Την Παρασκευή το απόγευμα, ήταν προγραμματισμένη μία από τις πάντα γελοίες εκδηλώσεις του πατριωτικού συνδέσμου Λάρισας στην κεντρική πλατεία της πόλης. Όταν μαθεύτηκε αυτό, αντανακλαστικά, ομάδα περίπου τριάντα αντιφασιστών μαζευτήκαμε το μεσημέρι και αποφασίσαμε να  χαλάσουμε τη συγκέντρωση μίσους που προετοίμαζαν, καταλαμβάνοντας από τις 17.00 την κεντρική πλατεία. Όταν φτάσαμε, εκεί ήταν ήδη 2-3 άτομα που προετοίμαζαν τον χώρο. Τους πλησιάσαμε για να τους ενημερώσουμε πως η εκδήλωσή τους δε θα γίνει και αφού μας συστήθηκαν ως απλοί καλεσμένοι και πως δε γνώριζαν τι εστί πατριωτικός σύνδεσμος και Χάμος, δήλωσαν πως αποχωρούν. Εντωμεταξύ, όσο η ώρα περνούσε οι  αστυνομικές δυνάμεις αυξάνονταν καταλήγοντας να υπάρχουν πέντε δικάβαλα, ένα οπκίτικο, μία διμοιρία, ασφαλίτες και καπελάκηδες! Μέχρι τις 19.00 δεν είχε εμφανιστεί κανένα από τα θρασύδειλα φασιστοειδή του Χάμου, ενώ οι μπάτσοι κάθε τρεις και λίγο μας έλεγαν να “υποχωρήσουμε ειρηνικά”.  Στις 19.00 εμφανίστηκαν τα φασιστοειδή του πατριωτικού, ούτε δέκα σε αριθμό, κρατώντας παλούκια και υπό την προστασία πάντα των μπάτσων το έπαιζαν μάγκες και εκτόξευαν απειλές. Από εκείνη την ώρα και μετά, βιώσαμε μια πρωτόγνωρη για τα δεδομένα της πόλης καταστολή. Χωρίς την παραμικρή αφορμή, η διμοιρία και οι ΔΙΑδες άρχισαν να μας σπρώχνουν, να μας ποδοπατάνε, να χτυπάνε στα τυφλά και ότι βρίσκανε. Επικράτησε πανικός και άγριο κυνηγητό σε κεντρικό δρόμο της πόλης και για μεγάλη απόσταση. Ο τελικός απολογισμός ήταν τρεις προσαγωγές συντρόφων μας (οι οποίοι αφέθηκαν λίγες ώρες μετά) και αρκετοί μόλωπες και μελανιές.

Το χθεσινό περιστατικό δεν μπορεί και δεν θα μείνει αναπάντητο. Οι φασίστες, είτε κοινοβουλευτικοί είτε εξωκοινοβουλευτικοί, με τις πλάτες πάντα των μπάτσων, νομίζουν ότι μπορούν να αλωνίζουν οργανώνοντας εκδηλώσεις μίσους, πογκρόμ σε μετανάστες και αγωνιστές, δικαστικές φιέστες.

Ο αντιφασιστικός αγώνας δε σταματάει, δεν καταστέλλεται, δεν τσακίζεται. ΕΜΕΙΣ θα του τσακίσουμε και να το πάρουν χαμπάρι και αυτοί και οι προστάτες τους.

Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ ΚΡΕΜΑ!

περισσότερα:https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1488967

  Πλατεία Ταξίμ/4 Ιουνίου
ΚΕΡΔΙΖΟΥΜΕ!
Είδαμε την παραλία κάτω από τις πέτρες, σηκώσαμε τις μαύρες σημαίες της επανάστασης!

