Αρχείο κατηγορίας Ταξική Πάλη

ΕΛΑΣΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ-ΜΑΥΡΗ ΕΡΓΑΣΙΑ,εργατικες ειδησεις &νεα,εργατικοί αγώνες& εργατικές διεκδικήσεις,ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ,ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ,εργοδοτική τρομοκρατία,Ταξική Πάλη

Όλη η Ελλάδα μια Μανωλάδα

Σχολιάστε

Επιστροφή με ραγδαίους ρυθμούς σε εργασιακές συνθήκες του 19ου αιώνα παρατηρείται χρόνο με το χρόνο στο πειραματόζωο που ονομάζεται “Ελλάδα”. Όπως όλα δείχνουν, κανείς δεν είναι διατεθειμένος, πλην ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων, να αντιπαρατεθεί δυναμικά με την εφιαλτική πραγματικότητα που διαμόρφωσε το καθεστώς “έκτακτης ανάγκης”, χρησιμοποιώντας στρατηγική σοκ και δέους. Μια κοινωνία μουδιασμένη, αποπροσανατολισμένη και τρομοκρατημένη, είναι παντελώς ανίκανη να ανακόψει την πτώση της, να ορθώσει το ανάστημά της και να διεκδικήσει το απαράγραπτο δικαίωμά της σε μια αξιοπρεπή διαβίωση. Ένα καταφανέστατο δείγμα ότι η περιβόητη “ανάπτυξη” και η τουριστική άνθηση δεν συμβαδίζουν απαραίτητα με την αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων, είναι και οι συνθήκες που βιώνουν χιλιάδες εργαζόμενοι και εργαζόμενες σε κερδοφόρους τουριστικούς προορισμούς.

Σύμφωνα με επιτόπιους ελέγχους εκπροσώπων της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργατών Επισιτισμού και Υπαλλήλων Τουριστικών Επαγγελμάτων και ελεγκτών του ΣΕΠΕ και του ΙΚΑ, όλη η χώρα είναι κατάσπαρτη από μικρές “Μανωλάδες”. Οι “Μανωλάδες” αυτές δεν εντοπίζονται σε επαρχιακά φραουλοχώραφα μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά σε προορισμούς που σφύζουν από τουριστική κίνηση.
Ανάμεσα σε αυτούς τους προορισμούς περιλαμβάνονται οι Κυκλάδες, η Εύβοια, η Αχαΐα, η Ήπειρος και η Θεσσαλονίκη. Ειδικότερα για τις Κυκλάδες (με την κορυφή της εργασιακής ζούγκλας να καταλαμβάνουν η Μύκονος και η Σαντορίνη) υπάρχουν εκατοντάδες καταγγελίες για αδήλωτη εργασία, απολύσεις με συνεχή αντικατάσταση του προσωπικού, αλλά και άθλιες συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων σε υπόγεια που παραχωρούν οι εργοδότες.
Παρότι η Κρήτη βουλιάζει από τουρισμό, στην Ιεράπετρα κανένας ξενοδόχος δεν εφαρμόζει την εθνική κλαδική σύμβαση ή την τοπική κλαδική Λασιθίου.
Στη δε Εύβοια η ανασφάλιστη εργασία σπάει όλα τα κοντέρ και μάλιστα σε ξενοδοχεία που ανήκουν ακόμη και σε ηγετικά στελέχη της Ένωσης Ξενοδόχων.
Επίσης πολλά ξενοδοχεία της Εύβοιας δεν άνοιξαν καθόλου φέτος λόγω φυγής των εργοδοτών στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα δεκάδες εργαζόμενοι να μείνουν απλήρωτοι. Στην Αχαΐα εντοπίστηκε παραθαλάσσιο κατάστημα εστίασης, το οποίο δεν είχε ασφαλίσει ούτε έναν από τους 45 εργαζόμενους. Αλλά και στον υπόλοιπο νομό τα ποσοστά ανασφάλιστης εργασίας είναι δυσθεώρητα.
Αλλού, όπως στην Πρέβεζα και τα Γιάννενα, οφείλονται στους εργαζόμενους αποδοχές ακόμη και άνω των 12 μηνών, αλλά και στη Θεσσαλονίκη οι τζαμπατζήδες ξενοδόχοι αρνούνται πεισματικά να εφαρμόσουν την κλαδική σύμβαση και να αμείβουν το προσωπικό με τον κατώτερο μισθό του ανειδίκευτου εργάτη.
Η κοροϊδία των επιταγών εισόδου (vouchers) έχει επιτείνει τη δουλοκτητική νοοτροπία των εργοδοτών, καθώς η ανακυκλούμενη παραχώρηση σε αυτούς δωρεάν εργατικών χεριών, τους κάνει να αμφισβητούν την αναγκαιότητα της αμοιβής στους επαγγελματίες. Το σκηνικό της εργασιακής ζούγκλας συμπληρώνεται από τους συνήθεις διλημματικούς εκβιασμούς, την άτυπη επαναφορά του ελέγχου κοινωνικών φρονημάτων (όσον αφορά τη συνδικαλιστική δράση), τις εξαναγκαστικές συμφωνίες με τους εργαζόμενους κάτω από το τραπέζι και την υπερεργασία (υπερωρίες, ρεπό, νυχτερινά, εορτολόγια) να καταλήγει στις τσέπες των χαραμοφάηδων εργοδοτών.
Κατάλαβες τώρα περήφανε Ελληνάκο πού οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια η αποδοχή μιας νοσηρής κατάστασης που τόσα χρόνια είχε ως θύματά της τους μετανάστες;
Κατάλαβες πού κατέληξε η ανοχή σου απέναντι σε φαινόμενα “Μανωλάδας”, τα οποία συστηματικά προσπερνούσες αφού αφορούσαν “τους άλλους”, τους εξαθλιωμένους ξένους εργάτες, και όχι τη βόλεψή σου; Να που όλη η Ελλάδα έγινε μια τεράστια Μανωλάδα. Και μάντεψε: οι δουλοκτήτες, οι τζαμπατζήδες εκμεταλλευτές του ιδρώτα σου είναι ντόπιοι, ελληναράδες με τη βούλα.
Για αναρωτήσου Ελληνάκο μου: μήπως ήρθε η ώρα να γίνεις εσύ ο “βρωμοξένος”;
http://jungle-report.blogspot.gr/2014/07/blog-post.html
αντιφασισμοΣ,διεθνη,εργατικες ειδησεις &νεα,Ταξική Πάλη

Οι ανθρακωρύχοι του Ντόνετσκ στους εργάτες της Ευρώπης: “βοηθήστε μας να σπάσουμε το προπύργιο του φασισμού στην Ουκρανία”

Σχολιάστε

1342178-620x380Αδέλφια ανθρακωρύχοι,

Πρέπει να σας εξηγήσουμε την πραγματική κατάσταση των πραγμάτων στο Ντονμπάς. Η πραγματική εικόνα του τι συμβαίνει έχει παρερμηνευθεί ή αποσιωπηθεί από τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης. Καταλαβαίνουμε ότι ίσως δυσκολεύεστε να εξάγεται τα σωστά συμπεράσματα και, ως εκ τούτου, δηλώνουμε ότι εμείς – οι ανθρακωρύχοι – αναγκαζόμαστε να πολεμήσουμε με τα όπλα στα χέρια μας, για τις ζωές μας – για την επιβίωση μας!

