Γράφω αυτό το κείμενο ώστε να γίνει μια κριτική αποτίμηση του αγώνα που δώσαμε καθώς θεωρώ ότι αποτελεί μια σημαντική παρακαταθήκη η οποία πρέπει να αναλυθεί με στόχο να χρησιμοποιηθεί ως μια πυξίδα στρατηγικής για τις δύσκολες μέρες που έρχονται.
Το κράτος γνωρίζοντας την πολιτική ήττα που υπέστη αντεπιτίθεται σε άλλα ανοιχτά μέτωπα αγώνα οπότε το να συνεχιστεί ο κοινός συντονισμός στην βάση συγκεκριμένων συμφωνιών είναι μια αναγκαιότητα. Όχι μόνο ως μια αμυντική θέση μάχης αλλά ως μια συνειδητή δυνατότητα να ξαναμπούμε στην σκακιέρα με αξιώσεις όπως πολύ σωστά είπαν κάποιοι σύντροφοι.
Κατά την διάρκεια της απεργίας πείνας το κράτος ζύγισε το πολιτικό κόστος που θα είχε μια πιθανή εξόντωση μου, όσο δυνάμωνε το πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης τόσο μετάλλασε και τις ρητορικές του. Συνοπτικά μπορούμε να πούμε ότι οι χαμαιλέοντες της κυβερνητικής πολιτικής άλλαξαν τέσσερα χρώματα. Από την προκλητική αδιαφορία στην υπεροψία εν’ συνεχεία στην επίδειξη δύναμης για να ακολουθήσει ο πανικός. Ας γίνω όμως πιο συγκεκριμένος.
«Προκλητική αδιαφορία»
Από την αρχή της απεργίας πείνας το Υπουργείο Δικαιοσύνης είχε εξασφαλίσει μέσω πολιτικών εντολών την αδιαλλαξία της δικαστικής εξουσίας, αυτό φάνηκε από την στιγμή που την υπόθεση ανέλαβε ο ειδικός εφέτης ανακριτής Νικόπουλος ο οποίος μέχρι τότε δήλωνε αναρμόδιος και επιβεβαιώθηκε όταν το Υπουργείο Δικαιοσύνης εξέδωσε ανακοίνωση λίγο πριν εξεταστεί η προσφυγή μου σε άλλο δικαστικό συμβούλιο με την οποία εξηγούσε για ποιον λόγο δεν θα πάρω άδεια ρίχνοντας την ευθύνη στην αρνητική γνωμοδότηση του Νικόπουλου.
Όλο αυτό ήταν κάτι που το είχα αντιληφθεί και το είχα επικοινωνήσει με τους συντρόφους εκτός των τειχών τόσο στην παρέμβαση μου στην εκδήλωση του Πολυτεχνείου όσο και στο κείμενο που έγραψα κατά την διάρκεια της απεργίας, για αυτό και η επιλογή μου να προσφύγω σε όλα τα δικαστικά συμβούλια είχε αυτό ακριβώς το σκοπό να αναδείξει όλη αυτή την πολιτική στρατηγική της κυβέρνησης την οποία περιγράφω προκαλώντας ταυτόχρονα εστίες αυξανόμενης έντασης, πράγμα που έγινε και θα το εξηγήσω καλύτερα και στην συνέχεια.
Η φάση της αδιαφορίας χρονικά τελειώνει με την εισαγωγή μου στο νοσοκομείο και την προβολή της υπόθεσης μου από τα Μ.Μ.Ε.
«Υπεροψία»
Μπαίνοντας σε αυτή τη φάση ο κρατικός μηχανισμός είχε σχεδιάσει ολοκληρωμένα την στρατηγική του και είχε μπει στην διαδικασία να την υλοποιεί επικοινωνιακά. Εφ’ όσον όπως είπα πριν είχε εξασφαλίσει την αδιαλλαξία της δικαστικής εξουσίας,στην συνέχεια θα παρουσίαζε μια τροπολογία η οποία φαινομενικά θα έλυνε το πρόβλημα στα μάτια της «κοινής γνώμης» που παρακολουθούσε την υπόθεση μέσω των παραμορφωτικών φακών των Μ.Μ.Ε. ενώ στην ουσία θα σκλήρυνε ακόμα περισσότερο την σωφρονιστική πολιτική του επιδεικνύοντας ταυτόχρονα το δόγμα της μηδενικής ανοχής στις όποιες αντιστάσεις.
