Πλάνο 30/900 εκδήλωση συζήτηση : σύγχρονες βασικές ανάγκες μισθός Μια εργατική Έρευνα
Τετάρτη 4/6 ΕΜΠ, κτ. Γκίνη, 19.30
Μετά τις μεγάλες αστυνομικές δυνάμεις που επιστρατεύτηκαν την Παρασκευή στην Θεσσαλονίκη για να εμποδίσουν τη διέλευση των διαδηλωτών προς την επιχείρηση Φούρνος του Λάμπρου, ΜΑΤ προστάτεψαν και τον Τυρολόγο του cafe Scherzo που θυμίζουμε στέλνει στο νοσοκομείο εργαζομένους και πυροβολεί με καραμπίνες σε ακάλυπτους για να εμποδίσει παρεμβάσεις αλληλέγγυων.
Το Σάββατο 31 Μαΐου πραγματοποίησε παρέμβαση το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού, στο cafe Scherzo στο Μαρούσι με την παρουσία περίπου 100 αλληλέγγυων. Το μαγαζί είχαν περικυκλώσει αστυνομικές δυνάμεις που δε μας επέτρεψαν να πλησιάσουμε. Μείναμε για μία ώρα λίγα μέτρα από την είσοδο του μαγαζιού, φωνάζοντας συνθήματα έχοντας διμοιρίες ΜΑΤ απέναντί μας και δεκάδες αστυνομικούς να μας απωθούν. Συνάδελφοι πέρασαν και μοίρασαν κείμενα και τρικάκια. Tέλος, πέρασε πορεία έξω από το μαγαζί, που συνεχίστηκε στο κέντρο του Αμαρουσίου με μόνιμη τη συνοδεία δυνάμεων.
Τα τελευταία χρόνια στα Πετράλωνα, είτε ως Λαϊκή Συνέλευση είτε ως πρωτοβουλίες κατοίκων, έχουμε βρεθεί αρκετές φορές να συζητάμε για την εξάπλωση των χώρων διασκέδασης στην γειτονιά μας. Μεταξύ άλλων μας απασχολεί ο σεβασμός των μαγαζιών στους κατοίκους της γειτονιάς αλλά και οι εργασιακές συνθήκες που επικρατούν τη στιγμή που η ανάπτυξη “εναλλακτικών διασκεδασουπόλεων” γίνεται με μοναδικό κριτήριο το κέρδος των αφεντικών. Σε κάθε προσπάθεια που έχει γίνει ενάντια στην καταπάτηση της ποιότητας ζωής μας (πορείες, συλλογικές κουζίνες, δημιουργία του Συλλογικού Χώρου για την Τροφή) είχαμε στο πλάι μας την συντρόφισσα Δ.Π. η οποία εργαζόταν στη καφετέρια “Βοτανοπωλείο”, στην πλατεία Μερκούρη στα Άνω Πετράλωνα. Οι συνθήκες εργασίας της συμβάδιζαν με το πνεύμα της εποχής:
Πριν δύο μήνες και ενώ η Δ.Π. είχε τραυματιστεί στον αυχένα μετά από 11ωρη βάρδια, ο ιδιοκτήτης της καφετέριας ακύρωσε αυθαίρετα την ολιγοήμερη άδεια που είχαν συμφωνήσει ήδη από τον Ιανουάριο. Όταν η συντρόφισσα διεκδίκησε τα αυτονόητα, η απάντηση του αφεντικού ήταν ο εκβιασμός. Εκδικητικά αφαίρεσε το όνομά της από το πρόγραμμα για δέκα ημέρες και ουσιαστικά, όταν αυτή επέστρεψε, την κάλεσε να παραιτηθεί αφού “δεν ήταν ικανοποιημένη από τις συνθήκες εργασίας”... Η Δ.Π. αρνήθηκε να υποκύψει στον εκβιασμό και ακολούθησε η απόλυσή της. Με την συμπαράσταση των συναδέλφων και συναδελφισσών της από το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων, η Δ.Π. διεκδικεί να της καταβληθούν όλες οι νόμιμες αποδοχές της σύμφωνα με το πραγματικό ωράριο και ωρομίσθιο και όχι σύμφωνα με τα όσα πλασματικά δηλώνει το “αφεντικό” για να βάλει περισσότερα φράγκα στην τσέπη του. Ως Συλλογικός Χώρος για την Τροφή απαιτούμε να καταβληθούν οι νόμιμες αποδοχές στη Δ.Π. και στεκόμαστε αλληλέγγυα σ' αυτόν τον αγώνα… Ο ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΣΜΟΣ ΠΟΥΛΑΕΙ, ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΚΙΟΛΑΣ
2-8 Ιούνη 2014
7 ημέρες γενεθλίων στη Φάμπρικα Υφανέτ
Εκδηλώσεις / Συζητήσεις / Εκθέσεις / Συναυλίες / Γιορτές
10 ΧΡΟΝΙΑ ΦΑΜΠΡΙΚΑ ΥΦΑΝΕΤ
2004
Μέσα στο σκοτάδι που καλύπτει την πόλη για χρόνια φτιαγμένο με περισσή υπομονή από πρωτεργάτες-μάγους του εθνικού κορμού και “άγιους παπάδες” φλογερών κηρυγμάτων, με ολυμπιακά όνειρα πράσινης ανάπτυξης της τρομερής και φοβερής πρωτεύουσας των Βαλκανίων, κεντημένο σε υπερλούξ αίθουσες γραφείων με επιμονή από θαμμένες μνήμες διωγμών, δολοφονιών και αποκλεισμών, υφασμένο από πανίσχυρους δράκους της πατριαρχίας και της κυριαρχίας του εμπορεύματος καλά φυλαγμένο από πρίγκηπες και πριγκήπισσες της αθλιότητας των καλλιτεχνικών κύκλων, από αφέντες της επισφάλειας, κι εκατό επίδοξους κατασκευαστές της υποθαλλάσσιας αρτηρίας
το παλιό εργοστάσιο της Υφανέτ φωτίζεται και παίρνει τη σκυτάλη από άλλες μικρότερες ή και μεγαλύτερες στιγμές αγώνων
2014
Περάσανε 10 χρόνια κι ακόμη συνεχίζει να εκπέμπει από τις γειτονιές της Τούμπας στις απεργίες και στις συγκρούσεις, στους αγώνες ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας
Επιμένουμε στα πρώτα μας ξόρκια,
Να ξαναεφεύρουμε την επανάσταση.
