γραφει ο salut y Ⓐnarcosindicalismo
Αφορμή γ’αυτό το δημοσίευμα, στάθηκε ο επικίνδυνος και συνάμα ξεκάθαρος τρόπος, με τον οποίο υπήρξε -πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει, αυτή είναι άλλωστε η ουσία της αστικής πολιτικής- ο απόλυτος εκφασισμός της πολιτικής. Τα ποσοστά του ναζιστικού εκτρώματος δεν μπορεί παρά να αποτελέσουν αντικείμενο σχολιασμού ξεχωριστά.
Η ποδοσφαιροποίηση και μέσω αυτής ο εκφασισμός της πολιτικής δεν είναι καινούργιο πρόβλημα. Ανέκαθεν τα γεράκια της πολιτικής χρησιμοποιούσαν τη δημοφιλία αθλητών -ειδικά μπασκετικών και ποδοσφαιριστών- για να ανεβάσουν τις δικές τους επιδόσεις, με ποσοστά που θα τους χάριζαν την πολυπόθητη αυτοδυναμία.Στις τελευταίες εκλογές, ωστόσο, το κακό παράγινε.
Από τις δηλώσεις, χάριν αστεϊσμού, του προέδρου του Σύριζα ότι “τα καλύτερα γκολ μπαίνουν στο δεύτερο ημίχρονο” μέχρι την εκλογή του πρώην φυλακόβιου, για στημένα παιχνίδια στο ποδόσφαιρο Μπέου,έχει κυλήσει πολύ νερό στην πολιτική οπαδικότητα. Οπαδικότητα με χαρακτηριστικά ποδοσφαιροποίησης, που πάντα είχε σαν στόχο να πολώσει και να συσπειρώσει του ψηφοφόρους του κάθε κόμματος.
Ας μιλήσουμε με παραδείγματα. Η εκλογή Ζαγοράκη τι παραπάνω έχει να προσφέρει στην, ούτως η άλλως, απαξιωμένη από μεγάλη μερίδα του λαού, πολιτική ζωή του τόπου;
Η εμπλοκή του εφοπλιστή,προέδρου του Ολυμπιακού, Μαρινάκη στην τοπική αυτοδιοίκηση, ο οποίος μάλιστα με τόσο ξεδιάντροπο τρόπο, χρησιμοποίησε τους οπαδούς-πρόβατα της ομάδας του, τι παραπάνω έχει να προτείνει στην τοπική κοινωνία του Πειραιά;
Αντιθέτως, στόχο τον εκφοβισμό και τον επηρεασμό των ψηφοφόρων, είχαν οι επιθέσεις, όχι μόνο των οπαδών του ναζιστικού εκτρώματος της Χ.Α, αλλά και φουσκωτών μπράβων και οπαδικών τραμπούκων.
Καπνογόνα, οπαδικά συνθήματα όπως “είναι τρελός ο πρόεδρος” και σημαίες του Ολυμπιακού, δώσανε γηπεδικό άρωμα σε αυτές τις εκλογές.
Εδώ θα πρέπει να γίνει μια ιδιαίτερη μνεία στην προνομιακή σχέση των χρυσαυγιτών με τον πρόεδρο της ΠΑΕ Ολυμπιακός και τη διαπλοκή με τα οπαδικά. Έχει πολλές φορές διατυπωθεί η υποψία ότι,ο πρόεδρός της έχει χρηματοδοτήσει, ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν, το νεοναζιστικό έκτρωμα. Είναι γνωστό ότι στα Μανιάτικα του Πειραιά, προπύργιο του Ολυμπιακού, η Χ.Α. έπαιρνε και παίρνει τα μεγαλύτερα ποσοστά. Είναι γνωστή επίσης η ενασχόληση κατοίκων της συγκεκριμένης περιοχής με κυκλώματα της νύχτας.
Η επιλογή, επίσης, να κατέβει σε αυτές τις εκλογές το “Παναθηναϊκό Κίνημα” ήταν μια ξεκάθαρη επιλογή ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής, με στόχο τα κατώτερα συναισθήματα του οπαδού-πρόβατου, που σχεδόν αντανακλαστικά θεωρεί, πως ό,τι περιέχει τον όρο “παναθηναϊκό” είναι apriori σωστό,αφού με έναν τρόπο συνδέεται με την αγαπημένη ομάδα τους.
Η επιλογή Μπέου στον Βόλο, δείχνει ξεκάθαρα ότι ο λαουτζίκος, αυτή η λούμπεν απολιτίκ μάζα, έχει επικίνδυνα κριτήρια για το τι είναι “χρηστό” και “χρήσιμο” στην τοπική κοινωνία.
Αυτό, βέβαια, όταν δεν ψηφίζει συμφεροντολογικά ή μαζοχιστικά (ακόμα και με την πιο ακραία μορφή του αυτοτραυματισμού θα τολμούσε κανείς να πει) τα κόμματα που εδώ και 40 χρόνια τον χλευάζουν,πραγματώνοντας τα δικά τους σχέδια, που φυσικά εξυπηρετούν, όχι τον ίδιο τον λαό, αλλά τα συμφέροντα της ίδιας της κυβέρνησης και της μεγαλοαστικής τάξης.
Ο ίδιος, ο “κυρίαρχος” λαουτζίκος, που δεν ντρέπεται να ψηφίσει ένα ανοιχτά νεοναζιστικό κόμμα,όχι πια για να στείλει ένα μήνυμα, αλλά επειδή πλέον ξεκάθαρα συμφωνεί με την ιδεολογία και τις πρακτικές του.
Ένα μόρφωμα που αντιμετώπισε αποτελεσματικά τις εξέδρες ως χώρο πολιτικής ζύμωσης και κέρδισε οπαδικά ψηφαλάκια.
Ένα μόρφωμα που η οπαδικότητα συνυπάρχει με στρατιωτικού τύπου ιεραρχία και νεοναζιστική ρητορεία.
Αλλά σε αυτήν την νεοναζιστική συμμορία, είπαμε, θα πρέπει δυστυχώς να επανέλθουμε….