*πρωτοβουλία no lager

Το βράδυ του Σαββάτου 10 Αυγούστου 2013, στο απομονωμένο και περίφρακτο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών χωρίς χαρτιά της Αμυγδαλέζας, το μεγαλύτερο κέντρο εγκλεισμού μεταναστών στην Ελλάδα, με τον ένα χρόνο λειτουργίας του να στιγματίζεται από συνεχόμενα σωματικά και ψυχικά μαρτύρια, οι κολασμένοι πυρπολούν ντουβάρια και συνειδήσεις, γίνονται έστω και για λίγες στιγμές ορατοί με το σώμα και τη φωνή τους.

ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑ

Συγγνώμη για την ενόχληση,

αλλά εμείς εδώ εξεγερθήκαμε        

Δημοσιογράφος: Εδώ που μένεις, μέσα στο κοντέινερ, είναι καλά ή θέλεις να γυρίσεις πίσω στην πατρίδα σου;

Μετανάστης: Όχι, εδώ χάλια, ζούμε σαν τα ζώα, αλλά δε θέλω να γυρίσω πίσω.

Υπουργός Αστυνομίας και Καταστολής Δένδιας (χαμογελώντας ειρωνικά): Θέλει καιρό. Σ’ ένα, ενάμισι μήνα θα έχει αλλάξει γνώμη. 

Σεπτέμβριος 2012, στρατόπεδο συγκέντρωσης Αμυγδαλέζας

Και πράγματι οι έγκλειστοι μετανάστες πολύ σύντομα άλλαξαν γνώμη. Όχι όμως ζητώντας να «επαναπατριστούν», μην αντέχοντας άλλο τις αβίωτες συνθήκες κράτησης και τα βάρβαρα μέσα που χρησιμοποιεί ανενόχλητο το ελληνικό κράτος. Αλλά μετατρέποντας την απελπισία τους σε οργή και εξέγερση.

Το βράδυ του Σαββάτου 10 Αυγούστου 2013, στο απομονωμένο και περίφρακτο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών χωρίς χαρτιά της Αμυγδαλέζας, το μεγαλύτερο κέντρο εγκλεισμού μεταναστών στην Ελλάδα, με τον ένα χρόνο λειτουργίας του να στιγματίζεται από συνεχόμενα σωματικά και ψυχικά μαρτύρια, οι κολασμένοι πυρπολούν ντουβάρια και συνειδήσεις, γίνονται έστω και για λίγες στιγμές ορατοί με το σώμα και τη φωνή τους.

Είκοσι πέντε χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, σε μια αχανή και απροσπέλαστη έρημη γη, όπου συρματοπλέγματα διαδέχονται μπάτσους και μπάτσοι διαδέχονται συρματοπλέγματα,  οι εξεγερμένοι μετανάστες βάζουν φωτιά στα κοντέινερ-κλουβιά, επιτίθενται στους δεσμώτες τους με πλαστικά μπουκάλια και χαλίκια, προσπαθούν να σπάσουν τις σιδερένιες πόρτες και τους φράχτες και δέκα από αυτούς βρίσκουν προσωρινά το δρόμο της ελευθερίας, έξω από αυτό που οι ίδιοι αποκαλούν «ελληνικό γκουαντάναμο».

«Επί μιάμιση ώρα δίναμε μάχη, οκτώ άτομα εναντίον 1.000. Και οι οκτώ φάγαμε ξύλο και είμαστε σακατεμένοι. Αν ήθελαν και είχαν καλύτερο σχέδιο θα μας είχαν σκοτώσει». (Μαρτυρία, προφανώς ψευδής, αστυνομικού της ομάδας άμεσης επέμβασης).

«Σακατεμένο» μπάτσο δεν είδε κανείς, είδαμε όμως τους κακοποιημένους μετανάστες που μεταφέρονταν αλυσοδεμένοι στο δικαστήριο, αλλά κανείς δεν κατάφερε να συναντήσει τους βαρύτερα τραυματισμένους μετανάστες πάνω στους οποίους έβγαλαν την εκδικητική μανία τους οι ανθρωποφύλακες και οι οποίοι παραμένουν «εξαφανισμένοι» μέσα στο στρατόπεδο. Έξω από αυτό, μηχανοκίνητοι μπάτσοι και φασίστες περιπολούν για μέρες, σκατόψυχα «λαγωνικά» στο κατόπι ανθρώπων-θηραμάτων με σκούρο δέρμα που δεν απειλούν κανέναν και τίποτα, εκτός από τον δήμαρχο Αχαρνών Σ. Ντούρο και τους ομοίους τους που «είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους, γιατί φοβούνται τους δραπέτες». Ας μείνουν εκεί για πάντα.