Να κάνουμε την αυτοοργάνωση λέξη επικίνδυνη
10 χρόνια προσπαθούμε η ιστορία αυτή να ψιθυρίζεται από τον ένα στην άλλη μέσα σ’ αυτήν την πόλη
[youtube]http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=dxlRzdTF3YUhttps://www.facebook.com/messages/100001643620904[/youtube]
ΔΕΥΤΕΡΑ 2/6
19:00 Εκδήλωση-συζήτηση: “Κοινοί αγώνες ντόπιων & μεταναστών ενάντια στις επιθέσεις στην ΑΣΟΕΕ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών” με συμμετοχή από τη Συνέλευση Μεταναστών & Αλληλέγγυων ΑΣΟΕΕ
21:00 Συλλογική κουζίνα από μεταναστευτικές κοινότητες
ΤΡΙΤΗ 3/6
19:00 Εκδήλωση-συζήτηση: “καλωσορίσατε στο gentrification” αστικές πολιτικές εξευγενισμού και αντιστάσεις/ η περίπτωση της Θεσσαλονίκης και άλλων πόλεων Μπάσταρδες με μνήμη reloaded
22:00 Meze Bar
TETAΡTH 4/6
21:00 Προβολή ντοκυμαντέρ “we were here” (2011) + “electro diamond night Μωβ Καφενείο
ΠΕΜΠΤΗ 5/6
19:00 Εκδήλωση-συζήτηση: Hiphop, φυλή και τάξη στην εξέγερση του L.A. το ’92
προβολη ντοκυμαντέρ “uprising: Hip hop & the L.A. Riots
+παρουσίαση μπροσούρας
+συζήτηση με την ομάδα σουαράπ
21:30 hip hop live
Local Guests / Δυστοπία / Javaspa / nosfi
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 6/6
16:00 τουρνουά pingpong
19:00 Εκδήλωση-συζήτηση: Κρίση, εξώσεις, πλειστηριασμοί. Οι αγώνες για το ζήτημα της στέγασης στην Ιταλία και η αντίσταση στην αναδιάρθρωση στις γειτονιές μας με συντρόφους του C.O.A. Transiti 28 (Μιλάνο) και την Ανοιχτή συνέλευση αγώνα κατοίκων Τούμπας
22.00 Συναυλία: Τούρι Μπέρι / M.A.t.E. / PhonotribeProject
+ after Party
ΣΑΒΒΑΤΟ 7/6
17:00 BMX Jump (διαγωνισμός ΒΜΧ)
19:00 Εκδήλωση: ΙΣΤΑΝΜΠΟΥΛ η πιο όμορφη πόλη. Η εξέγερση του πάρκου Γκεζί. Βιβλιοπαρουσίαση και συζήτηση με μέλη της ομάδας «Τα Κοινά Μας» (Müşterekler)
22:00 Συναυλία: Rebecca Challis / Birthday Micks / Electro Vampires
ΚΥΡΙΑΚΗ 8/6
19:00 Εκδήλωση 3 χρόνια, 2 timelines και οι τομές με τη δράση μας. τροχήλατο (Βόλος)
21:00 Συναυλία: Home ‘n’ dry / ΓΚΟΥΛΑΓΚ / Pol Pot Orchestra
Πηγή: http://www.yfanet.net/
Ο καπιταλισμός, τουλάχιστον στη νεωτερική και σύγχρονη φάση του, είναι οργανωμένος ως θέαμα. Παράγει και εγκαθιστά έναν ορισμένο τρόπο επικοινωνίας και διάδοσης της πληροφορίας, ο οποίος γίνεται αναγκαίο οργανικό στοιχείο της λειτουργίας του και της αναπαραγωγής του. Τα σύγχρονα αστικά πολιτικά συστήματα, για παράδειγμα, δεν θα μπορούσαν να σταθούν ούτε λεπτό χωρίς τον πολύπλευρα υποστηρικτικό ρόλο των ΜΜΕ. Κι αυτό όχι μόνο λόγω της προπαγάνδας-διαστρέβλωσης-απόκρυψης, αλλά και του ακόμη βαθύτερου (και πιο κρυμμένου) ρόλου τους στη νομιμοποίηση και αναπαραγωγή ενός ολόκληρου συστήματος αξιών και τρόπων ζωής, δίχως τα οποία δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει ο καπιταλισμός.
Συνηθίζουμε τελευταία, λόγω των εξελίξεων, να αναδεικνύουμε το ρόλο των ΜΜΕ στη νομιμοποίηση και διάδοση αντιδραστικών, ρατσιστικών και φασιστικών ιδεών, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακόμη και χωρίς την προσφυγή σε τέτοιους λόγους, τα ΜΜΕ νομιμοποιούν και διαδίδουν μαζικά τις βασικές αξίες και ορίζουσες της αστικής κοινωνίας, καθιστώντας τες αυτονόητες και άρα εκτός αναστοχασμού, όπως τον ανταγωνισμό ως φυσική κατάσταση του ανθρώπου, την ιερότητα της ιδιοκτησίας, την ανισότητα ως αναγκαία συνθήκη της λεγόμενης αξιοκρατίας, το ιδιωτικό κέρδος ως φυσικό και αναγκαίο αποτέλεσμα της οικονομικής δραστηριότητας, και πολλά άλλα.
Από την εποχή δε της ανάδυσης της μαζικής πολιτικής, τα ΜΜΕ έχουν λάβει μια καίρια καταστατική θέση εντός της έννοιας της “δημοκρατίας”, αφού σύμφωνα τουλάχιστον με τη φιλελεύθερη θέση η δημοκρατία για να λειτουργήσει απαιτεί την ελεύθερη και όσο πιο πλήρη ενημέρωση του πολίτη, και ταυτόχρονα τον υποτιθέμενο ανεξάρτητο έλεγχό της από τα ΜΜΕ. Το ίδιο το κοινοβουλευτικό παιχνίδι δεν θα μπορούσε να έχει τις διαστάσεις που έχει παρά μόνο ως θέαμα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια και τα αυτιά εκατομμυρίων ανθρώπων, ικανό να συγκινήσει και να συνεπάρει μαζικά στην “εθνική πολιτική ζωή”, με τους “ηρωϊσμούς” και τις “μεγάλες ιδέες” της αλλά και με τις ίντριγκες και τα παρασκήνιά της.
