Μέχρι πρότινος κοινώς αποδεκτή για όλους τους εργαζομένους, ήταν η θεσπισμένη κυριακάτικη αργία. Κανένα μαγαζί και κανένας εμποροϋπάλληλος δεν δούλευε για τους λίγους(;) ασυνείδητους καταναλωτές που επιθυμούσαν να βγουν για ψώνια στην αγορά. Σήμερα όμως το σκηνικό έχει αλλάξει άρδην. Τι κρύβεται όμως πίσω από τα ανοιχτά μαγαζιά την μόνη μέρα της βδομάδας που οι εργαζόμενοι δεν είχαν να αντιμετωπίσουν καμιά επιτίμηση και υπόδειξη από τα αφεντικά τους και καμία εργασιακή καταπίεση;H αρχή για την κυριακάτικη εργασία έγινε με το άνοιγμα των καταστημάτων για 7 Κυριακές που αργότερα έγιναν 52, το λεγόμενο «πιλοτικό πρόγραμμα» του υφυπουργού Ανάπτυξης., που φιλοδοξούσε «δοκιμαστικά» να κρατήσει τα μαγαζιά ανοιχτά και να μετατρέψει τους εργαζόμενους σε πειραματόζωα. Το τελευταίο μέτρο των 52 Κυριακών ήταν αυτό που ώθησε την προσφυγή των εμπόρων (ΓΣΕΒΕΕ) στο συμβούλιο της επικρατείας (ΣτΕ) το οποίο έκρινε την απόφαση του Υφυπουργού για της 52 Κυριακές, ως αντισυνταγματική. Η στάση των εμπόρων είναι αναμενόμενη. Οι 52 Κυριακές δεν φέρνουν κανένα κέρδος στους μικρομεσαίους ίσα ίσα πλήττουν θανάσιμα της τσέπες τους. Τι θα γίνει όμως με τις άλλες 7 Κυριακές που τα καταστήματα θα παραμείνουν ανοιχτά;
Θεωρούμε την απόφαση αυτή μιας μορφής «νίκη» για το εργατικό κίνημα; Καμία νίκη ασφαλώς δεν συντελέστηκε με την απόφαση αυτή. Οι αποφάσεις του ΣτΕ, άμεσα ελεγχόμενες από το κράτος, ως μόνο στόχο έχουν να προστατέψουν τα συμφέροντα των αφεντικών και να κατευνάσουν την οργή του κόσμου της εργασίας. Η απόφαση αυτή στην ουσία της τσάκισε ένα κεκτημένο της εργατικής τάξης, την Κυριακάτικη αργία. Δεν υπάρχουν αυταπάτες για το τι είναι και ποιον υπηρετεί το ΣτΕ όπως και κάθε δικαστικός μηχανισμός. Οι μικρές επιχειρήσεις δεν είναι «αθώα μαγαζάκια», αλλά ζουν χάρη στις εξουσιαστικές σχέσεις που συντηρούν το υπάρχον και που καταπιέζουν τα κατώτερα στρώματα.
