Εδώ και δεκαπέντε μήνες, ένα μικρό εργοστάσιο στην Θεσσαλονίκη, χαράζει μια διαφορετική πορεία στα τεκταινόμενα του εργατικού και κοινωνικού κινήματος της χώρας. Εδώ και δεκαπέντε μήνες το εργοστάσιο της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής βρίσκεται κάτω από πλήρη εργατικό έλεγχο και αυτοδιεύθυνση υπό την γενική συνέλευση των εργαζομένων. Ένας τόπος εκμετάλλευσης του ιδρώτα των εργατών, μετατρέπεται σε χώρο ελευθερίας. Ένας τόπος ιεραρχίας σε χώρο ισονομίας και άμεσης δημοκρατίας. Ένας τόπος καπιταλιστικής πειθαρχίας, σημείο παράδειγμα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Αυτοί οι δεκαπέντε μήνες, αλλά και τα δυόμιση χρόνια αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΕ για να περάσει το εργοστάσιο στα δικά τους χέρια, μας δίδαξαν πολλά.
Πρώτα απ’ όλα μας δίδαξαν τι απαιτεί ένας νικηφόρος αγώνας:

Την αποφασιστικότητα των εργαζομένων που κάθε μέρα και κάθε νύχτα εδώ και πάνω από δύο χρόνια βρίσκονται εντός του εργοστασίου μέχρι να γίνει πραγματικά δικό τους.
Την άμεση δημοκρατία, την ισότητα όλων, πέρα από ειδικότητες στο εργοστάσιο, πέρα από φυλές και γένη, πέρα από ηλικίες, κάθε εργαζόμενος της ΒΙΟΜΕ έχει πλήρη ευθύνη για ότι αποφασίζεται στη συνέλευση καθώς είναι ενεργό κομμάτι και συστατικό της.
Την αντίληψη και την διαύγεια ότι οι εργατικές ανάγκες δεν χωράνε στις υποσχέσεις των αφεντικών. Αλλά και την γνώση πως τίποτε δεν θα μας χαριστεί αν δεν το πλάσουμε με τα χέρια μας!
Την συνείδηση ότι ο αγώνας δεν είναι μονάχα για τους εργαζόμενους αλλά ταυτόχρονα για το σύνολο της πληττόμενης κοινωνική πλειοψηφίας. Τα μάτια στραμμένα τόσο μέσα στο εργοστάσιο, άλλο τόσο όμως έξω στην κοινωνία.

Μας δίδαξαν επίσης να ξεχωρίζουμε τους φίλους από τους εχθρούς. Τους χιλιάδες αλληλέγγυους απλούς εργαζόμενους και ανέργους που αγκάλιασαν το εγχείρημα σε όλη την Ελλάδα αλλά και διεθνώς, από την αρτηριοσκλήρωση της εργοδοτικής γραφειοκρατίας που ακόμη και σήμερα με την στάση της δικαιώνει την εργοδοσία. Τους εκατοντάδες εγγεγραμμένους αλληλέγγυους υποστηρικτές από

αυτούς που λοιδορούν το εγχείρημα και την προοπτική του.

Τις πάμπολλες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης που στήνονται σε όλη την Ελλάδα για να υποστηρίξουν τον αγώνα, και αυτούς που περιμένουν στη γωνιά το σύστημα να τον τσακίσει για να δικαιωθούν, ξανά, από την ήττα.

Σήμερα ο αγώνας στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ, έχει ανοίξει ένα καινούργιο κεφάλαιο. Οι πάνω από οκτακόσιοι αλληλέγγυοι υποστηρικτές και υποστηρίκτριες απ’ όλη τη χώρα δημιουργούν ένα μοναδικό φαινόμενο αλληλεγγύης.

Ο εργατικός έλεγχος στην παραγωγή συνδυάζεται με την κοινωνική υποστήριξη με τον πιο καθαρό και οργανικό τρόπο.

Σήμερα, όμως, είναι που ο αγώνας στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ μας έχει ανάγκη περισσότερο παρά πότε. Η εργοδοσία μαζί με το κράτος αλλά και εργαζόμενους που τάχθηκαν στο πλευρό των αφεντικών κυνηγούν όλοι μαζί, δικαστικά, το εγχείρημα της ΒΙΟΜΕ. Στις 12 του Μάη σέρνουν τους εργαζόμενους στα δικαστήρια. Απαιτούν να καταδικαστεί το δικαίωμα στην αξιοπρεπή εργασία και διαβίωση. Ζητούν να πάψει ο αγώνας και κλείσει το εργοστάσιο. Επιδιώκουν να φιμώσουν ένα ζωντανό παράδειγμα εργατικής χειραφέτησης.