Όπως αναφέρει σε ένα βιβλίο του ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν, είναι σαν να έχει αντιστραφεί το “πανοπτικόν” του Μπένθαμ, δηλ. η παρακολούθηση των πολλών από τους λίγους (όπως σε μια φυλακή), και να έχουμε περάσει σε μια κατάσταση όπου οι λίγοι (οι “διάσημοι”, οι “διακεκριμένοι”) παρακολουθούνται από τους πολλούς, διαρκώς εκτεθειμένοι στο άγρυπνο μάτι της δημοσιότητας. Ιδιαίτερα δε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, φαίνεται να γίνεται πράξη το “ουδέν κρυπτόν υπό του ήλιου”, αφού τα πάντα μπορούν να γίνουν αμέσως γνωστά σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο, οπουδήποτε κι αν συνέβησαν και όσο κρυφά κι αν οργανώθηκαν.
Έτσι, δίπλα στην παραδοσιακή διάσταση των ΜΜΕ ως “στυλοβάτη της δημοκρατίας” έχουμε πλέον και τη διάσταση της εγκαθίδρυσης ενός καθεστώτος “παγκόσμιας διαφάνειας”, που δίνει υποτίθεται για πρώτη φορά την ευκαιρία ενός μαζικού δημοκρατικού ελέγχου όχι μόνο της “εθνικής ζωής” αλλά και των παγκόσμιων υποθέσεων.
Όσους κλονισμούς κι αν έχει δεχθεί αυτή η αφήγηση, λόγω των αυξανόμενων αποκαλύψεων για τον συγκεντρωτικό οικονομικό και πολιτικό έλεγχο των ΜΜΕ, παραμένει ωστόσο κυρίαρχη, ενώ τα ίδια τα ΜΜΕ παρά τη φθορά τους εξακολουθούν να ελέγχουν την καρδιά και το νου της τεράστιας πλειοψηφίας. Αυτό συμβαίνει γιατί έχει μεταλλαχθεί η ίδια η φύση των ιδιωτών καταναλωτών σε “θεαματικούς καταναλωτές”, δηλ. σε ανθρώπους συνηθισμένους να αποκτούν πρόσβαση στην καταναλωτική ζωή, και άρα και στην πολιτική ως καταναλωτικό θέαμα, με τη μεσολάβηση των ΜΜΕ.
Γιατί “θέαμα” δεν σημαίνει μόνο έλεγχο, καθοδήγηση και εμπορευματική αξιοποίηση της επικοινωνίας και της πληροφορίας, αλλά και έναν ορισμένο τρόπο τυποποίησης της πληροφορίας και της ενημέρωσης, και κυρίως ενοποίησής τους με τον πολιτισμό, την οικονομία και την πολιτική. Ακόμη και η πιο “αθώα” είδηση, αλλά ακόμη και η πιο “αθώα” διαφήμιση, εμπεριέχει και τα τρία αυτά στοιχεία: πολιτισμικές αξίες, οικονομικά συμφέροντα, πολιτικές στάσεις. Αυτό που διαφέρει κάθε φορά είναι η αναλογία τους. Το “θέαμα”, λοιπόν, δεν είναι ένα συγκεκριμένο προϊόν αλλά ο κώδικας μέσω του οποίου κωδικοποιούνται περιεχόμενα με τρόπο που να ξεφεύγουν από το στοχασμό και την κριτική. Γι’ αυτό άλλωστε ο κώδικας αυτός δίνει προνομιακή αξία και θέση στην εικόνα, που μπορεί να επιβάλλεται βίαια, καταιγιστικά και με λιγότερες αντιστάσεις…
Όλα αυτά, πέρα από το επίπεδο της αναγκαίας αποκάλυψης και καταγγελίας, θέτουν σοβαρά ερωτήματα για τον τύπο της πληροφόρησης-ενημέρωσης που αντιστοιχεί στα μέσα και τους σκοπούς του ανταγωνιστικού προς τον καπιταλισμό κινήματος.
Υπάρχουν δύο τουλάχιστον κεντρικές προσεγγίσεις (με πολλά παρακλάδια και συνδυασμούς μεταξύ τους): 1) να αναγκάσουμε τα κυρίαρχα ΜΜΕ να ασχοληθούν με “μας”, να πιέσουμε με διάφορους τρόπους για να φτάσει η φωνή μας εκεί, 2) να οργανώσουμε τα ανεξάρτητα μέσα επικοινωνίας και ενημέρωσης του κινήματος.
Η πρώτη προσέγγιση οδηγεί απευθείας στο φετιχισμό του κυρίαρχου θεάματος. Ας σκεφτούμε, για παράδειγμα, πόσες φορές έχουν γίνει πράγματα (συμβολικές εντελώς συγκρούσεις, θεαματικές ενέργειες, κ.λπ) μόνο και μόνο για να παιχτούν στην τηλεόραση. Ας σκεφτούμε όμως και ότι ακόμη κι αν φτάσει η φωνή του κινήματος στα ΜΜΕ, ακόμη κι αν δεν γίνει το σύνηθες και κραυγαλέο που είναι τα κοψίματα, η διαστρέβλωση κ.λπ., ο αντιπολιτευτικός λόγος δεν διακόπτει τη ροή και το νόημα του θεάματος αλλά λειτουργεί νομιμοποιητικά για το κυρίαρχο θέαμα δίνοντάς του δημοκρατικές περγαμηνές (η μόνιμη επωδός των ΜΜΕ είναι “εμείς δίνουμε μικρόφωνο σε όλες τις απόψεις”). Ή ακόμη, πώς προσαρμόζεται ο αντιπολιτευτικός λόγος προκειμένου να γίνει σχετικά σεβαστός στα ΜΜΕ…
Δε λείπουν τα “φωτογενή” ή “επικοινωνιακά” πρόσωπα. Είναι η ίδια η φύση αυτού του τύπου της επικοινωνίας-ενημέρωσης που είναι εχθρική προς έναν ουσιαστικό αντικαπιταλιστικό και αντιεξουσιαστικό λόγο και παρουσία, γιατί υποβαστάζεται από νοητικές και αισθητικές προϋποθέσεις που εξοβελίζουν κάθε κριτική, ώστε αυτός ο λόγος όταν φιλοξενηθεί εκεί είτε παρουσιάζεται ως “γραφικότητα”, είτε γελοιοποιείται, είτε αποτελεί μια ασήμαντη λεπτομέρεια μέσα στη συνολική ροή του θεάματος.
