Η εργατική τάξη δέχεται εδώ και περισσότερα από τέσσερα χρόνια μια ανεπανάληπτης έντασης επίθεση από το Κεφάλαιο. Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, που ασκείται με πρόσχημα την κρίση, είναι –μόνο στην Ελλάδα- η εξώθηση του 1/3 του πληθυσμού στην ανεργία, το πέταγμα 4 εκατομμυρίων ανθρώπων εκτός κοινωνικής ασφάλισης, η μείωση του μέσου εισοδήματος των εργαζόμενων και των συνταξιούχων στο μισό.

Οι κοινωνικές δημόσιες υπηρεσίες καταργούνται ή οδηγούνται στη διάλυση. Σχολεία και νοσοκομεία κλείνουν, προκαλώντας εκρηκτική αύξηση της παιδικής θνησιμότητας στην Ελλάδα, την ίδια στιγμή που η χώρα αναδεικνύεται σε πρωταθλήτρια Ευρώπης στους θανάτους από γρίπη, μετά το πέρας του πιο ήπιου Χειμώνα των τελευταίων χρόνων.

Από τις 6 Δεκεμβρίου του 2008 μέχρι τις 12 Φεβρουαρίου του 2012, η Ελλάδα υπήρξε έναμεγάλο εργαστήρι αγώνων, εξεγέρσεων και αντιστάσεων απέναντι σε αυτές τις πολιτικές. Εκατομμύρια άνθρωποι, ντόπιοι και μετανάστες, όχι μόνο κατέβηκαν στον δρόμο, αλλά συγκρούστηκαν και ευθέως με το Κράτος το Κεφάλαιο και τις μονάδες καταστολής που διαθέτουν. Δημιούργησαν νέες δομές στο εσωτερικό των σωματείων και ανέδειξαν τις δυνατότητες ομοσπονδιακού συντονισμού τους, στην κατεύθυνση απεγκλωβισμού τους εργατικού κινήματος από τον κρατικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και τις καταστρεπτικές του συνέπειες.

Είναι όμως βέβαιο ότι ζούμε μια περίοδο υποχώρησης αυτής της τάσης. Με άξονα τις εκλογές του 2012 και από εκεί και πέρα, ένα μεγάλο τμήμα του κοινωνικού κινήματος έχει βυθιστεί στη δίνη τουκοινοβουλευτικού κρετινισμού, περιμένοντας να λυθούν τα προβλήματα δια της ανάθεσης και της διαμεσολάβησης. Δύο αιώνες δράσης τους εργατικού κινήματος όμως, μαρτυρούν ότι αυτό δεν έγινε ποτέ. Από το Σικάγο μέχρι το Βόλο, από τους πρώτους νεκρούς για το 8ωρο και μέχρι σήμερα, ό,τι κέρδισαν οι εργάτες το κέρδισαν στον δρόμο μόνοι τους και όχι στις κάλπες και τα κοινοβούλια.

Μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια της εργατικής υποχώρησης, οι εργάτες και οι εργάτριες χάσαμε πολλαπλάσια από όσα χάσαμε την πρώτη και (θεωρητικά) πιο σκληρή περίοδο της κρίσης. Είναι αναγκαίο να περάσουμε σε διαδικασία ανασύνταξης του συνδικαλιστικού κινήματος μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς, χωρίς κοινοβουλευτικές αυταπάτες και χωρίς ψευδαισθήσεις ότι με τον καπιταλισμό σε κρίση μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε ανακωχή ή εκεχειρία.

Είναι αναγκαίο να συντονίσουμε τη δράση μας μέσα από σωματεία, σχήματα, εργατικές παρεμβάσεις, απεργιακές επιτροπές και τοπικά σχήματα που συναντιούνται με τον κόσμο της ανεργίας, της επισφάλειας και της εργασιακής περιπλάνησης, προκειμένου να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις για τη δημιουργίας μιας νέας Συνομοσπονδίας της Εργασίας σε ταξική, επαναστατική και αντικαπιταλιστική παρέμβαση. Να προετοιμάσουμε τη Γενική Αντικαπιταλιστική Απεργία Διαρκείας, το πραγματικό όπλο των εργαζομένων απέναντι στα αφεντικά, να τσακίσουμε τον φασισμό στις εργατικές συνοικίες και να μην επιτρέψουμε κανέναν διαχωρισμό των εργατών, φυλετικό, εθνικό, σεξιστικό ή άλλο.

Εμπνεόμενοι από το πνεύμα της εξέγερσης του Σικάγου για το 8ωρο, πεπεισμένοι ότι η απελευθέρωση της εργατικής τάξης θα είναι έργο της ίδιας ή δεν θα υπάρξει καθόλου, απαλλαγμένοι από κάθε αυταπάτη για τις δυνατότητες κοινοβουλευτικής αλλαγής μέσα στο σύστημα, να ξαναβγούμε στον κόσμο για να τον κατακτήσουμε όλον.

Το ερώτημα έχει πλέον τεθεί καθαρά προς όλους: Ή θα οργανωθούμε σε επαναστατική και συνδικαλιστική κατεύθυνση ή θα αφήσουμε τον καπιταλισμό να στείλει τις ζωές μας στα χαμένα.

–          ΝΑ ΓΕΝΝΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΣΙΚΑΓΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ, ΞΑΝΑΔΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ

–          ΝΑ ΞΕΜΠΕΡΕΥΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΤΩΝ ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, ΣΥΓΚΡΟΤΩΝΤΑΣ ΤΑ ΝΕΑ ΤΑΞΙΚΑ, ΟΡΙΖΟΝΤΙΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

–          ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΟΥΜΕ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ, ΣΕ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΚΑΙ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

–          ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΝΤΟΠΙΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ

http://rocinante-volou.blogspot.gr/