Άφαντος και ανενόχλητος παραμένει ο διαχειριστής – ενοικιαστής του τίτλου της Ελευθεροτυπίας – enet.gr Χάρης Οικονομόπουλος. Παράλληλα αναμένεται η απόφαση της εκδίκασης των ασφαλιστικών μέτρων και η απόφαση της Επιθεώρησης Εργασίας.

Για μήνες απλήρωτοι οι εργαζόμενοι (δεδουλευμένα και Δώρο Χριστουγέννων), βιώνουν παράλληλα το πειρατικό λοκ άουτ, ενώ η τελευταία κατάσταση ενσήμων που στάλθηκε στο ΕΤΑΠ ΜΜΕ ήταν το Δεκέμβριο του 2014.

Η εταιρεία ΤΡΙΤΗ ΟΨΗ του προέδρου του ελληνοβρεττανικού επιμελητηρίου Χ. Οικονομόπουλου, παραμένει ενεργή και ο ίδιος απολαμβάνει την «ασυλία» περιφρονώντας εργαζόμενους και θεσμικά πλαίσια.

Οι εργαζόμενοι παραμένουν μάχιμοι και προχωρούν στη σύσταση συνεταιριστικού σχήματος, που θα «τρέξει» την ιστοσελίδα τους http://www.enetpress.gr, συνεχίζοντας να δίνουν το παρόν στη μάχη της ενημέρωσης.

Αναδημοσίευση από ertopen

Διαγραφές προστίμων ΟΑΣΘ – Παρασκευή 13/03

την Παρασκευή, 13/03, στις 12:00μμ, στα γραφεία του ΟΑΣΘ (Μπότσαρη και Παπαναστασίου, στάση “Γραφεία” με το 10) θα πραγματοποιηθεί η καθιερωμένη μηνιαία παρέμβαση του Δικτύου Ανέργων και Επισφαλώς Εργαζομένων Θεσσαλονίκης για τη διαγραφή προστίμων ανέργων και τη διεκδίκηση δωρεάν μετακινήσεων.

Οι παρεμβάσεις μας αυτές κλείνουν ήδη ένα χρόνο επιτυχίας, έχοντας διαγράψει πάνω από 150 πρόστιμα και είναι παραπάνω από αναγκαίες στο ασφυκτικό κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον που ζούμε. Ειδικά τη στιγμή που ο ΟΑΣΘ αυξάνει τα εισιτήρια, μειώνει τα δρομολόγια, κόβει τα νυχτερινά και κυρίως προσλαμβάνει “φουσκωτούς” ελεγκτές που τραμπουκίζουν περισσότερο τους επιβάτες παρά ελέγχουν τα εισιτήρια τους, η αλληλεγγύη μας, η συλλογική δράση και διεκδίκηση των αιτημάτων μας είναι περισσότερο αναγκαία από ποτέ.

Αναδημοσίευση από provo 

του risinggalaxy

Ουαλίντ Τάλεμπ:

Ο ανθός της εργατικής τάξης δήλωσε “παρών” για όλους μας.

Ο Ουαλίντ έχει έρθει στα δικαστήρια με τον αδελφό του και κάποιους συντρόφους και συντρόφισσες που τον συνοδεύουν. Δειχνεί κουρασμένος όσο και απόμακρος, μέσα στην πολυκοσμία των δικαστηρίων. Είναι φοβισμένος. Φοβάται, όπως μας εξηγεί πως οι βασανιστές του θα τον σκοτώσουν επειδή μίλησε. Έχει στο πρόσωπο του εμφανή τα σημάδια όσων πέρασε, ψυχολογικά όσο και σωματικά. Δεν τον ρωτάω για ένα μικρό αιμάτωμα που έχει στο μάτι του. Ήδη ντρέπομαι να του κάνω οποιαδήποτε ερώτηση. Το μόνο που μου βγαίνει είναι το “χρειάζεσαι κάτι;”. Ο αδελφός του πάντα δίπλα του. Του εξηγώ πως πλέον δεν είναι μόνοι τους. Έχουμε έρθει μερικές δεκάδες αλληλέγγυοι αναρχικοί και αριστεροί, αντιφασίστες, από ομάδες και οργανώσεις, δικηγόροι και κάποιοι δημοσιογράφοι που καλύπτουν την υπόθεση.

