Αρχείο κατηγορίας Provo.gr

CNT-1mayo2010

Το κείμενο που δημοσιεύεται αποτελεί το τέταρτο κεφάλαιο του βιβλίου του V. Damier με τίτλο “Ο αναρχοσυνδικαλισμός στον 20ο αιώνα”, το οποίο βρίσκεται ολόκληρο στο στάδιο της μετάφρασης στα ελληνικά. Αναφέρεται, όχι εκτενώς είναι η αλήθεια, στη σύγκρουση που ξέσπασε εντός του εργατικού κινήματος, σχετικά με τη στάση που έπρεπε να κρατήσει αυτό ενόσω ξεσπούσε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Γίνεται επίσης αναφορά στο αδιέξοδο που προκάλεσε η θετική στάση των ηγετών πολλών συνδικάτων, ως προς την εθνική ρητορική των κρατών που συμμετείχαν στον πόλεμο και από τις δυο μεριές. Το κείμενο, προφανώς, δεν αποτελεί μια εις βάθος ανάλυση του ιστορικού πλαισίου όσο και της κατάστασης του εργατικού κινήματος στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Ωστόσο, μεταφέρει το κλίμα στο διεθνές εργατικό, επαναστατικό όσο και αναρχικό κίνημα και την προσήλωση που έδειξαν στα συμφέροντα της εργατικής τάξης -και όχι στην εθνική ή πατριωτική ρητορική της “εθνικής ενότητας”- τα πιο μαχητικά κομμάτια του. Επίσης αναφέρεται στην εσωτερική διαφωνία εντός του αναρχικού κινήματος ανάμεσα σε όσους-ες θεωρούσαν ως “μεγαλύτερο κακό” τον Γερμανικό ιμπεριαλισμό και σε όσους-ες είχαν μια διεθνιστική, αντιμιλιταριστική θέση.

***

Ο επαναστατικός συνδικαλισμός κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου

Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος υπήρξε μια σοβαρή δοκιμασία για τις διεθνιστικές και αντιμιλιταριστικές θέσεις των συνδικαλιστών. Μερικοί από αυτούς(ο Alexander Bergman, ο Antonio Bernando, ο V. Garcia, ο A. Shapiro, o Bill Shatov) υπέγραψαν από κοινού ένα μανιφέστο με τον E. Malatesta και την Emma Goldman, ενάντια στον πόλεμο, αποκηρύσσοντας τον ως έναν επιθετικό πόλεμο και από τις δύο μεριές. Δήλωσαν την πρόθεση τους να “προκαλέσουν εξέγερση και να οργανώσουν την επανάσταση.”[1] Άλλοι (όπως ο C. Cornellisen) υποστήριξαν τη θέση του P. Kropotkin, του Jean Grave, του Charles Malato και ενός αριθμού άλλων επιφανών αναρχικών που συντάχθηκαν με τη μεριά της Αντάντ, μιας και θεωρούσαν τον γερμανικό ιμπεριαλισμό ως “το μεγαλύτερο κακό.”

H παρακμή του επαναστατικού συνδικαλισμού στη Γαλλία παρατηρείται ακόμα και πριν από το πόλεμο. Η πρόοδος της εκβιομηχάνισης έφερε μαζί της μια προσωρινή σταθεροποίηση του βιοτικού επιπέδου και κάποιες αυξήσεις σε μισθούς. Οι απεργίες αποκτούν πιο φιλειρηνικό χαρακτήρα και ανάμεσα στις τάξεις των εργατών και τα συνδικάτα προκύπτει η τάση για επίλυση των προβλημάτων μέσω διαπραγματεύσεων. Οι ηγέτες της CGT (ο γενικός γραμματέας της Leon Jouneux, ο P.Monatte και άλλοι) αναγκάζονταν να λαβαίνουν υπόψιν τους, όλο και περισσότερο, τη πραγματικότητα της βιομηχανικής ανάπτυξης. “Μετά το 1910, οι ιδεολογικές αξιώσεις των επαναστατών συνδικαλιστών και η πραγματική συμπεριφορά των εργατών, εντός της CGT, άρχισαν να αποκλίνουν όλο και περισσότερο…

“Ο συμβιβασμός της Αμιένης , ο οποίος έδειχνε προς το μέλλον, δεν είχε τίποτα να προσφέρει.”[2] Το ξέσπασμα του πολέμου βάθυνε την κρίση του επαναστατικού συνδικαλισμού στη Γαλλία. Το ομοσπονδιακό γραφείο της CGT δεν κήρυξε γενική απεργία ενάντια στο πόλεμο, αλλά εξέδωσε κάλεσμα “για την προάσπιση του έθνους”. Στα χρόνια του πολέμου, εκπρόσωποι της CGT συνεργάστηκαν σε διάφορες “μικτές επιτροπές” που δημιουργήθηκαν από το Κράτος. Την ίδια στιγμή, μια αντιπολίτευση ενάντια στο πόλεμο θα αναδυθεί εντός της οργάνωσης το 1915, με ηγέτες τους Alphonse Merrheim και P.Monatte, και θα συσπειρωθεί γύρω από την εφημερίδα “Η Εργατική Ζωή”(La Vie ouvriere). Κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους οι αριστεροί επαναστάτες συνδικαλιστές σχηματίζουν την Επιτροπή Συνδικαλιστικής Άμυνας (CDS), η οποία, παρά την λήψη μιας ακραίας αντιπολεμικής θέσης που αναφέρονταν στο “Καταστατικό της Αμιένης”, θα πετύχει μεγάλο βαθμό ανεξαρτησίας από τους αριστερούς σοσιαλιστές αντίπαλους του πολέμου.[3] Το 1917 η Επιτροπή θα υποστηρίξει μια απεργιακή δράση των εργατών και θα μιλήσει ενάντια στη χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας και την εντατικοποίηση της εργασίας.
Στην Ιταλία, το ζήτημα της στάσης απέναντι στο πόλεμο θα οδηγήσει σε διάσπαση την USI. Μια ομάδα της οποίας θα ηγηθεί ο A.De Ambris, θα υποστηρίξει τη συμμετοχή στο πόλεμο, στη λογική πως αυτό θα οδηγούσε στην “επαναστατικοποίηση” της χώρας (μια θέση που θα ονομαστεί “επαναστατικός παρεμβατισμός”). Ωστόσο, αυτή η ομάδα δεν θα τύχει της υποστήριξης των μελών και των οργανώσεων της USI. Θα εκλεγεί ένας νέος γενικός γραμματέας -ο Armando Borghi. Το 1915 η USI θα υποστηρίξει την ιδέα της γενικής απεργίας ενάντια στο πόλεμο, παρότι δεν είχε τη πρακτική ικανότητα να τη πραγματοποιήσει. Οι υποστηρικτές του “παρεμβατισμού” θα αποβληθούν από αρκετά συνδικάτα.[4] Οι Αμερικάνοι συνδικαλιστές της IWW, ξεκίνησαν αγώνα ενάντια στην είσοδο των ΗΠΑ στο πόλεμο, προκαλώντας ανελέητους διωγμούς από τη κυβέρνηση και τους εθνικιστές. Το 1915, ο πολύ γνωστός ακτιβιστής της IWW Joe Hill, εκτελέστηκε. Το 1916 πέντε μέλη του συνδικάτου εκτελέστηκαν από την αστυνομία, σε μια ατμόσφαιρα εθνικιστικής υστερίας και το 1917, 1200 μέλη της ΙWW απελάθηκαν στην έρημο του Νέου Μεξικό λόγω μιας απεργίας μεταλλωρύχων στην Αριζόνα. Εν το μεταξύ, η IWW θα έχει επιτυχία στην υποστήριξη μεγάλων απεργιών στο Wheatland(California,1915) και στο Mesabi Range(Minessota,1916). Την άνοιξη του 1917, δράσεις σε χώρους εργασίας και δολιοφθορές, που οργανώθηκαν από την IWW, προκάλεσαν σημαντικές απώλειες σε κλάδους της βιομηχανίας -στην υλοτομία και την εξόρυξη χαλκού- που ήταν ζωτικής σημασίας για την συνέχιση του πολέμου. Μεταξύ του 1916 και του 1917, o αριθμός των μελών της IWW μεγάλωσε από 40.000 σε 75.000 και μέχρι το τέλος της άνοιξης του 1917 εκτοξεύτηκε -σύμφωνα με διάφορες πηγές-, μεταξύ 125.000 και 250.000.[5]
Στη Γερμανία, το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκονταν επί της ουσίας σε παράλυση, σε σύντομο χρονικό διάστημα από την έναρξη του πολέμου και η FVdG και ο τύπος της απαγορεύτηκε. Στη Μεγάλη Βρετανία επίσης, δεν συνέβαινε τίποτα στο επίπεδο της ενεργού δράσης. Όσο ο πόλεμος συνεχιζόταν, τόσο χειροτέρευαν οι ζωές των εργατών. Σε πολλές χώρες ξεσπούσαν απεργίες και ταραχές λόγω πείνας. Αναρχικοί και συνδικαλιστές πήραν ενεργά μέρος σε αυτές. Στη Γαλλία, το Μάιο του 1918, ένα συνέδριο επαναστατών συνδικαλιστών τάχθηκε υπέρ μιας επαναστατικής γενικής απεργίας ενάντια στο πόλεμο. Σε πορείες διαμαρτυρίας, ενεργό ρόλο έπαιξαν ειδικά οι μεταλλεργάτες των περιφερειών της Loire και του Παρισιού, με αποτέλεσμα ουσιαστικές απώλειες για τη βιομηχανία του πολέμου. Το κίνημα καταστάλθηκε, ακτιβιστές στάλθηκαν στο μέτωπο και ο ηγέτης της Επιτροπής Συνδικαλιστικής Άμυνας, Raymond Pericat, καταδικάστηκε για προδοσία ενάντια στο Κράτος.[6]

Στην Ισπανία(ουδέτερη, αλλά οικονομικά βυθισμένη στο πόλεμο), το 1916, εργάτες από όλη τη χώρα διαδήλωσαν ενάντια στην αύξηση του κόστους διαβίωσης. Η χώρα παρέλυσε. Η CNT υπέγραψε μια “επαναστατική συμμαχία” με τη σοσιαλιστική Γενική Ένωση Εργαζομένων(UGT). Το Μάιο-Ιούνιο του 1917 ή Ισπανία βρίσκονταν στο χείλος της επανάστασης. Τον Αύγουστο ξέσπασε γενική απεργία, σε πρωτοφανή για την εποχή κλίμακα, συνοδευόμενη από ένοπλο αγώνα. Το ξέσπασμα καταστάλθηκε μετά από μια μάχη που κράτησε πολλές ημέρες.[7]
Στη Πορτογαλία, οι διαδηλώσεις ενάντια στις αυξήσεις στα κόστη διαβίωσης και την ανεργία, συνεχώς εξελισσόταν σε πράξεις αντίστασης που πολύ συχνά είχαν αυθόρμητο χαρακτήρα. Το Σεπτέμβριο του 1914, θα ξεσπάσουν ταραχές στη Λισσαβόνα και θα υπάρξουν οι πρώτες απώλειες. Την άνοιξη του 1915, άνεργοι εργάτες θα καταλάβουν το υπουργείο γεωργίας και θα το καταστρέψουν. Οι ταραχές και το χάος θα δώσουν τη θέση τους σε απεργίες οργανωμένες από τα συνδικάτα. Μέχρι το 1917, οι επαναστάτες συνδικαλιστές είχαν πετύχει να επικρατήσουν στην Εθνική Ένωση Εργαζομένων(UON), επισκιάζοντας εντελώς τους σοσιαλιστές.
Επανακτώντας τη ψυχραιμία τους μετά το πρώτο σοκ, οι αναρχικοί και οι επαναστάτες συνδικαλιστές προσπαθούν να αποκαταστήσουν τακτικές διεθνείς επαφές. Το 1915, οργανώθηκε ένα διεθνές αντιμιλιταριστικό συνέδριο, στην Ισπανική περιφέρεια της Γαλικίας. Συγκέντρωσε όχι μόνο πολλούς σημαντικούς αναρχικούς της Ισπανικής εργατικής τάξης(όπως ο Angel Pestana, M.Androu, F.Miranda, L.Bouza, Eusebio Carby, Eleuterio Quintanilla και άλλους), αλλά και εκπροσώπους από τη Πορτογαλία(ιδιαίτερα τον M.J. de Sousa), τη Γαλλία, την Αγγλία, την Ιταλία, τη Βραζιλία, την Αργεντινή και τη Κούβα. Στη συνάντηση συζητήθηκε το ζήτημα μιας διεθνούς απεργίας. Η συνάντηση επίσης έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανανέωση της Ισπανικής CNT.[8] Το Δεκέμβριο του 1916, η NAS της ουδέτερης Ολλανδίας, κάλεσε της εργατικές οργανώσεις όλων των χωρών να μαζευτούν σε ένα παγκόσμιο συνέδριο του επαναστατικού συνδικαλισμού, αλλά αυτή η ιδέα δεν πραγματοποιήθηκε έως το τέλος του πολέμου.[9]
Η αδυναμία των εργατικών οργανώσεων να αποτρέψουν το Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η ανικανότητα του “ουδέτερου” συνδικαλισμού και τα ολοένα και αυξανόμενα επαναστατικά αισθήματα των εργαζόμενων μαζών, έκαναν τις αλλαγές στο συνδικαλιστικό κίνημα πιο επείγουσες από ποτέ.
“Ο Μεγάλος Πόλεμος εξαφάνισε τον “ουδέτερο” συνδικαλισμό” σημείωσε αργότερα ο A. Shapiro.[10] Για πολλούς ακτιβιστές έγινε σαφές πως ο συνδικαλισμός από μόνος του ήταν ανεπαρκής, πως ήταν απαραίτητος ο συνδυασμός του αυτοοργανωμένου εργατικού κινήματος με την άμεση δράση κινητοποιημένη από επαναστατικές αρχές.
Σημειώσεις.

[1] “Манифест о войне” [Manifesto about the War] in Анархисты. Документы и материалы [Anarchists. Documents and materials], Vol. 1, 1883-1916 (Moscow, 1998), pp. 584-586.

[2] D. M. Schneider, Revolutionärer Syndikalismus und Bolschewismus (Erlangen, 1974), p. 65.

[3] Ibid.,pp.67-78,100-106; M.Vander Lindenand W.Thorpe(eds.),Revolutionary syndicalism…, pp. 36-37 (n19).
[4] G.Careri, Il sindacalismo autogestionario. L’USI dalle origini ad oggi.(San Benedetto del Tronto, 1991), pp. 43-51; ____, L’Unione Sindacale Italiana pp. 10-11 (n20).
[5] M. Van der Linden and W. Thorpe (eds.), Revolutionary syndicalism…, pp. 211-214 (n9).
[6] D. M. Schneider, Revolutionärer Syndikalismus…, pp.103-105 (n59).
[7] A. Paz, Durruti: Leben und Tode des spanischen Anarchisten (Hamburg, 1993), pp. 21-25.
[8] E. Fernandez, “El Congreso Internacional de la Paz de Ferrol (1915) y la refundacion de la CNT,” CNT, 1999, no. 245 (Abril); No. 246 (Mayo).
[9] B. Aladino, “La Asociacion…,” p. 148 (n56).
[10] A. Shapiro, preface to P. Besnard, L’Anarcho-syndicalisme et l’anarchism…, p. 1 (n27).

http://www.provo.gr/o_epanastatikos_sindikalismos_kata_ti_diarkia_tou_protou_pagosmiou_polemou/

Provo.gr,Απόψεις-γνώμες-αναλύσεις,Κοινωνία,τοπικα

Τα Εξάρχεια δεν είναι για όλους. Και καλά κάνουν.

05/05/2015 Mavri Vanilia Σχολιάστε

building-in-exarchia-athens-february-2013

Ας αναρωτηθεί ο καθένας και η καθεμιά, σε περίπτωση που είναι μισθωτός/η, άνεργος/η, φτωχός/η χωρίς άκρες, χωρίς θέση εξουσίας χωρίς μια Lifestyle αναγνωρίσιμη μούρη πόσα είναι τα μέρη στα οποία του απαγορεύεται η πρόσβαση.

Βέβαια δεν υπάρχει κανένας νόμος που να σε εμποδίζει να κυκλοφορείς στο Κολωνάκι: η οικονομική αδυναμία είναι αυτή που δεν σε αφήνει να κανείς κάτι περισσότερο από το να οδηγείς το παπί σου στους δρόμους του.

Δεν θα σου ρίξουν πόρτα αν δοκιμάσεις να κολυμπήσεις σε διάφορες γραφικές παραλίες της Αττικής: είναι η κλειστή πόρτα από το το ιερό δικαίωμα της ιδιοκτησίας του καπιταλιστή που έχτισε τη βίλα του πάνω στο κύμα που θα σε σταματήσει. Και στην Πολιτεία μπορείς να περπατήσεις και στο Καστρί και στην Εκάλη. Ακόμα κι αν δεν σε σταματήσει το σεκιούριτι (και η εργασία είναι ιερό δικαίωμα, το λέει και το σύνταγμα… ) γρήγορα θα αντιληφθείς ότι αυτά τα μέρη δεν είναι για σένα όσο δεν καταφέρνεις να γίνεις αφεντικό, κρατικός αξιωματούχος, σοβαρός μαφιόζος, Lifestyle παράσιτο ή έως ότου υπομονετικά βάλεις στην άκρη βασικούς μισθούς μερικών εκατοντάδων ετών.

Υπάρχουν μέρη που δεν είναι για όλους, που δεν είναι για αυτούς που βρίσκονται στην βάση της κοινωνίας. Που δεν είναι για τους πολλούς.

Πόσα είναι στην τελική αυτά τα μέρη; Θα αναρωτηθεί η κοινή λογική.

Ελάχιστα. Πραγματικά, πολύ λίγα σε όλη την ελληνική επικράτεια

Όπως ελάχιστοι είναι κι αυτοί που έχουν πλήρη πρόσβαση σε αυτά. Την δυνατότητα (γιατί εκεί είναι το θέμα και όχι στις αστικές κενοδοξίες περί “δικαιωμάτων”) να μπορέσουν να τους κάνουν χρήση.

Τα ελάχιστα αυτά μέρη στα οποία η “πλέμπα”, το “πόπολο”, οι προλετάριοι, (οι δικοί μας δηλαδή) δεν μπορούν να πάνε δεν είναι άλλο από τα συμβολικά “βασιλικά κτήματα” της εξουσίας, εκεί που η νέα αριστοκρατία της αστικής τάξης και του κράτους κυνηγάει τα δικά της, τα αποκλειστικά δικά της “ελάφια”, κατά το πρότυπο της φεουδαρχίας. Τόποι που εκτός από το να εξασφαλίζουν καλοπέραση και ασφάλεια για την άρχουσα τάξη, μέσα από καθεστώς της εξαίρεσης, συμβολίζουν την δύναμη και την εξουσία της παντού.

Και τι έγινε στην τελική, υπάρχουν πολύ καλύτερες αμμουδιές από την Ψαρού και μάλιστα τσάμπα. Η Αθήνα είναι γεμάτη μαγαζιά που όσοι έχουν ακόμα ένα μισθό μπορούν να πάνε, οι περισσότερες παραλίες στην αττική είναι ακόμα άχτιστες και χωρίς πλαζ.

