Αρχείο ημέρας 20/11/2014
Τζάμπα εργασία, με αντάλλαγμα τζάμπα θέατρο
Η απόλυτη ξεφτίλα με την υπογραφή του Γιάννη Βούρου.
Μνημείο σκοταδισμού είναι η ανακοίνωση που εξέδωσε το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και φέρει την υπογραφή του καλλιτεχνικού διευθυντή του, του «σοσιαλιστή» ηθοποιού και πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Γιάννη Βούρου.
Το ΚΘΒΕ ζητά νέους άνω των 18 που θα εργαστούν για τρεις μήνες απλήρωτοι, χωρίς ασφάλιση, χωρίς ωράριο και χωρίς κανένα μα κανένα εργασιακό δικαίωμα. Γι’ αντάλλαγμα, θα μπορούν να δουν τζάμπα θέατρο, κάποιες «προκαθορισμένες παραστάσεις» στο χρόνο της θητείας του.
Στη σχετική πρόσκληση ενδιαφέροντος, που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του ΚΘΒΕ αναφέρονται σημεία και τέρατα.ΠΡΟΣΟΝΤΑ, ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ
Ο ρόλος του Εθελοντή προϋποθέτει άτομα που διαθέτουν:
Συνέπεια και ευγένεια προς τους υπαλλήλους του ΚΘΒΕ, τους λοιπούς εθελοντές, τους θεατές των παραστάσεων του ΚΘΒΕ.
Δεξιότητες επικοινωνίας.
Συνεργασία με τους υπόλοιπους εθελοντές και το προσωπικό του ΚΘΒΕ.
Καλή γνώση της ελληνικής και αγγλικής γλώσσας. Θα συνεκτιμηθεί η γνώση άλλων γλωσσών.
Γνώση χρήσης νέων τεχνολογιών θα συνεκτιμηθεί.
Ευπρεπή εμφάνιση και κόσμια συμπεριφορά.
Ο εθελοντής θα πρέπει να προσφέρει τις υπηρεσίες του σε όποιο τμήμα και σε όποια παράσταση του ζητηθεί. Ποιες υπηρεσίες; Να καθαρίζει τουαλέτες; Να σφουγγαρίζει σκάλες; Να κάνει τούμπες και υποκλίσεις;
Υποχρεώνεται επίσης να γίνει ζωντανή διαφήμιση των χορηγών, φορώντας όποιο «διαφημιστικό χορηγικό αξεσουάρ» του ζητηθεί (φουλάρι, καπέλο, μπλουζάκι κ.λπ.). Δηλαδή να διαφημίζει την Coca Cola ή σερβιέτες ή ακόμα κι επιχειρήσεις που απολύουν εργαζόμενους…
Προσβλητική για τους εργαζόμενους χαρακτήρισε η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος αυτή την πρόσκληση ενδιαφέροντος:
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η
“Η νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων που προωθεί η Ελληνική Κυβέρνηση ως πιστός εντολοδόχος της Τρόϊκα, βρίσκει την έκφρασή της στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, το οποίο καλεί σε εθελοντική εργασία τους πολίτες προσφέροντας τους ως ελεημοσύνη μόρια και ελεύθερη είσοδο σε κάποιες από τις παραστάσεις του.
Η εκμετάλλευση της ανεργίας και η περιφρόνηση της αξιοπρέπειας των εργαζόμενων εκτός από προσβλητική είναι και ενδεικτική των προθέσεων της Κυβέρνησης των μνημονίων να απορρυθμίσει τις εργασιακές σχέσεις.
Αυτή η πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης για περιορισμό των δικαιωμάτων των εργαζόμενων φτάνει μέχρι και την κατάργηση του δικαιώματος του μισθού.
Καλούμε την Διεύθυνση του Κ.Θ.Β.Ε. να ανακαλέσει άμεσα την προκήρυξη θέσεων εθελοντικής εργασίας.
Καλούμε τα Σωματεία και τους Φορείς του Πολιτισμού να καταδικάσουν την συγκεκριμένη απόφαση και να βρίσκονται σε αγωνιστική ετοιμότητα για την αποτροπή της εφαρμογής της.
Καλούμε επίσης την ηγεσία του ΥΠΠΟΤ να δώσει λύσεις στα συσσωρευμένα οικονομικά προβλήματα του Κ.Θ.Β.Ε. Να αυξήσει την επιχορήγηση στους φορείς του Πολιτισμού και να μην ενθαρρύνει παρόμοιες τακτικές.”
