

παρέμβαση για τον Ουαλίντ στο πανεπιστήμιο Πειραιά

Λίγο πριν την συνέχεια της δίκης του Ουαλίντ την 30 Απριλίου, η ΟΡΜΑ μαζί με άλλους αντιφασίστες παρέμβηκαν στο Πανεπιστήμιο Πειραιά την Τρίτη 28 Απριλίου.

Σπάσαμε το δαπίτικο κλίμα μίας σχολής προσαρμοσμένης στις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού  της εξατομικοποίησης και των εξορμήσεων στην Μύκονο. Μούγκα οι δαπίτες με τα μάτια καρφωμένα στο πάτωμα καθώς οι κοκκινόμαυρες σημαίες παρέλασαν μπροστά τους και το κτίριο αντήχησε από τα συνθήματα της μάχης ενάντια σε κάθε είδους φασισμό.

Η συνέχεια στις αριστερές παρατάξεις της σχολής να δώσουν το δικό τους μάθημα αντιφασισμού.

ΟΡγάνωσηΜαχητικού Αντιφασισμού

Οι ανθρακωρύχοι στις ένοπλες δυνάμεις των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ: Γιατί το τάγμα Ανθρακωρύχων (Schachtjorskaja) πολεμάει ενάντια στη χούντα του Κιέβου.

Ρεπορτάζ της Susann Witt-Stahl για το Jungewelt

Στο Ντονμπάς οι μάχιμες μονάδες ανθρακωρύχων έχουν μεγάλη παράδοση. Για παράδειγμα, η 383η Μεραρχία Πεζικού, η οποία επανδρώθηκε το 1941 από ανθρακωρύχους εθελοντές και συμμετείχε στην άμυνα του Ντονιέτσκ, στις μάχες στην Κριμαία και αργότερα στο Βερολίνο, έχει εξαιρετική φήμη. Τιμήθηκε από την ηγεσία του Κόκκινου Στρατού για «την αυταπάρνηση, το θάρρος και την επιμονή της». Σήμερα οι ανθρακωρύχοι προσπαθούν να συνεχίσουν αυτή την παράδοση, πολεμώντας στο πλευρό των ανταρτών στις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονιέτσκ (DNR) και του Λουγκάνσκ (LNR).

Στα τέλη του Μάη του τρέχοντος έτους περίπου 1.000 μέλη της ένωσης των ανθρακωρύχων που είχαν συνταχθεί με το Ντονιέτσκ είχαν ζητήσει την απόσυρση των στρατευμάτων της «χούντας του Κιέβου» και την ανεξαρτησία του Ντονμπάς. Πολλοί από αυτούς προσχώρησαν το καλοκαίρι στα στρατεύματα των Λαϊκών Δημοκρατιών και σήμερα βρίσκονται σχεδόν σε όλες τις στρατιωτικές μονάδες.

«Έχω μάθει να μη φοβάμαι», λέει ο 45χρονος πυροβολητής Βλαντιμίρ από το Ντονιέτσκ, ο οποίος έχει δουλέψει 25 χρόνια σαν το σκυλί στα ορυχεία και είναι εδώ και μερικούς μήνες μέλος του τάγματος Oplot (Οχυρό). «Η δουλειά στα ορυχεία είναι επίσης εξαιρετικά επικίνδυνη. Συχνά συμβαίνουν κι εκεί εκρήξεις», απαντάει στο ερώτημα για το πώς αισθάνεται που ρισκάρει τη ζωή του στο μέτωπο. Ήθελε να υπερασπιστεί την περιοχή από τους επιδρομείς από τη Δύση, αυτός είπε ότι ήταν ο λόγος για τον οποίο μπήκε στο στρατό. «Αυτός εδώ είναι ένας πόλεμος για τον εθνικισμό και το φασισμό, που υποκινήθηκε από πολύ πλούσιους ανθρώπους.»

