Σε μια εποχή που τα εργασιακά δικαιώματα καταστρατηγούνται και οι εργασιακές σχέσεις διαλύονται, οι άνθρωποι πίσω από το έργο των ΜΚΟ είχαμε να αντιμετωπίσουμε μια παραπάνω δυσκολία: να αποδείξουμε ότι είμαστε εργαζόμενοι! Για να απαντήσουμε σε αυτό και πλήθος άλλα οξύμωρα, τον Απρίλιο του 2010 ιδρύσαμε το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις ΜΚΟ (ΣΒΕΜΚΟ).

Το εργασιακό τοπίο στις περισσότερες ΜΚΟ περιελάμβανε κυρίως «συνεργάτες» ή «ωφελούμενους», «ελεύθερους επαγγελματίες» με ωράριο 9-5 και αναλώσιμους εργαζομένους που εργάζονταν μέχρι και δεκαετία με τρίμηνες συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Η μη καταβολή υπερωριών ή αποζημίωσης απόλυσης και η πρόσθετη «εθελοντική» εργασία ήταν ο κανόνας.

Παράλληλα, τα αφεντικά μάς δίδασκαν πως οι ΜΚΟ δεν έχουν χρηματικό κέρδος, άρα δεν υφίσταται εργοδοσία και εκμετάλλευση. Εάν αρνούμασταν να δουλέψουμε όντας απλήρωτοι για μήνες, ανήθικοι και αναίσθητοι ήμασταν εμείς που δεν «ενστερνιζόμασταν» τον ευγενή σκοπό της οργάνωσης. Γιατί τα αφεντικά των ΜΚΟ σέβονται και υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, αρκεί να μην είναι εργασιακά.

Τι άλλαξε τα τελευταία πέντε χρόνια; Όλα αυτά έπαψαν να θεωρούνται αυτονόητα!

Διεκδικήσαμε και σε όλες τις περιπτώσεις πετύχαμε την αναγνώριση του πραγματικού καθεστώτος εργασίας μας. Δεν είναι πια δεδομένο ότι πρέπει να περιμένουμε να πληρωθούμε όταν λάβει η ΜΚΟ τη χρηματοδότηση και πλέον απαιτούμε έγκαιρη καταβολή των δεδουλευμένων μας και υπογραφή συμβάσεων εργασίας. Καταγγέλλουμε τη «μαύρη» εργασία και επιλέγουμε εμείς πότε και αν θα εργαστούμε εθελοντικά. Αντιδράμε στις απολύσεις συναδέλφων που βαφτίζονται «μη ανανέωση σύμβασης» και πετυχαίνουμε ανάκληση απολύσεων. Οι συνάδελφοι στο ΕΣΠ απέδειξαν ότι οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ μπορούν και να απεργήσουν!

Και μάλλον καλά τα πάμε, αν κρίνουμε από την αυξανόμενη «ανησυχία» των εργοδοτών μας. Τα αφεντικά που χρόνια μας απειλούν ότι ο «χώρος είναι μικρός και θα φροντίσουν να μην ξαναβρούμε ποτέ δουλειά», φτάνουν πλέον στο σημείο να μας υπαγορεύουν την πολιτική μας στάση, επιβάλλοντάς μας την απάθεια για να «κρατήσουμε τη δουλειά μας».

Οι ίδιοι που «κόπτονται» για την ισότητα, τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες (στο όνομα των οποίων λαμβάνουν χρηματοδοτήσεις), θεωρούν αδιανόητη κάθε συλλογική διεκδίκηση και συνδικαλιστική δράση. Κάποιες ΜΚΟ δεν διστάζουν πλέον να στοχοποιούν συνδικαλιστές και να απειλούν, «προς παραδειγματισμό των υπολοίπων», ότι η επαφή με το Σωματείο ισοδυναμεί με απόλυση. Αλλά πάνω στον πανικό τους εκτίθενται.