Το συμφέρον μας σε αυτή την σύγκρουση είναι ένα: ο τερματισμός της αιματοχυσίας! Το τέλος του πολέμου θα είναι η δίκη των εγκληματιών πολέμου που τον ξεκίνησαν. Δεν μπορούμε να παραιτηθούμε, καθώς αυτό θα σήμαινε την πλήρη ηθική και φυσική καταστροφή μας! Από την αρχή, το “Euromaidan” ήταν υπό τον έλεγχο της μεγαλοαστικής τάξης: της ουκρανικής ολιγαρχίας και των ξένων αφεντικών της. Τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους, έγινε ένα πραξικόπημα στην Ουκρανία με την ενεργό συμμετοχή νεοναζιστικών οργανώσεων. Σε απάντηση σε αυτό, υπήρχε ένα κίνημα διαμαρτυρίας στο νοτιοανατολικό τμήμα της χώρας, η οποία αρχικά είχε ήπια συνθήματα όπως η ομοσπονδιοποίηση και τα ρωσικά ως δεύτερη γλώσσα του κράτους. Αυτό έγινε δεκτό με τρομοκρατία.

Στο Donbas, υπάρχει ένας πραγματικός πόλεμος στον οποίο σκοτώνονται οι πολίτες : συμπεριλαμβανομένων των ηλικιωμένων, των γυναικών και των παιδιών. Σας λένε κατάφωρα ψέματα ότι ο πόλεμος είναι μεταξύ της Ουκρανίας και της Ρωσίας. Δεν είναι έτσι! Ο πόλεμος είναι ανάμεσα στο λαό και μια χούφτα ολιγαρχών, με την υποστήριξη των αρχών της ΕΕ και των ΗΠΑ. Η τραγωδία στην Ουκρανία είναι ότι αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία, κατάφεραν να μολύνουν τους ανθρώπους με φασιστικές ιδέες. Εμείς, οι κάτοικοι του Ντονμπάς, πολεμάμε εναντίον όλων των εκδηλώσεων του ναζισμού και του φασισμού. Παλεύουμε με τα όπλα στο χέρι, για τις ζωές μας και τις ζωές των αγαπημένων μας. Δεν έχουμε πουθενά να υποχωρήσουμε – αυτή είναι η πατρίδα μας! Κάνουμε έκκληση σε εσάς, τους εργάτες των ευρωπαϊκών χωρών, ζητώντας τη βοήθεια και την αλληλεγγύη σας: να μας βοηθήσετε να σπάσουμε το προπύργιο του φασισμού στην Ουκρανία. Αυτό θα είναι η κοινή μας νίκη!

Mikhail Alexeevich Krylov,
εκπρόσωπος του Ανεξάρτητου Συνδικάτου Ανθρακωρύχων του Ντόνετσκ

http://solidarityantifascistukraine.wordpress.com/2014/07/14/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%89%CF%81%CF%8D%CF%87%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%84%CF%83%CE%BA-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B5%CF%81/

συνεχής ενημέρωση για τις εξελίξεις στην Ουκρανία, από την “Αντιφασιστική Καμπάνια για την Ουκρανία”

http://solidarityantifascistukraine.wordpress.com/

………………………………………………………………………………………………………………

Οι ανθρακωρύχοι του Ντόνετσκ στους εργάτες της Ευρώπης: “βοηθήστε μας να σπάσουμε το προπύργιο του φασισμού στην Ουκρανία”

http://solidarityantifascistukraine.wordpress.com/2014/07/14/%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CE%B1%CE%BA%CF%89%CF%81%CF%8D%CF%87%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD%CE%B5%CF%84%CF%83%CE%BA-%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B5%CF%81/

omnia sunt communia,εργατικοί αγώνες& εργατικές διεκδικήσεις,Ταξική Πάλη

Μια ταξική απάντηση στους φυγόπονους της ταξικής πάλης : οι περιπτώσεις του Βοτανοπωλείου και του Ιανού

Σχολιάστε

γράφει η blackgcat

Το τελευταίο διάστημα λάβαμε απαντήσεις σε δύο αναρτήσεις μας που αφορούσαν σε παρεμβάσεις σωματείων και αλληλέγγυων. Η μία αφορούσε στην παρέμβαση του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων στην καφετέρια «Βοτανοπωλείο» στα Άνω Πετράλωνα, σε αλληλεγγύη σε εργαζόμενη  η οποία διεκδικεί δώρα, άδειες , επιδόματα που δεν της έχουν δοθεί καθώς και διαφορά ενσήμων. 

Για την παρέμβαση στο Βοτανοπωλείο και για το σχόλιο που λάβαμε με το κείμενο των εργαζομένων βλ. εδώ. Οι απαντήσεις του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων εδώ και κυρίως εδώ. 

Η άλλη παρέμβαση αφορά στις δράσεις του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου Αττικής (ΣΥΒΧΑ) και αλληλέγγυων και συλλογικοτήτων (π.χ. ΕΣΕ) στον Ιανό. Οι δράσεις και παρεμβάσεις στρέφονται στο «καινοτόμο» σύστημα της εργοδοσίας που επιβάλλει στους εργαζόμενους να σκανάρουν τα βιβλία που πωλούν για «καταγραφή», ενώ είναι ευνόητο ότι αφορά σε καταγραφή ατομικών πωλήσεων (βλ. σχετικά εδώ αλλά και εδώ).

Σχετικά με τις παρεμβάσεις στον Ιανό βλ. εδώ. Για την ανοιχτή επιστολή των εργαζομένων του ΙΑΝΟΥ ακολουθήστε το λινκ. Μια πρώτη απάντηση του ΣΥΒΧΑ στην επιστολή μπορείτε να τη βρείτε εδώ.

Και οι δύο απαντήσεις αναφέρουν ότι προέρχονται από τους εργαζόμενους στα εν λόγω καταστήματα. Το μεν κείμενο των εργαζομένων στο Βοτανοπωλείο με υπογραφές τα αρχικά των εργαζομένων και η ανοικτή επιστολή των εργαζομένων στον Ιανό δημοσιεύτηκε στο siteτου ΙΑΝΟΥ ανυπόγραφη. Στη δε περίπτωση του ΙΑΝΟΥ, πληροφορίες αναφέρουν ότι δήθεν εργαζόμενοι «αυτοβούλως» ζητούσαν σε κατ΄ ιδίαν συναντήσεις με τους εργαζόμενους να το υπογράψουν. Η πλειοψηφία το υπέγραψε.  

Παρά τις διαφορές που μπορεί κανείς να διακρίνει στις δύο αυτές περιπτώσεις, το συμπέρασμα είναι ένα : η έλλειψη ταξικής συνείδησης. Ο «υπάλληλος του μήνα» δεν είναι αυτός με τις καλύτερες πωλήσεις, αυτός που στρέφεται ενάντια στις διεκδικήσεις του συναδέλφου του, αυτός που υποτάσσεται στην εργοδοσία εις βάρος των εργατικών διεκδικήσεων. Η εντατικοποίηση της εργασίας, η ελαστικότητα των ωραρίων, εργατικές νίκες όπως είναι η κυριακάτικη αργία, είναι απαράδεκτο να λοιδορούνται από την ίδια την τάξη που έδωσε το αίμα της να αγωνίζεται ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία και να διεκδικεί εργατικά δικαιώματα.   

