Πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι απο τις ανακοινώσεις που κι εμείς μαζί με πολλούς άλλους συντρόφους μοιράζαμε αυγουστιάτικα, σχετικά με τις εκκενώσεις τριών καταλήψεων στην Πάτρα, το κατασταλτικό “ξεσάλωμα” της κρατικής μηχανής, βρέθηκε στη αυλή μας. Το πρωϊ της 29 Αυγούστου, ο περιφερόμενος θίασος των ροπαλοφόρων δολοφόνων της αστυνομίας, με την καθοδήγηση εισαγγελέα, σφράγισε το εδώ και 5 χρόνια κατειλλημένο κτίριο της Αντιβίωσης στα Γιάννινα. Περισσότεροι από 100 μπάτσοι, εξοπλισμένοι σαν αστακοί, έπαιξαν τον ρόλο του στρατού κατοχής στην πόλη μας, επιχειρώντας να σβήσουν μια φωτιά που δεν σβήνει, να εξαφανίσουν αυτό που βρίσκεται παντού, να επιβληθούν με την εξουσία τους πάνω σε όσους έχουν
μάθει μόνο να την πολεμούν. Αυτοί που κυβερνάνε αυτόν τον τόπο, τοπικά και κεντρικά, επιβεβαίωσαν με την επιχείρηση αυτή μόνο ένα πράγμα:
Τον φόβο τους. Τον φόβο που έχουν απέναντι στον αγώνα των καταπιεσμένων, τον φόβο τους απέναντι σε ότι γεννιόταν, αναπαράγονταν, οργανώνονταν και διαχέονταν μέσα απο αυτή την κατάληψη.
Η βία της εξουσίας ασκείται πάντα σε πολλά επίπεδα. Δεν είναι μόνο τα δακρυγόνα στις διαδηλώσεις, οι συλλήψεις και οι φυλακές. Ξεδιπλώνεται σε κάθε έκφανση της καθημερινής ζωής, στην μείωση του μισθού, στις αυθαιρεσίες των αφεντικών, στα εργατικά “ατυχήματα”, στις απολύσεις και την ανεργία, στην έλλειψη κοινωνικών παροχών, στον έλεγχο των δημόσιων χώρων, στα εισητήρια των νοσοκομείων, στις ατέλειωτες ουρές του ΟΑΕΔ και της ΔΕΗ. Η βία της εξουσίας, ασκείται απο τους φασίστες, απέναντι στο πιο καταπιεσμένο κομμάτι της εργατικής τάξης, τους μετανάστες, αλλα και από τις σεξιστικές συμπεριφορές ενάντια σε όσους/ες έχουν διαφορετικές απο τα κυρίαρχα standar σεξουαλικές προτιμήσεις. Η εξουσία ασκεί βία από τα δελτία ειδήσεων και τις φυλλάδες της, ενω καταστέλλει άγρια μέσα από την προπαγάνδα για την διαμόρφωση της κοίνης γνώμης. Ασκεί βία ακόμη και μέσω του ξεπουλήματος των αγώνων από τους εργατόπατέρες και τα κομματόσκυλα.
Κι όμως, τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά το 2008 και την μνημονιακή επίθεση για την σωτηρία της οικονομίας που ακολούθησε, μαζικοποιήθηκαν και αναπτύχθηκαν κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες μεγάλης δυναμικής, που επηρέασαν τον τρόπο με το οποίο αντιστέκονταν ως τώρα οι αγώνιζόμενοι. Όλη η μεθοδολογία της συνδικαλιστικής δράσης που γνωρίζαμε τέθηκε υπό αμφισβήτηση. Απαξιώθηκε η διαμεσολάβηση, η ιεραρχία, οι κινητοπιήσεις που καθοδηγούνταν από τα κομματικά γραφεία. Γεννήθηκαν νέες δομές του εργατικού κινήματος αλλά και κοινωνικά κύτταρα που επιχείρησαν την οργάνωση των αγωνιζόμενων από τα κάτω, χωρίς ειδικούς και πεφωτισμένους ηγέτες. Έθεσαν ως προτεραιότητα την άμεση δράση και έδωσαν περιεχόμενο στην φράση “παίρνουμε τις ζωές μας στα χέρια μας”, αναζητώντας λύσεις για τα καθημερινά προβλήματα, έξω και ενάντια απο την κρατική κηδεμονία και την θεσμική χειραγώγηση. Αναμφίβολα όμως, όλες αυτές οι κινηματικές διεργασίες, δεν κατάφεραν (ή δεν θέλησαν) ούτε να οργανωθούν, ούτε να συντονιστούν, ώστε να συγκρουστούν αξιόμαχα με την πολύπλευρη επίθεση του κράτους και των αφεντικών. Και σήμερα βρισκόμαστε ακριβώς στην στιγμή που το καπιταλιστικό σύστημα αναβαθμίζει αυτή την επίθεση.