Για να μην αναρωτιούνται (και χάνουν και το χρόνο τους με διερευνητικά τηλεφωνήματα σε άλλους εργοδότες), τους διαβεβαιώνουμε ότι από πλευράς μας θα φροντίσουμε στο εξής να απαντάται άμεσα και να καταγγέλλεται δημόσια η υποκρισία τους, καθώς και κάθε απειλή και απόπειρα τρομοκράτησης εργαζομένων. Επειδή ο χώρος είναι όντως μικρός.

Κι επειδή κανείς δεν θα το κάνει για εμάς, την 1^η Μάη απεργούμε και διεκδικούμε:

-Σταθερή εργασία και ασφάλιση για όλους τους εργαζομένους στις ΜΚΟ

-Έγκαιρη καταβολή των δεδουλευμένων, ανεξάρτητα της ροής της χρηματοδότησης

-Να δοθεί τέλος στη «μαύρη», απλήρωτη και πρόσθετη «εθελοντική» εργασία

-Την κατάργηση των ιεραρχικών μοντέλων και των αδικαιολόγητων διακρίσεων στους όρους αμοιβής και εργασίας μας

-Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας με αγώνες στους χώρους δουλειάς και αυτο-οργανωμένες αντι-ιεραρχικές δομές

Σημείο συνάντησης στο πανό του ΣΒΕΜΚΟ,

11πμ, Πύλη Πολυτεχνείου, επί της Πατησίων

Είμαστε εργαζόμενοι, όχι εθελοντές!

μεταφράζει ο rebelian

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΠΑΡΟΝ

Ισπανοί πολίτες πραγματοποίησαν την πρώτη διαμαρτυρία ολογραμάτων  στην ιστορία, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν μπροστά στο κοινοβούλιο, χωρίς να παραβιάζονται οι νέες δρακόντειες κατευθυντήριες γραμμές του νόμου περί εθνικής ασφάλειας,  για τις νέες τροποποιήσεις του Ποινικού Κώδικα και του αντιτρομοκρατικού νόμου.

Σύμφωνα με την πρόσφατα εγκεκριμένη νομοθεσία, οι πολίτες της Ισπανίας δεν μπορούν να διαμαρτυρηθούν ενάντια στο Κογκρέσο και να πραγματοποιούν συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε δημόσιους χώρους, συν το ότι πρέπει να ζητούν  την άδεια από τις αρχές κάθε φορά που θέλουν να διαμαρτυρηθούν δημοσίως.

Η ιστορική διαδήλωση έξω απο το Ισπανικό κοινοβούλιο

https://www.youtube.com/watch?v=BCvIx7BSdhI#t=17

“Αν είστε ένα  πραγματικό πρόσωπο  δεν μπορείτε να εκφραστείτε ελεύθερα, μπορείτε να το κάνετε εδώ μόνο αν μετατραπείτε σε ένα ολόγραμμα», λέει μια γυναίκα στο βίντεο που δημοσιοποιήθηκε από το κίνημα “Hologramas para la Libertad».

Video: http://youtu.be/7CwoNc8oFSA

Στην ιστοσελίδα του κινήματος πολίτες κλήθηκαν να συμμετάσχουν γράφοντας ένα γραπτό μήνυμα , αφήνοντας ένα ηχογραφημένο μήνυμα, ή μετατρέποντας τους εαυτούς τους σε ένα ολόγραμμα με την καταγραφή βίντεο μέσω κάμερας.

απο το

http://revolution-news.com/first-hologram-protest-in-history-held-against-spains-gag-law/

https://athens.indymedia.org/post/1542877/

Εργαζόμενοι/Απολυμένοι στα Metropolis

Κορυφώνοντας τον αγώνα μας και πολλαπλασιάζοντας τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις μας προχωρήσαμε την περασμένη Τετάρτη (4/3) στην πραγματοποίηση μιας μαχητικής διαδήλωσης έξω από το νυχτερινό μαγαζί ΕΝΑΣΤΡΟΝ κατά τη διάρκεια της 3ης διοργάνωσης του ελληνικού Τελικού της Eurovision από το MAD του Ανδρέα Κουρή με τη δυναμική συμμετοχή αλληλέγγυων σωματείων, εργατικών συλλογικοτήτων  και μελών ανοιχτών λαϊκών συνελεύσεων και την συγκινητική και τιμητική για εμάς παρουσία των  απεργών  της  Coca Cola 3E που κατέβηκαν με δικό τους πανό, δίπλα στα πανό της διαδήλωσης.

Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά διαδηλώσαμε δυναμικά  μαζί  με τους αλληλέγγυους ενάντια στην εργοδοτική ασυδοσία του Ανδρέα Κουρή που, μέσω του MAD, ανέλαβε τη διοργάνωση. Αλλά, αυτή τη φορά πλησιάσαμε πιο κοντά από κάθε άλλη φορά το χώρο που διεξαγόταν  το σόου αποκλείοντας περιμετρικά το σημείο της πρόσβασης και κλείνοντας το ένα ρεύμα της οδού Πειραιώς, παρ’ όλες τις προσπάθειες του επικεφαλή της αστυνομικής δύναμης περί του αντιθέτου και υπό το σύνθημα «Εσείς που χθες τον είχατε συλλάβει, τώρα την προστασία του έχετε αναλάβει».

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η πρόσβαση του… φιλοθεάμοντος κοινού τηςEurovision να γίνεται  μέσω της διαδήλωσης ή πίσω από αυτήν. VIPs και μη, δέχτηκαν απευθείας στα αυτιά τους συνθήματα της ντουντούκας και των διαδηλωτών όπως: «Ο πολιτισμός τους προκαλεί τον τρόμο, πετάει εργαζόμενους απλήρωτους στο δρόμο», «Τρομοκρατία είναι τακούνια να φοράς, κάτω οι νόμοι της γκλαμουριάς», «Το δίκιο το έχουν οι απολυμένοι και όχι οι γκλαμουράτοι και οι ψωνισμένοι», «Εξω από το ΕΝΑΣΤΡΟΝ γεννιούνται συνειδήσεις, μόλις μέσα μπεις τον Κουρή να φτύσεις», «Πίσω απ’ τα φώτα και τα βραβεία, απλήρωτοι εργαζόμενοι φτώχεια κι ανεργία», «Εσείς που τώρα κοιτάτε τη δουλειά σας, αύριο απολυμένα θα είναι τα παιδιά σας».

Αυτή η στενή επαφή της διαδήλωσης με τους συμμετέχοντες στο γκλαμουράτο σόου ανάγκασε τον Ανδρέα Κουρή και τους στενούς συνεργάτες του να αισθανθούν, πιο πολύ από ποτέ, ακόμη και την «αναπνοή» μας. Ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του MAD υποχρεώθηκε να υποδεχτεί τους VIPs στην είσοδο του ΕΝΑΣΤΡΟΝ ακούγοντας τις αποδοκιμασίες και τα συνθήματά μας και εισπράττοντας την οργή μας, όπως διακρίνεται και σε σχετικό βίντεο (στο 1:19) όπου ο Ανδρέας Κουρής με γκρι κοστούμι και γαλάζιο πουκάμισο εξέρχεται από την είσοδο του νυχτερινού… μεγάρου σε απόσταση μερικών μέτρων από εμάς.  Και ακούγοντας συνθήματα όπως: «Κουρή αν δεν μας δώσεις αυτά που μας χρωστάς, μπροστά σου θα μας βρίσκεις όπου και να πας», «Να κάνεις φιέστες ξέρεις και Eurovision πας, Κουρή δώσε μας τώρα αυτά που μας χρωστάς», «Της Eurovision είμαστε εμείς οι χορηγοί, άνεργοι απλήρωτοι όλοι απ’ τον Κουρή», «Ούτε στα Metropolis, ούτε και πουθενά, καμιά ειρήνη με τα’ αφεντικά», «Η αλληλεγγύη όπλο των εργατών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών».