Η δεύτερη προσέγγιση, που είναι προφανώς σωστή, έρχεται αντιμέτωπη με ένα βαθύτερο ζήτημα από το οποίο έχουν ταλαιπωρηθεί και διαστρεβλωθεί πολλές προσπάθειες μέχρι τώρα. Είναι η υιοθέτηση του ίδιου κώδικα απλώς με διαφορετικά περιεχόμενα, η οποία ενέχει τον κίνδυνο της “θεαματικοποίησης” του κινήματος, δηλαδή της απορρόφησής του εντός του συστημικού θεάματος τελικά. Ο ίδιος φετιχισμός του θεάματος που πριν απευθυνόταν στα κυρίαρχα ΜΜΕ, τώρα απευθύνεται στα δικά μας μέσα ενημέρωσης (π.χ., κάνουμε κάτι μόνο και μόνο για να μπει στο Indymedia…). Αναπαράγεται ο ίδιος διαχωρισμός μιας κεντρικής πηγής πληροφόρησης και καταναλωτών πληροφόρησης, απλώς εναλλακτικής τώρα. Ο ίδιος καταμερισμός “ειδικών”, “διανοουμένων”, “δημοσιογράφων” και “αδαών”. Το ίδιο κυνήγι της θεαματικότητας-ακροαματικότητας.
Τα κινηματικά ανταγωνιστικά μέσα επικοινωνίας-πληροφόρησης δεν πρέπει να είναι ένας αντιπολιτευτικός κρίκος της αλυσίδας του θεάματος, αλλά η εκρίζωση του θεάματος από το χώρο της επικοινωνίας-πληροφόρησης. Η άρση όλων των παραπάνω διαχωρισμών και καταμερισμών, η διαμόρφωση μιας διαφορετικού τύπου δημόσιας σφαίρας ισότιμων δρώντων υποκειμένων, δημιουργών και συνομιλητών, με στόχο τον εμπλουτισμό της θεωρίας και πράξης του κινήματος και την άμεση δράση, και όχι τη διαμόρφωση μιας νέας ιεραρχίας γεγονότων, λόγων, προσώπων ή ομάδων.
Τα δικά μας μέσα δε “δίνουν μικρόφωνο”, γιατί θέλουμε να καταργηθεί το “μικρόφωνο” ως μέσο που κατέχουν κάποιοι διαχωρισμένα από το ίδιο το κίνημα και την πράξη του, γιατί θέλουμε το “μικρόφωνο” να διαχυθεί παντού όπου καθημερινά παράγεται λόγος και πράξη αντικαπιταλιστική-αντιεξουσιαστική, και η έκφρασή τους να είναι όσο το δυνατόν πιο άμεση και αδιαμεσολάβητη.
Τα δικά μας μέσα δε θέλουμε να αντικαταστήσουν απλώς τα κυρίαρχα, αλλά να συμβάλουν στη δημιουργία μιας κουλτούρας που δεν θα έχει ανάγκη τη διαμεσολάβηση του θεάματος, ούτε τη θεαματική επιβεβαίωση, αλλά θα έχει στο κέντρο της την ελεύθερη ανταλλαγή και το μοίρασμα των εμπειριών, των σκέψεων και των αγωνιών αγωνιζόμενων υποκειμένων.
Στον επικοινωνιακό-πληροφορικό καπιταλισμό της εποχής μας, άλλωστε, ακόμη και η εναλλακτική πληροφόρηση ενσωματώνεται στην αξία των εμπορευματοποιημένων ψηφιακών κοινωνικών δικτύων. Στο περίφημο ερώτημα της “αξίας του Facebook”, η απάντηση (όπως έχει δείξει ο Μισέλ Μπάουενς) είναι ότι το περιεχόμενο πληροφορίας που εμείς παράγουμε δίνει την εμπορευματική αξία στο δίκτυο. Και μάλιστα, όσο περισσότερο παράγουμε και διακινούμε τέτοιο περιεχόμενο, τόσο μεγαλύτερη αξία παράγεται. Σήμερα, λοιπόν, το Facebook και το Twitter είναι γεμάτο ανεξάρτητους παραγωγούς εναλλακτικής πληροφόρησης, πολιτισμικού περιεχομένου και ιδεών, και αυτή η άμισθη συνεισφορά τους μετατρέπεται σε οικονομικό κέρδος για τους κατόχους των δικτύων αυτών (για να μην αναφερθούμε στις τεράστιες βάσεις δεδομένων και αυτοφακελώματος που δημιουργούμε). Η απελευθέρωση αυτού του εκρηκτικού, εν δυνάμει επαναστατικού, δυναμικού ανεξάρτητης επικοινωνίας-πληροφόρησης-δημιουργίας από τα δεσμά των εταιριών και του κράτους, η εξάπλωση και σε άλλους τομείς της ζωής των σχέσεων ελεύθερου μοιράσματος που υποβαστάζει αυτά τα δίκτυα, πρέπει να είναι ο στόχος των ανταγωνιστικών κινηματικών μέσων, κάτι που αποτελεί αναγκαίο υλικό όρο για την ανεξαρτησία και την αυτονομία του κινήματος.
Τοποθέτηση στη συζήτηση “Συστημική προπαγάνδα VS κινηματική δημοσιογραφία” που έγινε στο πλαίσιο του φεστιβάλ του Ράδιο Ένταση, στις 25 Απριλίου, στη Νομική.
