Είναι γεγονός, ότι από τότε που η γεωπολιτική κατέλαβε πρωτεύοντα ρόλο στις αναλύσεις περί διεθνών ζητημάτων (με υπαιτιότητα και της αριστεράς) μοιάζει να έχει ξεχαστεί η ταξική πάλη και τα ίδια τα συμφέροντα των καταπιεσμένων-εκμεταλλευομένων. Το τελευταίο διάστημα με αφορμή την κρίση στην Ουκρανία «ακούστηκαν» διάφορες αναλύσεις περί των διεθνών συμφερόντων, «μαλακών υπογαστρίων» κλπ, για την ταμπακιέρα, όμως, μάλλον, δεν ακούστηκε τίποτε, πέρα από κάποιες γενικόλογες αναπαραγωγές των κλασσικών φαντασιακών ιδεολογικής κοπής, που μικρή σχέση έχουν με την πραγματικότητα.
Η νέα συγκυρία μπορεί να αποδοθεί πολύ εύληπτα, εάν υπογραμμίσουμε ότι 70 χρόνια μετά την διάλυση του φασιστικού/ναζιστικού άξονα, ο ναζισμός κατορθώνει να αποτελεί δύναμη συγκυβέρνησης σε μια τεράστια χώρα στις παρυφές της Ευρώπης με 45 εκατομμύρια πληθυσμό ελέγχοντας ένα μεγάλο κομμάτι του στρατού και της αστυνομίας, έχοντας εντάξει τα μέλη των ναζιστικών οργανώσεων στον εθνικό στρατό. Αυτή η πραγματικότητα αποτελεί την κορυφαία νίκη του φασισμού τις τελευταίες δεκαετίες παγκοσμίως.
Το κατατεθειμένο σχήμα κατανόησης και επεξεργασίας του νέο-ναζισμού στο παγκοσμιοποιημένο πλέγμα οικονομικής συναλλαγής επιβεβαιώνεται πλήρως. Ο νέο-ναζισμός αποτελεί το οπλισμένο χέρι των ελίτ, συγκεντρώνοντας ένα κομμάτι εξαθλιούμενων μικροαστών εξαργυρώνοντας πολιτικά το απόθεμα μίσους που διαμορφώνει το εθνικιστικό φαντασιακό. Αυτή η δυναμική αναλαμβάνει το ρόλο της ρατσιστικής εξόντωσης, της αντιεξέγερσης και της αναπαραγωγής του σοβινισμού ως εύφλεκτου υλικού για κάποια πολεμική απόπειρα.
Παρόλα αυτά, όσο απάνθρωπη κι αν είναι αυτή η πολιτική, καταλαμβάνει έναν δευτερεύοντα λόγο στο πολιτικό και οικονομικό προσκήνιο καθώς οι ναζί παραμένουν το κοπρόσκυλο των αστικών κυβερνητικών δυνάμεων οι οποίες είναι επιφορτισμένες να αποφασίζουν για τα πρωτεύοντα: ένταξη στο Δ.Ν.Τ. και στην Ε.Ε., μείωση μισθών, αποσάθρωση των κοινωνικών και εργατικών κεκτημένων, επιβολή με λίγα λόγια όλου του πακέτου μέτρων και πολιτικών που έχουμε γνωρίσει καλά και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Το σύγχρονο δόγμα του «δημοκρατικού ολοκληρωτισμού» βρίσκει τις απαραίτητες δυνάμεις, στους κατάλληλους ρόλους, για να υπάρξει και να διατηρηθεί αλώβητος ο μηχανισμός εξουσίας και καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Οι παραπάνω διαπιστώσεις που αφορούν στην ανάγνωση του ρόλου του ναζισμού σήμερα, δε σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι πρέπει να υποβαθμιστεί η αυτοδύναμη και αυτοτελής απειλή που συγροτεί. Όχι τόσο, ως ένα ολοκληρωμένο πολιτικό/ιδεολογικό σχέδιο που έχει στόχο να διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη πρόταση εξουσίας, αλλά γιατί συνεχίζει να αποτελεί την εφαρμοσμένη βιοπολιτική της εξουσιαστικής βίας στην χειρότερή της μορφή. Η συμμετοχή ναζιστών σε οποιαδήποτε κυβέρνηση ακόμη και σε σύμπραξη με τους αστούς παραμένει κορυφαίο κριτήριο για το επαναστατικό κίνημα ώστε αυτό να κατανοήσει την πλέον κρίσιμη καμπή της ταξικής πάλης. Εαν δεν έχει, δε, προετοιμάσει την οριστική πάλη με την εξουσία θα υποστεί μια συντριπτική ήττα.