Στη λεωφόρο Ιστικλάλ, κοντά στο Γαλλικό προξενείο, 200 μέτρα μακρυά από την αστυνομία, κρατώντας στο ένα χέρι τις πέτρες της παραλίας και τη σημαία της εξέγερσης στο άλλο, συγκρουόμαστε με την αστυνομία. Ένα κομμάτι υφάσματος βρεγμένο με μαλόξ αποτελεί την μάσκα σου, η αστυνομία ψεκάζει πεπιεσμένο νερο, πετώντας  τα δακρυγόνα το ένα μετά το άλλο, έχεις απομείνει στη μέση των χημικών και υποχωρείς πετώντας πέτρες, δεν μπορείς να ανασάνεις, ασφυκτιείς , χωρίς πνοή για τη στιγμή, κάποιος τρέχει κοντά σου, σου ψεκάζει νερό με μαλόξ στο πρόσωπό σου, ρωτώντας ” πώς είσαι, εισαι καλά;” . Δεν είσαι καλά, όμως αμέσως επανέρχεσαι. Παίρνεις μια πέτρα της παραλίας στο ένα χέρι, πιάνοντας τη σημαία της εξέγερσης στο άλλο. Γέρνεις πάνω στα οδοφράγματα με κομμένη ανάσα. Η αναπνοή σου ανανεώνεται με την ελευθερία της εξέγερσης . Επειδή παντού υπάρχει αλληλεγγύη, αυτή η επανάσταση διαπνέεται από αλληλεγγύη, πέφτεις και σε βοηθούν να σηκωθείς, σε ρωτούν πότε θα φύγεις και εσύ αποδοκιμάζεις την ιδέα, την ίδια ώρα όταν η κρότου λάμψης εκρήγνυται, κρατάς την αναπνοή σου μαζί με τους άλλους όταν έρχεται το δακρυγόνο. Όταν οι δυνάμεις καταστολής απομακρύνονται τραγουδάς μαζί με τους άλλους και ξεφωνίζεις την επανάστασή σου. Ατελείωτο πεπιεσμένο νερό, χημικά και αντίσταση. Κουράστηκες και κάθεσαι στο πεζοδρόμιο να πάρεις μια ανάσα και  κάποιος έρχεται με ένα μπουκάλι  στο χέρι προσφέροντας σου νερό, κάποιος άλλος φέρνει ένα σάντουιτς. Δεν είσαι ούτε διψασμένος, ούτε πεινασμένος επειδή παντού οι άνθρωποι μοιράζονται, δεν υπάρχει “δικό μου”  ή “δικό μας”. Όλοι είναι μαζί. Δεν υπάρχουν χρονοτριβές, εάν πας να πέσεις, ο διπλανός σου δεν θα σ’ αφήσει. Δεν υπάρχει απογοήτευση, αν σε πάρει από κάτω ο σύντροφός σου δεν σ’ αφήσει. Διώχνεις το φόβο που έχει δημιουργήσει το σύστημα μέσα στα χρόνια και η τόλμη είναι  να κάνεις αυτό που φοβάσαι. Και αυτό το βιώνεις. Σπρώχνεις την αστυνομία και, καθώς σπρώχνεις, προχωράς . Η αστυνομία κάνει ότι μπορεί για να σε σταματήσει.  Αν και  μερικές φορές κόβεις ταχύτητα, ο ήχος των  άλλων συγκρούσεων ψιθυρίζουν στο αυτί σου: «Προχωράμε μπροστά». Ενθουσιάζεται και σπρώχνεις ξανά και ξανά. Στο τελευταίο χτύπημα βλέπεις την αστυνομία να υποχωρεί. Όχι, να φεύγει τρέχοντας. Ίσως να βιώνεις αυτό που περίμενες εδώ και καιρό. Συναντιέσαι με τους υπόλοιπους στην Πλατεία Ταξίμ, είσαι χαρούμενος που βλέπεις αυτούς που αγαπάς. Μετά  από τους μικρής διάρκειας  θερμούς εναγκαλισμούς , ξεκινάς το χτίσιμο των οδοφραγμάτων. Χωρίς να χάνεις χρόνο. Αυτοί που είναι μαζί σου ξεκινάν να σιγοτραγουδούν ένα τραγούδι της δεκαετίας του 1930, το τραγούδι των Ισπανών αναρχικών. Τους ακολουθείς: “Για το ψωμί, για τη δικαιοσύνη, για την ελευθερία όλοι στα οδοφράγματα…” Καθώς το τραγούδι ακούγεται πιο δυνατά χτίζονται τα οδοφράγματα: με αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα της αστυνομίας, με λεωφορεία της αστυνομίας, φράγματα “λεηλατημένων κατασκευών”. Ας έρθουν, ας έρθουν να δουν ότι η κοινότητα και η αλληλεγγύη μεγαλώνουν. Όλοι θέλουν να μείνουν μακριά από τον ατομισμό, από τον ανταγωνισμό. Τα τραπέζια στρώνονται, τα αντίσκηνα στήνονται . Μια ανθρώπινη πλατεία δημιουργείται. Υπάρχουν και κάποιοι που δεν τους εμπιστεύεσαι, μα δε σε νοιάζει. Επειδή κάθε στιγμή, από παντού, από την Αγκυρα, από την Σμύρνη, από την Αττάλεια, από το  Dersim υπάρχει επανάσταση. Από την Αθήνα, από την Θεσσαλονίκη, από το Παρίσι, από τη Σόφια…Τα νέα από την αλληλεγγύη φθάνουν. Η αλληλεγγύη μεγαλώνει, αυτοί που τη μοιράζονται αυξάνονται.  Η εξέγερση εξαπλώνεται επειδή εμείς κερδίζουμε. Τώρα , μια εξέγερση μας μιλάει για τον εαυτό της, μια εξέγερση μας μιλάει για αυτά που είχαμε ξεχάσει. Μας μιλάει για την σπουδαιότητα της κοινότητας, της αλληλεγγύης, της οργάνωσης και πάνω από όλα, της ελευθερίας. Τώρα στη στάχτη των χεριών μας λάμπει η επανάσταση. Τώρα μέσα στην επανάσταση κοιτάζουμε ο ένας τα λαμπερά μάτια του άλλου και λέμε άλλα λόγια. Κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου, χέρια που κρατήσανε τις πέτρες της παραλίας, που κρατήσανε τη σημαία της εξέγερσης, που καήκανε από τα δακρυγόνα. Αγκαλιάζουμε ο ένας το σώμα του άλλου, σώματα που στις καρδιές τους κουβαλούν την επανάσταση. Και παρόλο που δεν το λέμε δυνατά λέμε ευχαριστώ ο ένας στον άλλο με την ευτυχία να μοιραζόμαστε αυτή τη στιγμή. Αυτό το «ευχαριστώ» είναι προσωρινό και δεν εφησυχάζουμε  από την ευχαρίστηση. Χωρίς εφησυχασμό από σήμερα αναμένουμε το αύριο ο ένας δίπλα στον άλλο.