Πηγή: Eagainst
Καπιταλιστική αναδιάρθρωση και μεταπολίτευση
Στη μέγγενη της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, η δράση του προλεταριάτου εξελίσσεται στο περιθώριο του αποκλεισμού που, πλέον, επιβάλλει το σύστημα. Οι μεγάλες μάζες των καταπιεσμένων και ακραία εκμεταλλευομένων προκειμένου να εμφανιστούν στο προσκήνιο της ”κεντρικής πολιτικής σκηνής”, είναι αναγκασμένες να το κάνουν (για την ώρα..) μέσα απ τις μεσολαβήσεις που παράγει το κυρίαρχο σύστημα (οικονομικοπολιτικό). Στο πλαίσιο αυτό, απ την ιστορική αλλαγή σελίδας με το περίφημο ”τέλος της μεταπολίτευσης” και ύστερα, κουβαλώντας τις κληρονομημένες μορφές πάλης της προηγούμενης ιστορικής περιόδου, αναπτύχθηκαν οι κινητοποιήσεις/συγκρούσεις/αρνήσεις του προλεταριάτου. Απ’ την μεγαλειώδη απεργία της 5ης Μάη και την αντίστοιχη κατάληξη, στον πολύμηνο αγώνα των εργατών της χαλυβουργίας, στις μαζικές συγκεντρώσεις και συγκρούσεις των ”αγανακτισμένων”, έως την 12η Φλεβάρη του ’12 όλα είχαν, τελικά, ένα συγκεκριμένο όριο: τις εκλογές. Και παραπέρα, το σύστημα γέννησε μια επιπλέον διαμεσολάβηση, χειρότερη ακόμα απ’ τις εκλογές ως διαδικασία: το κυνήγι της εξουσίας.
Η πρόσφατη εκλογική διαδικασία μπορούμε να πούμε πως επιβεβαίωσε το ”τέλος της μεταπολίτευσης” ως τέλος της διαμεσολάβησης εκείνης κατά την οποία η εργατική τάξη είχε πλήρως ενσωματωθεί στο σύστημα. Η αρχή του τέλους της διαμεσολάβησης αυτής βρίσκεται μερικά χρόνια πίσω, σχηματικά, στην επίσημη είσοδο της χώρας στο δ.ν.τ. Παρ’ όλα αυτά, η ίδια εκλογική διαδικασία σηματοδότησε την αρχή μιας νέας διαμεσολάβησης, πρόσκαιρα πολύ πιο ισχυρής απ την προηγούμενη: τον αριστερό κυβερνητισμό, την ώρα που το σύστημα άρχισε να καίει τις ”εφεδρείες” του. [Σαφώς, εδώ δεν υπονοείται κάποιο συνωμοτικό σχέδιο της εξουσίας, αλλά σίγουρα τα αφεντικά έπρεπε να πάρουν τα μέτρα τους και σε άλλους τομείς, πέρα απ την ολοκληρωτική στροφή του κράτους.]
Εκλογές του ’12
Με σημείο αιχμής τις εκλογές του ’12, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η κίνηση του προλεταριάτου ενάντια της πολιτικής εξουσίας και της οικονομικής αναδιάρθρωσης, τα αιτήματά και τα πολιτικά του συνθήματα περιορίστηκαν στο πεδίο που οριοθέτησαν οι εκλογές, ύστερα απ την άνοδο του αριστερού κυβερνητισμού. Οι μαζικοί αγώνες εκμηδενίστηκαν και οι αυταπάτες αποίκησαν τα μυαλά την ώρα που η επίθεση των αφεντικών κατέστρεφε βασικούς άξονες παραγωγής της εργατικής τάξης και παραδοσιακά πεδία ανάπτυξης εργατικού αγώνα. Σαφώς, τίποτα δεν είναι μηχανιστικό και αυτόματο. Η μαζική κουλτούρα της προηγούμενης περιόδου συνέβαλλε σε όλα τα επίπεδα άρνησης, οργάνωσης (ή μη) των εργατικών αγώνων.
Η εισβολή στο μιντιακό κεντρικό πολιτικό σκηνικό των εκλογικών ποσοστών του Σύριζα, καθώς και αυτών των ναζι καθόρισαν την πολιτική ατζέντα της περιόδου. Η απρόβλεπτη κίνηση μέρους των ψηφοφόρων γέμισε το κενό που άφηνε πίσω της η ”κρίση αντιπροσώπευσης” του τέλους της μεταπολίτευσης. Όσο κι αν ένας νέος δικομματισμός προέβαλε στην θέση του παλιού (αν και με περισσότερα κόμματα γύρω-γύρω), κάνοντας τα πρώτα του βήματα, το μιντιακό πολιτικό σκηνικό ανέπνευσε ανακουφισμένα ξεπερνώντας το τέλμα που τα αφεντικά φοβόντουσαν τόσο. Η εκ νέου νομιμοποίηση της βασικής διαδικασίας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αυτή των εκλογών, προσέφερε το νέο πεδίο διαμεσολάβησης της πολιτικής εξουσίας στο προλεταριάτο.
Εκλογικές αυταπάτες και κυβερνητισμός
Οι εκλογές ως διαδικασία αποτελούν το βασικότερο και μαζικότερο εμπόρευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αποτελούν, ιστορικά, το κατεξοχήν πεδίο συνδιαλλαγής μεταξύ του κράτους, της πολιτικής εξουσίας και των υπηκόων. Σε συνθήκες ακραίας φτώχειας και εξαθλίωσης αποκτούν βαρύνουσα σημασία και αυτό γιατί σε μια κρατική πρόσοδο, οσοδήποτε μικρή, μπορεί να βρίσκεται η διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου για ένα μεγάλο τμήμα του προλεταριάτου. Οι πραγματικές ανάγκες, σε συγχώνευση με την ιδεολογία, το φαντασιακό και οτιδήποτε υπάρχει ως εποικοδόμημα καθιστούν τις εκλογές μείζον ζήτημα για όλα τα πεδία των κοινωνικών σχέσεων. Είναι η επιβεβαίωση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας της κυρίαρχης τάξης στην εργατική.
Οι μαζικές αυταπάτες του αριστερού κυβερνητισμού προέρχονται απ την ανάγκη και την ιδεολογία* ταυτόχρονα. Η ανάγκη εδράζεται σε μια καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού στο τώρα, στην αυταπάτη του πισωγυρίσματος της οικονομίας σε χρόνια όπου υποτίθεται η διανομή του πλούτου αφορούσε όλη την κοινωνία. Η ιδεολογία εδράζεται στην προηγούμενη ιστορική μορφή αγώνων περί της αδικαίωτης πάλης της αριστεράς και της ιστορικής ευκαιρίας που παρουσιάζεται τώρα για κατάληψη της εξουσίας υπέρ των συμφερόντων του λαού, του έθνους κ.ο.κ ( με χαρακτηριστικότερο τον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ ). Το κυνήγι της εξουσίας, ως προοπτική αριστερής κυβέρνησης αποίκισε το φαντασιακό του προλεταριάτου και οι επιπτώσεις στους εργατικούς αγώνες έκαναν την εμφάνισή τους με διάφορες μορφές.