Πράγματι υπάρχουν τόσα ελεύθερα βουνά που κάνουν την Αράχωβα να δείχνει δυστοπία με αυθαίρετα. Σε κανέναν από τους πολλούς (με εξαίρεση προφανώς αυτούς που τυχαίνει να ζούν εκεί που “ο βιομήχανος κλείνει μια παραλία”) δεν λείπουν τα κάθε λογής βασιλικά κτήματα. Δεν είναι αυτός ο λόγος που τα ζηλεύουν τόσοι πολλοί εκμεταλλευόμενοι και τα στραβοκοιτάνε κάποιοι άλλοι λίγοι.

Όπως δεν είναι αυτός και ο λόγος που πολιτικοί, καθεστωτικοί δημοσιογράφοι και διανοούμενοι ωρύονται για το “άβατο των Εξαρχείων”. Πέρα από ελάχιστους δεν έχουν κανένα λόγο να θέλουν να κυκλοφορήσουν στα Εξάρχεια.

Το πρόβλημα που αναδεικνύεται είναι πως αντίθετα από ότι πιστεύουν οι θαμώνες των “βασιλικών κτημάτων”, ούτε αυτοί τελικά έχουν άνετη πρόσβαση παντού στην κοινωνία την οποία δυναστεύουν.

Και το να υπάρχει στο εσωτερικό μιας κατακτημένης περιοχής ένας θύλακας εχθρικός για τους κατακτητές είναι πάντα, από την αυγή της οικονομικής εκμετάλλευσης και της πολιτικής εξουσίας ένα καμπανάκι κινδύνου.

Όποιος δεν εξαρτά την ενημέρωσή του από τα δελτία των 8.00 γνωρίζει καλά ότι την εξουσία στα Εξάρχεια την έχει το ελληνικό κράτος και το οικονομικό σύστημα που υπάρχει στην περιοχή είναι ο καπιταλισμός.

Ούτε εκεί αν δεν έχεις φράγκο μπορείς να φας σε ένα εστιατόριο, πολύ περισσότερο στους “Γιάντες”. Δεν υπάρχουν μπλόκα στους δρόμους, ούτε τελωνειακοί σταθμοί κατά την είσοδο (αν και υπάρχουν διμοιρίες των ΜΑΤ με το ανάλογο ύφος). Αρκετοί πλούσιοι ζουν στην περιοχή, ενώ η “ντόπια αστική τάξη του κρατιδίου” (βασικά η βιοτεχνία της διασκέδασης) μια χαρά κονομάει, μπορεί μάλιστα κατά καιρούς να πουλάει και (αληθινή ή μαϊμού) προοδευτικότητα για κάποια ζητήματα ενώ ταυτόχρονα δεν κολλάει ένσημα στους εργάτες της.

Αυτό που διαφοροποιεί τα Εξάρχεια είναι η ιστορική παρουσία του συγκεκριμένου πολιτικοκοινωνικού υποκειμένου και η σφραγίδα που άφησε επί δεκαετίες και αφήνει καθημερινά στην περιοχή. Ένα πολυσχιδές υποκείμενο το ισχυρότερο αλλά όχι πλειοψηφικό κομμάτι του οποίου είναι οι αναρχικοί ( μικρό κομμάτι του αναρχικού κινήματος σε επίπεδο πρωτεύουσας).

Από τις μεγαλύτερες γειτονιές διασκέδασης στο λεκανοπέδιο, συχνά υπο στρατιωτική αστυνομική κατοχή, τα Εξάρχεια είναι το αθηναϊκό μεταπολιτευτικό αντίστοιχο της “αριστερής όχθης” που φυτρώνει στις δυτικές μητροπόλεις. Με το underground στοιχείο, με τη νεολαία, με τη νύχτα,με τους “επαναστάτες” και με τις χιλιάδες αντιφάσεις που ενδημούν στις “αριστερές όχθες” και που συνήθως αποσιωπούνται στις ιστορικές αγιογραφίες τους.. Είναι μια συγκεκριμένη ισορροπία με υλικό όμως χαρακτήρα.

Αυτή η ισορροπία διάκειται εχθρικά σε ανθρώπους της εξουσίας, σε θεματοφύλακες του νόμου, σε φασίστες. Όσοι φαντάζονται ότι πρόκειται για κάποια τουριστική ατραξιόν μπορούν να βρεθούν σε κίνδυνο. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι εκεί επενδύει ένα μέρος της ζωής του ένα κομμάτι της κοινωνίας το οποίο έχει βρει σοβαρούς λόγους να αντιπαλεύει την εξουσία και τους ανθρώπους της. Εκεί η διάχυτη συνθήκη κάνει το ακριβό αυτοκίνητο στόχο αντί για ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, οι επιδείξεις πλούτου δεν εκτιμώνται ιδιαίτερα, τουλάχιστον αυτές που δεν έχουν τη σοφία να μεταμφιεστούν σε μποέμ. Εκεί οι μαφιόζοι αναγκάζονται να βγουν από την αφάνεια “και να κάνουν πιο πέρα” γιατί κάποιοι κουτσά στραβά στέκονται απέναντί τους, εκεί ο αστυνομικός φυλάει κάπως τα νώτα του.

Εν κατακλείδι τα Εξάρχεια είναι μια κατακτημένη περιοχή, υπο πλήρη κρατικό έλεγχο και με συνθήκες άγριου καπιταλισμού στην οποία όμως έχει κερδηθεί ένα έδαφος ελευθερίας. Κι η ελευθερία δαγκώνει.

Είναι κατανοητό να σκανδαλίζεται ο κάθε πολιτικός ή δημοσιογράφος επειδή υπάρχει ένας τόπος που τον εχθρεύεται ακριβώς γιατί είναι στην κορυφή της πυραμίδας, ένας τόπος που η “αναγνωρισιμότητα” αντί να ανοίγει πόρτες φέρνει σφαλιάρες. Είναι λιγότερο κατανοητό αυτή η στάση να εκφράζεται από ανθρώπους της άλλης άκρης της πυραμίδας. Δεν είναι καθόλου κατανοητές διάφορες σχιζοφρενικές κριτικές που αντιμετωπίζουν τους αναρχικούς σαν κάποιου είδους κυβέρνηση των Εξαρχείων ή τα Εξάρχεια σαν την προδομένη Εδέμ της αναρχίας.

“Σοσιαλισμός” σε μία μόνο γειτονιά είναι ανέφικτος και μέχρι η κοινωνία να αποφασίσει να καταλάβει συνολικά “την γή της” είναι ελπίδα για την κοινωνία να υπάρχουν τόποι στον αστικό ιστό που η ζωή για τους από πάνω γίνεται λίγο πιο δύσκολη. Ακόμα κι αν αυτή η δυσκολία περιορίζεται στο να πρέπει να αλλάξουν εστιατόριο, ή να πρέπει να παρκάρουν την πόρσε σε κάποιο πάρκινγκ περιμετρικά ή να πρέπει να μεταφέρουν την πιάτσα των ναρκωτικών “πιο κάτω”.

Και για όλους τους λόγους είναι καλό να συνεχίσουν τα Εξάρχεια να είναι αυτό που είναι και να κάνουν τον εαυτό τους πολλά περισσότερα ακόμα.

Κι ακόμα καλύτερα, να γίνουν κι άλλα Εξάρχεια, σε άλλα σημεία της πόλης . Κι άλλοι τόποι πολιτικής ζύμωσης, κι άλλοι τόποι συγκέντρωσης ακηδεμόνευτης έκφρασης, κοινωνικού και πολιτικού πλούτου, να γίνουν περισσότερα τα μέρη στα οποία οι εμβληματικές φιγούρες της άλλης πλευράς του κοινωνικού πολέμου θα μπορούν να βγουν για λίγο από το πετσί του ρόλου του κυνηγού και να νοιώσουν όπως νοιώθουν οι πολλοί: θηράματα.

http://www.provo.gr/ta-exarxia-den-einai-gia-olous/

Provo.gr,Αναλύσεις,Αντιπληροφόρηση,Απόψεις-γνώμες-αναλύσεις,φοιτητικα

Μια ανασκόπηση των γεγονότων του ’06-07 στο εκπαιδευτικό κίνημα

27/04/2015 Mavri Vanilia Σχολιάστε

GREECE STUDENTS CLASHES

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί την εισήγηση της Συνέλευσης Αδιαμεσολάβητου Αγώνα Γεωπονικού στην εκδήλωση που πραγματοποίησαν την 1/4/2015 με θέμα το εκπαιδευτικό κίνημα του ’06-’07, τις προοπτικές που άφησε και την σύνδεσή του με το σήμερα. Η εκδήλωση έγινε στο πλαίσια παρουσίασης του βιβλίου «Φοιτητικές καταλήψεις-απεργία δασκάλων: Μια συνάντηση που (δεν) έγινε», με τη συμμετοχή στην κουβέντα ατόμων που βίωσαν από μέσα το ιστορικό -για τις μετέπειτα εξελίξεις- εκείνο κίνημα, όχι μόνο με την προπτυχιακή, αλλά και με την μεταπτυχιακή ιδιότητα, όπως και με εκείνη του δασκάλου. Στη συζήτηση που έγινε τέθηκαν πολλά ζητήματα, από το πώς μπορούν να ξεπεραστούν οι διαμεσολαβήσεις και τα όρια του θεσμικού φοιτητικού συνδικαλισμού, μέχρι το τι κάνουμε όταν αυτό που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε φοιτητικό κίνημα πέφτει σε ύφεση, αλλά και το πώς μπορούμε να συνδεθούμε με άλλα καταπιεζόμενα υποκείμενα που αγωνίζονται εντός ή εκτός εκπαίδευσης. Ευχή μας είναι η εκδήλωση να αποτέλεσε μια ελάχιστη συνεισφορά για την όξυνση των ταξικών αγώνων στις σχολές και την ευρύτερη κοινωνία.

Μια σύντομη ανασκόπηση των γεγονότων του ’06-07

Το κίνημα καταλήψεων και απεργιών του ’06-’07 θέτει ως κεντρικό πολιτικό ζήτημα την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση για πρώτη φορά μετά το ’98 και το νόμο Αρσένη. Είναι το μαζικό εκείνο κίνημα που υιοθετεί το τρίπτυχο γενικές συνελεύσεις-καταλήψεις-διαδηλώσεις, το οποίο και φτάνει μέχρι τις μέρες μας. Η πλήρης ενταντικοποίηση των σπουδών που εφαρμόζεται με το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου έχει τις ρίζες του στον τότε νόμο-πλαίσιο. Ήταν τότε που έγινε προσπάθεια για αλλαγές στον τρόπο διάθεσης δωρεάν συγγραμμάτων, αναπροσαρμογή του πανεπιστημιακού ασύλου και καθορισμό ανώτατου χρονικού ορίου φοίτησης. Ακόμα πιο τρανταχτή όμως ήταν η αποτυχημένη απόπειρα αναθεώρησης του άρθρου 16 του Συντάγματος για τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων. Παράλληλα, η απεργία των δασκάλων που έγινε την ίδια περίπου χρονική περίοδο απέτυχε να συνδεθεί με το κίνημα καταλήψεων. Αντλώντας από παλιότερα επίσημο περιοδικό του ΟΟΣΑ(Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) μαθαίνουμε ότι:

«Ειδικά οι απεργίες των δασκάλων, αν και καθ’ αυτές δεν αποτελούν πρόβλημα για τις κυβερνήσεις, γίνονται έμμεσα επικίνδυνες, επειδή απελευθερώνουν μια ανεξέλεγκτη μάζα φοιτητικής και μαθητικής νεολαίας, η οποία μπορεί να έχει δραματικές συνέπειες όσον αφορά την καταστολή τους.» Από το άρθρο « Οι δυνατότητες πραγματοποίησης αναδιαρθρωτικών προσαρμογών»,1996

Η πρώτη φάση του κινήματος, από το Μάρτιο του 2006 έως το τέλος του Ιούλη χαρακτηρίζεται από πρωτοφανείς σε αριθμό και μαζικότητα καταλήψεις, αλλά και την άρνηση για συμμετοχή της ΠΚΣ, η οποία έδωσε και μεγαλύτερο χώρο για έκφραση στην ανένταχτη τάση του κινήματος. Τερματίστηκε με την παραίνεση για «άνω τελεία» από αριστερές παρατάξεις και συνέχιση με «πανεκπαιδευτικό μέτωπο» το Σεπτέμβρη. Στην ουσία όμως η εξεταστική καθυστέρησε 1 μήνα την επανέναρξη των φοιτητικών κινητοποιήσεων και σε συνδυασμό με τις ακροβασίες της συνδικαλιστικής ηγεσίας των δασκάλων οδήγησε σε αποτυχία άμεσης σύνδεσης τα 2 κινήματα. Η δεύτερη φάση, από τον Οκτώβρη του ’06 μέχρι τα Χριστούγεννα χαρακτηρίζεται από λιγότερη μαζικότητα και πρόσκαιρες, ολιγοήμερες καταλήψεις και τελειώνει λόγω εορτών.

Στην τρίτη φάση, η οποία ήταν από τον Ιανουάριο του ’07 μέχρι τον Απρίλη, τα κοινωνικά αιτήματα ανάγκασαν την ΠΚΣ να συμμετέχει στις κινητοποιήσεις, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την περαιτέρω γραφειοκρατικοποίηση του κινήματος, στο οποίο πλέον οι διαδικασίες γινόντουσαν πολύ περισσότερο με όρους κοπτοραπτικής των αριστερών παρατάξεων. Στην πορεία της 8^ης Μάρτη έχουμε μόνο στην Αθήνα 20.000 κόσμο στο δρόμο και πρωτοφανή καταστολή, με 61 συλληφθέντες και εκατοντάδες τραυματίες που σύμφωνα με τους γιατρούς του Ερυθρού Σταυρού έφεραν τραύματα από δολοφονικά χτυπήματα. Από τους 61 συλληφθέντες 49 παραπέμπονται για πλημμελήματα και 12 για κακουργήματα ενώ ένας από αυτούς, ο οικοδόμος αντιεξουσιαστής Βασίλης Στεργίου, προφυλακίζεται. Μετά από αυτό, το άρθρο 16 δεν αναθεωρείται και στην ουσία τα πανεπιστήμια ανοίγουν για τις φοιτητικές εκλογές, ενώ ο υπόλοιπος νόμος-πλαίσιο που ψηφίζεται θα μπλοκαριστεί προσωρινά στην πράξη.

Τι άφησε πίσω του το κίνημα;

Το σημαντικότερο στοιχείο για εμάς είναι ότι ο αγώνας ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση έγινε από τα μέσα και από τα κάτω σε ορισμένα κομμάτια του. Δηλαδή, από τους άμεσα ενδιαφερόμενους και αντιιεραρχικά. Πιο συγκεκριμένα, έγινε μία προσπάθεια οι γενικές συνελεύσεις, όπως και οι επιτροπές και τα συντονιστικά κατάληψης να γίνουν με περισσότερο συμμετοχικούς όρους, να υπάρξουν περισσότερες δράσεις εντός καταλήψεων και οι πορείες να γίνονται με όρους συνεχούς παρέμβασης και να είναι πιο ενεργές και διαδραστικές. Δημιουργόυνται οι πρώτες προσπάθειες συλλογικοποίησης πέρα από τις παραταξιακές λογικές και με ριζοσπαστικούς όρους σε σχολές που υπάρχουν οι αντίστοιχοι συσχετισμοί, όπως με τις ζωντανές καταλήψεις με καθημερινές εκδηλώσεις σε ΑΣΟΕΕ και ΕΜΜΕ, αλλά και με τα ανένταχτα πλαίσια-προτάσεις αγώνα στη δεύτερη περίπτωση. Πέρα από αυτό, έγινε μια προσπάθεια να μην παραμείνει σε φοιτητικά και απεργιακά αιτήματα και να συνδεθεί με υλικούς όρους με ευρύτερα κοινωνικά αιτήματα, με παρεμβάσεις σε ΜΜΜ και τηλεφωνικά κέντρα(όπως στην περίπτωση της HOL). Τέλος, η εκτεταμένη καταστολή σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις αντί να αποθαρρύνει ενίσχυσε την παρουσία του κόσμου στο δρόμο η οποία σε ορισμένες περιστάσεις που κρίθηκε αναγκαίο, όπως στις 8 Μάρτη, πήρε και συγκρουσιακά χαρακτηριστικά.

Σύνδεση, αλλαγές και επίδικα του αγώνα στη σημερινή συγκυρία

Στο σήμερα, βλέπουμε πολλές πτυχές, βλέπουμε πολλές πτυχές του νόμου-πλαίσιο του 2006 να αντικατοπτρίζουν την καθημερινότητα μας. Ο νόμος Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου επέφερε την πλήρη εντατικοποίηση των σπουδών και κατέστησε τον σημερινό φοιτητή σε στείρο υποκείμενο εξειδίκευσης και εργασίας. Η από το παράθυρο ιδιωτικοποίηση γίνεται πλέον όλο και πιο φανερή με τις εργολαβίες στις σχολές και ήδη τις εταιρίες security σε κάποιες εξ αυτών. Παράλληλα, οι μαθητείες και οι πρακτικές παραμένουν και νομιμοποιούν ένα καθεστώς ουσιαστικά απλήρωτης εργασίας, γεγονός που ενισχύεται από τις επιδοτήσεις του ΟΑΕΔ στις επιχειρήσεις για να παίρνουν πρακτικάριους, με πενιχρές φυσικά αμοιβές. Τέλος, τα συμβούλια διοίκησης αυταρχικοποιούν περαιτέρω το πανεπιστήμιο και αφήνουν ακόμα μεγαλύτερο πεδίο δράσης στα ιδιωτικά συμφέροντα να εκφραστούν εντός αυτού. Προφανώς πιστεύουμε πως το πανεπιστήμιο εξυπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης ως ένα ακόμα κομμάτι της κρατικής μηχανής, είναι σημαντικό όμως να τονιστεί πως το πρόσφορο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης βοήθησε ακόμα περισσότερο στην επίθεση στα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος, επίθεση η οποία παρά την κάπως ετερόκλητη σύνθεση των φοιτητών, έχει έντονα ταξική χροιά.

Η αντίδραση στο νόμο του 2011 εκφράστηκε με σχεδόν 300 καταλήψεις και στην ουσία συνεχίζεται μέχρι σήμερα μέσω της αντίδρασης στο σχέδιο Αθηνά, τις απεργίες των διοικητικών αλλά και εν μέρει τις φετινές κινητοποιήσεις. Από τις φετινές εξάλλου αντιδράσεις, και συγκεκριμένα από το γύρο συνελεύσεων και καταλήψεων του Νοέμβρη προκύψαμε και εμείς. Δυστυχώς πολλά από τα προβλήματα του κινήματος την περίοδο ’06-’07 υφίστανται και σήμερα. Υπάρχει αδυναμία σύνδεσης μεταξύ φοιτητών και εργαζομένων σε μία μονιμότερη βάση. Αντί επιλόγου, θα θέλαμε να κάνουμε μία αυτοκριτική σχετικά με τις αδυναμίες του αυτόνομου και ελευθεριακού χώρου μέσα στις σχολές. Επί της ευκαιρίας των γεγονότων στις 13-14/11,όπου φοιτητοπατέρες της ΕΑΑΚ συμπεριφέρθηκαν σαν αυτόκλητοι προστάτες των φοιτητικών συλλόγων, αποχωρώντας αυθαίρετα από το κυκλωμένο από τα ΜΑΤ Πολυτεχνείο, επισημάνουμε την αδυναμία μας να παρέμβουμε με μονιμότερους όρους και πέρα από απλές καταγγελίες στα κακώς κείμενα του φοιτητικού κινήματος. Οφείλουμε να υπερβούμε αυτά τα όρια αν θέλουμε να διαμορφώσουμε έναν πόλο ικανό να προωθήσει την αδιαμεσολάβητη οργάνωση και τους ταξικούς αγώνες στις σχολές, όχι με όρους περιθωρίου ή απλής αντιπολίτευσης στις αριστερές παρατάξεις, αλλά γειωμένα και ανοιχτά.