Πηγές: mao,potha1965
Αναρτήθηκε από Ταξική Πτέρυγα
Παρέμβαση εργαζομένων στην παρουσίαση της Huffington Post στο μουσείο της Ακρόπολης
Ολοκληρώθηκε η παρέμβαση της Συνέλευσης Εργαζομένων-Ανέργων-Φοιτητών στα ΜΜΕ στο Μουσείο της Ακρόπολης όπου λάμβανε χώρα η εκδήλωση για τα εγκάινια της Huffington Post Greece. Αναλυτικά για την παρέμβαση και το κείμενο που μοιράστηκε διαβάστε εδώ.
Παρά τις συνεχής παρενοχλήσεις από τους σεκιουριτάδες της εκδήλωσης και του μουσείου, τα μέλη της Κατάληψης ΕΣΗΕΑ παρέμειναν στο χώρο, μοιράζοντας κείμενα και ενημερώνοντας για τις εργασιακές συνθήκες που επικρατούν τόσο στη made in USA Huffington Post όσο και στις υπόλοιπες ηλεκτρονικές γαλέρες του διαδικτύου. Οι παρενοχλήσεις όμως δεν περιορίστηκαν στη χρήση των wannabe μπάτσων.
Οι υπεύθυνοι της Huffington Post, σε μια επίδειξη μεταφοράς αμερικάνικης τεχνογνωσίας στον εργοδοτισμό, δασκάλεψαν τους εργαζόμενους της ιστοσελίδας να στέκονται μπροστά από το πανό προκειμένου να το κρύβουν (επιμελώς) ώστε να μη φαίνεται η διαμαρτυρία.
Η Arianna Huffington φαίνεται πως προσαρμόστηκε πολύ γρήγορα στα ήθη και έθιμα του συναφιού της, αντιγράφοντας πιστά τις πρακτικές των εγχώριων αφεντικών οι οποίοι σε κάθε κινητοποίηση ή απεργία είτε τρομοκρατώντας, είτε με την χρήση προθύμων, προσπαθούν να εξαφανίσουν κάθε φωνή που αντιστέκεται στην εκμετάλλευση τους.
.jpg)
Με την παρουσία υψηλών προσώπων και φυσικά με αυστηρή αστυνόμευση, επιχειρείται για άλλη μια φορά, να καλυφθεί πίσω από μια λαμπερή βιτρίνα η εργασιακή επισφάλεια που επιφυλάσσεται για τους συντάκτες/-ριες στις περισσότερες ιστοσελίδες.
Ακολουθεί το κείμενο που μοιράζεται στην παρέμβαση.
Huffington Post: πίσω από τη λάμψη, στυγνή εργασιακή εκμετάλλευση
Η Huffington Post σε συνεργασία με την γνωστή από τα παλιά για τους ανασφάλιστους εργαζόμενους 24Media, ανοίγει την ελληνική ιστοσελίδα της σε κλίμα πανηγυρικό: φαίνεται πως το θεωρούν σπουδαία αναβάθμιση για τα εγχώρια δημοσιογραφικά πράγματα, αν όχι μεγάλη τιμή για όσους και όσες θα εργαστούν υπό την φωτεινή μαρκίζα του διεθνούς portal. Δεν είναι όμως πάντα όλα τόσο ρόδινα. Αληθεύει άραγε ότι οι εργαζόμενοί στην ελληνική έκδοση της Huffington Post υπογράφουν συμβάσεις για πενθήμερη εργασία, ενώ η συμφωνία που έχουν κάνει μαζί τους off the record αφορά σε 6 μέρες δουλειά την εβδομάδα, χωρίς επιπλέον πληρωμή; Δεν έχει γίνει βέβαια γνωστό πως και πόσο αποτιμούν οι ιδιοκτήτες της ιστοσελίδας την εργασία της editorial director Σοφίας Παπαϊωάννου ή του συμβούλου έκδοσης Παύλου Τσίμα, αλλά για τους εργαζόμενους της νεότευκτης γαλέρας ο μισθός θα φτάνει στην καλύτερη περίπτωση αυστηρά τα 700 ευρώ. Δεν έχει γίνει επίσης γνωστό αν οι εργαζόμενοι θα πληρώνονται τα προβλεπόμενα από το νόμο (υπερωρίες, νυχτερινά και Σαββατοκύριακα) και αν θα ασφαλιστούν ως συντάκτες στα δημοσιογραφικά ταμεία και όχι ως υπάλληλοι γραφείου στο ΙΚΑ. Φαίνεται ότι κάποια από αυτά που δικαιούνται, οι εργαζόμενοι της «βραβευμένης με Pulitzer πρωτοποριακής πλατφόρμας ειδήσεων και ψυχαγωγίας» θα τα πληρώνονται σε λάμψη και αίγλη.