Ο κυβερνητισμός ως διαμεσολάβηση, αφορά τα αντανακλαστικά, τις διαθέσεις, τις θέσεις μάχης της εργατικής τάξης, ενώ καλλιεργεί την ανάθεση της καθημερινής εργατικής πάλης μέσα στους χώρους δουλειάς και στα σωματεία στο επίπεδο της εξουσίας μέσω μιας εν δυνάμει κυβερνητικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Αντίστοιχα σε πιο διευρυμένο κοινωνικό επίπεδο ο κυβερνητισμός εμφανίζεται με την μορφή της θεσμικής διαμεσολάβησης που νομιμοποιείται στο βαθμό που η αριστερή κυβέρνηση υπάρχει ως ενδεχόμενο. Από την συνδικαλιστική γραφειοκρατία του σύριζα και την διαμεσολάβησή της στους αγώνες των καθηγητών (για παράδειγμα…) έως την μεσολάβηση στο πεδίο της αναπαραγωγής της εργατικής τάξης, η εξουσία ως αριστερός κυβερνητισμός βρίσκει έδαφος να χτίσει τα απαραίτητα αναχώματα με σκοπό να οριοθετήσει τους αγώνες στην κορύφωση της εκλογικής μάχης για την αλλαγή κυβέρνησης – ευτυχώς δεν το πετυχαίνει πάντα. Το σίγουρο είναι πως, προκειμένου να πετύχει τις απαραίτητες συναινέσεις για την πολυπόθητη κατάκτηση της εξουσίας, η προσπάθεια για δημιουργία αναχωμάτων θα ενταθεί το επόμενο διάστημα.
Οι εκλογές ως μοναδική επικαιρότητα και ανάλυση
Στον απόηχο των εκλογών του ’12, η σημαντική αλλαγή του μιντιακού πολιτικού σκηνικού καθόρισε έκτοτε την επικαιρότητα της κυρίαρχης προπαγάνδας. Οι εκλογές ως ενδεχόμενη κυβερνητική αλλαγή βρίσκονται διαρκώς στο προσκήνιο σε κάθε είδους μέσο μαζικής ενημέρωσης, απ την τηλεόραση έως τα social media. Η κυριαρχία του ανώτερου εμπορεύματος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αποκτά διαστάσεις φετίχ, όπως οφείλει κάθε εμπόρευμα, υλικό ή άυλο, που παράγεται στον καπιταλισμό. Με την ανανέωση ή και επιβεβαίωση της προοπτικής της κυβέρνησης της αριστεράς, ύστερα και απ την τελευταία εκλογική διαδικασία, ο μιντιακός θόρυβος ως επικαιρότητα θα καλύψει κάθε γωνιά του ”δημόσιου λόγου”, και σε συνδυασμό με την κινηματική άμπωτη, το προλεταριάτο θα περιοριστεί σε ρόλο παρατηρητή του ανταγωνισμού των αφεντικών για τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας.
Συνακόλουθα, το εκλογικό αποτέλεσμα τείνει να αντιμετωπίζεται ως μέτρο της κοινωνικής κινητικότητας. Οι αναλύσεις περί το προς τα που κινείται η κοινωνία, και πιο είναι το κυρίαρχο ρεύμα (δεξιό ή αριστερό) ακολουθούν τα αποτελέσματα της εκλογικής διαδικασίας και συνδέονται με τα πλειοψηφικά κοινοβουλευτικά κόμματα. Οπότε, είτε η πολιτική της κυβέρνησης δικαιώνεται είτε ο …λαός επιθυμεί αλλαγή σε επίπεδο εξουσίας επιβεβαιώνοντας τον αριστερό κυβερνητισμό. Ουσιαστικά, είναι ένα αυτοαναπαραγώμενο σχήμα, απόρροια της εκλογικής διαδικασίας ως κυρίαρχης διαμεσολάβησης, που εγκλωβίζει το σύνολο της κοινωνίας, και ειδικότερα το προλεταριάτο, στο επίπεδο της εξουσίας. Η ιδεαλιστική προσέγγιση είναι αναπόφευκτη λόγω της δομής της εκλογικής διαδικασίας. Η συσκότιση των πραγματικών κοινωνικών αναγκών και της κατάστασης που βιώνει το προλεταριάτο, προς χάριν ενός κυρίαρχου πολιτικού/κοινοβουλευτικού ρεύματος είναι επακόλουθο αυτής της προσέγγισης.
Αριστερά και εκλογές
Στο πλαίσιο αυτό, όχι μόνο ο αριστερός κυβερνητισμός, αλλά όλο το φάσμα της αριστεράς ρίχνεται στον εκλογικό αγώνα. Διαδικασίες σωματείων, εργατικών συλλογικοτήτων και εγχειρημάτων παγώνουν προκειμένου όλο το πολιτικό δυναμικό της να ριχτεί στη μάχη της ψηφοθηρίας. Στην δίνη της ψηφοθηρίας και του λαϊκισμού παγιδεύεται όλη η ρητορική των αριστερών κομμάτων και ομαδοποιήσεων προκειμένου να πείσουν τους ψηφοφόρους για το δίκιο τους. Είναι η αντικατάσταση του υποκειμένου, που αν θεωρήσουμε πως είναι οι εργάτες, με αυτό των ψηφοφόρων αλλά πλέον ως αντικείμενο, απόρροια της εκλογικής διαδικασίας ως τέτοιας. Ο φαύλος κύκλος αυτής της διαδικασίας αντικειμενοποιεί το προλεταριάτο μετατρέποντάς το σε αντικείμενο πολιτικής. Είναι, για άλλη μια φορά, η διαμεσολάβηση της εξουσίας στην ταξική πάλη, υπέρ των κυρίαρχων.
Ενσωμάτωση της τάξης στην δεξιά ”σοσιαλδημοκρατία”.