Ποιοι όμως έχουν το θράσος να εναντιωθούν στον δίκαιο αγώνα των εργατών: Η εργοδοσία της οικογένειας Φιλίππου, γνωστής φαμίλιας εργοστασιαρχών, που έχει πολλάκις καταδικαστεί σε έτη φυλάκισης για τα χρωστούμενα στους εργαζόμενους. Η εργοδοσία της οικογένειας Φιλίππου που δεν έχει δώσει εδώ και δυόμιση χρόνια δεκάρα τσακιστή για τα χρωστούμενα και τα εξαγορασμένα τσιράκια της που προδίδουν το ίδιο τους το σωματείο, τα ίδια τους τα ταξικά αδέρφια.

Γιατί όμως χτυπιέται σήμερα ο αγώνας στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ: Γιατί σήμερα είναι που φτάνει στα απώτερα όρια ο εξευτελισμός της εργατικής δύναμης. Που κυβέρνηση και αφεντικά, χέρι-χέρι, τσακίζουν τις ανάγκες μας σε εργασία, μόρφωση, υγεία. Γιατί σήμερα είναι που ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι βρίσκονται στα όρια της απελπισίας. Γιατί σήμερα είναι που θέλουν να επιβάλλουν φίμωτρο στην κοινωνία με την καταστολή των ΜΑΤ και των εισαγγελέων. Γιατί σήμερα είναι που απαιτούν να σκύψουμε ακόμη περισσότερο το κεφάλι για να περάσει από επάνω μας η ανάπτυξη των κερδών τους.

Είναι φανερό πως δεν μπορούν να ανέχονται άλλο έναν αγώνα που κάθε μέρα που μένει ζωντανός κάνει πιο δυνατό το μήνυμα του:

Ανοιχτά εργοστάσια στα χέρια των εργατών!

Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά!

Για όλους τους παραπάνω λόγους η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Αγώνα των εργατών της ΒΙΟΜΕ καλεί σε:

Πανελλαδικό διήμερο αγώνα και αλληλεγγύης

Στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ την Κυριακή 11 Μάη

10.00 με 15.00 Πανελλαδική συνέλευση των αλληλέγγυων υποστηρικτών και των εργαζομένων της ΣΕΒΙΟΜΕ: Οι προοπτικές του αγώνα.

17.00 με 21.00 Εκδήλωση με συμμετοχές από αγωνιζόμενα τμήματα της κοινωνίας: από την Χαλκιδική, το νερό, εργατικούς χώρους κ.α.

21.30 Συναυλία οικονομικής ενίσχυσης

Συγκέντρωση έξω από τα δικαστήρια Θεσσαλονίκης Δευτέρα 12 Μάη 09.00

Να απορριφθούν οι κατηγορίες, να δικαιωθούν οι αγωνιζόμενοι εργάτες της ΒΙΟΜΕ.

Κάτω τα χέρια από το το εργοστάσιο των εργατών!

Αγωνιζόμαστε για:

Εργατική αυτοδιαχείριση σε κάθε χώρο δουλειάς

Σωματεία βάσης με άμεση δημοκρατία ενάντια στον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Γενική απεργία διαρκείας, να περάσουν τα εργοστάσια στους εργάτες, η παραγωγή στους παραγωγούς.

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΓΡΑΝΑΖΙ!

http://biom-metal.blogspot.gr/2014/04/blog-post_11.html

Κατάργηση του οκταώρου, ανασφάλιστη δουλειά, ατομικές βραχυπρόθεσμες συμβάσεις εργασίας, εκφοβισμός των όσων απαιτούν τα δεδουλευμένα τους, πλέον στα σκαριά και οι ομαδικές απολύσεις. Με άλλα λόγια, τα όσα λειτουργούσαν ως αναχώματα ενάντια στην ακόμη σκληρότερη εκμετάλλευση και υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης, αυτή τη στιγμή αναιρούνται.

