Το Σάββατο 3/8 στις 12μμ το αυτοδιαχειριζόμενο διαδικτυακό ραδιόφωνο των Ραδιοφραγμάτων, θα καλύψει ζωντανά την πορεία στο βουνό Κάκαβος της Χαλκιδικής, ενάντια στα μεταλλεία εξόρυξης χρυσού και σε αλληλεγγύη στους προφυλακισμένους κατοίκους αγωνιστές. Email επικοινωνίας radiofragmta@espiv.net
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=Y2gT_WM_Ntc&list=PLC3467F314F50A696&index=3[/youtube]
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=tTveMjZpDgo&list=PLC3467F314F50A696&index=4[/youtube]
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=yymFcr7w2xg&list=PLC3467F314F50A696&index=5[/youtube]
*της Έφης Πανοτοπούλου
της Έφης Πανοτοπούλου
Το έργο των τρένων υψηλής ταχύτητας (TAV) αρχίζει στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και αφορά όλους εκείνους που προπαγάνδισαν ανοικτά μια οικονομική και περιβαλλοντική καταστροφή, αναγκάζοντας μια ολόκληρη κοινότητα να υποστεί τις επιπτώσεις, αρκεί τα κέρδη να παραμείνουν στα χέρια αυτών που διαχειρίζονται το συγκεκριμένο έργο.
Σε αυτό έχουν εμπλακεί μεγάλοι επενδυτικοί όμιλοι, πολιτικά κόμματα, ομοσπονδιακά συνδικάτα, η οργανωμένη μαφία, οι οποίοι προσπαθούν να πείσουν τις τοπικές κοινωνίες να συναινέσουν στη διέλευση των νέων φαραωνικών γραμμών.
Την ίδια εποχή, ενάντια στα τρένα υψηλής ταχύτητας αρχίζει να δημιουργείται ένα κίνημα κοινωνικής αντίστασης, το οποίο ακόμη τότε δεν είχε διαμορφώσει τα χαρακτηριστικά ενός μαζικού κινήματος όπως το εννοούμε σήμερα. Μετά το 2000 μπορούμε να μιλάμε για ένα πραγματικό κοινωνικό κίνημα, με τη δημιουργία νέων επιτροπών ΝΟ Ταν. Σημαντικό γεγονός ήταν η μαζική πορεία από το Borgone στο Bussoleno, τον Μάιο του 2003, όπου συμμετείχαν περίπου 15.000 διαδηλωτές απ’ όλη την Ιταλία.
Η πιο σημαντική στιγμή καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοσαετή αγώνα ΝΟ TAV σημειώθηκε το φθινόπωρο του 2005 και ιδιαίτερα στις 31 Οκτωβρίου. Οι σφοδρές συγκρούσεις μεταξύ των διαδηλωτών και των αστυνομικών δυνάμεων στις πλαγιές του Rocciamolone, στη γνωστή «μάχη του Σεγκίνο», σηματοδότησαν την τροπή του κινήματος, γιατί το κράτος προσπάθησε για πρώτη φορά να επιβάλει τις εργασίες της γεώτρησης με τις δυνάμεις καταστολής που διέθετε. Ο θυμός των κατοίκων της κοιλάδας απέναντι στη βία των αστυνομικών δυνάμεων και ο φόβος ότι μπορεί να τοποθετηθούν στην περιοχή τους τα εργοτάξια TAV ξεπέρασε τα όρια την νομιμότητας, κάτι που πολλοί θεωρούσαν μέχρι τότε ανυπέρβλητο εμπόδιο.
Στις 8 Δεκεμβρίου του 2005 εξελίχθηκε η γνωστή «μάχη της Βενάους». Αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν στην περιφρούρηση του NO TAV δίπλα στο μέρος όπου θα έπρεπε να γίνουν οι γεωτρήσεις και εκκένωσαν την περιοχή. Οργανώθηκε άμεσα η αντίσταση. Το επόμενο πρωί, 50.000 διαδηλωτές επιτέθηκαν στον αστυνομικό κλοιό και ξεκίνησαν συγκρούσεις μέχρι που κατάφεραν να τον διαλύσουν. Έριξαν τους φράκτες που περιστοίχιζαν το εργοτάξιο και κατέστρεψαν τα μηχανήματα. Η αστυνομία τράπηκε σε φυγή. Η Βενάους ήταν ελεύθερη!
