Τα ξημερώματα εκείνης της αυγουστιάτικης μέρας λοιπόν, οι δυνάμεις της κρατικής καταστολής σε συνεργασία με την δημοτική αρχή, εισβάλουν και εκκενώνουν την κατάληψη Παραρτήματος στο κέντρο της πόλης, την κατάληψη Ν. Γύζη 33 του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Τ.Ε.Ι Πάτρας και την κατάληψη Μαραγκοπούλειου, στο χώρο της οποίας συλλαμβάνονται πέντε σύντροφοι. Στην συνέχεια της μέρας προσαγάγονται ακόμα έντεκα αλληλέγγυοι.
Όλα είχαν συμφωνηθεί. Στις 6.30πμ της 5ης μέρας του Αυγούστου, θα έστελναν τους “ανθρώπους” τους να κάνουν την “δουλειά” τους. Έτσι φαντάζονταν τους ανθρώπους. Υπάκουους, όργανα διεκπεραίωσης των αποφάσεων που αυτοί πήραν για όλους τους άλλους. Κομμάτι των άλλων ήταν και οι καταληψίες της Πάτρας. Άνθρωποι που επέλεξαν να επανοικειοποιηθούν εγκαταλελειμμένους χώρους με σκοπό να στεγάσουν αντι-ιεραρχικές διαδικασίες λήψης αποφάσεων, προτάσσοντάς τες ως μέσο υπέρβασης των εξουσιαστικών δομών και της αδράνειας που μαστίζουν την κοινωνία.
Τα ξημερώματα εκείνης της αυγουστιάτικης μέρας λοιπόν, οι δυνάμεις της κρατικής καταστολής σε συνεργασία με την δημοτική αρχή, εισβάλουν και εκκενώνουν την κατάληψη Παραρτήματος στο κέντρο της πόλης, την κατάληψη Ν. Γύζη 33 του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού Τ.Ε.Ι Πάτρας και την κατάληψη Μαραγκοπούλειου, στο χώρο της οποίας συλλαμβάνονται πέντε σύντροφοι. Στην συνέχεια της μέρας προσαγάγονται ακόμα έντεκα αλληλέγγυοι.
Ποιοι είναι όμως αυτοί οι “επικίνδυνοι” για την κοινωνία (για την έννομη τάξη του Δένδια θα λέγαμε εμείς) χώροι που δέχθηκαν την κρατική επίθεση;
Η κατάληψη Παραρτήματος δημιουργήθηκε το Νοέμβρη του 1973 κατά τη διάρκεια της εξέγερσης ενάντια στη χούντα, για να εκκενωθεί τελικώς από τη σημερινή κοινοβουλευτική “δημοκρατία”. Εκτός από κέντρο αγώνα, αποτέλεσε χώρο συναυλιών και εκδηλώσεων, στέγασης ραδιοφωνικού σταθμού (Ράδιο Κατάληψη 93,7 fm), φωτοτυπικού μηχανήματος για την αναπαραγωγή κινηματικών εντύπων, σχολείου εκμάθησης ελληνικών σε μετανάστες, αυτοοργανωμένου καφενείου, συνεργείου ποδηλάτων κ.ά.
Το Μαραγκοπούλειο Ίδρυμα το οποίο καταλήφθηκε τον Οκτώβρη του 2010, όντας εγκαταλελειμμένο για είκοσι χρόνια, έπειτα από συλλογικές προσπάθειες ανακατασκευής και αναστήλωσής του, όχι μόνο στέγασε το συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης «Πέρασμα», αλλά και έλυσε το στεγαστικό πρόβλημα συντρόφων. Στο χώρο της κατάληψης φιλοξενήθηκαν δεκάδες ανοιχτές εκδηλώσεις, προβολές, βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων και δανειστική βιβλιοθήκη, αυτοοργανωμένο καφενείο, συλλογικές κουζίνες κ.ά.
Η κατάληψη Ν. Γύζη 33 πραγματοποιείται στο ερειπωμένο και εγκαταλελειμμένο κτήριο της ομώνυμης οδού λίγο μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 και μετατρέπεται στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Τ.Ε.Ι. στεγάζοντας τις συλλογικές ανάγκες κόσμου που δραστηριοποιούνταν στο Τ.Ε.Ι. και στις γύρω περιοχές ήδη από καιρό πριν. Φιλοξένησε την αυτοοργανωμένη συλλογικότητα «Σαμποτέρ» και το αυτοδιαχειριζόμενο στούντιο της συλλογικότητας «Τέχνασμα», ενώ μέσα σε αυτό λειτουργούσαν αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο και δανειστική βιβλιοθήκη, οργανώθηκαν δεκάδες προβολές, συναυλίες και εκδηλώσεις.
Όλα δείχνουν λοιπόν πως ιδιαίτερα σε καιρό καπιταλιστικής, αλλά και ηθικής κρίσης (αποτέλεσμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, της άσκησης εξουσίας και της έλλειψης φαντασίας σε κάθε έκφανση της κοινωνικής ζωής) το Κράτος, υποκινούμενο από το Κεφάλαιο, διαλέγει τους εχθρούς του. Και δεν θα μπορούσαν να είναι άλλοι από αυτούς που αντιστέκονται, εξερευνούν, βιώνουν και προτάσσουν ένα διαφορετικό τρόπο οργάνωσης των ανθρώπων, χωρίς εκμετάλλευση, λογικές κέρδους, ανάθεσης και μηχανισμούς εξαναγκασμού. Γιατί αν αυτός ο τρόπος καταφέρει να διοχετευθεί από τις νησίδες πειραματισμού και ελευθερίας (στέκια, καταλήψεις, συνελεύσεις γειτονιάς κ.ά.) στους δρόμους, στα σχολεία, στους χώρους παραγωγής και σε κάθε είδους κοινωνική σχέση, τότε τίποτα δεν θα συμφωνηθεί ξανά για σένα, χωρίς εσένα.
Αλληλεγγύη στις υπό καταστολή καταλήψεις της Πάτρας
και δύναμη στους διωκόμενους συντρόφους.