Στην πλάτη την δικιά μου επιχείρησαν μια αναδιάρθρωση της σωφρονιστικής πολιτικής στα πρότυπα του φασιστικού νομοσχεδίου για τις φυλακές τύπου Γ’ μόνο που τώρα θα αφορούσε το σύνολο των κρατουμένων αφού κανένα συμβούλιο φυλακής δεν θα ξαναέδινε εκπαιδευτική άδεια εφόσον η τηλεδιάσκεψη θα έλυνε το πρόβλημα απαλλάσσοντας τους από την μόνιμη ευθυνοφοβία τους.
Με αυτή την διαχρονική και διακρατική στρατηγική οι εξουσίες επιδεικνύουν στους υποτελείς τους ότι ο αγώνας πάντα κάνει τα πράγματα χειρότερα και πως μόνο αυτές ως μικροί θεοί μπορούν να βοηθούν τους κοινούς θνητούς. Έτσι διασφαλίζεται το κρατικό μονοπώλιο στην βία και επικυρώνετε η κρατική παντοδυναμία.
Για αυτό το κράτος οξύνει την καταστολή του μετά από κάθε αντάρτικη ενέργεια, για αυτό οι ΜΑΤατζίδες τσακίζουν κόσμο στις πορείες αδιακρίτως, για αυτό οι στρατιωτικοί σύμβουλοι των καπιταλιστικών υπερδυνάμεων γράφουν στα εγχειρίδια τους ότι για να χτυπηθεί το ηθικό της εκάστοτε αντίστασης πρέπει να στοχοποιούνται οι άμαχοι. Γιατί στόχος είναι να εσωτερικευτεί ο φόβος και να στραφούν όλοι εναντίων όσων αμφισβητούν στην πράξη το υπάρχον. Ακριβώς για αυτό το λόγο όλες οι «προβοκατορολογίες», οι θεωρίες που μετακυλούν την ευθύνη της καταστολής στους αντάρτες πόλης και οι καταδίκες της άμεσης δράσης δίνουν πολιτική υποστήριξη στην εξουσία και συντάσσονται συνειδητά ή ασυνείδητα μαζί της.
Έχοντας κατά νου λοιπόν αυτή την πετυχημένη συνταγή κυβερνητικά στελέχη και γνωστοί μεγαλοδημοσιογράφοι ξέρναγαν λάσπη σε καθημερινή βάση εναντίων μου.
Ο ίδιος ο Αθανασίου πριν καν εξεταστεί η προσφυγή μου στα άλλα δικαστικά συμβούλια ξεχνώντας τηνκαραμέλα ότι η εκτελεστική εξουσία δεν παρεμβαίνει στην δικαστική είπε, «και ο ίδιος ο θεός να κατέβει ο Ρωμανός δεν θα πάρει άδεια». Σε λίγο καιρό θα ζήσουμε μέρες δευτέρας παρουσίας και παρότι αναρχικός έχω αρχίσει να προσεύχομαι μήπως το κράτος καταστραφεί με θεϊκή παρέμβαση, ίσως ο θεός τελικά να διάλεξε το στρατόπεδο της επανάστασης, η ώρα της κρίσης πλησιάζει για όλουςκ. Αθανασίου μετανοείτε.