Στα πλαίσια αυτής της γενικής αναδιάρθρωσης του εργασιακού καθεστώτος, τον Ιούλιο του ’13 ψηφίζεται άρθρο που νομιμοποιεί τη λειτουργία των καταστημάτων τις Κυριακές. Πρόσχημά τους η επανένταξη των μικρομεσαίων πωλητών σε ανταγωνιστική τροχιά έναντι των πολυκαταστημάτων, μια διατύπωση που αίρει και τις τελευταίες αναστολές των πιο υποψιασμένων: «μα να μη δουλέψουν λίγο και τα μικρά μαγαζιά;». Όχι, να μη δουλέψουν! Αφού αυτοί που θα δουλέψουν τελικά, ακόμη πιο σκληρά και ακόμη πιο ενταμένα είναι οι εργατοϋπάλληλοι, είτε πρόκειται για τους δύο ενός μικρού αφεντικού, είτε για τους τριάντα ενός μεγάλου.

Η αναδιάρθρωση αυτή δρομολογήθηκε εδώ και χρόνια, δοκιμάστηκε με επιτυχία σε διάφορες ευάλωτες και περιθωριοποιημένες κοινωνικές ομάδες και εντέλει πάει να γενικευθεί: Χρόνια τώρα, οι μετανάστες, οι κρατούμενοι των ΗΠΑ, οι εγκυμονούσες γυναίκες, οι ανειδίκευτοι εργάτες, βρέθηκαν στο στόχαστρο σκληρότατης εργασιακής εκμετάλλευσης και είδαν τα γενικώς θεωρούμενα κεκτημένα να παραβιάζονται σε πολλαπλά –και διαφορετικά- επίπεδα. Και αυτό με τη νομιμοποίηση , συνειδησιακή και έμπρακτη, της υπόλοιπης εργατικής τάξης, που δικαιολογούσε την κατάσταση, θεωρώντας πως δεν την αφορά και πως δεν απειλούταν.

Έτσι και στη δική μας περίπτωση, η εργασία τις Κυριακές είναι ήδη εργασιακό καθεστώς στους εργαζόμενους των χώρων εστίασης, σε τουριστικές περιοχές, αλλά και στους μετανάστες. Τώρα, αυτό το καθεστώς πάει να εφαρμοστεί πρώτα στους εργατοϋπαλλήλους, και στη συνέχεια, απουσία συλλογικών αγώνων, σε ένα πολύ ευρύτερο σύνολο.

Για άλλη μια φορά, το κεφάλαιο και το κράτος του προτάσσουν την εθνική έναντι της ταξικής ενότητας. Και διατυμπανίζουν την αναγκαιότητα της εθνικής σωτηρίας, σωτήρια μόνο για τα αφεντικά, στο βωμό της οποίας κάθε θυσία είναι επιτρεπτή και η ανταγωνιστικότητα είναι κάτι παραπάνω και από επιτρεπτή: είναι απαραίτητη! Ταυτόχρονα, φροντίζουν να διασπούν την εργατική τάξη, χτυπώντας ετεροχρονισμένα τους διάφορους εργατικούς κλάδους, καταστέλλοντας όποιον αγώνα δεν μπορούν να αφομοιώσουν. Ενθαρρύνουν για πολύ καιρό τους κλαδικούς αγώνες, χαρίζοντας επιλεκτικά ορισμένα “προνόμια”, που δυσκολεύουν την αντίληψη των συμφερόντων μας ως ενιαία. Και όποιος αγώνας τείνει να γενικευθεί και να αποκτήσει ταξικά προτάγματα καταστέλλεται είτε άμεσα, είτε έμεσα (με παρείσφρηση ρουφιάνων συνδικαλιστών).

