Μικροφωνική-συγκέντρωση αλληλεγγύης πραγματοποιήθηκε απόψε στα λιοντάρια (ΗΡΑΚΛΕΙΟ-ΚΡΗΤΗΣ) για τα γεγονότα στην Πάτρα,την αυξανόμενη καταστολή και την εκκένωση των Καταλήψεων.

Το παρακάτω κείμενο μοιράστηκε στη μικροφωνική αλληλεγγύης στο Ηράκλειο Κρήτης (Τρίτη 6 Αυγούστου 2013) στις καταλήψεις της Πάτρας

Μην είστε ανόητοι, οι ιδέες δεν εκκενώνονται.

“Να φοβάσαι παιδί μου. Μόνο έτσι θα γίνεις ένας νομοταγής πολίτης”
(Ζαν Πώλ Σάρτρ)
“Σε μια κίνηση ακραίου ιστορικού συμβολισμού, δήμος και αστυνομία αποφάσισαν να επιτεθούν ξημερώματα 4ης προς 5η Αυγούστου, 77 χρόνια ακριβώς μετά την επιβολή της δικτατορίας Μεταξά, στο χώρο που συμβόλισε την αντίσταση κατά της χούντας των συνταγματαρχών. Στόχος ήταν το παράρτημα του Πανεπιστημίου της Πάτρας, ο τόπος που οι φοιτητές κατέλαβαν το Νοέμβρη του 73 για να αντισταθούν στην κυβέρνηση Μαρκεζίνη, στο κτίριο που για 40 χρόνια χτυπά η καρδιά των κοινωνικών αγώνων της πόλης. Παράλληλα σχεδίασαν και εκτέλεσαν, μαφιόζικες επιχειρήσεις σε δύο ακόμα χώρους που λειτουργούσαν ως καταλήψεις στέγης και πολιτικής παρέμβασης (Μαραγκοπούλειο και στέκι ΤΕΙ) συλλαμβάνοντας αγωνιστές με αστείες κατηγορίες. Η θέση της κατάληψης του Μαραγκοπούλειου χαλούσε τα σχέδια για κοινωνικό άνοιγμα της “Χρυσής Αυγής” στις φτωχές γειτονιές της πόλης. Αυτός ήταν και ο στόχος της άμεσης διάλυσης της.” (Απόσπασμα κειμένου  από τη συλλογικότητα της Πάτρας  No man’s land – Ελευθεριακή πρωτοβουλία ενάντια στο κράτος και στο κεφάλαιο )
Η κυβερνητική συμμαχία των μνημονιακών (Ν.Δ. ΠΑΣΟΚ) στην προσπάθειά της να επιβάλει στις κατώτερες τάξεις της κοινωνίας την επιστροφή τους στον εργασιακό μεσαίωνα, επιχειρεί να αποσυνθέσει και να διαλύσει τις κοινωνικές εκείνες δυνάμεις που δεν αφομοιώνονται στις επιταγές της. Ταυτόχρονα προσπαθεί να απομονώσει και να καταστείλει τα αντιεξουσιαστικά ριζοσπαστικά κομμάτια που μπορούν να δώσουν επικίνδυνη, για την εξουσία, τροπή στις εξελίξεις, διαχέοντας τις αντιλήψεις και τις πρακτικές τους στην κοινωνία. Κάνει σαφές, επίσης, ότι δεν θα επιτραπούν “ακρότητες” σε τυχόν αντιδράσεις για τα μέτρα και συμπληρώνει ότι “ο νόμος θα εφαρμόζεται πλέον παντού”. Οι καταλήψεις και τα στέκια δεν θα μπορούσαν φυσικά να μείνουν εκτός καταστολής. Η κυβέρνηση θέλοντας να αναδείξει ότι η κοινωνία απειλείται από τα “άκρα” εξισώνει τους παρακρατικούς χρυσαυγίτες μπράβους της (που τόσες φορές έχει χρησιμοποιήσει εναντίον όσων αγωνίζονται στις επιβολές του) με τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο και κάθε άλλο ριζοσπαστικό κομμάτι που μάχεται εναντίον της πολιτικής της καταστολής και της οικονομικής πολιτικής της. Στη πραγματικότητα με αυτή την εξίσωση η κυβέρνηση αποδεικνύει σε όποιον μπορεί ακόμη να λειτουργεί με τη λογική του μυαλού του ότι οι δυνατότητες παραπλάνησης μιας κοινωνίας που είναι έτοιμη να εκραγεί, είναι αρκετά περιορισμένες και ο αναμενόμενος τρόπος να εκτονωθεί η οργή, είναι το να προσπαθήσεις να την κατευθύνεις κάπου αλλού εκτός από την ίδια. Και η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: Η οπισθοδρόμηση