Υπάρχει ένα πρόβλημα στον τρόπο που οι δυνάμεις ασφαλείας σκόρπισαν βίαια τις καθιστικές διαμαρτυρίες υπέρ του Mohamed Morsi, ακόμη και αν υπήρξαν ισχυρισμοί  ότι οι καθιστικές διαμαρτυρίες στην Nahda και Rabea συμπεριλάμβαναν όπλα. Ανεξάρτητα από το εάν  συμφωνεί ή όχι κάποιος με την Μουσουλμανική Αδελφότητα ή με τους στόχους αυτών των διαμαρτυριών, η δολοφονία περισσότερων από 500 ανθρώπων στρέφεται ενάντια σε οποιαδήποτε αίσθηση ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ηθικής. Ωστόσο εξίσου αξιοκαταφρόνητη και κατακριτέα είναι η εκμετάλλευση άοπλων ως ανθρώπινες ασπίδες από οπλισμένους διαδηλωτές. Πέραν της σοβαρής θεώρησης σχετικά με την ηθική πλευρά, παραμένουν και άλλα προβλήματα.

Η βίαιη διάλυση των διαμαρτυριών στην  Rabaa και Nahda σηματοδοτεί έναν θρίαμβο των λύσεων που δίνονται μέσω των δυνάμεων ασφαλείας έναντι  πολιτικών – τάση που χαρακτήρισε ένα μεγάλο μέρος της εποχής του Mubarak. Οι λύσεις αυτές σπάνια λύνουν ένα πρόβλημα χωρίς την υποστήριξη ενός πολιτικού σχεδίου δράσης, το οποίο φαίνεται να μην υπάρχει στην περίπτωσή μας. Δεν υπάρχει αμφιβολία  ότι οι ηγέτες της Μουσουλμανικής Αδελφότητας έχουν μια μακροχρόνια ιστορία ανεπαρκής διαπραγματευτικής συμπεριφοράς, παρουσιάζοντας ακραία ισχυρογνωμοσύνη, και αποτυχίες στο να υποστηρίξουν μέχρι τέλος τις συμφωνίες τους σε πολλές περιπτώσεις, είτε βρισκόμενοι στην εξουσία είτε στην αντιπολίτευση. Αλλά αυτός είναι ακριβώς ο λόγος που για να τους αντιμετωπίσεις χρειάζεται μια πολιτικά έμπειρη προσέγγιση, ενάντια στην λύση της ασφάλειας, η οποία το μόνο που μπορεί προσφέρει είναι να ενισχύσει την ακαμψία των Αδελφών Μουσουλμάνων, για να μην παραλείψουμε το κόστος σε ανθρώπινες ζωές που συνδέεται με τέτοια μέτρα.

Αντί της πολιτικής λύσης, η κυβέρνηση η οποία βρίσκεται υπό την κηδεμονία του στρατού, επέλεξε τον δρόμο των δυνάμεων ασφαλείας και της σύγκρουσης. Αυτός ο δρόμος το μόνο που θα προσφέρει είναι να τροφοδοτήσει περαιτέρω τους καταναγκαστικούς μηχανισμούς χωρίς να εγγυηθεί οποιοδήποτε  αποτέλεσμα, από άποψη πολιτικής σταθερότητας και κοινωνικής ειρήνης. Καθώς οι εξτρεμιστικές ομάδες ωθούνται στην απομόνωση οι ηγέτες της ασφάλειας θα βρουν αφορμές για να υιοθετήσουν αδιάκριτα μέτρα επιτήρησης, ανακρίσεις, βασανισμούς, και κατάχρηση, όλα με μηδενική διαφάνεια και υπευθυνότητα. Οι υποστηρικτές της καταστολής μεταξύ αυτών και εκείνοι που αντιτάσσονται στους Αδελφούς Μουσουλμάνους θα το δεχτούν πρόθυμα. Η τάση αυτή ενισχύεται και από το γεγονός ότι η καταστολή έχει εξουσιοδοτήσει ακραία στοιχεία μεταξύ των υποστηρικτών του καθαιρεθέντος Προέδρου.