Αναρχική Επαναστατική Δράση

ΠΗΓΗ:http://anarsistfaaliyet.org/kategori/english/

ΠΗΓΗ:https://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1488859

«Οι άλλοι ακολουθούσαν χωρίς να σκέφτονται, στους δρόμους που είχαν μάθει μια για πάντα, προς το σχολείο, τη δουλειά, το σπίτι τους, προς ένα μέλλον που είχε προβλεφθεί. Γι’ αυτούς, το καθήκον   είχε γίνει συνήθεια  και η συνήθεια καθήκον. Δεν έβλεπαν την ανεπάρκεια της πόλης τους. Θεωρούσαν φυσική την ανεπάρκεια της ζωής τους. Θέλαμε να ξεφύγουμε απ’ αυτό το πάγωμα αναζητώντας καινούργια πάθη…»

Γκυ Ντεμπόρ

Ένα σύντομο χρονικό της σύλληψής μου

Το βράδυ της Πέμπτης 11 Ιουλίου 2013, μπάτσοι της αντιτρομοκρατικής εισβάλλουν για άλλη μια φορά στο Αναρχικό Στέκι Ναδίρ στη Θεσσαλονίκη, όπου αφού συλλαμβάνομαι, οδηγούμαι κατευθείαν στην αντιτρομοκρατική στην Αθήνα. Εκεί μαθαίνω ότι 3 ώρες πριν από τη σύλληψή μου είχε συλληφθεί και ο σύντροφος και φίλος Ανδρέας Τσαβδαρίδης κάτω από το σπίτι του στην Σταυρούπολη Θεσσαλονίκης. Μου ζητάνε αποτυπώματα, DNA, και φωτογραφίες, όπου αφού αρνούμαι τη λήψη τους μου τα παίρνουν με τη βία. Αργότερα μου γνωστοποιούνται οι κατηγορίες που αφορούν όλα τα χτυπήματα του Σχεδίου Φοίνικα (πράξεις 1,2,3,4) που είχαν γίνει ως τότε. Αρνούμαι να υπογράψω οτιδήποτε και να κουβεντιάσω οτιδήποτε. Όπως μαθαίνω 6 μέρες μετά που επικοινωνώ με τον Ανδρέα τα ίδια συνέβησαν και με αυτόν.

Επίσης, μου ανακοίνωσαν ότι για το Σχέδιο Φοίνικας διώκονται και τα 10 μέλη της Σ.Π.Φ., ως ηθικοί αυτουργοί.

Η επιχείρηση “Ένοπλη Χαρά”

 Από την ώρα που μεταφέρομαι στην Αθήνα μέχρι και νωρίς το πρωί της επομένης οι μπάτσοι είναι στο Ναδίρ και ψάχνουν…Ανάμεσα σε άλλα κατάσχουν και τον server της κατάληψης.

