Το κοινωνικό στέκι Στέγαστρο και η ομάδα καθηγητών που στεγαζόμαστε σε αυτό, πιστεύουμε πως ο αγώνας για την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας θα πρέπει να περνά μέσα από τη στήριξη και αλληλεγγύη των πιο αδύναμων κομματιών της κοινωνίας αλλά και από τον αγώνα για την ανάδειξη της συλλογικότητας, της συνεργασίας και της κριτικής σκέψης.
Απέναντι στις πολιτικές που απαξιώνουν το δημόσιο σχολείο και ωθούν ολοένα και περισσότερο την κοινωνία στη φτώχεια και την ανεργία, που δημιουργούν σχολεία-φυλακές, σχολεία-εξεταστικά κάτεργα του ανταγωνισμού και της εξειδίκευσης, που αναπαράγουν τον ατομισμό και εντείνουν τους ταξικούς φραγμούς, δημιουργούμε τις δικές μας δομές αλληλεγγύης.
Οργανώνουμε:
Τα μαθήματα αυτά δεν υποκαθιστούν το σχολείο και δε φιλοδοξούν να δημιουργήσουν άλλο ένα ¨φροντιστήριο¨. Σκοπό έχουν να ανακουφίσουν τις οικογένειες εργαζόμενων και ανέργων που δεν έχουν τη δυνατότητα να στηρίξουν τα παιδιά τους οικονομικά στη μάχη που δίνουν για τη μόρφωση αλλά και την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Η πραγματική αλληλεγγύη βρίσκεται ανάμεσα στους εργαζόμενους και τους ανέργους, δε χαρίζεται από τους θύτες στα θύματά τους. Επενδύουμε στα εγχειρήματα αντίστασης και αλληλεγγύης δημιουργώντας τις δικές μας δομές αυτοοργάνωσης.
Δε σταματάμε να διεκδικούμε δημόσια και δωρεάν παιδεία ανοιχτή σε όλους, δε σταματάμε να αγωνιζόμαστε για μια παιδεία ισότητας και ελευθερίας.
Δηλώσεις συμμετοχής
στο τηλέφωνο: 6906712526
στο e-mail : ask@espiv.net
και στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Στέκι Γαλατσίου, Στέγαστρο (Ναρκίσσου 3, Γαλάτσι), κάθε Σάββατο 14.00 – 15.00.
Αυτοοργανωμένο Σχήμα Καθηγητών ¨ASK¨
Δείτε σχετικά:
Μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας σε μαθητές απο το Αυτοοργανωμένο Σχήμα Καθηγητών (ASK)
Η προηγούμενη πανεπιστημιακή περίοδος σημαδεύτηκε, κυρίως, από την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ και από τις προεκτάσεις της. «Χάνουν το εξάμηνο οι φοιτητές;», «πόσοι εργαζόμενοι χρειάζονται στο ίδρυμα;», «πόση είναι η οικονομική ζημιά των ερευνητικών προγραμμάτων;». Για όσους όμως επιλέγουν, ακόμα, να διαβάζουν την ιστορία μέσα από την πάλη των τάξεων οι προεκτάσεις ήταν διαφορετικές. «Κατάφερε να συνδεθεί ο αγώνας των διοικητικών με τους φοιτητές;», «τι όρια συνάντησαν οι αγωνιζόμενοι;», «αμφισβητήθηκε ο κυρίαρχος ρόλος του πανεπιστημίου στην καπιταλιστική κοινωνία;». Σε αυτές τις τελευταίες ερωτήσεις, αλλά και σε ζητήματα που τέθηκαν όσον αφορά τη μορφή και το περιεχόμενο του αγώνα, προσπάθησαν να απαντήσουν μια σειρά εκδηλώσεων και συζητήσεων που έλαβαν χώρα σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας όλο το προηγούμενο διάστημα.
Αποτέλεσμα όλων αυτών, ήταν η έκδοση ενός βιβλίου. Από ποιους; Είμαστε φοιτητές απειλούμενοι με διαγραφή και εργαζόμενοι σε διαθεσιμότητα, αιώνιοι καταληψίες και αμετανόητοι απεργοί, εχθροί των εκπαιδευτικών (και όχι μόνο) νόμων και της καθημερινής μιζέριας, αλληλέγγυοι σε κάθε αγώνα που προσπαθεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στις ζωές μας. Είμαστε ζωντανό κομμάτι των κινημάτων, των συγκρούσεων και των αρνήσεων, της ταξικής πάλης με μία λέξη, που πραγματώνεται όλα αυτά τα χρόνια εντός των αμφιθεάτρων, των εργαστηρίων και των γραφείων ενάντια στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση.
Στο βιβλίο περιλαμβάνονται οι αφίσες των εκδηλώσεων, οι εισηγήσεις των εργαζόμενων, των σχημάτων και οι κουβέντες που αναπτύχθηκαν στο τέλος των εκδηλώσεων της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας. Πέρα από αυτά, η έκδοση αυτή περιλαμβάνει ένα επιγραμματικό χρονολόγιο του αγώνα και των σημαντικότερων στιγμών του, εμπλουτισμένο με φωτογραφίες, καθώς και ένα επίμετρο που περιγράφει την κατάσταση μέχρι τη στιγμή που εκδόθηκε το βιβλίο.
Θεωρούμε επιτακτική την αυτοκριτική και τον απολογισμό του αγώνα στον οποίο συμμετείχαμε για την προοπτική της επέκτασής του, την προώθηση της αυτοοργάνωσης, το ξεπέρασμα της λογικής της ανάθεσης και των διαχωρισμών και την ενίσχυση του ταξικού περιεχομένου του αγώνα. Γι’ αυτούς τους λόγους, προχωρήσαμε στην οργάνωση των εκδηλώσεων και την έκδοση του βιβλίου, σε μια προσπάθεια να αναλύσουμε μια σειρά από ζητήματα κομβικής σημασίας και αδιέξοδα που συναντούν οι ταξικοί αγώνες που πραγματώνονται στην Ελλάδα της καπιταλιστικής κρίσης.
Τώρα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η κρίση είναι μια μακρινή περιπέτεια, η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση της καπιταλιστικής σχέσης η λύση και εμείς απλά κομπάρσοι, είναι η ώρα να ξαναδούμε τα λάθη και τις ελλείψεις μας, να πιάσουμε ξανά το νήμα που συνδέει τους αγώνες μας και να αντιληφθούμε ότι ο μόνος ρόλος που μας ταιριάζει είναι αυτός του πρωταγωνιστή στη ροή της ιστορίας. Το βιβλίο δεν διεκδικεί κανένα ίχνος αντικειμενικότητας, ούτε προσφέρει έτοιμες λύσεις και τρόπους διεξαγωγής των αγώνων, αυτή είναι δουλειά άλλων «ειδικών επιτροπών». Αυτό που προσφέρει είναι οι ανταγωνιστικές σχέσεις και πράξεις των αγωνιζόμενων υποκειμένων.
Ελπίζουμε η παρούσα έκδοση να συμβάλλει ακριβώς σ’ αυτό, στη μετάδοση των ανταγωνιστικών μορφών και περιεχομένων και στην ανάδειξη νέων, ικανών να ανταποκριθούν στην απαιτητική συγκυρία των καιρών μας.
Το βιβλίο εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 2015 από τις συλλογικότητες:
Εργαζόμενοι ΕΚΠΑ,
Αυτόνομο Σχήμα Πολιτικών Μηχανικών ΑΠΘ,
Αυτόνομο Σχήμα Φυσικομαθηματικού (ΦΜΣ) ΕΚΠΑ,
Αυτόνομο Σχήμα Σχολής Καλλιτεχνικών Σπουδών (ΣΚΣ) ΤΕΙ Αθήνας,
Αυτόνομο Σχήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Πανεπιστημίου Πάτρας.
Κεντρική διάθεση του βιβλίου: Βιβλιοπωλείο «Εκδόσεις των Συναδέλφων».
Βιβλιοπωλεία στην Αθήνα: Αλφειός, Ελεύθερος Τύπος, Ναυτίλος, Locomotiva, Εναντιοδρομία, Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο, Πολιτεία, Πρωτοπορία.
Στέκια-Κοινωνικοί Χώροι στην Αθήνα: Αυτόνομο Στέκι, Μπερντές, Άνω Κάτω.
Μπορείτε επίσης να βρείτε το βιβλίο σε καταλήψεις, αυτοδιαχειριζόμενα στέκια και κοινωνικούς χώρους καθώς και σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας.
Για επικοινωνία σχετικά με τη διάθεση του βιβλίου και όχι μόνο: email:unistrike@espiv.net, blog:http://unistrike.espivblogs.net
Στις 6 Δεκέμβρη του 2008 ο μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ξεψύχησε από σφαίρες αστυνομικού στην αγκαλιά του παιδικού του φίλου Νίκου.