Κάποιοι μπορεί να πουν ότι η αυξανόμενη επιρροή του τομέα της ασφάλειας θα περιοριστεί μόνο στην «αντιτρομοκρατία» και τις εξτρεμιστικές ομάδες των Ισλαμιστών που ενστερνίζονται τη βία. Υπάρχουν ξεκάθαρα σημάδια ότι δεν μιλάμε για μια τέτοια περίπτωση. Για παράδειγμα, αμέσως πριν από την καταστολή στις καθιστικές διαμαρτυρίες των Αδελφών Μουσουλμάνων, οι συνταξιούχοι στρατηγοί πήραν τον έλεγχο την κυβέρνησης με μια συντριπτική πλειοψηφία σε θέσεις στην επαρχία. Για πολλούς, αυτό ήταν ένα ξεκάθαρο σημάδι ότι το κράτος έχει επιλέξει να «διασφαλίσει» την εξουσία και τα πολιτικά αρχεία.

Επιπλέον, εκείνοι που θεωρούν ότι ο τομέας της ασφάλειας δεν θα υπερβεί τα όριά του παραβλέπουν σαφώς τη μακροχρόνια ιστορία της ανάμιξης του αιγυπτιακού κράτους στις πολιτικές και ιδιωτικές υποθέσεις στο όνομα της αντιτρομοκρατίας και της εθνικής ασφάλειας. Δεδομένου αυτής της πλούσιας ιστορίας, μπορούμε ακίνδυνα να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι σήμερα οι εγχώριες μυστικές υπηρεσίες κερδίζουν γρήγορα την λευκή επιταγή ώστε να αναμιχθούν στις υποθέσεις μας στο όνομα της εθνικής ασφάλειας. Σύντομα οι Αιγύπτιοι θα κληθούν να υποστηρίξουν την κυβέρνησή τους σε όποια απόφαση πάρει λόγω του ότι είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στους «βίαιους Ισλαμιστές.» Οι πολιτικοί αποστάτες όλων των προσανατολισμών θα είναι ευάλωτοι μπροστά στην κατηγορία ότι κρατάνε ήπια στάση απέναντι «στην τρομοκρατία» ή ότι στηρίζουν τους «ριζοσπάστες Ισλαμιστές.» Θα ενδιαφερθεί κανείς σε αυτό το υπό σύγχυση κράτος της ανασφάλειας;

Η Αίγυπτος, με άλλα λόγια, είναι σε μια επικίνδυνη πορεία. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να κάνουν κάποιον να πιστέψει ότι οι αστυνομικές δυνάμεις θα υιοθετήσουν τις βάναυσες πρακτικές τους στον ίδιο βαθμό με εκείνη της εποχής του Mubarak. Το αστυνομικό καθεστώς δεν έχει αλλάξει σε καμία περίπτωση, ποτέ δεν ανασχηματίστηκε, και δεν έχει λογοδοτήσει ποτέ για τα προηγούμενα εγκλήματα που έχει διαπράξει. Ο Υπουργός Εσωτερικών Mohamed Ibrahim έχει ήδη επισημάνει πως η επιστροφή στο παρελθόν είναι επικείμενη, ότι αποτελεί δέσμευση, «η ασφάλεια θα αποκατασταθεί σε αυτό το έθνος όπως ήταν πριν από τις 25 Ιανουαρίου, και ακόμα πιο πριν.»

Σιωπηροί υποστηρικτές της κρατικής ασφάλειας απαντούν ότι δεν υπήρχε κανένας άλλος τρόπος, ότι δεν υπήρχε κανένα περιθώριο για διαπραγματεύσεις με την Αδελφότητα, και ότι ο βίαιος διασκορπισμός των καθιστικών διαμαρτυριών ήταν αναγκαίος.

Μια τέτοια απάντηση, όμως, παραβλέπει τους μεγάλους περιορισμούς της λύσης της ασφάλειας για το υποκείμενο πρόβλημα, δηλαδή ότι η έκκληση στην μη συμμορφωμένη και χωρίς την κατάλληλη εκπαίδευση αστυνομία, για την επίλυση της αντιπαράθεσης μεταξύ της Αδελφότητας και της κυβέρνησης είναι σαν να ζητάς από έναν χασάπη να κάνει δουλειά ενός χειρουργού καρδιάς. Επιπλέον, θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει σε αντιδιαστολή: Ήταν αναγκαίο για την αστυνομία να στοχεύσει άοπλους πολίτες που κουβαλούσαν κάμερες; Ήταν αναγκαίο για τις δυνάμεις ασφαλείας να ανοίξουν πυρ εναντίον άοπλου πλήθους; Ήταν απαραίτητο για την αστυνομία να αφήσει απροστάτευτες όλες τις εκκλησίες που υπέστησαν επιθέσεις στον απόηχο της διάλυσης καθιστικών διαμαρτυριών;