Συνέλευση Αδιαμεσολάβητου Αγώνα ΓΠΑ

http://www.provo.gr/mia-suntomh-anaskophsh-twn-gegonotwn-tou-06-07-2/

Provo.gr,Αντιπληροφόρηση,εργατικα,εργατικά νέα,εργατικοί αγώνες& εργατικές διεκδικήσεις,ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ VODAFONE-ΠΑΝΑΦΟΝ

Ενημέρωση του Κοινού από τους Εργαζόμενους της VODAFONE

08/04/2015 Mavri Vanilia Σχολιάστε

Για το φαίνεσθαι οι διαφημίσεις και οι δημόσιες σχέσεις. Στην πραγματικότητα έχουμε εξαγορές, απολύσεις, ελαστική εργασία, εντατικοποίηση, χαμηλοί μισθοί, άρνηση υπογραφής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Εμείς οι εργαζόμενοι στην εταιρεία Vodafone, βρισκόμαστε αυτό το διάστημα σε κινητοποιήσεις, δίνοντας έναν πολύ σημαντικό αγώνα, ανάμεσα σε άλλα και για την υπογραφή της Επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Μόνο μέσω αυτής ουσιαστικά εξασφαλίζονται οι μισθοί και οι συνθήκες εργασίας των εργαζόμενων της εταιρείας, είναι δηλαδή ένας τρόπος να πάρουμε πίσω μέρος από τα κέρδη που παράγουμε με την εργασία μας. Το Σωματείο μας, πολλές φορές έχει καταγγείλει τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στη Vodafone. Η Διοίκηση της εταιρείας εκμεταλλεύεται στο έπακρο τους αντεργατικούς νόμους των τελευταίων ετών και όχι μόνο, χτυπά συστηματικά τις εργασιακές σχέσεις, οδηγώντας μερικές εκατοντάδες συναδέλφους μας στην ανεργία, σε εταιρείες εργολάβους, εκμεταλλευόμενη προσωπικό με άθλιους μισθούς, κ.ά. Οι παρεχόμενες υπηρεσίες οι οποίες προσφέρονται στους καταναλωτές έχουν άμεση σχέση με τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν στους χώρους της εργασίας μας.

Να αναφέρουμε ότι οι εργαζόμενοι της εταιρείας που πριν από κάποια χρόνια ήταν περίπου 2800 αλλά σήμερα έχουν φτάσει περίπου τους 1400, μετά από διάφορες εθελούσιες, στην πραγματικότητα σε πολλές περιπτώσεις αναγκαστικές «παραιτήσεις». Στην εποχή αυτή όμως, υπάρχουν χρήματα για να κάνει την εξαγορά της HOL και της 360 Connect, έχοντας μάλλον βλέψεις και για άλλες εξαγορές και συγχωνεύσεις, αυξάνοντας το μερίδιο της στην αγορά της κινητής τηλεφωνίας, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη ακόμα και την περίοδο της κρίσης. Φροντίζει να καλύπτει τον όγκο εργασίας με περαιτέρω εντατικοποίηση της εργασίας και με την χρήση επινοικιαζόμενου προσωπικού, που ειδικά στα τηλεφωνικά κέντρα αποτελεί την συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Οι συνάδελφοι από αυτές τις τρίτες εταιρείες (ICAP, Adecco, Infoassist, κτλ). εργάζονται στους ίδιους χώρους με εμάς και έχουν τις μισές χρηματικές απολαβές (π.χ. 290€ μεικτά το 4ωρο). Επίσης, αρκετοί έχουν συμβάσεις εργασίας ενός ή μερικών μηνών, καλλιεργώντας ένα κλίμα ανασφάλειας και φόβου.

Τον περασμένο χρόνο η Vodafone με την Wind προχώρησαν στην από κοινού ίδρυση μιας νέας εργολαβικής εταιρείας, της Victus Networks, μεταφέροντας εκεί ενάντια στην θέληση τους, εκατοντάδες τεχνικούς συναδέλφους μας, με προφανή στόχο την χειροτέρευση των συνθηκών εργασίας, τις μειώσεις μισθών και τις απολύσεις, υποσχόμενες ακόμα και νέες θέσεις εργασίας. Αντ’ αυτού σε μικρό διάστημα έχουν προχωρήσει και σε δεύτερο outsourcing με αποτέλεσμα κάποιοι από τους τεχνικούς να έχουν ήδη απολυθεί.

ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ

Λαμβάνουμε καθημερινά έντονα παράπονα από τους συνδρομητές για τις παρεχόμενες υπηρεσίες των καταστημάτων. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν 383 καταστήματα Vodafone εκ των οποίων μόνο τα 31 από αυτά είναι ιδιόκτητα. Τα υπόλοιπα έχουν παραχωρηθεί σε εργολάβους με την μορφή του franchise. Για να συμβεί αυτό, η Vodafone έκανε εκατοντάδες απολύσεις εργαζόμενων και στα καταστήματα. Έτσι, πλέον η εξυπηρέτηση στα καταστήματα στηρίζεται κατά βάση σε εργαζόμενους με ελλιπή εκπαίδευση, αφού το κόστος της εκπαίδευσης είναι πολυτέλεια για τους ιδιοκτήτες των καταστημάτων. Οι συνάδελφοι προσπαθούν να καλύψουν αυτό το κενό με το φιλότιμό τους και την ευγένεια τους σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον πίεσης και επίτευξης στόχων με τους περισσότερους να αντέχουν λίγους μήνες σε αυτές τις συνθήκες.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:

– ΑΜΕΣΗ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΟΥΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΙΑΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΧΩΡΙΣ ΜΕΙΩΣΕΙΣ, ΜΕ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΚΛΙΜΑΚΙΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΔΟΜΑΤΩΝ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ
– ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΘΕΣΕΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΣ – ΠΑΥΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΛΥΣΕΩΝ
– ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΡΓΟΛΑΒΟΠΟΙΗΣΗ
– ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ «ΕΠΙΝΟΙΚΙΑΣΗΣ» ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ, ΠΡΟΣΛΗΨΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗ VODAFONE ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ

Καλούμε τους καταναλωτές, κάθε εργαζόμενο και άνεργο να σταθεί στο πλευρό μας. Κάθε μείωση μισθού, κάθε απώλεια θέσης εργασίας, κάθε κατάργηση δικαιώματος λειτουργεί ως ντόμινο για μισθούς, θέσεις εργασίας και δικαιώματα σε όλους τους κλάδους εργασίας. Μόνο εμείς έχουμε τη δύναμη να αποτελέσουμε το ανάχωμα απέναντι σε αυτές τις πολιτικές κυβερνήσεων και εργοδοτών που δημιουργούν εκατομμύρια ανέργων και εξαθλιώνουν τους εργαζομένους. Σας ζητάμε να συμπαρασταθείτε στον αγώνα μας.

Σας καλούμε:

– Να εκδώσετε ψηφίσματα συμπαράστασης από το Σωματείο σας, από τον σύλλογο της γειτονιάς ή της σχολής σας.
– Να απαιτήσετε από την Διοίκηση της Vodafoneνα υλοποιήσει τα δίκαια αιτήματα μας και κατ’ επέκταση την βελτίωση των προσφερόμενων υπηρεσιών στα εξήςτηλέφωνα-φαξ-emails:
Τηλ.: 210 6702000, 210 6703000
Fax: 210 6703200
Email

Μέσω social media:
Facebook
Twitter

Ακολουθεί πρόγραμμα παρεμβάσεων μας σε καταστήματα προς ενημέρωση του κοινού:
Δευτέρα 06/04 στις 18.30, Vodafone Shop στο Athens Metro Mall, στον Άγιο Δημήτριο
Τετάρτη 08/04 στις 18.30, Vodafone Shop στο The Mall Athens, στο Μαρούσι

ΔΙΑΔΩΣΤΕ! ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ!

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ VODAFONE-ΠΑΝΑΦΟΝ

Provo.gr,Αντιπληροφόρηση,καταστολή,Κοινωνία,μπατσοι-καταστολη,ρουφιάνοι της εργοδοσίας,Σκουριές,τοπικα

Σκουριές: πώς εταιρεία και αστυνομία στήνουν εμφύλιο στην περιοχή

07/04/2015 Mavri Vanilia Σχολιάστε

imageedit_4_9886741787

από την ιστοσελίδα της Νέλλης Ψαρρού

[το video βρίσκεται εδώ]

Ακολουθώντας την πάγια τακτική της, η εταιρεία Ελληνικός Χρυσός και τα σωματεία των εργαζομένων από τότε που εκλέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι και σήμερα Κυριακή ανακοινώθηκε η αντισυγκέντρωσή τους στο ίδιο σημείο που είχαν καλέσει σε πορεία οι επιτροπές αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού και χαλκού, αδιαφορώντας για τυχόν ένταση που θα δημιουργούνταν, ή επιδιώκοντάς την. Τις προηγούμενες δυο φορές καταλάμβαναν τον χώρο προσυγκέντρωσης, το Χοντρό Δέντρο, ενώ η αστυνομία απέκλειε τους διαδηλωτές μερικά χιλιόμετρα μακριά ώστε να μην γίνει η πορεία. Αυτή τη φορά η προσυγκέντρωση των επιτροπών αγώνα και των αντιδρώντων στην “επένδυση” ξεκίνησε νωρίτερα ώστε να μπορέσουν να πραγματοποιήσουν την πορεία τους, και από νωρίς το πρωί μαζεύονταν στο προανακοινωμένο σημείο. Αυτό δεν άρεσε καθόλου στην εταιρεία, τα σωματεία και τα ΜΑΤ. Κι οργάνωσαν την αντεπίθεσή τους σε αγαστή συνεργασία.

Η αστυνομία εξ αρχής ζήτησε από τους διαμαρτυρόμενους να αποσυρθούν, αρχικά επικαλούμενη -ψευδώς- συμφωνία με τους διοργανωτές της πορείας (ενδεχομένως για να σπείρουν αμφιβολίες για τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Κατερίνα Ιγγλέζη, και διχόνια), ενώ στη συνέχεια υποστήριξαν ότι “δεν μπορούν να συγκρατήσουν το μεγάλο πλήθος των μεταλλωρύχων” (περί τις 2000 ανέφεραν!) που θα συγκεντρωνόταν. Παρόλα αυτά, φαίνεται πως ούτε τους 30-50 εργαζόμενους της εταιρείας κατάφεραν να συγκρατήσουν(!) και αποφάσισαν πως είναι καλύτερα να τους ενισχύσουν στην επίθεσή τους εναντίον της προσυγκέντρωσης των επιτροπών. Όπως βλέπει κανείς και στο βίντεο, μικρός αριθμός εργαζομένων μαζί με τα ΜΑΤ συγκεντρώνονται σε απόσταση αναπνοής από τη συγκέντρωση των κατοίκων, σε προφανή αναντιστοιχία με τις προηγούμενες πορείες, όπου οι αστυνομία κατάφερνε να ανακόψει 500, 1000 και πλέον αντιδρώντες χιλιόμετρα μακριά από το Χονδρό Δέντρο.

Κι επειδή η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά, να σημειωθούν τα εξής: πρώτον, η προσυγκέντρωση των επιτροπών αποκλείστηκε από ισχυρές δυνάμεις των ΜΑΤ (11 κλούβες έφτασαν, ενώ μαζί τους ακολουθούσαν εργαζόμενοι της εταιρείας) και οι 150 προσυγκεντρωμένοι αποκόπηκαν από τους περίπου 1000 συνολικά διαμαρτυρόμενους κατοίκους και αλληλέγγυους, που δεν αφέθηκαν να ενωθούν και να πραγματοποιήσουν την πορεία τους. Φαίνεται πως τους… “κουκουλοφόρους με τις μολότωφ”, όπως αναφέρουν από χτες τα κανάλια για να συμπληρώσουν το παζλ της βίας με την παραπληροφόρηση, μπόρεσε πιο εύκολα η αστυνομία να αντιμετωπίσει δυναμικά παρά τους, αρχικά, 50 περίπου, μεταλλωρύχους! Δεύτερον, η αστυνομία πέρασε μερικές κλούβες με ΜΑΤ από το Χονδρό Δέντρο προς το εργοτάξιο, λέγοντας στους διαμαρτυρόμενους κατοίκους πως “μεταλλωρύχοι πάνε στο εργοτάξιο από άλλο δρόμο και θέλουν να τους ανακόψουν για την ασφάλειά μας”. Αυτά τα ΜΑΤ βγήκαν από το πλάι στους διαδηλωτές την ώρα που ξεκίνησε η συντονισμένη επίθεση εναντίον τους…

Την ώρα της επίθεσης, που έχει καταγραφεί ακριβώς στο βίντεο (το οποίο παρακαλούμε να κοινοποιήσετε παντού), το παιχνίδι έχει στηθεί: αστυνομία είναι στον λόφο απέναντί από τον κόσμο (εκεί όπου πριν μεμονωμένοι εργαζόμενοι πετούσαν πέτρες στον κόσμο χωρίς καμία πρόκληση, βλ. αρχή του βίντεο), ομάδα κρούσης των εργαζόμενων ανεβαίνουν με άγριες διαθέσεις από τα δεξιά και, παρά το ότι είναι στημένοι εκεί από ώρα με ξύλα και πέτρες, η αστυνομία είναι παραταγμένη εναντίον των κατοίκων. Εφορμούν μαζί οι μεν από το λόφο, και τα ΜΑΤ από κάτω διώχνοντάς τους από το σημείο, εν μέσω πετροβολισμών. Οι… εργάτες (εργατιά-εργατιά, ενωμένοι σαν γροθιά, φώναζαν πλάι στους αστυνομικούς) αφήνονται να χτυπήσουν τρεις γυναίκες πετώντας τες κάτω με κλωτσιές, ενώ από το πλάι οι… ειρηνοποιές δυνάμεις των ΜΑΤ περικυκλώνουν όσους είχαν απομονώσει στον λόφο. Τέσσερις τραυματισμοί σημειώθηκαν, ο ένας σοβαρά από μάρμαρο που έφαγε στο κεφάλι.

Λεπτομερειών συνέχεια: λίγο πριν την επίθεση ΜΑΤ-εργαζομένων εμφανίστηκε ο πρώην δήμαρχος κ. Πάχτας (ναι, αυτός που είχε απειλήςει με εμφύλιο αν δεν εκλεγόταν) στο σημείο και είχε συνομιλίες. Φυσικά, ο τωρινός δήμαρχος, κ. Μίχος, ήταν απών, συνεπής στην από πάντα σταθερή απουσία του σε κάθε τι που έχει να κάνει με το κίνημα που τον ανέδειξε (άλλη ιστορία όμως αυτή, θα την πούμε μια άλλη φορά). Μέχρι να εκκαθαριστεί το σημείο από τα ΜΑΤ και τους 50-70 εργαζόμενους με το ξύλο, τις πέτρες και τα δακρυγόνα, 300 περίπου συγκεντωμένοι με τις οικογένειές τους περίμεναν στο Παλαιοχώρι προκειμένου να κάνουν άνετα την αντισυγκέντρωσή τους – που ως τέτοια είναι παράνομη. Ο αριθμός αυτός των εργαζομένων μαζί με μέλη των οικογενειών τους (που μάλιστα εκβιάζονται για να συμμετέχουν σε αυτές) δείχνει είτε ότι η εταιρεία ψεύδεται για τους 1900 εργαζόμενους, είτε ότι και οι ίδιοι δεν συμφωνούν με αυτό που γίνεται, ή και τα δύο. Σε επόμενο ρεπορτάζ θα αναφερθούμε με στοιχεία και σε αυτό.

Τέλος, η επίθεση αυτή ολοκληρώθηκε με έναν έντονο ψυχολογκό πόλεμο που ασκήθηκε προς τους αντιδρώντες στην εξόρυξη και βρίσκονταν από νωρίς το πρωί στην προσυγκέντρωση. Συγκεκριμένα, ενώ απωθήθηκαν προς τον κόμβο της Μεγάλης Παναγιάς, εγκλωβίστηκαν λίγο παρακάτω από άλλα ΜΑΤ, που φαινομενικά αναίτια δεν τους άφηναν να φύγουν. Όμως, μετά από λίγο άρχισαν να κατηφορίζουν οι εργαζόμενοι της εταιρείας με έντονα απειλητικές διαθέσεις, καδρόνια και πέτρες, με μια διμοιρία μπροστά να τους συνοδεύει χωρίς φυσικά να κάνει τίποτα να τους σταματήσει. Οι κάτοικοι με έκπληξη και οργή έβλεπαν ότι είχαν ξανά εγκλωβιστεί ανάμεσα σε ΜΑΤ που τους καθήλωναν στο δρόμο, ενώ άφηναν τους εργαζόμενους να πλησιάζουν. Μόλις οι τελευταίοι έφτασαν σε σημείο αναπνοής, τότε η μία διμοιρία άνοιξε δύο μέτρα χώρο ανάμεσά της ουρλιάζοντας στον κόσμο να φύγει γρήγορα όσο προλαβαίνει! Μέσα σε αυτόν τον πανικό, πέταξαν και δακρυγόνα προς τους κατοίκους που φυγαδεύονταν ενώ οι εργαζόμενοι της εταιρείας τους πετούσαν πέτρες. Κι εδώ το βίντεο είναι ενδεικτικό. Τελικώς κάποιοι που ξέμειναν οδηγήθηκαν από τα ΜΑΤ να φύγουν τρέχοντας μέσα από τα δέντρα, κι έτσι κατάφεραν να συγκεντρωθούν εν τέλει παρακάτω με την υπόλοιπη συγκέντρωση, περίπου 1000 ατόμων, που όμως ποτέ δεν κατάφεραν να διαδηλώσουν και έμειναν στο δρόμο για δύο περίπου ώρες, με την αστυνομία και τους μεταλλωρύχους απέναντί τους παρεάκι!

Αν οι κάτοικοι που αντιδρούν πέταξαν πέτρες; Ευτυχώς ναι, τη στιγμή που γινόταν αυτή η συντονισμένη εγκληματική επίθεση, κι έτσι κατάφεραν να κερδίσουν χρόνο για να σωθούν άλλοι κάτοικοι που είχαν ξεμείνει ή εγκλωβιστεί.
Αν “έφαγαν” δακρυγόνα οι εργαζόμενοι; Έγινε και αυτό σε μια στιγμή, και μάλιστα από τα χημικά των ΜΑΤ υπέφεραν σε μια στιγμή και οι συνάδελφοί τους καπελάκηδες όταν ο αέρας γύρισε τον καπνό πάνω τους.
Αν κατάφεραν να φοβίσουν τον κόσμο; Κατάφεραν να τον εξοργίσουν. Και να τον ξυπνήσουν από τον λήθαργο των εκλογικών υποσχέσεων.