Το ενδιαφέρον τους εστιάζεται στη βιβλιοθήκη όπου εκεί «ανακαλύπτουν»το βιβλίο (βιβλιο-θήκη για όπλο) που απεικονίζεται στο εξώφυλλο του βιβλίου “Η Ένοπλη Χαρά” ⃰⃰. Τότε ξεκινάει και μια μεγάλη έρευνα στην βιβλιοθήκη, αλλά και σε όλο το στέκι όπου αρχίζουν να παίρνουν αποτυπώματα, να μαζεύουν γόπες για DNA, μπουκάλια μπύρας και άλλα μικροαντικείμενα απ’ όλη την βιβλιοθήκη, για να βρουν και το υποτιθέμενο όπλο, που εικονίζεται στο βιβλίο…

   * Το βιβλίο του Alfredo Bonanno “ Η Ένοπλη Χαρά” (La Giota Armata) κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αναρχικό Στέκι Ναδίρ από τον Ιούνιο του 2013 και τα χρήματα διατίθενται για να καλύψουν τις ανάγκες φυλακισμένων αναρχικών.

Οι “διακριτικές  παρακολουθήσεις”

Στις 7 Ιουνίου 2013 ξεκίνησε το Σχέδιο Φοίνικας. Το Σχέδιο Φοίνικας είναι ένα κάλεσμα από τη Σ.Π.Φ. – Συμμορίες Συνείδησης FAI-IRF – Πυρήνας Sole Baleno που στοχεύει “ στην αναγέννηση και την δυναμική επανεμφάνιση του αντάρτικου πόλης”. Από τότε μέχρι και τις 12 Ιουλίου (ημέρα σύλληψης μου) έγιναν 4 χτυπήματα από διάφορους πυρήνες του δικτύου της FAI-IRF.

Το ίδιο χρονικό διάστημα ξεκινάει και η παρακολούθηση μου από τους μπάτσους της αντιτρομοκρατικής. Αυτή η περιβόητη «μυστική παρακολούθηση» της αντιτρομοκρατικής μόνο μυστική δεν ήταν. Αρκετό καιρό πριν τη σύλληψη μου είχαν «προειδοποιήσει» τους συντρόφους μου από το Ναδίρ ότι «ερχόμαστε…», «πες στον Σπύρο…», κ.τ.λ. Σε μια μάλιστα «διακριτική» παρακολούθηση στην Αγίου Δημητρίου οι μπάτσοι είχαν κινητοποιήσει πάνω από 5 οχήματα για να μου πουν ότι και καλά «ξέρουν…», αφήνοντας μου υπονοούμενα και δείχνοντας έτσι πόσο πολύ ήθελαν την αδρανοποίησή μου.

Το πόσο πολύ ήθελαν την αδρανοποίησή μου και το πόσο πολύ με είχαν στο στόχαστρό τους, φαίνεται και από ένα άλλο γεγονός. Στα μέσα Ιουνίου και ενώ έχω κατέβει στην Αθήνα για να επισκεφθώ τον φίλο και σύντροφο μέλος της Σ.Π.Φ. Χρήστο Τσάκαλο στις φυλακές Κορυδαλλού, την τελευταία στιγμή επεμβαίνει το Υπουργείο Δικαιοσύνης και μπλοκάρει με σαφή απαγόρευση το επισκεπτήριό μου. Από εκείνη τη στιγμή και μετά η παρουσία των μπάτσων είναι όλο και πιο έντονη ακόμη και έξω από το Αναρχικό Στέκι Ναδίρ.

Αυτά τα τονίζω για να καταδειχθεί και το γεγονός το πώς είναι δυνατόν ένα άτομο με δημόσια δράση (το ίδιο διάστημα είχα κάνει αρκετές αφισοκολλήσεις, είχα συμμετάσχει ως ομιλητής σε εκδήλωση,…), που παρακολουθείται και τόσο στενά (όπως παραδέχονται και οι ίδιοι οι μπάτσοι) να βάζει 4 βόμβες. Τόσο τα στοιχεία των μπάτσων στη δικογραφία όσο και η κοινή λογική λένε ότι αυτό δε γίνεται. Άλλωστε και  η ημερομηνία που έχει σταλεί το δέμα στον Χωριανόπουλο (1 Ιουλίου 2013) εγώ βρισκόμουν στην Αθήνα σε επισκεπτήριο, στις φυλακές Κορυδαλλού.