των εργασιακών συνθηκών στην εποχή του 19ου αιώνα: Εξαήμερη εργασία με δεκατρείς ώρες αντί για οκτώ, μηδενικές σχεδόν αποζημιώσεις απολύσεων, μείωση μισθών επιπέδου Κίνας, κατάργηση των δώρων, χιλιάδες απολύσεις στον δημόσιο τομέα από εκπαιδευτικούς, νοσηλευτικό προσωπικό μέχρι εργάτες καθαριότητας, κλείσιμο δεκάδων σχολείων και νοσοκομείων κλπ. Οι αριθμοί των αυτοκτονιών εκτινάσσονται, οι άνεργοι καθημερινά αυξάνονται το ίδιο και οι άστεγοι, οι πεινασμένοι που τρέχουν από συσσίτιο σε συσσίτιο και αυτή η τρέλα δείχνει να μην έχει τέλος Όλα αυτά αποτελούν μια βόμβα έτοιμη να σκάσει στα χέρια τους. Οι κυρίαρχες ελίτ για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, φαίνεται να χάνουν τον έλεγχο της κατάστασης από τα χέρια τους, και φυσικά πανικοβάλλονται. Μήπως όμως το γεγονός ότι αυτοί περισσότερο από όλους πανικοβάλλονται αποδεικνύει ότι αυτοί είναι και οι εξόχως ευνοημένοι από την παρούσα τάξη πραγμάτων;
Τι πιο φυσικό λοιπόν να στρέφουν κατά καιρούς τα “φώτα της δημοσιότητας” μακριά από τη πραγματική φωτιά. Έχει πιάσει τόπο η προπαγάνδα τα τελευταία χρόνια, ο πρώτος εχθρός του λαού είναι ο λαός και όπως λέει και ο ποιητής “πάντα οι βάρβαροι ήταν κάποια λύσις”. Οι εξουσιαστές γνωρίζουν πολύ καλά πώς όσο βαθαίνει η κρίση του καπιταλιστικού οικοδομήματος, τόσο θα αυξάνονται όχι μόνο οι αντιστάσεις αλλά και τα διάφορα εγχειρήματα δομών από τα κάτω. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι νεόπτωχοι χωρίς αύριο, θα αναζητούν όλο και περισσότερο συλλογικούς τρόπους στην επιβίωση και πρέπει να βρουν ένα έρημο τοπίο. Μιλάνε για εστίες ανομίας αυτοί που έχουν καταντήσει κουρελόχαρτα ακόμη και τους δικούς νόμους-παραβιάζοντας τους- εφόσον αυτοί αντιτίθενται στις διαταγές των αφεντικών τους (Τρόικα, ΔΝΤ, ΕΕΚ). Ανομία για αυτούς είναι οι καταλήψεις, τα λαϊκά συσσίτια χωρίς την έγκριση του Υπ. Υγείας, οι απεργίες  (που κηρύσσονται παράνομες επιστρατεύοντας τους απεργούς), οι πορείες που τις βαφτίζουν “καταλήψεις οδοστρώματος”, η αντίσταση στις διακοπές ρεύματος όσων δεν έχουν να το πληρώσουν, η άρνηση πληρωμών των λογής χαρατσιών, η αδυναμία καταβολής ενοικίων στέγης, η ζητιανιά των εξαθλιωμένων, η άμυνα απέναντι στους μαχαιροβγάλτες ναζιστές μπράβους τους, κλπ κλπ. Ονομάζουν ανομία οτιδήποτε αντιστέκεται στις διαταγές της κυβέρνησης και των αφεντικών της  απαιτώντας να σκύβουμε συνεχώς το κεφάλι, να πληρώνουμε  μόνο εμείς – οι γνωστοί ηλίθιοι –  μισθωτοί, αγρότες, συνταξιούχοι ακόμη και άνεργοι για να γεμίζουν τα χρηματοκιβώτια των τραπεζιτών, να δουλεύουμε τσάμπα, να μας πληρώνουν όσο θέλουν, όποτε θέλουν και αν θέλουν και να βγάζουμε το σκασμό κάνοντας τη προσευχή μας να μην έρθουν και χειρότερα
. Όμως αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει με προσευχές. Αλλάζει μόνο αν σηκωθούμε από τα γόνατα, και ορθώσουμε το ανάστημά μας απέναντί τους. Η χρεωκοπία του σημερινού συστήματος κοινωνικής οργάνωσης κάνει την υπόθεση της αντίστασης και της κοινωνικής απελευθέρωσης πιο επίκαιρη από ποτέ. Πρόκειται για έναν αγώνα της ζωής εναντίον του θανάτου.
