Μοίρασμα κειμένων, Τρικάκια, πανό και συνθήματα έξω από το κατάστημα του Ιανού στην Αριστοτέλους κατα την διάρκεια συνέντευξης τύπου για το Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ Θεσσαλονίκης. Κάποια στιγμή πέρασε από το σημείο της παρέμβασης και η αντιρατσιστική πορεία. Αρκετοί καταναλωτές φύγανε από το μαγαζί ως ένδειξη αλληλεγγύης και ενημερώθηκαν πως το μποϊκοτάζ συνεχίζεται.
(Πριν την παρέμβαση ο Ιανός έβαλε εργαζόμενο να καθαρίσει τις αφίσες που είχαν κολληθεί γύρω από το μαγαζί και καλούσαν σε μποϊκοτάζ.)
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας κλάδος που κήρυξε απεργία. Οι απεργοί, μαζί μ’ άλλους ανθρώπους (αλληλέγγυους τους λένε) περιφρούρησαν το δικαίωμά τους στην απεργία, αποκλείοντας γνωστά και μη εξαιρετέα αφεντικά, τα οποία έχουν προκαλέσει κατά καιρούς μικρά και μεγάλα προβλήματα στον εν λόγω εργασιακό χώρο, και όχι μόνο. Ο τρόπος που εξελίσσεται η ιστορία μπορεί να ανταγωνιστεί μεγάλα ονόματα στο χώρο της σεναριογραφίας. Μπορείτε να το διαπιστώσετε και εσείς:
Την Κυριακή 28 Γενάρη ο κλάδος του βιβλίου κήρυξε μια μοναχική απεργία. Οι λόγοι της αναγκαιότητας για την κυριακάτικη αργία δε θα αναλυθούν εδώ, αφού μπορεί κάποιος να βρει πλούσιο υλικό μέσω του συντονιστικού για αυτήν. Οργανώθηκαν απεργιακές περιφρουρήσεις στον Ιανό και στον Παπασωτηρίου. Στον Ιανό μάλιστα, ο -κατά τ’ άλλα αριστερών καταβολών- σταθμός “κόκκινο” είχε συνάψει πενθήμερη εορταστική συνεργασία, με φιλανθρωπικό στόχο, προφανώς όχι για τους εργαζόμενους, αφού κανένα αφεντικό δε θα έδειχνε ποτέ την “ανθρωπιά” του σε τέτοια “κτήνη”.
Τότε ο Ιανός αποφάσισε να ζητήσει την ανεκτίμητη συμβολή της αστυνομίας, για να καθαρίσει από την πλέμπα, η οποία παλεύει για τα δικαιώματα που κάποτε χαρακτηρίζονταν αναφαίρετα. Η αστυνομία συνεργάζεται. Και εκεί αρχίζει το show.
Ξυλοδαρμοί γύρω από το μαγαζί, χημικά και εξευτελιστικά γδυσίματα συνέθεσαν μια γιορτινή ατμόσφαιρα στο κέντρο της Αθήνας. Το θέαμα απογειώνεται με τέσσερις συλλήψεις και μια προσαγωγή. Αξίζει να αναφερθεί πως δυο από τους συλληφθέντες ήταν περαστικοί. Στο Α.Τ. Ακροπόλεως όπου μεταφέρονται, συγκεντρώνονται δεκάδες αλληλέγγυοι, κάποιοι από τους οποίους είχαν χτυπηθεί κατά τη διάρκεια της επίθεσης της αστυνομίας και περίμεναν να υποβάλλουν μηνύσεις. Ο προσαχθείς αφήνεται ελεύθερος. Η συγκέντρωση σπάει απρόκλητα και με τη βία μετά από δυο περίπου ώρες. Εκ νέου χημικά και ξυλοδαρμός, αλλά αυτήν τη φορά η αστυνομία δεν ήταν αρκετά αποτελεσματική και ο αριθμός των συλληφθέντων μειώθηκε σε τρεις!
Στην ιστορία αυτή υπάρχουν κάποια σημεία στα οποία πρέπει να δείξουμε ιδιαίτερη προσοχή, γιατί αποτελούν πρωτοφανείς συμπεριφορές της εργοδοσίας και της ΕΛ.ΑΣ και μας δείχνουν το δρόμο εκείνων που ενδέχεται να παγιωθούν ή να ακολουθήσουν.