Μια άλλη σημαντική στιγμή ήταν το χειμώνα του 2010 κατά τη διάρκεια της εκστρατείας των γεωλογικών ερευνών, με την επανάληψη των συγκρούσεων μετά από ένα χρονικό διάστημα ύφεσης. Αυτή η φάση των συγκρούσεων με τις δυνάμεις καταστολής οδήγησε στην απόφαση ανακατάληψης και ελέγχου του εδάφους ανοίγοντας το δρόμο προς το σκηνικό της Chiomonte, την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2011.
Καθοριστική και σημαντική ημερομηνία του αγώνα σε εθνικό επίπεδο ήταν η 3η Ιουλίου του ίδιου έτους, καθώς εκείνη την ημέρα σημειώθηκαν οι μεγαλύτερες συγκρούσεις. Επειδή η κυβέρνηση φοβόταν ότι η εξέγερση θα μπορούσε να εξαπλωθεί και ότι θα επαναλαμβανόταν το σενάριο του 2005, αυτή τη φορά επέλεξε ως μέρος για να ξεκινήσει την επίθεση μία απομακρυσμένη και απρόσιτη περιοχή. Ο κρατικός μηχανισμός παρέταξε στην κοιλάδα πολλούς άντρες και οχήματα, αλλά το κίνημα είχε ήδη οργανώσει την αντίσταση ενάντια στις δυνάμεις καταστολής από τους προηγούμενους μήνες. Οι συγκρούσεις ήταν πρωτοφανείς, τουλάχιστον για όσους τις βίωσαν σε προσωπικό επίπεδο. Αμέτρητοι οι τραυματίες από τα δακρυγόνα και άλλοι τόσοι που έφεραν στο σώμα τους τα σημάδια από τα ανελέητα χτυπήματα των αστυνομικών δυνάμεων. Παρ’ όλα αυτά, οι δυνάμεις καταστολής δεν κατάφεραν να τρομοκρατήσουν τους εξεγερμένους, γιατί όλοι, απέναντι στις οπλισμένες και αλαζονικές αστυνομικές δυνάμεις, τραγουδούσαν «la Valsuva paura non ne ha» («Η Βαλσούβα δε φοβάται»). Οι κάτοικοι επέστρεφαν ξανά και ξανά, μέρα με την ημέρα πίσω στα μονοπάτια.
Σπάζοντας τα όρια της διαμαρτυρίας και της νομιμότητας
Απέναντι και ενάντια σε αυτό το έργο υπάρχει η δύναμη ενός κινήματος που δε θα σταματήσει να αντιστέκεται στο διακομματικό λόμπι του SI TAV που θέλει να μοιράσει την τούρτα των 22 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το διακύβευμα του αγώνα όμως ξεπερνά κατά πολύ το ζήτημα TAV.
Σε πολλούς κατοίκους της πεδιάδας δόθηκε η ευκαιρία να βιώσουν μια μοναδική εμπειρία και να συνειδητοποιήσουν τον πραγματικό ρόλο του κράτους και του κομματικού μηχανισμού με τις διασυνδέσεις που έχει με τη μαφία και τις επιχειρήσεις. Η σύνθεση των συμμετεχόντων στο κίνημα NO TAV αποτελείται από επιτροπές, ακτιβιστές, άτυπες ομάδες. Η εμπειρία της συλλογικότητας, των ζυμώσεων, της ανταλλαγής απόψεων ανάμεσα σε άτομα διαφορετικής κοινωνικής και ιδεολογικής κουλτούρας ήταν καθοριστικός παράγοντας ώστε να προταθούν και να καταγραφούν νέες ερμηνείες και νέες ιδέες σχετικά με τον τρόπο διεξαγωγής των κοινωνικών αγώνων και συλλογικών διαδικασιών. Οι αποφάσεις για τα πιο σημαντικά γεγονότα παίρνονται μέσα από μια μακρά διαδικασία συνεδριάσεων των επιτροπών και ανοικτών συνελεύσεων. Δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος που να καθορίζει τη λήψη των αποφάσεων, αλλά αυτή επιτυγχάνεται μέσα από την ατομική ή συλλογική εμπειρία που έχει διαμορφωθεί σ’ αυτά τα χρόνια του αγώνα και συχνά καθορίζει την επιτυχία μιας πρότασης στη συνέλευση.