Ο έφηβος Νίκος, ο Νίκος Ρωμανός, διάλεξε ένα δικό του προσωπικό τρόπο να συγκρουστεί με ένα κράτος δολοφόνων, που τροφοδοτείται από μια κοινωνία απάθειας, αδιαφορίας και συνενοχής. Ταυτόχρονα, εξαντλώντας τα περιθώρια που παρέχει το σκληρό, ταξικό σύστημα εκπαίδευσης, που εμείς οι καθηγητές και οι γονείς σας αντιμετωπίζουμε μαζί σας, ο Νίκος έγινε φοιτητής.Από τον Φλεβάρη του 2013, που συνελήφθη για ληστεία στον Βελεβενδό Κοζάνης, επανηλειμένα βασανίστηκε, κακοποιήθηκε βάναυσα από τους ανθρωποφύλακες συναδέλφους του δολοφόνου του φίλου του, του Αλέξη.Όλο αυτό το διάστημα της φυλάκισης και των κακοποιήσεων, ο Νίκος αρνήθηκε να προσκυνήσει. Κράτησε ψηλά το κεφάλι, αντιστάθηκε, έφτυσε στα μούτρα τους βασανιστές του και τους πολιτικούς τους προϊσταμένους, που φτάνουν μέχρι και τον «αγωνιστή» Πρόεδρο της σημερινής «Δημοκρατίας».Για τον λόγο αυτό, το κράτος των δολοφόνων τον τιμώρησε με έναν ακόμα τρόπο, που παραβιάζει τους ίδιους του τους νόμους: Του στέρησε το δικαίωμα στις εκπαιδευτικές άδειες, μην αφήνοντάς του την παραμικρή χαραμάδα ανάσας στις απάνθρωπες συνθήκες που ζει. Ούτε αυτή η τιμωρία τον τσάκισε. Από τις 10 του Οκτώβρη ο Νίκος Ρωμανός βρίσκεται σε απεργία πείνας διεκδικώντας το αυτονόητο στοιχειώδες δικαίωμά του στη μόρφωση.Έτσι, το κράτος των δολοφόνων αποφάσισε, έξι χρόνια μετά τη δολοφονία του φίλου του Αλέξη, να οδηγήσει και τον Νίκο στο θάνατο, απορρίπτοντας την αίτησή του.Η στάση του κράτους απέναντι στον Νίκο Ρωμανό, συμβολίζει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τη στάση του Συστήματος, που αυτό το κράτος εκπροσωπεί, απέναντι στη σημερινή νεολαία, σε εσάς, στα παιδιά μας:Το ίδιο κράτος που δολοφόνησε τον Αλέξη, που βασανίζει και οδηγεί στον θάνατο το Νίκο, είναι το κράτος που κλείνει σχολεία, που απολύει δασκάλους, σχολικούς φύλακες και καθαρίστριες. Το κράτος των Τραπεζιτών και των «τραπεζών θεμάτων», που επιχειρούν να βάλουν ταφόπλακα στα όνειρα και στις ανάγκες σας, οδηγώντας σας στην ανεργία, σε μια ζωή μίζερη και χωρίς δικαιώματα, με σκυμμένο κεφάλι. Είναι το ίδιο το κράτος, που σας κλείνει πονηρά το μάτι, με τους ένστολους υπάλληλους ή συνεργαζόμενους ναζί νταήδες του λέγοντάς σας: «Αν θέλεις να έχεις κάποιες πιθανότητες σωτηρίας, γίνε το ίδιο βάρβαρος με εμάς».Εμείς οι καθηγητές της Ε΄ ΕΛΜΕ θεωρούμε ότι, άσχετα από τη γνώμη που ο καθένας μπορεί να έχει για τις προσωπικές επιλογές αντίστασης του Νίκου Ρωμανού, η αφαίρεση των μορφωτικών του δικαιωμάτων είναι απαράδεκτη και πρέπει να ανατραπεί. Απαιτούμε άμεση αποκατάσταση των δικαιωμάτων αυτών. Στεκόμαστε στο πλάι κάθε μαθητή μας, που διεκδικεί, φτάνοντας να θυσιάσει ακόμα και τη ζωή του, το αυτονόητο δικαίωμα στη γνώση και στη μόρφωση.Φίλοι μαθητές, βοηθήστε να σωθεί ο Νίκος και να κερδίσει το στοιχειώδες ίδιο με το δικό σας δικαίωμα στη μόρφωση και στη ζωή. Η αλληλεγγύη για τη σωτηρία της ζωής του Νίκου είναι αγώνας και για τη δική σας ζωή και μόρφωση.Όταν η Τυραννία είναι Νόμος, η εξέγερση δεν είναι απλά ο τρόπος ζωής, που έχει το περισσότερο νόημα . Όπως διδάσκουν ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτονας, γίνεται ΚΑΘΗΚΟΝ.
Στις 13-14/11 ζήσαμε την κορύφωση των πρόσφατων εξελίξεων στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όπου εκδηλώθηκαν με τον πιο εμφανή τρόπο οι αντιφάσεις του φοιτητικού κινήματος.
Ας τα πιάσουμε από την αρχή:
Ήδη, από τις αρχές Οκτωβρίου η «κινηματική πανεπιστημιακή ατζέντα» επικεντρώθηκε στην εναντίωση στις προβλέψεις των νέων Οργανισμών, κυρίως όσον αφορά τις διαγραφές φοιτητών, στη σύνθεση των διοικητικών οργάνων, καθώς και στην ανάθεση της φύλαξης των χώρων σε εργολαβικές εταιρείες security.
Πράγματι, τα τελευταία τρία χρόνια είναι μια περίοδος ραγδαίας αναδιάρθρωσης στα πανεπιστήμια (στα πλαίσια της γενικευμένης καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης), η οποία, λόγω και των εσωτερικών συσχετισμών, ξεκίνησε καθυστερημένα σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία. Η διαδικασία αυτή αποσκοπεί κυρίως στην απρόσκοπτη και αποδοτική σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά. Αυτό σημαίνει: άμεση και αμφίδρομη σχέση με τις επιχειρήσεις, λειτουργία των ιδρυμάτων με όρους κερδοφορίας (περικοπές «περιττών» εξόδων -κυρίως φοιτητικών παροχών-, κατασκευή και διατήρηση brand-name για προσέλκυση επενδυτών), ανακατασκευή και προώθηση της ιδεολογίας του καριερισμού και της εξατομίκευσης με στόχο την «κατασκευή» πειθήνιων και παραγωγικών εργαζόμενων. Παράλληλα, η αναδιάρθρωση αδειάζει το πανεπιστήμιο από όσους και όσες δεν εξυπηρετούν τους παραπάνω σκοπούς (ακούσια ή εκούσια).
Και τι μας νοιάζει εμάς;
Μας νοιάζει γιατί είμαστε κομμάτια του -έτσι κι αλλιώς σάπιου- χώρου της εκπαίδευσης και βλέπουμε να πηγαίνουν περίπατο οι όποιες ευνοϊκές συνθήκες για την ύπαρξή μας μέσα σε αυτόν. Εντατικοποίηση, αποστείρωση, ανταγωνισμός, καριερισμός, άγχος, πειθαρχία, μετακύλιση του κόστους σπουδών σε μας, όξυνση ταξικών διαχωρισμών που φτάνει μέχρι τον πλήρη αποκλεισμό κάποιων από την τριτοβάθμια εκπαίδευση1 και καταστολή κινηματικών (και κάθε είδους μη ακαδημαϊκών) δραστηριοτήτων είναι με λίγα λόγια αυτά που θα υποστούμε αν αδρανήσουμε.
Νοιάζει κανέναν άλλον;
Η αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης δεν επηρεάζει μόνο τους φοιτητές και ούτε εμείς οι ίδιοι είμαστε απλά και μόνο φοιτητές. Οι χώροι των πανεπιστημίων χρησιμοποιούνται συχνά (και το πόσο συχνά εξαρτάται από αυτούς που αγωνίζονται) ως ανοιχτοί χώροι όπου οποιοσδήποτε μπορεί να κάνει τη βόλτα του, να αράξει κλπ, αλλά χρησιμοποιούνται και από το ευρύτερο κίνημα (δηλαδή από κοινωνικές ομάδες που δεν εντάσσονται απαραίτητα στον ακαδημαϊκό χώρο) για συνελεύσεις, πολιτικές εκδηλώσεις, φιλοξενία ελεύθερων αντιεμπορευματικών ραδιοσταθμών ενώ κατά καιρούς αξιοποιήθηκαν ως εστίες αγώνα με εξεγερσιακά χαρακτηριστικά (3ήμερη κατάληψη νομικής κατά την περίοδο ψήφισης του τάδε μνημονίου, κατειλημμένη ασοεε και νομική το Δεκέμβρη του 2008 κ.ά.). Επίσης αξιοποιούνται για (εφήμερη έστω) προστασία από την κρατική καταστολή (με πιο τρανταχτό παράδειγμα τους μικροπωλητές μετανάστες στην ασοεε).
Επιπλέον, βλέπουμε ότι όσο δεν δημιουργούνται, εντός και εκτός πανεπιστημίου, αναχώματα στα σχέδια της κερδοφορίας του κεφαλαίου, τόσο τα πανεπιστήμια θα παράγουν γνώση όλο και περισσότερο προσανατολισμένη στα συμφέροντα των αφεντικών, εκπονώντας έτσι μεταξύ άλλων όλο και περισσότερα ερευνητικά προγράμματα με περιεχόμενο την καταστροφή, την επιτήρηση, το θάνατο2.
Ας επιστρέψουμε στο ψητό όμως, γιατί κουράσαμε:
Κάπως έτσι λοιπόν, ο φορτσάκης, φρέσκος πρύτανης του εκπα, ανέλαβε να παίξει το ρόλο της πρωτοπορίας της αναδιάρθρωσης. Ίσως διόλου τυχαία3, η πρώτη του κίνηση ήταν να εδραιώσει την παρουσία των security (κάτι που είχε δρομολογηθεί ήδη από το προηγούμενο εξάμηνο) και να απαλλάξει τις συγκλήτους από την ενοχλητική παρουσία των διαμαρτυρόμενων φοιτητών (δηλαδή, καλώς ή κακώς, των εαακ). Απ’ την πρώτη κιόλας παρέμβαση στη σύγκλητο, φρόντισε να περικυκλωθεί η πρυτανεία από δυνάμεις των ΜΑΤ, με αποτέλεσμα κάποιες μικροσυμπλοκές. Ως απάντηση σε αυτό, έγινε μια ολιγοήμερη κατάληψη της πρυτανείας και ξεκίνησαν κινητοποιήσεις, κατά κύριο λόγο σε σχολές του εκπα.
Την εβδομάδα πριν τις 17 Νοέμβρη, ο φορτσάκης ανακοινώνει πως η Νομική θα παραμείνει κλειστή από τις 13 έως και τις 17 του μήνα (πρακτική που ακολουθείται ευρέως τα τελευταία χρόνια). Την ίδια απόφαση πήρε και ο γάτσιος της ασοεε (τα κατορθώματα του οποίου σηκώνουν ένα κείμενο από μόνα τους). Έτσι, το ξημέρωμα της 13ης του μήνα βρήκε τη Νομική, την ασοεε και την πρυτανεία του εκπα υπό τον κλοιό των ΜΑΤ. Ο ένας σύλλογος της νομικής είχε πάρει απόφαση για κατάληψη, ενώ οι άλλοι δύο (και η ασοεε) είχαν προγραμματισμένη συνέλευση για εκείνη την ημέρα. Η προσπάθεια 100 περίπου φοιτητών να μπουν στην μπλοκαρισμένη Νομική, αντιμετωπίστηκε με ωμή βία, με αποτέλεσμα δυο άτομα να μεταφερθούν στο νοσοκομείο.