Το γεγονός ότι η προφυλάκισή μου έγινε χωρίς κανένα στοιχείο δεν με εκπλήσσει και καλό θα ήταν να μην εκπλήσσει και κανέναν άλλον. Το κράτος αναγνωρίζει τον πόλεμο μεταξύ των δυο πλευρών πράττοντας ανάλογα και ως γνωστόν στον πόλεμο του δεν έχει καμία ηθική. Αυτό που μένει είναι να το συνειδητοποιήσει αυτό και η άλλη πλευρά.

Η περίπτωσή μου, δεν θέλω με κανένα τρόπο να παρουσιαστεί δημόσια, όπως άλλες περιπτώσεις “αθώων αγωνιστών”. Και εννοώ προφανώς περιπτώσεις όπου το “κίνημα” κάνει τα αδύνατα δυνατά ώστε να αποφυλακιστεί ο αθώος σύντροφος ενώ άτομα που έχουν αναλάβει την ευθύνη να αφήνονται στα δόντια του κράτους.

Τώρα όσον αφορά τις κατασταλτικές επιχειρήσεις της αντιτρομοκρατικής στο Αναρχικό Στέκι Ναδίρ, αυτές θεωρώ πως στοχεύουν ξεκάθαρα σ’ ένα και μόνο πράγμα. Είναι στην ουσία η προσπάθεια του κράτους να γκρεμίσει τη γέφυρα ανάμεσα στο “δημόσιο” και το “παράνομο”. Τα τελευταία χρόνια η κατάληψη που συμμετέχω ασχολήθηκε, μεταξύ άλλων με την υπόθεση της Σ.Π.Φ. και στήριξε ξεκάθαρα την τάση της Νέας Αναρχίας κάνοντας εκδηλώσεις, συζητήσεις, βιβλιοπαρουσιάσεις, συνεντεύξεις και συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης και ανοιχτές εκδηλώσεις με παρεμβάσεις φυλακισμένων συντρόφων, στην προοπτική της Διαρκούς Αναρχικής Εξέγερσης. Γι’ αυτό άλλωστε έχει στοχοποιηθεί και αρκετές φορές από ΜΜΕ, κομματικούς μηχανισμούς και μπάτσους.

Οι καταλήψεις, η καταστολή και η “επίσημη αναρχία”

Το ζήτημα των καταλήψεων έρχεται σε πρώτο πλάνο μιας και τον τελευταίο καιρό ο κρατικός μηχανισμός έχει επιλέξει την εισβολή σε τέτοιες δομές.

Οι αναρχικές καταλήψεις είναι δομές-εγχειρήματα που αν χρησιμοποιηθούν επιθετικά τότε είναι ένα πολύτιμο εξεγερσιακό εργαλείο ενώ αν αποτελούν αυτοσκοπό καταλήγουν να είναι εργαστήρια αλλοτρίωσης και εναλλακτικής υποκουλτούρας, υποβιβάζοντας έτσι τον “χώρο” σ’ ένα επίπεδο μετριότητας.

Οι καταλήψεις είναι ορμητήρια εξέγερσης και όχι ένα μέρος που καταφεύγουν σ’ αυτό “φοιτητές” και “εργάτες”. Είναι ντροπή και έκπτωση να δηλώνει κάποιος την εργατική ή την εκπαιδευτική του ιδιότητα σαν ιδεολογική ταυτότητα. Οι καταληψίες δεν χρειάζεται να προσπαθούν τόσο έντονα να καθησυχάσουν την κοινωνία ότι η αναρχία δεν είναι έτσι και δεν είναι αλλιώς προσφέροντας μάλιστα εγγυήσεις για το “μετά”. Η αλήθεια είναι ότι η επανάσταση δε δίνει εγγυήσεις..

Κάτι άλλο που παρατηρεί κανείς στον χώρο είναι η κάστα των αναρχοτσιφλικάδων. Οι καταλήψεις και οι συνελεύσεις δεν μπορεί να χρησιμοποιούνται από κάποιους αναρχοπατέρες για τη δημιουργία ενός κύκλου ανθρώπων που θα εξαργυρωθεί με την πρώτη ευκαιρία με τη δημιουργία ενός “καφέ του χώρου” ή μιας συνεταιριστικής κολλεκτίβας με “αναρχικό” πελατολόγιο. Αυτή είναι προσφιλή μέθοδος από άλλους ανθρώπους με άλλες καταβολές. Οι Pr Αναρχοπατέρες καλό είναι ν’αφήσουν την αναρχία και να ασχοληθούν με δημόσιες σχέσεις. Η αναρχία μπορεί και χωρίς αυτούς.