Κοινός τόπος ανάμεσα στους αλληλέγγυους που βρίσκονται στα δικαστήρια, η θέληση να μην νιώσει μόνος ο Ουαλίντ στη δίκη. Έχουν δεχτεί, αυτός και ο αδελφός του, πολλές απειλές από τους φασίστες στη Σαλαμίνα. Τους πρόστατεψαν σε κάποιες περιπτώσεις πολίτες της Σαλαμίνας. Κατέφυγαν στην αστυνομία και ζήτησαν περιοριστικά μέτρα. Οι απειλές συνεχίστηκαν και μετά, με την ασφάλεια Σαλαμίνας να κάνει το κορόϊδο. Γνωστή η τακτική του ελληνικού κράτους. Στις καταγγελίες ρατσιστικών επιθέσεων το θύμα μετατρέπεται σε κατηγορούμενο, ο θύτης σε κατήγορο. Στις καταγγελίες απειλών, οι φασίστες μετατρέπονται σε “τρελούς”. Σε κάθε άλλη περίπτωση, αν είχα σπάσει εγώ για παράδειγμα τους περιοριστικούς όρους που θα μου είχαν επιβληθεί, θα πήγαινα κατευθείαν μέσα. Είναι όμως κάποιες “περιπτώσεις”, εκείνες των φίλων του κράτους, των μαφιόζων αφεντικών ελληναράδων, όπου οι νόμοι αποκτούν ρευστή μορφή.
Ποτέ ξανά μόνος του λοιπόν ο Ουαλίντ, απέναντι στο κράτος, τα αφεντικά και τα βοθρολύματα της ακροδεξιάς. Αυτό λένε όλοι και όλες όσοι παρευρίσκονται στη δίκη.

Κάποια στιγμή αντικρίζω τους κατηγορούμενους. Τέσσερεις φυσιογνωμίες βγαλμένες από την ιστορία αυτού του τόπου. Από τις φασιστικές προπολεμικές οργανώσεις και τον Μεταξά, την Κατοχή, τα τάγματα ασφαλείας, την ΕΡΕ και τη Χούντα, τους αγανακτισμένους του Χημείου, τις “λαοσυνάξεις” του ’90 και τα κωλόμπαρα του trafficking, μέχρι την χρυσαυγίτικη καγκουρίλα, τις ..”πάνω πλατείες” και τις παρελάσεις της Χρυσής Αυγής στις γειτονιές.
Η κοινωνική χαβούζα του ελληνικού μικροαστισμού/φασισμού με τα χίλια πρόσωπα. Το αφεντικό μαφιόζος της εν ελλάδι επιχειρηματικότητας και της ανάπτυξης τύπου Μανωλάδας, που τρώει ”ψωμάκι” όλη η περιοχή, με μαγαζιά και το παρασκευαστήριο με μετανάστες εργάτες χωρίς χαρτιά. Ο διάδοχος γιός, με σχέσεις με τη Χρυσή Αυγή και οι φίλοι του αφεντικού που διασκέδαζαν με ουίσκια βρίζοντας και βασανίζοντας. Από κοντά και οι μάρτυρες υπεράσπισης, όπως η κοπέλα του γιού του αφεντικού, που δουλεύει ταμείο και ισχυρίζεται πως ο Ουαλίντ είχε κλέψει λεφτά και λοιποί παρατρεχάμενοι. Ένας από αυτούς, όταν αργότερα συνεχίστηκε η δίκη μετά από διακοπή, παρέμενε εντός της αίθουσας παρότι η πρόεδρος είχε ζητήσει αρκετές φορές να απομακρυνθούν οι μάρτυρες από τη διαδικασία. Τον ανακάλυψε το ακροατήριο και έτσι απομακρύνθηκε από την αίθουσα.