Αρχικά, ο εξευτελισμός μέσω γδυσίματος που υπέστησαν δύο από τους εφτά συλληφθέντες εφαρμόστηκε λίγες ημέρες αργότερα και στους αφισοκολλητές του “Διστόμου”. Επίσης, το να απαιτεί η εργοδοσία από την αστυνομία να χτυπήσει απεργούς, χωρίς καμιά πρόκληση από τους τελευταίους, είναι πρακτική που δε θυμίζει ούτε καν χούντα και δείχνει έκδηλα τα μέτωπα που έχουν δημιουργηθεί. Και στο ATTICA είδαμε ΜΑΤ να φυλάνε το κτίριο κατά τη διάρκεια απεργιακής διαδήλωσης, αλλά ο Ιανός ξεπέρασε κάθε προσδοκία.
Τέλος, ο ξυλοδαρμός των συλληφθέντων, μέσα στο τμήμα, μπροστά στα μάτια των δικηγόρων τους, μας δείχνει ότι τα κτήνη είναι αδίστακτα και ότι πρέπει να οργανώσουμε τη δύναμή μας με θάρρος και αλληλεγγύη, έχοντας στο μυαλό μας πως τίποτα πια δεν είναι δεδομένο.
Δεν είναι ώρα για πεσιμισμούς και ματαιότητες. Αν δεν τους επηρέαζαν οι αγώνες μας θα έμεναν στην τυπική προπαγάνδα περί “γραφικών συνδικαλιστών”. Αν δεν μας φοβόντουσαν δε θα μας χτυπούσαν με αυτόν τον τρόπο. Θα απαντήσουμε στην επίθεση αυτή με οργάνωση και αλληλεγγύη.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 7 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ 28ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ
ese.espiv.net / ese-ath@espiv.net
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση (ΕΣΕ Αθήνας)
Στις 3-5/1/2014 πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη η 8η πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Ελευθεριακής Συνδικαλιστικής Ένωσης (ΕΣΕ).
Η Συνδιάσκεψη ξεκίνησε με ειδική συζήτηση στο πλαίσιο της ΕΣΕ με θέμα, «ανεργία και τρόποι οργάνωσης των ανέργων». Στη συζήτηση μεταφέρθηκε η εμπειρία από τη λειτουργία και τη δράση του ΣΩματείου Βάσης Ανέργων (Αθήνας).
Στη Συνδιάσκεψη έγινε απολογιστική παρουσίαση της δράσης των τοπικών ενώσεων (Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Ιωαννίνων).
Συζητήθηκαν επίσης τα εξής θέματα:
Α. εκτιμήσεις για τη συγκυρία (πολιτική κατάσταση – εργασιακά – εργατικό / συνδικαλιστικό κίνημα
Β. η δράση της ΕΣΕ: μορφές / περιεχόμενα παρέμβασης στους εργασιακούς χώρους και γενικότερα, επαναπροσδιορισμός στρατηγικών και τακτικών.
Γ. το πλαίσιο διεκδίκησης 30/900.
Δ. κοοπερατίβες, αυτοδιαχείριση, συνεργατικά εγχειρήματα, αλληλέγγυα οικονομία
Ε. πανελλαδικοποίηση της ΕΣΕ – πανελλαδικές καμπάνιες
ΣΤ. διεθνείς σχέσεις (συμμετοχή της ΕΣΕ στον Μαυροκόκκινο Συντονισμό).
Η Συνδιάσκεψη πήρε σχετικές αποφάσεις για τα ζητήματα που συζητήθηκαν.
Γενάρης 2014
http://ese.espiv.net/
http://esethessalonikis.gr/
http://eseioanninon.squat.gr/
Από την πρώτη μέρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, από το πρώτο βράδυ της κατάληψης, δημιουργήθηκε εργατική συνέλευση, που συντέλεσε με την προσφορά της στη σύνδεση των αγώνων και στη γενίκευση της εξέγερσης, στο να μην μείνει φοιτητική και να αποκτήσει χαρακτηριστικά γενικής εξέγερσης ενάντια στο καθεστώς της καταπίεσης και της κυριαρχίας.