Το κίνημα κατάφερε με τα χρόνια να ξεπεράσει αρκετές φορές τα όρια της νομιμότητας εξαιτίας των σκληρών συνθηκών που αντιμετώπισε από την κρατική βία. Οι αντιφάσεις του δημοκρατικού και κρατικού συστήματος από τη μια πλευρά άλλαξαν τη συνείδηση πολλών κατοίκων που μέχρι τότε εμπιστεύονταν τα θεσμικά όργανα, και από την άλλη ενίσχυσαν τη «νομιμότητα» του αγώνα ενάντια στην κρατική ανομία.
Το κίνημα NO TAV είναι σημείο αναφοράς για όσους μάχονται για την προστασία του περιβάλλοντος, ενάντια στην κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος για ατομικό κέρδος. Ένα κίνημα ριζωμένο και ταυτόχρονα ριζοσπαστικό, ικανό να αυτοοργανωθεί, να αντισταθεί, διατηρώντας όλα αυτά τα χρόνια ακλόνητο τον «πυγμαχικό» αγώνα.
Δεν αρκεί, ωστόσο, οι πολιορκίες να απομονωθούν σε μία περιοχή, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι ο αγώνας εξελίσσεται μόνο εκεί, αλλά να εξαπλωθούν παντού, καταστρέφοντας το πολιτικό και στρατιωτικό σύστημα της κυβέρνησης.
Ούτε χρειάζεται κάποιος να έρθει στο Piemonte, αρκεί να πολλαπλασιαστεί η αντίσταση παντού και καθένας να οπλιστεί με ένα αλυσοπρίονο και να προετοιμάσει το δικό του οδόφραγμα.
Κείμενο-κάλεσμα του Ανοιχτού Συντονιστικού Θεσσαλονίκης ενάντια στα μεταλλεία χρυσού για την πορεία στον Κάκαβο στις 3/8
Μετά την καταστροφή του εργοταξίου της Ελληνικός Χρυσός στις Σκουριές, στις 17/2, το κράτος έχει εντείνει και αναβαθμίσει ποιοτικά την καταστολή, διενεργώντας προσαγωγές αγωνιζόμενων που φέρονται ως ύποπτοι, κρατώντας τους για πολλές ώρες στην ασφάλεια, λαμβάνοντας κατά συρροή γενετικό υλικό (DNA), ασκώντας διώξεις με στημένα κατηγορητήρια και βάσει του τρομονόμου και προφυλακίζοντας τέσσερεις από τους διωκόμενους. Η επίθεση αυτή στοχεύει στον εκφοβισμό και την τρομοκράτηση κατοίκων και αλληλέγγυων, στην ποινικοποίηση κάθε αγωνιστικής/πολιτικής σκέψης, στάσης και πρακτικής, στην αποεστίαση της προσοχής από το αναπτυξιακό έγκλημα που συντελείται στην περιοχή και στην αποσυσπείρωση του αγώνα, προκειμένου να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της Ελληνικός Χρυσός – Eldorado Gold.
Ειδικότερα μέσω της λήψης και χρήσης γενετικού υλικού, η κυριαρχία επιχειρεί να προσδώσει ένα δήθεν ορθολογικό και επιστημονικοφανές έρεισμα στις παράλογες διώξεις που ασκεί, παρά το γεγονός ότι η μέθοδος ταυτοποίησης DNA δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει αξιόπιστο «αποδεικτικό στοιχείο», μιας και αυτό μπορεί να κατασκευαστεί τεχνητά εξ αρχής, να αναπαραχθεί και να μεταφερθεί από τρίτους κατά βούληση. Επιπλέον, η συλλογή ενός υπερευαίσθητου προσωπικού δεδομένου, όπως το DNA, συνιστά κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αποσκοπεί ξεκάθαρα στη δημιουργία τράπεζας πληροφοριών γενετικού υλικού, δηλαδή σε ένα βιολογικό φακέλωμα πάντα διαθέσιμο προς χρήση από την αντιτρομοκρατική, σύμφωνα με τις εκάστοτε εντολές της εξουσίας.