Εκτός βέβαια αν δεν είναι όλα τόσο λαμπερά στα μοντέρνα γραφεία των απανταχού newsrooms που τα πληκτρολόγια παίρνουν φωτιά για να προλάβουν τους φρενήρεις ρυθμούς κατανάλωσης της ψηφιακής είδησης. Στην, όχι πια και τόσο νέα, συνθήκη διαδικτυακής ενημέρωσης, όπου τα ψηφιακά μέσα δικτύωσης δίνουν το ρυθμό της εντατικοποιημένης παραγωγής περιεχομένου, οι πληροφοριακοί εργάτες σε γραμμή παραγωγής αντιγράφουν και επικολλούν σε ανελέητες βάρδιες για να μαζέψουν τα κλικ και τις ημερήσιες «μοναδικές επισκέψεις» που θα δώσουν στην ιστοσελίδα δικαίωμα στην διαφημιστική πίτα. Δεν είναι μόνο εξουθενωτική ώστε να μην επιτρέπει τον παραμικρό έλεγχο από τον συντάκτη, πενιχρά αμειβόμενη, μαύρη ή ανασφάλιστη, η εργασιακή συνθήκη των εγχώριων σάιτς, είναι επιπλέον καθοριστική για τον τρόπο της κατασκευής της αλήθειας. Την εποχή του οριοθετημένου διαδικτύου των social media ο διαμοιρασμός και το ατέλειωτο κλικάρισμα είναι αρκετά για να καταστήσουν το ανυπόστατο και ατεκμηρίωτο, αληθινό. Η πληροφορία σαν εμπόρευμα, το διαδίκτυο ελεγχόμενο και ακριβό έστω και αν φαινομενικά δωρεάν, το νέο ψηφιακό Εl-Dorado που στήνεται στις πλάτες των ελαστικών εργαζομένων («Πιστεύουμε πως η ψηφιακή οικονομία ήδη αποτελεί – και θα αποτελέσει στο άμεσο μέλλον ακόμα περισσότερο – έναν από τους βασικούς πυλώνες οικονομικής ανάπτυξης και επιχειρηματικών πρωτοβουλιών στην Ελλάδα. Επιθυμούμε να στηρίξουμε ενεργά επενδύσεις προς αυτή τη κατεύθυνση και αναμφισβήτητα η ελληνική Huffington Post συνιστά εξαιρετικό παράδειγμα καινοτόμου επιχειρηματικού εγχειρήματος και έμπρακτη απόδειξη της εξωστρέφειας που πρέπει να έχει η χώρα μας στη νέα εποχή[1]») και η απαξίωση των σωματείων τους, συνθέτουν την εικόνα του μιντιακού παραδείγματος όχι μόνο στην Ελλάδα που εισάγεται στον εργασιακό μεσαίωνα στη λογική του «μη χείρον βέλτιστον», αλλά όπου υπάρχει διαδικτυακή ενημέρωση.
Όλα τα παραπάνω δεν είναι κάτι καινούριο για εμάς που δουλεύουμε σε sites και portals. Η συντριπτικη πλειοψηφια των sites λειτουργούν ως σύγχρονα κάτεργα και οι εργαζόμενοι ως οι δούλοι του 21ου αιώνα. Και οι παραπάνω λέξεις δε χρησιμοποιούνται μεταφορικά αλλά κυριολεκτικά αφού όταν μιλάμε για εργασία σε sites κυρίως έχουμε να κάνουμε με μαύρη, ανασφάλιστη εργασία, 10ωρες και 12ώρες βάρδιες, δουλειά τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες και πενιχρούς μισθούς. Και υπάρχουν πάντα και οι μόνιμοι ανακυκλούμενοι, (αποτελούν κανόνα στα αθλητικά sites) οι «εθελοντές» που «μαθαίνουν» τη δουλειά, κάνουν την «πρακτική άσκησή» τους και θα πρέπει να είναι ευχαριστημένοι αν πάρουν κανένα «μαύρο» χαρτζιλίκι πού και πού από το αφεντικό. Αυτές οι εργασιακές συνθήκες αποτελούν την πραγματικότητα για τους εργαζόμενους στις ηλεκτρονικές εκδόσεις, ακόμα και πριν από την εποχή των μνημονίων. Με την εξάπλωση των διαδικτυακών μέσων και την επέλαση των μέτρων λόγω οικονομικής κρίσης, η κατάσταση έγινε απλώς χειρότερη.