Ποτέ ξανά μόνος ο Ουαλίντ. Πριν τον απειλούσαν κάνωντας του τη χειρονομία πως θα του κόψουν το λαιμό. Ακριβώς αυτή τη χειρονομία κάνει ένας από τους κατηγορούμενους όταν τον αντικρύζει. Φαίνεται πως ήταν εκτός πραγματικότητας μην κατανοώντας ποιοι είναι όλοι αυτοί που έχουν έρθει στη δίκη. Ακολουθεί πανδαιμόνιο. Συνθήματα και βρισιές προς τον φασίστα από τους αλληλέγγυους : “Φασίστες αυτά που ξέρετε τελείωσαν”, “Κανίβαλοι το κεφάλι χαμηλά θα το έχετε” “Μην τολμήσετε να τον ακουμπήσετε”. Ακολουθούν αντιφασιστικά συνθήματα και οι φασίστες φυγαδεύονται από τους μπάτσους σε γειτονική αίθουσα. Ο συγκεντρωμένος κόσμος ακριβώς απ’έξω να τους παρακολουθεί.
Απολύτως προκλητικοί οι φασίστες, με ειρωνίες όσο και τσαμπουκά. Εκείνο το είδος που ευδοκιμεί στην χαβούζα του ελληνικού φασισμού. Εκείνο το είδος που πιστεύει πραγματικά -και το πραγματοποιεί: “Εγώ γαμώ και δέρνω εδώ τριγύρω”. Αυτό το είδος που πιστεύει πραγματικά πως το “εγώ είμαι Χρυσή Αυγή”, είναι το εισητήριο που του επιτρέπει να κάνει ότι θέλει και που τόσο αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια σε αυτόν τον τόπο.
Αυτό το είδος που του φεύγει αμέσως η μαγκιά, όταν φάει τις πρώτες φάπες από τον μαχητικό αντιφασισμό και το οργανωμένο εργατικό κίνημα.

Ακολουθεί τηλεφώνημα για βόμβα. Το κτήριο εκκενώνεται. Οι αλληλέγγυοι βγαίνουμε έξω μαζί με τον Ουαλίντ. Φαίνεται καταβεβλημένος. Του είναι εξαιρετικά δύσκολη η όλη διαδικασία. Ο αδελφός του μου λέει πως από τότε που βασανίστηκε φοβάται πολύ εύκολα και με την πολυκοσμία και την ένταση της δίκης έχει κουραστεί.
Αναρωτιέμαι πως θα μπορούσαμε ως κοινωνία να επανορθώσουμε για όλα όσα πέρασε. Με τι ακριβώς “κοστολογείται” το τραύμα του πολύωρου βασανισμού, του βιασμού με ξύλο, των σβησμένων τσιγάρων στο σώμα, των προσβολών και των απειλών θανάτου, της υποχρεωτικής κατανάλωσης αλκοόλ επειδή ήταν Μουσουλμάνος;
Ο Ουαλίντ είναι ένας εργάτης από την Αλεξάνδρια της Αιγύπτου. Έχει μια γυναίκα και τρία παιδιά. Τι θα σκεφτόταν άραγε ο Κωστής Μοσκώφ, ο σημαντικός διανοούμενος της αριστεράς, που τόσο αγάπησε αυτή την πόλη, που διέσωσε το σπίτι του Καβάφη και το έκανε μουσείο; Πως θα αντιδρούσε στο γεγονός πως ένας εργάτης από την Αλεξάνδρεια θα βασανίζονταν από φασίστες στην Ελλάδα;