Επίσης κατάφεραν να θέσουν τη βάση για κοινωνική ένταση στην περιοχή με όρους εμφυλιοπολεμικούς. Ο κ. Πάχτας το είχε προαναγγείλει, αλλά νωρίτερα απ’ αυτόν, ο τότε γραμματέας του σωματείου εργαζομένων κ. Αρβανίτης, τόσο με δηλώσεις του όσο και με τη συνάντησή του με τη Χρυσή Αυγή – το όργανο του παρακράτους που είναι γι’ αυτή τη δουλειά. Ο κ. Αρβανίτης παύθηκε από το σωματείο του όταν αντέδρασαν οι εργαζόμενοι με τη συνάντηση και, ως ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του, έγινε επιστάτης στην εταιρεία! Πάντως, παρά την τότε αντίδρασή τους, τα σωματεία και σήμερα συνεχίζουν τη φασιστική τακτική της αντιστροφής της πραγματικότητας μιλώντας για επίεθση εναντίον τους από τα ΜΑΤ.

ΥΓ1: πληροφορίες αναφέρουν ότι ο υπουργός δημόσιας τάξης κ. Πανούσης ισχυρίζεται πως δεν είχε δώσει εντολές για την παραμικρή επίθεση. Αν κύριε Πανούση ισχύει ο ισχυρισμός σας, υποθέτουμε πως θα ενεργήσετε με βάση την εξουσία που έχετε και θα αποπέμψετε από το σώμα της αστυνομίας τους επικεφαλής και τους αστυνομικούς που έπραξαν ενάντια στις εντολές σας. Αν και δεν είδαμε να κάνετε το ίδιο στην περίπτωση του Βόλου, όπου τα ΜΑΤ χτύπησαν τον κόσμο ΚΑΙ δύο βουλευτές σας.

ΥΓ2: το βίντεο που έχω αναρτήσει τραβήχτηκε εν μέσω πετρών που έπεφταν γύρω μας, και με την αστυνομία να μας απωθεί (στα πλάνα συνεισέφερε και η Κατερίνα Σεϊτανίδου). Από την άλλη, δύο άνθρωποι με κάμερες κατέγραφαν τους διαδηλωτές, ακριβώς δίπλα από τα ΜΑΤ και τους μεταλλωρύχους. Είναι άλλωστε πάγια τακτική πλέον της αστυνομίας να βιντεοσκοπεί τις διαδηλώσεις.

http://www.provo.gr/skouries-pws-etaireia-astynomia-sthnoun-emfylio-sthn-perioxh-2/

Provo.gr,Ανακοινώσεις,δρασειΣ,εργατικα,εργατικες ειδησεις &νεα,εργατικοί αγώνες& εργατικές διεκδικήσεις,ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ,εργοδοτική τρομοκρατία,ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ

Παρέμβαση στο εργοτάξιο Π.Κ.Ι.Σ.Νιάρχος για το καθεστώς των υποχρεωτικών υπερωριών στο εργοτάξιο του «Κέντρου Πολιτισμού Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος» στη Καλλιθέα,

Βίντεο 05/04/2015 blackgcat Σχολιάστε

Αναδημοσίευση από: provo.gr

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

imageedit_1_4876251533-1024x679 Την Παρασκευή 3 Απριλίου 15 πραγματοποιήθηκε παρέμβαση για το καθεστώς των υποχρεωτικών υπερωριών στο εργοτάξιο του «Κέντρου Πολιτισμού Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος» στη Καλλιθέα, με πρωτοβουλία των Ενεργών-Ανέργων, των Εργατικών Λεσχών Καλλιθέας και Νέας Σμύρνης, του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, της Πρωτοβουλίας Οικοδόμων, της Α.Π. Ροσινάντε, της εφημερίδας «Εργατικός Τύπος» – Κόκκινη Γραμμή και τη συμπαράσταση μελών του Δ.Σ. του συλλόγου υπαλλήλων Δήμου Καλλιθέας και των Δημοτικών Συμβούλων Παπαδάκη Βαγγέλη από το Δήμο Καλλιθέας και Αφεντουλίδη Γιώργου από το Δήμο Νέας Σμύρνης.

Στη συνέχεια πραγματοποιήσαμε παράσταση διαμαρτυρίας και αντιπροσωπεία μας συναντήθηκε με τον υπεύθυνο του εργοτάξιου Παπαφιλίππου Μιχάλη.

Το πλαίσιο της συζήτηση μας, ήταν το παράνομο των εξαντλητικών ωραρίων εργασίας με το καθεστώς των υποχρεωτικών υπερωριών και το γεγονός ότι είναι ξεφτίλα να υπάρχουν 1.500.000 άνεργοι και αντί των προσλήψεων να δουλεύουν οι εργαζόμενοι δεκάωρα και πάνω.

Από τη μεριά του ο κ. Παπαφιλίππου επικαλέστηκε άγνοια και δεσμεύτηκε να το ψάξει και να μας απαντήσει μετά το Πάσχα. Εμείς του υποσχεθήκαμε ότι μέχρι την λύση του προβλήματος θα μας βρίσκει μπροστά του.
Καλούμε τους εργαζόμενους που εργάζονται στο εργοτάξιο του Κ.Π.Ι.Σ. Νιάρχος να οργανωθούν σε μια » ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ» μέσα στο ίδιο το έργο και να διεκδικήσουν τα αυτονόητα: Ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς ,αξιοπρεπή μεροκάματα στο 8ωρο.

Καλούμε όλους τους ανέργους και τους εργαζόμενους να οργανωθούμε να ανεβάσουμε την πάλη μας για το δικαίωμα στη δουλειά με όρους που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες και δυνατότητες.

βίντεο από την παρέμβαση:

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=4_9WMZWEOjQ[/youtube]

Provo.gr,ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ,ανθρώπινη εκμετάλλευση,Δίκες εργαζομένων,εργατικα,ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ,ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ,εργοδοτική τρομοκρατία,συνεντεύξεις

Δύναμη από την αλληλεγγύη: μια συνέντευξη με τον Ουαλίντ Τάλεμπ

30/03/2015 blackgcat Σχολιάστε

Posted by: koultouriaris and kinimatini

Αναδημοσίευση από provo.gr

oualid1_1
Πως προσεγγίζεις έναν άνθρωπο που έχει τραβήξει όσα ο Ουαλίντ Τάλεμπ; Όσα πέρασε στα χέρια των φασιστό-βασανιστών του έχουν περιγραφεί και μπορείς να τα βρεις εδώ. Δεν τον ρωτήσαμε γι’αυτά.

Προσπαθήσαμε να καταλάβουμε πως αισθάνεται, αυτός ο προλετάριος τριανταδυάχρονος μετανάστης εργάτης από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, ο άνθρωπος Ουαλίντ.Μιλούσε σιγά και συγκρατημένα και όσο περνούσε η ώρα πιο γρήγορα και με μεγαλύτερη ένταση-όπως και στο δικαστήριο.Μας είπε για την πορεία του μέχρι εδώ-συνηθισμένη για τους μετανάστες χωρίς χαρτιά από την Αίγυπτο-και τη Σαλαμίνα μέσω Κρήτης.

Για τη δουλειά του στη Σαλαμίνα, τον αγώνα του να μαζέψει λεφτά για τους δικούς του και την εμπιστοσύνη που απολάμβανε από τους υπόλοιπους Αιγύπτιους. Για την απογοήτευση του για τις συμπεριφορές που υφίστανται οι ξένοι στην Ελλάδα και την πίστη του πως θα δικαιωθεί-έστω και έτσι-από το δικαστήριο.

Ευχαρίστησε όλους όσους είμασταν μαζί του στο δικαστήριο ενώ εμείς θα έπρεπε να του ζητάμε συγνώμη γιατί δεν είμασταν μαζί του από την αρχή και να τον ευχαριστούμε για τον αξιοπρεπή αγώνα του που συνεχίζεται χωρίς ο ίδιος να περιμένει κάποιο προσωπικό όφελος.

ο κουλτουριάρης

Ουαλίντ, πόσα χρόνια είσαι στην Ελλάδα;

Τέσσερα.

Γιατί ήρθες εδώ;

Για δουλειά, όλοι οι μετανάστες από την Αίγυπτο για δουλειά έρχονται στην Ελλάδα.Ήταν ο αδερφός μου εδώ, ήταν περίπου τέσσερα χρόνια πιο πριν, και μου έλεγε καλά λόγια για την Ελλάδα.

Πίσω στην Αίγυπτο ποιοι είναι;

Είμαι παντρεμένος και εχω τρία παιδιά, το μικρότερο ενός έτους.Τους βλέπω μόνο όταν μπορώ να πάω εγώ, τελευταία φορά ήταν πριν από εφτά μήνες.

Πως ήταν η κατάσταση στην Αίγυπτο όταν έφυγες;

Δεν ήταν καλά. Πολύς κοσμος ήταν χωρίς δουλειά και χωρίς λεφτά.Στην Αίγυπτο, επί Μουμπάρακ, οι δουλειές ήταν πολύ λίγες.Τριάντα χρόνια στην εξουσία ο Μουμπάρακ είχε κατακλέψει τα πάντα.

Στην εξέγερση της πλατείας Ταχρίρ ήσουν;

Ναι.Έμεινα εκεί πάνω από είκοσι μέρες.

Τι σε έκανε να πας εκεί και πως προέκυψε αυτό;

Ήθελα μια καλύτερη ζωή, για ‘μένα, τα παιδιά μου, όλο τον κόσμο. Είμασταν μια παρέα που πήγαμε από την Αλεξάνδρεια, δέκα άτομα, μαθαίναμε από το facebook.Μέναμε εκεί στην πλατεία, κάτω από μια τέντα και δεν θέλαμε να φύγομε μέχρι να αλλάξει το καθεστώς, να φύγει ο Μουμπάρακ.Υπήρχαν πολλές φασαρίες ( σημ.:εννοεί πολλά βίαια επεισόδια ) κυρίως με την αστυνομία που ήταν φανατικά με το καθεστώς. Ο στρατός, όμως, δεν ήταν τόσο φανατικά με το καθεστώς.

Γυναίκες στην πλατεία είχε; Γενικά τι κάνατε εκεί; Τρώγατε, συζητάγατε, παίζατε μουσική, γλεντούσατε;

Πολλές γυναίκες! Όλων των ηλικιών. Όλη η Αίγυπτος ήταν τότε στην πλατεία!

Πως αντιμετωπίσατε την προπαγάνδα του καθεστώτος που προσπαθούσε να λογοκρίνει το διαδίκτυο;

Πολύς κόσμος έγραφε σε χαρτιά για την κατάσταση στην Ταχρίρ και αυτά τα στέλναμε στον έξω κόσμο με ανθρώπους που πήγαιναν κάπου αλλού.Πολλά χαρτιά, πολλές αναφορές. Σαν αγγελιοφόροι.Στο σπίτι μου στην Αλεξάνδρεια έχω κάμποσα τέτοια χαρτιά (σημ: από τον φίλο του, Μοχάμεντ Τζαλάλ, που δολοφονήθηκε εκείνες τις μέρες από την αστυνομία ). Τώρα τα πράγματα είναι καλύτερα στην Αίγυπτο.

Γιατί έφυγες από την Ταχρίρ; Έπρεπε να γυρίσεις στους δικούς σου;

Όταν έφυγε ο κόσμος γύρισα κ εγώ στην Αλεξάνδρεια. Θέλαμε να πέσει το καθεστώς και έπεσε.

Από τη στιγμή που γυρνάς στην Αλεξάνδρεια, πόσο καιρό μετά έρχεσαι στην Ελλάδα;

Δέκα μέρες μετά. Μου είπαν αύριο φέυγει το καίκι και έπρεπε να φύγω και εγώ.

Πως ήρθες από την Αίγυπτο;

Μέσω Κρήτης χωρίς χαρτιά. όλοι έτσι έρχονται από την Αίγυπτο. Η ελληνική πρεσβεία για να δώσει βίζα ζητάει χαρτιά από τράπεζα που να δείχνουν πως έχεις ένα σημαντικό χρηματικό οσό για να στη δώσει.Αν είχα αυτό το ποσό θα ερχόμουν στην Ελλάδα;… Μας περίμεναν εκεί για να μας πάνε στο Ηράκλειο, είχα ήδη πληρώσει και με περίμενε ο αδερφός μου στη Σαλαμίνα. Τέσσερις μέρες σε ένα μικρό σκάφος μόνο μέχρι την Κρήτη.

Πως ήταν αυτό το ταξίδι;

Χάλια. Κάποια στιγμή μας τελείωσε και το φαγητό αλλά και το νερό, μετά από δύο μέρες. Όλο αυτό μόνο μΈχρι την Κρήτη.Έφτασα άρρωστος εκεί.Στον Πειραιά με βρήκε ο αδερφός μου και γυρίσαμε μαζί στη Σαλαμίνα.

Πως ήταν η πρώτη εντύπωση από τη Σαλαμίνα;

Μου φάνηκε ωραία.Εγω μέχρι τώρα από την Ελλάδα, δεν είχα δει ούτε την Αθήνα. Δουλειά-σπίτι ήταν κάθε μέρα.

Με την πρεσβεία της Αιγύπτου πως είναι τα πράγματα;

Καλύτερα τώρα. Μας στηρίζουν τώρα.

Ολόκληρο το ταξίδι από Αλεξάνδρεια μέχρι Σαλαμίνα πόσο κράτησε;

Δέκα μέρες.

Και όλες αυτές τις μέρες είχες επαφή με την οικογένεια σου;

Όχι, δεν ήξεραν τίποτα. Είχα, γραμμένο σε ένα χαρτάκι, τον αριθμό του ελληνικού κινητού του αδερφού μου, αλλά αυτό βράχηκε στη θάλασσα και δεν είχα λεφτά να τηλεφωνήσω όταν φτάσαμε στην Κρήτη. Μέχρι που μίλησα για πρωτη φορά μαζί τους, με είχαν για πεθαμένο, δεν το πίστευαν.

Ξεκίνησες αμέσως να δουλεύεις στη Σαλαμίνα;

Ναι. Για πολύ λίγο καιρό ήμουν σε οικοδομή, μετά δούλεψα στο φούρνο, γιατί είχα ξαναδουλέψει, είχα εμπειρία.

Πως ήταν στην αρχή η δουλειά στο φούρνο;

Καλά.Ήταν κοντά στο σπίτι μου, και είχα συνέχεια δουλειά ενώ στην οικοδομή όχι.

Σε πλήρωνε;

Ναι, αλλά πάντα με καθυστέρηση. Μία-δυο βδομάδες μετά πάντα.Αυτός φοβόταν μήπως ξαφνικά φύγω επειδή δεν είχα χαρτιά.Είχαν φύγει και άλλοι εργάτες πιο πριν, αυτός δεν τους φερόταν καλά.

Σε εσένα πως φερόταν;

Άσχημα.Μου φώναζε, ήταν απότομος, κορόιδευε τη θρησκεια μου, ήταν πολύ λάθος (σημ.: εδώ ο Ουαλίντ φορτίστηκε σημαντικά ).Από την αρχή αυτός αλλά και οι άλλοι τρεις έβριζαν το Ισλάμ, κορόιδευαν.

Ειδικά ο Αλβανός φίλος του φούρναρη γιατί να σε βρίζει;

Δεν ξέρω αλήθεια. Με έβριζαν συνέχεια. ήθελα να δουλέψω για να στέλνω,φοβόμουν, χρώσταγα και τα λεφτά για τον ερχομό στην Ελλάδα.

Ο φούρναρης από την πρώτη μέρα ηταν έτσι;

Περίπου στις 15 μέρες αρχισε. Με φώναζε Μοχάμεντ, ποτέ με το όνομα μου. Εγώ δεν τον φώναζα αφεντικό αλλά πατέρα. Στην αρχή μου έλεγε πως κάνω καλό ψωμί, καλή δουλειά. Μετά ξαφνικά άρχισε. Αν είχα κάνει λάθος να μου το έλεγε, αλλά δεν ήταν αυτό. Μάλιστα όταν κάποιος ερχόταν στο φούρνο και με ζητούσε με το όνομα μου αυτός απαντούσε πως δεν υπήρχε κάποιος με το όνομα αυτό εκεί.Δεν ήθελε να έρχεται κανείς και να με ζητάει, ειδικά μουσουλμάνοι.

Οι φίλοι του;

Τα ίδια. ‘Ερχονταν και με ενοχλούσαν ακόμα και στη δουλειά.

Πόσες ώρες δούλευες την ημέρα;

Δώδεκα ώρες την ημέρα, κάποιες μέρες (π.χ. το Πάσχα ) περισσότερες ώρες.

Τι σε έκανε μέσα μου να αντέχεις αυτή τη συμπεριφορά κάθε μέρα;

Ήθελα να ζήσω, να έχω δουλειά. Να στέλνω στην οικογένεια μου για να ζήσουν. Αν δεν δούλευα εγώ, δεν θα είχαν να φάνε. Θέλω να αγοράσω ένα σπίτι για την οικογένεια μου, τώρα ζουν με τους γονείς μου. Αυτός τα ήξερε αυτά. Ηθελα και θελω να μαζέψω λεφτά και μετά να γυρίσω πίσω.

Στη Σαλαμίνα έχει πολλούς Αιγύπτιους;

Ναι, πολλούς. Όλοι με εμπιστεύονταν και γι’αυτο μου έδιναν τα λεφτά τους.Πολλοί ήξεραν και ποιος ήμουν στην Αίγυπτο.Δούλευαν πολλά παιδιά σε οικοδομή και δεν μπορούσαν να τα έχουν μαζί τους,τα εμπιστεύονταν σε ‘μενα. Αυτό με νοιάζει περισσότερο από τα λεφτά. Η φιλία, πως κάποιοι με εμπιστεύονταν. Τα λεφτά είναι αέρας, φεύγουν, τα συναισθήματα μένουν.

‘Οσο περνούσε ο καιρός η συμπεριφορές χειροτέρευαν;

Ναι, συνεχώς. Όταν μια φορά ζήτησα να φύγω λιγο νωρίτερα γιατί είχαμε μια θρησκευτική γιορτή, αυτός δεν με άφησε καν να φύγω, χωρίς να υπάρχει δουλειά. Απλά έτσι. Και μιλώντας μου άσχημα.

Μετά τα γεγονότα που τα γνωρίζουν όλοι πλέον, το κράτος τι έκανε, πως σου συμπεριφέρθηκε;

Με κράτησαν τρεις μέρες,μετά από μια μερική νοσηλεία στο Θριάσιο, στο αστυνομικό τμήμα επειδή δεν είχα χαρτιά, ενώ οι τέσσερις ήταν έξω ελεύθεροι.Έκατσα στη φυλακή έτσι όπως ήμουν με τα αίματα και μύριζα μπύρα για δύο μέρες-αυτή που μου έριχναν όταν με βασάνιζαν.Ακόμα και στην Αίγυπτο φέρονται τελείως διαφορετικά στον ξένο απ’ότι στην Ελλάδα. Υπάρχει η νοοτροπία πως δεν μπορείς να πειράζεις ατιμώρητα τον ξένο.