Η εξέγερση και η αλληλεγγύη εντός και εκτός των τειχών

θα συντρίψει τη βαρβαρότητα

Οι μετανάστες που συλλαμβάνονται ως υπεύθυνοι για την εξέγερση οδηγούνται στο κέντρο αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη και στο αστυνομικό τμήμα Μενιδίου, όπου τους «υποδέχονται» με ξυλοδαρμούς, ταπεινώσεις, εξευτελισμούς. Στους έγκλειστους της Αμυγδαλέζας επιβάλλεται απαγόρευση προαυλισμού, με αποτέλεσμα να παραμένουν «θαμμένοι» στα κοντέινερ-φούρνους, σε αρκετά χωρίς ρεύμα, σε άλλα χωρίς νερό, με την ατμόσφαιρα να είναι αποπνικτική από τα δακρυγόνα, στέρηση επικοινωνίας, ακόμη και με δικηγόρους, καταναγκαστική εργασία, που περιλαμβάνει από τον καθαρισμό των χώρων του στρατοπέδου μέχρι τα αυτοκίνητα των μπάτσων. Ένας μετανάστης, που δεν είχε καμία συμμετοχή στα γεγονότα, βρίσκεται μελανιασμένος στα πόδια από τα χτυπήματα των μπάτσων, μόνο και μόνο επειδή λίγα λεπτά πριν ο δικηγόρος του είχε καταφέρει να μιλήσει μαζί του.

Στην Πέτρου Ράλλη σειρά έχουν τα βασανιστήρια και η ρατσιστική τρομοκρατία. Κάθε βράδυ. «Και τώρα αγάπη», λέει το διεστραμμένο ον που ακούει στο όνομα μπάτσος καθώς δίνει το λιγοστό και άθλιο φαγητό στους μετανάστες και περιμένει να τελειώσουν για να τους βγάλει έναν-έναν έξω από τα κρατητήρια και να τους σαπίσει μαζί με άλλους έξι-επτά μπάτσους στο ξύλο.

Τη Δευτέρα 12 Αυγούστου μεταφέρονται στα δικαστήρια της Ευελπίδων 57 μετανάστες, με καταγωγή από το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, το Αφγανιστάν και το Μαρόκο. Χωρίς δικηγόρους (εκτός από δυο-τρεις που βρέθηκαν εκεί λόγω συνείδησης, χωρίς να παρίστανται στη διαδικασία), χωρίς μεταφραστές, με ένα διορισμένο διερμηνέα, χωρίς να κατανοούν τι τους συμβαίνει και τι πρόκειται να τους συμβεί. Κατηγορούνται για κακουργηματικού χαρακτήρα αδικήματα: στάση με επιχείρηση βίαιης απόδρασης, επίθεση κατά προσώπων στα οποία έχει ανατεθεί η φύλαξη, απόδραση τετελεσμένη και σε απόπειρα, επικίνδυνη απρόκλητη σωματική βλάβη, εμπρησμό από κοινού, απρόκλητη φθορά ξένης ιδιοκτησίας, εξύβριση.

Στην πραγματικότητα όμως η «κατηγορία» είναι μία: εξέγερση ενάντια στην κόλαση που ζουν καθημερινά.

Από αυτούς, τις επόμενες δύο μέρες, οι 24, με απόφαση ανακριτή και εισαγγελέα, κρίνονται προφυλακιστέοι, που σημαίνει ότι κρατούνται σε απομόνωση στα υπόγεια της Πέτρου Ράλλη. Πολύ σύντομα όμως, τους διασκορπίζουν σε διάφορες δικαστικές φυλακές της χώρας και στις φυλακές Κορυδαλλού.

Oι υπόλοιποι θα οδηγηθούν πίσω στην Αμυγδαλέζα ή σε κάποιο άλλο στρατόπεδο κράτησης. Η διαδικασία παραμένει ανοιχτή. Μέχρι στιγμής διώκονται συνολικά 65 μετανάστες. Από τους 10 που είχαν καταφέρει να φύγουν, οι 4 έχουν συλληφθεί.