Η δίκη ξεκινά ξανά. Ο Ουαλίντ καλείται να καταθέσει με τη βοήθεια ενός μεταφραστεί από το Αιγυπτιακό προξενείο. Είναι εμφανώς καταβεβλημένος. Η αίθουσα είναι πολύ μικρή για να χωρέσει όλος αυτός ο κόσμος. Την είσοδο έχει αποκλείσει μια διμοιρία ΥΜΕΤ που έχει έρθει για ενισχύση των μπάτσων. Αφού γεμίζει η αίθουσα, ανοίγουν δρόμο για να πλησιάσει κοντά και ο υπόλοιπος κόσμος.
Δικηγόροι που παροκολουθούν, γκρινιάζουν γιατί δεν γίνεται η δίκη σε μεγαλύτερη αίθουσα. Ο Ουαλίντ είναι κουρασμένος. Η έδρα του λέει να κάτσει σε μια καρέκλα για να καταθέσει.
Λόγω της στενότητας της αίθουσας κάθεται σε απόσταση αναπνοής από τους βασανιστές του! Διαμαρτυρόμαστε. Το ακροατήριο εξοργισμένο. Τον καλούν να καταθέσει ενάντια τους ενώ κάθεται σχεδόν κολλητά με αυτούς. Σε ποια Καφκική δυστοπία, η βιασμένη γυναίκα θα κατέθετε δίπλα στον βιαστή της; Ο βασανισμένος δίπλα στον βασανιστή του; Τα θύματα των Ναζί κολλητά με τον Άιχμαν;
Ποια είναι εκείνη η διαδικασία μέσα στο μυαλό των δικαστών που τους καθιστά ανίκανους να κατανοήσουν ότι έχουν να κάνουν με έναν άνθρωπο με βαθιά τραύματα και όχι με ένα ζήτημα διεκπεραίωσης; Πόσες διαφορετικές “κοινοτοπίες του κακού” να υπάρχουν άραγε; Ο Κάφκα και η Άρρεντ πέρασαν στην ιστορία. Ο Ουαλίντ όμως είναι εδώ, και δηλώνει “παρών”, δίπλα στους βασανιστές του, για λογαριασμό όλων μας.
Η κατάθεση του θα διαρκέσει κοντά δύο ώρες. Η αίθουσα θα μείνει άφωνη και εξοργισμένη αρκετές φορές. Μετά από λίγη ώρα, το ελληνικό κράτος πιάνει δουλειά. Η εισαγγελέας ξεκινά μια σειρά ερωτήσεων που δεν αφορούν ούτε στην κατηγορία της αρπαγής, ούτε τους βασανισμούς. Μέσα στη δικογραφία βρίσκεται και η κατηγορία πως ο Ουαλίντ έκλεψε αυτός τον μαφιόζο. Μέσα από αυτές τις ερωτήσεις δίνεται η εντύπωση πως ο Ουαλίντ είναι κατηγορούμενος. Σου μένει μια άσχημη γεύση στο στόμα. Δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί: Ακόμα και αν είχε κλέψει, γιατί διερευνάται διεξοδικά το πλημμέλημα της κλοπής και όχι οι υπόλοιπες κατηγορίες; Τι θα έβγαινε από αυτό; Θα “διαπιστώναμε” πως τα βασανιστήρια ήταν μια “παρεξήγηση”; Μήπως έγιναν “εν βρασμό ψυχής;” Η μήπως, αν τελικά προκύψει και κάποια “ενοχή” για τον Ουαλίντ, αυτό θα τον οδηγούσε σε μια δίωξη, μια καταδίκη και τελικά στην απέλαση; Είμαι εγώ αρκετά δύσπιστος ή μήπως το ελληνικό κράτος έχει και πιο “πολιτισμένους” τρόπους να εξαφανίζει τα θυματά του αντί να τα στέλνει στις Αμυγδαλέζες;

Ο θυμός πλέον είναι εμφανής στο ακροατήριο. O Ουαλίντ καλείται να απαντάει λες και είναι κατηγορούμενος. Αυτός συνεχίζει. Φαίνεται πως με το να λέει την αλήθεια του, αυτό τον βοηθάει να βρίσκει την αυτοκυριαρχία του. Έχει ζωντανέψει. Κάποια στιγμή, ενώ έχει απαντήσει σε όλες τις ερωτήσεις που αφορούν στους ισχυρισμούς των φασιστών περί κλοπής, ανασηκώνει το σώμα του από την καρέκλα και κοιτάει στα ίσια τον μαφιόζο αφεντικό και δείχνωντας τον, λέει σε σπαστά ελληνικά:

“Εγώ δεν λέω ψέμματα! Εσύ λες συνέχεια ψέμματα! Εγώ λέω την αλήθεια!”