Από την άλλη, η φετινή μας διαδήλωση έξω από τον ελληνικό Τελικό της Eurovision έτυχε τη μεγαλύτερη από ποτέ προβολή από τα μέσα ενημέρωσης, γεγονός που υποχρέωσε ακόμη και κάποια από αυτά που κρατούν τον Ανδρέα Κουρή μονίμως στο απυρόβλητο να αναφερθούν γι’ αυτήν, έστω και με μερικές γραμμές. Από την πλευρά μας, θεωρούμε ότι πρόκειται για αποτέλεσμα του επίμονου αγώνα μας και όχι για τις γνωστές κολοτούμπες των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης που πληθαίνουν τελευταία. Όπως και να έχει, ευχαριστούμε όλους όσους συνέβαλαν στην προβολή της κινητοποίησης μας, δεδομένου ότι γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης η προβολή των εργατικών αγώνων είναι κάτι παραπάνω από δύσκολη υπόθεση για κάποιους εργαζόμενους σε αυτά, όσο κι αν την επιδιώκουν.

Από αυτή την τελευταία διαδήλωση, εμείς οι απολυμένοι των Metropolisβγαίνουμε ακόμη δυνατότεροι και υποσχόμαστε ότι θα επανέλθουμε δυναμικά ασκώντας ακόμη μεγαλύτερη, ασφυκτική πίεση στον πρώην εργοδότη μας. Εισπράττουμε και αντιλαμβανόμαστε ότι το ίδιο δυνατοί βγαίνουν από τις κινητοποιήσεις μας όσοι και όσες μας στηρίζουν, όσοι και όσες πιστεύουν ότι σε αυτό τον κόσμο και σε αυτή την κοινωνία, στην κατάσταση που έχει επέλθει, οι εργατικοί αγώνες δεν είναι ουτοπία.

Συνέλευση Απολυμένων από τα καταστήματα Metropolis

Ακολουθούν φωτογραφίες από την κινητοποίησή μας έξω από το ΕΝΑΣΤΡΟΝ:

Το καλοκαίρι του 2012 ο Ουαλίντ Τάλεμπ δούλευε σε ένα φούρνο στη Σαλαμίνα. Το αφεντικό του χρωστούσε δεδουλευμένα δύο μηνών και ο Ουαλίντ τα είχε ζητήσει. Επίσης κουβαλούσε μαζί του κάθε μέρα στη δουλειά μια τσάντα με λεφτά. Ήταν οικονομίες μηνών που είχε μαζέψει αυτός και κάποιοι συμπατριώτες του για να τα στείλουν στις οικογένειες τους στην Αίγυπτο.

Μια μέρα το ποσό είχε φτάσει στα 12.350 ευρώ. Επειδή το ποσό ήταν μεγάλο, για να αισθάνεται πιο ασφαλής, είπε στο αφεντικό του για την τσάντα. Το μεσημέρι το αφεντικό του ο Γιώργος Σγούρδος πήγε στο πίσω μέρος του φούρνου που δούλευε ο Ουαλίντ, τον ρώτησε κάτι για τα λεφτά που ζήταγε. Μετά τον χτύπησε. Ύστερα ήρθαν κι άλλοι στο δωμάτιο (ο γιος του αφεντικού που είναι μέλος της Χρυσής Αυγής  κι άλλοι δύο), οι οποίοι συμμετείχαν στο ξύλο. Το αφεντικό του πήρε την τσάντα με τα λεφτά και αφού τον χτύπησαν, τον έδεσαν με αλυσίδες χειροπόδαρα, έφεραν ένα φορτηγάκι και το πάρκαραν στην είσοδο του μαγαζιού. Αφού σιγουρεύτηκαν ότι δεν περνούσε κανείς, τον έβαλαν στο φορτηγάκι. Τον πήγαν σ’ ένα στάβλο και τον έδεσαν σε μία καρέκλα και άρχισαν να τον χτυπούν μέχρι που τον άφησαν αναίσθητο, ενώ έπιναν μπύρες και διασκέδαζαν με την ψυχή τους. Tα βασανιστήρια του διήρκησαν 18 ολόκληρες ώρες. Ο ίδιος έκλαιγε και τους παρακαλούσε να ξεσφίξουν την αλυσίδα, γιατί δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Φεύγοντας κάποια στιγμή, ο γιος του ιδιοκτήτη, του είπε ότι θα πάει να φέρει όπλο, θα τον σκοτώσουν και θα τον πετάξουν στη θάλασσα.