Η απάντηση αυτή δεν αποτελεί κανένα ιδεολογικό κείμενο αλλά μια έκκληση. Σε εσένα που υπέγραψες και κατά βάθος ήξερες ότι είναι λάθος. Σε εσένα που ίσως αντιστάθηκες. Γιατί ξέρεις ότι ένας είναι ο δρόμος. Και είναι δύσκολος. Ο δρόμος της ταξικής πάλης, της αλληλεγγύης, της οργάνωσης. Ναι της οργάνωσης σε όλες αυτές τις συλλογικότητες που μάχονται ενάντια στον ανηλεή ταξικό πόλεμο. Το είπαμε ξανά και το τονίζουμε εδώ: Τα συμφέροντα των εργατών δεν ταυτίζονται με τα συμφέροντα των αφεντικών.

 

Ο Ιανός απεικονιζόταν συχνά με δύο πρόσωπα και τοποθετούνταν στις πύλες ως σύμβολο ενός νέου δρόμου. Εσύ ποιον δρόμο θα επιλέξεις; Ποιους θα κρατήσεις ποιους θα αφήσεις;

Και ερχόμαστε στο κρίσιμο διακύβευμα : Εσύ με ποιους είσαι τελικά;

 

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=RChgpftfa2c#t=70[/youtube]

 

 

αναρχικεΣ συλλογικοτητεΣ,διεθνη,καταληψεις-στεκια-αυτοδιαχειριζομενοι χωροι,προδημοσιευσεις & αναδημοσιευσεις,Ταξική Πάλη

Σε ελλάδα – τουρκία – βραζιλία ανάπτυξη σημαίνει άγρια εκμετάλλευση, καταστολή και λεηλασία

Σχολιάστε
afissa-mundial
κείμενο και αφίσα από:

Αναρχικοί και κομμουνιστές από Γκύζη και Κυψέλη 
Ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών
Χορός της καρμανιόλας
Αυτοδιαχειριζόμενο στέκι άνω- κάτω Πατησίων

Σε ελλάδα – τουρκία – βραζιλία ανάπτυξη σημαίνει άγρια εκμετάλλευση, καταστολή και λεηλασία