Αλλά  βάζοντας στην άκρη τις αναλύσεις σχετικά με το τι θα μπορούσε η  αστυνομία να κάνει διαφορετικά, γεγονός παραμένει ότι η πρόσφατη βία  έχει μόνο εμβαθύνει την εμπιστοσύνη των πολιτών σχετικά με την κατάσταση  της ασφάλειας και θα απαλλάξει τους πολιτικούς από την εξεύρεση λύσεων για πολιτικές διαφορές. Με την αύξηση των κοινωνικών συγκρούσεων,  ιδιαίτερα των σεχταριστικών, οι υπηρεσίες ασφαλείας  θα ανακτήσουν και πάλι τον παραδοσιακό τους ρόλο ως κριτές αυτών των  συγκρούσεων, καθώς και την άδειά τους να χρησιμοποιούν καταχρηστικές,  καταπιεστικές τακτικές. Αυτή η συνεχής αίσθηση της ανασφάλειας θα  κατευθύνει την Αίγυπτο μακριά από την πραγματική δικαιοσύνη. Με την  ενδυνάμωση του τομέα της ασφάλειας, δεν θα υπάρχει λόγος ή κίνητρο να  ασκηθεί πίεση για επαναστατικά αιτήματα για πραγματικές μεταρρυθμίσεις  στο εσωτερικό της οργάνωσης της αστυνόμευσης . Είναι επίσης πιθανό ότι η  κλιμάκωση της βίας και της ρητορικής για υπερβολική ασφάλεια που  διαλαλεί το κράτος θα καταστήσουν δύσκολο για τους πολιτικούς  αντιφρονούντες, οι οποίοι είναι εξίσου αντίθετοι στην Μουσουλμανική  Αδελφότητα και το στρατό, να χρησιμοποιήσουν τη δράση στο δρόμο.

Κατά κάποιο τρόπο, η συγκρουσιακή προσέγγιση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, συνειδητά ή όχι, παίρνει πίσω με κατασταλτικό τρόπο την άδεια να σκοτώνει και να  καταστέλλει με ατιμωρησία, αλλά έτσι είναι όλοι όσοι πανηγυρίζουν  για την καταστολή των δυνάμεων ασφαλείας εναντίον της Αδελφότητας. Πολλές τέτοιες φωνές έχουν επικρίνει τον  Mohamed ElBaradie για την παραίτησή του από τη θέση του ως αντιπρόεδρος στον απόηχο της πρόσφατης βίας. Αλλά στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ρόλος για έναν πολιτικό σε  ένα κράτος που είναι έτοιμο να πάρει μια λύση ασφάλειας για την αντιμετώπιση κάθε σημαντικής πρόκλησης.

Καθώς αντιμετωπίζουμε το ερώτημα αν η Αίγυπτος θα δει την ”επιστροφή” της αστυνομίας όπως ήταν στην εποχή του Μουμπάρακ , ένας αριθμός κρίσιμων ερωτημάτων γεννιέται, τέτοια όπως: Αν έχει μείνει καθόλου επαναστατική θέρμη να αντισταθεί ενάντια σε μια τέτοια προοπτική; Ή έχουν οι επαναστατικοί δεσμοί στραγγιστεί μέσα στο αίμα και τις αποτυχημένες προσπάθειες στο να δημιουργήσουν μια δημοκρατική πολιτική τάξη;

Το αν θα προκύψει ένα νέο κύμα επαναστατικής κινητοποίησης  να αντισταθεί ενάντια στην αυξανόμενη δύναμη του κράτους ασφάλειας ή όχι, είναι ένα ανοιχτό ερώτημα. Αλλά είναι φανερό ότι η εμμονή για αντιπαράθεση ανάμεσα στο κράτος και την Μουσουλμανική Αδελφότητα δεν μπορεί παρά να εμβαθύνει την διασφάλιση των πολιτικών θέσεων με την ενίσχυση αιτημάτων για λύσεις ασφαλείας. Το τι θα χρειαστεί για να αντιστραφεί η επιστροφή του αστυνομικού κράτους, στο οποίο οι επαναστάτες αντιστάθηκαν με σκληρή δουλειά, είναι αβέβαιο. Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι οι βίαιες αδικίες τις οποίες η αστυνομία είναι αποφασισμένη να διαπράττει, θα κάνουν πάντα δομικά την εξέγερση αναπόφευκτη. Αλλά αυτό σημαίνει ότι το ξαναζωντάνεμα  της αντίστασης θα έχει υψηλό κόστος, σαν αυτό που οι Khalid Said, Jika, Mohamed al-Guindy και πολλοί άλλοι έχουν πληρώσει.