Ο Ουαλίντ δηλώνει “παρών” για την οικογενειά του, τους συναδέλφους του εργάτες που του εμπιστεύονταν τα λεφτά τους και που αυτά είχε βάλει στο μάτι ο μαφιόζος. Δεν του έφτανε η υπεραξία και η εκμετάλλευση των εργατών που δεν είχαν χαρτιά. Δεν του έφτανε που ενώ ο Ουαλίντ του φέρονταν με σεβασμό αυτός τον έβριζε χυδαία κάθε μέρα, είναι προφανές πως ήθελε και τα μαζεμένα λεφτά τους πίσω. Ήθελε να δουλέψουν εν τέλη τζάμπα. Το αυθεντικό πρότυπο της “εθελοντικής” εργασίας, η ονείρωξη του Κεφαλαίου , η επαναφορά από τη μισθωτή σκλαβιά στη σκέτη σκλαβιά, όπως το είδαμε να διαφημίζεται από την κυριαρχία με κάθε είδους φερετζέ περί “προσφοράς”, εδώ ξεγυμνώνεται μπροστά μας, σε όλη του τη βία. Οι κατώτεροι στην διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας, οι μετανάστες εργάτες χωρίς χαρτιά, στερημένοι από κάθε νομικό δικαίωμα, απομονωμένοι από την υπόλοιπη εργατική τάξη και τα επίσημα συνδικάτα της, δουλεύουν στους μαφιόζους. Η παρανομοποιημένη εργασία τους είναι το αντικείμενο της πολιτικής και στρατιωτικής τους διαχείρισης από τα αφεντικά, τους μπάτσους, τους δικαστές και εν τέλη από την επίσημη όσο και ανομολόγητη πολιτική του ελληνικού κράτους. Το αφεντικό-μαφιόζος δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από ότι έκαναν τα αφεντικά-μαφιόζοι τη δεκαετία του ’90 όταν έπαιρναν αλβανούς μετανάστες να μαζεύουν τα χωράφια και μετά καλούσαν την αστυνομία να τους απελάσει. Το αφεντικό-μαφιόζος νιώθει ασφαλής, καλυμένος. Η επίσημη πολιτική του κράτους όσο και η πολιτική της έκφραση στη κοινωνία, στα Μ.Μ.Ε. και το κοινοβούλιο, του δίνουν το δικαίωμα να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Να μην χρησιμοποιήσει την ΕΛ.ΑΣ. Αυτός ΕΙΝΑΙ το κράτος, γιατί ανήκει στους αιώνιους φίλους του κράτους, σε εκείνους που πρόσφεραν πάντα πρόθυμα τις υπηρεσίες τους στο Κεφάλαιο, όταν χρειάστηκε η στρατιωτικοποίηση της εργασίας της εργατικής τάξης όσο και η ίδια της η εξόντωση. Ο ελληνικός φασισμός, τα χίλια του πρόσωπα, χωρίς προσωπείο. Η τελευταία απειλή των βασανιστών φεύγοντας: “θα γυρίσουμε να σε σκοτώσουμε και θα σε πετάξουμε στη θάλασσα.” Ο Ουαλίντ αυτοτραυματίζεται για να αποδράσει, για να σπάσει τις αλυσίδες του και να βγει στο δρόμο.
Τα κολλαστήρια του ελληνικού κράτους δεν είναι πλέον μόνο τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι φυλακές και τα αστυνομικά τμήματα, ούτε οι “υπηρεσίες αλλοδαπών”. Είναι και ο στάβλος πίσω από το νεκροταφείο στη Σαλαμίνα όπου τέσσερεις φασίστες βασανίζουν έναν εργάτη με όλο το ρεπερτόριο των βασανισμών από τον Μεσαίωνα μέχρι το Γκουαντανάμο, είναι και τα νερά του Αιγαίου όπου πνίγονται γυναικόπεδα.

Ο εργάτης Ουαλίντ, απέδρασε, έγινε γνωστός στο πανελλήνιο και φοβάται για τη ζωή του. Στο δικαστήριο κατέθεσε πως βγαίνει έξω από το σπίτι για λίγα λεπτά μαζί με τον αδελφό του. Φοβάται πώς οι φασίστες θα τον σκοτώσουν τελικά.