Στεκόμαστε δίπλα στους διωκόμενους αγωνιστές, αναγνωρίζοντας ότι κάθε φορά που ένα άτομο υφίσταται καταστολή, η επίθεση στοχεύει στον ίδιο τον αγώνα. Έναν αγώνα ενάντια στη λεηλασία των ζωών μας, ο οποίος εξελίσσεται παντού, από το Περού και την Τουρκία, μέχρι την Αλεξανδρούπολη και τις Σκουριές. Έναν αγώνα, του οποίου αναπόσπαστα μέρη συνιστούμε όλες και όλοι.
Ανοιχτό Συντονιστικό Θεσσαλονίκης ενάντια στα μεταλλεία χρυσού
nogoldthess.espivblogs.net
no.gold.thess@espiv.net
Η επιτροπή αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους και διωκόμενους κατοίκους της Χαλκιδικής συγκροτείται (και φιλοδοξεί να πλαισιωθεί περαιτέρω) από πολιτικές και κοινωνικές συλλογικότητες, συνελεύσεις και άτομα που δραστηριοποιούνται ενάντια στην εγκατάσταση των μεταλλείων στη β.α. Χαλκιδική.
Οι διαφορετικές οπτικές και αφετηρίες μας θεωρούμε ότι μπορούν να προσδώσουν, μία συνολικότερη εικόνα της κατάστασης και μία πλούσια και πολύμορφη δράση, σε αμφίδρομη σχέση με την αγωνιζόμενη τοπική κοινωνία, με σχέση ισοτιμίας που επιβάλλει ο κοινός αγώνας και έξω από μικροπολιτικές σκοπιμότητες.
Κοινός μας τόπος επίσης είναι ότι η διαδικασία του αγώνα δε μπορεί παρά να είναι κινηματική, δηλαδή σε ευθεία αντιπαράθεση με την επένδυση και αυτούς που την υποστηρίζουν, με διαδικασίες δημοκρατικές όπου συμμετέχουν ισότιμα οι αγωνιζόμενοι κάτοικοι.
Αυτή η βάση συνεργασίας επιβάλλεται από τη σοβαρότητα της κατάστασης στην Χαλκιδική και την ευρύτητα των επιπτώσεων που έχει σε πολλαπλά επίπεδα σε όλη την ελληνική κοινωνία η εν λόγω επένδυση.
Η βάση αυτής της σύμπραξης συμπυκνώνεται σε τρία σημεία:
– Εναντίωση στην μεταλλευτική δραστηριότητα και στην υπαγωγή της
β.α. Χαλκιδικής στον μεταλλευτικό κώδικα.
– Αλληλεγγύη και στήριξη των αγωνιζόμενων κατοίκων καθώς και των διωκόμενων του αγώνα.
– Άμεση αποφυλάκιση των προφυλακισμένων Χαλκιδικιωτών και παύση κάθε επόμενης δίωξης.
Στο πρώτο σημείο η εναντίωση μας στη μεταλλευτική δραστηριότητα εν τάχει εδράζεται στα εξής:
* σε πρώτο επίπεδο στην περιβαλλοντική καταστροφή που θα επιφέρει η εξο-ρυκτική διαδικασία (ανοιχτό όρυγμα, στράγγιση υπογείων υδάτων κλπ) στο όρος Κάκαβος, με την πλήρη καταστροφή του σπάνιου φυσικού περιβάλλοντος της περιοχής, την επικίνδυνη διαδικασία επεξεργασίας των μεταλλευμάτων με την χρήση κυανίου, τη δημιουργία τελμάτων με αρσενικούχα συμπυκνώματα και όλα όσα επιφυλάσσει η βαριά μεταλλευτική βιομηχανία (η πυρομεταλλουργία είναι η πλέον ρυπαντική βιομηχανική δραστηριότητα) για το περιβάλλον και τους ανθρώπους.