Ορισμένες μονάδες αποτελούνται σχεδόν αποκλειστικά από ανθρακωρύχους. Αυτό ισχύει, για παράδειγμα, για το τάγμα Kalmius, το όνομα του οποίου προέρχεται από τον ποταμό που συνδέει το Ντονιέτσκ με το λιμάνι της πόλης της Μαριούπολης. Το τάγμα αυτό εκτελεί ειδικές αποστολές, όπως η αναγνώριση εχθρικού εδάφους, και διαθέτει δική του πυροβολαρχία. Πολέμησε στις σκληρές μάχες στο αεροδρόμιο του Ντονιέτσκ έναντια στο Δεξιό Τομέα και τους ξένους μισθοφόρους και συμμετείχε στις επίσης σκληρές μάχες για τα στρατηγικής σημασίας υψώματα κοντά στην πόλη Snizhne στα ρωσικά σύνορα, στη διάρκεια των οποίων ο ουκρανικός στρατός κατέστρεψε το μνημείο Σάουρ-Μογκίλα, αφιερωμένο στην αντίσταση ενάντια στο γερμανικό φασισμό κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Πολλοί από τους ανθρακωρύχους, εξοργισμένοι από τα εγκλήματα των Ουκρανών φασιστών, αποφάσισαν να αφήσουν το σφυρί και το καλέμι και να πιάσουν το όπλο. «Δεν κάνουν καμία διάκριση μεταξύ αμάχων και στρατιωτών», λέει ο Bergmann Wlad και διηγείται ότι είχε βρει στο δρόμο από το Ντονιέτσκ προς τη Μαριούπολη μια ολόκληρη οικογένεια σε ένα αυτοκίνητο που φέρεται να δολοφονήθηκε από επιδρομές των ταγμάτων εθελοντών του ουκρανικού στρατού. Ο 29χρονος Oleg από το Shakhtyorsk λέει πως ήταν η σφαγή στις 2 Μάη στο Κτήριο των Συνδικάτων στην Οδησσό αυτό που αποτέλεσε το κίνητρό του για να συμμετάσχει στον εμφύλιο πόλεμο. Όπως ένα μεγάλο ποσοστό των συντρόφων του, έτσι και ο Oleg θέλει να αποτρέψει την οικονομική αιμορραγία της πατρίδας του. «Ολοένα και περισσότερα ορυχεία κλείνουν, πολλοί από εμάς έχουν χάσει τις δουλειές τους.»

Η ουκρανική στρατιωτική επίθεση στο Ντονμπάς είναι ιδιαίτερα σκληρή για τους ανθρακωρύχους. Τρία ορυχεία στο Ντονιέτσκ έχουν καταστραφεί από πυραύλους Grad, τα άλλα ορυχεία της περιοχής έπρεπε προσωρινά να κλείσουν. Κατά τη διάρκεια των συνεχών βομβαρδισμών στα ορυχεία ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε  να διακοπεί η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος, να πέσουν οι επικοινωνίες, και έτσι οι εργάτες βρίσκονταν σε κίνδυνο να θαφτούν ζωντανοί, λέει ο Stanislaw Retinskij, Γραμματέας στο Υπουργείο Πληροφοριών της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ.

Η Λαϊκή Δημοκρατία έχει περάσει νόμους που εγγυώνται στους συγγενείς των ανθρακωρύχων επαναπρόσληψη μετά από ένα νικηφόρο τέλος του πολέμου. Αλλά κάτι τέτοιο βρίσκεται στο μακρινό μέλλον. Επί του παρόντος, οι αντάρτες ανθρακωρύχοι χαρακτηρίζονται από τους νέους κυβερνήτες του Κιέβου ως «τρομοκράτες».

«Δεν είμαστε ούτε αυτονομιστές ούτε τρομοκράτες. Είμαστε μέλη της εργατικής τάξης», δήλωσαν ανθρακωρύχοι στις 18 Ιούνη σε μια μαζική διαδήλωση μπροστά από το άγαλμα του Λένιν στο Ντονιέτσκ. «Θέλουμε ειρήνη στη χώρα μας, και θέλουμε να ακουστούμε. Το Κίεβο στέλνει μισθοφόρους και δολοφόνους, τανκς και αεροπλάνα εναντίον μας. Ζητάμε την άμεση κατάπαυση του πυρός.» Όταν η κατάπαυση του πυρός δε συνέβη, όπως ήταν αναμενόμενο, ανακοίνωσαν: «Είναι δικαίωμα των ανθρακωρύχων να πάρουν τη μοίρα τους στα χέρια τους.» Λίγο αργότερα θα σχηματιζόταν το τάγμα Schachtjorskaja, αποτελούμενο από χίλιους ανθρακωρύχους.

*Η Καμπάνια θα συνεδριάσει αυτή την Τετάρτη, 26/11, ώρα 19:00, στον χώρο της Λέσχης Αναιρέσεις, Ιπποκράτους 175.