Αυτή και πολλές ακόμα ήταν στοχευμένες πολιτικές παρεμβάσεις ενδεικτικές της υπεροψίας τους θέλοντας να με κάνουν να πιστέψω ότι είμαι χαμένος από χέρι. Ξαφνικά ένας βρωμερός συρφετός από πολιτικούς, αρθρογράφους, δημοσιολόγους, σχολιαστές είχαν όλοι άποψη. Με λέξεις που έσταζαν αίμα τόνιζαν πως είναι αδύνατον να εκβιαστεί το κράτος από έναν αμετανόητο εγκληματία. Πολύ θα ήθελαν να με δουν να φιλάω τον σταυρό της μετάνοιας με τον οποίο εξαγνίζουν τα εγκλήματα τους, θα ήταν ένα τρόπαιο για αυτούς να δουν έναν αναρχικό να ζητάει έλεος. Μια νίκη για να την γράψουν με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της ιστορίας της υποταγής όσων έσκυψαν το κεφάλι στην κυριαρχία τους. Μία νίκη που δεν θα τους χαρίσω ποτέ.
Επίδειξη δύναμης
Όσο πλησίαζε η 6η Δεκέμβρη με ότι συνεπάγετε αυτό για τον καθένα η απεργία πείνας και οι δυναμικές που είχαν αναπτυχθεί γύρω από αυτήν είχαν αναδειχθεί σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα για το καθεστώς.
Το κράτος συνεχίζοντας την στρατηγική που ανέφερα εξανείγγιλε την ψήφιση της τροπολογίας στις 9 Δεκέμβρη και ετοιμάστηκε ιδεολογικά και κατασταλτικά να αντιμετωπίσει την επίθεση που δεχόταν ενώ έφερε στην δημοσιότητα μέσω των Μ.Μ.Ε και της εισαγγελίας Ευαγγελίας Μαρσιώνη το θέμα της αναγκαστικής μου σίτισης, κάτι τέτοιο συνέβη ώστε στην περίπτωση που πεθάνω να αποδοθούν ποινικές ευθύνες στους ιατρούς τους οποίους απειλούσαν ότι μπορούν να καταδικαστούν μέχρι και σε ισόβια.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του βαλσαμωμένου Τράγκα ο οποίος αναρωτιόταν για πιο λόγο δεν με έχουν δέσει ακόμα στο κρεβάτι οι γιατροί ώστε να κάνουν την αναγκαστική σίτιση ενώ απορούσε για ποιο λόγο δεν ασχολείται κανείς και με τα προβλήματα άλλων κρατουμένων. Φυσικά η ευαισθησία του συγκεκριμένου ήταν άκρως επιλεκτική αφού λίγους μήνες πριν αφιέρωνε ολόκληρες ώρες να κλαψουρίζει για την άδικη μεταχείριση του γλίτσα του Λαυρεντιάδη πράγμα λογικό αφού ο Λαυρεντιάδης είχε σε αφθονία αυτό που ενδιαφέρει τον Τράγκα , το χρήμα.
Ακόμα και ο πρωθυπουργός αυτής της καταραμένης χώρας σε μια αντιπαράθεση που είχε με τον Τσίπρα στην βουλή για τους δικούς τους κομματικούς λόγους με αφορμή την υπόθεση μου ενημέρωσε όλη την Ελλάδα ότι έχω καταδικαστεί σε «15 χρόνια κάθειρξη για ληστεία με καλάσνικοφ» με ύφος πολεμικού ανταποκριτή υπό την χρήση ψυχοφαρμάκων.
Ταυτόχρονα οι μεγαλοεκδότες και τα επιχειρηματικά λόμπι μέσα από τους έμμισθους κονδυλοφόρους τους προετοιμάζονταν για πόλεμο. Ενδεικτικά είναι ορισμένα δημοσιεύματα λίγο πριν της 6η Δεκέμβρη.
«Αν η πολιτεία υποχωρήσει θα εμφανιστεί να εξασφαλίζει σε κάποιον προνομιακή μεταχείριση επειδή εκβιάστηκε»
«Η απεργία πείνας έχει γίνει αιτία για τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων 2,5 ετών ενώ η πολιτεία καλείτε να διαφυλάξει το κύρος της έναντι των αρνητών της.»