* σε δεύτερο επίπεδο η μεταλλευτική δραστηριότητα βρίσκεται σε πλήρη ανταγωνισμό με την όποια τοπική οικονομία είτε είναι αγροκτηνοτροφική είτε τουριστική. Στην περιοχή δε μπορεί να συνυπάρχει η βαριά μεταλλευτική βιομηχανία με καμία άλλη οικονομική δραστηριότητα που δε σχετίζεται με αυτή, με αποτέλεσμα στη βάση του κέρδους να θυσιάζεται και να διαλύεται η τοπική οικονομία και να διχάζεται βαθύτατα η τοπική κοινωνία.
* Τέλος η μεταλλευτική δραστηριότητα αποτελεί έναν τρόπο για την αρπαγή και καταλήστευση κοινών πόρων, οι οποίοι δίνονται βορά στην εταιρεία που αφενός ληστεύει και αφετέρου αποκλείει τους πραγματικούς κατόχους των πόρων και της περιοχής από οποιαδήποτε επιλογή διαχείρισης τους.
Στο δεύτερο σημείο ο μαζικός και πολύπλευρος αγώνας των κατοίκων των πληττόμενων περιοχών ανέδειξε το ζήτημα σε πανελλαδικό και παγκόσμιο επίπεδο. Ο αγωνιζόμενος πληθυσμός ριζοσπαστικοποιείται, φυσικά μέσα στις αντιφάσεις που διέπουν όλη την ελληνική κοινωνία, και αντιλαμβανόμενος την κατάσταση ξεφεύγει από τις συνήθεις θεσμικές διαδικασίες αγώνα, παίρνοντας χαρακτηριστικά τοπικού λαϊκού ξεσηκωμού, δημιουργώντας ρήγματα στις υπάρχουσες δομές. Επί παραδείγματι η Ιερισσός αυτή τη στιγμή είναι μία περιοχή χωρίς δημοτική αρχή και χωρίς αστυνομικό τμήμα.
Αυτή η στάση φυσικά για το κράτος-προστάτη της εταιρείας είναι μία μη αποδεκτή στάση. Στην Ελλάδα του μνημονίου και του σκληρού νεοφιλελευθερισμού η ανταρσία αποτελεί το μεγαλύτερο έγκλημα και πάνω σε αυτή λογική το κράτος αντιμετωπίζει τους αγωνιζόμενους κατοίκους.
* Στοχοποιεί και καταστέλλει ολόκληρες περιοχές και πληθυσμούς, με στόχο την τρομοκράτηση τους και την πάταξη κάθε αντίδρασης.
* Εγκαθιδρύει ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, όπου όλοι και όλα επιστρατεύονται και επιτάσσονται στη βάση των αναγκών της επένδυσης, με τον μόνο τρόπο που αυτό μπορεί να επιτευχθεί, την ωμή και ξεκάθαρη κρατική και παρακρατική βία. Άλλωστε η ίδια η έννοια της υπαγωγής στο μεταλλευτικό κώδικα υπαγορεύει μία κατάσταση εξαίρεσης, ένα τόπο αυθαιρεσίας του κράτους και του επενδυτή. Ένα τόπο όπου η γη σου υποχρεωτικά απαλλοτριώνεται, ο αγώνας σου υποχρεωτικά καταστέλλεται και η ζωή σου υποχρεωτικά και ολοκληρωτικά υποτιμάται και συνδέεται με μια εταιρεία.
Στο τρίτο σημείο η κοινή μας θέση – πεποίθηση είναι ότι κανένας αγώνας δε μπορεί να προχωρήσει και να τελεσφορήσει νικηφόρα εάν αφήνει πίσω του απώλειες, ανθρώπους στην τύχη τους και ομήρους στις ορέξεις του κράτους.