Κάνοντας την κρίση ευκαιρία, ο καθένας πλέον που διαθέτει αρκετό θράσος και τομαρισμό, μπορεί να ξεκινήσει ένα site, μια start-up διαδικτυακή κοινότητα και να «χρειαστεί τη βοήθεια» κακοπληρωμένων και εξουθενωμένων από τα ωράρια εργαζόμενων. Τα αφεντικά εκμεταλλεύονται τις νομοθεσίες των μνημονίων, τις χιλιάδες απολύσεις και τους εκατοντάδες χιλιάδες νέους ανέργους για να μας εκμεταλλευτούν ακόμα περισσότερο, για λιγότερα από τα βασικά και με σκυμμένο το κεφάλι.
Τον ίδιο δρόμο ακολουθούν και τα sites μεγάλων ομίλων με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα όσο γίνεται πιο φθηνό και απροστάτευτο εργατικό δυναμικό, χωρίς δικαιώ ματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς επιδόματα, χωρίς έστω αυτή την τυπική ιδιότητα του εργαζόμενου ή του ανέργου – μια ανερμάτιστη μάζα εξατομικευμένων «εφέδρων» που άλλοτε θα δουλεύουν, άλλοτε όχι, άλλοτε θα επιβιώνουν, άλλοτε όχι, πάντα όμως σύμφωνα με τις ανάγκες και τις προδιαγραφές των αφεντικών.
Μπροστά σε αυτό το διαμορφωμένο σκηνικό, τα σωματεία του κλάδου των ΜΜΕ αν δεν είναι εντελώς εχθρικά προς τις διεκδικήσεις των εργαζομένων στα sites, είναι αδύναμα να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να προσπάθησουν να προστατεύσουν τους εργαζόμενους από την εργασιακή βαρβαρότητα.
Οι «αφανείς» εργαζόμενοι του διαδικτύου έχουμε περιθώρια αντίστασης και οργάνωσης. Υπάρχουν παραδείγματα όπου οι εργαζόμενοι με την αλληλεγγύη συναδέλφων διεκδίκησαν και κατάφεραν να αποκτήσουν τα εργασιακά τους δικαιώματα. Η δικαστική απόφαση που ορίζει ότι οι εργαζόμενοι σε sites πρέπει να προσλαμβάνονται και να αμείβονται ως συντάκτες (βλ. http://katalipsiesiea. blogspot.gr/2012/03/sites.html), η ασφάλιση εργαζομένων μετά από παρεμβάσεις και η συλλογική δύναμη που προκύπτει από τους κοινούς αγώνες, είναι μερικές μόνο ενδείξεις ότι τίποτα δεν έχει χαθεί και ότι μπορούμε να κερδίσουμε τα πάντα.
Επιλέγουμε το δρόμο του συλλογικού αυτοοργανωμένου αγώνα, όχι μόνο ως ζήτημα αξιοπρέπειας, αλλά πλέον και ως αγώνα για τη ζωή και την επιβίωσή μας απέναντι στον ολοκληρωτικό πόλεμο που μας έχουν κηρύξει τα αφεντικά. Πολεμάμε τη διάχυτη μοιρολατρία, τη δου λοπρέπεια και τις καριερίστικες αυταπάτες. Οι εργαζόμενοι στα sites να πιάσουμε το νήμα των εργατικών διεκδικήσεων και να συζητήσουμε για τα εργατικά μας συμφέροντα και τις προοπτικές μας απέναντι στην εργασιακή ισοπέδωση που βιώνουμε. Ταυτόχρονα, να αυτοοργανωθούμε σε οριζόντιες δομές με τους συναδέλφους μας σε κάθε χώρο εργασίας, αλλά και διακλαδικά, και εργαζόμενοι/ες-άνεργοι/ες, με τη συναδελφική μας δύναμη και την ταξική μας αλληλεγγύη, να παλέψουμε από κοινού για
ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΗΣΟΥΜΕ ΟΣΑ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ
• Μισθό συντακτών, με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα
• Πενθήμερη εργασία με δυο ημέρες ρεπό την εβδομάδα και υπερωριακή αμοιβή για εργασία τα σαββατοκύριακα, τις αργίες και τις νυχτερινές βάρδιες.
• Πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα.
[1] Κοινή δήλωση των συντελεστών της ελληνικής έκδοσης της Huffington Post, Μαριάννας Λάτση, Πέτρου Παππά, Ευγενίας Χανδρή και Δημήτρη Μάρη.
Συνέλευση εργαζομένων, ανέργων και φοιτητών στα ΜΜΕ
http://katalipsiesiea.blogspot.gr/2014/11/huffington-post.html#more
Εν μεγάλω Ελληνικώ Κράτος, 2014 μ.χ
Ίσως οι περισσότεροι να θυμάστε την καμπάνια του ιδρύματος Ωνάση και του αρχείου Κ.Π.Καβάφη (που ανήκει στο Ίδρυμα) τον Οκτώβρη του 2013, όπου οι στίχοι του ποιητή κυκλοφορούσαν σε μετρό, λεωφορεία και άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς, σε γιγαντοαφίσες ή πόστερ και άλλα διάφορα.
Θα θυμάστε επίσης την διάσταση που πήρε το ζήτημα, καθώς η σχετική πρωτοβουλία πραγματοποίησε μια αυθαίρετη κοπτοραπτική επάνω στην ποίηση του Καβάφη-που κατ’ αρχήν αποτελεί εχθρική πράξη ενάντια στο πολυσήμαντο έργο του ποιητή αλλά ας το προσπεράσουμε για λόγους οικονομίας.
Θα θυμάστε στη συνέχεια τις άπειρες φωτοσοπιές που κυκλοφόρησαν αντιγράφοντας ειρωνευόμενες το παράδειγμα του Ιδρύματος, ευτυχώς όχι με στίχους του ποιητή αλλά με ό,τι ατάκα ήθελε ο καθένας. Και κάπως έτσι γέμισαν τα σόσιαλ μίντια με εκείνο το κόκκινο λεωφορείο που έφερε επάνω τον κουτσουρεμένο στίχο ‘’είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία’’απ’ το ποίημα ‘’Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.’’ όπου βέβαια εννοεί κυρίως τη βιασύνη, παρά τη φυσική βία.
Ως απάντηση στις ‘’αντιδράσεις’’ το Ίδρυμα τότε ανέφερε πως δεν υπάρχει καμιά πολιτική σκοπιμότητα γύρω από αυτή την πράξη, και τέλος πάντων, ένας στίχος είναι βρε αδερφέ. Βέβαια, είναι χαρακτηριστικό του πόσο κωθώνια πρέπει να θεωρεί τον ‘’λαουτζίκο’’ το Ίδρυμα Ωνάση για να προχωρήσει σε μια τέτοια μίνι προβοκάτσια.
Τώρα, ποια η σχέση αυτού του γεγονότος με τα… δρώμενα του Πολυτεχνείου πριν και κατά την 17ή Νοέμβρη: Άμεση και πάνω απ’ όλα διαλεκτική
Το Ίδρυμα Ωνάση μπορούμε να το θεωρήσουμε χοντρικά-χοντρικά ως ένα φορέα του αστικού πολιτισμού, ένα πόλο της κυριαρχίας που απ’ το δικό του μετερίζι προσφέρει στην πλουραλιστική μάχη του Κεφαλαίου ενάντια στην Εργασία. Η κοπτοραπτική του στα ποιήματα του Καβάφη συγκαταλέγεται και ακολουθεί τα trends του ιδεολογικού οπλοστασίου των αφεντικών ενάντια στην εργατική τάξη και κάθε κοινωνική ανταρσία που ξεπηδά απ’ τα σπλάχνα της. Συμβαδίζει απόλυτα, ολοκληρωτικά και μάλιστα αναπαράγει την ιδεολογική κυριαρχία του συμπλέγματος Κράτος-Κεφάλαιο. Ο λόγος, για την βία ως αναλυτικό /ερμηνευτικό εργαλείο της κοινωνικής κίνησης και τη θεωρία των δύο άκρων που αποτελεί αποκύημά της.