Ετοιμαζόμαστε, για άλλη μια φορά, να απολαύσουμε ένα υπερθέαμα στις οθόνες μας. Να χορτάσουν τα μάτια, ο εγκέφαλος και τα αυτιά μας με πληροφορίες και εικόνες για την τάδε εθνική ομάδα για τον δείνα παίκτη. Να πέσουμε στην όμορφη ζάλη που προκαλούν οι υπερφιέστες, όπως το μουντιάλ και, ρε αδελφέ, να χαλαρώσουμε, να θάψουμε ακόμα πιο βαθιά τα σκατά που τρώμε κάθε μέρα από το ελληνικό κράτος και τους εταίρους του. Να ξεχάσουμε τους δεκάδες αυτόχειρες, τους εκατοντάδες ανθρώπους που ζουν από τα σκουπίδια, αυτούς που στέκονται στις ουρές του οαεδ, δηλαδή τους εαυτούς μας, τους φίλους και τους δικούς μας ανθρώπους. Να καταπιούμε τις προσβολές και τις αμέτρητες αυθαιρεσίες που δεχόμαστε στα εργασιακά κάτεργα με αμοιβή 400 ευρώ, τη φοροεπιδρομή, την αστυνομική βία και καταστολή, που συντηρούν αυτήν την ανυπόφορη κατάσταση της καμένης γης για τους πάρα πολλούς και τα υπερκέρδη για μια δράκα αφεντικών.
Άλλη μια μεγαλειώδης γιορτή του ποδοσφαίρου, όπου θα πήξουμε στους πολυεθνικούς και παντοδύναμους σπόνσορες/χορηγούς, γνωστούς για την αδυναμία τους στην παιδική εργασία και στις άλλες ευγενείς συνθήκες εργασίας που επικρατούν στα εργοστάσια των λεγόμενων αναπτυσσόμενων χωρών.
Τι ωραία να δουλεύεις για το μουντιάλ
Η Βραζιλία πριν από ένα χρόνο ξεκίνησε να συνταράσσετε από ένα μαζικό συγκρουσιακό κίνημα. Πάνω από ένα εκατομμύριο κόσμος βγήκε στους δρόμους και αγωνίστηκε ενάντια στην ακρίβεια, στην πτώση των μισθών, στην αστυνομοκρατία. Ενάντια, δηλαδή, στις πολιτικές της ελεύθερης οικονομίας που εφαρμόζει η αριστερή κυβέρνηση της Ντίλμα Ρούσεφ. Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, που ξεκίνησαν με αφορμή την αύξηση των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς (ο βασικός μισθός στη Βραζιλία ανέρχεται στα 234 ευρώ, ενώ η τιμή εισιτηρίου στα ΜΜΜ αυξήθηκε στο ένα ευρώ!!!) σπάστηκαν και κάηκαν δεκάδες τράπεζες και πολυεθνικές εταιρείες, έγιναν δεκάδες διαδηλώσεις, δημιουργήθηκαν συνελεύσεις γειτονιών και χωριών, ανακινήθηκαν ζητήματα από τους ιθαγενείς και τους αγρότες. Σε κάθε περίπτωση οι διαδηλωτές είχαν να αντιμετωπίσουν τη στρατιωτική αστυνομία και την άγρια καταστολή από το βραζιλιάνικο κράτος, δακρυγόνα, πλαστικές σφαίρες, αύρες και σε κάποιες περιπτώσεις, αληθινά πυρά.
Στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης της οικονομίας και στο όνομα της εθνικής ανάπτυξης και της φαντασμαγορικής γιορτής του ποδοσφαίρου, το βραζιλιάνικο κράτος εφαρμόζει πιστά τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Η «αριστερή κυβέρνηση, κάνοντας πλάτες σε κάθε είδους (υπέρ)εργολάβους και στα λόμπι των επενδυτών, ξεκίνησε έργα για τα γήπεδα και τις υπόλοιπες υποδομές που θα «υποδεχτούν» τους αμέτρητους τουρίστες, που θα κατακλύσουν την εξωτική Βραζιλία ως σύγχρονοι αποικιοκράτες. Σύμφωνα με τα γεράκια της FIFA το παγκόσμιο πρωτάθλημα αναμένεται να φέρει κέρδη στους πολυεθνικούς συνεργάτες του και στα ντόπια αφεντικά της τάξης 38 δις ευρώ περίπου μέσα στο 2014.
Η κυβέρνηση θα ξοδέψει 10 δις για στάδια και άλλες υποδομές, 7 εκατ. ευρώ σε διαφήμιση καθώς και 1,2 δις για την ασφάλεια. Τα «δημόσια» έργα είναι το πεδίο όπου οι κομπίνες ντόπιων ή πολυεθνικών εταιριών ευδοκιμούν σαν εξωτικά φρούτα και όπου η στυγνή εκμετάλλευση είναι ανεξέλεγκτη. Το 2013 άνοιξαν 3,12 εκατομμύρια νέες θέσεις, κυρίως στον κατασκευαστικό τομέα, στον κλάδο με τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα. Σύμφωνα με τα επίσημα -και άρα αμφισβητήσιμα- στοιχεία, τα ατυχήματα από 55.000 το 2010 αυξήθηκαν σε 62.000 το 2012. Ενδεικτικά αναφέρουμε πως μόνο στο Σάο Πάολο το 2013 καταγράφηκαν 7.133 (!). Δεκάδες εργάτες δολοφονούνται στα εργοτάξια των γηπέδων, από την έλλειψη παντός μέτρου προστασίας, τη βιασύνη να παραδοθούν τα έργα, από τα εξοντωτικά ωράρια και τους εξαντλητικούς ρυθμούς εργασίας. Ταυτόχρονα οι κάθε είδους εργοδοτικές αυθαιρεσίες -ανασφάλιστη και απλήρωτη εργασία, ατελείωτες βάρδιες, μαντρόσκυλα εργοδηγοί- βάζουν τις τελευταίες πινελιές στον γκροτέσκο πίνακα της εθνικής ανάπτυξης. Το υπερτεχνολογικό, σουπερ-ουάου στάδιο της Μπραζίλια, για παράδειγμα, θα κοστίσει 849 εκατ. δολάρια, τρεις φορές περισσότερο από τον αρχικό προϋπολογισμό. Μετά το τέλος του μουντιάλ, τα περισσότερα γήπεδα θα είναι άχρηστα για το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού…
Θα σου πάρουμε και το σπίτι – αν όχι και τη ζωή σου- για το μουντιάλ
Παραπέρα, για να φέρει σε πέρας τα έργα υποδομής για λογαριασμό της ντόπιας και πολυεθνικής ελίτ επενδυτών/ καπιταλιστών το βραζιλιάνικό κράτος επιτείνει τον εκτοπισμό των ιθαγενών πληθυσμών (800.000υπολογίζονται οι ιθαγενείς), καταστρέφοντας και λεηλατώντας το περιβάλλον όπου ζουν αρμονικά. Στα τέλη Μάη, ιθαγενείς από διάφορες περιοχές συγκεντρώθηκαν στην πρωτεύουσα Μπραζίλια και κατέλαβαν την οροφή του τοπικού κοινοβουλίου, μέχρι να απωθηθούν με δακρυγόνα και γκλοπς. Πέρα από την πολιτική των εκτοπισμών, η «μεσιτική λογική» αναλαμβάνει να ξεσπιτώσει τους ένοικους, εκτοξεύοντας στα ύψη τις τιμές των οικοπέδων και των ενοικίων. Υπολογίζεται ότι πάνω από 250.000 άνθρωποι έχουν εκδιωχθεί από τα σπίτια τους εξαιτίας του μουντιάλ. Υπάρχει όμως και η πολιτική των τυχαίων εξαφανίσεων, για την «εξυγίανση και καθαριότητα» των πόλεων. Για παράδειγμα, μόνο στο Ρίο Ντε Τζανέιρο (θα διοργανώσει τους Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2016) τους τελευταίους 15 μήνες έχουν δολοφονηθεί 195 άστεγοι, η πλειονότητα των οποίων κάηκαν ζωντανοί. Αγριότερη καταστολή εφαρμόζεται στις φαβέλες, στο Ρίο και σε άλλες μεγαλουπόλεις. Έναν μήνα πριν το μουντιάλ, 3.000 στρατιώτες επίλεκτων δυνάμεων έχουν ξεκινήσει εισβολές στις φαβέλες, με σκοπό να αποκαταστήσουν την τάξη, στο όνομα της ασφάλειας και της πάταξης του εμπορίου των ναρκωτικών. Χρησιμοποιώντας σφαίρες, δακρυγόνα, ελικόπτερα, απαγόρευση κυκλοφορίας και μπουλντόζες καταστρέφουν τα σπίτια των κατοίκων για να αναπλάσουν τις περιοχές αυτές. Όποιος αντιστέκεται είναι υποψήφιος για εκτέλεση και εξαφάνιση. Ακόμη, με αφορμή το μουντιάλ, το βραζιλιάνικο κράτος έφτιαξε μια νέα υποομάδα μπάτσων, κομμάτι της στρατιωτικής αστυνομίας BOPE, δήθεν για να αντιμετωπίσει τις ένοπλες συμμορίες και τα περιστατικά βίας στα γήπεδα. Οι νέοι robocop κατηγορούνται ήδη για εξωδικαστικές εκτελέσεις, απαγωγές και βασανισμούς. Η ομάδα των μπάτσων εκπαιδεύεται από τη Blackwater, διάσημη με τη σειρά της για εξαφανίσεις, βασανισμούς και απαγωγές σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Το οπλοστάσιο της καταστολής θωρακίζεται με μια σειρά από νόμους που ποινικοποιούν διαδηλώσεις, κινήματα αντίστασης και άτομα. Κάποιος μπορεί να βρεθεί υπόλογος ακόμα και για ένα μπλοκάρισμα δρόμου ή να κατηγορηθεί για ηθική αυτουργία μετά από μια ριζοσπαστική και βίαιη ενέργεια. 