Επί τρείς μέρες, μετανάστες πεινασμένοι, διψασμένοι, κακοποιημένοι, μερικοί ξυπόλυτοι, αλλά αξιοπρεπείς και όρθιοι, σέρνονται από κτίριο σε κτίριο μέσα σε δικαστήρια κατάμεστα από μπάτσους και ασφαλίτες, άδεια από βλέμματα αλληλεγγύης και χειρονομίες συμπαράστασης.

Με εντολή εισαγγελέα, η συγκέντρωση αλληλεγγύης απαγορεύεται. Αστυνομικές διμοιρίες βγάζουν με τη βία ομάδα περίπου 30 αλληλέγγυων από τον αντιεξουσιαστικό, αυτόνομο και αναρχικό χώρο και συνελεύσεις γειτονιών, οι οποίοι παραμένουν έξω από την είσοδο των δικαστηρίων αναρτώντας πανό και φωνάζοντας συνθήματα με την εμφάνιση των μεταναστών.

Για λίγα μπουκάλια νερό και πορτοκαλάδες που δίνονται στους μετανάστες χρειάζεται η παρέμβαση δικηγόρου στην εισαγγελία. Το καλαμάκι απαγορεύεται. «Μ’ αυτό μπορεί να βγάλουν τις χειροπέδες», λέει ο επικεφαλής της ελεεινής επιχείρησης. «Εξάλλου, αποτελεί προσβολή για την ελληνική αστυνομία. Εμείς τους δίνουμε ό,τι χρειάζονται».

(Πράγματι… Η Aμυγδαλέζα και τα κέντρα κράτησης μεταναστών είναι, εκτός των άλλων, και μια τεράστια «μπίζνα», με απευθείας αναθέσεις σε συγκεκριμένους προμηθευτές… που ρημάζουν τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για 1.600-2.000 κρατούμενους στην Αμυγδαλέζα -αφού επίσημα στοιχεία για τον ακριβή αριθμό δε δίνονται-, η Ε.Ε. πληρώνει κάθε μέρα 120.000 ευρώ!, χρήματα που μεταφράζονται σε ελλιπείς και άθλιες μερίδες φαγητού και ανύπαρκτα είδη καθαρισμού).

Δεν υπάρχει νόμος. Δεν υπάρχουν «δικαιώματα» κατηγορούμενου. Δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι, «ευαίσθητοι» αλλά άφαντοι γραφιάδες, δεν υπάρχουν ομάδες ούτε δίκτυα ούτε οργανώσεις «για τα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών», εκατοντάδες οργανώσεις με βαρύγδουπα ονόματα και μεγαλόστομες δηλώσεις χωρίς αντίκρισμα, δεν υπάρχουν «μεταναστευτικές κοινότητες», μη κυβερνητικές οργανώσεις που επιδοτούνται για να σιωπούν. ΚΑΝΕΝΑΣ. Η ερημιά και το συρματόπλεγμα του στρατοπέδου έχει απλωθεί παντού.

Υπάρχει μόνο κάποια «άνωθεν εντολή» και η απροκάλυπτη κοροϊδία. Υπάρχει το μεθοδευμένο ψέμα της εξουσίας, η αντιποίηση των λέξεων που προλειαίνει τη φρίκη των πράξεων, που ονομάζει επιχείρηση «Ξένιος Δίας» το καθημερινό ανθρωποκυνηγητό των μεταναστών στις πόλεις και την ύπαιθρο, που βαφτίζει «κέντρα φιλοξενίας» τις κρύπτες εξοστρακισμού ανθρώπων των οποίων το μοναδικό «σφάλμα» είναι ότι υπάρχουν. Υπάρχει επίσης το σφυροκόπημα των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης και των συστημικών διαμορφωτών της «κοινής γνώμης», που σημαδεύουν συνειδητά και οργανωμένα τον πιο «επικίνδυνο» εχθρό της ελληνικής κοινωνίας, τον «εισβολέα», τον «απολίτιστο», τον «ακάθαρτο», τον μετανάστη και τη μετανάστρια, με ή χωρίς χαρτιά.

Κι όμως. Παρά τα βασανιστήρια, παρά τους εξευτελισμούς, παρά την ελλιπή έκφραση αλληλεγγύης, οι μετανάστες στα δικαστήρια δείχνουν να έχουν δύναμη και κουράγιο, σχηματίζουν όποτε μπορούν το σήμα της νίκης και χαιρετούν χαμογελαστοί.