«Καμία έννομη τάξη δεν θα μπορούσε να δώσει άδεια σε έναν κατάδικο και υπόδικο που δεν σέβεται τους νόμους»
«Μηδενική ανοχή και μυστικοί αστυνομικοί σε κάθε τετράγωνο»
«Τριήμερο αγωνίας για την Αθήνα με 20.000 αστυνομικούς επί ποδός»
Και όταν ήρθε εκείνη η μέρα και ξέσπασαν πολύωρες λυσσασμένες συγκρούσεις με τις χιλιάδες ορδές των μπάτσων όλοι αυτοί απορούσαν για το αποτυχημένο επιχειρησιακό σχέδιο της αστυνομίας. Αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν είναι ότι η μνήμη είναι ένα καλοακονισμένο μαχαίρι. Μνήμη, παρών και μέλλον συνδέονται με ένα αόρατο νήμα φτιαγμένο από πόνο και ελπίδα. Πόνο για αυτούς που έμμειναν πίσω και πλέον εμφανίζονται μόνο ως φαντάσματα που στοιχειώνουν τον ύπνο τους. Ελπίδα για όσους πεισματικά αναζητούν τα ίχνη στο χιόνι στην ξέφρενη πορεία για μια αδούλωτη ζωή. Εκεί γεννιέται η επαναστατική προοπτική, στην διαρκή εξέγερση που ξέρει από πού έρχεται, που βρίσκεται και που βαδίζει. Εκεί συναντιόμαστε όλοι όσοι πιστεύουμε στην δύναμη του ελεύθερου ανθρώπου. Και στο πέρασμα των εποχών, στο γύρισμα των κύκλων μπορεί να είμαστε λίγοι ή πολλοί αλλά ποτέ μόνοι.
«Πανικός»
Ο πανικός του κρατικού μηχανισμού έκανε την εμφάνιση του όταν κατάλαβαν ότι το σχέδιο της μηδενικής ανοχής είχε αποτύχει παταγωδώς και πως αντίθετα η επαναστατική αλληλεγγύη όλο και μεγάλωνε πυροδοτώντας μια ισχυρή κοινωνική πόλωση και αναγκάζοντας ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις να πάρουν θέση υπέρ ή κατά.
Τελευταία σπασμωδική κίνηση τους ήταν η αρνητική απόφαση του Άριου Πάγου την ημέρα που θα ψηφιζόταν η τροπολογία στην Βουλή ώστε να με εκβιάσουν στο να αποδεχτώ την ήττα μου πράγμα που δεν κατάφεραν αφού ξεκίνησα και απεργία δίψας όπως είχα αποφασίσει τις τελευταίες μέρες.
Ανεξάρτητα από αυτό όμως ο πολιτικός κόσμος είχε καταλάβει ότι αν το κράτος με δολοφονούσε με την στάση του θα ξεσπούσε εξέγερση που θα ήταν ιδιαίτερα καταστροφική για τα πολιτικά τους σχέδια. Θα έδινε την χαριστική βολή στην οικονομία που περίμενε τα κέρδη από την καταναλωτική μαστούρα των Χριστουγέννων, θα έπληττε την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό τόσο εξαιτίας της δολοφονικής στάσης του κράτους στην απεργία πείνας όσο και στην απέλπιδα προσπάθεια που γίνετε στο να παρουσιάζετε η Ελλάδα ως μια χώρα ασφαλή για τουρίστες και επενδυτές, ενώ ταυτόχρονα θα στιγμάτιζε και την πολιτική καριέρα των κυβερνητικών αξιωματούχων.
Για αυτό οι ίδιοι δημοσιογράφοι που λίγες μέρες πριν έδιναν ρεσιτάλ στο να υπερασπίζονται το δόγμα μηδενικής ανοχής τώρα καλούσαν την κυβέρνηση να δώσει λύσει φορώντας το κουστούμι του ανθρωπισμού που είναι πάντα καλοσιδερομένο στην γκαρνταρόμπα της δημοκρατίας για τέτοιες έκτακτες περιστάσεις και τονίζοντας μέσα από τις εφημερίδες και τα κανάλια ότι η απεργία πείνας έχει δημιουργήσει μια ωρολογιακή βόμβα για το πολιτικό σκηνικό.