Στη δεδομένη περίπτωση, οι εργάσιμες Κυριακές παρουσιάζονται σα μια ευκαιρία ανταγωνιστικότητας των μικρομεσαίων έναντι των μεγάλων καταστημάτων, κάτι που, όπως ήδη ειπώθηκε συνιστά θεμελιώδη διαστρέβλωση της αλληλεγγύης όπως θα έπρεπε να προτάσσεται: ας το ξαναπούμε: αν κάποιος χρειάζεται ενίσχυση, αυτός είναι ο υπάλληλος που θα υποστεί ακόμη σκληρότερη εκμετάλλευση, προκειμένου το μικρό αφεντικό του να μπορέσει να ‘γίνει ανταγωνιστικό’, και όχι φυσικά το ίδιο το αφεντικό. Ταυτόχρονα και κυρίαρχα, η εργατική τάξη φαίνεται να διαχωρίζεται και πάλι, αυτή τη φορά σε εργαζόμενους και καταναλωτές, ένα δίπολο όχι μόνο ψευδές, αλλά και παραπλανητικό: οι καταναλωτές αυτοί, παρασυρμένοι από ποικίλα δολώματα ( όπως οι προκηρυγμένες εκπτώσεις στα πολυκαταστήματα για τις λευκές Κυριακές), είναι φυσικά και οι ίδιοι εργαζόμενοι. Εργαζόμενοι που, νομιμοποιώντας με την παρουσία τους στα μαγαζιά την άρση της κυριακάτικης αργίας και σε νέα πεδία, απλά επιταχύνουν τη στιγμή που θα δουλεύουν και οι ίδιοι τις Κυριακές.

Με άλλα λόγια, η ταξική συνείδηση βάλλεται για άλλη μία φορά. Και το ερώτημα που μένει να απαντήσουμε είναι αν θα επιλέξουμε να αναπαράγουμε τον ενδοταξικό κανιβαλισμό ή αν θα το αρνηθούμε, αντιπροτάσσοντας συλλογικούς, αδιαμεσολάβητους αγώνες με όρους ταξικής αλληλεγγύης.

Εμείς διαλέγουμε το δεύτερο: αυτόν τον αγώνα, όπως και κάθε άλλον εργατικό αγώνα, τον βιώνουμε όχι μόνο ως μία εναντίωση στην αύξηση της καταπίεσης και εξαθλίωσής της εργατικής τάξης, αλλά και στα πλαίσια της ολικής άρνησης του ζυγού της εργασιακής καταπίεσης και της αλλοτρίωσής μας στα πλαίσια του υπάρχοντος συστήματος, έναν αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του. Και ακριβώς επειδή πρόταγμά μας είναι η συλλογικοποίηση των δράσεών μας, προχωράμε σε συντονισμό των κινήσεών μας με συνελεύσεις και πολιτικές ομάδες αλλά και με τον κόσμο στους χώρους πολιτικής μας ύπαρξης και δραστηριότητας, θεωρώντας αυτονόητο πως η ισοτιμία και η ταξική αλληλεγγύη είναι κοινά προτάγματα.

Την Κυριακή λοιπόν, 13/4, 10 το πρωί, μαζευόμαστε όλοι και εναντιωνόμαστε στην ακόμη μεγαλύτερη απαξίωση των ζωών μας:

πλατεία Καισαριανής στις 10:00
πλατεία Δεληολάνη (Παγκράτι) στις 10:00
πλατεία Τερζακή (Ιλίσια) στις 13:30

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ, ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ Τ’ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΜΙΣΟΣ ΤΑΞΙΚΟ ΞΕΦΤΙΛΕΣ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ,ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΟΔΟΤΕΣ

Αυτοοργανωμένος χώρος fantasma

Το πόσο λανθασμένη επιλογή είναι οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ να πραγματοποιούν μόνοι τους τις απεργιακές τους κινητοποιήσεις, φάνηκε ξεκάθαρα στην 24ωρη απεργία της περασμένης Τρίτης. Για μια ακόμα φορά η ΕΣΗΕΑ περιχαρακώθηκε σε μία εμφανώς λάθος απόφαση και επέλεξε να πραγματοποιήσει μια άνευρη, εν είδει αγγαρείας ή υποχρέωσης που έπρεπε να “βγει”, κινητοποίηση, από το να βρεθεί εκεί που είναι η θέση της. Ανάμεσα, δηλαδή, στους χιλιάδες εργαζόμενους που την Τετάρτη συμμετείχαν στη γενική απεργία.