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση (ΕΣΕ Αθήνας)
http://www.esethessalonikis.gr/
ΝΑ ΖΩΝΤΑΝΕΨΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ
ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΝΟΗΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
Ο κατήφορος δεν δειχνει να έχει τέλος! Ο οδοστρωτήρας της εξουσίας συνεχίζει να ισοπεδώνει κάθε ψείγμα κοινωνικής και εργατικής κατάκτησης των προηγούμενων χρόνων. Πλήρης και απόλυτη ελευθερία των εργοδοτών για μαζικές απολύσεις, διαθεσιμότητα σε χιλιάδες εργαζόμενους στο δημόσιο, κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Ταυτόχρονα η φορολόγηση των πάντων, η αύξηση των τιμών στα προϊόντα καθημερινής χρήσης, τα φάρμακα και τις μετακινήσεις, τα εισητήρια των 25 ευρω στα νοσοκομεία, οι λογαριασμοί και τα χρέη στις τράπεζες, διαμορφώνουν την εικόνα μιας κοινωνίας σε παρακμή, που έχει αφεθεί στην μοίρα της, ή καλύτερα στα χέρια όσων την διαφεντεύουν.
Μπορεί βέβαια η στρατηγική του Κράτους και του κεφαλάιου να δείχνει οτι αποδίδει καρπούς, οτι το κίνημα αντίστασης έχει ξεφουσκώσει και η ακατάπαυστη επίθεση τύπου “Σόκ και δέος” δεν έχει αφήσει περιθώριο αντίδρασης, αλλά τα πράγματα δεν είναι ακριβώς ετσι. Διάσπαρτοι αγώνες, ριζοσπαστικές κινήσεις υπεράσπισης κεκτημένων αλλά και διεκδικήσεις, ξεπηδούν σε όλη την χώρα συνεχώς. Το πρόβλημα βρίσκεται στην αδυναμία σύνδεσης, συνέχειας και μαζικοποίησης αυτών των αγώνων. Η διαμεσολάβηση των εργατοπατέρων οδηγεί με ακρίβεια στην υποχώρηση, η ανάθεση και η μή ενεργοποίηση των εργαζομένων στα ζητήματα που τους απασχολούν οδηγεί με βεβαιότητα στην ήττα. Το χειρότερο όμως κατρακύλισμα της κοινωνικής αντίστασης είναι να ελπίζει κανείς οτι θα εκφραστεί μέσα απο τους θεσμούς και την νομιμότητα. Όπως ακριβώς λοιπόν συνέβη την άνοιξη του 12′, έτσι και τώρα, οι κυρίαρχοι προετοιμάζουν να εκφραστεί ο λαός για τα ζόρια που τραβάει, μέσα απο τις αυτοδιοικητικές εκλογές που πλησιάζουν. Η ταφόπλακα των όποιων αγώνων του προηγούμενου διαστήματος, έχει σχήμα ψηφοδελτίου. Και πολλά κοράκια, δεξιά κι αριστερά, κρώζουν (μνημονιακά ή ανατρεπτικά) και τριγυρνούν γύρω του.
Ακόμη κι αυτή η γενική απεργία, κινείται σε αυτό το πλαίσιο εκτόνωσης των αγώνων, άλλο ένα μύνημα αγωνιστικότητας, μιας ξεθωριαμένης μαχητικής παρουσίας του παραδοσιακού συνδικαλισμού που τόσα χρόνια ήξερε μόνο να ζητιανεύει και τώρα δεν του δίνουν σημασία, ούτε οι μεχρι πρότινος “κοινωνικοί του εταίροι”. Αφού πέρασε ο…”καυτός” Σεπτέμβρης στον οποιον πολλοί στοιχημάτιζαν, και μαζί του πέρασαν και πλειάδα νέων μέτρων στην Βουλή, έπρεπε να βγούμε στους δρόμους με μια εκκωφαντική γενική απεργία προπαγανδισμένη απο τα κανάλια και τα social media. Εξαιρώντας λίγα μαχητικά σωματεία κι εργατικές κινήσεις, δεν έγινε ούτε προετοιμαία στους χώρους δουλειάς, ούτε ενημέρωση των εργαζομένων, ούτε θα υπάρξει κανένα σοβαρό μπλοκάρισμα της παραγωγής αυτή την μέρα.