Με αυτή ακριβώς την λογική ο Αθανασίου με παρακαλούσε δημόσια να σταματήσω την απεργία πείνας και οι βουλευτές της αντιπολίτευσης επιδόθηκαν σε διακηρύξεις για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Όχι γιατί όλοι αυτοί ενδιαφέρονταν για την ζωή μου αλλά για να μην χτυπηθεί η πολιτική σταθερότητα σε μια πολιτική συγκυρία κρίσιμη για αυτούς. Εξάλλου μόνο τυχαίο δεν είναι ότι η τροπολογία ψηφίστηκε από όλα τα κόμματα με σκοπό να αντιστρέψουν την ήττα τους παρουσιάζοντας το σαν μια νίκη της δημοκρατίας που έσωσε μια ανθρώπινη ζωή. Το κράτος ανέκαθεν έχει την τάση να παρουσιάζει τις υποχωρήσεις του σαν ελεημοσύνη και φιλανθρωπία, το βούλευμα του Άριου Πάγου με το οποίο αποφυλακίστηκε μετά την απεργία πείνας του ο ΚώσταςΣακκάς έγραφε ότι «αποφυλακίζεται για ανθρωπιστικούς λόγους» και όχι επειδή ήταν 2.5 χρόνια προφυλακισμένος, ακόμα και μέσα στις φυλακές όσα έχουν κατακτηθεί με αγώνες σε παλιότερες εποχές παρουσιάζονται ως «ευεργετήματα». Όμως εκτός από την μόνιμη υποκρισία της δημοκρατίας υπήρξαν κάποιοι εχθροί μεν, ειλικρινείς δε, που είπαν τα πράγματα με το όνομα τους. Μιλάω για τον πρώην κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο Άδωνη Γεωργιάδη ο οποίος καταψήφισε την τροπολογία και έβγαλε ανακοίνωση που εξηγεί τους λόγους που το έκανε, λέει λοιπόν ο συγκεκριμένος ότι αρνήθηκε να ψηφίσει την τροπολογία γιατί πρώτον το κράτος δεν εκβιάζεται και συνεχίζει «εάν το κράτος επιθυμούσε πραγματικά να αλλάξει το σχετικό νόμο, θα έπρεπε αυτό να το πράξει σε ουδέτερο πολιτικό χρόνο και όχι υπό καθεστώς διαπραγματεύσεως και εκβιασμού του από έναν καταδικασθέντα ποινικό για ληστεία τραπέζης εγκληματία… Δηλαδή το Κράτος, το οποίο για να είναι τέτοιο δεν μοιράζεται την εξουσία του με κανέναν, φοβήθηκε τις αντιδράσεις των οργανωμένων Ταξιαρχιών των Αντιεξουσιαστών και των Τρομοκρατών.»Λόγος δεύτερος γιατί όπως λέει ο ίδιος είναι μια φωτογραφική διάταξη η οποία διαμορφώθηκε και ψηφίστηκε για ένα πρόσωπο. Ενώ συνεχίζει αναφέροντας ότι «Όμως οφείλω να του αναγνωρίσω δημοσίως ειλικρίνεια. Ο ίδιος ποτέ δεν πούλησε και πουθενά το παραμύθι που μας σερβίρουν τα ΜΜΕ. Σε όλα του τα κείμενα υπερασπίζεται τις ιδέες του και δηλώνει ευθαρσώς ότι θέλει να κερδίσει την ελευθερία του από το κακό Κράτος, για να βρεθεί και πάλι στους δρόμους του αγώνα και να κάνει ακριβώς τα ίδια. Για τις Σπουδές και τα Πανεπιστήμια, μόλις πριν από λίγες μέρες δημοσίως δήλωσε ότι τα πανεπιστήμια δεν τον ενδιαφέρουν διότι είναι μέσα καταστολής του κράτους και αυτά.» Ενώ το κείμενο του κλείνει λέγοντας ότι « οι Ρωμαίοι που έδωσαν το παγκόσμιο πρότυπο του πως οργανώνονται τα κράτη, έδειχναν τον δρόμο για την περίπτωση του Ρωμανού: DURA LEX SED LEX (σκληρός νόμος αλλά νόμος)
Αυτές οι απόψεις δεν είναι μεμονωμένες απόψεις του Άδωνη Γεωργιάδη αντίθετα ήταν οι συλλογικές απόψεις των κυβερνητικών στελεχών όπως εκφραζόντουσαν κατά την διάρκεια της απεργίας πείναςκαι αποδεικνύουν ότι ο αρχικός τους στόχος ήταν να συνεχίσουν μια στρατηγική εξόντωσης πράγμα που απέτυχε για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω.