Η δίκη διακόπτεται στις 15:00. Οι μπάτσοι καλούν τον κόσμο να αποχωρήσει αλλά αρνούμασε όλοι να φύγουμε. Πρώτα θα φύγουν οι φασίστες και μετά θα φύγουμε όλοι μαζί. Οι μπάτσοι λένε πως θα εγγυηθούν αυτοί την προστασία του Ουαλίντ. Ο κόσμος τους περιγελά και τους λέει πως το παραμύθι αυτό πάλιωσε. Ποτέ ξανά μόνος του ο Ουαλίντ. Οι μπάτσοι υποχωρούν. Θα μείνουμε για να φύγουμε όλοι μαζί. Οι φασίστες ειρωνεύονται. Ο κόσμος ξεσπάει μέσα σε πανδαιμόνιο. “ Φασίστες τελειώσατε, εδώ δεν είναι Σαλαμίνα”, “Μαζέψου και κοίτα κάτω μαφιόζε”, “αν ξανακουμπήσετε εργάτη θα τρέχεις και στη Σαλαμίνα”, “που είναι τώρα η Χρυσή Αυγή σου μπάσταρδε”, “δεν σας τα μάθανε καλά στη Χρυσή Αυγή” και αντιφασιστικά συνθήματα. Ο Ουαλίντ αποχωρεί μαζί με τον κόσμο που τον έχει περικυκώσει. Στο διάδρομο, ένας φασίστας μάρτυρας υπεράσπισης διαπληκτίζεται με συγκεντρωμένους, κάνει να σηκώσει χέρι. Οι μπάτσοι τρέχουν να τον γλυτώσουν και χτυπούν τον κόσμο με τις ασπίδες. Ακολουθούν μικροσυμπλοκές. Η οργή ξεχειλίζει. Ένας απο τους κατηγορούμενους απείλησε ξανα τον Ουαλίντ. Ο κόσμος εγκαλεί τον αξιωματικό “τις ασπίδες για τον φασίστα τις χρησιμοποιήσες την ώρα που αυτοί απειλούσαν τον κατηγορούμενο”. Ο αρχίμπατσος λέει “να κατεβείτε όλοι οι φίλοι του μαζί”. Παίρνει την απάντηση: “ Δεν είμαστε φίλοι του, είμαστε αλληλέγγυοι, είμαστε σύντροφοι του” και “φίλους να πεις τους χρυσαυγίτες που κάνετε παρέα”. Ο Ουαλίντ είναι σε άσχημη κατάσταση. Τον βγάζουμε σιγά-σιγά, σύντροφοι τον κρατάνε και όλοι μαζί βγαίνουμε από τη κεντρική είσοδο. Εκεί μας περιμένουν με στημένα τρίποδα μερικά εξωτερικά συνεργεία που δίνουν υλικό σε κανάλια. Τους αποτρέπουμε να πάρουν εικόνες του Ουαλίντ. Αρκετά τον κανιβαλίσαμε σαν κοινωνία. Τα ξεστήνουν. Βέβαια θα μπορούσαν να περιμένουν να βγούν οι φασίστες και να πάρουν εικόνες από αυτούς. Αλλά και πάλι αμφιβάλω αν θα έπαιζαν και πουθενά.

Ο ανθός της εργατικής τάξης, ο Ουαλίντ Ταλέμπ, έδωσε το δικό του “παρών” απέναντι στο ελληνικό κράτος και τους φασίστες που τον βασάνισαν. Παρά τα όσα πέρασε βρήκε το ψυχικό σθένος να τους αντιμετωπίσει και να τους κοιτάξει στα μάτια. Ο Ουαλίντ, κέρδιζει την αξιοπρέπεια του όχι μόνο για αυτόν αλλά για όλους μας. Στέκεται απέναντι στους Καρατζαφέρηδες, τους Αδώνιδες, τους Μιχαλολιάκους, στους Κοτζιάδες και τους Καμένους. Ενάντια στην υποτίμηση της εργασίας του και της ζωής του, ενάντια στην υποτίμηση της εργασίας και των ζωών όλων μας. Η περίπτωση του Ουαλίντ θα πρέπει να διδάσκεται κάποτε. Η ιστορία του μας θυμίζει πως αν δεν μιλάμε για εργατική τάξη στον 21ο αιώνα, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να ξαναζήσουμε στον 12ο αιώνα. Είναι χρέος όλων μας να διατηρήσουμε την ιστορία του ως μέρος της δικιάς μας ιστορίας. Της ιστορίας των κοινωνικών αγώνων και του εργατικού κινήματος.