Τουρίστα για σένα (και τα λεφτά σου) είναι το μουντιάλ
Το «όραμα» της εθνικής ανάπτυξης στη Βραζιλία, συντελείται ώστε οι τουρίστες/επισκέπτες, «φίλοι» του Μουντιάλ, να αφήσουν τα ντόλαρς τους με χαρά στα αναπλασμένα πράσινα μέρη, στα υπερσύγχρονα γήπεδα, στις γαμάτες παραλίες του Ρίου, όπου η αστυνομία θα είναι πανταχού παρούσα και οι ντόπιοι θα υπάρχουν μόνο για να υπηρετούν τους τουρίστες, που κατ’ εκτίμηση θα ξοδέψουν 8 δις ευρώ. Ούτως ή άλλως, αυτοί που έχουν την οικονομική άνεση να παρευρεθούν στο μουντιάλ, όταν το πιο φθηνό εισιτήριο ξεκινάει από τα 50 ευρώ, είναι υψηλόβαθμα στελέχη, αφεντικά, γιάπηδες, πλούσιοι τεχνοκράτες, πολιτικοί και άλλα τέτοιου τύπου καθάρματα, πολλοί από αυτούς σεξουαλικά πεινασμένοι για ανθρώπινη σάρκα (παιδική, γυναικεία, ανδρική).
FUCK FIFA
Οι ντόπιοι δε στέκονται με σταυρωμένα τα χέρια, παρά τις εκατοντάδες συλλήψεις και τους χιλιάδες τραυματισμούς. Οργανώνουν διαδηλώσεις, επιθέσεις, καταλήψεις, συγκρούονται με την αστυνομία. Έτσι στα μέσα Μάη, οργισμένες διαδηλώσεις έγιναν σε τουλάχιστον 50 πόλεις της Βραζιλίας. Χιλιάδες κόσμου κατέκλυσε τους δρόμους, φωνάζοντας ενάντια στο τεράστιο κόστος της διοργάνωσης του Παγκοσμίου Κυπέλλου, απαιτώντας δικαιοσύνη, τέλος στην αστυνομική κτηνωδία και να σταματήσει το χέρι της ελεύθερης αγοράς να τσακίζει τις ζωές τους. Το ίδιο συνέβη και στην έναρξη του μουντιάλ. Σε περισσότερες από 15 πόλεις έγιναν διαδηλώσεις και συγκρούσεις. Και όλα αυτά σε μία χώρα, όπου το ποδόσφαιρο λατρεύεται σαν θρησκεία.
Ολυμπιάδα 2004: τι θυμάσαι από τότε;
Στους ιθαγενείς κάτοικους του ελλαδικού χώρου, αυτά που συμβαίνουν στη Βραζιλία δεν είναι άγνωστα, μιας και το ελληνικό κράτος υπήρξε διοργανωτής των ολυμπιακών αγώνων- της άλλης οικουμενικής υπερφιέστας. Η κύρια διαφορά είναι ότι οι έλληνες υποδέχτηκαν με χαρά και εθνική ομοψυχία την Ολυμπιάδα. Λίγες ήταν οι φωνές που εναντιώθηκαν στο μεγάλο φαγοπότι της ολυμπιάδας. Αντιθέτως, οι περισσότεροι συντάχθηκαν με το ιδεολόγημα της εθνικής ανάπτυξης και μπούκωναν τα στόματά τους με χρήματα. Δέκα χρόνια μετά, η ζωή στην Ελλάδα των μνημονίων δεν αφήνει και πολλά περιθώρια ερμηνείας για το τι σημαίνουν και ποιους εξυπηρέτησαν τα μεγάλα έργα: Οι δολοφονημένοι εργάτες στα ολυμπιακά έργα, η στυγνή εκμετάλλευση όσων έμειναν ζωντανοί, οι αμέτρητες αυθαιρεσίες των κάθε είδους εργολάβων, η αύξηση της καταστολής και των μέσων ελέγχου (κάμερες), οι μίζες και η καταλήστευση του δημοσίου χρήματος, τα άχρηστα ολυμπιακά έργα που τώρα είτε ρημάζουν, είτε μετατράπηκαν σε συναυλιακούς/συνεδριακούς/εκθεσιακούς χώρους και ποτέ δεν ήταν «ανοιχτά» για δημόσια χρήση, τα έργα που χαρίστηκαν σε διάφορους «εθνικούς ευεργέτες» (βλέπε golden hall στον Λάτση), αναδεικνύουν περίτρανα τι σημαίνει ανάπτυξη και αναπτυξιακά έργα: εκμετάλλευση, εργασιακός μεσαίωνας, μίζες, αδιαφορία και απαξίωση των καθημερινών αναγκών, βόλεμα για τα δικά τους παιδιά, λεηλασία του περιβάλλοντος και των γειτονιών και χάρισμα οικοπέδων «γωνιακών με θέα» στον κάθε εθνικό ή πολυεθνικό επενδυτή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ελληνικό, που χαρίζεται στο Λάτση και στη Lamda Development. Τέλος, μετά από 10 χρόνια, ακόμα πληρώνουμε αδρά την κατασκευή, τη συντήρηση και τη χρήση αρκετών ολυμπιακών. 
Εμείς είμαστε με όλους αυτούς και αυτές που παίζουν μπάλα στο δρόμο
Ζούμε σε μια εποχή όπου τα κυρίαρχα μπλοκ αναδιπλώνονται, ψάχνουν νέες συμμαχίες, ενώ εμφανίζονται νέοι μεγάλοι «παράγοντες» στον πλανητικό ανταγωνισμό εξουσίας. Συνέπεια αυτής της αναδιάταξης είναι η εξάπλωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη, το κεφάλαιο με τους υπερεθνικούς σχηματισμούς του (τράπεζες, καρτέλ, χρηματιστήρια), τις κατά τόπους εθνικές ολιγαρχίες, τους κυβερνητικούς υπαλλήλους, τους στρατούς και τις αστυνομίες του, λεηλατεί τους πληθυσμούς και το φυσικό περιβάλλον. Οι μεταμοντέρνοι σταυροφόροι της δημοκρατίας και της ελεύθερης αγοράς επιβάλλουν την αποδόμηση έως την εκμηδένιση των δημόσιων παροχών, τον πολλαπλασιασμό των σωμάτων ασφαλείας και την αγριότητα της καταστολής, τη στυγνή υποτίμηση της εργασίας, τη χυδαία απαξίωση των ζωών μας, την άνοδο των φασιστικών και ρατσιστικών ιδεολογημάτων, την επέλαση της ιδιωτικοποίησης, τη συγκέντρωση του πλούτου σε όλο και πιο λίγα και άπληστα χέρια.
Παρ” όλα αυτά, μέσα στην καπιταλιστική έρημο ευδοκιμεί ο καρπός της αμφισβήτησης, της ριζοσπαστικότητας, του αγώνα ενάντια στους δυνάστες της ζωής μας. Οι αμέτρητοι αγωνιζόμενοι σε όλη την υφήλιο, κρατούν τη φλόγα της αντίστασης ζωντανή. Εμείς είμαστε κομμάτι όλων αυτών. Είμαστε με όλους αυτούς και αυτές που παίζουν μπάλα στο δρόμο: στην κοντινή Χαλκιδική οι κάτοικοι αντιστέκονται στους σύγχρονους χρυσοθήρες, στη γειτονική Τουρκία στήνουν οδοφράγματα και μάχονται σώμα με σώμα με τους πραιτοριανούς του καθεστώτος. Στην Κίνα και το Μπανγκλαντές κατεβαίνουν σε άγριες απεργίες, καταστρέφουν και καίνε τα εργοστάσια- κάτεργα, συγκρούονται με την αστυνομία και τον στρατό. Στην Αίγυπτο και στις αραβικές χώρες της Βόρειας Αφρικής, κατακλύζουν τους δημόσιους χώρους και τις πλατείες και αγωνίζονται ενάντια στη φτωχοποίηση και στην αυταρχικότητα των ντόπιων καθεστώτων. Στη Βραζιλία διαδηλώνουν, δίνουν μάχες, αντιστέκονται στην εθνική ανάπτυξη, στον πολιτισμό της FIFA. Στην Τσιάπας, στο Μεξικό, οι εξεγερμένοι Ζαπατίστας χτίζουν έναν άλλο κόσμο…
δεν παίζουμε μπάλα στο «γήπεδό» τους δεν συμμετέχουμε σε στημένα παιχνίδια
φτιάχνουμε τα δικά μας «γήπεδα», παίζουμε τη δική μας «μπάλα»
σε κάθε γειτονιά, σε κάθε τόπο, διασπείροντας τη φλόγα της αντίστασης και της εξέγερσης
αναρχικοί και κομμουνιστές από τις γειτονιές της Κυψέλης και του Γκύζη
αυτοδιαχειριζόμενο στέκι άνω-κάτω Πατησίων
ομάδα ελευθεριακών κομμουνιστών
χορός της καρμανιόλας
εργατικα,εργατικοί αγώνες& εργατικές διεκδικήσεις,Ταξική Πάλη