Το απόγευμα της ίδιας μέρας καλείται συγκέντρωση και πορεία στο μίζερο και σκοτεινό κέντρο της μητρόπολης και μάλιστα καταφέρνει να έχει σχετικά μεγάλη μαζικότητα• αξιοσημείωτη η ελλιπέστατη για φοιτητική πορεία περιφρούρηση. Κατά την καθιερωμένη στάση μπροστά από τη βουλή, μαθαίνουμε -με έκπληξη- πως “οι σύλλογοι αποφάσισαν να πάμε στο κάτω πολυτεχνείο για συντονισμό” αντίθετα με αυτό που πολλοί αναμέναμε για “διαμαρτυρία” μπροστά απ’ τη Νομική• το ΜΑΣ και ο σύλλογος που είχε ψηφίσει το πλαίσιο του δεν θα ακολουθούσαν, διότι “η απόφαση είναι για πορεία μέχρι προπύλαια, για περισσότερα έχουμε συνελεύσεις από αύριο”. Η πορεία, τελικά, περνά δίπλα από την αποκλεισμένη νομική, όπου γίνεται εμφανές το έλλειμμα δυναμισμού της (με μικρές αλλά αρκετά αμήχανες εξαιρέσεις), και συνεχίζει προς την Πατησίων.
Και ιδού μια πρώτη απορία: πώς αποφασίζει ο φοιτητικός σύλλογος για την περιφρούρηση και το δρομολόγιο μιας πορείας;
Φτάνοντας έξω από το κτίριο του πολυτεχνείου, η πύλη (της Στουρνάρη) είναι κλειστή με εντολή του πρύτανη, οπότε μετά από λίγα λεπτά ο κόσμος που είναι μπροστά παίρνει την πρωτοβουλία να την ανοίξει μόνος του. Σε μερικά δευτερόλεπτα, ακολουθεί κυκλωτική επίθεση των ΜΑΤ και όσοι δεν καταφέρνουν να μπουν στον προαύλιο χώρο του πολυτεχνείου χτυπιούνται βάναυσα.
Και εδώ εμφανίζεται το εξής παράδοξο: 500 περίπου άτομα βρίσκονται κλεισμένα στο πολυτεχνείο, η Μεγάλη Επέτειος που μόλις πριν λίγο φώναζαν πως πρέπει να αναβιώσει η γενιά μας απέχει 4 μέρες, ήδη από το πρωί (ή από βδομάδες; ή από χρόνια;) το κράτος έχει δείξει τις προθέσεις του για το μέλλον του φοιτητικού (και όχι μόνο) κινήματος, δυο άτομα το πρωί και πολλά περισσότερα λίγο νωρίτερα έχουν χτυπηθεί χωρίς (καλώς ή κακώς) την επίδειξη επιθετικής συμπεριφοράς, η πύλη της Τοσίτσα είναι (όπως μάθαμε λίγο αργότερα) ανοιχτή και αφύλακτη με το κομμάτι της πορείας που νωρίτερα είχε αποκοπεί να περιμένει στη δίπλα γωνία και, όπως άλλωστε θα περιμένατε,…
…με συνοπτικές και “πατρικές” διαβουλεύσεις μερικών εαακιτών, αποφασίζεται και ανακοινώνεται ότι “συνάδελφοι, αποχωρούμε συντεταγμένα από το χώρο”, σηκώνουν το πανό των φοιτητικών συλλόγων και τραβάνε προς Τοσίτσα. Οι ελαφρώς καθυστερημένες αντιδράσεις κάποιων από εμάς (περίπου 50 ατόμων) δεν στάθηκαν αρκετές για να αντιστρέψουν το κλίμα και όσοι θέλαμε να μείνουμε, κρίναμε πως δεν ήμασταν αρκετοί για να κρατήσουμε το χώρο. Ξεχάστηκαν λοιπόν συντονισμοί, συνελεύσεις, πολυτεχνεία της γενιάς μας, χούντες που δεν τελείωσαν κλπ και η πορεία κατέληξε χωρίς άλλα έκτροπα, φωνάζοντας τα επαναστατικά της συνθήματα (και με κάτι καλοπροαίρετους τύπους να ουρλιάζουν κάτι για φοιτητοπατέρες), στην πλατεία Βικτωρίας.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, την επόμενη μέρα, πριν την τότε πορεία, το ΜΑΣ παίρνει την πρωτοβουλία να μπει στο χώρο του πολυτεχνείου, από την πύλη της Τοσίτσα πλέον, διότι η άλλη ήταν αποκλεισμένη από τα ΜΑΤ• μετά την πορεία, ακολουθούν και οι σύλλογοι. Οι δυνάμεις καταστολής δίνουν τελεσίγραφο ότι θα επέμβουν σε 15 λεπτά και οι συγκεντρωμένοι -με το ΜΑΣ για πρωτοπορία αυτή τη φορά- αποχωρούν, δηλώνοντας ότι έτσι κι αλλιώς συμβολικά μπήκαν. Αυτή τη φορά, οι “καλοπροαίρετοι τύποι”, απογοητευμένοι από τα της προηγούμενης, είναι ακόμα λιγότεροι, αλλά επιμένουν στα περί φοιτητοπατέρων.
Ας ξεκινήσουμε τώρα την κριτική μας, που ήταν ο βασικός σκοπός του κειμένου, εφορμώμενοι κυρίως από τα γεγονότα της 13/11, όπου ήμασταν παρόντες:
Κατ’ αρχάς, διαφωνήσαμε και διαφωνούμε με την απόφαση για έξοδο από το πολυτεχνείο, γιατί έτσι χάθηκε μια (ακόμα) προοπτική αγώνα, που θα μπορούσε να πλαισιωθεί και από άλλα καταπιεσμένα και εκμεταλλευόμενα κομμάτια της κοινωνίας, σε μια περίοδο μάλιστα που κάτι τέτοιο αφενός θα έδινε μια ώθηση στο ανταγωνιστικό κίνημα και αφετέρου θα ήταν ίσως η μόνη δυναμική απάντηση στις κινήσεις του κράτους και του κεφαλαίου στα πανεπιστήμια. Βέβαια δεν θεωρούμε ότι είμαστε ικανοί να κρίνουμε τις διαθέσεις του κόσμου που ήταν μέσα στο πολυτεχνείο, αντίθετα με αυτούς που αποφάσισαν για την έξοδο από αυτό με τη στάμπα του φοιτητικού συλλόγου. Θεωρούμε ότι και μπορούσαμε και έπρεπε να κάτσουμε να κάνουμε μία μίνι συνέλευση στο προαύλιο του εμπ, όπου θα ενημερωνόμασταν για τις επικρατούσες συνθήκες, θα συζητούσαμε τις προοπτικές που διαφαίνονταν, θα κρίναμε τις καταστάσεις και θα μετρούσαμε τις δυνάμεις μας, αποφεύγοντας τις σπασμωδικές και πανικόβλητες κινήσεις. Όσοι ψήνονταν για κατάληψη θα έμεναν και οι υπόλοιποι θα έφευγαν. Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως στο πολυτεχνείο κατευθυνθήκαμε αρχικά με στόχο να γίνει συντονισμός .
Η τακτική που αποφάσισαν να ακολουθήσουν τα εαακ ήδη πριν την πορεία, όπως φάνηκε από την περιφρούρηση, ήταν η ανάδειξη της εικόνας του φοιτητή-θύματος απέναντι στην κρατική βαρβαρότητα. Αυτή η λογική, που στόχο έχει τη συγκίνηση του «λαού» ώστε να «πάρει το μέρος μας», είναι επικίνδυνη για πολλούς λόγους: δημιουργεί μια εικόνα παντοδυναμίας του εκάστοτε εχθρού, αναπαράγοντας έτσι το φόβο, μεταφέρει την αντιπαράθεση στο θυμικό, αποπολιτικοποιώντας την, και επιπλέον, για να είναι επιτυχημένη σε βάθος χρόνου, δεν πρέπει να συνοδεύεται από δυναμικές ή επιθετικές κινήσεις. Πέρα απ’ όλα τα άλλα, η τακτική αυτή έρχεται σε αντίφαση με τους πύρινους λόγους των γενικών συνελεύσεων και με κάποιες από τις πρακτικές του ίδιου του φοιτητικού κινήματος (και των ίδιων των εαακ).
Οι επόμενες μέρες επιβεβαίωσαν κάποιες ακόμα υποψίες μας. Στις γενικές συνελεύσεις των σχολών ήρθαμε σε επαφή με μία άλλη οπτική: «Δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω εκείνη τη μέρα (13/11), αφού ούτως ή άλλως θα ακολουθούσαν αγωνιστικές δράσεις όπως η επετειακή τριήμερη “κατάληψη” του πολυτεχνείου». Τι να πρωτοσχολιάσουμε; Το επιχείρημα καθ’ εαυτό ή την αγωνιστικότητα ακίνδυνων παραδοσιακών δράσεων; Θα περιοριστούμε στην επισήμανση ότι δεν είναι η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που κάποια «επαναστατική πρωτοπορία» αποκλιμακώνει την κατάσταση προς όφελος των σχεδιασμών της, οι οποίοι εν γένει δε συνάδουν με τις ανάγκες του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού.
Και αυτό μάλλον δεν είναι τυχαίο: έρχεται ως αποτέλεσμα της αντίληψης των διάφορων οργανώσεων της αριστεράς ότι αυτές είναι που κατέχουν την αλήθεια, το σωστό σχέδιο δράσης για την «επανάσταση» κλπ και ότι ρόλος τους είναι να τραβάνε αιωνίως τις μάζες μπροστά• επόμενο είναι λοιπόν να αντιμετωπίζουν τον κόσμο (τους) ως πλήθος που χρειάζεται καθοδήγηση (και τον εαυτό τους –διαχωρισμένο- στη θέση του καθοδηγητή).