Όλα τα παραπάνω δεν στοχεύουν στην απαξίωση της απεργίας ως μέσο. Ούτε γράφονται για να αποτρέψουν κάποιον να κατέβει στη απεργία. ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ! Θεωρούμε οτι η μεγαλύτερη συμμετοχή του κόσμου στην απεργία, η μαζική διαδήλωση κι η επικοινωνία μεταξύ των αγωνιζόμενων, ειδικά σε αυτή την συγκυρία που τα συνδικαλιστικά και κομματικά παραμάγαζα είναι πλήρως απαξιωμένα, αποτελούν σημαντικά στοιχεία για να πάρει άλλο νόημα μια απεργιακή κινητοποίηση και να χτιστούν πιο ριζοσπαστικές και επιθετικές μορφές της. Παλέυουμε για μια αποτελεσματική απεργία που θα παραλύσει την παραγωγή και για να πετύχει αυτό δεν μπορούμε ούτε να χαιδεύουμε αυτιά ούτε να ελπίζουμε σε αγωνιστικά ραντεβουδάκια.
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 6 ΝΟΕΜΒΡΗ
Απεργιακη συγκέντρωση 10:30 εργ.Κέντρο
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΑΓΩΝΑΣ
Εκδήλωση-συζήτηση με θέμα:Η γενική απεργία ώς μέσο πάλης
στην σημερινή συγκυρία και μια κριτική αποτίμηση των κινητοποιήσεων
του προηγούμενου διαστήματος.
Κυριακή 24 Νοέμβρη, 18:00 στον ΑΚΟΙΧΙ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ
ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ
ΕΝΩΣΗ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
Φασίστες Και Αφεντικά Στου Πηγαδιού Τον Πάτο, Ζήτω Το Παγκόσμιο Προλεταριάτο!
eseioanninon.squat.gr
—
Οι πειραματισμοί τέλειωσαν. Εδω και χρόνια, οι εργοδότες και οι κρατικοί τους αυλικοί, προσπαθούσαν να ξεχειλώσουν με κάθε τρόπο το ωράριο εργασίας. Ξεκίνησαν με την διεύρηνση του ωραρίου στην αγορά πριν μερικά χρόνια, το άνοιγμα των μαγαζιών τις Κυριακές κατα τις εορταστικές περιόδους και τώρα αποφασίζουν λόγω…μνημονιακής πίεσης, την ολοκληρωτική κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Τα καταστήματα πλέον μπορούν να είναι ανοιχτά όλες τις Κυριακές του χρόνου αναλόγως τις αποφάσεις κάθε περιφέρειας, πέραν των επτά που θα είναι υποχρεωτικές. Όλα αυτά με την πρόφαση της ανάπτυξης,της αναζοωγόνησης της αγοράς και κυρίως της ανάγκης για δημιουργία θέσεων εργασίας. Ευτυχώς που οι προηγούμενες ρυθμίσεις για το ωράριο άνοιξαν δουλειές και βρεθήκαμε σήμερα με 1500000 ανέργους και τουλάχιστον 500000 απλήρωτους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Και είναι προφανές πως κανείς υπάλληλος δεν θα προσληφθεί, αντιθέτως οι ηδη υπάρχοντες θα ωφείλουν να δουλέυουν μια μέρα- την τελευταία που είχε απομείνει- παραπάνω.
Η απόφαση αυτη γυρνάει 700.000 εργαζόμενους στο εμπόριο, 103 χρόνια πίσω στο 1909, τότε που τα μαγαζιά δούλευαν και τις Κυριακές. Ο στόχος τους είναι διπλός, από τη μια να τσακίσουν ότι έχει απομείνει από τις εργατικές κατακτήσεις και από την άλλη να ξαναμοιράσουν την αγορά σε περίοδο που οι τζίροι πέφτουν συνεχώς προς όφελος των μεγάλων εμπορικών ομίλων και των πολυεθνικών.