Ας επανέλθουμε όμως στο Ουκρανικό ζήτημα. Αφού λοιπόν ακούστηκαν όλα αυτά εν είδει ανάλυσης αστικής επιφυλλίδας, δυο δρόμοι φάνηκαν να ανοίγονται για το επαναστατικό κίνημα, ο ένας θα αναμετριόταν άλλη μια φορά με τον «ιμπεριαλισμό», -εννοώντας τον αμερικάνικο- ακολουθώντας την πεπατημένη του β’ παγκοσμίου πολέμου. Τι κι αν δεν υπάρχει ΕΣΣΔ για να βαυκαλίζονται οι καταπιεσμένοι για μια τάχα πατρίδα τους, τι κι αν ο αντιιμπεριαλισμός αυτός έφτιαξε προτάσεις ζωής όπως η Βόρεια Κορέα όταν πετύχαινε και «εθνική ανάπτυξη» με την σοσιαλδημοκρατική υποστήριξη των ντόπιων ελίτ όταν αποτύγχανε; Τι κι αν πλέον όλοι αντιλαμβάνονται αυτό που συνέβαινε από πάντα: ότι δηλαδή τα κέντρα του «ιμπεριαλισμού» είναι πoλλαπλά οριοθετούνται απο τις καπιταλιστικές κι εξουσιαστικές σχέσεις και συνεχώς πολλαπλασιάζονται. Με βάση λοιπόν αυτή την εκτίμηση όσο εμείς θα κυνηγάμε το άπιαστο φάντασμα του ιμπεριαλισμού, ο φασισμός στην Ουκρανία θα ξερνάει πτώματα.
Η άλλη οπτική συγκροτήθηκε γύρω από το δόγμα των «ίσων αποστάσεων». Με βάση αυτό, η ιδεολογία ή τα προτάγματα των αντιστεκομένων αποτελούν ένα αδιάσειστο άλλοθι αδράνειας από μέρους του επαναστατικού κινήματος. Αυτή η θέση που βρίθει ιδεολογικής καθαρότητας δεν λαμβάνει υπόψιν της καθόλου τα πραγματικά δεδομένα. Οι ναζί της κυβέρνησης της Ουκρανίας επιχειρούν να εξοντώσουν εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες ταυτόχρονα με τους πολιτικούς τους αντιπάλους και τους αντιφασίστες. Τα γεγονότα της Οδησσού με την μαζική πυρπόληση ζωντανών ανθρώπων αποδεικνύουν αυτή την θέση με τον χειρότερο τρόπο.
Θέλοντας να ανοίξουμε το διάλογο στο εγχώριο επαναστατικό κίνημα, καταθέτουμε ένα ερώτημα στη βάση ενός μελλοντικού παραδείγματος: σε μια (πιθανή) κυβερνητική συνεργασία ΝΔ-Χρυσής Αυγής, ενώ οι αστοί ασχολούνται με την απομύζηση του λαού, οι ναζί στέλνονται στη Θράκη για να κάνουν εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εναντίον της Μουσουλμανικής μειονότητας. Εάν σε αυτή την περίπτωση τα θύματα της βίας, οπλιστούν και επιτεθούν αναζητώντας συμμάχους με βάση και την εθνοτική τους ταυτότητα, το επαναστατικό κίνημα της Ελλάδας θα κρατήσει ίσες αποστάσεις γιατί δεν το ενδιαφέρουν οι διάφοροι εθνικισμοί, ή θα επιτεθεί άμεσα στο ελληνικό κράτος και τους φασίστες;
Ο μόνος τρόπος να απεμπλακεί η απελευθερωτική συνθήκη από τα ψευτο-διλήμματα που θέτουν οι κυρίαρχοι όλων των εθνικών -και άλλων- αποχρώσεων είναι να πολεμήσει ενάντια στο φασισμό και τον καπιταλισμό. Γιατί όσοι μοιράζονται τον αγώνα δικαιούνται απ’ την ιστορία να συμμετέχουν στη διαμόρφωση της λαϊκής βούλησης.
Έτσι για να δικαιούσαι να λες: “ούτε Δεξιός Τομέας ούτε Πούτιν” -αν είσαι αναρχικός στο Κίεβο- οφείλεις να πολεμάς τον Ουκρανικό ναζισμό, αλλιώς κάνεις απλώς δήλωση νομιμοφροσύνης στους φασίστες. Κι εν κατακλείδι το δικαίωμα στην άποψη και το φιλοσοφείν το κερδίζει το κίνημα πολεμώντας κι όχι ιεραρχώντας τη «δημοκρατικότητα» των καθεστωτικών επιλογών.
Ελευθεριακή Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης
22.05.2014