Οι ιδέες δεν εκκενώνονται, δεν καταστέλλονται, δεν φυλακίζονται
Η πρόσφατη ιστορία του σαρωτικού κύματος εκκενώσεων καταλήψεων στον ελλαδικό χώρο ξεκινάει τον Αύγουστο του 2012. Η αρχή γίνεται με την δημοτική αγορά της Κυψέλης, ενώ η 2η πράξη περιλαμβάνει την κατάληψη Δέλτα στη Θεσσαλονίκη ένα μήνα μετά. Στη συνέχεια, η κρατική καταστολή οξύνεται κατά την διάρκεια του χειμώνα και τη σκυτάλη παίρνουν η κατάληψη Villa Amalia, η κατάληψη Σκαραμαγκά, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΑΣΟΕΕ, ενώ στη Λέλας Καραγιάννη 37, αστυνομικές δυνάμεις ετοιμάζουν τηλεοπτική υπερπαραγωγή, αλλά λίγη ώρα αργότερα εγκαταλείπουν τον χώρο, μετατρέποντας την επιχείρηση σε φιάσκο. Στο ίδιο χρονικό διάστημα γίνονται προσπάθειες φίμωσης των ελεύθερων φωνών του indymedia (ενημερωτική κινηματική ιστοσελίδα) και των αυτοοργανωμένων ραδιοσταθμών 98fm και Ράδιο Ένταση. Οι απαντήσεις από την πλευρά των αγωνιζόμενων δεν αργούν να έρθουν, κι έτσι άμεσα πραγματοποιούνται πολύμορφες δράσεις αλληλεγγύης σε όλη την επικράτεια. Το επόμενο επεισόδιο της κρατικής επίθεσης, λαμβάνει χώρα το φετινό καλοκαίρι με την εκκένωση της κατάληψης κελί ελευθερίας στην Ηγουμενίτσα, το αναρχικό στέκι Ναδίρ, τις τρεις καταλήψεις της Πάτρας: Μαραγκοπούλειο, αυτοδιαχειριζόμενο στέκι στο ΤΕΙ και Παράρτημα (κέντρο αγώνα και κινητοποιήσεων από το 1973), μιας πόλης με ιδιαίτερα δυναμικό παρελθόν και παρόν. Σειρά έχουν η Βάλβειος βιβλιοθήκη στο Μεσολόγγι, η Αντιβίωση στα Γιάννενα και το Ορφανοτροφείο στη Θεσσαλονίκη, ενώ με παράλληλη στοχοποίησή τους, εισβολές πραγματοποιούνται στο ΑΠΘ και σε αυτοδιαχειριζόμενα στεκια στο ΕΜΠ.
Οι καταλήψεις, τα στέκια και οι αυτοοργανωμένοι χώροι αποτελούν εστίες αντίστασης σε κράτος και κεφάλαιο που ολοένα και περισσότερο επιτίθονται στους πιο αδύναμους αυτού του κόσμου. Είναι χώροι όπου συναντιούνται άνθρωποι που οργανώνονται και δρουν συλλογικά ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας με βάση την ισότητα και την αλληλεγγύη, μέσα από ακηδεμόνευτες και οριζόντιες διαδικασίες ενάντια σε κάθε είδους ρατσισμό, φασισμό και σεξισμό. Αποτελούν ανοιχτούς κοινωνικούς χώρους που στεγάζουν πολιτικά εγχειρήματα, πολιτιστικές και αντιεμπορευματικές δομές όπως συλλογικές κουζίνες, χαριστικά παζάρια, βιβλιοθήκες, γυμναστήρια, ομάδες αυτομόρφωσης κτλ. Διαχρονικά ήταν και είναι αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών αγώνων απέναντι σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης, καταπίεσης και εξουσίας παλεύοντας για ένα κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Γι’ αυτό βρίσκονταν πάντα στο στόχαστρο της κρατικής και παρακρατικής καταστολής αποτελώντας απειλή και εχθρό για το σύστημα και τα τσιράκια του. Τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν σκούζοντας, την παρουσίαση εύπεπτων εικόνων από “εν δυνάμει” γιάφκες για τα μάτια του κόσμου. Στο πλευρό τους οι φασίστες της χρυσής αυγής (και λοιπά κατακάθια), άξιοι συνεχιστές των προγόνων τους, στηρίζουν τα αντεργάτικά νομοσχέδια, επιτίθενται στους κοινωνικούς αγώνες προσπαθώντας να διασπείρουν τον φόβο, και αποτελούν το μακρύ χέρι του κράτους όποτε αυτό τα βρίσκει σκούρα. Το κράτος προσπαθώντας να φτιάξει μια νέα κοινωνική συναίνεση εφευρίσκει θεωρίες τύπου “δύο άκρων”, τις οποίες προωθεί μέσω της μιντιακής προπαγάνδας στη βάση του «πες πες κάτι θα μείνει», επιχειρώντας να αποπολιτικοποιήσει τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο και όσους/ες τον υποστηρίζουν και να τους εξισώσει με τα ναζιστικά αποβράσματα και τις μισαλλόδοξες ιδεοληψίες τους.