Θέλουν η «θεά αγορά» να αποφασίζει για τα πάντα, θέλουν να μας κάνουν δούλους της, ακόμα και οι ζωές μας οι ίδιες να προσαρμοστούν σε αυτήν. Με απίστευτο θράσος σε μια εποχή που η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου παλεύει να επιβιώσει, διατείνονται ότι είνα απαραίτητες περισσότερες μέρες και ώρες με τα μαγαζιά ανοιχτά για να μπορεί να ψωνίζει. Εμείς λέμε ότι ούτε στις «εποχές της αφθονίας» ούτε πολύ περισσότερο, στη σημερινή εποχή χρειάζεται τα καταστήματα να λειτουργούν περισσότερες ώρες και μέρες. Οι ώρες που λειτουργούν τα μαγαζιά είναι υπεραρκετές για να ψωνίσει όποιος θέλει. Αυτό που επιδιώκουν είναι να δημιουργήσουν συνειδήσεις καταναλωτών, καταναλωτών εμπορευμάτων, πολιτικής, διασκέδασης κ.λπ. Για να μπορούν όλοι αυτοί οι από πάνω να συνεχίσουν να θησαυρίζουν από τη δουλειά μας και να αναπαράγουν την εξουσία τους από την ανοχή μας.
Ταυτόχρονα δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι οι χώροι του εμπορίου ήταν πάντα το «θερμοκήπιο» των νέων εργασιακών σχέσεων. Από εδώ ξεκίνησε το ωρομίσθιο, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, τα σπαστά ωράρια, και σαν γάγγραινα απλώνονταν και στους άλλους κλάδους και χώρους δουλειάς. Ας μην έχει κανείς αυταπάτες ότι η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας είναι μια υπόθεση στενά του εμπορίου. Σύντομα όλοι οι εργαζόμενοι θα βρεθούν να αντιμετωπίζουν το ίδιο ζήτημα. Η διάχυση του 40ωρου σε 6 μέρες που ψηφίστηκε στο τελευταίο μνημόνιο, κρύβει τις απαιτήσεις Κράτους και αφεντικών (μικρών και μεγάλων) για 6 μέρες δουλειάς, δείχνουν ότι αυτή θα είναι η κατεύθυνση για όλους.
Ειδικά στην περιοχή μας, ο Καχριμάνης με το περιφερειακό του συμβούλιο, άφησε στην “καλή” προαίρεση των επιχειρηματιών, την δυνατότητά τους να ανοιγουν όσες Κυριακές το επιθυμούν. Ο εμπορικός σύλλογος απο την άλλη, σε απόφαση του (γενική συνέλευση όχι ΔΣ) στις 11 Οκτώβρη, αποφάσισε το άνοιγμα των μαγαζιών μόνο μια Κυριακή. Δεν γνωρίζουμε με ποιο τρόπο αυτη η απόφαση θα τηρηθεί όταν οι σύλλογοι των γειτονικών νομών κινούνται σε άλλη κατεύθηνση, ούτε μπορούμε σαν εργαζόμενοι να εμπιστευτούμε τις αποφάσεις των αφεντικών όταν εξ΄ορισμού τα συμφέροντά μας είναι αντιθετικά. Είναι σίγουρο πως αν η επιλογή είναι πιο συμφέρουσα ή πιεστούν απο τον μεταξύ τους ανταγωνισμό, θα ανοιξουν κυριακάτικα τα μαγαζιά τους αδιαφορώντας για τους εργαζόμενους. Δεν αποκλείται μάλιστα να δούμε ελαφρύνσεις για λογαριασμό των εργοδοτών που να αφορούν ασφαλιστικά ή φορολογικα έξοδα. Ο τρόπος να πετύχουν τις μεθοδεύσεις τους θα βρεθεί, χωρίς να υπολογίσουν καθόλου τους εργαζόμενους και τα ωράριά τους. Γεγονός όχι παράλογο, την στιγμή που ο κλάδος των εμπορουπαλλήλων δεν είναι οργανωμένος συνδικαλιστικά κι ακόμα χειρότερα όταν οι όποιες συνδικαλιστικές δομές είναι στριμωγμένες στα κομματικά γραφεία και τις πολιτικές φιλοδοξίες.
Τα αφεντικά, το Κράτος κι οι εργατοπατέρες δεν μας αφήνουν να ανασάνουμε!
