[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=iRgs3XnpOuw[/youtube]

Η τρέχουσα φάση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης επιτίθεται στα εργατικά/κοινωνικά συμφέροντα με πολλαπλούς τρόπους. Με άμεσο τρόπο, μειώνοντας τον εργατικό μισθό. Με έμμεσο τρόπο μειώνοντας τον κοινωνικό μισθό. Οι κοινωνικοί αγώνες όπως εξελίχθηκαν είχαν στον πυρήνα τους τις υλικές συνθήκες της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμμάτων, παρ’ όλα αυτά η μορφή που έλαβαν ήταν απαγκιστρωμένη, ουσιαστικά, απ’ την εργατική ταυτότητα – κατα πλειοψηφία μιας και υπήρχαν εξαιρέσεις.

Συνακόλουθα, η πλειοψηφία των εργατικών αγώνων διαμεσολαβούνταν τις περισσότερες περιπτώσεις από μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία, από ένα κομματικό επιτελείο, από τον αριστερό κυβερνητισμό-ειδικά απ το ’12 και μετά, από μια εθνική ταυτότητα. Σε κάθε περίπτωση οι υποκειμενικοί όροι δεν ήταν/είναι σύγχρονοι με τους αντικειμενικούς όρους. Οι φορές όπου μια ξεκάθαρη ταξική ταυτότητα, χωρίς κάποια θεσμική διαμεσολάβηση, αναδύθηκε σε έναν εργατικό αγώνα αφορούσε κυρίως ”μοριακούς” αγώνες σωματείων βάσης, πρωτοβάθμειων και εργατικών συλλογικοτήτων. Οι αγώνες αυτοί δύσκολα έφτασαν το μαζικό επικοινωνιακό επίπεδο των διαμεσολαβημένων εργατικών αγώνων. Ο αγώνας των καθαριστριών είναι μια εξαίρεση σε αυτό.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που ο επίμονος και διαρκής αγώνας μιας μικρής ομάδας εργατριών (50 περίπου) βρίσκει έξοδο στα μ.μ.ε και αναγκάζει την κυβέρνηση να πάρει θέση απέναντί του. Είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση βρίσκεται έκθετη από έναν αμιγώς εργατικό αγώνα – αυτό δεν σημαίνει ότι ο αγώνας είναι απλά και μόνο οικονομίστικος. Και είναι η πρώτη φορά, ίσως, που ο αγώνας καθορίζει το περιεχόμενο και όχι κάποια διαμεσολάβηση – ειδικότερα των μμε. Οι απολυμένες καθαρίστριες, άσχετα με το καθεστώς εργασίας στο οποίο βρίσκονταν – που βέβαια παίζει σημαντικό ρόλο,γιατί δεν εργάζονταν για παράδειγμά για κάποια μαφιόζικη εργολαβική σε μια ιδιωτική επιχείρηση, έδωσαν και δίνουν έναν αγώνα με συνέπεια, επιμονή, υπομονή, θάρρος και κυρίως χωρίς αυταπάτες. Η βασική θέση, η ακύρωση των απολύσεων, που δικαιώθηκε και δικαστικά, αποτελεί μεν μια αμιγώς αμυντική θέση. Παρ’ όλα αυτά στη ζοφερή συγκυρία για τα εργατικά συμφέροντα, αποτελεί επίσης και την ενδεχόμενη έναρξη μιας επιθετικής τακτικής απ’ τη μεριά του προλεταριάτου. Ως δυνατότητα. To σίγουρο είναι πως η εξουσία αντιλαμβάνεται ως επιθετικό έναν τέτοιο αγώνα και για αυτό η καταστολή και η μη συμόρφωση με τις δικαστικες αποφάσεις.

Το εργατικό υποκείμενο, ως αμιγώς ταξικός αγώνας δεν βρίσκει διέξοδο στην κοινωνία παρα μόνο διαμεσολαβημένο απ’ την κυρίαρχη ιδεολογία και οπτική. Ελλείψει του μαζικού ταξικού υποκειμένου, οι εργατικοί αγώνες αναγκάζονται να συνδιαλλαγούν με την εξουσία, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Οι ιδιαίτερες συνθήκες κατά τις οποίες οι εργάτριες κατάφεραν να καθορίσουν οι ίδιες τον αγώνα και όχι η εξουσία, είναι η απουσία διαμεσολάβησης, το ταξικό, συγκροτημένο υποκείμενο και η ιδιαίτερη θέση των εργατριών αυτών στην εκτελεστική εργασία (δεν είναι για παράδειγμα διοικητικοί υπάλληλοι…) Τα δύο πρώτα είναι ενδεχομένως από τα πιο σημαντικά στην ταξική σύνθεση κάθε εργατικού αγώνα, οσοδήποτε μικρού.

Η απουσία του μαζικού ταξικού υποκειμένου είναι η βασικότερη έλλειψη του σύγχρονου εργατικού κινήματος, είναι η βασικότερη υπαναχώρηση απ τη μεριά μας. Για αυτό, ξεκάθαροι ταξικοί αγώνες, οσοδήποτε μικροί είναι σημαντικοί, απ την άποψη πως ανοίγουν τον δρόμο προς την συνολική ταξική συγκρότηση των εργατών ενάντια τόσο των μικροαστικών τάξεων αλλά και της καπιταλιστικής τάξης και του κράτους, συνολικά.

http://misostaksiko.com/2014/06/11/h-apousia-mazikou-taksikou-ypokeimenou/