Τα τελευταία χρόνια ο “χώρος” απέκτησε τις χειρότερες σχέσεις με την έννοια της επιθετικής αλληλεγγύης και προτίμησε αντ’ αυτού να περιφέρει τη μιζέρια του σε αμφιθέατρα και συνελεύσεις μονολογώντας για την καταστολή του. Μάλιστα όσον αφορά το ζήτημα των καταλήψεων είναι γνωστό ότι κάποιοι “αναρχικοί” άδειαζαν τις καταλήψεις τους μετά τις εξαγγελίες-προειδοποιήσεις του Δένδια…

Τα τελευταία 4 χρόνια και με τις συλλήψεις μελών των δυο κυριότερων αναρχικών οργανώσεων της τελευταίας δεκαετίας (Σ.Π.Φ. και Ε.Α.) η πλειοψηφία του “χώρου” απέδειξε περίτρανα την φθήνια του. Ο “αναρχικός χώρος” διαχωρίζοντας την θέση του ή απομονώνοντας τους ένοπλους σχηματισμούς στην ουσία υπογράφει δηλώσεις νομιμοφροσύνης.

Όσο το “κίνημα” σκέφτεται με δικονομικούς όρους όσο τις κινήσεις του τις ορίζει η καταστολή όσο προσπαθεί να διασπάσει το αδιαίρετο θεωρία-πράξη τόσο είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσει να χάνει την επικινδυνότητά του, τις δομές του, τους ανθρώπους του… Κάποιοι αναρχικοί θα προσγειωθούν απότομα πέφτοντας από το σύννεφο της “κοινωνικής απεύθυνσης”- χαμένοι στο όνειρο της “λαϊκής επανάστασης”, αφού πλέον ο “χώρος” υιοθετεί διασκευασμένες απόψεις αριστερισμού με μια υποτιθέμενη δόση αντικρατισμού· ένα είδος αντιπολίτευσης.

Στον αντίποδα αυτής της παρωδίας, η Νέα Αναρχία μιλάει για την άμεση διαρκή αναρχική εξέγερση, για την αναρχική διάχυση, για το εδώ και τώρα, για εξέγερση χωρίς συμβιβασμούς -χωρίς ανακωχές. Η Νέα Αναρχία δεν προσφέρει ούτε εγγυήσεις ούτε αποδεκτό κοινωνικό ρόλο και είναι ξεκάθαρα απομακρυσμένη από την δειλία και την ακαμπτότητα ενός lifestyle α/α χώρου.

 Τους χαιρετισμούς μου στους ανυπότακτους μαχητές του Αρνητικού.

 Δύναμη στον σύντροφο Ανδρέα Τσαβδαρίδη, στα μέλη της Σ.Π.Φ. και στους δεκάδες πυρήνες της FAI-IRF.

 Υ.Γ. Κάποια άγνωστα αδέρφια μας στην Ινδονησία από την “Διεθνή Συνωμοσία Εκδίκησης”, και στην Ελλάδα από τη Σ.Π.Φ. (πυρήνας Ryo) μας αφιέρωσαν πριν κάποιες μέρες τα χτυπήματα τους. Σύντροφοι να είστε σίγουροι ότι αυτή η κίνησή σας, μας έδωσε μεγάλη δύναμη.

 ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

 Σπύρος Μάνδυλας

04/09/2013

Α’ πτέρυγα

Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού

Η επιστολή του συντρόφου σε PDF

ΠΗΓΗ:Parabellum

“Θέλω να πάω στο σκοπό μου, τραβάω το δρόμο μου. Θα προσπεράσω πηδώντας τους διστακτικούς και τους βραδυπορούντες. Ας είναι ο δρόμος μου η καταστροφή τους”.

Φ. Νιτσε

 Το παρόν κείμενο δεν απευθύνεται στον επίσημο χώρο και τις διαβρωμένες δομές του. Αποστρέφομαι τα στερεότυπα του, τις σαπρογόνες ανάσες της ιδεολοψίας του και θεωρώ τον “αναρχικό” χώρο των γραφειοκρατών θύλακα της εξουσίας, καθώς αναπαράγει τις αξίες της. Δεν έχω καμία πρόθεση να δημιουργήσω δημόσιες σχέσεις και δεν επιθυμώ κανενός είδους αλληλεγγύης ή ανεπίσημης βοήθειας από τους αξιωματούχους και τους υποτακτικούς  του αντιεξουσιαστικού lifestyle.