Εχουμε αργήσει ήδη, μα δεν έχουμε άλλη επιλογή απο την αντίσταση σε τέτοιους σχεδιασμούς. Προτάσσουμε την αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων και την αυτοργάνωση των συνδικάτων, όπλα που τσάκισαν πολλές φορες τα σχέδια των αφεντικών, κι ωφείλουμε να τα έχουμε πάντα στραμένα εναντίον τους. Ο αγώνας για την μη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, δεν είναι υπόθεση μόνο των εργαζομενων στο εμπόριο, ειναι υπόθεση όλων μας.
ΠΟΤΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ
Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΤΟ ΩΡΑΡΙΟ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΚΛΑΒΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ
ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ
ΕΝΩΣΗ
ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ
είδος:
μαύρη κομωδία
σκηνοθεσία:
Basil Dearden
ηθοποιοί:
Oliver Reed, Diana Rigg, Telly Savalas
διάρκεια:
1 h 50 min
*οι υπότιτλοι στα ελληνικά είναι μια δουλειά της ΕΣΕ θεσσαλονίκης
πλοκή:
Λονδίνο, στις αρχές της δεκαετίας του 1900, η επίδοξη δημοσιογράφος Sonia Winter (Diana Rigg) αποκαλύπτει μια οργάνωση που ειδικεύεται στα συμβόλαια θανάτου, το “γραφείο δολοφονιών, Ε.Π.Ε”. Προκειμένου να επιφέρει την καταστροφή του, αναθέτει τη δολοφονία του ίδιου του προέδρου του γραφείου, Ivan Dragomiloff ( Oliver Reed).
Ο Dragomiloff αντί να εξοργιστεί, φαίνεται να το διασκεδάζει αποφασίζοντας να αναλάβει τη δολοφονία του και να την κατευθύνει προς όφελός του. Η κατευθυντήρια αρχή του γραφείου του, που ιδρύθηκε από τον πατέρα του, ήταν πάντα ότι υπήρχε ένας ηθικός λόγος για τον οποίο τα θύματά τους πρέπει να σκοτωθούν – κατα βάση δεσποτικοί, βασιλιάδες, επιχειρηματίες και τύραννοι. Προσφάτως όμως, οι συνάδελφοί του έχουν την τάση να σκοτώνουν περισσότερο για το οικονομικό κέρδος από ό, τι για ηθικούς λόγους. Ο Dragomiloff, λοιπόν, αποφασίζει να δεχθεί το συμβόλαιο του δικού του θανάτου του και να αμφισβητήσει τα άλλα μέλη του διοικητικού συμβουλίου: Να τον σκοτώσουν ή να τους σκοτώσει…
Βασισμένη,
στο ομόνυμο βιβλίο του Jack London το 1916 (ημιτελές, καθώς πέθανε πριν το τελειώσει) και ολοκληρωμένο από τον Robert L. Fish το 1963
και εδώ ας σταθούμε λίγο…
Όπως και τα περισσότερα από τα βιβλία του Λόντον, ασχολείται με την “προσωπική ηθική”.
Η παραδοχή: Μια ομάδα ατόμων συνειδητοποιεί ότι ο κόσμος θα ήταν ένα καλύτερο μέρος αν και μόνο αν οι διεφθαρμένοι και οι κακοί άνθρωποι μπορούσαν να εξαλειφθούν. Έτσι, δημιουργούν μία εταιρία, η οποία χρησιμοποιεί την “ηθική” για να καθορίσει ποιος είναι άξιο θύμα ή όχι.
Τι γίνεται όμως αν ένα άτομο θα μπορούσε να πείσει τα μέλη αυτής της ένωσης, ότι οι ίδιοι είναι μια οντότητα που αξίζει να εξαλειφθεί;
Με το Γραφείο Δολοφονιών ο Τζάκ Λόντον σατιρίζει τις ιδέες του Νίτσε, τον ατομικισμό, τον μύθο του αρχηγού, τον ολοκληρωτισμό της σκέψης, τον εξευγενισμό του θανάτου, τη μυστικιστική αντίληψη του καθήκοντος. Και εξορκίζει την ηθική στο όνομα της ζωής.