Η απουσία μαζικού ταξικού υποκειμένου

Σχολιάστε

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=iRgs3XnpOuw[/youtube]

Η τρέχουσα φάση της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης επιτίθεται στα εργατικά/κοινωνικά συμφέροντα με πολλαπλούς τρόπους. Με άμεσο τρόπο, μειώνοντας τον εργατικό μισθό. Με έμμεσο τρόπο μειώνοντας τον κοινωνικό μισθό. Οι κοινωνικοί αγώνες όπως εξελίχθηκαν είχαν στον πυρήνα τους τις υλικές συνθήκες της εργατικής τάξης και των μικροαστικών στρωμμάτων, παρ’ όλα αυτά η μορφή που έλαβαν ήταν απαγκιστρωμένη, ουσιαστικά, απ’ την εργατική ταυτότητα – κατα πλειοψηφία μιας και υπήρχαν εξαιρέσεις.

Συνακόλουθα, η πλειοψηφία των εργατικών αγώνων διαμεσολαβούνταν τις περισσότερες περιπτώσεις από μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία, από ένα κομματικό επιτελείο, από τον αριστερό κυβερνητισμό-ειδικά απ το ’12 και μετά, από μια εθνική ταυτότητα. Σε κάθε περίπτωση οι υποκειμενικοί όροι δεν ήταν/είναι σύγχρονοι με τους αντικειμενικούς όρους. Οι φορές όπου μια ξεκάθαρη ταξική ταυτότητα, χωρίς κάποια θεσμική διαμεσολάβηση, αναδύθηκε σε έναν εργατικό αγώνα αφορούσε κυρίως ”μοριακούς” αγώνες σωματείων βάσης, πρωτοβάθμειων και εργατικών συλλογικοτήτων. Οι αγώνες αυτοί δύσκολα έφτασαν το μαζικό επικοινωνιακό επίπεδο των διαμεσολαβημένων εργατικών αγώνων. Ο αγώνας των καθαριστριών είναι μια εξαίρεση σε αυτό.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που ο επίμονος και διαρκής αγώνας μιας μικρής ομάδας εργατριών (50 περίπου) βρίσκει έξοδο στα μ.μ.ε και αναγκάζει την κυβέρνηση να πάρει θέση απέναντί του. Είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση βρίσκεται έκθετη από έναν αμιγώς εργατικό αγώνα – αυτό δεν σημαίνει ότι ο αγώνας είναι απλά και μόνο οικονομίστικος. Και είναι η πρώτη φορά, ίσως, που ο αγώνας καθορίζει το περιεχόμενο και όχι κάποια διαμεσολάβηση – ειδικότερα των μμε. Οι απολυμένες καθαρίστριες, άσχετα με το καθεστώς εργασίας στο οποίο βρίσκονταν – που βέβαια παίζει σημαντικό ρόλο,γιατί δεν εργάζονταν για παράδειγμά για κάποια μαφιόζικη εργολαβική σε μια ιδιωτική επιχείρηση, έδωσαν και δίνουν έναν αγώνα με συνέπεια, επιμονή, υπομονή, θάρρος και κυρίως χωρίς αυταπάτες. Η βασική θέση, η ακύρωση των απολύσεων, που δικαιώθηκε και δικαστικά, αποτελεί μεν μια αμιγώς αμυντική θέση. Παρ’ όλα αυτά στη ζοφερή συγκυρία για τα εργατικά συμφέροντα, αποτελεί επίσης και την ενδεχόμενη έναρξη μιας επιθετικής τακτικής απ’ τη μεριά του προλεταριάτου. Ως δυνατότητα. To σίγουρο είναι πως η εξουσία αντιλαμβάνεται ως επιθετικό έναν τέτοιο αγώνα και για αυτό η καταστολή και η μη συμόρφωση με τις δικαστικες αποφάσεις.

Το εργατικό υποκείμενο, ως αμιγώς ταξικός αγώνας δεν βρίσκει διέξοδο στην κοινωνία παρα μόνο διαμεσολαβημένο απ’ την κυρίαρχη ιδεολογία και οπτική. Ελλείψει του μαζικού ταξικού υποκειμένου, οι εργατικοί αγώνες αναγκάζονται να συνδιαλλαγούν με την εξουσία, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Οι ιδιαίτερες συνθήκες κατά τις οποίες οι εργάτριες κατάφεραν να καθορίσουν οι ίδιες τον αγώνα και όχι η εξουσία, είναι η απουσία διαμεσολάβησης, το ταξικό, συγκροτημένο υποκείμενο και η ιδιαίτερη θέση των εργατριών αυτών στην εκτελεστική εργασία (δεν είναι για παράδειγμα διοικητικοί υπάλληλοι…) Τα δύο πρώτα είναι ενδεχομένως από τα πιο σημαντικά στην ταξική σύνθεση κάθε εργατικού αγώνα, οσοδήποτε μικρού.

Η απουσία του μαζικού ταξικού υποκειμένου είναι η βασικότερη έλλειψη του σύγχρονου εργατικού κινήματος, είναι η βασικότερη υπαναχώρηση απ τη μεριά μας. Για αυτό, ξεκάθαροι ταξικοί αγώνες, οσοδήποτε μικροί είναι σημαντικοί, απ την άποψη πως ανοίγουν τον δρόμο προς την συνολική ταξική συγκρότηση των εργατών ενάντια τόσο των μικροαστικών τάξεων αλλά και της καπιταλιστικής τάξης και του κράτους, συνολικά.

http://misostaksiko.com/2014/06/11/h-apousia-mazikou-taksikou-ypokeimenou/

Ταξική Πάλη,ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

“Μάθε Εργάτη Πως” μια ταινία μικρού μήκους, μια ταινία ταυτόχρονα γκροτέσκο καταγγελία αλλά και θέση για την ανατροπή

Βίντεο Σχολιάστε

“Μάθε Εργάτη Πως” πρόκειται για μια ταινία μικρού μήκους που αξίζει να αφιερώσει κανείς λίγο χρόνο να δει. Εμπνευσμένη από το έργο του Πωλ Λαφάργκ “Η Θρησκεία του Κεφαλαίου” θέτει ερωτήματα:

– Ποια είναι η θρησκεία σου; 

– Η θρησκεία του κεφαλαίου που με διδάσκει ότι όλες οι αισθήσεις της ψυχής είναι μία: το κέρδος

– Ποια καθήκοντα σε σου επιβάλλει η θρησκεία σου; 

– Δύο καθήκοντα: το καθήκον της παραίτησης και το καθήκον της εργασίας

“Μια ταινία σαν δοκίμιο, μια ταινία ταυτόχρονα γκροτέσκο καταγγελία αλλά και θέση για την ανατροπή. Ενας εργάτης που θα σπάσει τα δεσμά του, δεν είναι απλά μια απόφαση αλλά μια διαδικασία συνείδησης και ριζοσπαστικοποίησης της σκέψης του.”  