Οι εν λόγω κατασταλτικές επιχειρήσεις ωστόσο δεν αφορούν μόνο τους αυτοοργανωμένους χώρους (κατειλημμένους ή μη) αλλά απλώνονται στο ευρύτερο κοινωνικό πεδίο. Από την αιματηρή καταστολή των εξεγέρσεων των μεταναστών που βρίσκονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (πχ Αμυγδαλέζα) και την επίθεση που εξαπολύθηκε εναντίον των κατοίκων στη Χαλκιδική (που μάχονται για την αξιοπρέπεια στη ζωή και για την υπεράσπιση της φύσης). Παράλληλα, ούτε καν οι παραδοσιακές συνδικαλιστικές διεκδικήσεις δεν απολαμβάνουν την κρατική ανοχή, όπως έδειξαν οι πρόσφατες επιστρατεύσεις των απεργών του ΜΕΤΡΟ, των ναυτεργατών και των καθηγητών.
Αυτό που συμβαίνει είναι ένας επαναπροσδιορισμός του τί επιτρέπεται πλέον ως αντίσταση και τί όχι. Αν μπορείς να διαθέτεις κέντρα ή χώρους αγώνα και ζύμωσης, αν μπορείς να απεργείς (επιστρατεύσεις, απολύσεις, πειθαρχικά), αν μπορείς να διαδηλώνεις (νομοσχέδιο για τον περιορισμό στις μικρές πορείες, απαγορεύσεις συγκεντρώσεων) και γενικά αν μπορείς να παλεύεις για ένα καλύτερο αύριο. Το κοινωνικό κράτος καταρρέει συθέμελα, παρασέρνοντας μαζί του τις μέχρι πρότινος κοινωνικές σχέσεις, και ταυτόχρονα επιβάλλονται νέες. Όλα αυτά, ενώ στα μεσαία και στα χαμηλά στρώματα η εξαθλίωση απλώνεται, οι πλειστηριασμοί πρώτων κατοικιών είναι προ των πυλών, η δημόσια εκπαίδευση και υγεία διαλύονται. Ο μόνος δρόμος για την επιβίωση του κεφαλαίου είναι το ολοκληρωτικό αύριο. Το στοίχημα για την κυριαρχία είναι να καταλάβει κάθε δημόσιο χώρο, να πάρει πίσω κάθε κατάκτηση των αγώνων, να επιβάλει την συνήθεια στον φόβο και στην απάθεια, να εγκαθιδρύσει μια ασφυκτική κατάσταση επιτήρησης και ελέγχου, ώστε να αποτρέπει προληπτικά κάθε είδος αντίστασης. Και ο λόγος είναι ξεκάθαρος αφού πλέον, σε μια κοινωνία που θυμίζει καζάνι που βράζει, κάθε έστω και μικρή διατάραξη της τάξης μπορεί να γίνει η αφορμή για το ξέσπασμα ανεξέλεγκτων καταστάσεων κοινωνικών εκρήξεων. Όσο κι αν το καθεστώς φαντάζει πάνοπλο και άτρωτο, κάτι τέτοιο αναμφίβολα το τρομάζει σε μεγάλο βαθμό.