Ουαλίντ εσύ γνώριζες ή σου είχαν πει αν κάποιοι από τους τέσσερις,ή ο γιος του φούρναρη ήταν στη ΧΑ. ή είχε σχέσεις; Τη συμπεριφορά του φούρναρη την είχες αναφέρει στον αδερφό σου ή σε κάποιον άλλο; Σου είχε πει ποτέ κανείς ¨πρόσεχε γιατί π.χ. ο γιος είναι στη Χ.Α.”;

Εγώ δεν ήξερα τίποτα.Κάθε Κυριακή ερχόταν ο γιος μαζι με φίλους του και μου ζητούσε τυρόπιτες και διάφορα άλλα για φίλους του.Δεν ήξερα όμως. Μετά με ρώτησαν κάποιοι δικοί μου γιατί ετοιμάζω φαγητά για ανθρώπους της Χ.Α. και τότε το κατάλαβα και εγώ. Μετά από αυτό φοβόμουν περισσότερο ακόμα και να βγαίνω από το σπίτι μου.

Στα προηγούμενα δικαστήρια, εκτός του τελευταίου, δεν είχες κόσμο μαζί σου.

Ναι.Μέχρι και το προηγούμενο αυτοί με απειλούσαν, με έβριζαν,μου έλεγαν θα μου κόψουν το λαιμό. Μιλούσαν συνέχεια και δεν φοβόταν. Εγώ σκεφτόμουν “τι μπορώ να τους κάνω εγώ”. Τα ίδια και στη Σαλαμίνα. Συνέχεια με απειλούσαν.Φοβόμουν να βγω από το σπίτι μη μου κάνουν τίποτα. Άλλα παιδιά από την Αίγυπτο δεν έρχονταν στο δικαστήριο γιατί δεν έχουν χαρτιά.

Πως σου φάνηκε την τελευταία φορά που είχες αλληλέγγυο κόσμο μαζί σου;

Αν δεν είχε κόσμο δεν θα έπαιρνα δύναμη να μιλήσω στο δικαστήριο.Στο δρόμο για το δικαστήριο σκεφτόμουν πως δεν θα μπορώ να μιλήσω απ΄το φόβο.

Και σε είδαμε στο δικαστήριο πως πήρες δύναμη και μιλούσες παρότι είχες τους τέσσερις βασανιστές δίπλα σου.

Πήρα δυναμη από το κόσμο. Ο κόσμος λειτούργησε σαν φωτιά μέσα μου.

Αυτή ήταν μια μεγάλη διαφορά δηλαδή.

Ναι. Η δύναμη από τον κοσμο

Αυτούς τους είδες φοβισμένους τώρα;

Ναι,πιστεύω ότι αυτοί τώρα καταλαβαίνουν και φοβούνται.

Περιμένεις κάτι από το δικαστήριο; Να βγάλει μια καταδικαστική απόφαση;

Να μπουν φυλακή και οι τέσσερις. Να βγάλει μια απόφαση το δικαστήριο που να στέλνει το μήνυμα σε όλους πως αν πειράζεις τον ξένο, θα πας φυλακή. Όποιος κάνει κακό να μπαίνει φυλακή.

Αν βγει μια καταδικαστική απόφαση εσύ θα είσαι ευχαριστημένος; Θα γυρίσεις πίσω στη Σαλαμίνα;

Όχι, θέλω να μείνω στην Αθήνα.Ναι θα αισθανθώ καλύτερα ( σημ.: απειλές έχουν υπάρξει και μέχρι το τελευταίο δικαστήριο )

Πως σου φάνηκε που σε ρώταγαν στο δικαστήριο εάν έχεις κλέψει εσύ όπως αυτοί σε κατηγορούν;

Πολύ άσχημο γιατί μετά από όσα πέρασα να με κατηγορούν πως έκλεψα κιόλας; Δεν γινόταν κιόλας να κλέψω θα με έβλεπαν, φαινόμουν. Δεν είναι σωστό, δεν είναι ζωή αυτή να με κατηγορούν κιόλας.

Έχεις αγωνία για την Τρίτη που είναι το δικαστήριο; Θες να τελειώνει;

Ναι, θέλω να τελειώσει.Δεν θέλω να ξαναδώ τους τέσσερις, με κάνουν και αισθανομαι άσχημα και θυμάμαι.

Ουαλίντ τι θα έλεγες σε κάποιον που είναι ρατσιστής και μέλος της Χ.Α.;

Δεν θα ήθελα να του πω τίποτα

Πως φαντάζεσαι τη ζωή σου μετά το δικαστήριο, πως την ονειρεύεσαι;

Θέλω να μείνω στην Αθήνα,να είναι καλά η οικογένεια μου.

oualid1_2

Provo.gr,Αντιπληροφόρηση,απεργία πείνας,μεταναστες,ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

Απεργία πείνας μεταναστών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Κορίνθου

17/03/2015 Mavri Vanilia Σχολιάστε

από τη σελίδα no borders

Μαζική απεργία πείνας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών Κορίνθου

Πάνω από τριακόσιοι φυλακισμένοι μετανάστες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών της Κορίνθου ξεκίνησαν από το πρωί απεργίας πείνας. Σύμφωνα με καταγγελίες στην ΚΕΕΡΦΑ, η κατάσταση είναι άθλια μέσα στα κρατητήρια, υπάρχει βρωμιά. Αρκετοί είναι άρρωστοι και ανησυχούν διότι περίθαλψη δεν υπάρχει.

Οι μετανάστες προέρχονται από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, αφρικανικές χώρες.

http://www.provo.gr/apergia-peinas-metanastwn-sth-korintho/

Provo.gr,Αναλύσεις,Αντιπληροφόρηση,Κοινωνία,φασισμος

Ο ελληνικός φασισμός δολοφόνησε τον Βαγγέλη Γιακουμάκη

17/03/2015 Mavri Vanilia Σχολιάστε

d6c28c6582af8287b0eef478e4a8f548_XL

Υπάρχει μια δεδομένη πρακτική της εξουσίας που ξετυλίγεται κάθε φορά που πρέπει να διαχειριστεί θέματα όπως τη δολοφονία του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Αντίστοιχα, θα θυμίσω τη δολοφονία της Φαίης Μπάχλα. Κάθε φορά, λοιπόν, ένας συγκεκριμένος μηχανισμός που σε εμάς εμφανίζεται κυρίως στα μμε αναλαμβάνει να διαχειριστεί την εκάστοτε υπόθεση.

Μέσα στη διαδικασία της διαχείρισης αυτής κομμάτια του αναλαμβάνουν διαφορετικούς ρόλους. Ένα κομμάτι του στέκεται και καταγγέλλει, άλλο κάνει τις αποκαλύψεις, άλλο ασχολείται με το παρελθόν του θύματος ή του θύτη, άλλο αναλαμβάνει να ντύσει ιδεολογικά το γεγονός, άλλο αναλαμβάνει την ψυχολογικοποίηση που πρέπει να πάει πακέτο με τον ”πανελλήνιο θρήνο” και το ”πανελλήνιο σοκ” κ.ο.κ.

Στη συνέχεια υπάρχουν οι μπάτσοι. Αν και θα έλεγα πως αυτοί μάλλον προηγούνται. Αυτοί είναι αυτοί που ”διαρρέουν” τις κατάλληλες πληροφορίες και ουσιαστικά δίνουν τη γραμμή που πρέπει να ακολουθηθεί για κάθε υπόθεση. Οι μπάτσοι είναι που κάνουν το πραγματικό ρεπορτάζ, αυτοί έχουν τα πραγματικά στοιχεία στη διάθεσή τους και άρα διαχειρίζονται ουσιαστικά την υπόθεση. Αυτοί είναι που παρέχουν τις κατάλληλες πληροφορίες για να ενημερωθεί το …κοινό. Δεν είναι οι μόνοι βέβαια.

Ανάλογα το γεγονός και την βαρύτητα του, μπορεί κάθε φορά να μπλεχτούν υπουργεία, υπουργοί και φυσικά εν τέλει δικαστές και ιατροδικαστές. Ανάλογα τη βαρύτητα, δηλαδή, η διαχείριση μπορεί να ακουμπήσει και τα ψηλά κομμάτια της ιεραρχίας της εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση τα μμε έχουν επιτελικό-εκτελεστικό ρόλο να διαμεσολαβήσουν και να διαδώσουν στην κοινωνία τηνκυρίαρχη αφήγηση. Και βέβαια όταν λέω μμε, συμπεριλαμβάνω και τα social media τα όποια έρχονται τελευταία στη λίστα και συμπληρώνουν το παζλ της διαμεσολάβησης.

Κατά αυτόν τον τρόπο μπορούμε να πούμε πως κάθε φριχτό και σοκαριστικό γεγονός είναι ταυτόχρονα και πολιτικό, ακριβώς επειδή αφορά την κοινωνία και την ιδεολογική της διαχείριση, ακριβώς επειδή η εξουσία θέλει να συγκλονιστούμε ψυχολογικά να θρηνήσουμε και όχι να σκεφτούμε και να αναλύσουμε. Σχεδόν πάντα, διαβάζοντας αυτή την αφήγηση της κυρίαρχης ιδεολογίας στα μμε είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε πράγματα που δεν μπορούν να στοιχειοθετηθούν, αποτελούν όμως πολιτικά συμπεράσματα.

”Θέλησε να εξαφανιστεί, πιστεύω ότι είναι αυτοκτονία, μου είπαν ότι βρέθηκε ένα μαχαίρι δίπλα του, πραγματικά λυπάμαι πολύ. Γιατί ο Βαγγέλης δεν απευθύνθηκε εκεί πού έπρεπε. Σε κάποιον δικό του άνθρωπο αφού είχε σημαντικά προβλήματα. Ναι, η αστυνομία έπρεπε να τον είχε βρει. Μαζί μας ήταν και η ΕΜΑΚ και ειδικά τμήματα. Δεν τα καταφέραμε. Είχα διατάξει προσωπικά να πάρουν πόντο – πόντο το ρέμα, δεν βρήκαμε τίποτα. Ούτε τα εκπαιδευμένα σκυλιά είχαν καταφέρει κάτι να εντοπίσουν. Τα σκυλιά της αστυνομίας αποδείχτηκε ότι ήταν ακατάλληλα τελικά, δεν εντόπισαν τίποτα απολύτως, στο σημείο αυτό δε μπορούσε ανθρώπινο μάτι να εντοπίσει το Βαγγέλη”, λέει.

Τα παραπάνω δημοσιεύτηκαν ως λόγια του πρώην αστυνομικού διευθυντή Ιωαννίνων. Ο Βαγγέλης, λοιπόν, επέλεξε να εξαφανιστεί για να αυτοκτονήσει και όχι να ζητήσει βοήθεια από έναν δικό του άνθρωπο αφού είχε σημαντικά προβλήματα. Ο Βαγγέλης εξαφανίστηκε μέσα στα Ιωάννινα και δε μπόρεσαν ούτε η ΕΜΑΚ και τα ειδικά της τμήματα να τον βρουν. Τα σκυλιά της αστυνομίας ήταν ακατάλληλα για μια τέτοια δουλειά: να βρουν ένα νεκρό σώμα μέσα στη πόλη των Ιωαννίνων, όχι σε κάποια βουνοκορφή. Και βέβαια, κάποιοι του είπαν του μπάτσου (και της ΕΜΑΚ;) πως βρέθηκε και ένα μαχαίρι εκεί δίπλα.

Σε κάθε περίπτωση θα προσπερνούσα τις παραπάνω γελοιότητες του μπάτσου αν αυτές δεν επιτελούσαν έναν πολύ συγκεκριμένο ρόλο μέσα στη διαχείριση του γεγονότος από τα μμε: έμμεσα ή άμεσα, πριν εμφανιστεί οποιαδήποτε ιατροδικαστική εξέταση, οι μπάτσοι άρχισαν να διαρρέουν την κατάλληλη πληροφορία και να στήνουν το σκηνικό της διαχείρισης: Ο Βαγγέλης αυτοκτόνησε, είχε προβλήματα αλλά επέλεξε να δώσει ένα τέλος παρά να ζητήσει βοήθεια. Άρα, όλη η ευθύνη δικιά του. Έχω την εντύπωση πως, τον χορό για την ενοχοποίηση του Βαγγέλη ως αποκλειστικού υπεύθυνου, με πρόωρα δημοσιεύματα για αυτοκτονία, τον ξεκίνησε η γνωστή φυλλάδα και επαγγελματίας διαμεσολαβητής υπέρ του φασισμού σε όλες του τις εκφάνσεις ”πρώτο θέμα”. Τον ίδιο ρόλο είχε αναλάβει και με την υπόθεση της Φαίης Μπάχλα, τον ίδιο ρόλο και με τον ”δράκο της Πάρου”.

Ο ρόλος αυτός είναι πάντα ένας και ξεκάθαρος: υπεράσπιση του φασισμού με όλα τα μέσα. Και αν δεν είναι προφανές αυτό που λέω, απλά σκεφτείτε τι συμπεριφορές, καταστάσεις και κοινωνικές σχέσεις δικαιολογούνται με το να παρουσιάζουν τη δολοφονία του Βαγγέλη σαν να μην υπάρχουν άλλοι εμπλεκόμενοι, σαν ο Βαγγέλης απλά να αποφάσισε να δώσει τέλος στη ζωή του επειδή είχε βαρεθεί το …bullying. Σαν να υπήρξαν κάποιοι που τον παρενοχλούσαν, αλλά εντάξει, εν τέλει ο Βαγγέλης αποφάσισε να αυτοκτονήσει. ΌΧΙ. Δεν υπάρχει κανένα bullying και καμιά αυτοκτονία. Αυτό εξυπηρετεί τους απολογητές που κατά τα άλλα είναι έτοιμοι να χύσουν δάκρυα. Υπάρχει δολοφονία.

Και βέβαια, το θέμα δεν εξαντλείται εκεί. Επιστρατεύεται οτιδήποτε μπορεί να δικαιολογήσει στις συνειδήσεις τη δολοφονία ή τουλάχιστον να την ντύσει με ένα περιτύλιγμα κατάλληλο να κρύψει τις πραγματικές αιτίες. Ο Βαγγέλης, λοιπόν, ήταν θύμα bullying. Ο Βαγγέλης, ανάμεσα στα άλλα, ήταν και λιγάκι …διαφορετικός. Κάπου υπονοείται πως ίσως να ήταν gay (τι λες τώρα, πως να το δεχτούν αυτό οι φασίστες). Kαι bingo. Τα …παιδιά, λοιπόν, πείραζαν τον Βαγγέλη επειδή ήταν διαφορετικός, κάποιες στιγμές ίσως να ξέφυγαν λίγο παραπάνω και να τον ψιλοβασάνισαν. Ξέρετε, από αυτά που κάνουν συνήθως τα παιδιά μεταξύ τους. Ο Βαγγέλης το πήρε βαριά, πρώτα εξαφανίστηκε μέσα στην πόλη των Ιωαννίνων και εν τέλει σε μια απόμερη γωνιά της, που κανένας δεν μπορούσε να τον βρει, έδωσε τέλος. Μα πόσο βολική αφήγηση. Πόσο βολεύει την απενοχοποίηση του ελληνικού φασισμού.

Και για να το δέσουμε ακόμη καλύτερα ορίστε τη διαβάζουμε σε άρθρο του Βήματος που παρουσιάζει ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές τη γραμμή των μπάτσων:

» Όμως παρ’ ότι γίνεται συχνά λόγος για ηθικούς αυτουργούς σε αυτοκτονίες, αυτό δεν τεκμηριώνεται νομικά. Δεν μπορεί να προκύψει ότι αυτός που πίεζε κάποιον επεδίωκε να τον αναγκάσει να προχωρήσει σε πράξη αυτοχειρίας. Η μόνη τέτοια περίπτωση προσδιορισμού ηθικής αυτουργίας σε αυτοκτονία θα ήταν κάποιος να ζητούσε και να επέβαλε στον άλλο να βάλει τέλος στη ζωή του.

Ο Βαγγέλης, λοιπόν, είναι ταυτόχρονα το θύμα και ο θύτης. Ο Βαγγέλης φταίει γιατί δεν ήταν αρκετά χοντρόπετσος προκειμένου να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές σχέσεις που του επέβαλλαν να πειθαρχήσει σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό πρότυπο. Ο Βαγγέλης είναι ένοχος από κάθε άποψη γιατί ήταν ”διαφορετικός” και ξέφευγε από τα κατεστημένα κοινωνικά στερεότυπα. Εκεί εμφανίστηκε ο ελληνικός φασισμός να τιμωρήσει τον Βαγγέλη και να τον βάλει στον ίσιο δρόμο. Τώρα, αν ο Βαγγέλης δεν μπορούσε να έρθει σε αυτό τον ίσιο δρόμο, πρόβλημά του. Και βέβαια, αυτό δικαιολογείται απόλυτα. Ο ελληνικός φασισμός πρέπει και θα μείνει στο απυρόβλητο γιατί είναι η κυρίαρχη κοινωνική πρακτική της εξουσίας.

Τον κύκλο διαχείρισης ολοκληρώνουν τα social media συμμετέχοντας στη σφαίρα αναπαραγωγής της κυρίαρχης αφήγησης ως ”απλοί πολίτες που εκφράζονται”. Και δε μιλάω για social media που είναι των μμε, μιλάω όντως για τους ”απλούς πολίτες” που γράφουν απλά την άποψή τους. Όλα, λοιπόν, κλείνουν με θρήνους και οδυρμούς σχετικά με τον χαμό του Βαγγέλη, και η απενοχοποίηση έρχεται γλυκά και όμορφα σαν ζεστή μελαγχολία. Όπου την ίδια στιγμή :

Σήμερα, πολίτες δίνουν ραντεβού στις 20:30 στον Κήπο του Επίκουρου, στο κέντρο της Αθήνας, για να ανάψουν ένα κερί στη μνήμη του Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Το ραντεβού έχει κανονιστεί μέσα από το facebook με περισσότερους από 300 ανθρώπους να έχουν προσκληθεί ενώ στην σελίδα αναφέρεται το εξής:«Στη μνήμη του Βαγγέλη Γιακουμάκη και με την ελπίδα ότι θα είναι το τελευταίο θύμα bullying, ας φωτίσουμε τον Κήπο του Επίκουρου με αναμμένα κεριά».Την ίδια στιγμή, μια ακόμη εκδήλωση πολιτών έχει προγραμματιστεί για το Σάββατο 29 Μαρτίου, στο Σύνταγμα.

Ένα ρεσώ για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη που δολοφονήθηκε από τον ελληνικό φασισμό. Ένα από τα χίλια πρόσωπα αυτού του φασισμού. Όχι κουφάλες. Το θέμα ήταν και είναι πολιτικό. Οι φασίστες της διπλανής πόρτας που δεν ανεμίζουν σβάστιγκες, δεν είναι ξυρισμένοι και φουσκωτοί, δολοφόνησαν τον Βαγγέλη. Ο φασισμός που αναβλύζει πηγαίος από μεγάλα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας και δεν ανέχεται τη λεγόμενη ”διαφορετικότητα” δολοφόνησε τον Βαγγέλη. Ο φασισμός ως κυρίαρχη πρακτική της εξουσίας προκειμένου να διαχέεται η κοινωνική πειθάρχηση σε νόρμες και πάτερνς που βολεύουν την αναπαραγωγή και διαιώνισή της δολοφόνησε τον Βαγγέλη. Δεν θα παραμυθιαστούμε, λοιπόν, ούτε από τα δάκρυα και τα κεριά των απολογητών, ούτε από τις πληροφορίες των μπάτσων, ούτε από τα συλλυπητήρια της εξουσίας στο θύμα της.