Τι σχέση έχουν όμως όλα αυτά με τις αλλεπάληλες εκκενώσεις κατειλλημένων κτιρίων;
Εδώ και τουλάχιστον τρεις δεκαετίες, το κίνημα των καταλήψεων και της επανοικιοποίησης εγκαταλλελειμένων κτιρίων,πέραν του ότι έδωσε ζωντάνια σε χώρους που το κράτος ήθελε νεκρούς και μαραζωμένους, πειραματίστηκε και εφάρμοσε σταθερά την αυτοοργάνωση,την αυτοδιαχειρηση, τις οριζόντιες διαδικασίες στις συνελέυσεις, τον ριζοσπαστικό τρόπο αντίστασης σε κάθε μορφή εξουσίας. Οι πρακτικές αυτές διαχύθηκαν κοινωνικά κι εγιναν κτήμα χιλιάδων ανθρώπων. Μπολιάστηκαν με τις διεκδικήσεις των σωματείων βάσης και των λαϊκών συνελεύσεων. Πολύ πρίν ξεφυτρώσουν τα κινήματα άρνησης πληρωμών, αμφισβήτησε στην πράξη την υποχρέωση να πληρώνει κανείς για τα αυτονόητα, όπως η στέγαση και το ρεύμα, η τροφή και η ψυχαγωγία. Οι καταλήψεις στέκονται ισχνό μεν, αλλά πολύ ουσιαστικό εμπόδιο, στην διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου, προβάλλοντας την κοινωνική απειθαρχία στους εκβιασμούς της μισθωτής σκλαβιάς και της πνευματικής υποδούλωσης. Ταυτόχρονα στο εσωτερικό τους διαμορφώνουν -στο βαθμό που αυτό είναι δυνατό σε μια κοινωνία αλλοτροίωσης- κοινωνικές σχέσεις που διέπονταν απο συντροφικότητα και αλληλεγγύη, πολεμώντας την λογική του κέρδους και του ατομισμού.
Έκαναν όμως, και συνεχίζουν να κάνουν και κάτι ακόμη, πολύ πιο επικύνδυνο: Δεν συνεργάζονται με κανέναν θεσμό, δεν ζητούν άδεια από κανέναν τοπικό άρχοντα για να δράσουν, δεν υποττάσσονται σε καμία κομματική γραμμή, δεν καθοδηγούνται από κανένα αρχηγό, δεν συμβιβάζονται με τις χάρες που μπορεί να προβάλλει το κράτος, δεν αποκοιμίζονται στην απάθεια, ΔΕΝ ΣΥΝΑΙΝΟΥΝ! Αν κάτι γνωρίζει καλά η εξουσία, είναι ότι οι καταλήψεις, αλλα και το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό/ελευθεριακό κίνημα δεν είναι αφομοιώσιμο πεδίο, δεν θα καναλιζαριστεί ούτε με κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε με στρατιωτικές χούντες. Το καθρεφτισμα μιας διαφορετικής, δικαιότερης και ισότιμης κοινωνίας, δεν μπορεί να ελεγχθεί, είτε υπάρχουν καταλήψεις, είτε όχι, γιατί αντανακλάται στους καθημερινούς αγώνες των αντιστεκόμενων.
Τώρα λοιπόν που το κράτος και τα αφεντικά προσπαθούν να αποτελειώσουν το έργο τους, να υποτιμήσουν ακόμη περισσότερο τις ζωές μας και να εδραιώσουν πιο εντατικά την κυριαρχία τους, δεν θα μπορούσαν να αφήσουν τις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους έξω από την κατασταλτική τους αντζέντα. Ταυτόχρονα, με τις επιστρατεύσεις των απεργών, τον Ξένιο Δία και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι εκκενώσεις των καταλήψεων. Κάθε “θερμοκήπιο” αγώνα, κάθε κοινωνικό σύνολο που αντιδρά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, επιχειρείται να περιοριστεί.
Επομένως, το ζήτημα δεν έγκειται στο τι θα απογίνει το συγκεκριμένο κτίριο σε εκείνη την γωνια της Γεωργίου Παπανδρέου. Σημασία έχει οτι η επίθεση του κράτους θα συνεχιστεί σε όποιους αντιστέκονται, είτε είναι αναρχικοί, είτε αριστεροί, είτε αξιοπρεπείς άνθρωποι που δεν σκύβουν το κεφάλι. Η εκκένωση της Αντιβίωσης όμως στις 29 Αυγούστου, έχει αποτελέσει εφαλτήριο συσπείρωσης, ζύμωσης και κινητοποίησης πολλών αγωνιζόμενων προκαλώντας ήδη σοβαρό πονοκέφαλο στην τοπική και κεντρική εξουσία. Και θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ, στο πεδίο του αγώνα, στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους, κάνοντας ότι περνάει από το χέρι μας, αυτός ο πονοκεφαλος να μην τους περάσει, ώσπου το προλεταριάτο τους στείλει στην ιστορία.
ΓΙΑ ΧΙΛΙΟΥΣ ΔΥΟ ΚΙ ΑΚΟΜΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ
ΛΟΓΟΥΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΑΝΤΙΒΙΩΣΗ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΤΡΙΤΗ 10 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 18:00 ΝΟΜΑΡΧΙΑ
Ελευθεριακή Συνδικαλιστική
Ένωση Ιωαννίνων
http://eseioanninon.squat.gr/
Η συζήτηση πραγματοποιήθηκε σε μια περίοδο οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής κρίσης πουέχει φέρει σε πλήρη αδιέξοδο το καπιταλισμό και την κυβέρνηση. Η βάση των εργαζομένων αλλά και πλατύτερα καταπιεσμένα στρώματα αντιλαμβάνονται ότι ο αγώνας πρέπει να είναι ενωτικός, πολιτικός και διαρκείας ενάντια σε κάθε τι που μας καταστρέφει τη ζωή, πρώτα και κύρια ενάντια στην σημερινή κυβέρνηση, τα μνημόνια και τους τροϊκανούς συμμάχους της, ενώ ένα τμήμα αναγνωρίζει ότι πρέπει να στραφούμε ενάντια και στο ίδιο το σύστημα της καταστροφής, τον ίδιο το καπιταλισμό.