Να βγούμε στην αντεπίθεση
Όσο και αν το κράτος προσπαθεί να τρομοκρατήσει τα καταπιεζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, οι αγώνες για την ελευθερία δεν πρόκειται να σταματήσουν. Ήμασταν και θα είμαστε εδώ. Οχυρώνουμε τις αντιστάσεις μας και συνεχίζουμε χτίζοντας δεσμούς αλληλεγγύης με τα ταξικά μας αδέρφια: τους μετανάστες, τους άνεργους, τους εργάτες, τη νεολαία, με κάθε κατατρεγμένο αυτού του κόσμου. Αναγνωρίζουμε τους εχθρούς μας στο κράτος και στο κεφάλαιο, στα αφεντικά και στους φασίστες και παλεύουμε για την ανατροπή τους. Ο δρόμος για την ελευθερία δεν είναι εύκολος, αλλά είναι καθήκον μας να τον περπατήσουμε. Οι καταλήψεις είναι ζωτικό και αναπόσπαστο κομμάτι των κινημάτων και είμαστε αποφασισμένοι να τις υπερασπιστούμε όσο κι αν κρώζουν οι παπαγάλοι των εξουσιαστών. Δεν είναι τα ντουβάρια αλλά οι ιδέες και οι σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ των ατόμων και αυτά ούτε εκκενώνονται, ούτε καταστέλλονται. Είναι ένα ζωντανό πρόταγμα στο εδώ και στο τώρα για το πώς θέλουμε να ζούμε. Ελεύθεροι και όχι σαν δούλοι. Η επίθεση λοιπόν στις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους δεν αφορά μόνο το αναρχικούς/αντιεξουσιαστές, αλλά όλες και όλους που εντάσσουν τον εαυτό τους στο πλευρό των καταπιεσμένων και αγωνιζόμενων ανθρώπων.
αλληλεγγύη στις καταλήψεις και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους
αυτοοργανωμένοι αγώνες
για μια κοινωνία ελευθερίας-ισότητας και αλληλεγγύης
συνέλευση αναρχικών/αντιεξουσιαστών “σαλταδόροι”
Στην κατάληψη του πρωην ΠΙΚΠΑ, Τιμοδήμου κ Αντωνιάδου, στα Πετράλων
Καλημέρα σας σύντροφοι και φίλοι ,
δεν μπορώ να γράψω πολλά γιατί δεν βλέπω καλά , μπερδεύω τα κουμπιά και το μυαλό μου ακόμα βρίσκεται σε μια σχετική σύγχυση. ‘Ήθελα απλά να σας χαιρετίσω και να σας πω ότι το ηθικό είναι ανεβασμένο και ας λένε οι γιατροί ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξανά δω από το ένα μάτι. Περιμένω ακόμα ένα τελευταίο χειρουργείο για να σώσουμε άπλα το όργανο τον βολβό δηλαδή ώστε να μη χρειαστεί να το αφαιρέσουμε και αυτό . Δεν με τρομάζει τίποτα , δεν με ρίχνει τίποτα και περιμένω πως και πως να κατέβω πάλι μαζί σας στους δρόμους της φωτιάς.
Με τη πρώτη ευκαιρία θα γράψω ένα κείμενο για τα γεγονότα και τις κοινωνικοπολιτικές μου θέσεις (δεν τις έκρυψα ποτέ) απλά λίγη υπομονή γιατί για μένα πλέον η γραφή είναι ( τουλάχιστον για τώρα ) υπερπροσπάθεια από πολλές απόψεις
Την αλληλεγγύη μου στις καταλήψεις-αυτοοργανωμένους χώρους και εγχειρήματα, σε όλες τις αναρχικές και αντιφασιστικές συλλογικότητες , στους συλληφθέντες μας και σε όλους τους εξεγερμένους αυτής της χώρας.
όταν έχουμε το κεφάλια μας ψηλά πάντα θα μας ρίχνουν μια σφαίρα, για να τα κατεβάζουμε, αν τα ξανασηκώσουμε έχουμε νικήσει !!!
Γαβριηλ Α
Ωστόσο, η αιτία για τη δημιουργία του Αναρχικού Ερυθρού Σταυρού δεν αμφισβητείται. Σχηματίστηκε από διάσπαση από τον Πολιτικό Ερυθρό Σταυρό (PRC). Ο PRC ελεγχόταν από τους σοσιαλδημοκράτες και αρνήθηκε να παράσχει υποστήριξη σε αναρχικούς και κοινωνικούς επαναστάτες πολιτικούς κρατούμενους, παρά τις συνεχείς δωρεές από διάφορους αναρχικούς και κοινωνικούς επαναστάτες. Όπως ένας πρώην πολιτικός κρατούμενος και μέλος του Αναρχικού Ερυθρού Σταυρού δήλωσε: “Σε ορισμένες φυλακές δεν υπήρχε ιδιαίτερη διάκριση μεταξύ των αναρχικών και των υπόλοιπων πολιτικών κρατουμένων,αλλά σε άλλες δεν δώθηκε καμία βοήθεια στους αναρχικούς”. Ο νεοσυσταθείς ARC θεώρησε τις ενέργειες αυτές εγκληματικές και ορκίστηκε ότι σε κάθε φυλακή όπου οι αναρχικοί ήταν πλειοψηφία, ο ARC θα παρείχε υποστήριξη σε όλους τους αναρχικούς και τους κοινωνικούς επαναστάτες πολιτικούς κρατούμενους.