Ταυτόχρονα, το μεγαλύτερο κομμάτι του αγωνιζόμενου κόσμου ενσωματώνει, λόγω και των δομών που χτίζονται στο ευρύτερο κίνημα, τον παραπάνω διαχωρισμό, περιμένοντας από την εκάστοτε ηγεμονική οργάνωση να αναλύσει τις καταστάσεις, να θέσει προτάγματα, να σχεδιάσει και να υλοποιήσει δράσεις. Περιορίζεται έτσι στην καλύτερη περίπτωση σε ένα ρόλο παθητικού συμμετέχοντα στα γεγονότα, ενώ στη χειρότερη παραμένει στο ρόλο του απλού ψηφοφόρου, αποτυγχάνοντας να αντιληφθεί τον εαυτό του -και να δράσει- ως υποκείμενο που μπορεί να φέρει την οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή. Με βάση τα παραπάνω, είναι αναμενόμενο σε κάθε αγώνα να πρωτοστατεί μία «πεφωτισμένη» μειοψηφία και να ακολουθείται από τις μάζες. Επειδή όμως η ύπαρξη των «πρωτοποριών» εξαρτάται άμεσα από τη στήριξη των μαζών, οι πρώτες θα πρέπει πάντα να λειτουργούν και με όρους πολιτικού κόστους.
Προφανώς, τα παραπάνω ισχύουν και εντός των φοιτητικών συλλόγων και εκεί εντοπίζουμε τη βαθύτερη αιτία για την άδοξη εγκατάλειψη μιας προοπτικής δυναμικού αγώνα όπως αυτή στις 13/11.
ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΛΑΤΕΣ
1 Ας μην ξεχνάμε ότι οι μετανάστες ήταν ανέκαθεν σε πολύ μεγάλο βαθμό αποκλεισμένοι από «πολυτέλειες» όπως η τριτοβάθμια εκπαίδευση.
2 Ενδεικτικά για το εμπ, αναφέρουμε την ανάπτυξη τεχνογνωσίας για στρατό κι αστυνομία (φράχτης στον Έβρο, κάμερες επιτήρησης θαλάσσιων συνόρων) ή “συνδρομή” σε οικολογικές καταστροφές (εξόρυξη στις Σκουριές Χαλκιδικής). Είναι ευνόητο πως επιτήρηση των συνόρων σημαίνει επαναπροωθήσεις ανθρώπων σε μέρη από τα οποία για διάφορους λόγους επέλεξαν ή αναγκάστηκαν να φύγουν, σημαίνει αναποδογυρισμένες βάρκες, σημαίνει νεκρά κορμιά στα σύνορα, χερσαία ή θαλάσσια.
3 Διότι έτσι γίνεται πολύ ευκολότερο να κατασταλούν οι μελλοντικές αντιδράσεις στα πανεπιστήμια.
*τα παρακάτω είναι απ’ την οπτική ενός εξωτερικού παρατηρητή
Αν θέλαμε να είμαστε σύμφωνοι με το πνεύμα των ημερών θα λέγαμε πως ‘’μείναμε έκπληκτοι’’ απ’ τα χτεσινά και σημερινά γεγονότα γύρω από το Πολυτεχνείο και τις κινητοποιήσεις των φοιτητών. Αλλά για να λέμε την αλήθεια η έκπληξη αυτή αρμόζει σε όσους έχουν χάσει επαφή με την πραγματικότητα εδώ και καιρό και επειδή δεν συγκαταλεγόμαστε σε αυτούς μόνο ειρωνεία θα μπορούσε να είναι. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ την αρχή.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα στον καθεστωτικό τύπο, στις αρχές της εβδομάδας ‘’ανώτατα στελέχη της ελ.ας’’ καθώς και ο υπ. Δημόσιας τάξης Β.Κικίλιας συναντήθηκαν με πρυτάνεις των ιδρυμάτων -μπορούμε να υπολογίζουμε στα σίγουρα τον Φορτσάκη- προκειμένου να σχεδιάσουν τις κινητοποιήσεις της αστυνομίας εν όψει της γιορτής του Πολυτεχνείου. Εκεί φαίνεται πως η απόφαση που πάρθηκε πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Πέμπτης, όταν και δυνάμεις των Ματ κατέλαβαν, με εντολή Φορτσάκη όπως γράφτηκε, το ΕΚΠΑ και ύστερα την ΑΣΟΕΕ.
Κατ’ αρχάς να πούμε πως είναι παραπάνω από ξεκάθαρο, ακόμα και αν δεν διαβάζαμε πως οι μπάτσοι συναντήθηκαν με τους πρυτάνεις, ότι η κινητοποίηση της αστυνομίας είναι κεντρική απόφαση του Κράτους. Σαφέστατα εκφράστηκε μέσα από τον πρύτανη του ΕΚΠΑ Φορτσάκη όσο καλύτερα γινόταν, άλλωστε, για αυτό ακριβώς βρέθηκε ο τελευταίος στην θέση αυτή, για να εκτελεί απαρέγκλιτα τις αποφάσεις του Κράτους.
Η επιλογή του Κράτους να οξύνει την αντιπαράθεση στο κοινωνικό επίπεδο και μάλιστα με ιδιαίτερο βάρος όσον αφορά τους συμβολισμούς, ενδεχομένως να έχει παραπάνω από μια εξήγηση-και σίγουρα έχει. Το κρίσιμο σημείο, βέβαια, βρίσκεται στην αντίδραση των άμεσα θιγόμενων, των φοιτητών και των εργαζομένων στα πανεπιστήμια και σε μια ενδεχόμενη κοινωνικοποίηση της αντίδρασης αυτής, σε μια περίοδο που η κεντρική στρατηγική του κράτους προσπαθεί να περάσει σαν οδοστρωτήρας μέσα από τους χώρους των πανεπιστημίων ώστε να επιβάλει τις νεοφιλελεύθερες επιταγές. Είναι μια στρατηγική με χρόνια στην πλάτη της και έχει γεννήσει ουκ ολίγους αγώνες ως απάντηση.
Όπως ήταν αναμενόμενο θα υπήρχε αντίδραση σε όλη αυτή την ‘’αστυνομική βαρβαρότητα’’ και την ‘’προκλητική συμπεριφορά της αστυνομίας’’. Το φοιτητικό κίνημα φάνηκε πως δεν θα καταπιεί απλά και εύκολα τους σχεδιασμούς του Κράτους και προσπάθησε να απαντήσει στον δρόμο. Η πορεία της Πέμπτης ήταν μαζική, με την φοιτητική οργνάνωση του ΚΚΕ να ακολουθεί και συνθήματα για ‘’της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία’’ να δίνουν και να παίρνουν. Και ενώ κάποιοι σκεφτόμασταν πως η λογική εξέλιξη είναι πορεία μέχρι το Πολυτεχνείο, κατάληψη και ανακήρυξη του ως κέντρο αγώνα και κάλεσμα για στήριξη, μια πολιτική απόφαση δηλαδή που σηκώνει το γάντι και δεν παρακαλά το Κράτος για έλεος, η πορεία ακολούθησε μια ανέξοδη βολτούλα στους δρόμους της Αθήνας και κατέληξε Πολυτεχνείο μετά από ώρα.
Προφανώς, αν υπήρξε ένα στοιχείο αιφνιδιασμού αυτό εξαφανίστηκε στην, όπως είπαμε, ανέξοδη βόλτα στην Αθήνα. Η ‘’αστυνομική βαρβαρότητα’’ λοιπόν ξεσπάθωσε έξω απ τις πύλες του Πολυτεχνείου. Οι φοιτητές δάρθηκαν χωρίς να έχουν ‘’προκαλέσει’’ και τα μμε κατακλύστηκαν από εικόνες ‘’βαρβαρότητας’’ και πολύ κλάψιμο που ο μπαμπάς-Κράτος μας δέρνει. Παρ’ όλα αυτά, παρ’ όλο το ξύλο που έπεσε, φάνηκε προς στιγμήν πως η πορεία, ο κόσμος που βρέθηκε εκεί, είχε τη δυνατότητα να ‘’κρατήσει’’ τον χώρο ανοιχτό και να αποκρούσει τα ματ ώστε να πραγματοποιηθεί το συντονιστικό των φοιτητών. Το λουκέτο έσπασε, η πύλη άνοιξε, αλλά…
Αλλά, η γενιά ‘’εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία’’ το έβαλε στα πόδια. Διαβάζουμε σε ανακοίνωση ‘’…συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που δραστηριοποιούνται στο φοιτητικό συνδικαλιστικό κίνημα, δημιούργησαν ένα κλίμα πανικού (βασισμένο σε μεγάλο βαθμό σε ανυπόστατες πληροφορίες) και ουσιαστικά προκάλεσαν την αποχώρηση του κόσμου από το Πολυτεχνείο…”1. Ο κόσμος άρχισε να διαλύεται με πορεία προς την πλατεία Βικτωρίας, την ώρα που η ανάκτηση ελέγχου στον χώρο του Πολυτεχνείου και άρα μια ενδεχόμενη κλιμάκωση του αγώνα, ήταν πολύ πιθανό να συμβεί.
Θα έλεγε κάποιος καλοπροαίρετος (ή και αφελής) πως ο κόσμος φοβήθηκε, δεν το επέλεξε (αν και συγκρούστηκε) και τέλος πάντων δεν ήταν κατάλληλες οι συνθήκες. Δυστυχώς όμως το ίδιο σενάριο, ακόμη πιο εξόφθαλμα, ακόμη πιο ξεδιάντροπα πραγματοποιήθηκε στην σημερινή πορεία των φοιτητών- για να μην αναφέρουμε τον κρετινισμό αυτής της θέσης, ειδικά όταν ξεστομίζεται από την ‘’λενινιστική επαναστατική πρωτοπορία’’.