ΠΗΓΗ:http://katalipsiesiea.blogspot.gr/

Ό,τι πεις εσύ αφεντικό… … …
Για το Σαλαντίν και τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν, έχουμε γράψει αρκετές φορές και θα συνεχίσουμε όσο χρειάζεται. Με αφορμή όμως την ανακοίνωση της ιδιοκτήτριας του μεζεδοπωλείου Σαλαντίν στο διαδίκτυο, θα επιθυμούσαμε εν είδη απάντησης να αναφερθούμε καταρχάς στα βασικά, στις βασικές μας διαφορές μεταξύ εργαζομένων και αφεντικών, στους δυο αντίπαλους αυτούς κόσμους.
Αναφέρεται σε αυτή την ανακοίνωση ότι «το Σαλαντίν δεν είναι αυτοδιαχειριζόμενο στέκι, αλλά επιχείρηση που λειτουργεί με τους κανόνες που βάζει η εργοδοσία», στηριζόμενη στο ότι «χιλιάδες χρόνια (!!!) με αυτό τον τρόπο λειτουργούν όλες οι επιχειρήσεις και οργανισμοί του πλανήτη»! Η αλήθεια είναι βέβαια πως ο καπιταλισμός λειτουργεί με τους δικούς του κανόνες , βασικότερος εκ των οποίων είναι το κέρδος των αφεντικών. Οι εργαζόμενοι παράγουμε και προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας για τα αυξημένα κέρδη της εργοδοσίας, που καρπώνονται την υπεραξία. Χιλιάδες χρόνια τώρα(!!!) αυτή η συνθήκη αποτελεί τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η εκμετάλλευση.
Οι εργαζόμενοι αντιστεκόμαστε σε αυτή τη συνθήκη και αγωνιζόμαστε για καλύτερες συνθήκες και όρους εργασίας, για βελτίωση του βιοτικού μας επιπέδου, για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, συνειδητοποιώντας τη δύναμή μας και το γεγονός ότι εμείς είμαστε οι παραγωγοί του πλούτου. Αν σταματήσουμε να δουλεύουμε θα σταματήσουν όλα να λειτουργούν.
παράθεση στοιχείων ενάντια στη συκοφαντία των αφεντικών
Ως αντεπιχείρημα της αφεντικίνας για να παρουσιάσει ότι οι συνθήκες εργασίας ήταν άψογες, χρησιμοποιείται το ερώτημα-σόφισμα: «για ποιο λόγο οι πρώην υπάλληλοι επιμένουν να επαναπροσληφθούν σε μια επιχείρηση της οποίας, όπως υποστηρίζουν, το αφεντικό τους εκμεταλλεύεται εργασιακά και οικονομικά;» Η διεκδίκηση των απολυμένων για ανάκληση της εκδικητικής απόλυσής τους, που οφείλεται στη συνδικαλιστική τους δράση δίνει μια σαφέστατη και συνεπή απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα αφεντικό να κάνει ό,τι θέλει εκμεταλλευόμενο την ανάγκη μας για εργασία και σε καμιά περίπτωση δε θα επιτρέψουμε καταχρηστικές απολύσεις. Η ασυδοσία δε θα αποτελέσει πεπατημένη, ούτε στο Σαλαντίν, ούτε και αλλού. Θα προσπαθήσουμε να αλλάξουμε την «πιάτσα».
Επιπλέον, μέσα σε μια προσπάθεια δημιουργίας κλίματος εντυπώσεων η εργοδότρια του Σαλαντίν Βάια Γεωργούλα προσπαθεί να φορτώσει στις πλάτες των εργαζομένων, που έχει απολύσει, προσωπικά ζητήματα υγείας, που είναι άσχετα με την υπόθεση. Αυτά έχουν δημοσιοποιηθεί στο υπόμνημά της στην επιθεώρηση εργασίας και κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Στο ίδιο επίπεδο χυδαίας χειριστικής προσπάθειας κινείται και η φράση στην ανακοίνωσή της ότι η δράση μας: «ως συνέπεια θα έχει να κλείσει το μεζεδοπωλείο και να μείνουν στο δρόμο 13 άνθρωποι. 13 άνθρωποι χωρίς εργασία από τις μεθοδευμένες και εκβιαστικές ενέργειες κάποιων ομάδων». Οι μόνοι που με την αλαζονική τους στάση έχουν δείξει πως δεν ενδιαφέρονται για το ίδιο το μαγαζί και τους εργαζόμενούς του, είναι τα αφεντικά του Σαλαντίν, που προσπαθούν με τις κλασικές αφεντικίστικες πρακτικές να στρέψουν τους εργαζόμενους εναντίον των συναδέλφων τους.