ΠΗΓΗ:https://solidarityantifascistukraine.wordpress.com/

Στην εποχή της κρίσης, πλάι στην οικονομική εξαθλίωση φυτρώνει η φασιστική απειλή. Ένα σάπιο σύμπλεγμα κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών θρέφει, καλλιεργεί και υλοποιεί εθνικιστικές, αναχρονιστικές και αντιδραστικές αντιλήψεις και πρακτικές, στοχεύοντας πρωτίστως όσους είναι στο κοινωνικό περιθώριο (μετανάστες, ρομά κ.α.) και όσους έχουν επιλέξει το δρόμο της αντίστασης και του αγώνα (αναρχικούς, αριστερούς, απεργούς κ.α.). Το μαχαίρι που δολοφόνησε τον Π. Φύσσα, τα τάγματα εφόδου και τα χρυσαυγίτικα πογκρόμ δεν ήταν παρά η λογική συνέχεια ενός ακροδεξιού μηχανισμού (κρατικού και παρακρατικού) το οποίο επέλεξε να πνίξει στο αίμα και στα δακρυγόνα τις κινητοποιήσεις, να εφαρμόσει μία απάνθρωπη μεταναστευτική πολιτική (στρατόπεδα συγκέντρωσης, «Ξένιος Δίας» και αστυνομικά πογκρόμ, συνοριακοί στρατοί και Frontex, Φαρμακονήσι), να επιτεθεί σε κοινωνικούς χώρους (στέκια και καταλήψεις), με ΜΜΕ και δικαστικό σύστημα πιστούς στο ρόλο τους. Πάνω σε αυτό το έδαφος εδραιώθηκε η ΧΑ ως πολιτική δύναμη και μαζί με αυτήν έσπασε το ταμπού της εθνικιστικής ιδεολογίας. Όσο όμως και αν εστιάζουμε στους μηχανισμούς οι οποίοι έθρεψαν το αυγό του φιδιού, η εκκόλαψή του δε θα μπορούσε να είχε γίνει αν δυστυχώς στην κοινωνία μας δεν ήταν υπαρκτό εκείνο το ιδεολογικό και συνειδησιακό υπόβαθρο που θα το επέτρεπε, τόσο σαν ιστορικός απόηχος των σκοτεινών στιγμών της σύγχρονης ιστορίας (συνεργάτες των ναζί, μετεμφυλιακοί αντικομμουνιστές, φιλοχουντικοί και βασιλικοί) όσο και σα στάση του σύγχρονου «Ελληνάρα», ο οποίος φέρει σεξιστικές, ρατσιστικές, ομοφοβικές και εθνοκεντρικές αντιλήψεις.

Στο Χαλάνδρι, λόγω της συντονισμένης και έγκαιρης ανάδειξης πρωτοβουλιών και συλλογικοτήτων (όπως οι «Σβήστες Τους» και η Κατάληψη Πραπόπουλου), αλλά και λόγω κοινωνικών χαρακτηριστικών της περιοχής, οι φασιστικοί θύλακες και οι πυρήνες της Χ.Α. είναι αρκετά περιορισμένοι. Παρολ’ αυτά, μια σειρά ζητημάτων επιβάλουν την τοποθέτηση και την απάντησή μας. Η αντίληψη ότι οι Ρομά, ως μειονότητα, πρέπει να ζουν είτε γκετοποιημένοι και περιθωριοποιημένοι κοινωνικά, είτε να φύγουν από το Χαλάνδρι παρόλο που ζουν εδώ για αρκετές δεκαετίες ήδη, είναι βαθειά ρατσιστική. Παράλληλα, η αναδιαμόρφωση του κέντρου του Χαλανδρίου σε ζώνη διασκέδασης, αλλοιώνει το ύφος της περιοχής, η οποία συνδέεται με τη «νύχτα» και τα παρελκόμενά της. Είναι γνωστή άλλωστε η σχέση της συμμορίας της Χ.Α. με τη μαφία και τη «νύχτα».
Για εμάς, το σύνθημα «Αντίσταση, Αλληλεγγύη, Αυτοοργάνωση» αποτελεί οδηγό. Επιλέξαμε να μην επιτρέψουμε στις οποίες διαφωνίες χωρίζουν τις συλλογικότητες των δύο διοργανωτών να μας στερήσουν την προοπτική της κοινής δράσης, ειδικά στο ζήτημα της αντιμετώπισης της φασιστικής απειλής και των εθνικιστικών αντιλήψεων στην περιοχή. Γι αυτό, προχωρήσαμε στη διοργάνωση του αντιφασιστικού φεστιβάλ στην περιοχή μας. Η οικειοποίηση του δημόσιου χώρου, η ανάδειξή του ως κέντρο μιας διαφορετικού τύπου κοινωνικοποίησης και η αξιοποίησή του ως μια εναλλακτική επιλογή διασκέδασης και πολιτισμού, μπορούν να συμβάλλουν στο να διαμορφωθούν εκείνες οι σχέσεις στη νεολαία της περιοχής οι οποίες θα αποκρούσουν τις όποιες απόπειρες του εθνικισμού και του φασισμού να εισβάλει στην περιοχή μας.
Σας καλούμε να παρευρεθείτε στο διήμερο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ στο Χαλάνδρι, στις 28 και 29 Ιούνη και να πλαισιώσετε τις δράσεις του.
“Σβήστε τους” και “Κατάληψη Πραπόπουλου”