Την αρχή ενδεχομένως να την έκανε ο ιστορικός Στάθης Καλύβας πριν καμιά δεκαριά χρόνια με αφορμή την ‘’επίθεσή’’ του στην κυρίαρχη ιστορική αφήγηση της αντίστασης και του εμφυλίου, όπου και εισήγαγε τη βία ως μέτρο για πάσαν νόσο και πάσαν μαλακίαν. Βασικό στόχος του Καλύβα (και του Κράτους) ήταν και παραμένει η απενοχοποίηση των ταγματασφαλιτών και γενικά των συνεργατών των ναζί και η καταγγελία της ‘’κόκκινης τρομοκρατίας’’.
Έκτοτε, πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι, το θαύμα του ελληνικού καπιταλισμού άρχισε να πνέει τα λοίσθια και κάπου μετά την απογείωση του 2004 άρχισε η βάρκα να μπάζει. Σαφώς, κομβικό σημείο για τα ιδεολογικά όπλα (και όχι μόνο) του Κεφαλαίου αποτέλεσε η εξέγερση του Δεκέμβρη ως άρνηση και ταυτόχρονα προεικόνιση όσων θα ακολουθούσαν και κάπου εκεί τα αφεντικά αποφάσισαν να προετοιμαστούν και έτσι βρήκε την πραγματική της εφαρμογή η ριζοσπαστική θεωρία του απολογητή Σ.Καλύβα και των ομοίων του.
Κάπως έτσι φτάνουμε στην τρέχουσα περίοδο όπου το νήμα της αφήγησης του Καλύβα συναντά την κοπτοραπτική του Καβάφη, τα εξώφυλλα της lifo για τους δύο ξένους στην ίδια πόλη, όλη την ιδεολογική τρομοκρατία των μμε υπό τον γενικό τίτλο η θεωρία των δύο άκρων, τις προκλητικές συμπεριφορές της αστυνομίας της αριστερής αφήγησης και βέβαια την καταστολή κάθε είδους που το Κράτος εξαπέλυσε τα τελευταία χρόνια ενάντια σε κάθε κοινωνικό αγώνα.
Η κυρίαρχη προπαγάνδα συγκεντρώθηκε γύρω από την καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται, γύρω από μια δημοκρατική επίφαση της καταδίκης των ακραίων στοιχείων, γύρω από έναν ομογενοποιητικό χυλό εξίσωσης των μαφιόζων/δολοφόνων φασιστών με κάθε μορφή κοινωνικής αντίδρασης του προλεταριάτου ενάντια στην επίθεση του Κεφαλαίου (απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, αυτοοργανωμένα εγχειρήματα κ.ο.κ).
Σήμερα, ύστερα από την εμπειρία των τελευταίων χρόνων καταλαβαίνουμε πως αυτό έγινε για έναν βασικό λόγο: την ανεμπόδιστη χωρίς πολιτικά κόστη ολοκληρωτική στροφή του Κράτους προκειμένου να διαχειριστεί με την μπότα της καταστολής τη μαινόμενη καπιταλιστική αναδιάρθρωση ενάντια στην εργατική τάξη και το προλεταριάτο και βέβαια τις όποιες αντιστάσεις προκύψουν
Έτσι, μέσα στο πλαίσιο του καταρρέοντος κοινωνικού συμβολαίου τα ιδεολογικά όπλα των αφεντικών μετασχηματίζονται προκειμένου να ανοίξουν το δρόμο της γενικευμένης κοινωνικής επίθεσης του Κράτους. Προκειμένου να προσφέρουν την απαραίτητη νομιμοποίηση της ασύλληπτης καταστολής ενάντια σε όποιον τολμά να αντιπαραθέσει βία στην βία της εξουσίας ή έστω μια διαφορετική οπτική. Και βέβαια, τα όπλα αυτά είναι τόσο αποτελεσματικά που καταφέρνουν, την ίδια στιγμή, η δημοκρατική λειτουργία του Κράτους να διατηρείται ακέραιη και μάλιστα εκ νέου επίκαιρη.