Τέλος παρουσιάζει το σωματείο και τους αγώνες που δίνει, καθώς και όλους τους αλληλέγγυους ως αναρχικές ομάδες που σκοπό έχουν «να εκφοβίσουν την εργοδότρια με επικείμενη καταστροφή του μαγαζιού», συντηρώντας στερεότυπα και ρητορικές του δελτίου ειδήσεων των οκτώ και συκοφαντώντας ουσιαστικά τη δράση όλων των μαχητικών κομματιών του κινήματος, προσπαθώντας να δώσει διαφορετικό νόημα στις δημόσιες θέσεις και παρεμβάσεις μας. Για το περιεχόμενο και τον τρόπο δράσης μας μιλάμε εμείς οι ίδιοι με τις πράξεις και το λόγο μας.
Ας γίνει επιπλέον σαφές ότι το σωματείο μας δεν είναι διαταξικό ή «λαϊκό» και δεν κάνει διαχωρισμούς ανάμεσα σε μικρά και μεγάλα αφεντικά (Pizza Fan,Γρηγόρης μικρογεύματα, cafe Scherzo κ.α. είναι από αυτούς μας έχουν απασχολήσει φέτος) Είναι ενάντιο σε κάθε αφεντικό, καθώς έχει αναγνωρίσει την ταξική πάλη και έχει πάρει την ανάλογη θέση μάχης. Η συντριπτική πλειοψηφία άλλωστε των αφεντικών στον κλάδο μας είναι τα επονομαζόμενα «μικρά αφεντικά», που μέσα σε ένα κλίμα «φιλικό», «οικογενειακό» ή απλώς κλαψιάρικο και κακομοίρικο αποτελούν τους κύριους υπεύθυνους για τη μαύρη εργασία και την αναγωγή της μισθοδοσίας σε φιλοδώρημα, χαρτζιλίκι, σε αυτό τέλος πάντων που «μπορούν, θέλουν ή προαιρούνται» να δώσουν, χωρίς βεβαίως δώρα, επιδόματα και προσαυξήσεις και μέσα σε συνθήκες, όπου η εξαρτημένη εργασία και η συνεπακόλουθη εκμετάλλευση, ονομάζεται προσφορά και παρουσιάζεται ως δώρο, χάρη ή και φιλευσπλαχνία. Εξαιτίας αυτής της πρακτικής των μικρών αφεντικών απαξιώνεται η θέση και η ταυτότητά μας ως εργαζόμενοι που διεκδικούμε τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια μας και παρουσιαζόμαστε τελικά ως προσωπικά «ωφελούμενοι». Με αυτό τον τρόπο στρώνεται το χαλί για την έλευση των νέων σχέσεων και μορφών εργασίας (όπως τα voucher) και των ατομικών συμβάσεων με τους κατώτατους δυνατούς μισθούς και την ελαστικότητα της εργασίας, με γνώμονα την εξοικονόμηση και το συμφέρον των εργοδοτών (π.χ. μεροκάματα των 2 ωρών ή όσο λιγότερο σε χρειάζεται)
Το σωματείο είναι πάντοτε αλληλέγγυο στους αγώνες των εργαζομένων και δεν τους αφήνει μόνους τους, αλλά διεκδικεί και αγωνίζεται συλλογικά. ‘Έχει ως χαρακτηριστικά του την αυτοοργανωμένη λειτουργία και δράση και τον μαχητικό συνδικαλισμό. Ως εργαζόμενοι στον επισιτισμό και οργανωμένοι σε σωματείο βάσης δεν πιστεύουμε στην ανάθεση. Παίρνουμε τους αγώνες στα χέρια μας και δεν ζητάμε ή περιμένουμε ερωτήσεις στη βουλή από βουλευτές κομμάτων (βλ. επερώτηση Σύριζα στη βουλή για την υπόθεση Σαλαντίν). Έχουμε εμπιστοσύνη σε εμάς τους ίδιους και αυτοπεποίθηση, που απορρέει από τη δύναμη της συλλογικής δράσης. Δεν επιδιώκουμε πελατειακές σχέσεις και εξαρτήσεις.

Είμαστε εργάτες και όχι συνεργάτες
και στα αφεντικά δεν κάνουμε τις πλάτες

«Λευκές νύχτες», δουλειά τις Κυριακές

   δε θέλουν εργάτες, θέλουν μηχανές!