Ζυγή χρονιά το 2014 και οι ποδοσφαιρόφιλοι ξέρουν ότι τις ζυγές χρονιές το καλοκαίρι είναι γεμάτο μπάλα, είτε με euro είτε με mundial. Το φετινό mundial, γίνεται στη Βραζιλία, μια χώρα κατεξοχήν συνδεδεμένη με το ποδόσφαιρο. Μια χώρα που έχει βγάλει κάποιους από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές στον κόσμο, μια χώρα που γεμίζει τα ρόστερ όλων των προηγμένων  ποδοσφαιρικά χωρών του πλανήτη. Ήλιος, σάμπα, μπάλα, copacabana, ipanema, λυγερά κορμιά να λικνίζονται στους ρυθμούς του μουντιάλ ,είναι κάποια από τα στερεότυπα που τα συστημικά μίντια έχουν παράγει και προωθούν, σε εκπομπές και μεταδόσεις. Είναι όμως τα πράγματα έτσι?

Πίσω από κάθε τέτοια μεγάλη διοργάνωση – είτε μουντιάλ, είτε euro, είτε μουντομπάσκετ, είτε ολυμπιακοί αγώνες, ξέρουμε ότι κρύβονται τεράστια οικονομικά συμφέροντα, που βρίσκουν την ευκαιρία να κάνουν ονειρεμένες μπίζνες, με την ανοχή του λαού, πετώντας το τυράκι της εθνικής υπερηφάνειας, της διαφήμισης και ανάδειξης της εκάστοτε χώρας στο εξωτερικό, της δόξας και τιμής που θα φέρει η ντόπια ομάδα σαρώνοντας όλους τους αντιπάλους, της εισροής εκατοντάδων χιλιάδων τουριστών που θα αφήσουν τα ωραία τους λεφτά. Ενδεικτικά, δαπανήθηκαν 35 δισεκατομμύρια δολάρια χρήματα πολιτών της Βραζιλίας ενώ η FIFA θα κερδίσει 15 δισεκατομμύρια δολάρια και θα πληρώσει μηδενικό φόρο. Ειδικά εδώ στην Ελλάδα της κρίσης, που 10 χρόνια πριν διοργανώθηκαν οι ολυμπιακοί αγώνες και υποτίθεται έχουμε δει τη πορεία της φωτιάς, που αφήνει στάχτες πίσω της, θα πρέπει να μην τσιμπάει κανείς πια.

 Τέτοια γεγονότα είναι για το παγκόσμιο κεφάλαιο μια ευκαιρία για ακόμα μεγαλύτερο κέρδος για τους λίγους, πατώντας πάνω στους πολλούς. Αυτό επιτυγχάνεται με αύξηση της κρατικής καταστολής και καταπάτηση δικαιωμάτων, ώστε να τρομοκρατήσει και να αναχαιτιστεί η αντίσταση των από τα κάτω.

Ας δούμε λοιπόν ποια είναι η αλήθεια, για τη Βραζιλία του μουντιάλ, μια αλήθεια που ποτέ δεν θα ακούσετε από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, για λόγους εμφανείς.