Ο αντιθεσμικός, αδιαμεσολάβητος και αυτοοργανωμένος χαρακτήρας των καταλήψεων, στέγης και πολιτικών, των στεκιών και κοινωνικών χώρων, αλλά και των συνελεύσεων γειτονιών, τα οριζόντια συντονιστικά πολιτών,  τα ανταλλακτικά δίκτυα και τα κοινωνικά ιατρεία, μέχρι τις καταλήψεις εργασιακών χώρων και την αυτοδιαχείρηση εργοστασίων  που απλώνονται  σαν ιστός σε όλες τις πόλεις τρομάζει τη κυριαρχία γιατί αποτελούν σημεία αντίστασης στο υπάρχον σαθρό πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό σύστημα. Είναι τρόποι και τόποι οργάνωσης μιας κοινωνίας που τάσσεται ενάντια στη “λογική” του κέρδους, της ιδιοκτησίας, της εξατομίκευσης και του κτηνώδους ανταγωνισμού. Είναι η συλλογική απάντηση των ανθρώπων που δεν δέχονται να σφαχτούν μεταξύ τους για τος ποιος θα επιβιώσει, αλλά επιλέγουν το συλλογικό και την αυτοοργάνωση σαν πρόταση και πράξη. Γι’ αυτό και η επίθεση στις καταλήψεις και τους κοινωνικούς χώρους δεν είναι μια υπόθεση που αφορά μόνο τους αναρχικούς, αλλά όλους όσους εντάσσουν κινηματικά τον εαυτό τους στο πλευρό των καταπιεσμένων. Είναι ζήτημα ευρύτερα πολιτικό και κοινωνικό.  Σαν αναρχικοί αντιπαλεύουμε κάθε μορφής εξουσία, το φασισμό/ναζισμό, το ρατσισμό, το σεξισμό, την ιεραρχία, τον ατομικισμό, την κοινωνική αδικία και φυσικά το σύστημα που τα τρέφει και τα γεννά, τον καπιταλισμό. Δεν εξαργυρώσαμε ποτέ την αγωνιστικότητά μας σε πολιτικές καρέκλες, γιατί ούτε κόμμα είμαστε και ούτε πρόκειται ποτέ να γίνουμε. Δεν ξεπουλήσαμε κανένα κοινωνικό αγώνα, ούτε κουνήσαμε σημαιάκια, σταυρούς και εξαπτέρυγα για να γίνουμε αρεστοί. Η θέση μας είναι δίπλα σε κάθε εκμεταλλευόμενο και αγωνιζόμενο άνθρωπο, ανεξάρτητα από το χρώμα και τη γωνιά του πλανήτη που γεννήθηκε. Μπορεί ορισμένοι να μας αποκαλούν ρομαντικούς, ονειροπόλους και ουτοπιστές, αλλά αυτό που σίγουρα δεν είμαστε, είναι προσκυνημένοι, διμούτσουνοι και ξεφτίλες!  Δεν τρομάζουμε και δεν πτοούμαστε από κανενός είδους καταστολή, αντίθετα η θέληση μας για όξυνση του αγώνα ενάντια στους γδάρτες της ζωής μας,  δυναμώνει ακόμη πιο πολύ μετά από κάθε κατασταλτική κίνηση εναντίον μας. Οι καταλήψεις και τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια είναι χώροι που αποτελούν μέσο αγώνα και ταυτόχρονα πρόταγμα. Μια ζωντανή πρόταση προς την κοινωνία για το πώς θα μπορούσε να βρει λύσεις στα ζωτικής σημασίας πλέον προβλήματά της, από τη στέγαση και τη σίτιση μέχρι την αυτόνομη, χωρίς ιεραρχίες, οργάνωσή της.
Άνεργε, εργαζόμενε, νοικοκυρά, μαθητή, φοιτητή, μετανάστη, αγρότη.  Δεν μπορούμε πια να ζούμε όπως θέλουν αυτοί, πρέπει να διαλέξουμε. Ή Ελευθερία ή “ησυχία”. Ή θα ζήσουμε ελεύθεροι ή θα καθόμαστε “ήσυχοι” και τα δύο μαζί δεν γίνονται.

Ηράκλειο Κρήτη 6 Αυγούστου 2013
Αναρχικοί/ες – Αλληλλέγγυοι/ες