Την Κυριακή 13/4, η ανίερη συμμαχία κράτους/αφεντικών/εμπορικών συλλόγων επιδιώκει να εφαρμόσει για 3η φορά το μέτρο της κυριακάτικης λειτουργίας των καταστημάτων. Η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας έρχεται να προστεθεί στον οδοστρωτήρα της βίαιης αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων: ωράρια-λάστιχο, «λευκές νύχτες», «απελευθέρωση» απολύσεων, γενίκευση της μαύρης/ανασφάλιστης εργασίας, ανακύκλωση των ανέργων με προγράμματα «κοινωφελούς» εργασίας, μαθητείας κ.α. Η εφαρμογή των νέων συνθηκών εκμετάλλευσης βρίσκουν ευνοϊκό έδαφος πάνω στον διάχυτο φόβο, τη μοιρολατρία και τον κατακερματισμό στις τάξεις των «από κάτω» αυτής της κοινωνίας. Τα σχέδιά τους για την Κυριακή 13 Απρίλη, αλλά και για κάθε Κυριακή πλέον, είναι οι μισοί να δουλεύουμε σα φοβισμένοι δούλοι χωρίς προοπτική, και οι άλλοι μισοί να ξεχάσουμε στα «κυριακάτικα ψώνια», για μια μέρα τη εβδομάδα, τη μίζερη καθημερινότητά μας ως εργαζόμενοι και σα χαζοχαρούμενοι καταναλωτές να συμβάλλουμε στο πετσόκομμα των συμφερόντων μας.

Ταυτόχρονα, οι ξεφτιλισμένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ναρκοθετούν κάθε αυτόνομη και από τα κάτω προσπάθεια οργάνωσης των εργατικών διεκδικήσεων και του κοινωνικού αγώνα ενάντια στην επιβολή των αφεντικών. Προκηρύσσοντας «γενική απεργία» για τις 9 Απρίλη, 4 μόλις μέρες πριν τις προγραμματισμένες κινητοποιήσεις ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας,  επιχειρούν να προλάβουν τη γενίκευση των ταξικών αντιστάσεων μέσα από πρωτοβουλίες που ήδη έχουν παρθεί από πλήθος αυτοοργανωμένων κοινοτήτων αγώνα (σωματεία βάσης, εργατικές συλλογικότητες, συνελεύσεις γειτονιάς, πολιτικές ομάδες κ.α), Είναι σαφές ότι ο γραφειοκρατικός συνδικαλισμός παίζει το παιχνίδι του αποπροσανατολισμού, τη στιγμή που τα αφεντικά μεθοδεύουν τη θεσμική επικύρωση των «52 εργάσιμων Κυριακών» σε 3 τουριστικές περιφέρειες της χώρας, στο όνομα της ανάπτυξης!  

Η συλλογικοποίηση των εργαζομένων και η ενδυνάμωση της κοινότητας των καταπιεσμένων είναι μονόδρομος. Μέσα από τον οριζόντιο συντονισμό των κοινοτήτων αγώνα, των αγωνιζόμενων εργαζομένων και ανέργων των ανατολικών συνοικιών, στοχεύουμε στην κατάργηση του μέτρου στη πράξη. Η μαζική και δυναμική παρουσία στους δρόμους  των γειτονιών μας μαζί με τους απεργιακούς αποκλεισμούς αποτελούν τα όπλα μας για να μπλοκάρουμε το άνοιγμα των μαγαζιών. Κανένας εργαζόμενος να μη φοβηθεί να απεργήσει, κανένας να μη βρει ευκαιρία για κυριακάτικα ψώνια. 

Απέναντι στη τρομοκρατία των αφεντικών και τις μεθοδεύσεις των εργατοπατέρων, να αξιοποιήσουμε τη γενική απεργία της 9 Απρίλη για να προωθήσουμε τα δικά μας ανατρεπτικά σχέδια. Τη Τετάρτη 9 Απρίλη στις 19.00 μ.μ, καλούμε σε ανοιχτή συζήτηση για να οργανώσουμε από κοινού τις συλλογικές μας απαντήσεις εν όψει της Κυριακής 13/4 καθώς και να αναζητήσουμε τις συνολικότερες απαντήσεις μας απέναντι στη βίαιη αναδιάρθρωση της εργασίας και της ζωής μας, απέναντι στα σύγχρονα κάτεργα που μας ετοιμάζουν.

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, ΤΙΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ: ΤΕΤΑΡΤΗ 9 ΑΠΡΙΛΗ, 19.00 μ.μ.

στο θεατράκι της πλατείας Ταπητουργείου στον Βύρωνα

 Πρωτοβουλία αναρχικών – αντιεξουσιαστών από τους πρόποδες του Υμηττού.