Αυτό είναι θεμιτό και αποτελεί ορθή κριτική σε περίπτωση που δεχτούμε αυτά που συνδέουν τον αναρχισμό με το Νίτσε (το μίσος του για το κράτος, την αηδία του για την ανόητη κοινωνική συμπεριφορά της «αγέλης», του αθεισμού, την επιθυμία για ένα νέο άνθρωπο που δεν θα είναι ούτε κύριος οούτε δούλος και οποίος θα μπορούσε να πει, «ναι» στην αυτο-δημιουργία ενός νέου κόσμου με βάση το “τίποτα”, και την προώθηση του για την «επαναξιολόγηση των αξιών» ως πηγή της αλλαγής, σε αντίθεση με μια μαρξιστική αντίληψη της ταξικής πάλης και τη διαλεκτική της γραμμικής ιστορίας.) και που όμως ο ίδιος τον απεχθάνονταν…
Στα πρώτα χρόνια του εικοστού αιώνα, οι όροι αναρχία, συνωμοσία, κατασκοπεία, και επανάσταση ενώθηκαν για να δημιουργηθούν πολλά έργα μυθοπλασίας
όπως το “The Secret Agent” του Conrad, το “The Man Who Was Thursday” του Chesterton, το “The Riddle of the Sands” του Caldwell, το “The 39 Steps” του Buchan κ.α.
Ο Λόντον, αποτυχημένος επιχειρηματίας (περίοδος κατα την οποία δηλώνει οτι γράφει για να επεκτείνει το ήδη τεράστιο ράντσο του, το οποίο και δεν ξέρει πως να συντηρήσει) και έχοντας αποσυρθεί απο την ενεργό δράση στο αμερικάνικο σοσιαλιστικό κόμμα (για το οποίο έδινε ομιλίες και έγραψε τα έργα “Ο Πόλεμος των Τάξεων” το 1905 και “Επανάσταση και άλλα δοκίμια” το 1910, προωθόντας τις σοσιαλιστικές ιδέες) ακολουθεί το πνεύμα των καιρών και πολλούς απο τους συναδέλφους του ασχολούμενος με το “γραφείο δολοφονιών Ε.Π.Ε” αναπαράγοντας τον -φαινομενικά- αστείο μύθο ότι: οι αναρχικοί είναι στην πραγματικότητα αξιότιμα και πλούσια μέλη της κοινωνίας τα οποία εμφανίζουν μια διχασμένη προσωπικότητα αποβάλλοντας τους ηθικούς φραγμούς που διέπουν την ανθρώπινη φύση, ενώ σχεδόν πάντα υπάρχει απο πάνω τους κάποιος σκιώδης ηγέτης που ανεξήγητα αρχίζει να προσπαθεί να καταστρέψει τη δική του οργάνωση του…
1.οχι και τόσο αστείο το 1880-1920 με τόσες βομβιστικές επιθέσεις που χρεώθηκαν σε ομάδες αναρχικών ανά την Ευρώπη και τη φράση “με λίγη πυρίτιδα πιστέψαμε οτι θα αλλάξουμε τον κόσμο” να προέρχεται απο το στόμα των τότε συντρόφων/ περισσότερες πληροφορίες “η ιστορία της τρομοκρατίας” του
Μπιορν Κουμ)
2. ο λόγος περί της γνωστής λάσπης οτι ο αναρχισμός αποτελεί ένα ιδεολόγημα μικροαστών και μικροιδιοκτητών γης που προασπίζονται τα συμφέροντα τους και για αυτό και δεν ακολουθούν το Μεγάλο Επαναστατικό Κομμα…
Η ανάλυση που γίνεται για να συνδιαστεί το βιβλίο με τον αναρχισμό δεν είναι τυχαία…
το βιβλίο στην εισαγωγή του και σε αντιδιαστολή με την ταινία, αναλύει τις διάφορες βομβιστικές επιθέσεις που επιδίδονταν στους αναρχικούς, ονομάζοντας τους αποδιοπομπαίους τράγους και ερασιτέχνες, ξεκινώντας έτσι την ιστορία αποκαλύπτοντας τον πραγματικό υπαίτιο, το “γραφείο δολοφονιών, Ε.Π.Ε”… ενώ επίσης τα όποια γεγονότα, λαμβάνουν χώρα στην αμερική και όχι στην ευρώπη…
επίσης,
η ταινία μας τράβηξε το ενδιαφέρον, καθώς πάνω της βασίζονται όχι μία αλλά 2 θεωρίες συνομωσίας ενάντια στον αναρχισμό και το κίνημα γενικότερα…