Από κάθε άποψη, οι εκλογές, στην υπάρχουσα κοινωνική συνθήκη, σηματοδοτούν την υποχώρηση της ταξικής πάλης απ την μεριά του προλεταριάτου και υπέρ των αφεντικών σε κάθε επίπεδο. Προφανώς αυτό δεν συμβαίνει μηχανιστικά, αλλά, συνδέεται με τις ήττες, σε κεντρικό επίπεδο, των μαζικών αγώνων που δόθηκαν το προηγούμενο διάστημα και την αδυναμία της τάξης να οργανωθεί για τον εαυτό της, ώστε να αμυνθεί αποτελεσματικά και να περάσει στην αντεπίθεση. Συν τοις άλλοις, η εκλογική διαδικασία με τα αποτελέσματα που παρήγαγε, σηματοδοτεί πέρα απ την ήττα, το πέρασμα του προλεταριάτου από το προσκήνιο της ιστορικής διαδικασίας στο παρασκήνιο (σε υνδυασμό με την πρόσκαιρη υποχώρηση των εργατικών αγώνων), πίσω απ τις μικροαστικές τάξεις των οποίων οι αγωνίες περί του μέλλοντός τους αναδείχθηκαν κυρίαρχες με την εκλογική άνοδο του Σύριζα. Και αυτό γιατί, η συνεργασία των ταξικών στρωμάτων που συμπιέζονται απ την καπιταλιστική επίθεση, εννοημένη στα εκλογικά ποσοστά του σύριζα, έχει ως προμετωπίδα και άτυπη πολιτική συμφωνία την δεξιά ”σοσιαλδημοκρατία” που το κόμμα αυτό αντιπροσωπεύει.
Απ τη μια μεριά, η συνεχιζόμενη ολοκληρωτική στροφή του μαφιόζικου ελληνικού κράτους και απ την άλλη, ο εγκλωβισμός του προλεταριάτου στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Συνεπώς, από κάθε άποψη, δεν υπάρχουν καλά νέα να αφηγηθούμε στον απόηχο των ευρωεκλογών και το χειρότερο, με βάση την τωρινή συνθήκη, δεν θα υπάρξουν καλά νέα στο άμεσο μέλλον. Εκτός και η τάξη αποφασίσει διαφορετικά.
Πηγή: Μίσος Ταξικό
κείμενο που μοιράζεται στους ΟΑΕΔ της Αθήνας
Τη στιγμή που ξεκινάς να διαβάζεις το παρόν κείμενο -αν δεν το έχεις ήδη καταλάβει-έχουμε σωθεί! Η Ελλάδα έχει βγει στις αγορές, η Κομισιόν προβλέπει 0,6% ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας στο 26% (από 27,3%) το 2014 και τα μαγαζιά θα είναι ανοιχτά και τις Κυριακές ώστε να μπορέσει να ξοδευτεί το πρωτογενές πλεόνασμα που τρέχει απ” τα μπατζάκια μας.
Εν ολίγοις, επιβεβαιώνεται αργά αλλά σταθερά το όραμα του νυν πρωθυπουργού (και τότε αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης) ο οποίος το Σεπτέμβριοτου 2011 από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης είχε ευχηθεί “να γιορτάσουµε σε 10 χρόνια, το 2021, στην επέτειο 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821 την οικονοµική µας απελευθέρωση, ελεύθεροι από τους δανειστές, το ∆ΝΤ και τη «βοήθεια» των εταίρων”.
Στο πλαίσιο λοιπόν αυτού του πρωτόγνωρου εορταστικού κλίματος για την προγραμματισμένη επανάσταση και την απελευθέρωσή μας σε 7 χρόνια από τώρα, η κυβέρνηση αποφάσισε να χαρούμε και εμείς οι άνεργοι/ες, μοιράζοντας 450 ολόκληρα εκατομμύρια ευρώ υπό τη μορφή εφάπαξ οικονομικής ενίσχυσης-κοινωνικού μερίσματος.
Το μέρισμα ξεκινά από 500 ευρώ για τον άγαμο χωρίς παιδιά και φθάνει στα 833,30 ευρώ για μια τετραμελή οικογένεια. Μα πόσο ωραία είναι η ζωή των ανέργων! Πόσο λαμπρό διαγράφεται το μέλλον μας! Ένα ανοιξιάτικο αεράκι φέρνει την αισιοδοξία, τη χαρά και την ελπίδα σε όσους και όσες από εμάς είχαμε πιστέψει ότι κάποια στιγμή ήταν πιθανό να καταλήξουμε σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. Ας κάνουμε “θετικές σκέψεις”, ας χαρούμε και ας γιορτάσουμε! Κι αφού γιορτάσουμε στον ύπνο μας, καλό θα ήταν να ξυπνήσουμε για ν” αντικρύσουμε -επιτέλους-την αλήθεια.
Τη στιγμή που γράφεται το παρόν κείμενο, έχουν εγκριθεί περίπου λίγο παραπάνω από το 1/4 των αιτήσεων για το κοινωνικό μέρισμα (περίπου 265 χιλιάδες σε σύνολο 800+χιλιάδων). Ως γνωστόν, οι αιτήσεις όσων δηλώνουν φιλοξενούμενοι, έχουν ήδη απορριφθεί-φανταζόμαστε με τη λογική ότι ο/η φιλοξενούμενος/η δεν έχει ανάγκη, εφόσον έχει τουλάχιστον ένα κεραμίδι πάνω απ” το κεφάλι του/της. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το γεγονός ότι το 1/3 των φορολογούμενων δηλώνουν ότι φιλοξενούνται, παρουσιάστηκε από τα καθεστωτικά ΜΜΕ ως “νέο κόλπο φοροδιαφυγής”. Κουβέντα για τους 1,5 εκατομμύριο ανέργους, αμελητέος ο αριθμός και με κανέναν τρόπο δε σχετίζεται με τον υψηλό αριθμό φιλοξενούμενων. Βάσει της λογικής του κράτους και των καθεστωτικών ΜΜΕ, όσοι δηλώνουν φιλοξενούμενοι, είναι στην πραγματικότητα στυγνοί καπιταλιστές και κρυφολεφτάδες που προσπαθούν με αυτό τον τρόπο να κρύψουν εισοδήματα. Μήπως όσοι και όσες φιλοξενούμαστε, όντας άνεργοι/ες, έχουμε λεφτά και δεν το έχουμε καταλάβει;
Μήπως το επίδομα ανεργίας -αν βέβαια το δικαιούμαστε- φτάνει και περισσεύει για ν” ανταπεξέλθουμε στο μηνιαίο κόστος ενοικίου και τρεχόντων εξόδων; Μήπως, τελικά, θα έπρεπε να ζούμε στο δρόμο; Και πόσο, αλήθεια, θα βόλευε το κράτος να είμαστε άστεγοι/ες, καθώς αυτοί αποκλείονται εκ των πραγμάτων από το κοινωνικό μέρισμα, εφόσον δεν έχουν διεύθυνση μόνιμης κατοικίας!