Όταν έφυγαν από το στάβλο, ο Ουαλίντ κατάφερε να δραπετεύσει, σπάζοντας την αλυσίδα που τον κράταγε δεμένο στο ξύλο, με μια πέτρα. Χωρίς να βλέπει καλά και με τις αλυσίδες ακόμη πάνω του, έτρεξε μέσα από χωράφια, μέχρι που κατέρρευσε μπροστά σ’ αυτό το δέντρο που είδαμε όλοι στη φωτογραφία.

Τον βρήκε ένας άνθρωπος, πήγαν στην αστυνομία. Τα κατήγγειλε όλα. Η αστυνομία τον άκουσε και τον κράτησε εκεί. Έμεινε ματωμένος, πρησμένος, με σκισμένο κεφάλι, χτυπημένο πόδι και το αριστερό του μάτι σε κακό χάλι για τρεις μέρες στο κρατητήριο. Δεν είχε χαρτιά βλέπεις. Αμέσως μετά μεταφέρθηκε  στο αλλοδαπών. Μετά από 5 μέρες τον πήγαν επιτέλους στο νοσοκομείο.

Απ’ τα 12.350 ευρώ το αφεντικό του επέστρεψε μόνο 5.920 ευρώ. Τα υπόλοιπα ,όπως ομολόγησε με μεγάλη κυνικότητα ο δράστης, τα χρησιμοποίησε για να πληρώσει το ενοίκιο του μαγαζιού και να καλύψει διάφορα έξοδα.

Ο Ουαλίντ δούλευε στο φούρνο 12 ώρες τη μέρα επί ένα χρόνο και τέσσερις μήνες. Από τις 4:30 το πρωί μέχρι το μεσημέρι ή το απόγευμα. Του έδιναν 800 ευρώ και δεν είχε ασφάλιση, γιατί δεν είχε χαρτιά. Του μιλούσαν συχνά άσχημα. Κορόιδευαν τη θρησκεία του, το χρώμα του, τη γλώσσα του.

Οι δράστες είναι ελεύθεροι και κατηγορούνται για ληστεία, αρπαγή και απρόκλητη σωματική βλάβη (κακουργήματα), καθώς και για προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας και απασχόληση αλλοδαπού χωρίς έγγραφα. Ο Ουαλίντ σήμερα είναι άνεργος. Δεν ξαναδούλεψε μετά το βασανισμό του. Δε βρίσκει δουλειά γιατί οι δυνατότητες του είναι πια πολύ περιορισμένες και οι καιροί ζόρικοι. Μπορεί πλέον τα σημάδια από τα χτυπήματα να έχουν φύγει αλλά του άφησαν κουσούρια. Έχασε την όραση του στο αριστερό μάτι, το αριστερό του πόδι δεν το πατάει καλά και έχει ακόμα αίμα στα νεφρά του.

Ο ιδιοκτήτης του φούρνου όποτε τον βρίσκει στον δρόμο τον βρίζει και τον απειλεί ενώ τον έχει τραμπουκίσει ακόμη και στα δικαστήρια. Η δίκη έχει πάρει τέσσερις φορές αναβολή.

Η νέα δικάσιμος είναι στις 10 Μάρτίου, στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Πειραιά στην Αίθουσα 310 (Σκουζέ 3-5). Ας είμαστε εκεί από τις 9 το πρωί για να μην είναι ο Ουαλίντ μόνος του.