«Ψηλαφίζοντας τα νέα δεδομένα»
Με αυτή την σύντομη περιγραφή προσπαθώ να περιγράψω τα ποιο σημαντικά γεγονότα και τους τρόπους με τους οποίος κινήθηκε ο κρατικός μηχανισμός. Το αποτέλεσμα του πολιτικού εκβιασμού που πραγματοποιήσαμε ήταν να δοθούν οι εκπαιδευτικές άδειες σε όσους κρατούμενους το συμβούλιο της φυλακής απορρίπτει της αιτήσεις τους με ηλεκτρονική επιτήρηση αφού έχουν περάσει με επιτυχία το 1/3 των μαθημάτων του εξαμήνου (δηλαδή στην περίπτωση μου δύο μαθήματα) διευρύνοντας την χρήση του «βραχιολιού» που ήταν μόνο για οικονομικά αδικήματα και κλοπές σε όλους τους κρατούμενους ανεξαρτήτως αδικήματος συμπεριλαμβανομένου και του 187Α ενώ καταργείται και η γνωμοδότηση του ανακριτή για τους υπόδικους.
Επειδή πολλές κριτικές έχουν δει το φως της δημοσιότητας από συντρόφους και «συντρόφους» για το ζήτημα του «βραχιολιού» θα εξηγήσω το σκεπτικό μου.
Λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι όλοι οι νομικοί οδοί είχαν κλείσει η μοναδική λύση ήταν να αναγκαστεί η κυβέρνηση στο να αλλάξει την αρχική της τροπολογία. Έπρεπε δηλαδή να καταργηθεί η γνώμη του ανακριτή και να δοθεί η άδεια. Αυτό το πράγμα έγινε με την παράμετρο του βραχιολιού γιατί πολύ απλά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Δηλαδή με ποιον τρόπο θα καταργούσαν την δικαιοδοσία του ανακριτή όπως κάνανε και θα ακυρώνανε την αρνητική απόρριψη του συμβουλίου της φυλακής όπως κάνανε.
Χωρίς αμφιβολία το «βραχιόλι» μελλοντικά μπορεί να λειτουργήσει ώστε να τεθούν σε ψηφιακή ομηρία όσοι έχουν περιοριστικούς όρους, όσοι αποφυλακίζονται με όρους κλπ. Καμία αντίρρηση όμως στην προκειμένη η εφαρμογή του είναι αμυντική. Και για να θέσω το ζήτημα αλλιώς δηλαδή η απόδραση των 11 από τα Τρίκαλα μετά την οποία άρχισαν οι πρώτες εξαγγελίες για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας σημαίνει ότι οι δραπέτες νομιμοποίησαν με την επιλογή τους τις φυλακές τύπου Γ’, ο σύντροφος Μαζιώτης που παραβίασε τους περιοριστικούς όρους του μετά το 18μηνο νομιμοποίησε τις προφυλακίσεις αορίστου διάρκειας των πολιτικών κρατουμένων. Σίγουρα αυτά μπορεί να ακούγονται σε κάποιο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ το πρόβλημα όμως είναι ότι αποτελούν ταυτόχρονα και τις απόψεις ορισμένων συντρόφων που με κατηγορούν ότι «νομιμοποίησα» το βραχιολάκι.