Όμως ο τραγέλαφος της περίφημης “κοινωνικής πολιτικής και ευαισθησίας” του κράτους, δε σταματάει εδώ. Το γεγονός ότι πολλοί/ές από εμάς είμαστε μακροχρόνια άνεργοι/ες, δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο στην έγκριση του κοινωνικού μερίσματος. Ως αποτέλεσμα, συμβαίνει το εξής παράδοξο: κάποιος που είναι άνεργος π.χ. τα τελευταία 5 χρόνια, να μη δικαιούται το μέρισμα επειδή δηλώνει φιλοξενούμενος! Αναρωτιόμαστε λοιπόν: τα σαΐνια του Υπουργείου Οικονομικών και της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων (που όλα τα συνδυάζει και όλα τα ανακαλύπτει) δεν μπορούσαν να διασταυρώσουν τα δεδομένα των φορολογικών δηλώσεων με τα αντίστοιχα -ψηφιακά- δεδομένα των μητρώων του ΟΑΕΔ; Ρητορικό το ερώτημα κι ακόμα και αν υπήρχε απάντηση αυτή θα ήταν αυτονόητη -και θετική.
Γιατί δεν το έκαναν λοιπόν;
Για τον ίδιο λόγο που, με υπουργική απόφαση -όπως είχαμε αναφέρει και σε προηγούμενο κείμενό μας- το επίδομα μακροχρόνια ανέργων ουσιαστικά καταργήθηκε, αφού πρώτα, παραπλανητικά και επικοινωνιακά, δήθεν διευρύνθηκαν τα ηλικιακά όρια των δικαιούχων από 20 έως 66 έτη. Το 70% των ανέργων είναι πλέον μακροχρόνια άνεργοι και καταλαβαίνουμε όλοι τους λόγους αυτής της απόφασης: πολύ λιγότερες δαπάνες για τους ανέργους, μεγαλύτερο πλεόνασμα για την κυβέρνηση και τα νούμερα της επιτυχίας που παρουσιάζει. Έτσι, το υποτιθέμενο επίδομα μακροχρόνιας ανεργίας το παίρνουν γύρω στα 15.000 άτομα από 418.000 που το δικαιούνταν.
Επομένως, οι κρατικές προεκλογικές κορώνες περί “κοινωνικής πολιτικής” υπέρ των ανέργων δεν μας ξεγελούν. Δεν αποτελούν παρά μέρος μιας ευρύτερης επικοινωνιακής στρατηγικής κενής νοήματος και ουσίας, που απλά εντείνεται στο πλαίσιο του προεκλογικού κλίματος. Την ίδια στιγμή που το κράτος, λίγο πριν τις αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές εκλογές, διακηρύσσει την “ευαισθησία” του απέναντι στις “ευπαθείς κοινωνικές ομάδες”, ο αριθμός των ανέργων, απόρων και αστέγων αυξάνεται σταθερά, οι υπηρεσίες υγείας καθίστανται προσβάσιμες σε ολοένα και μικρότερα κομμάτια της κοινωνίας, ο ρυθμός απολύσεων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα εξακολουθεί να είναι σταθερός, η καταστολή αυξάνεται εκθετικά, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών καλά κρατούν και δεκάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά γνωρίζουν καθημερινά την “ευαισθησία” του κράτους στον πάτο του Αιγαίου.
Ας μην είμαστε όμως άδικοι· υπάρχει και μια κοινωνική ομάδα απέναντι στην οποία η ευαισθησία του κράτους είναι όντως ειλικρινής. Στις 9 Μαΐου 2014,75.000 ένστολοι έλαβαν εφάπαξ χρηματική ενίσχυση συνολικού ύψους 37 εκατομμυρίων ευρώ. Το καταλαβαίνουμε, είναι πράγματι κουραστικό να χτυπάς, να βασανίζεις και να σκοτώνεις. Τα κεφάλια δεν ανοίγουν εύκολα, οι κραυγές όσων βασανίζονται προκαλούν ηχορύπανση και πονοκέφαλο και αυτοί που βγαίνουν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν απειλούν την ευταξία και διώχνουν τους τουρίστες. Ως εκ τούτου τα παιδιά με τις στολές πρέπει να παραμείνουν ευχαριστημένα και χορτάτα για να συνεχίσουν το σημαντικό τους έργο. Εξάλλου, όσο η ρητορική περί ξεπεράσματος της κρίσης, ανάπτυξης και ευημερίας συνεχίσει να διαψεύδεται από την πραγματικότητα, τόσο το έργο των δυνάμεων καταστολής θα γίνεται όλο και σημαντικότερο. Και ας μην ξεχνάμε και τα ψηφαλάκια· ανέκαθεν ο θερμότερος υποστηρικτής, το πιστό σκυλί του φασιστικού κράτους, ήταν ο χορτάτος ένστολος.
Όμως κάποιοι και κάποιες από εμάς δε χορταίνουμε με παραμύθια περί μερισμάτων, επιδομάτων, ανάπτυξης, ευημερίας και ξεπεράσματος της κρίσης. Δε νανουριζόμαστε με ψέμματα και ούτε αποκοιμιόμαστε με προεκλογικές φανφάρες. Εξακολουθούμε να κοιτάμε το παρόν και το μέλλον με τα μάτια και τ” αυτιά μας ανοιχτά, γιατί οι εικόνες που βλέπουμε είναι πολύ σκληρές για να μας αποκοιμίσουν και τα ψέμματα που ακούμε υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και μας εξοργίζουν. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για όσα διεκδικούμε, με τον μόνο τρόπο που πιστεύουμε ότι αξίζει: με αλληλεγγύη, συλλογική δουλειά και το κεφάλι ψηλά, μακριά από παραμύθια για μια σαθρή πραγματικότητα “ευημερίας” και “δικαιοσύνης” που δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και ούτε θα υπάρξει ποτέ στον καπιταλισμό.
Μάϊος 2014
άνεργοι/άνεργες από τις γειτονιές της αθήνας http://anergoigeitonion.espivblogs.net/