Στο βωμό των νέων γηπέδων και των σύγχρονων υποδομών, που φτιάχτηκαν για να φιλοξενήσουν τη «γιορτή του ποδοσφαίρου», χύθηκε το αίμα εκατοντάδων εργατών από εργατικά ατυχήματα, ουσιαστικά δολοφονίες. Στο βωμό του κέρδους του πολυεθνικού κεφαλαίου, των εξουσιαστών, το κράτος της Βραζιλίας καταστρέφει τις φαβέλες, τα μοναδικά καταλύματα πάμφτωχων οικογενειών της Βραζιλίας. Δε διστάζει να δολοφονεί όποιον αντιστέκεται, προκειμένου να χτιστούν κατασκευές και οικήματα καπιταλιστικής/ καταναλωτικής χρήσης προκειμένου να βρει χώρο η κάθε πόλη, που φιλοξενεί αγώνες, για να κυκλοφορούν οι δυτικοευρωπαίοι τουρίστες σε ένα συμβατό με αυτό που βλέπουν στα καθεστωτικά ΜΜΕ περιβάλλον. Eτσι δημιουργούνται οικόπεδα και επιχειρήσεις φιλέτα, ξεπλένεται χρήμα και βάζουν τα λεφτά του λαού στη τσέπη πετώντας ψίχουλα για το θεαθήναι. Το περιβάλλον λεηλατείται και η φύση καταπατείται, οι ιθαγενείς αντιστέκονται στην προσπάθεια εξαφάνισης τους. Η εμπορική ανάπτυξη των κυκλωμάτων που εξαναγκάζουν παιδιά και γυναίκες στη πορνεία, βρίσκονται σε άψογη συνεργασία με το κράτος. Βαρόνοι ναρκωτικών και βαρόνοι του σύγχρονου σκλαβοπάζαρου, την ίδια στιγμή που η αστυνομική βία και η κρατική καταστολή δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο στους φτωχούς και στους εξεγερμένους, τη στιγμή που τα εργασιακά θυμίζουν όλο και πιο πολύ μεσαίωνα, που η ελευθερία των Βραζιλιάνων περιορίζεται όλο και περισσότερο, λύνουν και δένουν.

Η αντίδραση των συνειδητοποιημένων κατοίκων της Βραζιλίας στο πόλεμο που δέχονται είναι μεγάλη και αποφασιστική. Η αντίσταση, η διεκδίκηση της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας είναι μονόδρομος για τους καταπιεσμένους. Απεργίες, διαδηλώσεις, συγκρούσεις. Τα τελευταία δυο χρόνια, μαίνονται σφοδρές συγκρούσεις με μαζική συμμετοχή, σε κάθε πόλη της Βραζιλίας, με κεντρικό αίτημα τα λεφτά που σπαταλούνται για το μουντιάλ, και θα σπαταληθούν και για τους ολυμπιακούς αγώνες που θα γίνουν εκεί σε 2 χρόνια, να πάνε προς όφελος του λαού. Να δημιουργηθούν υποδομές, όχι για τέτοια φαραωνικά γεγονότα, αλλά για περίθαλψη, σχολεία, στέγαση. Να σταματήσει η καταστροφή του περιβάλλοντος, να σταματήσουν οι διωγμοί και ο ξεσπιτωμός, η αστυνομική βία. Να σταματήσει η άγρια επίθεση του κράτους με νόμους και φυλακές που καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι κινητοποιήσεις και οι απεργίες έχουν και αιτήματα, όπως μείωση των εισιτηρίων στις αστικές συγκοινωνίες, αυξήσεις μισθών, κοινωνικές παροχές κ.α. Η Βραζιλία είναι τόσο μακριά κι όμως όλα αυτά μας είναι πολύ οικεία.

Ας μιλήσουμε και λίγο για το λαοφιλέστερο άθλημα του σήμερα. Το ποδόσφαιρο που προωθεί το σύστημα είναι ξεζουμισμένοι, ντοπαρισμένοι, εκατομμυριούχοι αστέρες-ποδοσφαιριστές-ρομπότ, που παίζουν κοντά στα 100 παιχνίδια το χρόνο και μαζεύονται κάθε 4 χρόνια για να «απολαύσει ο πλανήτης το στημένο ποδοσφαιρικό υπερθέαμα» και να αρχίσει ο τζόγος. Κάποιοι είναι τόσο εθισμένοι στη κουλτούρα του ποδοσφαίρου που τους πουλάνε, που έχουν γίνει άνθρωποι χωρίς κριτική σκέψη, απόλυτοι καταναλωτές και εύκολα χειραγωγήσιμοι. Εξουσία , κεφάλαιο, κράτος και παρακράτος, στοχεύουν στη πλήρη αλλοτρίωση της κουλτούρας του ποδοσφαίρου και στη δημιουργία άβουλων ακολουθητών που χρησιμοποιούνται και ως στρατός υπεράσπισης των συμφερόντων τους κάτω από τη σημαία της θεάς ομάδας.