Ο Ουαλίντ Ταλέμπ δεν θα είναι ποτέ ξανά μόνος.
risinggalaxy

Την Παρασκευή 13.2 θα πραγματοποιηθεί η συνέλευση της ATTACK στα γραφεία του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών (Φωκίωνος 11, Ερμού Σύνταγμα). Στη συνέλευση μας θα συζητήσουμε και θα καταλήξουμε την πρόταση της ATTACK για πλαίσιο πάλης των εργαζόμενων στα προγράμματα ΟΑΕΔ ΕΣΠΑ. Πρόταση την οποία θέλουμε να συζητήσουμε και με άλλες εργατικές συλλογικότητες και σωματεία, ούτως ώστε να αναπτυχθεί ένα εργατικό μέτωπο αντίστασης και διεκδίκησης με κορμό αυτό το δυναμικό. Θα σχεδιάσουμε τις πρώτες μας παρεμβάσεις στα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας που ξεκινάνε αυτό το μήνα που αφορούν 50.000 ανέργους. Τέλος θα αποτιμήσουμε την παρουσία της ATTACK σε μια σειρά από εργατικές μάχες που δώθηκαν το προηγούμενο διάστημα (π.χ. QCS, ΑΒ Βασιλόπουλος κτλ)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 13.2 γραφεία ΣΜΤ 19.00

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ATTACK ΔΕΥΤΕΡΑ 16.3 γραφεία ΣΜΤ, 19.00

Εργαζόμενοι/Απολυμένοι στα Metropolis

Κορυφώνοντας τον αγώνα μας και πολλαπλασιάζοντας τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις μας προχωρήσαμε την περασμένη Τετάρτη (4/3) στην πραγματοποίηση μιας μαχητικής διαδήλωσης έξω από το νυχτερινό μαγαζί ΕΝΑΣΤΡΟΝ κατά τη διάρκεια της 3ης διοργάνωσης του ελληνικού Τελικού της Eurovision από το MAD του Ανδρέα Κουρή με τη δυναμική συμμετοχή αλληλέγγυων σωματείων, εργατικών συλλογικοτήτων  και μελών ανοιχτών λαϊκών συνελεύσεων και την συγκινητική και τιμητική για εμάς παρουσία των  απεργών  της  Coca Cola 3E που κατέβηκαν με δικό τους πανό, δίπλα στα πανό της διαδήλωσης.

Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά διαδηλώσαμε δυναμικά  μαζί  με τους αλληλέγγυους ενάντια στην εργοδοτική ασυδοσία του Ανδρέα Κουρή που, μέσω του MAD, ανέλαβε τη διοργάνωση. Αλλά, αυτή τη φορά πλησιάσαμε πιο κοντά από κάθε άλλη φορά το χώρο που διεξαγόταν  το σόου αποκλείοντας περιμετρικά το σημείο της πρόσβασης και κλείνοντας το ένα ρεύμα της οδού Πειραιώς, παρ’ όλες τις προσπάθειες του επικεφαλή της αστυνομικής δύναμης περί του αντιθέτου και υπό το σύνθημα «Εσείς που χθες τον είχατε συλλάβει, τώρα την προστασία του έχετε αναλάβει».

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η πρόσβαση του… φιλοθεάμοντος κοινού τηςEurovision να γίνεται  μέσω της διαδήλωσης ή πίσω από αυτήν. VIPs και μη, δέχτηκαν απευθείας στα αυτιά τους συνθήματα της ντουντούκας και των διαδηλωτών όπως: «Ο πολιτισμός τους προκαλεί τον τρόμο, πετάει εργαζόμενους απλήρωτους στο δρόμο», «Τρομοκρατία είναι τακούνια να φοράς, κάτω οι νόμοι της γκλαμουριάς», «Το δίκιο το έχουν οι απολυμένοι και όχι οι γκλαμουράτοι και οι ψωνισμένοι», «Εξω από το ΕΝΑΣΤΡΟΝ γεννιούνται συνειδήσεις, μόλις μέσα μπεις τον Κουρή να φτύσεις», «Πίσω απ’ τα φώτα και τα βραβεία, απλήρωτοι εργαζόμενοι φτώχεια κι ανεργία», «Εσείς που τώρα κοιτάτε τη δουλειά σας, αύριο απολυμένα θα είναι τα παιδιά σας».