Παρ’ όλη την βροχή η πορεία ήταν στα ίδια περίπου επίπεδα μαζικότητας με την χτεσινή και αυτή την φορά τράβηξε για το Πολυτεχνείο. Ας σταθούμε σε μια ιδιαίτερη στιγμή: λίγο πριν φτάσει η πορεία στις πύλες του Πολυτεχνείου, φοιτητές του ΜΑΣ βρίσκονταν ήδη μέσα, είχαν κρεμάσει πανό και έβγαζαν τις φωτογραφίες τους περιχαρείς κουνώντας σημαίες και σφίγγοντας γροθιές. Όλα καλά μέχρι εδώ.
To φαντασιακό, αλλά κυρίως η μυθολογία που γίνεται πραγματικότητα και δεν αμφισβητείται παίζει όπως φαίνεται μεγάλο ρόλο στη συντήρηση του κομματικού μηχανισμού και της φαντασιακής του κοινότητας. Όπως ακριβώς η εθνική μυθολογία ενώνει τα ανταγωνιστικά, ταξικά συμφέροντα και τα προσδένει στα συμφέροντα της κυρίαρχης τάξης, έτσι ακριβώς η συντήρηση ενός ”αγωνιστικού φαντασιακού”, μιας ”επαναστατικής μυθολογίας”, μιας ψευδούς συνείδησης ενδεχομένως, εξυπηρετεί τα ιδιαίτερα συμφέροντα του στενού εκείνου κύκλου κομματικών μελών που έχει κάθε φορά τον έλεγχο. Κι όσο πιο πολλά τα ψέμματα, όσο πιο σκληρός ο έλεγχος, όσο πιο σφιχτό το μαντρί τόσο το καλύτερο.
Αλλά πέρα από αυτά, ποιον να ρωτήσουμε και να πάρουμε μια υπεύθυνη απάντηση για το γεγονός πως ούτε και σήμερα έγινε κατάληψη παρά την σχετική ‘’χαλαρότητα’’ της αστυνομίας; Ποιον να ρωτήσουμε να μας πει γιατί τα ΕΑΑΚ έφυγαν πάλι τρέχοντας; Γιατί το ΜΑΣ ενώ χαριεντιζόταν με τον φακό δεν έμεινε έτσι ώστε να γίνει συντονιστικό; Γιατί ενώ διαβάζουμε στο 902 πως το ΜΑΣ έσπασε την τρομοκρατία, δεν έμεινε να κάνει κατάληψη; Γιατί τα ΕΑΑΚ αποχώρησαν ύστερα από την αποχώρηση των ΜΑΤ; Γιατί χέζουν οι αρκούδες στο δάσος;
Αλλά επειδή είμαστε καλοπροαίρετοι και αφελείς δεν θα πούμε τίποτα τέτοιο και θα περιμένουμε τα ΕΑΑΚ και το ΜΑΣ να μας ενημερώσουν για τις πολιτικές επιλογές τους και την δικαιολόγηση αυτών. Θα περιμένουμε επίσης να αναλάβουν ως κυρίαρχη φοιτητική δύναμη, την πολιτική ευθύνη για τις επιλογές χτες και σήμερα απέναντι στον Φορτσάκη, το Κράτος και φυσικά την ‘’προκλητική’’ αστυνομία.
Ας σημειώσουμε, κλείνοντας, την σημαντικότητα μιας κατάστασης μέσα απ’ τις διαφαινόμενες προοπτικές της. Πέρα απ το γεγονός πως το φοιτητικό κίνημα θα απαντούσε στην πράξη στην κρατική καταστολή των τελευταίων ημερών, την αυταρχικότητα του Φορτσάκη και όχι μόνο• πέρα απ το γεγονός πως θα επιβεβαιωνόταν μέχρι και το φαντασιακό των αριστερών σχετικά με ‘’της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία’’• πέρα του ότι θα μπορούσαν να εισπράξουν κιλά πολιτικής υπεραξίας, υπήρχε η δυνατότητα ευρύτερης κοινωνικής κινητοποίησης με κέντρο τον αγώνα των φοιτητών και των διοικητικών, με κλιμάκωσή του μέσα από μια κινηματική διαδικασία, υπήρχε η δυνατότητα με αρχή το σαββατοκύριακο του Πολυτεχνείου όπου δεν θα γιορτάζαμε απλά την μνήμη του, αλλά θα την υπερασπιζόμασταν ενεργά στον δρόμο, η έναρξη ανταγωνιστικής ταξικής πολιτικής συνυπολογιζόμενης της κηρυγμένης απεργίας (ναι,ναι απ’ την ΓΣΕΕ) για τις 27 του μήνα.
Με λίγα λόγια, υπήρχαν όλες οι δυνατότητες που μπορεί η συγκυρία να δημιουργήσει αλλά ο οπορτουνισμός και οι φοιτητοπατέρες είχαν άλλη άποψη.
Μα θα μου πεις, για όλα τα στραβά του κόσμου φταίνε οι άλλοι. Σαφέστατα όχι, πρώτον: σκιαγραφείται με έντονο τρόπο άλλη μια φορά η ανάγκη ανακάλυψης μιας νέας πολιτικής μορφής ικανής να εκφράσει τα ταξικά συμφέροντα φοιτητών, ειδικά, εργατών γενικότερα, μακρυά από τα πολιτικά πτώματα του παρελθόντος και του παρόντος που φυτοζωούν (ή φοιτητοζωούν) στις πλάτες των υπολοίπων.
Δεύτερον: φαίνεται ολοκάθαρα πως όσο δεν πραγματοποιείται ένας ορισμένος βαθμός αυτονομίας και απεξάρτησης από κομματικούς μηχανισμούς ιδιαίτερων συμφερόντων σε πολιτικό, κοινωνικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, άλλο τόσο κάθε φορά απεργίες θα αναβάλλονται τελευταία στιγμή από εργατοπατέρες, συντονιστικά και αποφάσεις γενικών συνελεύσεων δεν θα πραγματοποιούνται κ.ο.κ
Τρίτον: η ανεπάρκεια του ελευθεριακού κινήματος σε βασικούς τομείς ταξικής οργάνωσης είναι δεδομένη και για την ώρα δεν μπορεί ούτε στο ελάχιστο να εκπληρώσει τις διακηρυγμένες θέσεις του. Το στοίχημα της επόμενης περιόδου, εννοώντας έναν ορίζοντα ετών, είναι αυτό ακριβώς, να βοηθήσει στη δόμηση, τη δημιουργία την ανακάλυψη των νέων ανταγωνιστικών ταξικών δομών που θα εκφράζουν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της κοινωνίας σε πλήρη, αδιαμεσολάβητη και δίχως συνδιαλλαγές αντιπαράθεση με το Κράτος και το Κεφάλαιο.
Μέχρι τότε, καλό πολιτικό μνημόσυνο.
1: ανακοίνωση της κλαδικής εκπαίδευσης της Α.Π Ροσινάντε για τα γεγονότα στις 13/11
http://misostaksiko.com/2014/11/15/epanastash_komformismos_politika_mnhmosyna/
Με τα γεγονότα των τελευταίων βδομάδων στο ΕΚΠΑ, ένα πράγμα έχει καταστεί σαφές: Οι πρυτανικές αρχές αρνούνται ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΑ να ασχοληθούν με τα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ του Πανεπιστημίου. Παραμένουν ΠΑΓΕΡΑ ΑΔΙΑΦΟΡΕΣ μπροστά:
Η παρακολούθηση των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων του Σχολείου αναγνωρίζεται από τα θεραπευτικά προγράμματα απεξάρτησης ως ένας σημαντικός παράγοντας πρόληψης της υποτροπής
Χωρίς εκπαιδευτικούς κινδυνεύει να μείνει το Σχολείο του «18 ΑΝΩ», καθώς δεν έχουν γίνει οι απαραίτητες διαδικασίες από το υπουργείο Παιδείας προκειμένου να διδάξουν στο πλαίσιο της υπερωριακής απασχόλησης.
Το Σχολείο, που ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2010, τα τελευταία δύο χρόνια υποδέχεται ενήλικους, ανέργους και εξαρτημένους, πριν από την ένταξή τους στο πρόγραμμα, χρήστες τοξικών ουσιών για 11-15 χρόνια, στηριζόμενο στο φιλότιμο των καθηγητών που ουσιαστικά προσφέρουν εθελοντική εργασία χωρίς αμοιβή, αφού τα χρήματα που λαμβάνουν είναι ελάχιστα.
Το αρμόδιο υπουργείο, αν και ενημερώθηκε για τις ανάγκες λειτουργίας του Σχολείου, δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του θεσμικού πλαισίου. Παρά την αναλγησία των κρατούντων, οι καθηγητές συνέχισαν με τη διδασκαλία τους να υποστηρίζουν τις εκπαιδευτικές ανάγκες των θεραπευομένων, με αποτέλεσμα την επιτυχία τους στις απολυτήριες εξετάσεις Γυμνασίου και Λυκείου, παράλληλα με την εισαγωγή μικρού αριθμού θεραπευομένων στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
Τα πράγματα όμως έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Τι θα γίνει με τόσους συνανθρώπους μας που βρίσκονται στη φάση της κοινωνικής επανένταξης του προγράμματος, καθώς στερούνται τη δυνατότητα και το δικαίωμα για μια ολοκληρωμένη και ουσιαστική επιστροφή τους στο κοινωνικό σύνολο;
«Στη Μονάδα Απεξάρτησης «18 ΑΝΩ» του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής λειτουργεί πλαίσιο σχολικής εκπαίδευσης από το 2001 σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας», μας λέει η Μαρίνα Παπαδή, κλινική ψυχολόγος, επιστημονικά υπεύθυνη του Σχολείου. «Το 2010 με τη διάταξη της παραγράφου 8 του άρθρου 26 του ν. 3879/2010 (ΦΕΚ Α” 163) και με την υπ” αριθ. 153789/Γ7/ 6.12.2010 (ΦΕΚ Β” 65) απόφαση των υπουργών Παιδείας, Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων και Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, εγκρίθηκε η λειτουργία τμημάτων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης σε χώρους της Μονάδας Απεξάρτησης του «18 ΑΝΩ». Μετά την έκδοση και της με αριθμ. 27677/Γ7/ 9.3.2011 (ΦΕΚ Β” 507) απόφασης της αναπλ. υπουργού Παιδείας (όπως τροποποιήθηκε με την με αριθμ. 102706/Γ7/ 9.9.2011 όμοια απόφαση, ΦΕΚ Β” 2271), που ρύθμισε τα θέματα οργάνωσης και λειτουργίας των τμημάτων αυτών, καθώς και θέματα απασχόλησης των εκπαιδευτικών, το Σχολείο του «18 ΑΝΩ» πράγματι λειτούργησε πρώτη φορά κατά το σχολικό έτος 2011-2012. Μια σταθερή ομάδα καθηγητών μέσης εκπαίδευσης εκπαιδεύθηκαν, ευαισθητοποιήθηκαν από τους θεραπευτές του «18 ΑΝΩ», συμμετείχαν σε ομάδες εποπτείας, έτσι ώστε να λειτουργήσουν υποστηρικτικά στην προσπάθεια των θεραπευομένων να συνδεθούν ξανά με τη γνώση και την εκπαίδευση».