Ακριβώς επειδή τίποτα δεν αντλεί την αιώνια ύπαρξή του από κάποια σφαίρα των ιδεών, το δημοκρατικό καθεστώς έπρεπε και αυτό να μετασχηματιστεί, να εκσυγχρονιστεί σύμφωνα με τις τωρινές ανάγκες αναπαραγωγής του Κράτους και του Κεφαλαίου. Η βία ως ερμηνευτικό εργαλείο των αφεντικών καταφέρνει να πραγματοποιήσει ταυτόχρονα δυο αποστολές: Από τη μια το ομαλό ξεπέρασμα της απαραίτητης κατάρρευσης της μεταπολίτευσης ως κοινωνικό συμβόλαιο (σαφώς και με την βοήθεια των εκλογών) και η ανανέωση των δημοκρατικών διαδικασιών επάνω στο μαξιλαράκι της βίας των από κάτω δίχως πολιτικό κόστος και, απ’ την άλλη, η σχιζοφρενική βία των δυνάμεων καταστολής, τα συνεχόμενα δικαστικά πραξικοπήματα ενάντια σε όποιον το Κράτος θεωρεί εχθρό, η ολοκληρωτική στροφή του κρατικού μηχανισμού, οι φασίστες, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ο εν γένει αποκλεισμός απ’ τη …Δημοκρατία (ως χώρου αναπαραγωγής των κοινωνικών αναγκών) όσον επιλέγουν να αντισταθούν στην ισοπέδωση των ζωών τους.
Με λίγα λόγια τα αφεντικά δημιούργησαν έναν κοινωνικό χώρο, σχηματικά κάτω από το δημοκρατικό καθεστώς, όπου για την εξουσία όλα επιτρέπονται. Η Δημοκρατία τους ύψωσε τα τείχη της προκειμένου το Κεφάλαιο να ολοκληρώσει την αναγκαία αναδιάρθρωση: λυσσαλέα επίθεση στην εργατική τάξη και στις υποχρεώσεις αναπαραγωγής της. Για’ αυτό οι μπάτσοι μπορούν πολύ εύκολα να εξαπολύουν πογκρόμ εναντίων των φοιτητών στις 13 και 14 Νοέμβρη, της πορείας του Πολυτεχνείου και όσων βρέθηκαν στα Εξάρχεια την 17ή απροσχημάτιστα και χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό κόστος.
Για’ αυτό και είναι γελοίες οι αναφορές περί προκλητικής στάσης της αστυνομίας. Γι’ αυτό είναι γελοίες οι επικλήσεις στη Δημοκρατία, στα δικαιώματα του πολίτη* κ.ο.κ. Γίνονται μόνο από αυτούς που έχουν ξεμείνει στο προηγούμενο καθεστώς διαχείρισης, τότε που η αριστερά και το εργατικό κίνημα μπορούσε να συνδιαλλέγεται με το Κράτος (την εκάστοτε κυβέρνηση) και όντως να αποκομίζει οφέλη. Ενδεχομένως βέβαια το κομμάτι αυτό που επιμένει σε αυτή την ανάγνωση μπορεί ακόμα να το κάνει για λογαριασμό του, για τους υπόλοιπους υπάρχουν μόνο τα γκλόπς των μπάτσων.
* είναι άλλο πράγμα η τακτική και άλλο πράγμα τι εργαλεία χρησιμοποιείς προκειμένου να εξηγήσεις τον κόσμο και αντίστοιχα να αναλάβεις δράση.
Δεσμώτης
http://misostaksiko.com/2014/11/19/en_megalo_ellhniko_kratos_2014/
Παρέμβαση με μοίρασμα κειμένου στην 360 Connect Α.Ε.
Τη Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014 πραγματοποιήσαμε μοίρασμα κειμένου στην εταιρεία 360 Connect A.E. με αφορμή το εξ αναβολής δικαστήριο για την -εν μια νυκτί- «απόλυση» και μεταφορά των τηλεφωνικών κέντρων της εταιρείας Hellas Online το περασμένο Δεκέμβρη στη νεοσύστατη -γι’ αυτό το σκοπό- εργολαβική εταιρεία 360 Connect. Το μοίρασμα έρχεται σε συνέχεια προηγούμενων παρεμβάσεων και ενασχόλησης στο συγκεκριμένο εργασιακό χώρο. Περισσότερα μπορεί να διαβάσει κανείς εδώ και εδώ.
Ακολουθεί το κείμενο που μοιράσαμε:
ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΟΥ!