Μίσος και εκδίκηση για κάθε δολοφονημένο από τον ελληνικό φασισμό.

http://www.provo.gr/o-ellhnikos-fasismos-dolofonhse-ton-vaggelh/

Provo.gr,αναρχοσυνδικαλισμός,Απόψεις-γνώμες-αναλύσεις,Κοινωνία,ροσιναντε,συνδικαλισμός

Ποιος φοβάται τον οργανωτικό διαχωρισμό;

17/03/2015 Mavri Vanilia Σχολιάστε

theama

Του Τάσου Χριστόπουλου

άρθρο που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ροσινάντε, τεύχος 18 καλοκαίρι 2011.

το βρήκα εδώ

Θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να σκιαγραφήσουμε έστω, τους όρους πραγματοποίησης του οργανωτικού και πολιτικού διαχωρισμού στο συνδικαλιστικό κίνημα (:εννοεί από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ), αν δεν λάβουμε υπόψιν μας τη βαθειά κρίση που το διαπερνά σε όλους τους τομείς- και έχει τις ρίζες της στην συγκρότησή του σε οργανωτικό επίπεδο στις αρχές του 20ου αιώνα- τις αντιλήψεις στο εσωτερικό του, τις ελλείψεις του. Και όταν μιλάμε για κρίση δεν αναφερόμαστε απλά και μόνο στην γύμνια και την άνευ όρων παράδοση της συνδικαλιστικής ηγεσίας στα συμφέροντα των εργοδοτών, αλλά και στην αναποτελεσματική, αναντίστοιχη της επίθεσης, απάντηση του συνόλου των εργαζομένων, (παρά την απεργιακή έξαρση της τελευταίας διετίας και τους πρόσφατους ηρωϊκούς κλαδικούς αγώνες στα Μ.Μ.Ε και την Χαλυβουργία), την στάση των υπόλοιπων δυνάμεων- ακόμα και των πιο ταξικών, την επικράτηση των αστικών αντιλήψεων και μικροαστικών συμφερόντων, την κρατική παρέμβαση, την γραφειοκρατικοποίηση, την αντιδημοκρατική λειτουργία, τον συνειδητό κατευθυνόμενο κατακερματισμό.

Άλλωστε, με τον ίδιο τρόπο, όταν μιλάμε για συνδικαλιστικό κίνημα δεν αναφερόμαστε μόνο στην ιστορία της ΓΣΕΕ ή των εργατικών κέντρων. Οι δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες οργανώσεις ήταν περισσότερο το αποτέλεσμα των εργατικών αγώνων και του συσχετισμού στο εσωτερικό του κινήματος, παρά οι προϋποθέσεις τους.

Η ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος είναι γεμάτη από επιτυχείς απόπειρες κρατικού ελέγχου και παρέμβασης. Απόπειρες που σε κάποιες περιπτώσεις απαντήθηκαν από τους εργαζόμενους, σε άλλες όμως έγιναν αποδεκτές με ανακούφιση. Ο πρώτος ουσιαστικά συνδικαλιστικός νόμος το 1914, εγκαινιάζει επίσημα την εποχή του κρατικού συνδικαλισμού ορίζοντας τα σωματεία ως συνεργάτες του κράτους και πολύτιμους βοηθούς του. Από εκείνη την περίοδο μέχρι σήμερα η ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, ο βαθμός συνείδησης και οι αγώνες του, πότε θα περιορίζουν και πότε θα ανοίγουν την κρατική αγκαλιά. Η δεκαετία του 30 θα επιφυλάξει την ωμή βίαιη παρέμβαση, τις δίκες, την καταστολή, τις δολοφονίες αγωνιστών συνδικαλιστών, τη σφαγή του 36 στην Θεσσαλονίκη. Αυτή η επίθεση δεν θα μείνει αναπάντητη, ωστόσο την ίδια περίοδο θα ιδρυθεί και η περιβόητη εργατική εστία, στην προκειμένη περίπτωση το καρότο, αν οι χωροφύλακες και η χούντα του Μεταξά ήταν το μαστίγιο. Η εργατική εστία ταΐζει για δεκαετίες αδιαμαρτύρητα όχι μόνο τη ΓΣΕΕ, αλλά και πρωτοβάθμια σωματεία, με την συμφωνία όλων των συνδικαλιστικών παρατάξεων.

Λίγο μετά τον πόλεμο, το 1945, επιβλήθηκε η παρουσία των δικαστικών στις αρχαιρεσίες των σωματείων με την ανοχή ακόμα και του εργατικού ΕΑΜ, το οποίο βέβαια συμμετείχε στην διαδικασία του διαλόγου με τους διορισμένους της ΓΣΕΕ και την κυβέρνηση, αλλά δεν υπέγραψε την συμφωνία. Έκανε όμως τα πάντα για την εφαρμογή της στην πράξη. Πέρασαν δεκαετίες από τότε και οι δικαστικοί εξακολουθούν να ελέγχουν τις συνδικαλιστικές εκλογές, χωρίς ποτέ επί της ουσίας να έχει αμφισβητηθεί ο ρόλος τους. Θα ακολουθήσει το 1955 ο νόμος για την διαιτησία στην υπογραφή των συλλογικών συμβάσεων, που αργότερα θα δώσει τη θέση της στον ΟΜΕΔ. Η σταθερή παρουσία και εμπλοκή του κράτους στις διαδικασίες και τη ζωή των σωματείων δεν έχει συμβολικό χαρακτήρα αλλά έρχεται σε σύγκρουση με την διακηρυγμένη αρχή της πάλης των τάξεων και της αρχής της συγκρότησης της τριτοβάθμιας οργάνωσης «πέρα από κάθε αστική επιρροή». Από τη μεριά των συνδικαλιστικών δυνάμεων, επικράτησε και σίγουρα επικρατεί ακόμα η τάση για παράδοση διαπιστευτηρίων νομιμοφροσύνης παρά για σύγκρουση με την αστική νομιμότητα αφού ούτως ή άλλως «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»…

Η ίδια η δομή, η οργανωτική συγκρότηση η κυριαρχία συγκεκριμένων αντιλήψεων, συχνά αστικής προέλευσης, ακόμα και η πρωτοτυπία της μιας συνομοσπονδίας και των πολλών παρατάξεων, είναι αποτέλεσμα μάχης στο εσωτερικό για την αλλαγή των συσχετισμών, που πολλές φορές αφορούσαν μόνο την ηγεσία των αντιπροσώπων αλλά σχεδόν πάντα είχαν επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή των πρωτοβάθμιων οργανώσεων. Η ΓΣΕΕ που τόσο πολύ κόπτεται για την ενότητα του κινήματος, δεν είχε πάντα την μοναδικότητα. Υπάρχουν περίοδοι που είτε τα καθεστώτα (δικτατορίες ή αστικοκοινοβουλευτικές κυβερνήσεις) είτε συνδικαλιστικές δυνάμεις διασπούσαν σε επίπεδο κορυφής την «ενότητα» και δημιουργούσαν άλλους φορείς. Ελάχιστα μετά την ίδρυση της τριτοβάθμιας οργάνωσης και συγκεκριμένα το 1920, κάνει την εμφάνισή της για πρώτη φορά μια δεύτερη μαζική και αντιπροσωπευτική ΓΣΕΕ, αυτή των 35.000 εργατών και των 137 σωματείων και συγκαλεί συνέδριο, κόντρα στην διορισμένη βενιζελική και άμαζη ΓΣΕΕ του Μαχαίρα. Εκεί θα επικυρωθεί η πρόταση σταθμός στην εξέλιξη του κινήματος, αυτή της «συνεργασίας»- οργανικής σχέσης του συνδικαλιστικού οργάνου με το κόμμα (ΓΣΕΕ-ΣΕΚΕ) και θα κυριαρχήσει η λενινιστική αντίληψη στο συνδικαλιστικό κίνημα και μάλιστα σχεδόν ομόφωνα. Υποστηρικτής αυτής της πρότασης ήταν και ο αποκαλούμενος αναρχοσυνδικαλιστής Κ. Σπέρας, ο οποίος βέβαια στην συνέχεια θα προσπαθήσει να σώσει το κύρος του συνδικαλιστικού οργάνου προτείνοντας να έχει τον πρώτο λόγο στις αποφάσεις, έναντι του πολιτικού βραχίονα, είτε πρόκειται για οικονομικά είτε για πολιτικά ζητήματα. Την πρόταση ψήφισε το ένα τρίτο των συνέδρων. Στο 3ο συνέδριο της ΓΣΕΕ επικρατούν οι «αντιΚΚΕ» συνδικαλιστές, το ΚΚΕ (πρώην ΣΕΚΕ) παίρνει την απόφαση να κόψει τον ομφάλιο λώρο με την ΓΣΕΕ (τυπικά τουλάχιστον) και το 1929 δημιουργούνται οι βάσεις για τη νέα διάσπαση της συνομοσπονδίας, η οποία θα πετάξει έξω και τους «αριστεριστές» της εποχής, για να φτάσουμε στο 1931 όπου για πρώτη φορά στην Ελλάδα έχουμε 3 συνομοσπονδίες, την ΓΣΕΕ των δεξιών, την ενωτική ΓΣΕΕ του ΚΚΕ και την ΠΣΕ των σοσιαλιστών και των αριστερών «μιασμάτων». Οι τρεις συνομοσπονδίες μάλιστα θα κηρύξουν μαζί απεργία, για την σφαγή της Θεσσαλονίκης, αλλά θα τους προλάβει η δικτατορία του Μεταξά.

Μετά τον πόλεμο το ΚΚΕ μιλάει ανοιχτά για την συνδικαλιστική ενότητα της τάξης. Αυτή τη φορά δεν είχε λόγο να μην το κάνει. Έβγαινε από έναν πόλεμο έχοντας μια πανίσχυρη οργάνωση- το εργατικό ΕΑΜ. Η επικράτησή του ήταν σίγουρη, το πρόβλημα τώρα το είχαν οι δεξιές παρατάξεις, οι οποίες όμως δεν είχαν και καμιά σοβαρή επιρροή.

Σιγά-σιγά περνάμε σε περίοδο επικράτησης του αγωνιστικού ρεφορμισμού, του υποτακτικού και ηττοπαθούς συνδικαλισμού από τη μεριά της αριστεράς. Οι αριστεροί διαγράφονται από την συνομοσπονδία, οι δεξιοί και ακροδεξιοί συγκροτούν δικά τους όργανα και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα εμμένει σχεδόν αυτιστικά στην ενότητα, δημιουργώντας συνδικαλιστικές κινήσεις όπως το Κ.Ε.Σ ή το αποκορύφωμα συντονισμού «από τα κάτω», την «κίνηση των 115 σωματείων», τα οποία στο τέλος πλησίασαν τα 900, οργάνωσαν πολιτική απεργία, αλλά χωρίς πρόταση, προοπτική και άβουλα μπροστά στη νομιμότητα της «ενιαίας» συνδικαλιστικής οργάνωσης χάθηκαν το 1967.

Για να έρθουμε στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα περίοδο αλλά και χαμένη ευκαιρία της μεταπολίτευσης, με τα προλεταριακά οδοφράγματα των οικοδόμων απέναντι στις αύρες της αστικής δημοκρατίας, τον αυτοοργανωμένο συνδικαλισμό βάσης στα εργοστάσια και την ομοσπονδία του την ΟΒΕΣ, εγχείρημα μπερδεμένο από τα αδιέξοδα της «εργατικής αυτονομίας», που θα σβήσει εγκλωβισμένο μέσα στο σοσιαλρεφορμισμό και το αντικαραμανλικό μέτωπο. Τελευταία διάσπαση σε επίπεδο τριτοβάθμιας οργάνωσης ήταν αυτή του 1985, από αρνητές- διαφωνούντες της ΠΑΣΚΕ και την επίσημη αριστερά (ΕΣΑΚ, ΑΕΜ, ΣΣΕΚ), που κράτησε μόλις δύο χρόνια, αφού οι στόχοι της ήταν περιορισμένοι και ούτε κατά διάνοια δεν συγκρούονταν με το περιεχόμενο, τις αντιλήψεις, τις δομές του υπάρχοντος συνδικαλισμού. Είναι πλέον η εποχή του θανάτου και του ρεφορμισμού και της πλήρους υποταγής της αριστεράς στο άρμα νεοφιλελεύθερου ρεαλισμού. Η περίπτωση του ΠΑΜΕ (εξέλιξη της ΕΣΑΚ), δεν μπορεί να καταγραφεί στις απόπειρες οργανωτικού διαχωρισμού από τον επίσημο συνδικαλιστικό φορέα, επειδή απλούστατα πρόκειται για παράταξη που δεν εγκατέλειψε ποτέ τις έδρες στην ΓΣΕΕ, συμμετέχει κανονικά στις συνεδριάσεις της, παίρνει το ποσοστό της από την εργατική εστία και αρκείται στις ξεχωριστές συγκεντρώσεις.

Η σημερινή οργανωτική πολυδιάσπαση του ελληνικού συνδικαλιστικού κινήματος με τις 180 δευτεροβάθμιες οργανώσεις και τα 3.700 πρωτοβάθμια σωματεία, πολλά από αυτά εργοδοτικά ή σφραγίδες, δεν έχει αντικειμενικά καμία σχέση με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, παρά μόνο με παραταξιακά και κομματικά οφέλη και σίγουρα διαφέρει από τον οργανωτικό και προγραμματικό απεγκλωβισμό από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις οργανωτικής έκφρασης της οργής των εργαζομένων για την κορύφωση του ταξικού πολέμου από το κεφάλαιο, τη κυβέρνηση και την Ε.Ε. Απέναντι σε αυτήν την επίθεση χρειάζεται η αλλαγή των στόχων, των προτάσεων, η υπέρβαση του πλαισίου μέσα στο οποίο διεξάγεται η κουβέντα τώρα. Χρειάζεται το γκρέμισμα των μύθων για την κρίση, το διαφορετικό πρόσωπο του καπιταλισμού, τους μονόδρομους, τα μέτωπα συνεργασίας και τις εναλλακτικές λύσεις. Η μόνη λύση που μπορεί και πρέπει να έχει στο νου της η εργατική τάξη, είναι η ανατροπή του καπιταλισμού, η απονομιμοποίηση ενός συστήματος που έχει φάει τα ψωμιά του και ετοιμάζεται να πέσει πάνω μας.

Το σύστημα τραβάει το χαλί της νομιμότητας κάτω από τα πόδια του συνδικαλιστικού κινήματος. Η ανατροπή του θεσμού των κλαδικών συμβάσεων και ο ορισμός επιτροπών φυσικών προσώπων για την επικύρωσή τους αντί των επιχειρησιακών σωματείων, η όξυνση της καταστολής, η νομοθεσία για τον τρομονόμο, αλλάζουν εκ των πραγμάτων τον τρόπο που βλέπουν από εδώ και πέρα οι αστοί τον συνδικαλισμό, ας το αντιληφθούμε και εμείς.

Οι δυνάμεις και κυρίως οι αντιλήψεις που κυριαρχούν στο συνδικαλιστικό κίνημα, με σοβαρότατες ευθύνες για την σημερινή τραγικά αδιέξοδη κατάσταση κατάφεραν να μετατρέψουν την πιο σημαντική μορφή εργατικής οργάνωσης σε γραφεία κομματικού σκλαβοπάζαρου. Κυρίως όμως σε φορείς επιβολής της κυβερνητικής γραμμής, της λογικής της ανάπτυξης, της παραγωγικότητας, του ανταγωνισμού. Η ανεξαρτησία και η αυτοτέλεια του κινήματος, ακόμα και μέσα στο πλαίσιο της αριστερής και σοσιαλδημοκρατικής λογικής, καταπατήθηκε μέχρις εσχάτων. Το ίδιο συνέβη και με την εσωτερική δημοκρατία και την ισότιμη συμμετοχή όλων των δυνάμεων και απόψεων. Πέρα όμως από την κυρίαρχη αντισυνδικαλιστική λογική και πρακτική των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, υπάρχει ένα τεράστιο κενό σε επίπεδο απεύθυνσης, έκφρασης εργατικών συμφερόντων, εσωτερικής δημοκρατίας, στόχων, προτάσεων και στο κομμάτι της αριστεράς. Το ΠΑΜΕ αρμενίζει σε ένα πέλαγο αυτοεπιβεβαίωσης, σπρώχνοντας το πρόβλημα κάτω από το χαλί της μεικτής οικονομίας και χαϊδεύοντας το αυτί του μικροαστού που πλήττεται. Και με τον εργάτη και με το μικρό αφεντικό… Αρνείται να αποδεχτεί το αυτονόητο, ότι βρισκόμαστε λίγο πριν την «επαναστατική κατάσταση», άρα πρέπει να επιταχύνουμε τις διαδικασίες. Όλα περιορίζονται σε ένα δημοκρατικό κομματικό πλαίσιο, που θέτει ως ορόσημο την ημερομηνία των εκλογών.

Αλλά και οι υπόλοιπες αριστερές συνδικαλιστικές δυνάμεις, χωρίς τη διάθεση αυτοκαθορισμού, σέρνονται πίσω από μια στείρα, ρηχή και ανούσια κριτική στο κακό ΠΑΜΕ, που δεν ανοίγει την αγκαλιά του, να τις δεχτεί. Χωρίς σαφή προσανατολισμό που θα δείχνει προς την έξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα, πνίγονται ανάμεσα σε έναν παλιομοδίτικο, γραφικό σοσιαλδημοκρατικό, ρεφορμιστικό λόγο, της ευρωκαψούρας και τα πλατιά πολιτικά μέτωπα, που θα χωράνε τους πάντες. Σωματεία και συντονισμοί υποτάσσονται στις ανάγκες φωτισμένων πολιτικών πρωτοποριών ή ακόμα χειρότερα ηγετίσκων. Χρησιμοποιούνται διαδικασίες και όργανα για να καλύψουν την πείνα της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Ακόμα και η αρχικά φιλόδοξη απόπειρα του συντονισμού των πρωτοβάθμιων σωματείων, που έδειξε ότι συσπειρώνει ένα εργατικό δυναμικό, λειτούργησε τελικά ως όχημα για να περάσει η απόφαση των πολιτικών γραφείων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τόλμησε να έρθει σε σύγκρουση με αντιλήψεις και λογικές που καθηλώνουν αντί να προωθούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι η αδιαφορία και η υποτίμηση του ρόλου των εργατικών σχημάτων και παρεμβάσεων από τις ίδιες δυνάμεις όλο αυτό το διάστημα, της μνημονιακής επέλασης στην εργατική τάξη. Ο σημαντικότατος αυτός εργατικός φορέας απονευρώθηκε, ακριβώς για να μην αντικαταστήσει την σημασία και το «ειδικό βάρος» της πολιτικής οργάνωσης.

Επιβεβαιώνεται ξεκάθαρα πως το δόγμα «το κόμμα για την πολιτική, το σωματείο για…την λάτζα», διαπερνά ακόμα και σήμερα σχεδόν το σύνολο των συνδικαλιστικών δυνάμεων. Το χειρότερο όμως ίσως να μην είναι αυτό. Είναι η καθολική άρνηση να διεξαχθεί η συζήτηση, η αντιπαράθεση, η σύγκρουση στον φυσικό της χώρο: στον εργασιακό χώρο, με συνομιλητές και φορείς τους ίδιους τους εργαζόμενους και τα όργανα της τάξης μας, τα σωματεία. Το εργατικό κίνημα δεν πρέπει να τρέφει αυταπάτες. Υπεύθυνος είναι συνολικά ο καπιταλισμός και δεν φτιασιδώνεται, αλλά ανατρέπεται. Για να ανατραπεί απαιτείται να έχει απέναντί του ένα εργατικό κίνημα, αυτοτελές, ανεξάρτητο από κράτος, αστικές δυνάμεις, πολιτικούς φορείς. Ένα κίνημα ικανό να στήσει αναχώματα στην επίθεση του κεφαλαίου, να κατακτήσει, να συγκρουστεί, να δημιουργήσει .