Οι μαθητές αυτού του Σχολείου έχουν διακόψει τη σχολική τους εκπαίδευση στην πλειονότητά τους κατά τη διάρκεια της Α” Λυκείου, και την επαναπροσεγγίζουν κατά μέσον όρο έπειτα από 14,5 χρόνια. Ως αιτία διακοπής του σχολείου αναφέρεται με μεγαλύτερη συχνότητα η χρήση ουσιών, ενώ ακολουθούν η ανάγκη για εργασία και η έλλειψη ενδιαφέροντος για το σχολείο.
«Το αίτημα του θεραπευόμενου για την ένταξή του στο Σχολείο του «18 ΑΝΩ» συνοδεύεται στην αφήγησή του από μια βαθύτερη γνώση και επιθυμία να τα καταφέρει αυτή τη φορά στη ζωή του και να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του. Ταυτόχρονα όμως η επιθυμία αυτή συνοδεύεται από μια προηγούμενη, τραυματική ανάμνηση της προσωπικής του πορείας στο σχολείο», προσθέτει η Μαρίνα Παπαδή. «Η στιγμή που θα καταθέσει το αίτημα της επανασύνδεσης είναι πάντα προσωπική, μέσα από την αξιολόγησή του στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία, και αποκτά ένα ιδιαίτερο και προσωπικό νόημα που βοηθά τον εξαρτημένο να επανενταχθεί. Το Σχολείο του «18 ΑΝΩ» δίνει μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτό το αίτημα τόσο στο εκπαιδευτικό επίπεδο όσο και σε ψυχικό, υποστηρίζοντας το πρωταρχικό αίτημα της θεραπείας.
»Μέσα από την επαφή του με το πλαίσιο του Σχολείου βιώνει με περισσότερη ασφάλεια τις αδυναμίες, τα κενά που άφησε πίσω η μεγάλη απουσία από την εκπαίδευση. Συμμετέχει ξανά σε μια ομάδα ανθρώπων, τους συμμαθητές του, με τους οποίους αποκτά ένα νέο κοινό σημείο που ξεπερνά το κοινό παρελθόν στις ουσίες και αφορά το κοινό παρόν στη γνώση, στην προσπάθεια για μελέτη, στην κούραση από την έλλειψη χρόνου για την αναζήτηση εργασίας.
“Επικοινωνεί ξανά με καθηγητές, τους επιτρέπει να του διδάξουν μαθαίνοντάς του να αξιολογεί και εκείνος την πορεία του μέσα από τις επιδόσεις του στα μαθήματα. Τον βοηθούν να διαπραγματευθεί τις σχέσεις εξουσίας περισσότερο λειτουργικά για τον ίδιο.
“Ωστόσο και για τους ίδιους τους καθηγητές αυτή η διδασκαλία αναγνωρίζεται ως μια ιδιαίτερα συναισθηματική και εκπαιδευτική εμπειρία. Μια εμπειρία που θα αναζωπυρώσει αναμνήσεις και βιώματα και στους ίδιους μέσα από την επαγγελματική τους πορεία όσο και την προσωπική-μαθητική».
Η θεραπεία απεξάρτησης είναι μια διαδικασία μετάβασης, επανασύνδεσης με την κοινωνική πραγματικότητα της ζωής τους. Εκφραση αυτής της επανασύνδεσης αποτελεί για πολλούς θεραπευομένους και θεραπευόμενες η παρακολούθηση των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων του Σχολείου, γεγονός που αναγνωρίζεται από τα θεραπευτικά προγράμματα απεξάρτησης ως ένας σημαντικός παράγοντας πρόληψης της υποτροπής και τα δεσμεύει να ενσωματώσουν στη θεραπευτική τους πρακτική και φιλοσοφία την εκπαιδευτική υποστήριξη μέσω ενός οργανωμένου πλαισίου, το οποίο παρέχει σχολικά μαθήματα, αλλά και υπηρεσίες συμβουλευτικής και σχολικού επαγγελματικού προσανατολισμού.
ΠΗΓΗ:http://www.draseis18ano.gr/steroun-tous-kathigites-apo-to-sxolio-tou-18/
Δευτέρα 22/9. Μαθητές από τα 1ο και 2ο ΓΕΛ και ΕΠΑΛ Καισαριανής , τα ξημερώματα, εισβάλλουν στο σχολείο τους με σκοπό να κάνουν κατάληψη. Τρία περιπολικά καταφθάνουν και τα ένοπλα σκυλιά του κράτους δεν διστάζουν να πυροβολήσουν προς την κατεύθυνση των μαθητών και να ξεράσουν μια σειρά από απειλές και βρισιές. Σπάνε την κατάληψη και μεταφέρουν τους καταληψίες στο Α.Τ. Καισαριανής.
Η άγρια αντίδραση της εξουσίας μπροστά στο ενδεχόμενο σχολικών καταλήψεων δεν μας ξαφνιάζει καθόλου. Τα σχολεία είναι ένας από τους τρόπους αυτοσυντήρησης της εξουσίας και του κρατισμού. Κάθε πράξη που σκοπό έχει την διακοπή της ομαλής λειτουργίας του είναι μια εξέγερση ενάντια σε αυτό και αποτελεί μια πολύ σοβαρή απειλή. Η καταστολή όμως ούτε μας τρομάζει ούτε θα περάσει αναπάντητη.
ΩΡΑ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
ΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΤΕΣ ΚΑΙ ΑΓΡΙΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΠΑΝΤΟΥ
Καλούμε κάθε μαθητική, και όχι μόνο, συλλογικότητα και ομάδα καθώς και κάθε ανένταχτο σύντροφο να έρθουν στην πορεία και να κάνουμε μια προσπάθεια περαιτέρω συντονισμού.
Aντιεκπαιδευτική Επίθεση
Με τον πιο ωμό και ξεκάθαρο τρόπο, το υπ. Παιδείας, με ανακοίνωσή του μέσα στο καλοκαίρι, διευκρίνισε ότι οι διαγραφές 180.000 φοιτητών και σπουδαστών θα γίνουν κανονικά μέχρι τις 31 Αυγούστου.
Το γεγονός αυτό κάνει φανερή για ακόμα μια φορά την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να τσακίσει τα εναπομείναντα δικαιώματα σε όλους τους τομείς, χωρίς καμία εξαίρεση. Μετά τα μνημόνια, τις διαθεσιμότητες και τις απολύσεις, το κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων, το ξεπούλημα δημόσιου πλούτου σε ξένο και ντόπιο κεφάλαιο, την καταστρατήγηση εργατικών και λαϊκών ελευθεριών, διακηρύσσεται τώρα ότι εκατοντάδες χιλιάδες νεολαίοι θα στηθούν στον τοίχο και θα πεταχτούν έξω από τις σχολές.
Αφού πλέον το επιχείρημα της κυβέρνησης περί κόστους φοίτησης αποκαλύφτηκε ότι είναι εντελώς γελοίο, το υπουργείο παραδέχεται -εμμέσως πλην σαφώς- ότι ο λόγος των διαγραφών είναι ξεκάθαρα πολιτικός και ότι οι διαγραφές σχετίζονται με την αξιολόγηση, όπως αυτή ορίζεται από την ΕΕ.
Στόχος άλλωστε της ντόπιας αστικής τάξης και του ιμπεριαλισμού δεν είναι άλλος πέρα από το ξεπέρασμα της κρίσης τους, τη δημιουργία ενός παραδείσου κερδοφορίας του κεφαλαίου με φτηνό και ευέλικτο εργατικό δυναμικό και ενός ορμητηρίου για τις γεωστρατηγικές βλέψεις του ιμπεριαλισμού στην ευρύτερη περιοχή.
Στα σχέδια του συστήματος, είναι άχρηστος και πρόβλημα ο υπάρχων αριθμός όσων αποκτούν πτυχίο, ειδικά όσο υπάρχουν το Άσυλο και οι συνδικαλιστικές ελευθερίες. Πολύ απλά γιατί για τις ανάγκες της αγοράς, είναι αναγκαίες όσο ποτέ, οι τεράστιες στρατιές ανέργων που θα έχουν σκυμμένο το κεφάλι στις ορέξεις των αφεντικών τους.
Αυτή την κατεύθυνση υπηρετεί ο νόμος πλαίσιο, κεντράροντας στις διαγραφές.
Οι διαγραφές εντάσσονται και λειτουργούν σαν επιστέγασμα στην εντατικοποίηση των σπουδών μας. Έρχονται και βάζουν ταφόπλακα στη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Συμβάλλουν καθοριστικά στην οικοδόμηση ενός πανεπιστημίου με ακόμα μεγαλύτερους ταξικούς φραγμούς, όπου θέση σε αυτό δε θα έχουν όσοι προέρχονται από φτωχές και λαϊκές οικογένειες.