Οι προφυλακίσεις αγωνιστών χωρίς καν μία νομιμοφάνεια, χωρίς στοιχεία, κουρελιάζοντας το υφιστάμενο δικαιϊκό πλαίσιο, είναι διώξεις φρονηματικές και εκδικητικές με μόνο στόχο την τρομοκράτηση και την διάλυση κάθε αντίστασης στην περιοχή.
Είναι απαράβατη συνθήκη για τη διασφάλιση του αγώνα να αφαιρέσουμε από το κράτος τη δυνατότητα να τρομοκρατεί τον πληθυσμό.
Θεωρούμε ότι η πολιτική και οργανωμένη στάση των αγωνιζόμενων κατοίκων είναι η μόνη ικανή συνθήκη όχι μόνο για να αποφυλακιστούν οι συναγωνιστές που κρατούνται αλλά και για να διασφαλιστεί η επιτυχία του αγώνα.
Τέλος και σε ένα γενικότερο πλαίσιο θεωρούμε ότι αυτό που συμβαίνει στη Χαλκιδική είναι μία πιο εμφανής εικόνα του τι συμβαίνει σε όλη την Ελλάδα, όπου οι κυβερνήσεις κι οι εταιρείες επικαλούμενοι την «ανάπτυξη» με διαδικασίες fast truck, χωρίς δηλαδή καμία κοινωνική νομιμοποίηση επεμβαίνουν δραστικά ενάντια σε περιοχές και πληθυσμούς, το παράδειγμα της Κερατέας ίσως ήταν απλώς το πρελούδιο για την επερχόμενη διαμάχη.
Επιπλέον οι πρακτικές που χρησιμοποιεί το κράτος για να καταστείλει τους αγωνιζόμενους ανθρώπους επεκτείνονται σε όλη την κοινωνία και μαζί τους επεκτείνεται και η κατάσταση εξαίρεσης.
Η πρακτική για παράδειγμα της συλλογής DNA χρησιμοποιήθηκε έξω από κάθε νομικό πλαίσιο σε μεγάλο κομμάτι των Χαλκιδικιωτών, αλλά παράλληλα προσπαθεί να επεκταθεί σε ευρύτερες ομάδες και περιπτώσεις, απειλώντας ευθέως τις ελευθερίες του συνόλου της κοινωνίας.
Ακόμη και το καθεστώς τον εύκολων και με μεγάλη διάρκεια προφυλακίσεων με φρονηματικό χαρακτήρα συνομολογεί πως αυτό που γίνεται στην β.α. Χαλκιδική είναι ένα μόνο κομμάτι αυτού που γίνεται σε όλη τη χώρα.
Η δική μας δράση ως επιτροπή στηρίζεται στις ανοιχτές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, φιλοδοξώντας να επιτύχει τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική συσπείρωση επί του θέματος.
Κομμάτι της συλλογικής μας προσπάθειας αποτελεί :
* η τεκμηρίωση και η ανάδειξη του αγώνα στη Χαλκιδική σε επίπεδο επιστημονικό και τεχνικό
* η αποκαθήλωση των επιχειρημάτων της εταιρείας πάνω στο περιβαλλοντικό, οικονομικό και κοινωνικό ζήτημα
* η αλληλεγγύη και η στήριξη των διωκόμενων σε νομικό, επιστημονικό και ηθικό επίπεδο
* η διάδοση της πληροφορίας του αγώνα και το σπάσιμο του πέπλου σιωπής που έχουν στήσει τα μέσα ενημέρωσης που βρίσκονται σε άμεση συσχέτιση με τα συμφέροντα στην περιοχή, και τέλος
* η εγκαθίδρυση μόνιμης κινηματικής αμφίδρομης επικοινωνίας μεταξύ των κατοίκων στη Χαλκιδική και των αλληλέγγυων στη Θεσσαλονίκη.
Καλούμε όλους τους ενδιαφερόμενους, συλλογικότητες και άτομα που αποδέχονται ένα τέτοιο πλαίσιο συγκρότησης και λειτουργίας, να συμμετάσχουν στις διαδικασίες της επιτροπής και από κοινού να δώσουμε την δυναμική απάντηση που οφείλουμε στο κράτος και τις εταιρείες.