Προχωράμε σε πλήρη οργανωτική αποχώρηση από την ΓΣΕΕ, συγκροτώντας τη νέα αντικαπιταλιστική συνδικαλιστική οργάνωση των εργατών, ξεκινώντας μέσα από τον πλατύ συντονισμό επιτροπών στους χώρους δουλειάς, εργατικών σχημάτων και σωματείων. Ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων μπορεί να λειτουργήσει σε αυτήν την κατεύθυνση όπως και αντιστοιχες πρωτοβουλίες από άλλα πρωτοβάθμια σωματεία, όπως τα «σωματεία βάσης». Επιτακτική είναι η ανάγκη συγκρότησης εργατικών σχημάτων με αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, που θα θέτουν ξεκάθαρα το ζήτημα της ανατροπής και του οργανωτικού διαχωρισμού από την ΓΣΕΕ. Μέτωπο για την υπέρβαση του νόμου 1264 το οποίο σημαίνει έξω το κράτος από τον εργατικό συνδικαλισμό και τις διαδικασίες του, έξω οι εργοδότες και οι άνθρωποί τους. Την συνδικαλιστική ενοποίηση κλάδων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό φορέα. Την αναβάθμιση των αιτημάτων, την υπέρβαση του συντεχνιασμού, την ανάδειξη και ανάπτυξη της αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργαζόμενους.

Στην πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος δεν υπήρξε όπως και δεν υπάρχει «αντικειμενικά ορθή» γραμμή. Επιβεβαιώνεται όμως εκ του αποτελέσματος ότι η επικράτηση των αστικών αντιλήψεων και της λενινιστικής λογικής, άνοιξαν το δρόμο για την απονεύρωση, απομαζικοποίηση, τον εκφυλισμό και την ήττα του συνδικαλισμού. Ασφαλώς και θα επιστρατευτούν «θεωρητικοί» του εργατικού κινήματος, να μας πείσουν για τα βαθύτερα αίτια της συνδικαλιστικής κρίσης, για την απροθυμία της τάξης ή για την δομική κρίση του συστήματος και όλων των θεσμών. Ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής πάνω στο πτώμα του συνδικαλισμού- εργαλείου της πολιτικής πρωτοπορίας.

http://www.provo.gr/poios-fovatai-ton-organwtiko-diaxwrismo/

Provo.gr,Αναλύσεις,Ανεργία,Απόψεις-γνώμες-αναλύσεις,Κοινωνία

Η ανεργία έσωσε το κεφάλαιο από την κρίση του

10/03/2015 Mavri Vanilia Σχολιάστε

imageedit_1_7669855732

Το παρακάτω σύντομο, εξαιρετικά περιεκτικό και κατανοητό κείμενο του Η.Ιωακείμογλου για την ανεργία περιέχει τόση πραγματική αλήθεια όσα αληθοφανή ψέμματα πουλάει το κράτος και το κεφάλαιο καθημερινά από τα μέσα προπαγάνδας του προκειμένου να διατηρεί την κυριαρχία του. Οι άνεργοι έχουμε λοιδωρηθεί από την κυρίαρχη ιδεολογία ως τεμπέληδες, άχρηστοι, άεργοι, αποτυχημένοι και ένα σωρό άλλα. Έχουμε πιεστεί να εσωτερικεύσουμε αυτή την ”αποτυχία”, έχουμε ενοχοποιηθεί μαζικά από τα νεοφιλελεύθερα παπαγαλάκια κ.ο.κ. Κανείς όμως από όλους τους ”πετυχημένους” δεν μίλησε με τους όρους που μιλάει το κείμενο. Είτε είναι αριστερός της κυβέρνησης και μας αντιμετωπίζει ως αντικείμενο φιλανθρωπίας είτε είναι μικρός και μεγάλος κεφαλαιοκράτης που υφαρπάζει τα κέρδη του στις πλάτες της εργατικής τάξης.

Προφανώς γιατί κανέναν απολογητή δεν συμφέρει η αλήθεια σχετικά με την οικονομική κρίση, το συσσωρευμένο κεφάλαιο, τα υπερκέρδη του και την ανεργία. Όλα αυτά τα παράσιτα που ζουν στη πλάτη της εργατικής τάξης ομονοούν πως η ανεργία είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης και πλέον είναι αναγκαία η ανθρωπιστική αντιμετώπιση των ανέργων και των φτωχών. Μια φράση που έχουμε βαρεθεί να την ακούμε. Μια φράση τόσο κενή περιεχομένου αν σκεφτούμε την κοινωνική καταστροφή που προκλήθηκε προκειμένου τα παράσιτα οι κεφαλαιοκράτες να σώσουν τα φράγκα τους. Και όσο για την ”ανθρωπιστική κρίση”, το έχουμε ξαναπεί, είναι ο ρόλος που ήρθε να παίξει ο σύριζα προκειμένου να διασφαλιστεί η ταξική ειρήνη. Προκειμένου να ξεκινήσει η ανάπτυξη τώρα που το ..συσσωρευμένο κεφάλαιο σώθηκε και τα περιθώρια κέρδους είναι ικανοποιητικά. Αλλά, δεν θα υπάρξει κανένα new deal, παρά μόνο διαχείριση της σφοδρής ταξικής υποτίμησης με τα ψίχουλα της ανθρωπιστικής βοήθειας των 200 εκτ ευρώ που υπόσχονται οι φιλάνθρωποι του σύριζα, τη στιγμή που οι τράπεζες, μόνο, ρούφηξαν κάτι εκατοντάδες δισεκατομμύρια τα τελευταία χρόνια.

Και μπορεί να μη μας νοιάζουν εμάς που προσβλέπουμε στην ταξική οργάνωση της εργατικής τάξης τα μέτρα που μπορεί να λάβει μια κυβέρνηση προκειμένου να σώσει το σύστημα από τις αντιφάσεις του ή να καταπολεμήσει την ανεργία, όπως προτείνει στο τέλος το κείμενο, και που έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει καμιά τέτοια κυβέρνηση να τα υλοποιήσει, συνοψίζουν όμως, σε αντίστιξη με τις μέχρι τώρα επιλογές και εξαγγελίες της αριστερής κυβέρνησης, τον ρόλο που αυτή ήρθε να επιτελέσει.

Mόνη λύση για την εργατική τάξη η ταξική οργάνωση, με στόχο την καταστροφή του κεφαλαίου και του κράτους.

Οι υπογραμμίσεις δικές μας

από ioakimoglou.net

Πως να μειώσουμε την ανεργία

Ο ελληνικός καπιταλισμός χαρακτηρίζεται σήμερα από ιστορικά υψηλά επίπεδα συσσωρευμένου κεφαλαίου σε σύγκριση με το ετήσιο προϊόν που μπορεί να παραχθεί από τη χώρα. Το μέγεθος αυτού του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου είναι τόσο μεγάλο, ώστε οι απαιτήσεις του να εισπράξει κέρδη, δηλαδή να ιδιοποιηθεί ένα μέρος του ετήσιου προϊόντος, είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν μέσα σε συνθήκες που ίσχυαν μέχρι το 2008. Πρόκειται για ένα κεφάλαιο που υπό κανονικές συνθήκες λειτουργίας του καπιταλισμού θα είχε απαξιωθεί μαζικά, ακριβώς επειδή δεν θα μπορούσε να «παράγει» κέρδη, επειδή θα είχαμε δηλαδή σταματήσει να αναγνωρίζουμε ως κοινωνία την απαίτησή του να ιδιοποιείται ένα μεγάλο μέρος του ετήσιου προϊόντος. Το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο όμως διασώζεται χάρη στην παρέμβαση του Κράτους, το οποίο εγγυάται στην τάξη των κεφαλαιοκρατών ότι θα λάβουν την αμοιβή τους. Η παρέμβαση αυτή λαμβάνει περισσότερες μορφές οικονομικού κανιβαλισμού, όπου ένα μέρος της κοινωνίας καταβροχθίζει το υπόλοιπο: η κεφαλαιοκρατική τάξη ιδιοποιείται ένα αυξανόμενο μερίδιο της παραγόμενης αξίας επιβάλλοντας διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας που αποδυναμώνουν πλήρως την θέση των εργαζόμενων τάξεων, καταβροχθίζει με πλειστηριασμούς και κατασχέσεις την «νεκρή εργασία» (δηλαδή τα περιουσιακά στοιχεία) που περιήλθαν στην κατοχή των υποτελών κοινωνικών τάξεων ως προϊόν της παρελθούσας εργασίας τους, φορτώνει το χρέος των τραπεζών στις εργαζόμενες τάξεις ανακατευθύνοντας σαν ταχυδακτυλουργός τις ροές του χρήματος κ.λπ.

Για να αποκτήσουν, όμως, αυτές οι μορφές κανιβαλισμού σταθερή και μόνιμη ύπαρξη, για να καθιερωθούν οι ανθρωποθυσίες που είναι αναγκαίες για τη διάσωση του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου, απαιτείται μια διαρκής άσκηση πολιτικής λιτότητας, μικρών ρυθμών μεγέθυνσης του ΑΕΠ και υψηλής ανεργίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλες οι προβλέψεις των διεθνών οργανισμών για τους μακροχρόνιους ρυθμούς ανάπτυξης είναι εξαιρετικά χαμηλές και ότι γίνεται διεθνώς συζήτηση για μακροχρόνια στασιμότητα (secularstagnation) της παγκόσμιας οικονομίας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ανεργία εμφανίζεται ως ο σημαντικότερος μοχλός διασφάλισης της υποταγής των υποτελών κοινωνικών τάξεων και ιδιαίτερα του πυρήνα τους, που είναι οι εργαζόμενες τάξεις. Η ανεργία δεν είναι, λοιπόν, απλώς ένα πρόβλημα της αγοράς εργασίας, είναι κεντρικό στοιχείο του κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων. Ούτε είναι πρωτίστως ένα ζήτημα πόσες επενδύσεις ή πόσες εξαγωγές θα κάνουμε, πόσες ώρες θα δουλεύουμε, πόσοι από εμάς θα εργάζονται στο δημόσιο τομέα κ.λπ. Αυτά βεβαίως πρέπει να απαντηθούν, αφού όμως πρώτα συνειδητοποιήσουμε ότι ο βασικός καθορισμός του ποσοστού ανεργίας είναι το ύψος της απαίτησης του κεφαλαίου επί του προϊόντος. Ο αριθμός των ανέργων είναι κυρίως το τμήμα εκείνο του εργατικού δυναμικού που αρνείται να απασχολήσει το κεφάλαιο επειδή δεν βρίσκει ότι είναι συμφέροντες οι όροι της απασχόλησής του. Όσο υψηλότερη είναι η απαίτηση του κεφαλαίου επί του προϊόντος, όσο υψηλότερος είναι ο στόχος που έχει θέσει για τα κέρδη, όσο μεγαλύτερο δηλαδή είναι το μερίδιο του προϊόντος που το κεφάλαιο θέλει να ιδιοποιηθεί, τόσο υψηλότερη είναι η μερίδα του εργατικού δυναμικού που παραμένει σε ανεργία (τόσο υψηλότερο είναι το ποσοστό ανεργίας).

Η συσχέτιση αυτή φαίνεται καθαρά, για την περίπτωση της Ελλάδας, στο διάγραμμα.

Εν συντομία, αυτό εξηγείται ως εξής: μέσα στην κρίση, τα περιθώρια κέρδους αυξήθηκαν για να εξυπηρετήσουν το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο που κινδύνευε να καταστραφεί. Αυτό, με τη σειρά του, για να επιτευχθεί, έπρεπε να μειωθούν οι μισθοί και ταυτοχρόνως να παραμείνουν σχετικά σταθερές οι τιμές, όπερ και εγένετο χάρη στη διαρθρωτική πολιτική του κράτους που αποδιάρθρωσε την αγορά εργασίας και άφησε άθικτο τον ανταγωνισμό στις αγορές προϊόντων. Αντιθέτως, σε πολλές περιπτώσεις ευνόησε τη συγκέντρωση του κεφαλαίου και τον περιορισμό του ανταγωνισμού. Μοιραία, η άνοδος της ανεργίας, που πυροδοτήθηκε από τον περιορισμό της ζήτησης, μετατράπηκε ολόκληρη σε αύξηση των περιθωρίων κέρδους.

Συνοψίζοντας, ο πυρήνας της ανεργίας καθορίζεται από το ύψος της απαίτησης του κεφαλαίου επί του προϊόντος. Αυτή η απαίτηση, με τη σειρά της, καθορίζεται από το μέγεθος του κεφαλαίου που έχει συσσωρευτεί σε σύγκριση με το ΑΕΠ. Όταν αυτό το κεφάλαιο είναι πέντε, έξι ή επτά φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ, όπως συμβαίνει σήμερα σε όλες τις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού, η διασφάλιση της αμοιβής του απαιτεί ακραία ένταση της εκμετάλλευσης της εργασίας (που στον κόσμο της στατιστικής εμφανίζεται ως περιθώριο κέρδους ή ως μερίδιο των κερδών στο ΑΕΠ). Για να είναι όμως δυνατός ένας τόσο αυξημένος βαθμός εκμετάλλευσης (ένα τόσο πολύ αυξημένο περιθώριο κέρδους), το ποσοστό ανεργίας πρέπει αντίστοιχα να είναι υψηλό.

Επομένως, στην ερώτηση «Πώς να μειώσουμε την ανεργία;», η απάντηση είναι ότι πρέπει να απαξιωθεί μεγάλο μέρος του κεφαλαίου ώστε να μειωθούν οι απαιτήσεις του κεφαλαίου επί του προϊόντος. Αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους, όπως π.χ. αυξάνοντας τον κατώτατο μισθό και δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για τη διάχυση των αυξήσεων σε ολόκληρη τη μισθολογική κλίμακα, αφήνοντας τους μετόχους των τραπεζών, τους κατόχους μετοχών και ομολόγων, τις επιχειρήσεις που δεν μπορούν να επιζήσουν χωρίς σκλάβους και λοιπούς κατόχους υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου να υποστούν απώλειες, υιοθετώντας μια φορολογική πολιτική υψηλών συντελεστών για τα κέρδη και τις μεγάλες περιουσίες, διαγράφοντας χρέη των εργαζόμενων τάξεων προς τις τράπεζες κ.λπ.

http://www.provo.gr/h-anergia-eswse-to-kefalaio/

Provo.gr,Αναλύσεις,Αντιπληροφόρηση,ΦΥΛΑΚΕΣ

Ο τρομονόμος 187Α με απλά λόγια

10/03/2015 Mavri Vanilia Σχολιάστε

sygeneis-filoi

από gr.contra.info

Είναι βέβαιο ότι ο τρομονόμος, ή αλλιώς (και κυρίως) το άρθρο 187Α του Ποινικού Κώδικα, φτιάχτηκε με κύριο σκοπό την εξουδετέρωση του ένοπλου αντάρτικου πόλης και την αποθάρρυνση τυχόν μιμητών του. Ο εξοντωτικές ποινές που έχουν μέχρι σήμερα επιβληθεί σε αυτό, είναι ενδεικτικές. Ωστόσο σε αυτόν τον πόλεμο που έχει εξαπολυθεί από το κράτος και όσο θα υπάρχει αυτός ο νόμος, κανένας δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής…

Αφού δεν συμμετέχω σε ‘’τρομοκρατικές’’ ενέργειες, παρά μόνο σε νόμιμες συνδικαλιστικές δράσεις, πορείες, διαμαρτυρίες κ.λπ. μπορεί να κατηγορηθώ με τον 187^Α;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:ΝΑΙ

Το περίφημο άρθρο 187^Α χαρακτηρίζει σαν τρομοκρατικές ενέργειες ακόμα και πλημμελήματα. Έτι αδικήματα όπως η ‘’διακεκριμένη φθορά ξένης περιουσίας’’ (σχεδόν κάθε δίωξη συλληφθέντα σε διαδήλωση) και η ‘’διατάραξη ασφάλειας των συγκοινωνιών’’, αλλά και η έκρηξη (μολότωφ) μπορεί να θεωρηθούν ‘’τρομοκρατικές’’ ενέργειες, αρκεί ο αστυνόμος και ο δικαστής να κρίνουν ότι με αυτές τις ενέργειες είναι δυνατόν να βλαφτεί σοβαρά η χώρα ή ένας διεθνής οργανισμός ή ότι έχουν σκοπό να εκφοβίσουν σοβαρά έναν πληθυσμό ή να εξαναγκάσουν μια δημόσια αρχή ή διεθνή οργανισμό ή την κυβέρνηση.
Υπάρχουν μεγάλα περιθώρια αυθαιρεσίας στην κρίση μιας ενέργειας, στο κατά πόσο δηλαδή είναι δυνατόν να ‘’βλάψει σοβαρά μια χώρα ή ένα διεθνή οργανισμό’’. Το κριτήριο είναι προφανώς αυθαίρετο και υποκειμενικό, και θα εξειδικεύεται από τους δικαστές, τους ανακριτές και –βεβαίως- τους αστυνομικούς.
Ακόμα και πράξεις όπως π.χ μια διαδήλωση ή απεργία σε Οργανισμό Κοινώς Ωφέλειας, στο βαθμό που είναι αρκετά μεγάλη, μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι δυνατό ‘’να εξαναγκάσει’’ δημόσια αρχή ή διεθνή οργανισμό ή την κυβέρνηση να υποχωρήσει.
Τέλος, ακόμα και η πιο ‘’νομιμόφρονη’’ αντικαπιταλιστική πάλη, που σκοπό δεν μπορεί να έχει παρά την ανατροπή των πολιτικών και οικονομικών δομών της χώρας, μπορεί να αναχθεί σε ‘’τρομοκρατική δράση’’.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, δεν μπορείς ποτέ να είσαι βέβαιος ότι δεν θα διωχθείς με βάση τον τρομονόμο.

‘’Μπορώ να διατηρώ προσωπικές και φιλικές σχέσεις με άτομα του ανατρεπτικού χώρου, προς τα οποία μπορώ να προσφέρω και τη βοήθεια μου αν τη χρειαστούν, χωρίς να συμμερίζομαι κατ’ ανάγκη και τις απόψεις τους;’’

ΑΠΑΝΑΤΗΣΗ: ΟΧΙ

Με την παρ. 6. ποινικοποιείται και η παροχή πληροφοριών και υλικών μέσων καθώς και η οικονομική ενίσχυση σε οργανώσεις ή σε άτομα τα οποία τελούν ‘’τρομοκρατικές’’ ενέργειες, εφόσον γίνονται με σκοπό τη διευκόλυνση της τέλεσης των πράξεων αυτών, ασχέτως μάλιστα εάν τελικά επιτεύχθηκε διευκόλυνση ή ήταν δυνατό να επιτευχθεί. Και όχι απλώς ποινικοποιείται αλλά τιμωρείται με κάθειρξη μέχρι 10 ετών.