Οι παίχτες παίζουν υπό τη σημαία κάποιας χώρας, ώστε να τονωθεί το εθνικό αίσθημα εκατομμυρίων προλετάριων σε κάθε γωνιά και να ξεχάσουν την ταξική τους υπόσταση, κάτω από τα σύμβολα του εκάστοτε έθνους, να παραμερίσουν προσωρινά τα προβλήματα επιβίωσης τους και να εκτονωθούν, ενωμένοι με τους αστούς, τους γιάπηδες, τα αφεντικά, τους ρουφιάνους, τους μαφιόζους και τους φασίστες του τόπου τους, βγάζοντας την καταπίεση τους ως οργή προς τη κατεύθυνση που τους δείχνει το καθεστώς κι όχι εναντίον του. Είναι ακόμη νωπές οι μνήμες στην Ελλάδα, από τους πανηγυρισμούς του 2004 και τα πογκρόμ εναντίον μεταναστών κάτω από το σύνθημα «δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ» και τις δολοφονίες 3 μήνες αργότερα αλβανών μεταναστών, που τόλμησαν να πανηγυρίσουν τη νίκη της δικής τους εθνικής.

Εμείς, ως antifaleague, πετάμε τις σημαίες και τα εθνικά σύμβολα που μόνο στόχο έχουν την χειραγώγηση και τον διαχωρισμό των ανθρώπων σε διαφορετικά στρατόπεδα, ιεραρχώντας την αξία της ζωής ανάλογα με το που γεννήθηκε κάποιος, και ως μέρος του κινήματος που αγωνίζεται για την καταστροφή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, ως άτομα που αγαπάμε το ποδόσφαιρο όπως το θέλουμε, μακριά από σπόνσορες, εμπορικά συμφέροντα, γιγάντιες διοργανώσεις που καταστρέφουν περιβάλλον και ανθρώπινες ζωές στο όνομα του κέρδους, αρνούμαστε να συμμετάσχουμε, ακόμη και ως τηλεοπτικοί θεατές/καταναλωτές, σ αυτό το αισχρό πανηγύρι και δηλώνουμε την συμπαράσταση μας, στα αγωνιζόμενα κομμάτια του λαού της Βραζιλίας που εναντιώνονται – ακόμη και με το αίμα τους- στην πλήρη υποδούλωση και απαξία των ζωών τους. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας, στους κατοίκους της κάθε φαβελας που διώχθηκαν, στους απεργούς, στους φοιτητές και τους άνεργους, στις φυλές των ιθαγενών του Αμαζόνιου που κατασπαράζεται, σε όλους όσους αντιστέκονται και μάχονται ενάντια στη πλήρη υποδούλωση, ενάντια στο διωγμό και τον αφανισμό, είτε με τον ένα τρόπο είτε με τον άλλο.

Το μουντιαλ είναι άλλο ένα κομμάτι της βάρβαρης επίθεσης που έχει εξαπολύσει το κράτος της Βραζιλίας για να εξυπηρετήσει και το ντόπιο αλλά προπάντων το παγκόσμιο κεφάλαιο. Αυτό που συμβαίνει στην Βραζιλία και όπου άλλου είναι και δική μας υπόθεση. Ο πόλεμος των τάξεων. Ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση είναι παγκόσμιος.Ο αγώνας των από τα κάτω δεν είναι μόνο δίκαιος αλλά και επιβεβλημένος.

Μποικοτάζ στο μουντιαλ

Αλληλεγγύη στους Εξεγερμένους της Βραζιλίας

Πόλεμος στο πόλεμο των αφεντικών

Antifa League Athens
https://antifaleague.espivblogs.net/

εργατική αντιφασιστική δράση

http://erad.gr/

Από την πατησίων ως την αμυγδαλέζα ο “ξένιος” δίας και τα κέντρα κράτησης μεταναστών είναι πόλεμος

Tα σύνορα της ελλάδας δεν βρίσκονται μόνο στον έβρο ή στα υπόλοιπα εδαφικά της όρια. Για τους μετανάστες και τις μετανάστριες τα σύνορα αυτά βρίσκονται σε ολόκληρη την ελλαδική επικράτεια και δεν μπορούν ποτέ να τα διαβούν ολοκληρωτικά. Εμπόδιο σε αυτό είναι ένα δίκτυο σημείων ελέγχου που όλο και πυκνώνει, ένα σύνολο τειχών και συρματοπλεγμάτων που όλο και περισσότερο υψώνεται, ένα σύμπλεγμα εγκλεισμών κι   αποκλεισμών που συνεχώς απλώνεται. Και όλα αυτά οργανώνονται από ένα στρατιωτικοποιούμενο μηχανισμό ρύθμισης, καταστολής κι εκμετάλλευσης (αστυνομία, στρατός, συνοριοφύλακες και λιμενικοί, μαφία, φασίστες) και ρατσιστικού στιγματισμού και διαχείρισης (μκο, μμε) που εργάζεται προς την κατασκευή και τη διατήρηση μιας συνθήκης που θέλει τους/ις μετανάστες/τριες αποκλεισμένους/ες. Αυτός ο αποκλεισμός είναι ταυτόχρονα όμως και ο μόνος τρόπος να ενταχθούν στο κοινωνικό σώμα: ως απόλυτα υποτιμημένες ζωές, στο μεταίχμιο μεταξύ παρανομίας και νομιμότητας, ελέγχου και εγκλεισμού, οριακής επιβίωσης και θανάτου, προσμονής-ελπίδας και ματαίωσης-απόγνωσης.