Και δεν είναι ούτε η παράταση της στέρησης της ελευθερίας τους από τους 12 στους 18 μήνες, χωρίς να έχουν διαπράξει κανένα «ποινικό αδίκημα», ούτε η παρεμπόδιση με κάθε μέσο της «νομιμοποίησής» τους, ούτε οι άθλιες συνθήκες φυλάκισης και υγιεινής, ούτε η απελπισία της απομόνωσης και της έλλειψης μιας στοιχειωδώς ελπιδοφόρας προοπτικής που συνιστούν τα αίτια της εξεγερμένης αξιοπρέπειάς τους. Είναι και αυτά, αλλά μ’ ένα λόγο, είναι κυρίως η δίψα και η θέληση για ζωή και ελευθερία, η αυθόρμητη αντίσταση στην πάνοπλη βαρβαρότητα.

Αμυγδαλέζα, Κόρινθος, αστυνομικά τμήματα…

εξεγέρσεις, απεργίες πείνας, αυτοκτονίες

Τον Απρίλιο του 2013, εκατοντάδες μετανάστες που κρατούνται σε διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης και αστυνομικά τμήματα-κολαστήρια εξεγείρονται ξεκινώντας απεργία πείνας, η οποία μέσα σε ένα 24ωρο εξαπλώνεται σε χώρους εγκλεισμού σ’ ολόκληρη τη χώρα, με τη συμμετοχή περίπου 1.800 κρατουμένων.

Στις 24 Απριλίου, 12 Αφγανοί και 4 Σύριοι ξεκινούν απεργία πείνας στο λιμάνι της Μυτιλήνης, αρνούμενοι να δεχτούν το φαγητό που τους φέρνουν ντόπιοι εθελοντές οι οποίοι έχουν αναλάβει τη φροντίδα για τη σίτιση των μεταναστών και προσφύγων που μένουν στο λιμάνι.

Στις 23 Ιουνίου 2013, 20χρονος μετανάστης από την Ακτή Ελεφαντοστού αυτοκτονεί στο αστυνομικό τμήμα των Γρεβενών, όπου κρατούνταν για να «επαναπροωθηθεί» στη χώρα του.

Την Παρασκευή 12 Ιουλίου, ένας 26χρονος μετανάστης από το Πακιστάν βρίσκεται κρεμασμένος μέσα στην τουαλέτα του αστυνομικού τμήματος Σερβίων-Κοζάνης. Είχε συλληφθεί επειδή δεν είχε τα απαραίτητα χαρτιά για τη διαμονή του στη χώρα.

Το Σάββατο 27 Ιουλίου, ο Αφγανός πρόσφυγας Μοχαμάντ Χασάν, φυλακισμένος με λοίμωξη του αναπνευστικού και αναπνευστική ανεπάρκεια στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Κορίνθου, πεθαίνει, για την ακρίβεια, δολοφονείται, από ένα καθεστώς που επί έντεκα μήνες απαγόρευε τη μεταφορά του σε νοσοκομείο. Εκεί του δόθηκε έγγραφο «αποφυλάκισης» με εξάμηνη αναστολή της απέλασης για «τεχνικούς λόγους». Πραγματικά ελεύθερος ούτε στο θάνατο.

Το Σάββατο 24 Αυγούστου, πρόσφυγας από το Αφγανιστάν, σκαρφαλώνει στα κιγκλιδώματα του παραθύρου του δεύτερου ορόφου και πέφτει στο κενό από ύψος 5 μέτρων, με αποτέλεσμα να υποστεί πολλαπλά κατάγματα και να μεταφερθεί σοβαρά τραυματισμένος σε νοσοκομείο.

Την Τετάρτη 28 Αυγούστου, 400 μετανάστες που βρίσκονται σε κέντρο κράτησης στην Ορεστιάδα πάνω από ένα χρόνο προχωρούν σε απεργία πείνας. Όλοι τους ζητούν ένα και μόνο πράγμα: την ελευθερία τους.
Τους τελευταίους 3-4 μήνες, έχουν γίνει δεκάδες απόπειρες αυτοκτονίας μέσα στα στρατόπεδα κράτησης, ενώ πολλά περιστατικά διαμαρτυρίας, αντίδρασης και επακόλουθης καταστολής αποκρύβονται συστηματικά από την αστυνομία και την κυβέρνηση.