Το περασμένο Δεκέμβρη η Hellas OnLine αποφάσισε να απολύσει το προσωπικό της στη διεύθυνση customer operations και να το μεταφέρει σε νέα εργολαβική εταιρεία (360 Connect) με μειωμένες αποδοχές και εργασιακά δικαιώματα. Παρά τις αρχικές “υποσχέσεις” της εταιρείας “ότι τίποτε δεν θα αλλάξει” οι εργαζόμενοι/ες βρέθηκαν πολύ γρήγορα σε ένα περιβάλλον πίεσης και με χειρότερες συνθήκες εργασίας. Απέναντι σε αυτή τη κατάσταση μια ομάδα εργαζομένων δεν αποδέχτηκε σιωπηλά αυτή τη «γενναιόδωρη» προσφορά και αποφάσισε να καταφύγει στη δικαιοσύνη διεκδικώντας την επαναφορά των μισθών τους στη προηγούμενη κατάσταση και την επαναπρόσληψη όσων αυτών απολύθηκαν. Το περασμένο Ιούλιο η εταιρεία επέλεξε να πάρει αναβολή σε μια προσπάθεια να καθυστερήσει την εκδίκαση της υπόθεσης όσο πιο μακρυά γίνεται χρονικά από τον απόηχο των γεγονότων και της αρνητικής δημοσιότητας που είχε δεχθεί. Στις 11 Νοέμβρη, εκδικάζεται εκ νέου η υπόθεση στα δικαστήρια Πειραιά.
Δε θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε πως οι εργαζόμενοι στα τηλεφωνικά Κέντρα αποτελούν μια ιδιαίτερη κατηγορία εργαζομένων σε σχέση με την εκμετάλλευση την οποία υφίστανται. Τα ελαστικά ωράρια, οι κυλιόμενες βάρδιες, η ενοικιαζόμενη εργασία και επισφάλεια είναι πράγματα που ίσχυαν εδώ και πολλά χρόνια και τώρα επεκτείνονται σταδιακά και σε υπόλοιπες κατηγορίες εργαζομένων. Η κρίση αποτέλεσε – και αποτελεί – μια τεράστια ευκαιρία για τα αφεντικά να εξαπολύσουν μια άνευ προηγουμένου επίθεση με σκοπό να μεγιστοποιήσουν ακόμη περισσότερο τα κέρδη τους. Aπέναντι σε αυτή τη κατάσταση η μόνη δυνατότητα που υπάρχει είναι η οργάνωση και αντίσταση των εργαζομένων, οι δυνατότητες συλλογικής άρνησης στα κάθε είδους σχέδια που μας υποβαθμίζουν. Τα βλέμματα που ανταλλάσσουμε μεταξύ μας, όταν οι αναμονές έχουν πάρει φωτιά και οι προϊστάμενοι ουρλιάζουν να κάνουμε πιο γρήγορα, όταν οι πελάτες μας βρίζουν προσωπικά, όταν οι στόχοι δεν είναι καλοί, όταν ξαφνικά μαθαίνουμε ότι ο μέχρι χθες διπλανός μας δε θα ξαναέρθει για δουλειά, είναι η – κάθε φορά – στιγμιαία κατανόηση της εκμετάλλευσης που εκείνη τη στιγμή γίνεται πιο ορατή από ποτέ. Δεν είμαστε λοιπόν μια «οικογένεια», μια «παρέα» όπως διατείνεται η κάθε επιχείρηση και ότι «όλοι» μαζί παλεύουμε για το κοινό καλό, είμαστε 2 κόσμοι σε σύγκρουση, με αντιτιθέμενα συμφέροντα και επιδιώξεις.
Μια απόπειρα συλλογικοποίησης και ανταπάντησης των τηλεφωνητών/ριών «από τα κάτω» αποτελεί και η συνέλευση εργαζομένων στα τηλεφωνικά Κέντρα Proledialers. Ανταλλάσουμε εμπειρίες και σκεπτικά, μαθαίνουμε τα δικαιώματά μας, οργανωνόμαστε σε επίπεδο βάσης και παλεύουμε να κερδίσουμε όσα θεωρούμε ότι δικαιούμαστε και ακόμα περισσότερα. Παρεμβαίνουμε σε διάφορα τηλεφωνικά κέντρα, δημοσιοποιώντας και καταγγέλλοντας τις παρανομίες των αφεντικών.
Νοέμβριος 2014
Αναδημοσίευση από: Προλεταριακή Πρωτοβουλία