Εδώ και είκοσι χρόνια, με στρατηγικό όχημα την παρανομοποίηση της μετανάστευσης και με κεντρική ιδεολογία τον κίνδυνο για την εθνική συνοχή και την ασφάλεια, οι ζωές των μεταναστών/τριών θεωρούνται ανάξιες να βιωθούν, όχι μόνο από τους κυρίαρχους αλλά και από ηθικά και πολιτισμικά εξαχρειωμένους υποτελείς. Αυτό που γινόταν σε όλη την ελλάδα για δεκαετίες, άλλοτε υπόγεια κι αόρατα και άλλοτε όχι και τόσο, τώρα θεσμοποιείται, οργανώνεται, αναβαθμίζεται ποιοτικά και ποσοτικά, αποκτά όνομα και μεταμορφώνεται στην νέα κανονικότητα, με την οποία όλοι πρέπει απαρέγκλιτα να συμμορφώνονται αν δεν θέλουν να αντιμετωπιστούν με παρόμοιες μεθόδους. Έτσι, ειδικά οι γειτονιές γύρω από την Πατησίων όπου κατοικούν πολλοί μετανάστες/τριες γίνονται τόποι διαρκούς αστυνομικού ελέγχου, μιας συνεχούς επιθετικής αστυνομικής επιχείρησης η οποία στην περίπτωση των μεταναστών/τριών παίρνει το κυνικό όνομα «Ξένιος Δίας», ενώ υπήρξε και η αντίστοιχη για τους τοξικοεξαρτημένους και άστεγους του κέντρου με την ονομασία «Θέτις». Αυτές οι επιχειρήσεις δεν έχουν ως στόχο την αντιμετώπιση κάποιας συγκεκριμένης παράβασης. Απεναντίας, παρεμβαίνουν προληπτικά και ρυθμιστικά με μεθόδους στρατιωτικής κατοχής: στρατοπέδευση στο κέντρο τεράστιων αστυνομικών δυνάμεων, βαρύς οπλισμός, συνεχείς εποχούμενες περιπολίες και έλεγχοι, μαζικές προσαγωγές και συλλήψεις, διασπορά των συλληφθέντων σε διάφορους χώρους εγκλεισμού, από τα αστυνομικά τμήματα και τις φυλακές μέχρι τα επίσημα κέντρα κράτησης, όπου κρατούνται για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα εκτός ποινικού δίκαιου, στο έλεος μιας εκτελεστικής εξουσίας που δεν δεσμεύεται από τα τυπικά νομικά όρια. Με την παραπάνω πολιτική συντονίζονται ρατσιστικές – φασιστικές επιτροπές κατοίκων που βαυκαλίζονται πως μιλούν στο όνομα της εκάστοτε γειτονιάς και προσπαθούν να επιβάλουν σε αυτή ένα καθεστώς τρομοκρατίας (με πιο γνωστή περίπτωση αυτή στον Άγιο Παντελεήμονα).

Άλλωστε, σε ένα καθεστώς γενικευμένης αστυνομικής διακυβέρνησης, όπου η αστυνομία έχει την αρμοδιότητα να παρεμβαίνει απευθείας στο κοινωνικό πεδίο επιβάλλοντας όχι απλώς το νόμο αλλά μια συγκεκριμένη κοινωνική τάξη πραγμάτων, η διαχείριση των μεταναστών/τριών αποτελεί προνομιακό πεδίο δράσης γι’ αυτήν. Και η αστυνομία δρα ολοένα και περισσότερο στα όρια της τυπικής νομιμότητας, σε μια γκρίζα ζώνη μεταξύ επιβολής του νόμου και παράβασής του, μια παράβαση που προλειαίνει το έδαφος για την αυριανή επέκταση του νόμου. Η αστυνομία δρα έτσι όπως δρα όχι λόγω της πολιτικής της εξουσίας (του υπ. δημ. τάξης) ούτε λόγω των πολιτικών τοποθετήσεων όσων την στελεχώνουν (φασιστικων στην πλειοψηφία τους), αλλά επειδή δομικα ενσαρκώνει μια διαρκή κατάσταση εξαίρεσης και επειδή σήμερα, υπό το φόβητρο της πανταχού παρούσας κρίσης, το τι είναι αποδεκτό και επιτρεπτό διολισθαίνει όλο και περισσότερο από τη βουλή και τις έδρες των δικαστηρίων εκεί όπου πάντοτε ρίζωνε: στις κάννες των αστυνομικών όπλων.