Λόγω της υποστήριξης των Πολιτικών Κρατουμένων, μέλη της ομάδας συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν από το τσαρικό καθεστώς. Η οργάνωση κρίθηκε παράνομη και η συμμετοχή σε αυτήν ήταν επαρκής λόγος για σύλληψη και φυλάκιση στη φυλακή Artvisky, μια από τις χειρότερες φυλακές καταναγκαστικών έργων στη Σιβηρία. Μέλη του ARC και άλλοι κρατούμενοι που κατάφεραν να δραπετεύσουν από τη φυλακή έφυγαν από τη Ρωσία και δημιούργησαν τμήματα στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη, το Σικάγο και σε άλλες πόλεις στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική.
Η επανάσταση του 1917 γιορτάστηκε από όλες τις Σοσιαλιστικές, Αναρχικές και Κομμουνιστικές κοινότητες. Ο ARC διαλύθηκε και τα μέλη του άρχισαν να κάνουν σχέδια για να επιστρέψουν στη Ρωσία με την ελπίδα να συμμετέχουν στη νέα κοινωνία. Δυστυχώς, η επιστροφή τους έγινε δεκτή με την καταστολή των Μπολσεβίκων, παρόμοια με εκείνη της εποχής του τσάρου. Μετά από μερικά χρόνια χειμερίας νάρκης, η ομάδα αναγκάστηκε να επανέλθει για να βοηθήσει τους πολιτικούς κρατουμένους στη νέα κοινωνία των Μπολσεβίκων. Για άλλη μια φορά η οργάνωση έγινε παράνομη και η ένταξη σήμαινε φυλάκιση ή/και θάνατο.
Κατά τη διάρκεια του ρωσικού εμφύλιου πολέμου, το όνομα του ARC άλλαξε σε Αναρχικός Μαύρος Σταυρός για να αποφεύγεται η σύγχυση με τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, επίσης, οργάνωση αρωγής της χώρας. Επίσης κατά τη διάρκεια της ίδιας περιόδου η οργάνωση δημιούργησε μονάδες αυτοάμυνας έναντι πολιτικών επιδρομών των Κοζάκων και του κόκκινου στρατού.
Κατά τις επόμενες 7 δεκαετίες η ομάδα θα συνεχίσει με διάφορα ονόματα, αλλά πάντα θεωρούσε τον εαυτό της μέρος του ευρύτερου σχηματισμού του Αναρχικού Ερυθρού Σταυρού / Αναρχικού Μαύρου Σταυρού. Η υποστήριξη του ABC προς τους πολιτικούς κρατούμενους εξαπλώνεται στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη. Αυτό που κάποτε ήταν μια τυπική ρωσική εβραϊκή οργάνωση, έχει πλέον πολλά πρόσωπα και εθνότητες.
Στη δεκαετία του 80, ο ABC άρχισε να αναπτύσσεται και νέες ομάδες ABC άρχισαν να εμφανίζονται στη Βόρεια Αμερική. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το όνομα ABC έχει διατηρηθεί στη ζωή από μια σειρά εντελώς αυτόνομων ομάδων διάσπαρτων σε όλη τη χώρα και έχει φτάσει να ασχολείται με μια ευρεία ποικιλία θεμάτων των φυλακών.
Κατά τις δεκαετίες του 90 και του 00 υπήρχαν διάφορες δομές του ABC στη Βόρεια Αμερική (ABCC, ABCN, ABCF). Οι σχέσεις μεταξύ αυτών των σχηματισμών θεωρούνται πάντα επίπονες. Το Break the Chains συνέδριο τον Αύγουστο του 2003, μαζί με τις παράλληλες συζητήσεις ανάμεσα στις κολλεκτίβες, επέφερε μια καλύτερη σχέση συνεργασίας μεταξύ ABCF και ABCN σχηματισμών. (Η ABCC ήταν βραχύβιος σχηματισμός, διαλύθηκε στις αρχές της δεκαετίας 90)
Πληροφορίες για τον αναρχικό μαύρο σταυρό σε άλλες γλώσσες:
Information for anarchist black cross in other languages:
Mexico: http://www.abajolosmuros.org/?profile=olive