Χωρίς να τρέφουμε καμία αυταπάτη, τα ανοιχτά μαγαζιά την Κυριακή μπορούν να αποτελέσουν πρόδρομο για μια γενικευμένη κυριακάτικη εργασία κατά την οποία όλη η εργατική τάξη θα είναι στο πόδι με ανοιχτές αγορές και καταστήματα, όχι μόνο για 7 αλλά ίσως και για 52 Κυριακές το χρόνο. Κάτι που για πολλούς μάλλον καταναλωτές σήμερα μπορεί να μοιάζει φυσιολογικό, για μας περισσότερο αποτελεί κομμάτι μιας οργουελικού τύπου τραγωδίας που μας γυρνά πίσω σχεδόν 100 χρόνια. Κι αυτό, αν σκεφτούμε πως το 1909 ήταν η τελευταία φορά που δούλευαν οι εμποροϋπάλληλοι κυριακάτικα. Πως λοιπόν τώρα αυτή η τραγωδία μπορεί να μοιάζει φυσιολογική;
Η κυριακάτικη εργασία δεν είναι παρά η κατάργηση ενός ακόμη πράγματος που θεωρούταν για τον κόσμο της εργασίας αυτονόητο(όπως αυτονόητες ήταν και οι συλλογικές συμβάσεις). Όμως γίνεται φανερό πως σήμερα πρέπει να κάνουμε αγώνα ακόμη και για τα αυτονόητα, να κάνουμε αγώνα για 1 ημέρα ξεκούρασης που πάνε να την στερήσουν από τον εργαζόμενο. Με το να χαμηλώνουμε όμως συνεχώς τον πήχη και να τους επιτρέπουμε σιγά σιγά να μας καθυποτάξουν, χάνουμε και κάθε δυνατή ελπίδα να οργανωθούμε και να επιτεθούμε σε αυτό που λέγεται μισθωτή σκλαβιά και ζωή χωρίς αξιοπρέπεια. Φτιάχνονται έτσι ανεμπόδιστα από τη μηχανή του συστήματος εργαζόμενοι με εντελώς απελευθερωμένα ωράρια, άνθρωποι μηχανές στην υπηρεσία των αφεντικών. Φυσικά ούτε λόγος για την καθιερωμένη προσαύξηση της τάξης του +75% και των ρεπό μέσα στη βδομάδα που θα πρέπει να δίνονται λόγω της εργασίας την Κυριακή. Γιατί για τα αφεντικά(μικρά και μεγάλα)σημαντικό είναι το υλικό κέρδος και όχι η ξεκούραση των εργαζομένων, οι οποίοι κάτω από τον τρόμο της απόλυσης μετατρέπονται σχεδόν αγόγγυστα σε εργαζόμενους “λάστιχο”.Εσένα λοιπόν που ψωνίζεις δεν σε αγγίζει τίποτα;Μπορεί λοιπόν ο καταναλωτής σε αυτό το πλαίσιο να θεωρεί πως τα ανοιχτά μαγαζιά την Κυριακή είναι μια ευκαιρία να ψωνίσει; Όχι
Κανείς δεν μπορεί να είναι καταναλωτής την Κυριακή. Την μέρα αυτή σεβόμαστε τον εργαζόμενο. Γιατί οι αγορές των καταναλωτών την Κυριακή προσδίδουν κέρδος στις επιχειρήσεις και είναι αυτές που θα μετατρέψουν σε ύστερο χρόνο τον καταναλωτή σε εργαζόμενο αν δεν υπάρξει μηδενική ανοχή στην παρούσα συγκυρία. Με το να δίνει αυτός που ψωνίζει τα λεφτά του την Κυριακή δεν κλέβει απλά τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο του εργαζόμενου, αλλά ανοίγει το δρόμο για την κλοπή και του δικού του ελεύθερου χρόνου, καθώς η δουλειά την Κυριακή για όλους τους κλάδους δεν μοιάζει πια μακρινός εφιάλτης αλλά σκοτεινό παρόν.
Ποτέ δουλεία την Κυριακή- Αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς
Προτάσσουμε λοιπόν την κατάργηση της κυριακάτικης εργασίας και όπλα μας απέναντι σε κράτος και κεφάλαιο έχουμε την ταξική αλληλεγγύη την αξιοπρέπεια και την οργάνωση στους χώρους δουλειάς. Γιατί για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας μόνος τρόπος είναι η συλλογική διεκδίκηση και τα αυτοοργανωμένα σωματεία βάσης, όπου οι εργαζόμενοι ισότιμα μάχονται ενάντια στον τρόμο της εργασιακής ανασφάλειας. Ο ελεύθερος χρόνος άλλωστε δεν είναι μόνο για ξεκούραση αλλά και ευκαιρία για συλλογικούς αγώνες.ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ
ΔΕ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ
ΔΕ ΨΩΝΙΖΟΥΜΕΣυνέλευση ενάντια στην Κυριακάτικη εργασία
[ Τετάρτη 29 Οκτώβρη 17.00 στο Εργατικό Κέντρο ]
ΕΣΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣesethessalonikis.gr