Η φωνή ενός είναι φωνή κανενός

Σκηνοθεσία
Σήφης Στάμου,Κώστας Σταματόπουλος

Πηγή: http://shortfim.weebly.com/

Δείτε την εδώ:

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=8JXhkbqJokk[/youtube]

 

 

 

 

εκλογές,Πολιτική ανάλυση,Ταξική Πάλη

Δεν υπάρχουν καλά νέα… Μερικά σύντομα σχόλια για την συγκυρία

Σχολιάστε

Καπιταλιστική αναδιάρθρωση και μεταπολίτευση

Στη  μέγγενη της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, η δράση του προλεταριάτου εξελίσσεται στο περιθώριο του αποκλεισμού που, πλέον, επιβάλλει το σύστημα. Οι μεγάλες μάζες των καταπιεσμένων και ακραία εκμεταλλευομένων προκειμένου να εμφανιστούν στο προσκήνιο της ”κεντρικής πολιτικής σκηνής”, είναι αναγκασμένες να το κάνουν (για την ώρα..) μέσα απ τις μεσολαβήσεις που παράγει το κυρίαρχο σύστημα (οικονομικοπολιτικό). Στο πλαίσιο αυτό, απ την ιστορική αλλαγή σελίδας με το περίφημο ”τέλος της μεταπολίτευσης” και ύστερα, κουβαλώντας τις κληρονομημένες μορφές πάλης της προηγούμενης ιστορικής περιόδου, αναπτύχθηκαν οι κινητοποιήσεις/συγκρούσεις/αρνήσεις του προλεταριάτου. Απ’ την μεγαλειώδη απεργία της 5ης Μάη και την αντίστοιχη κατάληξη, στον πολύμηνο αγώνα των εργατών της χαλυβουργίας, στις μαζικές συγκεντρώσεις και συγκρούσεις των ”αγανακτισμένων”, έως την 12η Φλεβάρη του ’12 όλα είχαν, τελικά, ένα συγκεκριμένο όριο: τις εκλογές. Και παραπέρα, το σύστημα γέννησε μια επιπλέον διαμεσολάβηση, χειρότερη ακόμα απ’ τις εκλογές ως διαδικασία: το κυνήγι της εξουσίας.

Η πρόσφατη εκλογική διαδικασία μπορούμε να πούμε πως επιβεβαίωσε το ”τέλος της μεταπολίτευσης” ως τέλος της διαμεσολάβησης εκείνης κατά την οποία η εργατική τάξη είχε πλήρως ενσωματωθεί στο σύστημα. Η αρχή του τέλους της διαμεσολάβησης αυτής βρίσκεται μερικά χρόνια πίσω, σχηματικά, στην επίσημη είσοδο της χώρας στο δ.ν.τ. Παρ’ όλα αυτά, η ίδια εκλογική διαδικασία σηματοδότησε την αρχή μιας νέας διαμεσολάβησης, πρόσκαιρα πολύ πιο ισχυρής απ την προηγούμενη: τον αριστερό κυβερνητισμό, την ώρα που το σύστημα άρχισε να καίει τις ”εφεδρείες” του. [Σαφώς, εδώ δεν υπονοείται κάποιο συνωμοτικό σχέδιο της εξουσίας, αλλά σίγουρα τα αφεντικά έπρεπε να πάρουν τα μέτρα τους και σε άλλους τομείς, πέρα απ την ολοκληρωτική στροφή του κράτους.]

Εκλογές του ’12

Με σημείο αιχμής τις εκλογές του ’12, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η κίνηση του προλεταριάτου ενάντια της πολιτικής εξουσίας και της οικονομικής αναδιάρθρωσης, τα αιτήματά και τα πολιτικά του συνθήματα περιορίστηκαν στο πεδίο που οριοθέτησαν οι εκλογές, ύστερα απ την άνοδο του αριστερού κυβερνητισμού. Οι μαζικοί αγώνες εκμηδενίστηκαν και οι αυταπάτες αποίκησαν τα μυαλά την ώρα που η επίθεση των αφεντικών κατέστρεφε βασικούς άξονες παραγωγής της εργατικής τάξης και παραδοσιακά πεδία ανάπτυξης εργατικού αγώνα. Σαφώς, τίποτα δεν είναι μηχανιστικό και αυτόματο. Η μαζική κουλτούρα της προηγούμενης περιόδου συνέβαλλε σε όλα τα επίπεδα άρνησης, οργάνωσης (ή μη) των εργατικών αγώνων.

Η εισβολή στο μιντιακό κεντρικό πολιτικό σκηνικό των εκλογικών ποσοστών του Σύριζα, καθώς και αυτών των ναζι καθόρισαν την πολιτική ατζέντα της περιόδου. Η απρόβλεπτη κίνηση μέρους των ψηφοφόρων γέμισε το κενό που άφηνε πίσω της η ”κρίση αντιπροσώπευσης” του τέλους της μεταπολίτευσης. Όσο κι αν ένας νέος δικομματισμός προέβαλε στην θέση του παλιού (αν και με περισσότερα κόμματα γύρω-γύρω), κάνοντας τα πρώτα του βήματα, το μιντιακό πολιτικό σκηνικό ανέπνευσε ανακουφισμένα ξεπερνώντας το τέλμα που τα αφεντικά φοβόντουσαν τόσο. Η εκ νέου νομιμοποίηση της βασικής διαδικασίας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αυτή των εκλογών, προσέφερε το νέο πεδίο διαμεσολάβησης της πολιτικής εξουσίας στο προλεταριάτο.

Εκλογικές αυταπάτες και κυβερνητισμός

Οι εκλογές ως διαδικασία αποτελούν το βασικότερο και μαζικότερο εμπόρευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αποτελούν, ιστορικά, το κατεξοχήν πεδίο συνδιαλλαγής μεταξύ του κράτους, της πολιτικής εξουσίας και των υπηκόων. Σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και εξαθλίωσης αποκτούν βαρύνουσα σημασία και αυτό γιατί σε μια κρατική πρόσοδο, οσοδήποτε μικρή, μπορεί να βρίσκεται η διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου για ένα μεγάλο τμήμα του προλεταριάτου. Οι πραγματικές ανάγκες, σε συγχώνευση με την ιδεολογία, το φαντασιακό και οτιδήποτε υπάρχει ως εποικοδόμημα καθιστούν τις εκλογές μείζον ζήτημα για όλα τα πεδία των κοινωνικών σχέσεων. Είναι η επιβεβαίωση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας της κυρίαρχης τάξης στην εργατική.

Οι μαζικές αυταπάτες του αριστερού κυβερνητισμού προέρχονται απ την ανάγκη και την ιδεολογία* ταυτόχρονα. Η ανάγκη εδράζεται σε μια καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού στο τώρα, στην αυταπάτη του πισωγυρίσματος της οικονομίας σε χρόνια όπου υποτίθεται η διανομή του πλούτου αφορούσε όλη την κοινωνία. Η ιδεολογία εδράζεται στην προηγούμενη ιστορική μορφή αγώνων περί της αδικαίωτης πάλης της αριστεράς και της ιστορικής ευκαιρίας που παρουσιάζεται τώρα για κατάληψη της εξουσίας υπέρ των συμφερόντων του λαού, του έθνους κ.ο.κ ( με χαρακτηριστικότερο τον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ ). Το κυνήγι της εξουσίας, ως προοπτική αριστερής κυβέρνησης αποίκισε το φαντασιακό του προλεταριάτου και οι επιπτώσεις στους εργατικούς αγώνες έκαναν την εμφάνισή τους με διάφορες μορφές.