Η διαχείριση αυτή στοχεύει βέβαια στην πειθάρχηση και την «επισφαλειοποίηση» της ζωής των μεταναστών/τριών, στην εσωτερίκευση του φόβου που φτάνει ενίοτε στο σημείο να αποφεύγουν ακόμη και να κυκλοφορήσουν. Μιλάμε για μια τεχνική διακυβέρνησης που, μεταξύ άλλων, χρησιμοποιεί την «εικονική νομιμότητα», με την έννοια ότι, αν δούμε τις αναφορές και τις στατιστικές της ΕΛ.ΑΣ. για την πρόοδο της επιχείρησης «Ξένιος Δίας», από τους μετανάστες και τις μετανάστριες που προσάγονται από τους δρόμους της Αθήνας ελάχιστοι/ες δεν έχουν καθόλου χαρτιά και επομένως κρατούνται για διοικητικούς λόγους κι ακόμα λιγότεροι/ες διώκονται τελικά για κάποιο ποινικό αδίκημα. Βλέπουμε δηλαδή εδώ ότι δεν ενδιαφέρει τόσο η αποτελεσματικότητα της «πάταξης της λαθρομετανάστευσης και του εγκλήματος» όσο ο διαρκής μηντιακός λόγος γύρω από το ζήτημα «μετανάστες στο κέντρο της πόλης» και η καθημερινή, διαρκής και πανταχού παρουσία της αστυνομίας ως υποτιθέμενου αντεγκληματικού μηχανισμού• μάλλον η διαχείριση της αταξίας και της ανεξέλεγκτης κίνησης παρά αυτή καθεαυτή η καταστολή της παρανομίας• μάλλον η διάδοση του ηθικού πανικού παρά η αποτροπή του• μάλλον η διακυβέρνηση μέσω του φόβου παρά η εμπέδωση ενός αισθήματος ασφάλειας.

Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν συμβαίνουν σε κοινωνικό κενό• απεναντίας λαμβάνουν χώρα σε μια έντονα πολωμένη κοινωνική συνθήκη. Από τη μία, όσοι συναινούν στον εκφασισμό, είτε με το να κάθονται απαθείς και αμέτοχοι, κοιτάζοντας τη δουλειά τους, είτε με το να τον στηρίζουν έμπρακτα. Και αυτή η στήριξη γίνεται με χίλιους τρόπους: από τα υποτιμητικά βλέμματα στο δρόμο, την εκμετάλλευση των μεταναστών/τριών στις χειρότερες των εργασιών και υπό τις χειρότερες των συνθηκών, την επίμονη απαίτηση από το κράτος να τους «μαντρώσει», να τους καταστείλει ή να τους εκδιώξει από τη χώρα, μέχρι και τη στελέχωση των νεοναζιστικών συμμοριών.

Από την άλλη πλευρά, αυτοί που τους γυρίζει το μάτι κάθε φορά που γίνονται μάρτυρες μαζικών προσαγωγών και ρατσιστικών συμπεριφορών στην ίδια τους τη γειτονιά, που βλέπουν στους/ις μετανάστες/τριες τα ταξικά τους αδέρφια, που ασφυκτιούν μες στη νέα κανονικότητα που χτίζεται στο κέντρο της αθήνας και όχι μόνο, που δεν ανέχονται να ζουν σε μια κοινωνία η οποία επιτρέπει την κράτηση ανθρώπων με μοναδική αιτιολογία το γεγονός ότι στερούνται νομιμοποιητικών εγγράφων, που για όλους τους λόγους του κόσμου νιώθουν την ανάγκη να βρεθούν στο πλάι άλλων αγωνιζόμενων ανθρώπων -είτε αυτοί βρίσκονται στην Αμυγδαλέζα είτε στο Φυλάκιο Έβρου είτε έξω από την ΑΣΟΕΕ- και να αντιπαρατεθούν στη σύγχρονη βαρβαρότητα.

Να αντισταθούμε στον εκφασισμό
Κοινός αγώνας ντόπιων και μεταναστών/τριών, εντός και εκτός των τειχών
Μέχρι την απελευθέρωση και του τελευταίου μετανάστη/τριας από τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης
Ιανουάριος 2014

http://nolager.espiv.net/index.php/ylikosyn/keimena/67-2014-01-12-12-24-44