Τα πράγματα όμως είναι απλά, η ζωή μέσα στο σύστημα είναι ο θάνατος μεταμορφωμένος σε χίλια πρόσωπα. Κάθε έκφανση αυτού του κόσμου είναι ένα εχθρικό έδαφος πάνω στο οποίο κυριαρχεί η εκμετάλλευση και η υποταγή. Όσοι θέλουν να λέγονται εχθροί της καταπίεσης πρέπει να μελετάνε και να αναλύουν με προσοχή τις κινήσεις του αντιπάλου, να επεξεργάζονται τις εσωτερικές συγκρούσεις στους κόλπους της εξουσίας, να βλέπουν τα γεγονότα στην ουσιαστική τους διάσταση και όχι μέσα από τα γυαλιά ιδεολογικοποιημένων σχημάτων, να προκαλούν τους κοινωνικούς αυτοματισμούς ώστε να εκμεταλλεύονται τις κοινωνικές εντάσεις προς όφελος της υπόθεσης εξαπολύοντας τον αναρχικό πόλεμο στις πολιτικά αποδυναμωμένες εστίες του εχθρού.
Στον κόσμο που ζούμε δεν υπάρχουν αθώοι πόσο μάλλον εκφραστές «καθαρών» αντιλήψεων που συνήθως είναι βουτηγμένοι στην βρώμα της αδράνειας και αγναντεύουν την πραγματική ζωή από τις κορυφές των γυάλινων πύργων της ιδεολογίας που αργά ή γρήγορα θα ανατιναχτούν μαζί με τους θαμώνες τους.
Όλοι μας συμβάλουμε λιγότερο ή περισσότερο στο να τροφοδοτούμε την κοινωνική μηχανή μέσα από την συμμετοχή μας στον καταναλωτικό κύκλο, την μισθωτή εργασία και πολλά ακόμα. Η μοναδική και ταυτόχρονα βαθιά δομική διαφορά είναι για όσους επιλέγουν εκτός από λάδι να γίνονται και άμμος στα γρανάζια τους, βάζοντας φωτιά στον κοινωνικό χωροχρόνο των μονότονων επαναλήψεων και απελευθερώνοντας μηνύματα, ελπίδες, νοήματα και καταστροφικές διαθέσεις για τον κόσμο της κυριαρχίας. Το ραντεβού μας λοιπόν ανανεώνετε για αυτό το χαοτικό σημείο χωρίς επιστροφή.
«Ένα βήμα μπροστά χωρίς αυταπάτες»
Ένας από τους βασικούς στόχους της απεργίας πείνας ήταν να δημιουργηθεί ένα μέτωπο αγώνα σε μια χρονική συγκυρία που κρίνονται πολλά τόσο για το σύστημα όσο και για τους πολέμιους του.
Ένα μέτωπο αγώνα που με λόγια και πράξεις σχηματίστηκε, ξεπέρασε φόβους, αγκυλώσεις, κατακερματισμούς. Με την επιμονή και την λύσσα όλων κατάφερε να επαναφέρει στο προσκήνιο την αναρχική άμεση δράση ζεσταίνοντας τις παγωμένες νύχτες και τις καρδιές πολλών αιχμάλωτων συντρόφων, δημιούργησε ζωντανές εστίες διάχυσης της ανατρεπτικής δράσης μέσα από τις δεκάδες καταλήψεις, ανέδειξε σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο την ύπαρξη αναρχικών πολιτικών κρατουμένων μέσα στις ελληνικές φυλακές, συγκρούστηκε στον δρόμο μετά από αρκετά χρόνια χωρίς αναστολές, συνέδεσε τις κουκίδες στο χάρτη της διεθνούς επαναστατικής αλληλεγγύης απλώνοντας τις ηλιαχτίδες της καταστροφής σε πολλές χώρες του κόσμου.