Απευθύνομαι στις μειοψηφίες. Στις ατομικότητες που περιφρονούν και χλευάζουν τόσο την κυριαρχία όσο και τους υπηκόους της και δε διστάζουν να περάσουν στην επίθεση ενάντια στην ουσία του σύγχρονου πολιτισμού. Σ’ όλους εκείνους τους αναρχικούς της πράξης που μέσα από τις γραμμές του άτυπου δικτύου της FAI ενορχηστρώνουν με μανία τα καταστροφικά τους σχέδια, προκαλώντας πονοκέφαλο στο στρατόπεδο του εχθρού.

Στις 11 Ιουλίου συλλαμβάνομαι από ομάδα της αντιτρομοκρατικής καθώς επέστρεφα στο σπίτι μου. Επιβιβάστηκα σ ‘ένα συμβατικό όχημα της υπηρεσίας τους και λίγες ώρες αργότερα από τη Θεσσαλονίκη βρισκόμουν στον 12ο όροφο της ΓΑΔΑ. Στις 17 Ιουλίου κρίθηκα προφυλακιστέος και από τότε βρίσκομαι έγκλειστος στις φυλακές Κορυδαλλού.

Αναλαμβάνω την ευθύνη για την αποστολή εμπρηστικού δέματος στον πρώην διοικητή της αντιτρομοκρατικής Δημήτρη Χωριανόπουλο, σαν πυρήνας κομάντο MAURICIO MORALES – FAI/IRF. Είμαι Αμετανόητος για την επιλογή μου. Ένα χτύπημα στο σύμπλεγμα της ασφάλειας ισοδυναμεί με ευθεία επίθεση στην ψυχή του καθεστώτος. Ευθεία επίθεση στους κρατικούς θεσμούς που δρουν ανεξάρτητα απ’την εγχάραξη της πολιτικής της εκάστοτε κυβέρνησης και έχουν σαν αποστολή την διαιώνιση της κυριαρχίας πάνω στη ζωή μου.

Πιστεύω πως η εξουσία είναι έμπνευση και άμεση απόρροια των αξιών της κοινωνίας. Η εξουσία είναι ιδέα. Φαντάζει σαν κάτι απρόσιτο, σαν ένας Θεός που κατακλύζει τις σκέψεις, τα όνειρα και τα συναισθήματα των πιστών του. Μια σύγχρονη κοινωνική θρησκεία στην οποία η μάζα σπεύδει να μυηθεί. Οι κυρίαρχοι δεν επιβάλλονται πραξικοπηματικά, αλλά με την έγκριση των υπηκόων τους και όλα τα προβλήματα κοινωνικής παθογένειας είναι η σκοτεινή πλευρά ενός κόσμου που θέλει να ζει χωρίς ευθύνες.

Δεν πιστεύω σε καμία λαϊκή επανάσταση. Καθετί που βασίζεται στη μάζα, στο κοπάδι, κουβαλάει μέσα του το σπόρο της σκλαβιάς. Αυτός ο όχλος με τις ετεροκαθοριζόμενες αξίες είναι ανίκανος να ορίσει τη ζωή του. Αυτή η συνισταμένη δυνάμεων, ακόμη κι αν ονομαστεί επαναστατική, μετά από το ξέσπασμα της και ανεξάρτητα απ’ το αποτέλεσμα, θα διαλυθεί. Οι συμμετέχοντες της αναζητούν ένα ευνοϊκότερο οικονομικό σύστημα , προσαρμοσμένο στα συμφέροντα τους. Δεν έχουν τη διάθεση να ανατρέψουν τις αξίες του πολιτισμού, απλά ζητιανεύουν μια μεταρρύθμιση-αναδιάρθρωση του καπιταλισμού με μη θεσμικά μέσα.

Δεν πιστεύω σε κανένα μελλοντικό κοινωνικό παράδεισο, σαν αναπόδραστη εξέλιξη μιας μεταφυσικής δικαιοκρατίας που χρίζει το λαό σε μεσσία για την εκπλήρωση των κοινωνιστικών προφητειών. Οι θεωρίες αυτές σφίζουν από μνησικακία και υποβιβάζουν την έννοια του Ανθρώπου στην ποταπότητα των δημιουργών και των φορέων τους.

Σε αντίθεση με τους ζηλωτές των μαζικών κινητοποιήσεων που επιδιώκουν την απελευθέρωση του κοινωνικού τους ρόλου, εγώ επιδιώκω την απελευθέρωση του ατόμου μου από κάθε κοινωνικό ρόλο. Προτάσσω τη διαρκή αναρχική εξέγερση ενάντια σε κάθε σύστημα, σε κάθε κοινωνία και σε κάθε μαζική ηθική. Ο δικός μου πόλεμος έχει τις βάσεις του στη θέληση μου για δύναμη και επιτίθεμαι σε ό, τι προσβάλλει την Αισθητική μου. Για μένα ο πόλεμος είναι μια διονυσιακή παράκρουση και δεν μπορεί να εξηγηθεί από τον ορθολογισμό των παπαγάλων του κοινωνισμού.