Η πειθάρχηση, η ανάπτυξη του κοινωνικού κανιβαλισμού και η άρση της έννοιας “συλλογική διεκδίκηση”, υλοποιείται μέσω της εντατικοποίησης και κύρια με τις διαγραφές, μια που θέση στο πανεπιστήμιο θα έχει μόνο όποιος θα είναι χωμένος στα βιβλία και θα είναι υποταγμένος σε όσα τον προστάζουν.
Η σπουδάζουσα νεολαία καλείται σήμερα να δώσει μάχη όχι μόνο για το δικαίωμά της στις σπουδές, αλλά συνολικά για το μέλλον της. Σε αυτό τον αγώνα μόνοι σύμμαχοι μπορεί να είναι η εργατική τάξη και ο αγωνιζόμενος λαός. Το φοιτητικό κίνημα πρέπει να σταθεί άμεσα στα δικά του πόδια και να σηκώσει κεφάλι, μακριά και κόντρα σε δήθεν συμβιβασμούς, ακαδημαϊκές και νομικές λύσεις. Μακριά και κόντρα στις κυβερνητικές παρατάξεις και τους “πεφωτισμένους” ακαδημαϊκούς, που τη μια μέρα έταζαν λαγούς με πετραχήλια και την επόμενη μας άφηναν ξεκρέμαστους.
Η αιχμή για το σήμερα μπορεί και πρέπει να είναι η πλήρης απόσυρση του μέτρου των διαγραφών, χωρίς άνω τελείες και λοιπά σημεία στίξης, που αποπροσανατολίζουν τη μάχη και θέτουν ψευτοδιλήμματα. Αυτό είναι το αίτημα που όχι μόνο θα μας κάνει μια γροθιά, αλλά θα αποτελέσει αγκάθι για το σύστημα και θα ανοίξει το δρόμο για τις επόμενες μάχες. Όλη η φιλολογία που αναπτύσσεται εξάλλου γύρω από το ζήτημα του διαχωρισμού “ενεργών – ανενεργών”, μοναδικό σκοπό έχει να διασπάσει τους φοιτητές, να στρέψει τον έναν ενάντια στον άλλον και τελικά να νομιμοποιήσει και να εμπεδώσει τη δυνατότητα του υπουργείου να πετάει κόσμο έξω από τις σχολές.
Απέναντι στις διαγραφές δε χωρούν λογικές μοιρολατρίας και ατομισμού. Οι 180.000 είναι μόνο η αρχή για κάποιους συναδέλφους μας, φέρνοντας τον κίνδυνο της διαγραφής όλων μας!
Η νίκη μπορεί να έρθει μονάχα αν πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και οργανωθούμε στους Συλλόγους μας!
Καλούμε κάθε προοδευτική δύναμη και κάθε αγωνιστή να συμβάλλει στην ανάπτυξη ενός μαζικού φοιτητικού κινήματος με κύρια αιχμή την ολική ανατροπή του μέτρου των διαγραφών!
Καλούμε κάθε προοδευτική δύναμη και κάθε αγωνιστή να παλέψει ώστε να διεξαχθούν Γενικές Συνελεύσεις σε όλες τις σχολές, με στόχο τη την ανάπτυξη αγώνα σε κάθε Σύλλογο και τον πραγματικό συντονισμό μεταξύ τους!
Καλούμε να αναπτυχθεί άμεσα συνεννόηση και συντονισμός μεταξύ όσων θέλουν να συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση! Απαιτείται όσο ποτέ να αναπτυχθεί Κοινή Δράση μεταξύ των δυνάμεων του κινήματος, με όρους συναγωνισμού, κόντρα στην επίθεση και επάνω στα άμεσα ζητήματα που τίθενται!
Να συμβάλλουμε ώστε να συνδεθεί η πάλη της σπουδάζουσας νεολαίας με άλλους αγωνιζόμενους κλάδους, κόντρα στην αντιλαϊκή πολιτική.
Στα τέλη της σχολικής χρονιάς και εν μέσω εξετάσεων, πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις σε λύκεια και τα γυμνάσια του πολεοδομικού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης. Μοιράστηκαν κείμενα, πετάχτηκαν τρικάκια και κολλήθηκαν αυτοκόλλητα.
myschool * ή πως το σχολείο από φυλακή
γίνεται στρατόπεδο
…κάποιος θέλει να μας έχει σε κλουβί –
κάποιος θέλει να ζήσουμε μια βαρετή ζωή …
(τραγούδι που σιγοτραγουδιέται ψιθυριστά και με τσίλιες στις τουαλέτες των σχολείων εν έτη 2020)
Το σχολείο ποτέ δεν ήχησε σαν όμορφη λέξη στα αυτιά μας, όπως άλλωστε συνέβαινε και όσο ήμασταν μαθητές. Παρά τα όσα λέγονταν και λέγονται για το σχολείο ως χώρο δημιουργίας και άλλες μπούρδες , εμείς παραδόξως συμφωνούμε με τα λόγια του ίδιου του υπουργού παιδείας όσο αφορά το τι είναι το σχολείο :
«Το δημόσιο σχολείο αποτελεί πολύτιμο κύτταρο της κοινωνίας».
Η κοινωνία όμως μας θυμίζει φυλακή
Κύτταρο λοιπόν μιας κοινωνίας που το μόνο που επιζητά είναι το ανθρώπινο δυναμικό της να μην ξεφεύγει ούτε ρούπι από αυτά που έχουν σχεδιάσει οι οικονομικοί και πολιτικοί αρχηγοί . Άρα όλοι πρέπει να βιαστούν να φτιάξουν μια ασφαλή και σταθερή γραμμή ζωής που να μην έχει σχέση με το πώς θέλουν να ζήσουν αλλά αντίθετα με το πώς θα μπορούν να είναι χρήσιμοι για μια κοινωνία που μοιάζει με στρατώνα. Αυτές οι γραμμές ζωής, που αρχίζουν από το μόνιμο επάγγελμα όπου κάποιοι θα εκμεταλλεύονται τον χρόνο σου μέχρι και την βραδινή διασκέδαση όπου κάποιοι άλλοι θα εκμεταλλεύονται τη μοναδική σου διέξοδο από την βαρετή καθημερινότητα, δεν έρχονται βίαια αρχικά αλλά αντίθετα μας “φοριούνται” ως πεποιθήσεις μετά από χρόνια προπαγάνδα που ξεκινάει από το σχολείο και συνεχίζει στην “ελεύθερη” περίοδο του φοιτητή, στο στρατό, στην εργασία και εγκαθιδρύονται συνεχώς μέσα απ’ την τηλεόραση αλλά και τις “εναλλακτικές” πηγές ενημέρωσης του διαδικτύου. Όταν κάποιοι “ξεφύγουν” επιλέγοντας να ζήσουν διαφορετικά και ενάντια σε αυτό το σύμπλεγμα καταπίεσης τότε αρχίζει το ξύλο οι διώξεις και οι φυλακίσεις από έναν εσωτερικό στρατό που βρίσκεται παντού αλλά τυχαίνει να μην τον παρατηρούμε, τους μπάτσους κάθε είδους. Με κράνη ή και χωρίς, με μηχανές ή και πεζοί , φιλικοί είτε και τραμπούκοι σουλατσάρουν παντού απ’ τις πλατείες ως και τις καταλήψεις συλλαμβάνοντας και ενίοτε ξυλοκοπώντας από μαθητές καταληψίες μέχρι και αναρχικούς που αποφάσισαν να απαντήσουν έμπρακτα στο κράτος (χωρίς να ξεχνάμε και μετανάστες που βρίσκονται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, απεργούς που δεν έχουν να φάνε, κατοίκους που αντιστέκονται στην καταστροφή των χωριών τους και γενικότερα οποιονδήποτε δεν ακολουθεί τον “κανονικό” δρόμο).
Μια κοινωνία δηλαδή που φωνάζει ότι όποιος δεν υπακούει κατά γράμμα θα ποδοπατηθεί κάτω απ τις αρβύλες της (που τυχαίνει να μην είναι φασιστικές αλλά δημοκρατικότατες)
Τι θυμόμαστε όμως εμείς απ το σχολείο ;
το άγχος να είμαστε καλύτεροι απ τους άλλους ή έστω να την βγάλουμε , το τρέξιμο για να προλάβουμε όλα τα μαθήματα εντός και εκτός και επί τα αυτά πολλές φορές χωρίς να μας μένει φράγκο, τους γονείς να ουρλιάζουν μες στα αυτιά μας χωρίς να ξέρουν και οι ίδιοι γιατί , επαναλαμβάνοντας λόγια-συμβουλές μέσα απ την τηλεόραση, τους φόβους για να αντιδράσουμε σε οτιδήποτε ή σε οποιονδήποτε που μας καταπιέζει από το πρωινό ξύπνημα μέχρι και τις απειλές διευθυντών και καθηγητάδων, τον διαχωρισμό των συμμαθητών μέσα στο κεφάλι μας σε καλούς και σε κακούς, εξετάσεις σαν εφιάλτη να αποφασίσουμε για όλη μας τη ζωή πριν προλάβουμε καλά καλά να ζήσουμε, τη βεβαιότητα της υποταγής που μας επαναλάμβαναν “ότι έτσι είναι τα πράγματα” που σήμαινε ότι δεν μπορούμε να χαρούμε, να ζήσουμε και να αγωνιστούμε για να υπάρξουμε έστω και λίγο όπως θα θέλαμε.
Όμως όλα αυτά δεν έφταναν, τώρα θέλουν να είμαστε και ακίνητοι!
Ένα νέο νομοσχέδιο έρχεται να διορθώσει τις παραλείψεις των προηγούμενων δεκαετιών. Πλέον ο “φτωχός”, ο “άρρωστος”, ο “διαφορετικός”, ο “ανυπάκουος” και γενικότερα οποιοσδήποτε μαθητής που δεν τηρεί τις προϋποθέσεις θα σημειώνεται κατευθείαν στο τεφτέρι του διευθυντή και θα αποστέλλεται κατευθείαν στον στρατηγό του (η αλλιώς στον εργοδότη του δηλαδή κατευθείαν στο υπουργείο παιδείας μέσω του διαδικτύου). Έτσι θα είναι πλέον σίγουροι ποιος τους κάνει και ποιος μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στην ομαλή συνέχεια του σχεδίου “κανείς δεν θα αποφασίζει για τη ζωή του”. Με δύο λόγια χωρίζουν τους μαθητές σε δύο κατηγορίες , στους χρήσιμους και σε αυτούς που θα τους τοποθετήσουν στα σκουπίδια (ενίοτε και στη φυλακή). Και αν τύχει καμιά φορά και κάποιος καθηγητής δεν ακολουθεί τον ρόλο του δεσμοφύλακα και του μπάτσου; Στα σκουπίδια και αυτός!