‘’Είμαι ελεύθερος να έχω τις οποιεσδήποτε πολιτικές πεποιθήσεις και την οποιαδήποτε ιδεολογία;’’

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ΟΧΙ

Ο ν. 2829/2001: εισάγει τη δίωξη του φρονήματος και την έννοια του υπόπτου στη θέση του κατηγορούμενου. Βρίθει αορίστων, νομικά και πραγματικά, εννοιών, των οποίων ο προσδιορισμός επαφίεται στην ερμηνεία των διωκτικών και δικαστικών αρχών. Η έννοια του υπόπτου υπάρχει στη ζωή μας καθημερινά.
Εισάγει νέα φρονηματικά αδικήματα, διαχέει στον κορμό του ποινικού κώδικα την έννοια του εχθρού, ο οποίος είναι ταυτόχρονα εσωτερικός και εξωτερικός, προσδιοριζόμενος μόνο από την πιθανολογούμενη εχθρότητα του προς τις πολιτικές κοινωνικές και οικονομικές δομές του κοινωνικοοικονομικού συστήματος, εγχώριου και διεθνούς.
Η νομιμότητα έχει αποκτήσει γκρίζες ζώνες στις οποίες συνωστίζεται η πλειοψηφία των πολιτών και όχι μόνο οι συμμετέχοντες σε συλλογικές αγωνιστικές δραστηριότητες (πολύ περισσότερο βέβαια αυτοί).

‘’Αφού δεν ανήκω σε κανενός είδους πολιτική ομάδα μπορεί να κατηγορηθώ με τον 187^Α;’’

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ΝΑΙ

Με το άρθρο 187^Α, ως τρομοκρατικές ορίζονται πλέον πράξεις που διαπράττονται όχι μόνο από συγκροτημένη ομάδα αλλά και από μεμονωμένο άτομο, χωρίς την ένταξη σε ‘’τρομοκρατική’’ οργάνωση… Έτσι, ως ‘’τρομοκράτης’’ μπορεί να χαρακτηριστεί οποιοσδήποτε μεμονωμένος δράστης.

‘’Εχει το κράτος το δικαίωμα να παρακολουθεί την προσωπική μου ζωή και τις συνήθειές μου;’’

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ΝΑΙ

Με τους ν. 2331/2005 και 3691/08 που συμπλήρωσαν αργότερα το ‘’αντιτρομοκρατικό’’ πλαίσιο, πραγματοποιείται η συγκρότηση δικτύου πανκοινωνικής παρακολούθησης, καταγραφής και ελέγχου του συνόλου των στοιχείων που συγκροτούν κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, με τις κάθε είδους χρηματοπιστωτικές, ασφαλιστικές κ.λπ. εταιρείες να αποκτούν ανεξέλεγκτο θεσμικό ρόλο για το φακέλωμα των πολιτών πρόσφορο φυσικά για κάθε χρήση.
Επίσης ρυθμίζονται μια σειρά θεμάτων σε βάρος των ‘’υπόπτων’’ πολιτών όπως:
Η προστασία και ανωνυμία των μαρτύρων κατηγορίας.
Η δυνατότητα απαλλαγής εκείνων οι οποίοι θα δώσουν χρήσιμες πληροφορίες για τις ‘’τρομοκρατικές’’ ενέργειες και οργανώσεις.
Η δυνατότητα επιβολής ελαττωμένης ποινής στους μεταμεληθέντες.
Η άρση του απορρήτου των επικοινωνιών.
Η ηλεκτρονική παρακολούθηση.
Η ανέλεγκτη χρήση προσωπικών δεδομένων.
Ειδικές ρυθμίσεις για την ανάκριση, π.χ βίαιη λήψη DNA κ.ά

‘’Τελικά, ακόμα και αν κάποιος κατηγορηθεί σαν μέλος ‘’τρομοκρατικής’’ οργάνωσης, δεν θα πρέπει να αποδειχτεί ότι διέπραξε κάποιο από τα αναφερόμενα στο νόμο αδικήματα;’’

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ΟΧΙ

Ποινικοποιείται η συμμετοχή σε ‘’τρομοκρατική οργάνωση’’ ακόμα κι αν δεν τελέστηκε ποτέ καμιά από τις πράξεις που περιγράφονται στο νόμο.

‘’Εμπιστεύομαι τη δικαιοσύνη. Δεν δικαιούνται μια δίκαιη δίκη όλοι οι πολίτες;’’

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: ΟΧΙ

Οι περιπτώσεις των αδικημάτων του 187^Α κανονικά δικάζονται στα μικτά ορκωτά δικαστήρια, δηλ. με παρουσία ενόρκων. Εντελώς αντίθετα, παραβιάζοντας ακόμα και το δικό τους σύνταγμα (άρθρο 97 παρ. 1) δικάζονται στα Τριμελή (διορισμένα) Εφετεία Κακουργημάτων, μόνο από επαγγελματίες δικαστές.
Γίνεται αναβάθμιση ποινικής μεταχείρισης ‘’τρομοκρατικών’’ αδικημάτων. Οι κλοπές, ληστείες, πλαστογραφίες και άλλα οικονομικά αδικήματα αναβαθμίζονται σε διακεκριμένα όταν αυτά θεωρηθούν ότι αποσκοπούν στην προπαρασκευή ‘’τρομοκρατικών’’ ενεργειών.
Νομοθετούνται εξαιρετικά δυσμενείς διακρίσεις για την παραγραφή και την υφ’ όρον απόλυση. Οι ‘’τρομοκρατικές’’ πράξεις με ποινή ισοβίων παραγράφονται μετά από 30 χρόνια ενώ στο κοινό ποινικό δίκαιο η παραγραφή των ίδιων πράξεων είναι 20ετής.

Η αντιτρομοκρατική νομοθεσία θεσπίστηκε ακριβώς για να επιδράσει στη ρύθμιση των σχέσεων κράτους και πολιτών. Δημιούργησε ένα χώρο απουσίας δικαιωμάτων ανάμεσα στους πολίτες και το κράτος. Από τη στιγμή που ο πολίτης έρχεται, εκούσια ή μη, σε αντιπαράθεση με αυτές, εντάσσεται στο χώρο αυτόν που εκχωρεί αναγκαστικά το σύνολο των δικαιωμάτων του, στα ‘’πάντοτε αρμόδια’’ όργανα του κράτους, τα οποία θα ερμηνεύσουν, παραμορφώνονται ή και ακυρώνοντας τα, προκειμένου να προστατευτούν οι δομές και να εξουδετερωθεί η απειλή. Αυτός ο χώρος απουσίας δικαιωμάτων εφαρμόζεται ήδη σήμερα, ολοένα και με μεγαλύτερη οξύτητα, στους κάθε είδους συλληφθέντες αγωνιστές.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, ζητάμε την άμεση οριστική κατάργηση του άρθρου 187^Α, του νέου ‘’ιδιώνυμου’’ για την εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων του συστήματος.

Συγγενείς και φίλοι κρατουμένων και διωκόμενων αγωνιστών
Sygeneis-filoi@espiv.net

http://www.provo.gr/187a/

29ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ: ένα συνέδριο χωρίς πρόγραμμα δράσης
Να αλλάξουμε πορεία! ΕΝΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΡΑΣΗΣ Να αλλάξουμε πορεία! Το 29ο συνέδριο της ΠΟΣΕ-ΕΦΚΑ ολοκληρώθηκε με επιτυχία το τριήμερο 22-24 Απριλίου στα Ιωάννινα. Αυτό τουλάχιστον δήλωσαν οι παρατάξεις που πλειοψηφούν στο διοικητικό συμβούλιο, αφού ο διοικητικός και οικονομικός απολογισμός εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία. Ίσως επιτυχία να θεωρήθηκε το γεγονός ότι στο συνέδριο εκλήθη ο […]
Για τη δίκη των βασανιστών του Βασίλη Μάγγου
Να καταδικαστούν όλοι οι αστυνομικοί οι υπεύθυνοι για τον βασανισμό και τη δολοφονία του Βασίλη Μάγγου Στις 24/1/2024 συνεχίζεται η δίκη των τριών αστυνομικών που χτύπησαν τον Βασίλη Μάγγο, τρεισήμισι χρόνια πριν, μια δίκη που ξεκίνησε με την πρόθεση των πολιτικών, διωκτικών και δικαστικών αρχών να ολοκληρωθεί αυθημερόν, χωρίς πολιτική αγωγή, χωρίς αυτόπτες μάρτυρες και […]
Ο ΣΥΡΙΖΑ συντρίφτηκε – Ο Προδομένος Λαός ΟΧΙ!
Ο ΣΥΡΙΖΑ συντρίφτηκε – Ο Προδομένος Λαός ΟΧΙ! Ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου του ΕΕΚ ΚΑΤΩ Η ΜΟΝΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΕΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ! ΝΑ ΓΙΝΕΙ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ! Το διεθνές κεφάλαιο, η Ουάσιγκτον, οι Βρυξέλες, η άρχουσα τάξη και το Χρηματιστήριο θριαμβολογούν περισσότερο και από την ελληνική Δεξιά και τον αρχηγό της Μητσοτάκη […]
Να αποσυρθεί η δίωξη κατά του Παναγιώτη Κάτσαρη
ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΩΞΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΚΑΤΣΑΡΗ Η Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση καταδικάζει τη συνδικαλιστική δίωξη που έχει ασκηθεί κατά του Προέδρου του Συλλόγου Εργαζομένων ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ (ΣΥΛ.Ε.Ε.Γ.Ο) Παναγιώτη Κάτσαρη γιατί την 8 Μάρτη, ημέρα γενικής απεργίας για το έγκλημα των Τεμπών μαζί με άλλους εργαζόμενους περιφρούρησε την απεργία στους χώρους δουλειάς (Ινστιτούτο Καλαμάτας ΔΑΟΚ) […]
ΕΕΚ: Όλοι/ες στις κινητοποιήσεις του Συντονισμού Συλλογικοτήτων Βόλου για τη δίκη των βασανιστών του Βασίλη Μάγγου.
Όχι στη συγκάλυψη των βασανιστών του Βασίλη Μάγγου Όλοι/ες στην πανελλαδική κινητοποίηση στο Βόλο Σάββατο 15/10, 12πμ, πλ. Ελευθερίας & Παρασκευή, 21/10, 9πμ, Δικαστήρια Βόλου Στις 21/10/2022 εκδικάζεται η αυτεπάγγελτη δίωξη που άσκησε ο Εισαγγελέας Βόλου κατά τριών μόνο αστυνομικών που χτύπησαν ανελέητα το Βασίλη Μάγγο έξω από τα Δικαστήρια Βόλου. Ένας τέταρτος απαλλάχθηκε, ενώ […]
ΕΦΚΑ: απεργία 16/2/2022 για το νέο νομοσχέδιο λαιμητόμο για τους εργαζόμενους και την κοινωνική ασφάλιση
ΚΑΤΩ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ-ΠΙΝΟΣΕΤ ΚΑΤΩ ΤΑ ΞΕΡΑ ΣΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ Το νέο νομοσχέδιο Χατζηδάκη είναι ένα βήμα ακόμα προς την ιδιωτικοποίηση της Κοινωνικής Ασφάλισης και του στενού Δημόσιου Τομέα. Μοναδική απάντηση μας σε αυτό πρέπει να είναι οι μαζικοί, διαρκείας και οργανωμένοι απεργιακοί αγώνες. Ο Χατζηδάκης και η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχουν έναν […]
Για τη ζωή: Βόλος 22/1, 12πμ πλ. Αγ. Νικολάου
Πανελλαδική ημέρα δράσης για την υγεία Συγκέντρωση Σάββατο 22/1, 12μμ, πλ. Αγ. Νικολάου, Βόλος. Η Υγεία ΔΕΝ είναι εμπόρευμα! Η ζωή μας πάνω από τα κέρδη τους. Η Υγεία του λαού δεν χτίζεται με περικοπές προϋπολογισμού, ακρίβεια, διαχωρισμούς, πρόστιμα και απολύσεις Έχουν περάσει δύο χρόνια από το ξέσπασμα της πανδημίας. Η κρατική διαχείριση και η […]
Νόμος Χατζηδάκη (Ν.4808/2021): Στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης. Να ανατραπεί!
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ (4808/21) ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΤΑΓΗ, ΚΑΜΙΑ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΩΝ ΔΙΑΤΑΞΕΩΝ ΤΟΥ Ο νόμος 4808/21, το αντεργατικό τερατούργημα με την υπογραφή του υπ. Εργασίας Χατζηδάκη που ψηφίστηκε τον Ιούνη του 2021, αποτελεί επιλογή στρατηγικής σημασίας για την κυβέρνηση και το καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετεί. Θέλει να διαλύσει το 8ωρο και να ισοπεδώσει τα εργασιακά […]
Εργαζόμενοι στον ΕΦΚΑ: Μετωπική σύγκρουση με τον Χατζηδάκη. Να παραιτηθεί αυτός και να ανατραπεί ο νόμος του!
ΑΜΕΣΗ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ 24ΩΡΗΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΣΤΟΝ ΕΦΚΑ ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΚΑΙ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΜΕ 24ΩΡΕΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ & ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ Μετά την απαγόρευση των απεργιών, απαγόρευση και των αδειών! Ο Χατζηδάκης, επαγγελματίας provocateur, ο συρφετός των κολαούζων-αυλοκολάκων, διοικητές, υποδιοικητές, μανατζαρέοι και οι δεξιοί ψάλτες των συνδικαλιστικών μας οργάνων είναι αποφασισμένοι να διαλύσουν την Κοινωνική Ασφάλιση ως εξόφληση της επιταγής […]
Νόμος Χατζηδάκη: Να μείνει στα χαρτιά ή να ανατραπεί;
ΚΑΛΕΣΜΑ ΓΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ν. ΧΑΤΖΗΔΑΚΗ Τετάρτη 27 Οκτωβρίου, στο Εργατικό Κέντρο Αθήναςστον 3ο όροφο, στις 6:00 (ώρα προσέλευσης 5:30 μμ)Δεν έχουν περάσει παρά λίγοι μήνες από το πλήγμα που δέχτηκε ο κόσμος της εργασίας με την ψήφιση του ν/σ Χατζηδάκη, την κατάργηση του 8ωρου, του δικαιώματος της απεργίας, τη σύνθλιψη της συνδικαλιστικής δράσης. […]

Κάλεσμα συμπαράστασης στους αγωνιστές από την Τουρκία
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ Σας καλούμε έξω από το υπουργείο Δικαιοσύνης την Τρίτη 18 Μάρτη και ώρα 15.00, όπου θα γίνει συνάντηση αντιπροσωπείας φορέων και […]
Λεφτά υπάρχουν! Όχι όμως για τους ανασφάλιστους πολίτες
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ Λεφτά υπάρχουν! Όχι όμως για τους ανασφάλιστους πολίτες. «7,9 δισ. ευρώ δίδονται ως εγγυήσεις σε δύο τράπεζες αλλά 700 εκ. ευρώ δεν […]
“Η κρίση στο χώρο του βιβλίου και η αυτοδιαχείριση ώς κοινωνική ανάγκη”, στο Paratodos
ΣΥΒΧΑ: Κάλεσμα σε σύσκεψη εργατικών σωματείων για διακλαδική απεργία και Πρωτομαγιά
ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΤΑ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ Ως συνέχεια των μέχρι τώρα προσπαθειών για τη διοργάνωση δια-κλαδικής απεργίας τον Ιούνη ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής καλεί σε […]
Ανοιχτή Συνέλευση για τις φυλακές υψίστης ασφαλείας και την κατάργηση των αδειών στους πολιτικούς κρατούμενους
ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΔΡΑΣΕΩΝ ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΘΕΣΗΣ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ : 1) ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΥΨΙΣΤΗΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ 2) ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ […]

Chile: November of Vengeance
On the morning of November 19, 2015, Kevin, 18 years old, in complicity with the night, rode his bicycle to the perimeter of the Gendarmerie School of San Bernardo, armed with a bomb, a lighter and a blade. After the detonation, the police bastard who came after his steps after a long investigation, captures him […]
Australia: Second issue of Paper Chained journal published
Received on 19/11/2018: The second issue of Paper Chained has been published online. This is a journal that supports publication of writings and artistic expressions from people affected by incarceration. Click here to download the PDF, and visit the blog of Running Wild here to read more.
Poland: Compilation of recent antifascist graffiti
Received on 19/11/2018:
Yogyakarta, Indonesia: Banner in solidarity with anarchists and antifascists in Russia
Received on 16/11/2018: A banner tied in Yogyakarta, reading: “SOLIDARITY WITH ALL ANARCHIST AND ANTI-FASCIST IN RUSSIA, LONG LIVE ANARCHY! MIKHAIL”. Anarchists and Anti-Fascists in Russia have faced a wave of repression from the State following an action carried out by a 17-year-old young anarchist named Mikhail Zhlobitsky who blew himself up at the Arkhangelsk […]
Melbourne, Australia: Mural in memory of Mikhail Zhlobitsky
Received on 10/11/2018; for the case of Mikhail Zhlobitsky check here and here:Narrm / Melbourne so-called Australia: Graffiti mural in memory of 17 year old Russian Anarchist-Communist Mikhail Zhlobitsky who died while carrying out an explosive attack against the FSB (Federal Security Service) Regional Headquarters in Arkhangelsk, Russia on October 31st. “Never Forget Our Fallen […]
Gap, France: Freedom for the «7 of Briançon» !
sent 11/1/18 They are facing potential incarceration for helping migrants in danger in the French Alps. Bastien, Benoit, Eléonora, Juan, Lisa, Mathieu et Théo will face justice on November 8th in Gap. They are prosecuted for «helping undocument foreign nationals to enter national territory, in organized gang”. The envisaged penalty is 10 years in prison […]
Milano, Italy: Villa Vegan Squat is under eviction threat! Days of resistance!
Updates – Tuesday 30th October This morning Villa’s eviction didn’t happen. We stand ready to defend the place. In the last few days lots of people came bringing solidarity and we continued organising the resistance together, working on the barricades and discussing on what to do in case of actual eviction. The Halloween Taz organized […]

omnia sunt communia

Αρχείο κατηγορίας Provo.gr

Ο επαναστατικός συνδικαλισμός κατά την διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πόλεμου

Τα Εξάρχεια δεν είναι για όλους. Και καλά κάνουν.

Μια ανασκόπηση των γεγονότων του ’06-07 στο εκπαιδευτικό κίνημα

Ενημέρωση του Κοινού από τους Εργαζόμενους της VODAFONE

Σκουριές: πώς εταιρεία και αστυνομία στήνουν εμφύλιο στην περιοχή

Παρέμβαση στο εργοτάξιο Π.Κ.Ι.Σ.Νιάρχος για το καθεστώς των υποχρεωτικών υπερωριών στο εργοτάξιο του «Κέντρου Πολιτισμού Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος» στη Καλλιθέα,

Δύναμη από την αλληλεγγύη: μια συνέντευξη με τον Ουαλίντ Τάλεμπ

Απεργία πείνας μεταναστών στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Κορίνθου

Ο ελληνικός φασισμός δολοφόνησε τον Βαγγέλη Γιακουμάκη

Ποιος φοβάται τον οργανωτικό διαχωρισμό;

Η ανεργία έσωσε το κεφάλαιο από την κρίση του

Ο τρομονόμος 187Α με απλά λόγια