Κατά την άποψή μου, η αλληλεγγύη σ’ έναν αιχμάλωτο πολέμου θα πρέπει να προωθεί και να αναπαράγει το σκοπό για τον οποίο φυλακίστηκε. Έτσι, στη δική μου περίπτωση, η μόνη αλληλεγγύη που αναγνωρίζω είναι ο αγώνας για τη διάχυση της άμεσης αναρχικής δράσης.

Κλείνοντας το κείμενο θα ήθελα να εκφράσω την αλληλεγγύη μου σε φυλακισμένους αναρχικούς σε όλο τον κόσμο. Στους συντρόφους της Σ.Π.Φ.: Παναγιώτη, Γιώργο, Μάκη, Όλγα, Χάρη, Χρήστο, Θεόφιλο, Μιχάλη, Δαμιανό, Γιώργο. Στους Ιταλούς συντρόφους Nicola Gai και Alfredo Cospito, κατηγορούμενους για τον πυρήνα Όλγα. Στον Gabriel Pompo da Silva που βρίσκεται έγκλειστος στις ισπανικές φυλακές. Στον Marco Camenish, φυλακισμένο σύντροφο στην Ελβετία, καθώς και στον αμετανόητο Thomas Mayer Folk. Στον Jack Palfreeman στη Βουλγαρία. Στον μαχητή Hans Niemeyer και στους χιλιανούς ληστές Freddy Fuente Villa, Marcelo Villaroel και Juan Alista Vega. Στον σύντροφο Henry Zegarrundo από τη Βολιβία και στον μεξικανό αναρχικό Braulio Duran. Felisity Ryder και Diego Rios κρατήστε γερά.

 Δύναμη σε όλους τους πυρήνες της FAI σε Μεξικό, Εκουαδόρ, Βολιβία, Αργεντινή, Χιλή, Ινδονησία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία, Αγγλία, Ολλανδία, Ρωσία, Λευκορωσία, Ουκρανία, Φινλανδία, Βραζιλία και Αυστραλία.

ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟΝ MAURICIO MORALES.

 Υ.Γ.1: Το “ΣΧΕΔΙΟ ΦΟΙΝΙΚΑΣ” που ξεκίνησε στις 7 Ιουνίου από τους συντρόφους της Σ.Π.Φ. και των Συμμοριών Συνείδησης της FAI/IRF, πυρήνας Sole Baleno, με την έκρηξη στο αυτοκίνητο της διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού, για την αναγέννηση και τη δυναμική επανεμφάνιση του νέου αντάρτικου πόλης, βρήκε συνεργούς τα αδέρφια μας από την Ινδονησία. Η ΜΟΝΑΔΑ ΘΥΜΟΥ-FAI/IRF και η Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης – FAI/IRF ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και επιτέθηκαν σε δομές του Ινδονησιακού καθεστώτος, προβαίνοντας στην Τρίτη και την Πέμπτη πράξη του Σχεδίου Φοίνικας αντίστοιχα. Τα αδέρφια μας απέδειξαν πως ο αναρχικός λόγος και οι πράξεις που τον συνοδεύουν μπορούν να υπερκαλύψουν τις χιλιομετρικές αποστάσεις που μας χωρίζουν. Γνωρίζουμε πως όσο υπάρχουν σύντροφοι που μετατρέπουν τις επιθυμίες τους σε πράξεις κανένας φυλακισμένος αναρχικός δεν θα είναι μόνος. Αδέρφια της ICR- FAI/IRF η επίθεσή σας μας έδωσε κουράγιο. Σας έχουμε μες στην καρδιά μας. Μέχρι την αντάμωση. Μέχρι το τέλος!

 Υ.Γ.2: Ο σύντροφος και φίλος Σπύρος Μάνδυλας δεν έχει ανάμιξη στην υπόθεση.

 Τσαβδαρίδης Ανδρέας

Α’ πτέρυγα

 Δικαστικές Φυλακές Κορυδαλλού

  04 /09/2013

Η επιστολή του συντρόφου σε PDF

ΠΗΓΗ:http://theparabellum.squat.gr/2013/09/05/%CE%B3%CF%81%CE%AC%CE%BC%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CE%B1%CE%B9%CF%87%CE%BC%CE%B1%CE%BB%CF%8E%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81/