* Νομοσχέδιο myschool! (από σεπτέμβρη στις τάξεις )
Μια φιλόξενη διαδικτυακή πλατφόρμα που θα φροντίζει για :
-Καταγραφήόλων των στοιχείων του μαθητή και της οικογένειας του. Από τη μόρφωση των γονιών μέχρι την οικονομική τους κατάσταση (εργασία, εισόδημα), απ’ το τηλέφωνο των μαθητών μέχρι τα “εγκλήματα” τους στο σχολείο (αποβολές, καταλήψεις, “ειδικές ανάγκες”)
-Καταγραφή όλων των μαθητών που είναι διαφορετικοί στη φυλή, στη γλώσσα, στις “ικανότητες”. Από το αν είσαι αρκετά έλληνας μέχρι το πόσα έτη έχεις φοιτήσει σε σχολείο, από το πότε έχεις φτάσει στη χώρα μέχρι ερωτήσεις του τύπου “ποιός είσαι εσύ”.
-Καταγραφή όλων των καθηγητών που φαίνεται να “αντιδρούν”. Απ’ την συμμετοχή σε απεργίες και καταλήψεις μέχρι σε τι είδους αντιδράσεις συμμετείχαν (καθηγητές που στηρίζουν μαθητές;)
Aυτή η αθώα “καταγραφή” για μας αποτελεί ένα καθόλου αθώο “φακέλωμα” του κράτους , που έχει στόχο να γίνει πιο εύκολος ο διαχωρισμός μαθητών σε επίπεδα και κατηγορίες προκείμενου να ενστερνιστούν πιο εύκολα τον προδιαγεγραμμένο ρόλο τους . Επιπλέον φροντίζει να καταστείλει κάθε πιθανή αντίδραση που μπορεί να προκύψει μέσα στο σχολικό περιβάλλον , από τη μαθήτρια που τα γράφει όλα κατεβαίνοντας στο δρόμο μέχρι ακόμα και το δάσκαλο που αποφασίζει να απεργήσει . Όλοι θα ελέγχονται και τα ατοπήματα τους θα σημειώνονται και θα αποστέλλονται κατευθείαν στο υπουργείο και από εκεί γιατί όχι και στους μπάτσους ;
Άλλωστε δεν έχουν περάσει παρά μερικοί μήνες από όταν κλιμάκια της αστυνομίας (κατ’ εντολή της ΓΑΔΑ!) επισκέφτηκαν σχολεία που τόλμησαν να καταληφθούν από τους μαθητές , ενδιαφερόμενοι να καταγράψουν τυχόν “προβλήματα” και να “καλέσουν” μερικούς μαθητές στα τμήματα (ενώ παράλληλα ανέπτυσσαν τις προσωπικές τους επαφές με τους διευθυντές).
άρα το βουλώνουμε με φόβο και πάλι ;
η προσπαθούμε για αυτό που δεν ήθελαν να μάθουμε ποτέ ;
“Όταν λοιπόν το σχολείο είναι η καταστροφή του παιχνιδιού , της δημιουργία και της γνώσης , τότε το παιχνίδι , η δημιουργία και η γνώση μπορούν να προκύψουν μόνο απ την καταστροφή του .”
(αμπελοφιλοσοφίες αναρχικών παίδων)
Από τις διάφορες “εφηβικές ασθένειες” που μας κολλάνε “ απ’ το να καθόμαστε ήσυχοι” μέχρι τα φροντιστήρια για πανελλήνιες, ανά καιρούς έχουν φανεί κάποιες περιπτώσεις που θεωρούμε ότι μπορέσαμε να νιώσουμε καλύτερα .
Μπορεί ορισμένες φορές αυτές οι στιγμές χαράς να αντιμετωπίζονταν ακόμα και από μας τους ίδιους από κάποια αμηχανία, φόβο ή κριτική (πολλές φορές και λόγω των ατόμων που δρούσαν πρώτα) αλλά το σημαντικό είναι να διακρίνουμε εναντίον ποιού στρέφονται και το πόσο επικίνδυνες μπορούν να γίνουν γι’ αυτούς που μας καταπιέζουν. Έτσι μπορούμε να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας και να αγωνιστούμε με χίλιους τρόπους προκειμένου να ζήσουμε λίγο πιο κοντά στον τρόπο που αισθανόμαστε απ’ το δημοτικό μέχρι και όταν κρατάμε μπαστούνια (άμα λάχει να προλάβουμε βέβαια) .
Επιπλέον, στο τώρα , με το να στεκόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο και απέναντι τους, γινόμαστε μια δύναμη που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σταματήσει από ένα καινούργιο νομοσχέδιο μέχρι και την γενική ομαλή λειτουργία του σχολείου .
Μικρές στιγμές χαράς μες στο σχολείο (ή κατά τη διάρκεια του ωραρίου του) :
Καταλήψεις με ή και χωρίς τυρόπιτες, η αποχή είναι η μισή αρχοντιά, δεκαπενταμελές χωρίς μέλη, η άλλη μισή είναι η απεργία οπότε σπάμε τα νεύρα όσων δεν απεργούν, κοπάνες για πορείες, αμπούλες βρώμας στις εθνικές γιορτές και πινέζες στους ενοχλητικούς καθηγητές, κόλλα στις κλειδαριές και στις κάμερες μπουνιές, άραγμα σε πλατείες τις ώρες των θρησκευτικών αλλά και των μαθηματικών, των αρχαίων, των αγγλικών και των φροντιστηρίων, μπουρλότο και φωτιά στα σχολικά κελιά, λούτσα απ’ τον αγιασμό ο παππάς, η εκδρομή είναι για κάθε μέρα, προσευχή : ευκαιρία για πειράγματα και φωνές , κάψιμο των βιβλίων πριν τελειώσει ο χρόνος, κυνηγητό, κρυφτό, πετροπόλεμος και άλλα παιχνίδια με τους μπάτσους και τις κάμερες σε μαθητικές και μη πορείες, ρόδα τσάντα και κουκούλα, απ’ το γραπτό στην τουαλέτα και πάλι πίσω, δίκτυα αντιγραφής παντού! , μπουγέλο όλο το χρόνο, ψειρίσματα απ’ το κυλικείο για όσους δεν έχουν, και όσοι έχουν τα μοιράζονται, διαλείμματα μόνο στο γραφείο του διευθυντή για όποιον δηλώνει μπατσοσχολή, κατάληψη σημαίνει φασίστες τσακισμένοι, οι τοίχοι είναι όμορφοι μόνο όταν είναι βρώμικοι, τα θρανία για οδοφράγματα και τα τετράδια για συνθήματα και τραγούδια.
Τώρα λοιπόν που αρχίζουν το φακέλωμα και κτίζουν διαχωρισμούς στα σχολεία, ήρθε η ώρα : αποχή απ’ το μάθημα και συμμετοχή σε συνελεύσεις, καταλήψεις και βανδαλισμούς δημόσιων εγγράφων και υπολογιστών .
συνέλευση αναρχικών για τη σύνδεση των αγώνων μέσα στη κοινωνία φυλακή
για τα τρικάκια και τα αυτοκόλληταεδώ
Οι εργαζόμενοι-διαθέσιμοι του ΕΜΠ, δηλώνουμε αποφασιστικά ότι ΔΕΝ ΥΠΟΧΩΡΟΥΜΕ από την απόφαση που έχουμε πάρει για επ’αόριστον κατάληψη του ιδρύματος, έως ότου η κυβέρνηση διασφαλίσει ότι δεν θα προχωρήσει σε καμία απόλυση συναδέλφου και καμία διαγραφή φοιτητή. Μέσα στο διάστημα μιας εβδομάδος, έχουμε πραγματοποιήσει τέσσερεις μαζικές ΓΣ όπου κατέληξαν στην απόφαση να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για αυτό που θεωρούμε σωστό και δίκαιο.
Στις συντονισμένες πιέσεις που δεχτήκαμε και δεχόμαστε καθημερινά, τόσο από μέσα όσο και απ’έξω από το ίδρυμα, ώστε να σταματήσουμε την κινητοποίηση μας, εμείς αντιτάσσουμε την δύναμη που προκύπτει από την πεποίθηση μας ότι το δικαίωμα στην δουλειά του ΚΑΘΕ συναδέλφου είναι αδιαπραγμάτευτο. Δεν υπάρχουν ούτε δίκαιες ούτε αξιοκρατικές απολύσεις, όπως άλλωστε δεν υπάρχουν ούτε ουδέτερες, δίκαιες και αξιοκρατικές αξιολογήσεις που θα τις αιτιολογούν.
Επίσης δεν υπάρχει κανένα «ευκίνητο» επιχειρηματικό Πανεπιστήμιο, που θα αντικαταστήσει το «δυσκίνητο» Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Υπάρχει το πανεπιστήμιο των λίγων με υπαλλήλους αλλά και παρεχόμενες γνώσεις που θα αποτελούν φτηνά και ανταλλάξιμα γρανάζια της μιας χρήσης σε μια μηχανή που θα εξυπηρετεί τα συμφέροντα των μεγαλοιδιωτών και το πανεπιστήμιο για τα παιδιά όλου του λαού, με εργαζόμενους με σταθερό δικαίωμα στην αξιοπρεπή εργασία που θα παρέχει γνώσεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα όλης της κοινωνίας. Για ΑΥΤΟ το πανεπιστήμιο αγωνιζόμαστε και ξέρουμε ότι το σημερινό απέχει πολύ από αυτό που θα θέλαμε.
ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ-ΔΙΑΘΕΣΙΜΩΝ ΕΜΠ