Και ο μακρύς κατάλογος της δολοφονικής αντιμεταναστευτικής πολιτικής καθημερινά μεγαλώνει. Οι μετανάστες, στην προσπάθειά τους να περάσουν τα σύνορα χωρίς έγγραφα βρίσκουν τραγικό θάνατο είτε από πνιγμό στη θάλασσα του Αιγαίου και το ποτάμι του Έβρου, είτε από τις κακουχίες στη βασανιστική διαδρομή τους. Αλλά ακόμη και όταν καταφέρνουν να μπουν στη χώρα, έρχονται αντιμέτωποι με τα αστυνομικά πογκρόμ, τα μαχαίρια των φασιστών, τις καραμπίνες των αφεντικών και τους σκατόψυχους ρατσιστές «νοικοκυραίους».

Υπουργός Δένδιας: «Όταν τους συλλαμβάνεις, τους καθαρίζεις, τους εμβολιάζεις, τους περιορίζεις και τους δίνεις τη δυνατότητα να πάνε πίσω στην πατρίδα τους». Ποια «δυνατότητα»; Ακόμη και οι μετανάστες που ζητούν να επιστρέψουν στη χώρα τους, παραμένουν φυλακισμένοι επί μήνες χωρίς καμία εξήγηση, αφού ο πραγματικός στόχος των κυβερνώντων είναι να τους «εξαφανίσει» από το δημόσιο χώρο και να τους απομονώσει σε απομακρυσμένα και απρόσιτα δεσμωτήρια.

Και συνεχίζει: «Κλείσαμε τον Έβρο. Και τι τους λέμε; Αν έρθετε στην Ελλάδα, δε θα είστε ελεύθεροι, δε θα γυρνάτε έξω, δεν θα μπορείτε να φύγετε να πάτε κάπου αλλού αν θέλετε, θα σας πιάσουμε, θα σας βάλουμε σ’ ένα κέντρο, θα μείνετε εκεί, και ο μόνος τρόπος για να βγείτε από ’κει, είναι να υπογράψετε μια δήλωση και να πάτε στην πατρίδα σας ή να σας στείλουμε εμείς στην πατρίδα σας».

Ζωντανούς ή νεκρούς, «ξεχνάει» να προσθέσει…

Ή με το θάνατο της εξουσίας ή με τη ζωή του αγώνα

Η εξέγερση των κολασμένων της Αμυγδαλέζας, οι εξεγέρσεις που προηγήθηκαν, αλλά και όσες ακολουθήσουν, εκτός από τους αυτονόητους λόγους που τις προκαλούν, καταδεικνύουν την αποφασιστικότητα των μεταναστών να μην ταφούν «ζωντανοί» στους χώρους εγκλεισμού τους καθώς και το σθένος τους να σταθούν απέναντι στους ανθρωποφύλακές τους με όσα μέσα διαθέτουν.

Είναι πράξη επίθεσης ενάντια στο ρατσιστικό κράτος, στο αστυνομικό πληρεξούσιο του Δένδια, στον διάχυτο φυλετικό και κοινωνικό ρατσισμό που ενσωματώνεται στη σκέψη και τη δράση του κεντροδεξιού χώρου, από τους ψηφοφόρους της Δημοκρατικής Αριστεράς μέχρι τους συμμορίτες και τους εκλογείς της χρυσής αυγής, σε όλους όσους επιχαίρουν και πιέζουν για την εξάπλωση των κολαστηρίων.

Η αλληλεγγύη στους εξεγερμένους μετανάστες, το μόνο κομμάτι της κοινωνίας που αγωνίζεται σε στιγμές «καλοκαιρινής νηνεμίας και κινηματικής χαλάρωσης», είναι αμφίδρομη σχέση ενός αγώνα που αντιμάχεται την εκμετάλλευση, την ταπείνωση, τη δουλεία, το θάνατο, ό,τι δηλαδή εκπροσωπούν και πρεσβεύουν η εξουσία, τα μικρά και μεγάλα αφεντικά, οι φασίστες και οι σμπίροι τους.

Οι μετανάστες, με την εξέγερσή τους, υπερασπίζονται το τμήμα εκείνο της κοινωνίας που δεν έχει εξαχρειωθεί. Πρέπει και εμείς να τους υπερασπιστούμε στο καθημερινό τους αβίωτο.

Είμαστε και θα είμαστε μαζί τους.

ΔΥΝΑΜΗ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

ΤΗΣ ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑΣ

ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

πρωτοβουλία no lager