Ο κυβερνητισμός ως διαμεσολάβηση, αφορά τα αντανακλαστικά, τις διαθέσεις, τις θέσεις μάχης της εργατικής τάξης, ενώ καλλιεργεί την ανάθεση της καθημερινής εργατικής πάλης μέσα στους χώρους δουλειάς και στα σωματεία στο επίπεδο της εξουσίας μέσω μιας εν δυνάμει κυβερνητικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Αντίστοιχα σε πιο διευρυμένο κοινωνικό επίπεδο ο κυβερνητισμός εμφανίζεται με την μορφή της θεσμικής διαμεσολάβησης που νομιμοποιείται στο βαθμό που η αριστερή κυβέρνηση υπάρχει ως ενδεχόμενο. Από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία του σύριζα και την διαμεσολάβησή της στους αγώνες των καθηγητών (για παράδειγμα…) έως την μεσολάβηση στο πεδίο της αναπαραγωγής της εργατικής τάξης, η εξουσία ως αριστερός κυβερνητισμός βρίσκει έδαφος να χτίσει τα απαραίτητα αναχώματα με σκοπό να οριοθετήσει τους αγώνες στην κορύφωση της εκλογικής μάχης για την αλλαγή κυβέρνησης – ευτυχώς δεν το πετυχαίνει πάντα. Το σίγουρο είναι πως, προκειμένου να πετύχει τις απαραίτητες συναινέσεις για την πολυπόθητη κατάκτηση της εξουσίας, η προσπάθεια για δημιουργία αναχωμάτων θα ενταθεί το επόμενο διάστημα.

Οι εκλογές ως μοναδική επικαιρότητα και ανάλυση

Στον απόηχο των εκλογών του ’12, η σημαντική αλλαγή του μιντιακού πολιτικού σκηνικού καθόρισε έκτοτε την επικαιρότητα της κυρίαρχης προπαγάνδας. Οι εκλογές ως ενδεχόμενη κυβερνητική αλλαγή βρίσκονται διαρκώς στο προσκήνιο σε κάθε είδους μέσο μαζικής ενημέρωσης, απ την τηλεόραση έως τα social media. Η κυριαρχία του ανώτερου εμπορεύματος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αποκτά διαστάσεις φετίχ, όπως οφείλει κάθε εμπόρευμα, υλικό ή άυλο, που παράγεται στον καπιταλισμό. Με την ανανέωση ή και επιβεβαίωση της προοπτικής της κυβέρνησης της αριστεράς, ύστερα και απ την τελευταία εκλογική διαδικασία, ο μιντιακός θόρυβος ως επικαιρότητα θα καλύψει κάθε γωνιά του ”δημόσιου λόγου”, και σε συνδυασμό με την κινηματική άμπωτη, το προλεταριάτο θα περιοριστεί σε ρόλο παρατηρητή του ανταγωνισμού των αφεντικών για τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας.

Συνακόλουθα, το εκλογικό αποτέλεσμα τείνει να αντιμετωπίζεται ως μέτρο της κοινωνικής κινητικότητας. Οι αναλύσεις περί το προς τα που κινείται η κοινωνία, και πιο είναι το κυρίαρχο ρεύμα (δεξιό ή αριστερό) ακολουθούν τα αποτελέσματα της εκλογικής διαδικασίας και συνδέονται με τα πλειοψηφικά κοινοβουλευτικά κόμματα. Οπότε, είτε η πολιτική της κυβέρνησης δικαιώνεται είτε ο …λαός επιθυμεί αλλαγή σε επίπεδο εξουσίας επιβεβαιώνοντας τον αριστερό κυβερνητισμό. Ουσιαστικά, είναι ένα αυτοαναπαραγώμενο σχήμα, απόρροια της εκλογικής διαδικασίας ως κυρίαρχης διαμεσολάβησης, που εγκλωβίζει το σύνολο της κοινωνίας, και ειδικότερα το προλεταριάτο, στο επίπεδο της εξουσίας. Η ιδεαλιστική προσέγγιση είναι αναπόφευκτη λόγω της δομής της εκλογικής διαδικασίας. Η συσκότιση των πραγματικών κοινωνικών αναγκών και της κατάστασης που βιώνει το προλεταριάτο, προς χάριν ενός κυρίαρχου πολιτικού/κοινοβουλευτικού ρεύματος είναι επακόλουθο αυτής της προσέγγισης.

Αριστερά και εκλογές

Στο πλαίσιο αυτό, όχι μόνο ο αριστερός κυβερνητισμός, αλλά όλο το φάσμα της αριστεράς ρίχνεται στον εκλογικό αγώνα. Διαδικασίες σωματείων, εργατικών συλλογικοτήτων και εγχειρημάτων παγώνουν προκειμένου όλο το πολιτικό δυναμικό της  να ριχτεί στη μάχη της ψηφοθηρίας. Στην δίνη της ψηφοθηρίας και του λαϊκισμού παγιδεύεται όλη η ρητορική των αριστερών κομμάτων και ομαδοποιήσεων προκειμένου να πείσουν τους ψηφοφόρους για το δίκιο τους. Είναι η αντικατάσταση του υποκειμένου, που αν θεωρήσουμε πως είναι οι εργάτες, με αυτό των ψηφοφόρων αλλά πλέον ως αντικείμενο, απόρροια της εκλογικής διαδικασίας ως τέτοιας. Ο φαύλος κύκλος αυτής της διαδικασίας αντικειμενοποιεί το προλεταριάτο μετατρέποντάς το σε αντικείμενο πολιτικής. Είναι, για άλλη μια φορά, η διαμεσολάβηση της εξουσίας στην ταξική πάλη, υπέρ των κυρίαρχων.

Ενσωμάτωση της τάξης στην δεξιά ”σοσιαλδημοκρατία”.

Από κάθε άποψη, οι εκλογές, στην υπάρχουσα κοινωνική συνθήκη, σηματοδοτούν την υποχώρηση της ταξικής πάλης απ την μεριά του προλεταριάτου και υπέρ των αφεντικών σε κάθε επίπεδο. Προφανώς αυτό δεν συμβαίνει μηχανιστικά, αλλά, συνδέεται με τις ήττες, σε κεντρικό επίπεδο, των μαζικών αγώνων που δόθηκαν το προηγούμενο διάστημα και την αδυναμία της τάξης να οργανωθεί για τον εαυτό της, ώστε να αμυνθεί αποτελεσματικά και να περάσει στην αντεπίθεση. Συν τοις άλλοις, η εκλογική διαδικασία με τα αποτελέσματα που παρήγαγε, σηματοδοτεί πέρα απ την ήττα, το πέρασμα του προλεταριάτου από το προσκήνιο της ιστορικής διαδικασίας στο παρασκήνιο (σε υνδυασμό με την πρόσκαιρη υποχώρηση των εργατικών αγώνων), πίσω απ τις μικροαστικές τάξεις των οποίων οι αγωνίες περί του μέλλοντός τους αναδείχθηκαν κυρίαρχες με την εκλογική άνοδο του Σύριζα. Και αυτό γιατί, η συνεργασία των ταξικών στρωμάτων που συμπιέζονται απ την καπιταλιστική επίθεση, εννοημένη στα εκλογικά ποσοστά του σύριζα, έχει ως προμετωπίδα και άτυπη πολιτική συμφωνία την δεξιά ”σοσιαλδημοκρατία” που το κόμμα αυτό αντιπροσωπεύει.

Απ τη μια μεριά, η συνεχιζόμενη ολοκληρωτική στροφή του μαφιόζικου ελληνικού κράτους και απ την άλλη, ο εγκλωβισμός του προλεταριάτου στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Συνεπώς, από κάθε άποψη, δεν υπάρχουν καλά νέα να αφηγηθούμε στον απόηχο των ευρωεκλογών και το χειρότερο, με βάση την τωρινή συνθήκη, δεν θα υπάρξουν καλά νέα στο άμεσο μέλλον. Εκτός και η τάξη αποφασίσει διαφορετικά.

Πηγή: Μίσος Ταξικό