Κλείνοντας τα μάτια μου από το κρεβάτι του νοσοκομείου το μυαλό μου ταξίδευε πίσω από φλεγόμενα οδοφράγματα και οχυρωμένες ταράτσες, στα σκοτεινά σοκάκια ενός συνωμοτικού ραντεβού, μέσα στα καταλυμένα κτίρια όπου κυμάτιζαν οι σημαίες και τα πανό μας, σε κάθε σημείο όπου η αναρχία παρέμενε ζωντανή στα μυαλά, στις καρδιές και στα χέρια όλων αυτών των συντρόφων, αυτό ήταν που με γέμιζε δύναμη γνωρίζοντας ότι αξίζει τον κόπο.
Όλα αυτά τα θετικά πρόσημα του αγώνα τα κρατάμε ως παρακαταθήκη και κοιτάμε μπροστά. Το ζητούμενο είναι αυτό το μέτωπο αγώνα να θέσει στόχους, να χαράξει στρατηγικές, να απονευρώσει την κυρίαρχη ιδεολογική προπαγάνδα, να ρισκάρει χτυπώντας νευραλγικά σημεία του καθεστώτος.
Ήδη την στιγμή που μιλάμε το κράτος έχει εγκαινιάσει τους τσιμεντένιους τάφους στους οποίους θα θάψει ζωντανούς τους πολιτικούς κρατούμενους εγκαίνια που πραγματοποιούνται με έκτακτες μεταγωγές και εφόδους των ΕΚΑΜ ενώ ταυτόχρονα κυβερνητικοί παράγοντες και Μ.Μ.Ε θριαμβολογούν μέσα από μια νέα αντιτρομοκρατική εκστρατεία του κρατικού μηχανισμού για την αποτροπή της απόπειρας απόδρασης φυλακισμένων μελών της ΣΠΦ από τον Κορυδαλλό και εξαπολύοντας ένα κυνήγι μαγισσών εναντίον συντρόφων και συντροφισσών με εντάλματα και φωτογραφίες.
Τώρα λοιπόν το θέμα είναι αν θα κάνουμε το βήμα μπροστά χωρίς αυταπάτες, να δείξουμε τα δόντια μας στην δαγκάνα της καταστολής που αναπόφευκτα θα μας χτυπήσει ως «επιβράβευση» στην αποτελεσματικότητα μας, να τα παίξουμε ΟΛΑ για ΟΛΑ τώρα που η σταθερότητα του συστήματος απειλείται. Αυτό είναι το στοίχημα το οποίο πρέπει να τεθεί όχι με ακίνδυνες φλυαρίες αλλά μέσα από πράξεις εντός και εκτός των τειχών.
Μια δυναμική αντι-εκλογική καμπάνια με αιχμή τις φυλακές τύπου Γ’ και την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους θεωρώ ότι μπορεί να δημιουργήσει ρήγματα στο καθεστώς το οποίο βρίσκεται στην επικαιρότητα των ξένων Μ.Μ.Ε καθώς διάφορα ισχυρά γεωπολιτικά συμφέροντα συγκρούονται για το μοντέλο διαχείρισης του χρεοκοπημένου ελληνικού καπιταλισμού ο οποίος εκτός απρόοπτου θα αποτελέσει πηγή πολιτικής αστάθειας και κοινωνικών εντάσεων στην ευρύτερη περιοχή της Ευρώπης.
Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του και ας πράξει κατά συνείδηση. Ο χρόνος είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ. Για άλλη μια φορά να στείλω την αγάπη μου σε όσους στάθηκαν δίπλα μου, αγωνίστηκαν, ρίσκαραν, τόλμησαν. Έχετε όλοι σας ένα ξεχωριστό κομμάτι στην καρδιά μου.
ΓΙΑ ΕΝΑ ΙΣΧΥΡΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΓΩΝΑ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ
ΓΙΑΤΙ ΟΠΟΙΟΣ ΞΕΧΝΑΕΙ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΤΟΥ ΞΕΧΝΑΕΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ
ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ!
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!
Φυλακές Κορυδαλλού
Νίκος Ρωμανός
Ιανουάριος 2014
https://athens.indymedia.org/post/1538070/