Αυτή η στενή επαφή της διαδήλωσης με τους συμμετέχοντες στο γκλαμουράτο σόου ανάγκασε τον Ανδρέα Κουρή και τους στενούς συνεργάτες του να αισθανθούν, πιο πολύ από ποτέ, ακόμη και την «αναπνοή» μας. Ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του MAD υποχρεώθηκε να υποδεχτεί τους VIPs στην είσοδο του ΕΝΑΣΤΡΟΝ ακούγοντας τις αποδοκιμασίες και τα συνθήματά μας και εισπράττοντας την οργή μας, όπως διακρίνεται και σε σχετικό βίντεο (στο 1:19) όπου ο Ανδρέας Κουρής με γκρι κοστούμι και γαλάζιο πουκάμισο εξέρχεται από την είσοδο του νυχτερινού… μεγάρου σε απόσταση μερικών μέτρων από εμάς.  Και ακούγοντας συνθήματα όπως: «Κουρή αν δεν μας δώσεις αυτά που μας χρωστάς, μπροστά σου θα μας βρίσκεις όπου και να πας», «Να κάνεις φιέστες ξέρεις και Eurovision πας, Κουρή δώσε μας τώρα αυτά που μας χρωστάς», «Της Eurovision είμαστε εμείς οι χορηγοί, άνεργοι απλήρωτοι όλοι απ’ τον Κουρή», «Ούτε στα Metropolis, ούτε και πουθενά, καμιά ειρήνη με τα’ αφεντικά», «Η αλληλεγγύη όπλο των εργατών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών».

Από την άλλη, η φετινή μας διαδήλωση έξω από τον ελληνικό Τελικό της Eurovision έτυχε τη μεγαλύτερη από ποτέ προβολή από τα μέσα ενημέρωσης, γεγονός που υποχρέωσε ακόμη και κάποια από αυτά που κρατούν τον Ανδρέα Κουρή μονίμως στο απυρόβλητο να αναφερθούν γι’ αυτήν, έστω και με μερικές γραμμές. Από την πλευρά μας, θεωρούμε ότι πρόκειται για αποτέλεσμα του επίμονου αγώνα μας και όχι για τις γνωστές κολοτούμπες των παραδοσιακών μέσων ενημέρωσης που πληθαίνουν τελευταία. Όπως και να έχει, ευχαριστούμε όλους όσους συνέβαλαν στην προβολή της κινητοποίησης μας, δεδομένου ότι γνωρίζουμε από πρώτο χέρι ότι στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης η προβολή των εργατικών αγώνων είναι κάτι παραπάνω από δύσκολη υπόθεση για κάποιους εργαζόμενους σε αυτά, όσο κι αν την επιδιώκουν.

Από αυτή την τελευταία διαδήλωση, εμείς οι απολυμένοι των Metropolisβγαίνουμε ακόμη δυνατότεροι και υποσχόμαστε ότι θα επανέλθουμε δυναμικά ασκώντας ακόμη μεγαλύτερη, ασφυκτική πίεση στον πρώην εργοδότη μας. Εισπράττουμε και αντιλαμβανόμαστε ότι το ίδιο δυνατοί βγαίνουν από τις κινητοποιήσεις μας όσοι και όσες μας στηρίζουν, όσοι και όσες πιστεύουν ότι σε αυτό τον κόσμο και σε αυτή την κοινωνία, στην κατάσταση που έχει επέλθει, οι εργατικοί αγώνες δεν είναι ουτοπία.

Συνέλευση Απολυμένων από τα καταστήματα Metropolis

Ακολουθούν φωτογραφίες από την κινητοποίησή μας έξω από το ΕΝΑΣΤΡΟΝ:

Το Συντονιστικό για τη διεκδίκηση επιδόματος ανεργίας καλεί σε παρέμβαση-μικροφωνική την Πέμπτη  12/03 και ώρα 18.00 στην πλατεία Αμερικής.