τις οποίες και παραθέτουμε
Η πρώτη θεωρία συνομωσίας(αν και όχι αποδεδειγμένη, γαμώτο) λέει το εξής:
« Υπήρξε στην πραγματικότητα ένα “γραφείο δολοφονιών” , με επίκεντρο το Λονδίνο , υπό την παρασκηνιακή καθοδήγηση της μοναρχίας , της βρετανικής υπηρεσίας πληροφοριών , και της κοινότητας των φαμπιανιστών (Fabian sociaty). Κεφάλι της επιχείρησης ήταν ο εξόριστος Ρώσος πρίγκιπας, Πέτρος Κροπότκιν, που είχε εγκαταλείψει τη Ρωσία και στη συνέχεια την Ελβετία βρίσκοντας άσυλο στην Αγγλία . Ήταν κυνηγημένος για το ρόλο του στη δολοφονία του τσάρου Αλέξανδρου Β’ (τη δολοφονία πραγματοποίησε η Narodnaya Volya, για την ιστορία). Ήταν ο διεθνής επικεφαλής του αναρχικού κινήματος, αντικαθιστώντας το Μπακούνιν , και κατευθύνοντας την οργάνωση που δολοφόνησε 19 αρχηγούς κρατών , βασιλιάδες, βασίλισσες, πρίγκηπες, δούκες, Πρωθυπουργούς και έναν πρόεδρο , κατά τη διάρκεια των ετών που προηγήθηκαν του Α ‘Παγκοσμίου Πολέμου. Οι εντολές του Κροπότκιν ήταν και ο λόγος για τον οποίο ο “μαθητής-μαριονέτα” της Emma Goldman, Czolgosz , πυροβόλησε τον πρόεδρο των Η.Π.Α. McKinley . Την ίδια περίοδο(ένα χρόνο πριν) πυροβολήθηκε ο βασιλιάς της Ιταλίας Umberto από τον Antonio Bresci , μέλος της αναρχικής ομάδας της Goldman στο Paterson του New jersey. Η Goldman συναντήθηκε με τον Bresci μερικές εβδομάδες πριν μεταβεί στην Ιταλία για να πυροβολήσει το βασιλιά, χρηματοδοτούμενος από τα μέλη της ομάδας. Το σύνολο των πολιτικών δολοφονιών κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, γίνονται από αναρχικούς , που υποτίθεται ότι ενεργούν μόνοι τους και αυτόνομα . Ήταν όλα οργανωμένα από τις Βρετανικές Μυστικές Υπηρεσίες στο Λονδίνο , σε σκηνοθεσία από τον Κροπότκιν και τα δίκτυα του και σε συνεργασία με διάφορα λόμπυ και στοές.»
Δεν τα σπάει;;;
και η δεύτερη και πιο αληθοφανής…ως προς την ταινία αυτή τη φορά (και όχι ως προς το βιβλίο) η οποία λέει:
« η paramount, ως παραγωγός της ταινίας, επέλεξε να βγάλει αυτήν την ταινία και αρκετές ακόμα του είδους σχεδόν την ίδια περίοδο με τη δολοφονεία του j.f kennedy με σκοπό να στρέψει το κοινό ενάντια στον κομμουνισμό…» και αυτή η θεωρία προέρχεται απο πιο επίσημες κριτικές
υ.γ. το μοναδικό ιστορικό γεγονός που είναι πράγματι αληθινό, σε σχέση με την ταινία, είναι η δολοφονία του Αρχιδούκα της Σλοβακίας, πριν από το ξέσπασμα του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Η ιδέα της αυτονομίας της Σλοβακίας ήταν μέρος του σχεδίου του αρχιδούκα Franz Ferdinand για την ομοσπονδιοποίηση της μοναρχίας, που αναπτύχθηκε με τη βοήθεια του Σλοβάκου δημοσιογράφου και πολιτικόυ Milan Hodža. Η δολοφονία του πρώτου στη βιέννη και ο τρόπος που αναπτύχθηκε και αναπαραχθηκε απο τα τότε ΜΜΕ με τη σειρά τους έπαιξε ρόλο στην έναρξη του Α’ παγκοσμίου.
*στην ταινία προφανώς και παρουσιάζεται οτί επρόκειτο για απόπειρα ενάντια στο dragomiloff..
